Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ναι!Είσαι σίγουρος;;;
...
...Μήπως είναι Εκείνη !! /QUOTE]
Ναι!
:Αν δεν υπήρχα, δεν θα έλεγα...... Για την ύπαρξη που λές....
Το ον δε συνάγεται, αλλά συνάγει (πχ, όπως εσύ εν προκειμενω! ), συναγόμενο από την ανυπαρξία.υ.γ.
1. Εκ του: πρό του όντος και του μή όντος, συνάγεται ανυπαρξία ή αλλιώς total zero.
...
2. Αλλά επειδή η Φύσις απεχθάνεται το Κενό, μέσω της δημιουργικής καταστροφής, "άπτει και σβύει μέτρα" κατα κύκλους.
Πυρ καταναλίσκον ο Θεός...
Σωστό, αρκεί να είναι κανείς ...εκτός τόπου!3. Δια της εις άτοπον απαγωγής, μπορούμε να προσδιορίσουμε ότιδήποτε ως "ύπαρξη" και μάλιστα "Θεΐκή"[
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Πράγματι, αλλά είναι Εκείνος που κάνει κάτι να υπάρχει: είναι η Ύπαρξη, Το πριν του όντος και του μη όντος!2) Ο θεος δεν υπαρχει (συμπληρωνω)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
- Πράγματι, γιατί,ο Θεός είναι αγάπη!...
Η αγάπη είναι υπερεκτιμημένη. Όποιος θέλει να σώσει τον κόσμο, μιλάει για αγάπη. Καθώς θεωρείται καλή και ευγενές συναίσθημα, είναι αδύνατο κάποιος να αντιπαρατεθεί, να την αμφισβητήσει. Εμπρός λοιπόν, ας αγαπήσουμε. Ας αγαπήσουμε τον ΓΑΠ, το Σαμαρά, το Βενιζέλο, το Τσοχαντζόπουλο, το Μιχαλολιάκο, το Χίτλερ. Ή μήπως πρέπει να κάνουμε κάποιες εξαιρέσεις; Γιατί το να αγαπάς αυτούς που σε αγαπούν, είναι το μόνο εύκολο. Με τους άλλους τι γίνεται είναι το θέμα. Ποιος θα κάνει την αρχή; Για τη σωτηρία του κόσμου δηλαδή, αν μόνο η αγάπη θα σώσει τον κόσμο.
....
- Προσωπικά δε θέλω να τον σώσω, αλλά θέλω να σωθεί!
- Αγαπάτε τους εχθρούς, ως πρόσωπα (και όχι ως σύμβολα ιδεών! ).
- Ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις!
Ναι, αυτούς τους επιτρέπουμε ακόμη και να μας σταυρώσουν, να μας αποκεφαλίσουν, να μας δώσουν στα σκυλιά, να μας ρίξουν στη γέενα του πυρός, αρκεί να έχουμε τη δύναμη εκείνες τις στιγμές να τους αντιμετωπίσουμε με μη εκπίπτουσα αγάπη!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Δηλαδή μας (ξανα)λες να..εφαρμόζουμε τις 10 εντολές;
...
Προσωπικά τις έχω παραβεί όλες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πριν κατασταλάξω στην πεποίθηση, ότι
!!!Μόνον η αγάπη θα σώσει τον κόσμο
Μόνον στην μία, μεταξύ των άπειρων δυνατών, μπορεί να βασιστεί 100% κανείς, ως αλάνθαστη: Έν το Παν !!!Άρα η πίστη οδηγεί σε σφάλματα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αχ βρε Jason, από δω το πας από κει το φέρνεις στο ουτοπικό 'αγαπάτε αλλήλους' καταλήγεις, που θα μπορούσε να ήταν και η ενδεκάτη εντολή!
....
Μα οι δέκα όλες μαζί είναι συμπυκνωμένες στη μία αυτή: "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν!"...
Οι επιρροές στην σκέψη σου είναι προφανείς, ...
Εκτός από τον Βλάση Πασκάλ, ποιες άλλες βλέπεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ναι, έτσι είναι, όταν αντί της αγάπης στο θρόνο κάθεται ο φόβος!...
Πολύ παθητική και φοβισμένη θεώρηση, που οδηγεί μοιραία στο μονολογούμε μονολογούμε, τι λεν οι άλλοι δεν ακούμε, μιλάμε μόνο για να μιλούμε, ίνα μη κριθούμε
...
Σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν κατακρίνει κανένα, θα πεθαίναμε από ανία πριν αγιοποιηθούμε βρε jason
...
Και γιατί νομίζεις πεθαίνουν οι άνθρωποι τελικά, αν όχι από ανία ή καταναγκαστικό στρες; Γι' αυτό εξάλλου δεν αγιοποιούνται (εν ζωή), ενώ
προσωπικά δεν με απασχολεί!... η μετά θάνατον αγιοποίηση
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
....
Δυστυχώς όμως η αχαριστία και η αγνωμοσύνη του ανθρώπου, ο εγωισμός του να δεχθεί αυτό που είναι για το αιώνιο συμφέρον του και η επίμονη προσκόλληση σε προσωρινές απολαύσεις που και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι τον φθείρουν, τελικά τον καθιστούν άχρηστο. Κι ενώ είναι προορισμένος για κάτι τόσο υψηλό, θα καταλήξει τελικά κατά την Κρίση να χαρακτηριστεί ως ακατάλληλος για τη Βασιλεία του Θεού διότι αρνήθηκε και απέτυχε να εκπληρώσει τη φυσική αποστολή του ως άνθρωπος.
Μην κρίνετε, ίνα μη κριθείτε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Οπότε υπάρχει ζήτημα, αν δέχεται κανείς οντολογικά την φαντασία του ή την υποτιμά παντελώς! (:Που 'σαι, Κορνήλιε; )Πηγαζει απο το οτι ειναι μια φανταστικη οντοτητα και βολευει να εχει αυτα τα χαρακτηριστικα για να προσφερει ανακουφιση και μια ελπιδα στους ανθρωπους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...
Κερδοσκοπικές; Όχι! Κερδοσκοπικότατες θα έλεγα ποιο καλά.
Μόνο που το κέρδος δεν μεταφράζεται σε καταθέσεις και συσσώρευση πλούτου.
...
: Μου θυμίζεις λίγο τον "Ερμή τον Κερδώο"!
: Αφότου μου μίλησε ο Ιησούς Χριστός, φίλος και αδερφός της ανάξιας μετριότητάς μου, έμαθα, ότι η πνευματικότητα των ανθρώπων κλιμακώνεται, από κάτω προς τα πάνω: με εκείνη του δούλου, εκείνη του μισθωτού και εκείνη του αδελφού. Ο αδελφός, εν προκειμένω, χρεώνεται, αλλά δεν του νοιάζει καν, αν πιστώνεται (ως Καταθέτης)!
...να γνωρίσεις τον ίδιο τον κόσμο. Πράγμα καθόλου εύκολο.
Ναι, σχεδόν ακατόρθωτο, αν πρώτα δεν φθάσεις και στο σημείο, να τον νικήσεις!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...
Όπως ένας έμπορος ενδιαφέρεται για το συμφέρον του, ... και συμφερότερο.
Με δοκιμή και έρευνα ένας έμπορος αποκτά εμπειρία η οποία θα τον οδηγήσει ...
Ένας έμπορος με πείρα δεν πιάνεται κορόιδο και δεν πέφτει έξω σχετικά με το τι τον συμφέρει. ....
...αλλά όπως ο έμπορος με δοκιμή και έρευνα ώστε να πεισθείς ότι αυτό είναι το αιώνιο συμφέρον σου.
:Τελικά, όπως μας δείχνει η ιστορία, μόνον ο "έμπορος"(τουτέστιν, ο κερδοσκόπος! ) και το εμπόριο φαίνεται, πως επωφελήθηκαν από τον Χριστιανισμό!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
LOL! ... Ότι συγκρίνω ένα αντικείμενο με το Θεό;
...με τα πράγματα του Θεού.
...
Εύχομαι πράγματι να ζητάς τον Θεό, απλώς θα σε συμβούλευα να ψαχτείς μήπως κοιτάζεις σε λάθος μέρος ή Τον αναζητάς με λάθος τρόπο.
...
Τόπος και τρόπος !
Ανοίγω λοιπόν τον βιβλίο Ιστορίας των Ουρανών και διαβάζω:
...Εκείνη τη νύχτα ξεχύθηκαν μιλιούνια τα δαιμόνια, από τις θύρες που άνοιξαν οι Μαθητές Του, με την προδοσία τους. Ο ένας Τον αρνήθηκε τρεις φορές, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις κι όλοι οι άλλοι, με το φευγιό και την απόκρυψή τους...Πολλά εκ των δαιμονίων εκείνων επαχύνθησαν σφόδρα και απέκτησαν ιεράτευμα και θρήσκευμα, προς περαίτερω παίδευσιν των ανθρώπων... δια των δεινών και της διάκρισης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... Ο θεός δεν θα κρίνει κανένα.
Σωστά! Αλλά οι επιλογές μας, με τις (τελικές) συνέπειές τους;
Η Δημοκρατία θέλει κράτος, ενώ ο Θεός το αποστρέφεται, πεισσότερο ακόμη κι από τον άνθρωπο!Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ γιατί είναι η ''Βασιλεία του Θεού'' και όχι η ''Δημοκρατία του Θεού''?
...
Προσεχώς...
Λες να 'ναι το "μάνα" του εγγύτατου μέλλοντος (τουλάχιστον ενθάδε);
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
προσωπικά βρισκομαι στην κατηγορία 5: "γιατι δεν τα λέει ο ίδιος μα πάει και διαλέγει κάτι περίεργους τύπους με μαύρες κελεμπιες"
: Και δε ξεκουφάθηκες ακόμη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο όρος "βασιλεία του θεού επί της γης" σε έναν κόσμο που όλοι θα είμαστε ενωμένοι υπό τον Θεό της Λογικής χωρίς θρησκευτικούς διαχωρισμούς, θα αποτελεί μια ανάμνηση παραλογισμού. ...
: Προσωπικά την εννοώ, με τον Θεό της Λογικής (καθότι Λόγος είναι η σιωπή Του και είναι εν αυτώ), χωρίς θρησκευτικούς διαχωρισμούς, καθότι αυτοί ακριβώς είναι προϊόν της διαβολής!
Ακριβώς, θα 'ναι ένας κόσμος, όπου τα παιδιά θα ξεκαρδίζονται από τα γέλια γενιικά και από χαρά, και χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να αποκηρύσσουν ο,τιδήποτε!...'Ισως τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας να ξεκαρδίζονται από τα γέλια διαβάζοντας στα βιβλία ότι κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν για αυτό.
...
...Αποκηρύσσω τον όρο βασιλεία του θεού επί της γης και τον αντικαθιστώ με τον όρο "βασιλεία του Ανθρώπου επί της γης".
Αυτό πρέπει να είναι το ιδανικό μιας εκπολιτισμένης ανθρωπότητας.
...Η αντικατάσταση όρων δεν είναι απαραίτητα και αποκήρυξη! Εκτός κι αν θέλεις να αποκηρύξεις την προσωπική σου αντίληψη/αίσθηση περί του θεού. Δικαίωμα του καθενός βέβαια, κάτι τέτοιο!
...Βασιλεία χωρίς βασιλιά δεν υπάρχει. ...
Τι είναι η βασιλεία;
Αν ο βασιλιάς είναι ο καθένας μας, τότε δεν υπάρχει βασιλεία επί της γης. Αν πάλι ο βασιλιάς είναι Κάτι έξω από εμάς (Σωτήρας, Μεσσίας, Ιησούς), τότε εμείς παύουμε να είμαστε βασιλιάδες και κύριοι του εαυτού μας.
...
Ειλικρινά χαίρομαι, αν πράγματι είσαι κύριος του εαυτού σου! Προσωπικά, δεν είμαι!
: Προφανώς δεν διάβασες κάποια απ' τα προηγούμενα ποστ... Πάντως, και μόνο το γεγονός, ότι ο άνθρωπος φαίνεται ιστορικά να ξεκίνησε από τα σπήλαια και δείχνει να οδεύει προς τα πέρατα του σύμπαντος, μου επιτρέπει να επαναλάβω το "τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά για τον Θεό". Κατά τα άλλα, πράγματι, αν πχ κάποια οποιαδήποτε θρησκεία αύριο μας εμφάνιζε κάποιον καραγκιόζη ως Βασιλιά της, καλά θα ήταν να τον γιαουρτώναμε, τουλάχιστον!Από τη στιγμή που η "εγκαθίδρυση" της βασιλείας του Θεού είναι αδύνατον να λάβει χώρα ποτέ ως καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο (γιατί κάποιοι θα είναι οι "εξόριστοι", οι "απόκληροι", οι "άπιστοι", οι "στασιαστές" και οι "αποστάτες της") δεν μπορούμε να μιλάμε για βασιλεία του επί τη γης. Βασιλιάς που τον αποδέχεται μόνο η χριστιανική και η συντηρητική ιουδαική πτέρυγα, δεν θα αναγνωριστεί ποτέ ως βασιλιάς ενός κινέζου, ενός ινδουιστή, ενός μουσουλμάνου ή ενός άθεου. Με το πρώτο "πλανητικό δημοψήφισμα" έναν τέτοιο βασιλιά θα τον έστελναν από κει που 'ρθε να διδάξει αλλού τα παραμύθια του, όπως το παραμύθι του ότι μπορεί να έρθει ποτέ μια μέρα που θα υπάρξει ζωή χωρίς "πόλεμο" εντός και εκτός μας.
...
...Ο όρος "βασιλεία του θεού επί της γης" προυποθέτει την επικράτηση μιας θρησκείας επάνω στις υπόλοιπες.
...
Αντίθετα, θα έλεγα, προϋποθέτει το ξεπέρασμα και την υπέρβαση κάθε μίζερου συναισθήματος, που γίνεται εφαλτήριο για θρησκευτικότητα και λατρεία. Καμία θρησκεία δεν είναι ανώτερη από την αλήθεια, γι' αυτό και καμία θρησκεία δεν είναι πρόσφορη για τη Βασιλεία του Θεού (ή του Ανθρώπου, αν θες!).
Ο όρος "βασιλεία του θεού επί της γης" υποστηρίζει τον παραλογισμό ότι ο Θεός είναι ένας, ότι δεν θα υπάρχει φως και σκοτάδι, ότι θα πάψει να υπάρχει μέρα και νύχτα, ανατολή και δύση.
