DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
19-11-09
15:00
Κοιτάω τα παραπάνω και κουνάω μελαγχολικά το κεφάλι, τώρα καταλαβαίνω πόσο εύκολα το Εγώ λέει και γράφει λόγια για να μην πονάει, λέει τόσα ψέμματα στον εαυτό του...όταν οι πράξεις του άλλο έδειχναν και δείχνουν για τα αληθινά του συναισθήματα μέχρι και σήμερα ακόμα. 'Αρα στο ερώτημα πώς ξεπερνάτε μια σχέση, μια από τις απαντήσεις είναι λέγοντας ψέμματα στον εαυτό μου, βρίσκοντας δικαιολογίες για να μετατρέψω τη θλίψη σε θυμό, για να αντέξω τον πόνο, αλλά όσο κι αν το παλεύω σε θυμό δεν μετατρέπεται η θλίψη. 'Επεα πτερόεντα όλα τα παραπάνω τα θερινά, και δικαιολογίες για να αντέξω τον πόνο. Aπάντηση σ'ένα "φάντασμα" : Ψεύτη δόκτωρα, έφυγες εκείνο το καλοκαίρι όχι επειδή δεν αγαπούσες, αλλά για να προλάβεις την ολοκληρωτική συντριβή γιατί είχες προβλέψει ότι αυτό θα συνέβαινε σε λίγο καιρό επειδή δεν σε σεβόταν καθόλου, και όμως μετά από λίγο σου έλειπε πάλι, γιατί την αγάπησες όσο δεν περιγράφεται. Ψέματα έλεγες για όλα, ότι δεν ένοιωθες τίποτα,ψέμμα κι αυτό. 'Ενοιωθες και παράνοιωθες, ακόμα κι όταν σε έφτανε στα όρια της αντοχής, μεγάλη αγάπη, και την κοπάνησες μήπως αποφύγεις την ολοκληρωτική συντριβή, αλλά το κακούργο το συναίσθημα σε έστειλε σύντομα πίσω και της τα συγχώρεσες όλα εκείνο το καλοκαίρι, ενώ εκείνη δεν σε συγχώρεσε ούτε για ένα πταίσμα μετά από καιρό, και σου δείξε την πόρτα για μια ηλίθια αιτία. Είναι παγίδα μερικές αγάπες, δεν ξεφεύγει κανείς εύκολα, και για να ξεφύγει λέει ένα κάρο παραμύθια στον εαυτό του για να μην πονάει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
13-07-09
20:49
Αν έκανες σαφές τι ακριβώς ήθελες και τι περίμενες από αυτήν, αν συζήτησες μαζί της πριν της ανακοινώσεις το χωρισμό αρκετές φορές, αν δλδ υπήρχε μια πολύ καλή επικοινωνία με ξεκάθαρα τα θέλω τα μπορώ και τα ανέχομαι και από τις 2 πλευρές, τότε έχεις απόλυτο δίκιο στη θέση σου κατά τη γνώμη μου. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται κάτι που έχει καταστήσει σαφές ότι δεν το θέλει για πάντα.
Αλήθεια έχεις κάνει νέα σχέση? Πόσο καιρό μετά?
Tι νέα σχέση ; Μόλις προχθές μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μόνο μια φορά στο παρελθόν έκανα πολύ καιρό να συνέλθω, με άλλο πρόσωπο δηλαδή, και τότε είχαμε χωρίσει πολύ όμορφα, αυτή τη φορά δεν τρέχει τίποτα, δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε μήνας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
13-07-09
15:39
Ας υποθέσουμε ότι είστε σε μια σχέση όπου αγαπάτε, είστε ερωτευμένοι κάνετε όνειρα περνάτε καλά και για κάποιον λόγο (και πολλές αφορμές) επέρχεται ο χωρισμός. Τι κάνετε?
Καταρχάς τι έχετε νιώσει? Τι συναισθήματα?
Προσπαθείτε να τον/την ξανακερδίσετε?
Τον/την ξεχνάτε? Πως αντιμετωπίζετε την κατάσταση?
Πως αντιμετωπίζετε το μέλλον και τις επόμενες σχέσεις?
Και το σημαντικότερο πόσο γρήγορα κάνατε την επόμενη σχέση?
ΥΓ. Αυτό που πληγώνει περισσότερο σε έναν χωρισμό είναι η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία μιας επίπλαστης αλήθειας όπου εξυπηρετεί μόνο ένα πράγμα: Την ωραιοποίηση του γεγονότος. Όταν χωρίζεις πληγώνεις. Θέλεις όμως να φύγεις και να κάνεις και τον άλλον να νιώσει υπεύθυνος. (όχι ότι δεν παίζει κι αυτό, αλλά αν ενδιαφέρεσαι ακόμα δίνεις ευκαιρία δεν χωρίζεις). Αυτό είναι που προσωπικά πιστεύω πληγώνει περισσότερο. Ότι αυτός/η που μένει πίσω δεν έχει καταλάβει ΓΙΑΤΙ έγινε ότι έγινε και χάνει πολύ χρόνο να αναλύει τα "λάθη" που του φόρτωσε ο αποχωρών για να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του. Ή στην χειρότερη περίπτωση να κάθεται να σκέφτεται ποια είναι η πραγματική αιτία που αποχωρεί ο άλλος.