...
Μάλλον εσύ αντιλαμβάνεσαι έτσι τον όρο, ίσως επειδή σου φαίνεται αδιανόητο, ότι μπορεί να είναι κι ο κανένας: ένας και κανένας είναι ο Θεός, που δεν χρειάζεται θρησκείες, για να υπάρχει. Αλλά υπάρχει, ακριβώς για να δίνει νόημα στην ύπαρξη!
Ο όρος "βασιλεία του θεού επί της γης" εξυπηρετεί την κοσμική συντηρητική φαρισαική ιουδαιοχριστιανική θρησκεία, γι'αυτό τον αποκηρύσω.
...
Εν τοιαύτη περιπτώσει, την αποκηρύσσω πριν από σένα!
...
Ο όρος "βασιλεία του θεού επί της γης" εξυπηρετεί χιλιαστικές νοοτροπίες, μάρτυρες του Ιαχωβά, Πεντηκοστιανούς, Χριστιανούς ορθόδοξους και ορθόδοξους Εβραίους. ..
Φίρδην μίγδην! (Το μέγα πάθος θολώνει, νομίζω, την κρίση, συνήθως!)
...Κάθε αναφορά σε "Δευτέρα Παρουσία" και "βασιλεία του θεού επί της γης" ωθεί τους νέους σε αθεισμό, παραποιώντας το αληθινό εσωτερικό νόημα των ιερών γραφών και τους στερεί το δικαίωμα της αναζήτησης του Θεού εντός τους. Κάθε αναφορά σε Δευτέρα Παρουσία και βασιλεία του θεού επί της γης, αποστρέφει τους πληθυσμούς από τον Εσωτερισμό, την Θεοσοφία και τον Γνωστικισμό και τους παγιδεύει στα δίχτυα των Θρησκειών, των Εκκλησιών και της Θεολογίας...
Συμφωνώ, ότι συμβάνει κι αυτό, χωρίς απαραίτητα να θεωρώ, ότι ο "Εσωτερισμός", η "Θεοσοφία" κι ο "Γνωστικισμός", δεν παραθρησκεύονται!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Διαφωνώ εντελώς με αυτή την ερμηνεία του Νίτσε. Αν και πράγματι η κριτική του Νίτσε για τον Χριστιανισμό και κάθε Μεταφυσική είναι ισοπεδωτική, η όλη Φιλοσοφία του εμένα μου δίνει περισσότερο την εντύπωση ενός ρεαλιστικού και ιδιότυπου ανθρωπισμού με αναρχίζουσες τάσεις μάλιστα, γιατί τι άλλο εκτός από ανθρωπισμός είναι το κύρηγμα κατάφασης της ουσιαστικής πραγματικής και μοναδικής Δύναμης (που δεν είναι η υλική ούτε των κεφαλαιούχων) και το κήρυγμα της αγάπης για την ζωή ;
Η κρυμμένη θύρα
Δύο πόρτες έχει η ζωή, λέει το άσμα και η πικρή ανθρώπινη επίγνωση γι' αυτήν. Από τη μία ξεπροβάλει η επιθυμία και από την άλλη, ανταποκρίνεται η ανάγκη για την ικανοποίησή της. Αυτή, η δεύτερη, δεν είναι παρά το κόστος που απαιτείται, ώστε η ζωή να παίρνει νόημα, μόνο ως προϋπόθεση ικανοποιημένων επιθυμιών. Όταν όμως μία επιθυμία ικανοποιείται, σε τι διαφέρει από ένα νεκρό κουφάρι; Γι' αυτό ακριβώς ο κόσμος των ανθρώπων, δεν είναι παρά ένα απύθμενο πηγάδι επιθυμιών, που διαδέχονται η μία την άλλη. Εδώ εδράζει εξάλλου και το μυστήριο της αναπαραγωγής! Και λέει μερικές φορές ο κόσμος:" Α, αυτός τουλάχιστον πέθανε ικανοποιημένος!". Μπορεί όμως να γίνει πιστευτό, ότι ένας άνθρωπος ικανοποιείται ποτέ πεθαίνοντας; Δεν το πιστεύω! Εκτός κι αν ποτέ του δεν έτυχε να επιθυμήσει τη ζωή!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Zει για πάντα μόνο όποιος αγαπά για πάντα τους πάντες και τα σύμπαντα.
Με αφορμή τα παραπάνω:
Καλέ μου Αλέξανδρε,
Λένε πως στα όνειρα και στην αγάπη τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο κι ούτε υπάρχει γι’ αυτά η απόσταση κι ο χρόνος. Όσο λοιπόν κι αν μου λείπει αδήριτα η παρουσία σου, η αγάπη μου πάντα πληρώνει το εισιτήριο και το όνειρο μου δίνει φτερά να βρίσκομαι, όποτε σε σκέφτομαι, συχνά πυκνά κοντά σου.
Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ισούται με το παν και δύο πλην ένα ισούται με το μηδέν. Αλλά, καλέ μου Αλέξανδρε, ξέρω ότι και συ μ’ αγαπάς, και η αγάπη σου αυτή μεταμορφώνει την πρόσκαιρη ερημιά μου σε παράδεισο αναμονής και το τίποτα της απουσίας σου, σε ευτυχή προσδοκία της γρηγορότερης δυνατόν επιστροφής σου. Η αγάπη μας είναι σαν τη βροχούλα που πέφτει σιγανά, μα σύντομα πλημμυρίζει το ποτάμι και φθάνει στον ωκεανό. Έτσι θαρρώ, αγαπημένε μου, πως είναι και η αγκάλη μου, ένας ωκεανός πάντα έτοιμος, για τον ερχομό σου.
Σ’ αγαπώ! Δεν μπορώ να πω τίποτ’ άλλο, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο. Το να γνωρίζω ότι είσαι κάπου σημαίνει, πως ποτέ-μα ποτέ- δεν είμαι απόλυτα μόνη. Ζωντανεύεις κάθε στιγμή μου, κάθε χρώμα, εξυψώνεις κάθε ομορφιά, βαθαίνεις κάθε απόλαυση. Σ' αγαπώ πιο πολύ απ' τη ζωή, ομορφιά μου, θαύμα μου!
Σου στέλνω φιλιά προσμονής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Τί το κακό έχει η θνητότητα ; ποτέ δεν κατάλαβα. Who wants to live for ever ? (που θα πει "ποιός θέλει να ζήσει για πάντα ?) Who dares to love for ever ? (Ποιός τολμά να αγαπήσει για πάντα ?) λέει το τραγουδάκι.
αφιερωμένο
- : Ευχαριστώ για την αφιέρωση...αλλά, πολύ "αγγελικό"...
- Δεν έχει κακό η θνητότητα, είναι το κακό!
- Για πάντα θέλει να ζήσει, όποιος ποτέ του δε σκέφτηκε, πχ, να αυτοκτονήσει, ο κάθε "ασθενής" που επιθυμεί να γιατρευτεί, όποιος δηλαδή έχει άμεση συνείδηση, ότι ζωή υπάρχει μόνον στο παρόν, στο "σήμερα"!
-"Ο τολμών νικά"... και ειδικά, όταν κανείς έχει αγάπη: πόσα πράγμα πρέπει να νικήσει, γι' αυτήν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
[/quote]Πνευματικότητα, νέα πνευματικότητα και μετά; Αντικατάσταση του Θεού. Με ποιον ;
...
Θεέ μου, συγχώρα μας για τις βλακείες που λέμε.
Φίλε μου Μάξιμε, θαρρείς πως όποιος λέει "Θεέ μου...", απευθύνεται σίγουρα στον "αληθινό Θεό", όπως τον εννοεί ο Ιησούς Χριστός, πχ στον "Κατά Ιωάννη"; Πως εννόησες, ότι προβάλλω μία πρόταση για "αντικατάσταση του Θεού"; Και ποιου τέλος πάντων Θεού; Δέχεσαι για παράδειγμα ότι τελικά η χριστεπώνυμη Δύση λατρεύει σήμερα τον Θεό που δοξάζει ο Ιησούς Χιστός ή τον Μαμμωνά;
Νομίζω, φίλε μου Μάξιμε, αφήνεις πολλά περιθώρια πράγματι στη βλακεία, που άλλα επικαλείται και άλλα...αντιλαμβάνεται!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Κάθε «Νέα Εποχή» προϋποθέτει και νέα πνευματικότητα. Στην ήδη διανυόμενη, η νέα πνευματικότητα θʼ αρχίσει να κυριαρχεί στις ανθρώπινες υποθέσεις, όταν πια οι άνθρωποι οριστικά θα απελευθερωθούν από Εκείνον που λάτρεψαν ως Θεό, μα δεν ήταν. Τους πρόδωσε, πρόδωσε τις προσδοκίες τους κι αυτό είναι το βασικό, αν όχι και το μοναδικό ανθρώπινο κριτήριο, για τον Θεό τους. Γιατί ένας αληθινός Θεός δεν μπορεί παρά να είναι Πιστός. Ο Θεός δεν προδίδει, αλλά προδίδεται. Και ίσως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε, πριν την νέα πνευματικότητα, να απελευθερωθούμε από ό,τι, όποιον και όσα μας πρόδωσαν και μας προδίδουν.
Η νέα πνευματικότητα, έτσι ή αλλιώς, έπεται των συνεπειών, από διαψευσμένες προσδοκίες. Η μετάνοια που συνεπάγονται αυτές, μπορεί να έπεται και οδύνης, αλλά εκεί τελειώνει κι ο ρόλος της προδοσίας, στην προαγωγή της ανθρώπινης παιδείας και αντίληψης. Γιατί η προδοσία ξεγυμνώνει, τελικά, ακόμη κι Εκείνον που λατρεύθηκε ως Θεός, μα δεν ήταν. Ο αληθινός Θεός δεν φοράει ενδύματα, παραμένει εσαεί γυμνός, από φιασίδια. Θεός ποδεν είναι γυμνός, δεν του αξίζει να είναι Θεός. Όπως και η αλήθεια, δεν μπορεί παρά να είναι ολόγυμνη, από παρελθόντα και μελλούμενα. Ο Θεός είναι παρών, όσο η αλήθεια δε φοράει φύλλα συκής. Τα σύκα, σύκα κι ο Θεός, Βλαστός!
Η πνευματικότητα του προλεταριάτου αποδείχθηκε ανεπαρκής, για να το πάει στον παράδεισο. Πρόλαβε ο παράδεισος να ΄ρθει στα πόδια του. Η Κίρκη του καπιταλισμού, καθώς φαίνεται, είχε ισχυρότερα και περισσότερα θέλγητρα από εκείνη του Ομήρου. Ο μεταπολεμικός καταναλωτισμός, σε Δύση κι Ανατολή, εμπεριείχε γόνιμα σπέρματα, κι ας προέρχονταν αυτά εν ολίγοις, από μαζικό αυνανισμό ενόψει αρχαίων φαντασιώσεων. Η αριστοτεχνικά στημένη κρίση, με την οποία η «νέα τάξη πραγμάτων» μεθοδεύει τον αναπροσανατολισμό χειραγώγησης των «μαζών», συμπαρομαρτούσης και της τρισυπόστατης πολιτικής τρόμου(διοίκηση, υγεία, οικολογία), αποτελεί την ασφαλέστερη απόδειξη, ότι το προλεταριάτο υπέκυψε αύτανδρον, ελλείψει «άλλου», νέου πνεύματος.
Παρά ταύτα, η ιστορική ήττα του προλεταριάτου φανέρωσε και την ιστορική αναγκαιότητα, για μία νέα πνευματικότητα. Η παλιά εξαντλήθηκε, στην απόπειρά της να θεραπεύσει τις σχετικές του ανεπάρκειες. Αλλά και η καινούργια πνευματικότητα, θα σπάσει τους δεσμούς της, με την καθαρά αστική ιδέα μίας χάρης, που προορίζεται για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Τούτο σημαίνει ότι ο καθένας αναλαμβάνει το πεπρωμένο του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η απελευθέρωση από τις δυνάμεις του κόσμου, που είναι ένας από τους σκοπούς της καινούργιας πνευματικότητας που έρχεται, καθόλου δε σημαίνει, ότι ο άνθρωπος χωρίζεται από τον κόσμο για να γυρέψει την ίδια του τη σωτηρία, αρνούμενος να μοιραστεί τα αγωνιώδη ερωτήματα(πολιτικά, περιβαλλοντολογικά, υπαρξιακά) και τις οδύνες του κόσμου. Αντίθετα, για να κατέβη κανείς σʼ αυτό τον ανθρώπινο κόσμο, τον γεμάτο αγωνία και κοντά στο χαμό, είναι απαραίτητο να νιώθει πνευματικά ανεξάρτητος από τον κόσμο, πρέπει να κατέχει μία εσωτερική εξουσία πνευματικής αντίστασης απέναντί του, επιδή ο κόσμος κινδυνεύει να ξεσχίσει τον άνθρωπο. Από τον κοινωνικό της χαρακτήρα ακριβώς ελευθερώνεται η νέ πνευματικότητα, για να κάνει τόπο στην προσωπική δημιουργία. Η πνευματικότητα είναι πάντα βαθιά προσωπική, αλλά ο προσανατολισμός της, κοινωνικός και μάλιστα κοσμικός. Δέσμια του κοινωνικού(θεοκρατία, φασισμός, σταλινισμός, μαοϊσμός, αμερικανισμός κ.π), η πνευματικότητα κατευθύνεται αποκλειστικά προς την προσωπική σωτηρία. Ελευθερωμένη από τους κοινωνικούς εξαναγκασμούς, προσανατολίζεται προς δημιουργίες ενέργειες στην κοινωνική και κοσμική ζωή(βλ. πχ σύγχρονο εθελοντισμό). Η ελευθερωμένη πνευματικότητα ενδιαφέρεται για τη σωτηρία όλων. Έτσι, ο Χριστιανισμός πχ, θα όφειλε να είναι συγχρόνως, ελεύθερος από τον κόσμο, επαναστατικός εν σχέσει με τον κόσμο και γερμένος με αγάπη πάνω στον κόσμο. Μα ποτέ του δεν υπήρξε έτσι, τουλάχιστον αφότου έγινε ιστορικός. Περιπτώσεις αναγεννησιακές, όπως πχ ο Νικόλαος Κουζάνος, ο Πίκο ντε λα Μιραντόλα, ο Παράκελσος, ο Έρασμος κ.α., απλά φανέρωσαν ψήγματα μίας τέτοιας πνευματικότητας, ως επείγουσα (τότε) εναλλακτικότητα, στο χριστεπώνυμο αποπνευματισμό της Ιερής Εξέτασης και του Μεσαίωνα. Υπήρξαν εξαιρέσεις, που φώτισαν τη πτωχεία τω πνεύματι, στο προαύλιο των ναών!
ΥΓ: Υπενθύμιση:
Προσωρινότητα και Προσαρμογή
Επειδή «η ζωή είναι ένα ενεργειακό ποτάμι», και (επειδή) «όταν η ενέργεια μπλοκάρεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα», γίνεται «σάρκα», «ύλη», «χους» ή όπως αλλιώς και αν πούμε το «εκδηλωμένο», έρχεται ο χρόνος(Κρόνος) και «τα γιατρεύει»(κατʼ άλλους) ή «τα παντρεύει»(κατά τους πιο «μυστηριακούς»).
Η Προσαρμογή έχει μάνα της την Προσωρινότητα και είναι παραμάνα της Μεταμόρφωσης ή «Αλλαγής»(όπως συνηθίζεται επί το λαϊκότερο). Η μεγάλη υστέρηση που συνεπάγεται η συνήθεια των (αμύητων)ανθρώπων, να ζουν το σήμερα, άλλοτε «όπως στο μέλλον» κι άλλοτε όπως στο παρελθόν», τους πλουτίζει με τη ψευδαίσθηση της μονιμότητας( πραγμάτων, καταστάσεων και εαυτού) τους. Σχεδόν(; ) όλοι οι θνητοί, το σήμερα στην πληρότητά του το ζούμε, μόνον λίγες στιγμές πριν την έσχατη εκπνοή μας ή κατά την κορύφωση μίας κάποιας οργασμικής συγκυρίας. Σʼ αυτές τις δύο στιγμές επέρχεται η Προσαρμογή, χωρίς η σκιά του χρόνου, να διαφεντεύει τα τεκταινόμενα. Γιατί εκεί όπου επέρχεται η προσαρμογή, η αιωνιότητα διαβαίνει ανεμπόδιστη. Η ίδια η προσαρμογή ήταν (πριν επέλθει), προϋπόθεση της αιωνιότητας.
Είναι να μακαρίζει κανείς εκείνον που μπορεί να συναισθανθεί την αγωνία του Ψαλμωδού: « Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού…προτρέπετε αλλήλους καθʼ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον…»[FONT="][1][/FONT]. Γιατί το σήμερον μόνον δίνει την αληθινή (και πραγματική) αξία κάθε αγωνίας: είτε της αθωότητας είτε της ντροπής. Απλά, όμως, μόνον η αθωότητα έπεται της προσαρμογής, ως αλλαγή ή και ως μεταμόρφωση. Εξ ου και το «γίνετε ως τα παιδία ταυτά»…
[FONT="][1][/FONT] Εβραίους γ΄, 7-13 τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... Όμως κάποια στιγμή πιστεύω ότι τα γεγονότα θα διαδεχτούν το ένα το άλλο σαν ντόμινο.
Από κει και πέρα αυτό που ήθελα να αφήσω να φανεί είναι ότι η σημερινή γενιά, η δική μας γενιά έχει αυτή την ευκαιρία αν θέλει. Και όταν λέμε: δική μας γενιά εννοούμε τον δικό μας καιρό, τη δική μας εποχή (όσο κρατήσει αυτή) !
@ Νωεύς : Να ρωτήσω ποιός είναι αυτός ο ένας που λείπει?
Ακριβέ μου φίλε,
-αν ήταν κάποιος που τον ξέρουμε, τότε δεν θα ήταν αυτός που λείπει
-πολύ θα το 'θελα να 'μουν ελόγου μου, αλλά και μόνο γι' αυτό, είμαι "κομμένος από χέρι"
-θα ευχόμουν να 'σουν εσύ, μα μία τέτοια ευχή θα 'ταν κατάρα για σένα, αν σου περιόριζα την ελευθερία,
να μην θέλεις να είσαι εσύ
-όπως είπες, θα είναι κάτι σαν ντόμινο, αλλά πιο κομμάτι θα πέσει πρώτα, είναι στην αποστολή του Αγίου Πνεύματος, να το κρίνει!
Δεν είχα ποτέ εχθρούς ούτε έχω ...
Αγαπημένε μου φίλε κι αδελφέ, μόνον ένας καθρέφτης μπορεί να σε διαψεύσει, ίσως! Κοίταξε τον, και τότε θυμήσου: "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν". Γιατί πριν τον πλησίον σου, μέλει ν' αγαπήσεις τον πιο κρυφό εχθρό σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όταν αυτοί που θα αποτελέσουν τους ιδρυτές της Βασιλείας, πάρουν σοβαρά την αποστολή τους και όταν αυτός που θα τους οδηγήσει, καταφέρει να τους έχει πραγματικά στο πλευρό του ως συμπολεμιστές στον αγώνα για την ίδρυσή της, τότε θα γίνει.
...
Είναι ήδη αρκετοί, αλλά χρειάζεται ακόμη ένας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Τι να τον κάνω τον Θεό στους ουρανούς,
Και να ʽχω σκύλους να γαυγίζουν εδώ πέρα;
Τι να την κάνω τη ζωή στους ουρανούς,
Και να ʽχω θλίψη για ζωντάνια κάθε μέρα;
Εδώ και τώρα θέλω στους ουτιδανούς,
του κόσμου τούτου να ηχήσει η φλογέρα
Εδώ και τώρα δώστε στους φτωχούς,
Υπόσχεση, πως θα ʽχουν κι άλλη μέρα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ε τώρα με έβαλες σε μεγάλη περιέργεια.
Ούτε στους ουρανούς, ούτε στη Γη.
Πού;
Ψυχή μου Μάξιμε, "έφαγες" το "εφόσον", νομίζω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Χάρτης για ένα κόσμο χωρίς βία
Στις 10 Νοεμβρίου 2009, παρουσιάστηκε στο Βερολίνο, στα πλαίσια της 10ης Παγκόσμιας Συνόδου των βραβευμένων με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, ο "Χάρτης για έναν κόσμο χωρίς βία". Αποτελεί μια πολύ σημαντική συνεισφορά σε μια πραγματικά ανθρωπιστική κατεύθυνση. Ο Χάρτης παραδόθηκε επίσημα στην αποστολή της Παγκόσμιας Πορείας, η οποία επιφορτίστηκε το έργο να τον διαδώσει σε κάθε σταθμό του ταξιδιού τους. Ακολουθεί το κείμενο του Χάρτη. Περισσότερες πληροφορίες εδώ
Η βία είναι μια ασθένεια που μπορεί να προληφθεί.
Κανένα κράτος ή άτομο δεν μπορεί να είναι ασφαλές σε έναν επικίνδυνο κόσμο. Οι αξίες της μη βίαιης πρόθεσης, σκέψης και δράσης είναι σήμερα, όχι μια επιλογή, μα μια αναγκαιότητα. Οι αξίες αυτές αφορούν στις σχέσεις μεταξύ κρατών, ομάδων και ατόμων.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η προσήλωση στις αξίες της μηβίας θα οδηγήσει σε μια πιο ειρηνική, πολιτισμένη παγκόσμια τάξια πραγμάτων, στην οποία μπορεί να γίνει πραγματικότητα μια πιο αποτελεσματική και δίκαιη διακυβέρνηση, η οποία να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ιερότητα της ίδιας της ζωής.
Οι πολιτισμοί μας, η ιστορίες μας και οι ζωές μας είναι αλληλένδετες και οι πράξεις μας είναι αλληλοεξαρτώμενες. Ειδικά σήμερα, όσο ποτέ πριν, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλήθεια: η μοίρα μας είναι κοινή. Και η μοίρα μας θα καθοριστεί από τις προθέσεις, τις αποφάσεις και τις ενέργειές μας σήμερα.
Είμαστε επίσης πεπεισμένοι ότι η δημιουργία μιας κουλτούρας της ειρήνης και της μηβίας, παρʼ ότι δύσκολη και μακρά διαδικασία, είναι ένας σκοπός τόσο αναγκαίος όσο και ευγενής.
Η επιβεβαίωση των αξιών που περιέχονται στον παρόντα Χάρτη είναι ένα ζωτικό βήμα για να διασφαλιστεί η επιβίωση και η ανάπτυξη της ανθρωπότητας και να γίνει πραγματικότητα το όραμα ενός κόσμου χωρίς βία.
Εμείς, οι Βραβευμένοι με Νόμπελ Ειρήνης, πρόσωπα και Οργανισμοί,
Επιβεβαιώνοντας την προσήλωσή μας στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου·
το ενδιαφέρον μας για την ανάγκη να σταματήσει η εξάπλωση της βίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και ιδιαίτερα οι απειλές που τίθενται σε παγκόσμια κλίμακα και θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας·
Επιβεβαιώνοντας ότι η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης είναι η ρίζα της δημοκρατίας και της δημιουργικότητας·
Αναγνωρίζοντας ότι η βία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, όπως οι ένοπλες συγκρούσεις, η στρατιωτική κατοχή, η φτώχεια, η οικονομική εκμετάλλευση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η διαφθορά και η προκατάληψη με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, το φύλο, ή το σεξουαλικό προσανατολισμό·
Συνειδητοποιώντας ότι η μεγαλοποίηση της βίας, όπως προβάλλεται από τα εμπορικά μέσα και προϊόντα ψυχαγωγίας μπορεί να συμβάλλει στην αποδοχή της βίας ως μιας φυσιολογικής και αποδεκτής κατάστασης·
Γνωρίζοντας ότι εκείνοι που βλάπτονται περισσότερο από τη βία είναι οι πλέον αδύναμοι και ευάλωτοι·
Θυμούμενοι ότι η ειρήνη δεν είναι μόνο η απουσία της βίας, αλλά είναι η παρουσία της δικαιοσύνης και της ευημερίας των ανθρώπων·
Συνειδητοποιώντας ότι η αποτυχία των κρατών να φιλοξενήσουν την εθνολογική, πολιτισμική και θρησκευτική ποικιλομορφία των ανθρώπων ευθύνεται για ενα μεγάλο μέρος της βίας στον κόσμο·
Αναγνωρίζοντας την επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθεί μια εναλλακτική προσέγγιση της συλλογικής ασφάλειας, βασισμένης σε ένα σύστημα στο οποίο καμία χώρα ή ομάδα χωρών δεν θα στηρίζεται σε πυρηνικά όπλα για την ασφάλεια της·
Γνωρίζοντας ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από αποτελεσματικούς παγκόσμιους μηχανισμούς και προσεγγίσεις για τη μηβίαιη πρόληψη και επίλυση συγκρούσεων, καθώς και ότι αυτές είναι πιο επιτυχείς όταν εφαρμόζονται στο αρχικό στάδιο·
Επιβεβαιώνοντας ότι τα πρόσωπα που κατέχουν εξουσία φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον τερματισμό της βίας όπου αυτή εκδηλώνεται και την πρόληψή της όπου αυτό είναι δυνατό·
Διακηρύσσοντας ότι οι αξίες της μηβίας πρέπει να θριαμβεύσουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, καθώς και στις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των λαών·
Απευθύνουμε έκκλιση προς την παγκόσμια κοινότητα να προάγει τις ακόλουθες αρχές:
Πρώτη: Σε έναν κόσμο αλληλεξάρτησης, η πρόληψη και η παύση των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ και εντός των κρατών είναι πιθανό να απαιτεί τη συλλογική δράση της διεθνούς κοινότητας. Η ασφάλεια των επιμέρους κρατών μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με την ανάπτυξη της παγκόσμιας ανθρώπινης ασφάλειας. Αυτό προϋποθέτει την ενίσχυση της επιχειρησιακής ικανότητας του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών καθώς και των περιφερειακών συνεργαζόμενων οργανισμών.
Δεύτερη: Για την επίτευξη ενός κόσμου χωρίς βία, τα κράτη πρέπει να συμμορφώνονται πιστά στους νόμους και να τιμούν τις νομικές δεσμεύσεις τους σε κάθε περίπτωση.
Τρίτη: Είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση προς την καθολική και επαληθεύσιμη εξάλειψη των πυρηνικών και άλλων όπλων μαζικής καταστροφής. Τα κράτη που κατέχουν τέτοια όπλα πρέπει να κάνουν συγκεκριμένα βήματα προς τον αφοπλισμό και να εφαρμόσουν ένα σύστημα ασφαλείας που δεν βασίζεται στην αντιμετώπιση πυρηνικής επίθεσης. Ταυτόχρονα, τα κράτη πρέπει να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για την εδραίωση της συνθήκης μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, λαμβάνοντας μέτρα όπως η ενίσχυση πολυμερών μηχανισμών ελέγχου και επαλήθευσης, η προστασία των πυρηνικών υλικών και ο προοδευτικός αφοπλισμός.
Τέταρτη: Για να προωθηθεί η εξάλειψη της βίας στην κοινωνία, η παραγωγή και η πώληση όπλων και ελαφρού οπλισμού πρέπει να μειωθεί και να ελέγχεται αυστηρά σε διεθνές, περιφερειακό, εθνικό και τοπικό επίπεδο. Επιπλέον θα πρέπει να επιβληθούν πλήρως και καθολικά οι διεθνείς συμφωνίες για τον αφοπλισμό, όπως η Συνθήκη Απαγόρευσης των Ναρκών του 1997, και να υποστηριχθούν νέες προσπάθειες που στοχεύουν στην εξάλειψη των επιπτώσεων σπό τα όπλα παθητικής ενεργοποίησης και τα “τυφλά όπλα”, όπως τα πυρομαχικά διασποράς. Μια ολοκληρωμένη και αποτελεσματική Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων πρέπει να τεθεί σε ισχύ.
Πέμπτη: Η τρομοκρατία δεν μπορεί ποτέ να είναι δικαιολογημένη, διότι η βία γεννά βία και επειδή καμία τρομοκρατική ενέργεια εναντίον άμαχου πληθυσμού σε οποιαδήποτε χώρα δεν μπορεί να γίνεται στο όνομα οποιουδήποτε σκοπού. Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας δεν μπορεί, ωστόσο, να δικαιολογήσει καμία παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, πολιτισμικών κανόνων ή της δημοκρατίας.