Π.χ.2 Υπάρχει άλλος? Όχι απλά δεν νιώθω πια τίποτα για σένα. Μα πριν 15 μέρες έλεγες άλλα... Ναι άλλα ξαφνικά άδειασα από την απαίσια και τρισάθλια συμπεριφορά σου. Ωραία παραδέχομαι κάποια λάθη μου (επουσιώδη πάντα) να τα ξαναβρούμε... Μπα δεν μου βγαίνει = Ρε μεγάλε έχω άλλον και δεν μπορώ να σας έχω και τους δύο. Πιέζομαι... ή βαρέθηκα γιατί έτσι είμαι εγώ λέω μεγάλες κουβέντες αλλά στην πρώτη δυσκολία άντε γεια...
Αν λεγόταν έτσι τα πράγματα πως θα απαντούσατε στα πιο πάνω ερωτήματα?
Το δεύτερο (π.χ 2) το λέω αυτές τις μέρες σ'αυτήν και δεν θέλει να το καταλάβει. Δεν έχω άλλη, απλά δεν την αγαπάω πια, για την ακρίβεια δεν νοιώθω τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό, τα συναισθήματα μου τείνουν προς τον οίκτο. Ούτε έχω σκοπό να την κάνω να νοιώσει υπεύθυνη, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους γι'αυτό και άνθρωποι αντικειμενικοί, όλοι ανεξαιρέτως, πήραν το μέρος μου. 'Ανθρωποι που δεν εκτιμούν τις ευκαιρίες που τους δίνεις, μία δυο τρεις δεκατρεις φορές, δεν αξίζουν την προσοχή σου, πόσο μάλλον την αγάπη σου. Αυτά τα λάθη της...όπως μου είπε προχθές....δεν ήταν απλά λάθη, ήταν ολοφάνερη αδυναμία, ανημπόρια και η αρρώστια της, και αυτός που έμενε στα δύσκολα και τα έβγαζε πέρα ήμουν εγώ, όχι εκείνη. Στην αρχή κάνουμε ό,τι κάνουμε και μετά παραδεχόμαστε τα λάθη μας και επανερχόμαστε σαν μωρές παρθένες να ζητήσουμε συγνώμη, εξαρτημένες και μέσα στην αδυναμία μας, ε όχι, μέχρι πότε θα το δέχεται αυτό ένας αξιοπρεπής άντρας ; Το να παραδέχεσαι τα λάθη σου απλά και μόνο δεν βοηθάει, αυτή ήταν μια φράση καραμέλα όταν κατέρευσε το ανατολικό μπλοκ που αφού είχε κατασφάξει όλους τους διαφωνούντες, μερικοί αμετανόητοι κομουνιστές εξακολουθούσαν να λένε "λάθη μπορεί να κάναμε αλλά ο κομμουνισμός είναι το καλύτερο σύστημα". 'Ετσι μετανοώ κι εγώ φίλε αν είναι. Στην πράξη τις θέλω αυτές τις μετανοούσες παρθένες, όχι στα λόγια. Η ειλικρινής μετάνοια είναι μια σειρά από συνειδητές πράξεις αγάπης και εσωτερικής δύναμης. Η ειλικρινής μετάνοια είναι καθημερινός σεβασμός στο φαινόμενο της ζωής, συμμετοχή στην χαρά και στη λύπη, στο γλέντι και στην κηδεία, μοίρασμα,πρόοδος και επιτυχία. 'Οταν μόνο ο ένας από τους δυο τα κάνει όλα αυτά, τότε δεν έχει μέλλον όσο και να ωραιοποιήσει την κατάσταση ή να παραδεχτεί μια μέρα τα λάθη της. Ακόμα και αυτή η παραδοχή υστερόβουλη είναι για να εξακολουθήσει μετά να κάνει τα ίδια, οπότε λες όχι οριστικά και στο καλό. Πρόσφατα χωρισμένος θα σου πω την αλήθεια. Δεν νοιώθω την παραμικρή αγάπη πια γι'αυτό το άτομο, ούτε έχω προσπαθήσει να την πλησιάσω ούτε να συζητήσω μαζί της, γιατί πολύ απλά η γυναίκα είναι άρρωστη και αδύναμη και δεν συζητιέται. 'Εχω θρηνήσει για πολλές πρόσκαιρες σχέσεις πολύ περισσσότερο, γιατί πιο πολύ με εκτίμησαν και με σεβάστηκαν απ'αυτό το άτομο, τουλάχιστον εκείνες σεβάστηκαν τις στιγμές, γι'αυτήν η θλίψη μου πέρασε από τον πρώτο μήνα παρά το ότι την αγαπούσα πραγματικά κάποτε. Δεν θυμάμαι να θρήνησα ποτέ για κάτι που δεν είχα ποτέ, ο άνθρωπος θρηνεί για κάτι που είχε και το χάνει. Εγώ πίστευα ότι το είχα και έκανα λάθος. Εκείνη πίστευε επίσης ότι το είχε αλλά έκανε το λάθος να πιστεύει ότι θα το έχει για πάντα. Κανένα συναίσθημα λοιπόν πλέον.
'Οχι μόνο λοιπόν δεν θρηνώ, αλλά νοιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα από τα μεγαλύτερα γλέντια της ζωής μου μακρυά της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.