Έκτη: Η εξάλειψη της ενδοοικογενειακής και οικιακής βίας προϋποθέτει τον άνευ όρων σεβασμό για την ισότητα, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των γυναικών, των ανδρών και των παιδιών από κάθε άτομο, θεσμό του κράτους, θρησκεία και κοινωνία. Νόμοι και συμβάσεις που θα προστατεύουν τα παραπάνω πρέπει να δημιουργηθούν σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.
Έβδομη: Κάθε άτομο και κάθε κράτος έχει την ευθύνη για την πρόληψη της βίας κατά των παιδιών και των νέων, που αποτελούν το κοινό μας μέλλον και το πιο πολύτιμο δώρο. Όλα έχουν δικαίωμα σε μια ποιοτική παιδεία, σε αποτελεσματική πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, στην προσωπική ασφάλεια, στην κοινωνική προστασία, στην πλήρη συμμετοχή στην κοινωνία και σε ένα ευνοϊκό περιβάλλον που να προάγει τη μηβία ως τρόπο ζωής. Η εκπαίδευση για την Ειρήνη, η προώθηση της μηβίας και η έμφαση στην έμφυτη ανθρώπινη τάση της συμπόνιας, πρέπει να αποτελεί ουσιαστικό μέρος του προγράμματος σπουδών των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κάθε επιπέδου.
Όγδοη: Η πρόληψη των συγκρούσεων που προκύπτουν από την εξάντληση των φυσικών πόρων, και συγκεκριμένα των πηγών ενέργειας και του νερού, προϋποθέτει από τα κράτη να δράσουν αποφασιστικά και, μέσω της δημιουργίας νομικών μηχανισμών και προτύπων, να φροντίσουν για την προστασία του περιβάλλοντος και να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να προσαρμόσουν την κατανάλωσή τους βάσει των διαθέσιμων πόρων και των πραγματικών ανθρώπινων αναγκών.
Ένατη: Απευθύνουμε έκκλιση στα Ηνωμένα Έθνη και στα κράτη μέλη τους να προωθήσουν την εκτίμηση της εθνικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής πολυμορφίας. Ο χρυσός κανόνας ενός μηβίαιου κόσμου: Συμπεριφέρσου στους άλλους όπως θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται.
Δέκατη: Τα κύρια πολιτικά εργαλεία για την πραγμάτωση ενός μη-βίαιου κόσμου είναι η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και του διαλόγου, βασισμένου στην αξιοπρέπεια, τη γνώση και το συμβιβασμό, που διεξάγεται στη λογική της ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων των εμπλεκομένων μερών και, κατά περίπτωση, περιλαμβάνει ανησυχίες σχετικά με το σύνολο της ανθρωπότητας και του φυσικού περιβάλλοντος.
Ενδέκατη: Όλα τα κράτη, οι οργανισμοί και οι ιδιώτες πρέπει να στηρίξουν τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων στην κατανομή των οικονομικών πόρων, και την επίλυση των κατάφορων αδικιών που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τη βία. Η ανισορροπία των συνθηκών διαβίωσης οδηγεί αναπόφευκτα σε έλλειψη ευκαιριών και, σε πολλές περιπτώσεις, στην απώλεια της ελπίδας.
Δωδέκατη: Η κοινωνία των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ακτιβιστών της ειρήνης και του περιβάλλοντος, πρέπει να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται ως ζωτικά στοιχεία για την οικοδόμηση ενός μηβίαιου κόσμου, καθώς και όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να εξυπηρετούν τις ανάγκες των λαών τους και όχι το αντίθετο. Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν και θα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των πολιτών -ιδίως των γυναικών- στην κοινωνία και στις πολιτικές διαδικασίες σε παγκόσμιο, περιφερειακό, εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Δέκατη τρίτη: Κατά την εφαρμογή των αρχών του παρόντος Χάρτη καλούμε όλους να εργαστούν από κοινού για έναν δίκαιο κόσμο, στον οποίο δεν αφαιρείται η ζωή κανενός ανθρώπου. Στον οποίο ο καθένας έχει το δικαίωμα να μη θανατώνεται και την ευθύνη να μη θανατώνει άλλους.
Ενθαρρύνουμε την επιστημονική έρευνα αναφορικά με όλες τις μορφές βίας, στους τομείς της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και του διαλόγου, και καλούμε την ακαδημαϊκή, επιστημονική και θρησκευτική κοινότητα να συμμετάσχουν και να μας βοηθήσουν στη μετάβαση προς κοινωνίες χωρίς βία, όπου κανείς δεν αφερεί ανθρώπινη ζωή.
Υπογράφουν οι τιμημένοι με νόμπελ πρόσωπα και οργανισμοί:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αυτό που οι Κινέζοι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να χωνέψουν μες το μυαλό τους από τον «δυτικό πολιτισμό», ήταν το «θαύμα» του Ιησού Χριστού, να θρέψει μερικές χιλιάδες ανθρώπους, με δύο τρία ψαράκια και άλλους τόσους άρτους. Γιʼ αυτό, όταν το 1959 στο Δελχί, σε συνδιάσκεψη του κινήματος των «αδεσμεύτων χωρών», ο ηγέτης τους Μάο Τσε Τουνγκ, καταγγέλλοντας των «ρώσικο ρεβιζιονισμό», είπε προς προτιμούσε έναν «τρίτο παγκόσμιο πόλεμο» ( με «πχ με εξακόσια εκατομμύρια νεκρούς, αλλά για τους επιζώντες , έναν σοσιαλιστικό παράδεισο»), παρά τη συνδιαλλαγή με τους «δυτικούς ιμπεριαλιστές», απεκάλυπτε μία κινέζικη άγνοια, για τη σημασία που έχει η «μαγιά»(maja), στη ζύμωση όλων των πραγμάτων και πολύ περισσότερο, για το ψωμί.
Οι Ρώσοι κομμουνιστές, πολύ πιο κοντά κατά την προτεραία τους κατάσταση προς τον Χριστιανισμό, αλλά ακόμη πιο πολύ προς τον Ιουδαϊσμό, αν και δεν πίστευαν στα θαύματα, είχαν τη γνώση και την εμπειρία της πρακτικής σημασίας, που έχει η «θεωρία της κρίσιμης μάζας». Μετέτρεψαν την πιο καθυστερημένη ευρωπαϊκή επανάσταση κατά της ντόπιας φεουδαρχίας τους(Απριλιανή), από «αστική» σε «προλεταριακή»(Οχτωβριανή), μόνον με 153 «κομματικά στελέχη». Φυσικά όμως, πολύ σύντομα κατανόησαν ότι «κομμουνισμός, με τέτοια ζώα δεν γίνεται» και από το 1925 με τον Στάλιν, το γύρισαν στον «εθνοκομμουνισμό», για να γεννήσει αμέσως η ιστορία της Ευρώπης και τον «εθνοσοσιαλισμό»(Φράνκο- Χίτλερ- Μπαάθ- Σουηδία- ΠΑΣΟΚ κλπ). Εξαίρεση ευρωπαϊκή υπήρξε η Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, που έχοντας καταβολές μπεκτακτσήδικες( ένα κοκταίηλ μωαμεθανισμού και χριστιανισμού) προτίμησε να ακολουθήσει τον «κινέζικο δρόμο». Και είναι σημειολογικά εκπληκτικό, που την ημέρα κατάρρευσης του «αλβανικού κομμουνισμού», οι ταλαίπωρες «αλβανικές μάζες» ξέσπασαν, γκρεμίζοντας πρώτʼ απʼ όλα φούρνους αρτοποιίας!
Τα όνειρα και τα σχέδια των ανθρώπων της «Β΄ Διεθνούς», που αποχώρησαν και ίδρυσαν την «Γ΄ Διεθνή»(από «Σοσιαλιστές», έγιναν «Κομμουνιστές»), στην πραγματικότητα έγιναν «σκόνη» εν μία νυκτί. Ήταν τη νύχτα που ο πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ , λίγο πριν κοιμηθεί, ξαναδιάβασε για χιλιοστή φορά (ίσως) από το «Ευαγγέλιο», για το «θαύμα» με τους «πεντακισχίλιους πεινασμένους». Το πρωί της επομένης, αντί για καλημέρα, διαμήνυσε στον προσωπικό του γραμματέα: « Από σήμερα η αγιότητά Του, ευλογεί τους τόκους»! Στην πράξη ήταν μία παραχώρηση προς τους «ελβετούς τραπεζίτες» και μία ακόμη υποχώρηση, προς τους «απογόνους του Ασμοδαίου»(Ιουδαϊσμό). Για τους πρώτους, διέβλεπε ότι «είχαν δίκιο», αφού ήταν ολοφάνερο πως «τώρα με τους Μπολσεβίκους…» κινδύνευαν τα δάνειά τους, προς την « Κυβέρνηση Κερένσκι». Ενώ στη δεύτερη περίπτωση κινήθηκε περισσότερο από το ανθρώπινα λογικό ερώτημα: «Είναι πιο αλεπούδες οι προτεστάντες;». Όχι βέβαια!
Όταν το 1968 ο Μπρέζνιεφ και η υπόλοιπη «νομενκλατούρα», που διαφέντευαν τη μοίρα του ρώσικου( και όχι μόνον!) λαού, αποφάσιζαν το «άνοιγμα του εξωτερικού εμπορίου» τους, γνώριζαν ότι η «Δύση» θα απαιτούσε πρώτʼ απʼ όλα να επιστραφούν τα «δανεικά του 1917» με τόκους καθυστέρησης 50 ετών. Εμπόδιο εξαιρετικά ακανθώδες, για το «ρώσικο εξωτερικό εμπόριο», που σʼ άλλες εποχές θα μπορούσε να ήταν και η μεγάλη πραγματική αιτία ενός «τρίτου Π. Π.». Μα τώρα ήταν τα «πυρηνικά»(και όχι μόνον!). Γιʼ αυτό, παράλληλα με τις «συζητήσεις για τους εξοπλισμούς και την ειρηνική συνύπαρξη χωρών με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα», τα ενδιαφερόμενα μέρη διαπραγματεύονταν και τη «ρύθμιση των ρώσικων χρεών προς τη Δύση». Είδε και απόειδε ο Μιχαήλ το Γκορμπατσόφ, και το Καλοκαίρι του 1988 κατέληξε να συμφωνήσει με τον Ρ. Ρήγκαν για την «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Για τη Ρωσία, η «τάξη πραγμάτων» αυτή, θα άρχιζε με μηδενική οφειλή από τα «παλιά» και με νέα «δάνεια από τη Δύση». Και δεν ήταν δα μικρό, το «υπόλοιπο ποσό τόκων» που τους χαρίστηκε!
Οι σύγχρονοι κινέζοι ηγέτες έχουν μία μεγάλη ηθική υποχρέωση προς τον κύριο Πούτιν. Τους ερμήνευσε την πολιτική σημασία της «προφητείας του Νώε»: «…ο Θεός θέλει πλατύνει τον Ιάφεθ, και θέλει κατοικήσει εν ταις σκηναίς του Σημ…». Την είχε «αποκωδικοποιήσει» η «ΚαΓκεΠε», αλλά ούτε στον Μ. Γκορμπατσόφ την είχαν αποκαλύψει (γιατί θεωρήθηκε «εξαιρετικά φιλοσιωνιστής»!), ούτε βέβαια και στον «μέθυσο Γιέλτσιν». « Το βδέλυγμα της ερημώσεως, σύντροφοι», τους είπε, «μπορεί να αποφευχθεί, μόνον αν μεγαλώσουμε το τραπέζι», προφανώς, για να «χωρέσουμε» όλοι, «εν ταις σκηναίς του Σημ». Ήδη, η διανυόμενη «κρίση», αποτελεί προϊόν αναδίπλωσης των «υιών Σημ», ενόψει του γεγονότος ότι οι Κινέζοι έμαθαν, πως κι αυτοί είναι «υιοί Ιάφεθ». Οι μετέχοντες στις συζητήσεις για ένα νέο «παγκόσμιο τραπεζικό στάτους», γνωρίζουν πως, αν δεν μπουν «εν ταις σκηναίς» και οι Κινέζοι, δεν θα μένει παρά να επαληθευθεί το ρηθέν από τον Μάο στο Δελχί, κατά το 1959!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αγαπητέ φίλε, τι σχέση έχει η δική μου άποψη με την δική σου; Δεν νομίζω ότι προσπάθησα να σε μεταπείσω για κάτι. Εκτός αν με ειρωνεύεσαι, οπότε ΟΚ..
Μάλλον παρανόησες- από δική μου βέβαια υπαιτιότητα!- τη θέση μου. Ανεξάρτητα από την σχέση που έχουν οι δικές μου απόψεις με τις δικές σου, η αντίληψη μου για τη Βασιλεία του Θεού, μου υπαγορεύει ότι, αν υπάρχει μία ανθρώπινη ύπαρξη που δε συγκαταλλέγεται στους Πολίτες της, αυτή να είναι η δική μου. Φυσικά, το απεύχομαι, όσο και για σένα. Προς τι λοιπόν η παρανόηση; Γιατί εξέλαβες την παρέμβασή μου ως (σχεδόν διαμαρτυρία) ή ειρωνεία; Κάθε άλλο μάλιστα!
Υγ: Αλίμονο, αν ήταν να γίνει Βασιλεία του Θεού, μόνον για τους "πιστούς"! Θα ήταν απέραντη η μοναξιά του ...Βασιλιά!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Πάντως θα γινόμουν πρόθυμα δούλος στην αρχαία Αθήνα υπό συγκεκριμένες συνθήκες, παρά ελεύθερος σε έναν χριστιανικό κόσμο. Πριν διαλέξει κανείς τι προτιμά, να είναι ελεύθερος ή δούλος, πρέπει να διασαφηνίσει και πώς εννοεί την ελευθερία, αλλά και υπό ποίες ιστορικές συνθήκες και σε ποιόν κύριο είναι δούλος. Υπάρχουν δεσμά που απελευθερώνουν και ελευθερίες που σκλαβώνουν. Συμφωνώ ότι έχουμε ανάγκη φίλους και αδελφούς αλλά δεν μπορώ να δω στον ορίζοντα έναν ελεύθερο κόσμο. Μου φαίνεται μια ουτοπία. Ο άνθρωπος είναι πάντα εν δυνάμει ελεύθερος, ποτέ δεν κατακτά τη ελευθερία και ποτέ ουσιαστικά και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι την αντέχει κιόλας.
-Φίλε μου Δόκτορα, αδελφέ μου Δόκτορα, γιατί βαφτίζεις τον κόσμο που βεβηλώνει το όνομα Του, ως "χριστιανικό";
-Γιατί να περιορίζουμε με την πίστη μας τη δυνατότητα του ανθρώπου να ελευθερωθεί;
-Πες μου, καλέ μου φίλε, κάποια ελευθερία που σκλαβώνει, ν' αλλάξω κι εγώ τη σκλαβιά μου;
Βιωσα αρκετα τετοια "αφεντικα". Ευτυχως οχι για πολυ καιρο οσο μεγαλωνα, αλλα οπως και να χει την εκαναν για τα καλα τη δουλεια τους..
Αγαπημένε μου Ρασκαλ, καλέ μου Ρασκαλ, πως μπορείς να εννοείς "χριστιανούς" κάποιους συναθρώπους μας, που δεν θυμούνται( ή αγνοούν καν τα λόγια Του:" ...ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ' όστις να γίνει μέγας εν υμίν, ας είναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλει να είναι πρώτος εν υμίν, ας είναι δούλος υμών..";
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... (δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε έναν από αυτούς) ...
Γιατί, καλή μου; Χωρίς εσένα, δεν συγκαταλέγομαι ούτε κι εγώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Κύριος ενός ζώου (πχ σκύλου ή πιθήκου) θεωρείται το πρόσωπο που έχει την δυνατότητα και μέριμνα, να το ταΐζει και να το συμμαζεύει στα όρια της κατοικίας του. Ένα δηλαδή από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κυρίου είναι, ότι μπορεί να ταΐζει, εκτός από τον εαυτό του, και άλλες ψυχές, και μάλιστα, μες στο σπίτι του. Δηλαδή ο κύριος έχει και σπίτι, εκτός από περίσσεια τροφίμων. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι κάτι σαν τους σύγχρονους( αλλά και παλιότερους) «μικρομεσαίους», αυτούς, που κατά τα λεγόμενα τινών προλεταρίων, τους «δίνουν ψωμί» …να φάνε.
Αλλά, εν προκειμένω, δεν πρόκειται ακριβώς περί κυρίων τόσο, όσο για κυριλέ!
Αν τώρα την κυριότητα, ως έννοια και συνθήκη, την προεκτείνουμε μέχρι τις ανθρώπινες καταστάσεις, στην αντίπερα όχθη του κυρίου συναντάει τον δούλο. Ένα ζώο δηλαδή, δεν μπορεί να ονομαστεί δούλος. Αλλά ένας δούλος έχει την ίδια διατροφική σχέση με έναν κύριο( ή ακόμη και ένα κυριλέ), που μπορεί να έχει και κάποιο ζώο(πχ μία γάλα ή ένα ινδικό χοιρίδιο). Δούλος δηλαδή είναι ένας άνθρωπος, που όχι μόνον δεν μπορεί να ταΐσει ένα ζώο, αλλά ούτε και τον εαυτό του, χωρίς τη συνδρομή κάποιου κυρίου( ή έστω, κυριλέ).
Τις εποχές που οι άνθρωποι ήταν χωρισμένοι, σε εκείνους που μπορούσαν να ταΐζουν εαυτούς και άλλους και σε εκείνους που ταΐζονταν, χάρη των πρώτων, ακόμη και τον Θεό τον είδαν ως «Κύριο». Ώσπου χρειάστηκε να στείλει μαντατοφόρο τον γιο Του, για να μας διαμηνύσει, πως δεν έχει ανάγκη ούτε από κυρίους ούτε από δούλους, αλλά μόνον φίλους και αδελφούς. Μα εμείς ακόμη επιμένουμε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
....
Μέχρι πότε πρέπει να βρίσκεται στο σταυρό ;
Στην κάθετη και οριζόντια αγάπη; Εσαεί και μέχρι τη "Δευτέρα Παρουσία"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σου φαίνεται ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος; Θαρρώ, πως ούτε κι οι «τυφλοί» θα μπορούσαν να υποθέσουν κάτι τέτοιο! Ο κόσμος αυτός , ο κόσμος μας, δε δέχτηκε τον Ιησού Χριστό. Εκείνος ήταν και είναι η τέλεια έκφραση της ζωής, όπως τη θέλει ο Θεός. Η αποσπασματική ζωή του κόσμου έχει ακεραιοποιηθεί μέσα στη ζωή Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κτύπος της καρδιάς του κόσμου κι ο κόσμος Τον θανάτωσε. Αλλά μʼ αυτό το φονικό πέθανε ο ίδιος ο κόσμος. Έχασε την τελευταία του ευκαιρία να γίνει ο παράδεισος, που ο Θεός τον προόρισε να γίνει. Μπορούμε να χτίζουμε ολοένα νέους ουρανοξύστες, νέες πόλεις. Μπορούμε να οικοδομήσουμε μία ανθρωπινότερη κοινωνία, που ενδεχόμενα να μας αποτρέψει ακόμα κι απʼ το να εξολοθρεύομε ο ένας τον άλλο. Αλλά την ώρα που ο Ιησούς Χριστός, η αληθινή ζωή του κόσμου, διώχτηκε απʼ τον κόσμο, την ώρα εκείνη σήμανε και η αρχή του τέλους. Το διώξιμο αυτό είχε κάτι τελειωτικό: Εκείνος σταυρώθηκε για πάντα και έκτοτε «βρίσκεται σε αγωνία έως το τέλος του κόσμου», όπως το διαπίστωσε (και μας το είπε) κι ο Πασκάλ.
Συχνά ο Χριστιανισμός μολοντούτο φαίνεται να κηρύττει, ότι αν οι άνθρωποι δοκιμάσουμε, «βάζοντας τα δυνατά μας», να ζήσουμε τη «χριστιανική ζωή», η σταύρωση μπορεί με κάποιον τρόπο να παραγραφτεί. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χριστιανισμός λησμόνησε τον εαυτό του, λησμόνησε πως πρέπει πάντα πρώτʼ απʼ όλα να βρίσκεται στο σταυρό. Όχι πως αυτός κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος. Ίσα-ισά, ένας από τους σκοπούς που έχουμε είναι ασφαλώς να εργαστούμε για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Όμως, ενώ μπορεί να γίνει καλύτερος, δεν μπορεί να γίνει ο τόπος που ο Θεός θέλησε να είναι.. Γιατί ο Θεός δεν θέλησε έναν κόσμο γυάλινο, έναν κόσμο από άμμο και διοξείδιο του πυριτίου, συμμαζεμένο μόλις σε μερικά τσιπάκια, αλλά έναν αειφόρο παράδεισο, του νερού και της χλωροφύλλης, του έρωτα και της χαράς.
Ο Χριστιανισμός δεν καταδικάζει τον κόσμο. Ο κόσμος καταδίκασε τον εαυτό του, όταν στο Γολγοθά καταδίκασε τον Ένα, τον Λόγο, που ήταν ο αληθινός εαυτός του: «Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος διʼ αυτού εγένετο και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω»!
Αν συλλογιστούμε σοβαρά το αληθινό νόημα- την αληθινή έκταση που παίρνουν αυτά τα λόγια- τότε γνωρίζουμε ότι, ως Χριστιανοί και όσοι είμαστε Χριστιανοί, είμαστε πρώτα από όλα μάρτυρες αυτού του τέλους: του τέλους κάθε φυσικής χαράς, του τέλους κάθε ικανοποίησης του ανθρώπου με τον κόσμο και με τον εαυτό του, του αληθινού τέλους της ζωής της ίδιας, αν τη θεωρήσουμε αυτήν, ως μία λογική και λογικά οργανωμένη «επιδίωξη της ευτυχίας».
Αν και στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του οι Χριστιανοί πάρα πολύ συχνά λησμονήσαμε το νόημα του σταυρού και χαρήκαμε τη ζωή σα «σα να μη συνέβη τίποτα», παρά ταύτα γνωρίζουμε, πως στον κόσμο μέσα, όπου ο Ιησούς Χριστός θανατώθηκε, η «φυσική ζωή» έλαβε τέλος. Κι όμως, από την πρώτη του αρχή ο Χριστιανισμός στάθηκε η διακήρυξη της χαράς, της μόνης δυνατής χαράς πάνω στη γη. Κάθε άλλη χαρά, που θεωρούμε συνήθως δυνατή, έγινε με τον Χριστιανσιμό αδύνατη ή μη πραγματική. Μέσα σε αυτήν όμως την αδυνατότητα, κάτω στον έσχατο βυθό αυτής της σκοτεινιάς, ο Χριστιανισμός ανάγγειλε και μετάδωσε μία νέα χαρά, που τα περικλείει όλα και με τη χαρά αυτή μεταμόρφωσε το Τέλος σε Αρχή. Χωρίς τη διακήρυξη της χαράς αυτής ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος (αν όχι και ανόητος!). Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβεψε στον κόσμο, και έχασε τον κόσμο όταν έχασε την χαρά, όταν έπαψε να μαρτυράει τη χαρά. Από όλες τις κατηγορίες κατά των Χριστιανών, την τρομερότερη την πρόφερε ο αξιομνημόνευτος Νίτσε, όταν είπε πως οι Χριστιανοί δεν έχουμε χαρά…
Σου φαίνεται λοιπόν ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος;
Υγ: Το παρόν κείμενο είναι και αποτελεί παραφρασμένη μεταφορά αποσπάσματος από το βιβλίο του Αλέξανδρου Σμέμαν " Για να ζήσει ο κόσμος" (Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ, σελ. 32-34
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
" Η αρχή της ευσπλαχνίας βρίσκεται στην καρδιά όλων των θρησκειών, των ηθικών και πνευματικών παραδόσεων, καλώντας μας να φερόμαστε στους άλλους, όπως θα επιθυμούσαμε να μας φερθούν. Η ευσπλαχνία μας παρακινεί να εργαζόμαστε ακούραστα να ελαφρύνουμε τον πόνο των υπόλοιπων όντων, να εκθρονίζουμε τους εαυτούς μας από το κέντρο του κόσμου μας και να τοποθετούμε εκεί κάποιον άλλο, να τιμούμε την απαράβατη ιερότητα κάθε ανθρώπου, φερόμενοι σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις, με απόλυτη δικαιοσύνη, ισότητα και σεβασμό.
Είναι επίσης αναγκαίο, στην προσωπική αλλά και τη δημόσια ζωή, να απέχουμε συνεχώς και με ενσυναίσθηση από την πρόκληση πόνου. Το να δρούμε ή να μιλάμε βίαια από κακία, σοβινισμό ή προσωπικό συμφέρον, να αποδυναμώνουμε, να εκμεταλλευόμαστε ή να αρνούμαστε τα δικαιώματα οποιουδήποτε και να υποδαυλίζουμε το μίσος υποβιβάζοντας τους άλλους, ακόμη και τους εχθρούς μας, είναι μια άρνηση απέναντι στην κοινή μας ανθρωπιά. Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αποτύχει να ζήσουμε τη ζωή μας ευσπλαχνικά και ότι κάποιοι από εμάς έχουν αυξήσει τη συνολική δυστυχία στο όνομα της θρησκείας.
Γιʼ αυτό καλούμε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες να αποκαταστήσουν την ευσπλαχνία στο κέντρο της ηθικής και της θρησκείας, να γυρίσουν στην αρχαία παραδοχή πως κάθε ερμηνεία των γραφών που παρακινεί τη βια το μίσος και την περιφρόνηση είναι αθέμιτη. Τους καλούμε να εξασφαλίσουν ότι δίδεται στους νέους πληροφόρηση ακριβής και γεμάτη σεβασμό για τις άλλες θρησκείες και παραδόσεις. Να ενισχύσουν μια θετική εκτίμηση των πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών. Να καλλιεργήσουν μια ενημερωμένη ενσυναίσθηση στα βάσανα όλων των ανθρώπων, ακόμη κι αυτών που θεωρούνται εχθροί.
Χρειάζεται επειγόντως να κάνουμε την ευσπλαχνία, μια καθαρή, φωτεινή και δυναμική ενέργεια στον πολωμένο κόσμο μας. Ριζωμένη σε μια αρχέγονη αποφασιστικότητα να υπερβεί τον εγωισμό, η ευσπλαχνία μπορεί να σπάσει πολιτικά, δογματικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα. Γεννημένη από τη βαθιά μας αλληλεξάρτηση, η ευσπλαχνία είναι σημαντική για τις ανθρώπινες σχέσεις και την πραγμάτωση της ανθρωπιάς. Είναι η οδός προς τη φώτιση, αναντικατάστατη στη δημιουργία μιας δίκαιης οικονομίας και μιας ειρηνικής παγκόσμιας κοινότητας." .
!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!
Η πίστη είναι τρόπος και όχι τόπος. Είναι τρόπος πρόσληψης του τόπου, πρόσληψης, μʼ άλλα λόγια, βεβαιοτήτων τοπικότητας, αλλά εν χρόνω, γιατί η πίστη είναι πάντοτε «εν δυνάμει». Κι όταν δε, «ενεργείται διʼ αγάπης», δεν έχει «χρείαν του χρήματος»…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
[FONT="]Αυτή είναι η Βασιλεία Θεού[/FONT][FONT="], η ομοιότητα στη διαφορετικότητα να ενώνει τους ανθρώπους, σʼ έναν κόσμο ασφαλή και ελεύθερο, χάρη της συνύπαρξής τους: γιατί η συνύπαρξη, δεν μπορεί παρά να είναι, η κοινή τους συνείδηση![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αν το ανθρώπινο πλάσμα θα φθάσει να έχει την πνευματικότητα, τουλάχιστον, του Ηράκλειτου του Σκοτεινού, απέναντι στην πραγματικότητα, τη συνειδητότητα ενός κοινού γαιοσκώληκα μέσα στη γη και την αντίληψη ενός αληθινά κβαντικού Επιστήμονα για τη σκόνη, αυτό θα είναι με λίγα λόγια, μία ριζικά νέα πνευματικότητα. Θα είναι ο καιρός, για τον οποίον ειπώθηκε: « Και θέλουσι προσκυνήσει τον Θεό, εν πνεύματι και αληθεία». Μόνον όταν φθάσει ο άνθρωπος σε τέτοιο ύψος, ώστε
-να αντιλαμβάνεται, πως δεν είναι παρά ένα απλό κινούμενο συννεφάκι σκόνης με μοναδική μορφή,
-να συνειδητοποιεί την ύπαρξη του, χάρη της γης και
-να βρίσκεται σε αδιάλειπτη χαρά, με την ασταμάτητη αλλαγή γύρω του,
μόνον τότε θα μπορεί αιώνια, να είναι σταθερά, η μορφή του: μοναδικός και πρόσωπο!
Από όλες τις γλώσσες που μίλησε το ανθρώπινο πλάσμα, αφότου υπάρχει σαν τέτοιο, μοναδική, που αποδίδει ακέραια αυτό το συγχρονισμό αντίληψης, συνείδησης και συναίσθησης, πάνω στο ανθρώπινο πλάσμα, υπήρξε και είναι η μουσική. Στην οκτάβα της ενυπάρχει, και το μυστικό της μορφής του, ο Άνθρωπος. Μόνον ο Άνθρωπος θα είναι σε θέση, να αλλάζει ελεύθερα τη μορφή του όποτε θέλει, και με χαρά, αφού επιτέλους, θα είναι ελεύθερος: ελεύθερος από τις αναγκαιότητες, της κάθε αλλαγής!
Ο Άνθρωπος, αυτή η κινούμενη μάζα σκόνης, θʼ αναγνωρίζει στην ελευθερία του, δύο κύριες επιλογές, δύο «όρια της πραγματικότητας»: τη λύπη και τη χαρά. Την απόστασή τους, την είπαν αμαρτία, μα τη συνύπαρξή τους, χαρμολύπη. Στης χαρμολύπης το διάβα, σʼ αυτό που εμείς ακόμη ονομάζουμε ιστορία, μόνον οι νότες μπορούσαν, μπορούν και θα μπορούν, να περνούν ελεύθερα τα χαρακώματα που μας χωρίζουν, κι από αλλήλους κι από…τη σκόνη μας. Γιατί οι νότες, μπορούν και γίνονται, οκτάβες. Είναι υπόθεση τεκτονικής τους θέασης, στόχευσης, συνέπειας και αποτελεσματικότητας!
Υγ:
...
Συνεπώς είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν επιτέλους τα όριά της, με βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
...
Των οποίων όραμα όμως, κύριε Μαρίνε, δεν υπήρξε και τόσο όμοιο με εκείνο των ιδρυτών του Χριστιανισμού, όσο με εκείνο, του Ιουδαϊσμού!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η θρησκεία δεν αποτελεί πια για εμάς την αιτία, αλλά μόνον το φαινόμενο της εγκόσμιας στενοκεφαλιάς. Γιʼ αυτό εξηγούμε τα θρησκευτικά δεσμά των ελεύθερων πολιτών, με τα εγκόσμια δεσμά τους. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι οι πολίτες θα πρέπει να εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, για να εξαλείψουν την εγκόσμιά τους στενότητα, Υποστηρίζουμε ότι θα εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, μόνον όταν θα εξαλείψουν τους γήινους φραγμούς. Εμείς δεν μετατρέπουμε τα εγκόσμια ζητήματα σε θεολογικά. Μετατρέπουμε τα θεολογικά ζητήματα σε εγκόσμια….
Το μυστικό του Εβραίου δεν πρέπει να αναζητηθεί στη θρησκεία του, αντίθετα το μυστικό της θρησκείας του πρέπει να αναζητηθεί στον πραγματικό Εβραίο: ποιο είναι το γήινο βάθρο του ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γηινος θεός του; Το χρήμα. Ε, λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και το χρήμα, επομένως από τον πρακτικό, πραγματικό ιουδαϊσό, θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας….
Αφου για μεγάλο χρονικό διάστημα εξηγούσαν την ιστορία με τη δεισιδαιμονία, τώρα εμείς εξηγούμε τη δεισιδαιμονία, με την ιστορία. Το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης με τη θρησκεία, γίνεται για εμάς, το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης, με την ανθρώπινη χειραφέτηση. ….
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
-Αν ο άνθρωπος μετρούσε τον χρόνο ανάποδα, θα ήταν αθάνατος. Μπορεί άραγε; Ας μα το πουν οι Φυσικοί!
-Αν ο άνθρωπος συναποτελείται, όπως λένε οι " Μη Φυσικοί", από σώμα, ψυχή και πνεύμα, τότε Βασιλεία Θεού δεν υπάρχει στη ψυχή μας. Γιατί, το πνεύμα είν' αθανάτο, το πανταχού παρόν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
καλα ντε! μη θυμωνεις
και αμα δεν ξερεις εσυ ποιος ξερει??
να το ψαξεις και να μου πεις
Θυμός; Ποιος θυμός; Αυτός που σκοτώνει μερικά εκατομμύρια κύταρα σε 7"; Α πα πα!
Λοιπόν, έψαξα και βρήκα αυτό:
[ Η ερμηνεία της λέξης πεπρωμένο στη νεότερη
Ελληνική γλώσσα αποδίδεται ως εξής...
«Αυτό που ορίζεται απο την μοίρα».¨το μοιραίο¨
Σύμφωνα με την διδασκαλία ορισμένων θρησκειών
όπως ο Μωαμεθανισμός ή και άλλων φιλοσοφικών
συστημάτων τα πάντα είναι προγνωσμένα
και προκαθορισμένα απο τον θεό.
Επακόλουθο αυτής της ερμηνείας είναι η μοιρολατρία
(κισμέτ) ή η άρνηση της προσωπικής ελευθερίας,
(κοινώς αδράνεια).
Ο χριστιανισμός απορρίπτει αυτήν την αντίληψη
περί πεπρωμένου και δέχεται οτι η πρόγνωση
του θεού δεν αίρει την ανθρώπινη ελευθερία.
Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή αν το ερμηνεύω
σωστά ολα οσα αφορούν την εξέλιξη
ή τη διαμόρφωση μας είναι..
θέλημα και πρόγνωση του δημιουργού
αμα τη λήξη της σκέψης ή πράξης.
Η σκέψη όμως μα και η πράξη επιδέχονται επιλογή.
Παραδοσιακά σε άλλες χώρες μα και
στην Ελλάδα χρησιμοποιείται σα κανόνας
το ρητό οτι...
«το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο».
Πολλοί Έλληνες, παρʼοτι χριστιανοί ορθόδοξοι
το μεγαλύτερο μέρος τους, πιστεύει οτι πράγματι
αυτό ισχύει.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που υποστηρίζουν
οτι αυτό είναι μοιρολατρία ή μεμψιμοιρία.
Ετσι οι απόψεις δυίστανται και ο καθένας αποδίδει
στη λέξη πεπρωμένο μια δική του ερμηνεία.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν οτι το πεπρωμένο
ουδεμία σχέση εχει με το ¨μοιραίο¨.
Η λέξη πεπρωμένο προέρχεται απο το ¨πέπραγμαι¨
που σημαίνει «εχω κάνει».
πέπραγμαι (εχω κάνει)=πεπραγμένο=πεπρωμένο.
Το πεπραγμένο, πεπρωμένο αν είναι δυο λέξεις
με την ίδια έννοια όπως αποδίδεται απο τους αρχαίους
Έλληνες τότε το πεπρωμένο προφανώς επενεργεί
ως αυτούσιος νόμος μιας τετελεσμένης συμπεριφοράς,
αμα την λήξη δηλαδή μιας σκέψης ή πράξης (πεπραγμένο).
Αν είναι ετσι.. «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο».
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η διαδικασία
αφορά συνολικά σκέψεις ή πράξεις? (πεπραγμένα).
Μπορούμε να αναφερθούμε και σε πεπρωμένα?
Σε αυτήν την περίπτωση η έννοια των λέξεων
πεπραγμένο, πεπρωμένο να διαφοροποιείται.
Αν η έννοια των δυο λέξεων είναι διαφορετική,
το πεπρωμένο είναι απόρροια του πεπραγμένου.
Μπορούμε να ομιλούμε και για ενα σύνολο
σκέψεων, πράξεων (πεπραγμένων)
τα οποία είναι απόρροια της δομής.
Τότε άμα την λήξη των σκέψεων ή των πράξεων
(πεπραγμένων), το πεπρωμένο πάλι επενεργεί
ως αυτούσιος νόμος ή ως παράγοντας που οδηγεί
ολα τα λογικά όντα στην νομοτελειακή κατάσταση
η οποία τους αποδίδει αυτό που τους ανήκει.
Όπως όμως και να εχει αυτή είναι η διαδικασία
η οποία επαναφέρει την αρμονία της συνύπαρξης.
Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανθρώπινη ελευθερία.
Και αυτό γιατί πρίν την τέλεση της σκέψης, πράξης
ή (σκέψεων, πράξεων) ο άνθρωπος εχει ολα
τα περιθώρια επιλογής για να προσδιορίσει
και την σκέψη μα και την πράξη.
Τα πεπραγμένα του κάθε λογικού όντος συνεπώς
(τετελεσμένες σκέψεις, πράξεις) προσδιορίζουν
ή προδιαγράφουν και το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα το οποίο είναι η τελική έκβαση,
μιας συγκεκριμένης ή μιας διαμορφούμενης δομής
και μιας εξελικτικής πορείας στο χώρο και στο χρόνο.
Αν ομιλούμε περί πεπραγμένων και αυτό αφορά σύνολο
σκέψεων ή πράξεων μιας πορείας κάποιας χρονικής
διάρκειας, τα οποία είναι απόρροια μιας διαμορφούμενης
δομής, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» μεν
αλλά υφίσταται παρέκκλιση δε..
Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ.
(Άρθρο με τίτλο: Τι είναι πεπρωμένο-Δημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 15, 2007 7:35 pm στο Ελληνική Αστρολογία forum)]
Ελπίζω να σε (δια)φωτίσει, Φεγγαρόφωτό μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
και πως αυτα τα δυο συνδυαζονται?? ......
Εφόσον, είπαμε! Αν υπάρχουν, και ελευθερία και πεπρωμένο, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να συνδυάζονται. Πως; Δεν ξέρω, αφού ούτε ελεύθερος είμαι ακόμη, αλλά ούτε και το πεπρωμένο μου γνωρίζω. Εκτός κι αν δεχτούμε το προτεσταντικό δόγμα του "απόλυτου προορισμού", κάτι που προσωπικά αποστρέφομαι, όσο και την ιουδαϊκή πίστη, ότι ο Θεός προεγνώρισε, αφενός τους "περιούσιούς" Του κι αφετέρου, τους υπόλοιπους ανθρώπους(σκεύη ατιμίας).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
λογικα και συμφωνα με την θρησκεια μας εμεις κανουμε τις επιλογες μας και ειμαστε ελευθεροι πνευματικα να πορευθουμε σ'αυτη τη ζωη... αραγε ομως δεν υπαρχει αυτο που λεμε πεπρωμενο?
Εφόσον υπάρχει ελευθερία, υπάρχει μεν πεπρωμένο, αλλά υπόκειται στις άπειρες μείον μία πιθανότητες. Πάντως το πιο σίγουρο είναι ότι υπάρχει και η άγνοια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Παρά ταύτα, η ιστορική ήττα του προλεταριάτου φανέρωσε και την ιστορική αναγκαιότητα, για μία νέα πνευματικότητα. Η παλιά εξαντλήθηκε, στην απόπειρά της να θεραπεύσει τις σχετικές του ανεπάρκειες. Αλλά και η καινούργια πνευματικότητα, θα σπάσει τους δεσμούς της, με την καθαρά αστική ιδέα μίας χάρης, που προορίζεται για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Τούτο σημαίνει ότι ο καθένας αναλαμβάνει το πεπρωμένο του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η απελευθέρωση από τις δυνάμεις του κόσμου, που είναι ένας από τους σκοπούς της καινούργιας πνευματικότητας που έρχεται, καθόλου δε σημαίνει, ότι ο άνθρωπος χωρίζεται από τον κόσμο για να γυρέψει την ίδια του τη σωτηρία, αρνούμενος να μοιραστεί τα αγωνιώδη ερωτήματα(πολιτικά, περιβαλλοντολογικά, υπαρξιακά) και τις οδύνες του κόσμου. Αντίθετα, για να κατέβη κανείς σʼ αυτό τον ανθρώπινο κόσμο, τον γεμάτο αγωνία και κοντά στο χαμό, είναι απαραίτητο να νιώθει πνευματικά ανεξάρτητος από τον κόσμο, πρέπει να κατέχει μία εσωτερική εξουσία πνευματικής αντίστασης απέναντί του, επιδή ο κόσμος κινδυνεύει να ξεσχίσει τον άνθρωπο. Από τον κοινωνικό της χαρακτήρα ακριβώς ελευθερώνεται η νέ πνευματικότητα, για να κάνει τόπο στην προσωπική δημιουργία. Η πνευματικότητα είναι πάντα βαθιά προσωπική, αλλά ο προσανατολισμός της, κοινωνικός και μάλιστα κοσμικός. Δέσμια του κοινωνικού(θεοκρατία, φασισμός, σταλινισμός, αμερικανισμός κ.π), η πνευματικότητα κατευθύνεται αποκλειστικά προς την προσωπική σωτηρία. Ελευθερωμένη από τους κοινωνικούς εξαναγκασμούς, προσανατολίζεται προς δημιουργίες ενέργειες στην κοινωνική και κοσμική ζωή(βλ. πχ σύγχρονο εθελοντισμό). Η ελευθερωμένη πνευματικότητα ενδιαφέρεται για τη σωτηρία όλων. Έτσι, ο Χριστιανισμός πχ, θα όφειλε να είναι συγχρόνως, ελεύθερος από τον κόσμο, επαναστατικός εν σχέσει με τον κόσμο και γερμένος με αγάπη πάνω στον κόσμο. Μα ποτέ του δεν υπήρξε έτσι, τουλάχιστον αφότου έγινε ιστορικός. Περιπτώσεις αναγεννησιακές, όπως πχ ο Νικόλαος Κουζάνος, ο Πίκο ντε λα Μιραντόλα, ο Παράκελσος, ο Έρασμος κ.α., απλά φανέρωσαν ψήγματα μίας τέτοιας πνευματικότητας, ως επείγουσα (τότε) εναλλακτικότητα, στο χριστεπώνυμο αποπνευματισμό της Ιερής Εξέτασης και του Μεσαίωνα. Υπήρξαν εξαιρέσεις, που φώτισαν τη πτωχεία τω πνεύματι, στο προαύλιο των ναών!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
προς νωευς = αφου στο πα εκατο φορες παιδι μου μιλα απλα!!!
Το πνεύμα βοάει, δεν μιλάει...δυστυχώς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Θα μπορούσες να μας τα κάνεις λίιιιιγο πιο λιανά να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι πιο αργοί στο μυαλό;
Πάω κάτι να πιάσω, αλλά θα προτιμούσα αντί για ατέλειωτες φιλοσοφίες, δυο λογάκια απλά και σαφή
Sorry που μιλώ έτσι, ξέρω ότι έχεις μια καταπληκτική ικανότητα γραφής, αλλά μου αρέσουν τα σαφή και καθαρά μηνύματα που να είναι κατανοητά σε όλους.
Φιλικά.
Αγαπητέ μου φίλε, ίσως θα μπορούσα να είμαι πιο σαφής, αν μου απευθύνονταν σαφή ερωτήματα επί του θέματος ή ακόμη και οι όποιες σχετικές αντιρρήσεις. Είναι που είναι γενικά το θέμα τόσο αμφιλεγόμενο...
Agap
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Κάθε «Νέα Εποχή» προϋποθέτει και νέα πνευματικότητα. Στην ήδη διανυόμενη, η νέα πνευματικότητα θʼ αρχίσει να κυριαρχεί στις ανθρώπινες υποθέσεις, όταν πια οι άνθρωποι οριστικά θα απελευθερωθούν από Εκείνον που λάτρεψαν ως Θεό, μα δεν ήταν. Τους πρόδωσε, πρόδωσε τις προσδοκίες τους κι αυτό είναι το βασικό, αν όχι και το μοναδικό ανθρώπινο κριτήριο, για τον Θεό τους. Γιατί ένας αληθινός Θεός δεν μπορεί παρά να είναι Πιστός. Ο Θεός δεν προδίδει, αλλά προδίδεται. Και ίσως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε, πριν την νέα πνευματικότητα, να απελευθερωθούμε από ό,τι, όποιον και όσα μας πρόδωσαν και μας προδίδουν.
Η νέα πνευματικότητα, έτσι ή αλλιώς, έπεται των συνεπειών, από διαψευσμένες προσδοκίες. Η μετάνοια που συνεπάγονται αυτές, μπορεί να έπεται και οδύνης, αλλά εκεί τελειώνει κι ο ρόλος της προδοσίας, στην προαγωγή της ανθρώπινης παιδείας και αντίληψης. Γιατί η προδοσία ξεγυμνώνει, τελικά, ακόμη κι Εκείνον που λατρεύθηκε ως Θεός, μα δεν ήταν. Ο αληθινός Θεός δεν φοράει ενδύματα, παραμένει εσαεί γυμνός, από φιασίδια. Θεός ποu δεν είναι γυμνός, δεν του αξίζει να είναι Θεός. Όπως και η αλήθεια, δεν μπορεί παρά να είναι ολόγυμνη, από παρελθόντα και μελλούμενα. Ο Θεός είναι παρών, όσο η αλήθεια δε φοράει φύλλα συκής. Τα σύκα, σύκα κι ο Θεός, Βλαστός!
Η πνευματικότητα του προλεταριάτου αποδείχθηκε ανεπαρκής, για να το πάει στον παράδεισο. Πρόλαβε ο παράδεισος να ΄ρθει στα πόδια του.. Η Κίρκη του καπιταλισμού, καθώς φαίνεται, είχε ισχυρότερα και περισσότερα θέλγητρα από εκείνη του Ομήρου. Ο μεταπολεμικός καταναλωτισμός, σε Δύση κι Ανατολή, εμπεριείχε γόνιμα σπέρματα, κι ας προέρχονταν αυτά εν ολίγοις, από μαζικό αυνανισμό ενόψει αρχαίων φαντασιώσεων. Η αριστοτεχνικά στημένη κρίση, με την οποία η «νέα τάξη πραγμάτων» μεθοδεύει τον αναπροσανατολισμό χειραγώγησης των «μαζών», συμπαρομαρτούσης και της τρισυπόστατης πολιτικής τρόμου(διοίκηση, υγεία, οικολογία), αποτελεί την ασφαλέστερη απόδειξη, ότι το προλεταριάτο υπέκυψε αύτανδρον, ελλείψει «άλλου», νέου πνεύματος…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
«Υπάρχω φίλτατε σε ένα αχανές σύμπαν παλεύοντας να διατηρήσω την ισορροπία μου σε μια συνεχώς περιστρεφόμενη γη ... παράλογο ? Ακούει κανείς ?»- Τάδε έφη Μελιώ
Όχι, φίλη μου, δεν σʼ ακούει κανείς, παρά μόνον όποιος μπορεί κι ακούει τους κτύπους της καρδιάς σου έναν-έναν: « Ντουπ, ντουπ, ντουπ», κοντά στους 100, κάθε ένα λεπτό της ηλιακής μας ώρας.
Παλεύεις να διατηρήσεις την ισορροπία σου, και άριστα πράττεις που παλεύεις, γιατί η περιστροφόμενη Γη μας, δείχνει μία τάση εδώ και λίγα χρόνια, να θέλει να γίνει βολίδα, μέσα σʼ αυτό το αχανές σου σύμπαν. Πολλοί παραμυθιάζονται, πως τάχα θα ʽρθει να μας βρει, κάποιος ανεπιθύμητος αστέρας. Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν, πως αντίθετα εμείς , η Γη μας αύτανδρον, πηγαίνουμε να τον συναντήσουμε. Καταστροφή; Την βλέπουν οι «πολλοί παραμυθιασμένοι», ενώ ευελπιστούν να την αποφύγουν οι «λίγοι», εκείνοι που γνωρίζουν το «αναπότρεπτον, εφόσον…».
Ανοίγω το θέμα που θʼ ακολουθήσει, με τη βεβαιότητα του κινδύνου να θεωρηθώ «γραφικός», από την αγοραία αντίληψη του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού μας status. Μα το τολμώ για τρεις πλέον λόγους:
-επειδή μπορώ κι ακούω ακόμη τους κτύπους μιάς «καρδιάς», που βεβαιώνει πως υπάρχει,
-επειδή ίσως θυμάμαι τα λόγια του αγαπημένου μου δασκάλου Κίρκεγκορ:
«Η εποχή μας έχει πραγματικά ανάγκη από την κωμική εμφάνιση ενός προφήτη για να βρεθεί θέμα για γέλιο, ή μήπως έχει περισσότερη ανάγκη, να της θυμίσει ένας τέτοιος παθιασμένος άνθρωπος, όλα όσα έχουν πέσει στη λησμονιά;» και
-επειδή ανήκω σʼ εκείνους τους λίγους απʼ τους «λίγους», που μπορούν να ακούνε ακόμη τους κτύπους , και της δικής τους καρδιάς.
Όλοι σήμερα ακούμε και μιλάμε, για τους πάγους που λιώνουν, ενώ κανονικά θα έπρεπε να γινόταν λόγος, για επερχόμενες παγωνιές. Διαστροφή στην πορεία της ιστορίας πρώτη, αφότου ο Σέρβος αστροφυσικός Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς προειδοποιούσε με τα αποτελέσματα των ερευνών του(1935), ότι η αλόγιστη αξιοποίηση των ενεργοφόρων σωθικών της «περιστρεφόμενης Γης» μας, ενόψει της εισόδου του παγκόσμιου πολιτικο-οικονομικού ανταγωνισμού στο κυνήγι της Ανάπτυξης, με μαθηματική ακρίβεια θα δημιουργούσε συνθήκες επιβράδυνσης της γήινης περιστροφής(γύρω απʼ τον άξονά της), αλλά και αιφνίδια απόκλιση πορείας της ελλειπτικής της, γύρω απʼ τον ήλιο. Αυτό, κατά τον Μ. Μ., θα έχει σαν αποτέλεσμα, αντί τους πάγους, τη έναρξη μίας θερμικής, όσο και άγνωστης διάρκειας, εποχής, κατά την οποία, το ανόργανο υπόλοιπο του Πλανήτη, με διάφορους όσο και ήδη γνωστούς στον άνθρωπο τρόπους(σεισμοί, ηφαίστεια, ανεμοθύελλες, κλιματικές μετατοπίσεις και ανατροπές της σχετικής σταθερότητας των εποχικών περιόδων κ.π.), θα απορροφήσει ολόκληρο το οργανικό του υπόλοιπο, για αναπλήρωση των «χαμένων σωθικών» του. Έτσι, και χάρη της αμετάβλητης περιοδικότητας της μετάπτωσης των ισημεριών, στο γειτονικό μας διαπλανητικό σύστημα, θεωρούσε λογικό να προβλέψει, ότι το ενδεχόμενο αυτό θα επιφύλασσε για το οργανικό μέρος(ζωή) του πλανήτη μας, μία περίοδο χρονική, τουλάχιστον ίση με εκείνη της παγετώδους που προηγήθηκε( κάτι περισσότερο από 520.000 χρόνια), κατά την οποία η θερμοκρασία του θα έχει συνεχή ανοδική πορεία. Κατά τον ίδιο, αρκούσαν μόνον χίλια χρόνια, για να φθάσουμε σε θερμοκρασίες που υπάρχουν σήμερα στην επιφάνεια της Αφροδίτης. Μα κανένας δεν τον άκουσε, εκεί στο Μόναχο(1938 ), στη γνωστή Διάσκεψη, που υποτίθεται θα απέτρεπε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή μάλλον, τον άκουσαν κι αποφάσισαν επειγόντως, το «μοίρασμα της πίτας»( των πετρελαίων φυσικά και λοιπών «αποθεμάτων»!), που είχ στα σωθικά η Γη (μας). Έκαναν τον γνωστό Πόλεμο. Που φυσικά, δεν τερματίστηκε το 1945, αλλά μόλις, το 1989, με τη διακύρηξη Ρήγκαν_Γκορμπατσόφ, για μία «Νέα Τάξη Πραγμάτων»!
("Καλώς εχόντων των πραγμάτων", θα συνεχιστεί!)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο «εν σαρκί Ιησούς Χριστός»( Ο κατά Ιωάννη), δεν αντικρίζει τους ανθρώπους κατʼ όνομα, αλλά, μες στην ανωνυμία που σε μαζοποιεί. Εκεί, σου δίνει, το «νέο όνομα»! Το παιγνίδι πάλι της «κρίσης», παίζεται γύρω από «ονόματα». Η πλάνη και η αλήθεια, πλέουν οικτρά, πάνω σε βούρκους, αλλά και βουρκωμένα μάτια. Μπορεί να φθάσουν, μέχρι και να μας εμφανίσουν κάποιον «Καραγκιόζη» σαν «Χριστό», με τόση ευπιστία που καλλιεργούν εποχές «χωρίς καμία κοινωνική πίστη»(σαν τη δική μας, φερειπείν!). Τα βουρκωμένα μάτια κινδυνεύουν πιο πολύ να την πατήσουν, κι ας είναι «τόσο αθώα»: «σχεδόν παιδικά»!
Μόνον όποιος ξέρει, τι κρύβει ο πάτος του βούρκου θα γελάσει μαζί του, μα ποτέ δε θα φθάσει ο νους του να πει: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!». Αυτός, ίσως μπορέσει έτσι να συναντήσει τον Ανώνυμο και να μάθει, το «νέο όνομα» και το …τέλος του παιχνιδιού: δεν είναι τυχαίο, που ζούμε στο τέλος της εποχής των «Ανώνυμων Εταιρειών»!
Γράφει λοιπόν (από το 1976!) μία «Συνωμότρια του Υδροχόου»(κολλήτη, ίσως σήμερα, του Κυβερνήτη Σβαρτζενέγκερ!):
« … Το πνεύμα της εποχής μας είναι γεμάτο παράδοξα. Είναι ταυτόχρονα πραγματιστικό και υπερβατικό. Εκτιμά και τη διαφώτιση και το μυστήριο…τη δύναμη και την ταπεινοφροσύνη…την αλληλεξάρτηση και την ατομικότητα. Είναι ταυτόχρονα πολιτικό και απολίτικο. Στους υποκινητές και υποστηρικτές του περιλαμβάνονται άτομα που είναι τέλειοι εκπρόσωποι του κατεστημένου, αλλά έχουν συμμαχήσει με πρώην ριζοσπάστες διαδηλωτές…Φαίνεται να μιλάει σε κάτι πολύ αρχαίο. Και ίσως, ενοποιώντας τη μαγεία με την επιστήμη, την τέχνη με την τεχνολογία, θα πετύχει, εκεί που απέτυχαν όλα τα άλογα του βασιλιά κι όλοι του βασιλιά οι άντρες». Το είπαν, χρόνια αργότερα, κίνημα «Καλής Θέλησης», φυσικά κάποιων «Επωνύμων». Διότι οι «ανώνυμοι», που να τη βρουν τη θέληση και να ʽναι και «καλή»;
Ποιος λοιπόν δεν κινδυνεύει, από ένα «Κίνημα Που Δεν Έχει Όνομα»; Μπορεί κανείς να αρνηθεί μία «Καλή Θέληση» εύκολα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
(συνέχεια 1η)
Όταν η Βασιλεία του Θεού εκλαμβάνεται ως πολίτευμα, δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, από θεοκρατία. Η θεοκρατική ιδέα, ως προς την ουσία της, είναι «παλαιοδιαθηκική», ιουδαϊκή ( με καταβολές περσικές και αιγυπτιακές), με ένα επίχρισμα ρωμαϊκού πνεύματος( παγκοσμιοποιητικού μάλιστα).
Κάθε θεοκρατία συνδέεται αναπόσπαστα με ένα είδος βίας. Μια «ελεύθερη θεοκρατία» είναι αντίφαση εν τοις όροις (contradictio in adjecto). Όλες οι θεοκρατίες, που παρουσιάστηκαν στην ιστορία, προχριστιανικές και χριστιανικές, είχαν αναμίξει δύο πορείες του ανθρώπου, την επίγει και την ουράνια, την υλική και την πνευματική, την εκκλησιαστική και την κρατική. Υπήρξαν θεοκρατίες βίας. Γιʼ αυτό, η ιδέα της θεοκρατίας συγκρούεται αναπόδραστα με τη χριστιανική ελευθερία, είναι μία άρνηση της ελευθερίας. Η χριστιανική ελευθερία είναι δυνατή μόνον υπό την προϋπόθεση, ότι το πρόσωπο θα παραιτηθεί από κάθε αξίωση επίγειας εξουσίας. Η θεοκρατία όμως προϋποθέτει απαραίτητα, την επίγεια κυριαρχία. Γιʼ αυτό, ακόμη και στις μέρες μας, έχει την «αρχαία συνήθεια», να αγιοποιεί περιπτώσεις, πχ σαν το τσαρικό ζευγάρι Νικόλαος- Αλεξάνδρα.
Η θεοκρατία, εν γένει και κατʼ ουσία, είναι βασιλεία των ιερατείων κι όχι του Θεού. Αυτή αναπότρεπτα οδηγεί στην αναγκαιότητα και οφείλει να αρνηθεί την ελευθερία του πνεύματος και της συνείδησης, ενώ σε σχέση με το κράτος περικλείει μέσα της μία αντιχριστιανική τάση, είναι προϊόν ενδοτικότητας, προς τον τρίτο πειρασμό. Για τον Ιησού Χριστό, το κράτος έχει μία δική του αυτονομία, που δεν αντιμετωπίζεται με τον αναρχισμό( ίσα- ίσα, το ηθικοποιεί!), αλλά μόνον με την υπέρβασή του, με τον μαρασμό του.( από πενία σκοπών).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πολίτευμα, αλλά, Πολιτεία. Είναι πολιτεία, επειδή οι πάντες, «νηστεύσαντες» και μη «νηστεύσαντες», ολιγόπιστοι και αμετάπειστοι, υγιείς και ασθενείς, σʼ αυτήν είναι Πολίτες. Ισόκυροι και ομοτράπεζοι- ίσοι ενώπιον του νόμου. Δεν υπάρχουν πολιτικοί, ούτε ιερείς( ψυχολόγοι, ψυχίατροι κλπ), διότι κάθε πολίτης είναι ταυτόχρονα, και πολιτικός και ιερέας: είναι αυτεξούσιος, ενώπιον όλων και ενώπιον του Θεού. Εκτός από τους Ιδιώτες. Ιδιώτης είναι κάθε ένας πολίτης, που δηλώνει υπεύθυνα και με γνώση των όποιων συνεπειών της επιλογής του, ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα «κοινά», τα «της Πολιτείας». Και ιδού, ενώπιον αυτών θα φέγγει η αγάπη όλων των (υπολοίπων) Πολιτών: διότι «ο υπομένων έως τέλους θέλει σωθεί»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
«…Να γίνεται φρόνιμοι ως ο όφις και αθώοι ως η περιστερά…»,
...
Αυτό που μας χωρίζει ή Πως η οργόνη γίνεται οργή
Πριν γνωρίσει ο άνθρωπος το ελιξήριο, θα είναι πάντα προϋπόθεση, να αναγνωρίσει, πως η οργόνη, αντί ζωής, γίνεται οργή.
Την οργή την εξυφαίνουν, αφενός ο φόβος και η στενοχώρια κι αφετέρου, ο θυμός. Ο τελευταίος είναι το πνεύμα, μαζί όλων των ορμονών. Η ορμή τους, κάνει την οργόνη, οργή.
Ο φόβος, πατέρας κάθε ψεύδους, πιθανού κι απίθανου, μόνον προλαμβάνεται. Μπροστά του ο χρόνος δεν μπορεί να προβάλει ούτε μία στιγμή. Μόνον η αγάπη του κόβει τον βήχα, πριν πάρει δεύτερη αναπνοή.
Η στενοχώρια από την άλλη, μητέρα κάθε τάφου και κάθε σκιάς, προδιατίθεται μεν, αλλά υπάρχει χρόνος, ίσος με τρεις ανάσες, για να φωτιστεί απʼ την απεραντοσύνη του κόσμου, από εκεί όπου «χωράμε όλοι μαζί».
Τέλος, ο θυμός είναι πιο αργόσυρτος. Προσμένει και δεύτερη και Τρίτη σκέψη, μέχρι να φουντώσει την καπνιά του. Αρκούν, γιʼ αυτό, εφτά δεύτερα του χρόνου, μέχρι να σβήσει η σπίθα του: με εφτά στιγμές σκέψης στο νου ή με ένα αποφασιστικό «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!»…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...[FONT="] ναι ειμαι χριστιανος ορθοδοξος ή ειμαι της εκκλησιας του ιησου χριστου....
περιμενω μια ειλικρινη απαντηση
[/FONT]
Γαλουχήθηκα ως "Ορθόδοξος Χριστιανός", γνώρισα τον έρωτα ως 'Μαρξιστής", μεταννόησα ως "προδομένος" και πορεύομαι, ως "τέκτονας του εαυτού μου", αγαπητή μου φίλη( του ¨φεγγαρόφωτου"- εξαιρετικό!)...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...Γιατί μου το γράφεις αυτό αγαπητέ;
[FONT="]Εβδομήντα εφτά φορές συγνώμη, αδελφέ μου, αν σε σκανδάλισα! Αλλά « Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλʼ οι πάσχοντες». Επιμένει δε Εκείνος: «Έλεον θέλω , και ουχί θυσίαν», διότι δεν ήλθε για τους δίκαιους, αλλά για τους αμαρτωλούς, «εις μετάνοιαν»…[/FONT]
[FONT="][…[/FONT][FONT="]Μας λες ότι ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"... Μπορείς να μας στηρίξεις τον ισχυρισμό σου;][/FONT]
[FONT="]Ποιος μπορεί να αποδείξει, ότι ο Ιησούς Χριστός (όχι σκέτο, Χριστός!) προσδοκεί μία νέα θρησκεία; Γιατί, η συναδέλφωση «Ιουδαίων τε και Ελλήνων», «βαρβάρων τε και σοφών», «δούλων και κυρίων», δεν (θα) κάνει θρησκεία, αλλά «Βασιλεία του Θεού», επί της Γης. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ιδεολόγος, ούτε φιλόσοφος ή «κοινωνικός αγωνιστής», ούτε καν δάσκαλος. Είναι μάλλον, ο άνθρωπος που περιμένει εκεί, μόνος, έρημος κι αθέατος, στην άκρη του πολυσύχναστου δρόμου…( Τι περιμένει, άραγε[/FONT]
[FONT="][…Μέχρι που έγινε ο Παύλος Χριστιανός δεν είχαν σφαχτεί πολλοί από τους πρώτους μυημένους, αυτό είναι μια ανακρίβεια σαν αυτή που είπε ο όφις στην Εύα.[/FONT]
«…Να γίνεται φρόνιμοι ως ο όφις και αθώοι ως η περιστερά…», διότι, «Ιδού ο δούλος μου…δεν θέλει αντιλογήσει, ουδέ κραυγάσει εν ταις πλατίαις, κάλαμον συντετριμένον δεν θέλει θλάσει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβέσει…». Πάντως, μέχρι να κατασταλεί το ιουδαϊκό μένος( που ξεκίνησε με τους Μακκαβαίους στα μέσα του 2ου πΧ αι ) εναντίον «Ελλήνων τε και ελληνιζόντων(μεταξύ αυτών και οι «του Ιησού»!) το 70 μΧ, άλλο «χριστεπώνυμο» πρόσωπο που λιθοβολήθηκε (μʼ ανοιχτές πλέον τις «θύρες») υπήρξε κι ο Ιακώβ (αδελφός του Ιησού Χριστού)…
[…[FONT="]Διαβάζοντας το ευαγγέλιο βρίσκω μέχρι τότε μόνο ένα θάνατο κι αυτόν δια λιθοβολισμού.][/FONT]
[FONT="]Δίνεις την εντύπωση, ότι ξεχνάς τους «επί ξύλου σταυρωθέντες»…[/FONT]
[FONT="][…Οι άνθρωποι που ήταν ίσως πιο μυημένοι από τον Στέφανο ήταν δεκατέσσερις, από το βάπτισμα του Ιωάννη μέχρι την ανάσταση ( Πρα α΄21-24 ) μέσα σ αυτούς δεν υπήρχε καν ο Στέφανος.][/FONT]
[FONT="]Μήπως εκλαμβάνονται τα ευαγγέλια, ως εφημερίδες της εποχής(τους);[/FONT]
[FONT="][…Ο δε Παύλος συμφωνούσε απόλυτα με τους τρεις πρώτους (Γαλ β΄9) και αυτό δεν το βλέπομε μόνο στα γραπτά του Παύλου, αλλά και στα του Πέτρου που θεωρεί τις επιστολές του Παύλου ίσες με τις υπόλοιπες Γραφές.][/FONT]
[FONT="]Η μύηση δεν είναι «συμφωνική», ούτε «γραπτή», αλλά, «βιωτή εν ομονοία»…[/FONT]
[FONT="][…Εσύ αγαπητέ από ποιες πηγές άντλησες τις πληροφορίες σου; [/FONT]
[FONT="]Υπάρχουν πράγματι πηγές η είναι κι αυτό ένα από αμέτρητα υποθετικά σενάρια που διαβάζουμε καθημερινά;][/FONT]
[FONT="]Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός, ζων, ενεργών και εναγωνίως, αδελφέ μου! Διότι «Ζει Κύριος, ζει και η ψυχή μου»…[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
ο θεος υπαρχει γιατι υπαρχει το κακο ή το κακο γιατι υπαρχει ο θεος??
ο θεος δεν επετρεψε στο κακο να υπαρξει??
αυτη ειναι η απορια μου
Το κακό υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία. Η συνύπαρξη ελευθερίας και κακού, αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Αν δεν υπήρχε ο Θεός, το κακό θα ήταν μία αναγκαιότητα, χωρίς αγαθό αντίκρισμα, που είναι ακριβώς η ύπαρξη της ελευθερίας. Γιατί, εκτός από το κακό, η ελευθερία γεννάει και το καλό. Εν πάσει περιπτώσει, χωρίς Θεό και ελευθερία, το νόημα του κόσμου θα ήταν μόνον το κακό, η αναγκαιότητα και η ματαιότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Θεός υπάρχει, επειδή ακριβώς υπάρχει το κακό και η οδύνη στον κόσμο. Η ύπαρξη του κακού είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Εάν ο κόσμος ήταν αποκλειστικά καλός και ακέραιος, τότε ο Θεός δεν θα ήταν αναγκαίος, γιατί ο κόσμος θα ήταν ήδη Θεός. Ο Θεός υπάρχει λοιπόν, επειδή υπάρχει το κακό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία, η «ελευθερία του πνεύματος».
απορια. το ασπαζεσαι αυτο το αποσπασμα ?
Το ασπάζομαι και το εγκολπούμαι απόλυτα! Γιατί απορείς, αγαπητή μου φίλη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο αστικός κρατισμός, γόνος των προηγούμενων θεοκρατικών- δουλοκτητικού και φεουδαρχικού- ως ζώσα και ιστορική(φαντασιακή) πραγματικότητα, αποτελεί το υπόστρωμα που έχει κάθε νοήμων ανθρώπινη ύπαρξη στο «κεφάλι» της, για την καλλιέργεια της «τεχνητής νοημοσύνης». Το υπόστρωμα αυτό συντίθεται από, την ανάγκη του (επίγειου ) άρτου, την ροπή προς θαυμασμό και το δέος, μπροστά στο θάνατό του(ς). Όταν και όσο το δέος αμβλύνεται και τρέπεται σε «αγάπη»: «Υπάρχει Θεός!».
Η θεουργική έφεση του δέους έχει τη βάση της, στον αφελή κι ανέξοδο (σκέψης) θαυμασμό, έναν θαυμασμό, εκτός «πνεύματος και αληθείας». Πρόκειται για τον θαυμασμό που γεννάει η πείνα κι ο έρωτας, αλλά, και «η αρένα της Ρώμης». Το θέαμα, στην αφέλεια, προσφέρει το ενδεχόμενο… του αθέατου. Η αφέλεια είναι πάντα πιστή, όχι όμως, πίστη!
Όταν ο Ιησούς Χριστός αναρωτιέται, « Πλην ο υιός του ανθρώπου όταν έλθει, άραγε θα βρει την πίστη επί της γης;», προφανώς ως ιστορικό πρόσωπο μόνον, θα μπορούσε να διαβλέψει με τόση αγωνία, το «έσχατο μέλλον»-παρόν μας. Όμως η σύγχρονή μας τονική μετάθεση( πάθος «γλωσσολογικό»!) τελείται (και τελεί), όχι μόνον από αγωνία (περί του άρτου), αλλά πρωτίστως, από τον τρόμο, «μην χαθεί και το κράτος»!
Ο αστικός κρατισμός, θεμελιωμένος στο «κληρονομικό δίκαιο», φιλοσοφήθηκε στο έπακρό του από τους Γερμανούς και κατʼ εξοχήν από τον Χέγκελ, θεοποιήθηκε από «Εθνικιστές» και «Διεθνιστές» με «λεκτικές αντιρρήσεις» και ηθικοποιήθηκε, από τους «Λόρδους του Λονδίνου». Οι «κοινωνικές μάζες», οι «λαοί», τα «έθνη», καθʼ όλο τον εικοστό αιώνα γαλουχήθηκαν, με το πιστό αντίγραφο του «Θεού» τους, το Κράτος. Ο αστικός κρατισμός, σε σύγκριση με τους απογόνους του, είναι μεν εξαιρετικά φρέσκος, αλλά πλέον δεν μπορεί να καυχιέται, μόνον για ένα πράγμα, για την «πίστη» του. Για εκείνην που παρέλαβε( από την ιστορία, και όχι μόνον!) και γιʼ αυτήν που διέψευσε, στην «Αγορά»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Το Βασίλειο κι ο Βασιλιάς...(συνεχίζεται)
Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής δεν πιστεύει στο Θεό ούτε και στον άνθρωπο. Όποιος έχει χάσει την πίστη του στο Θεό, δεν μπορεί να πιστέψει ούτε και στον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς Χριστός, μένει πιστός προς τον επουράνιο πατέρα Του, όσο και προς τους ανθρώπους. Είναι ο Θεάνθρωπος. Αυτόν ακριβώς αρνείται ο (κάθε) Μεγάλος Ιεροεξεταστής. Κατʼ αυτόν, είναι αδύνατη η προσέγγιση και ανάκραση του θείου και του ανθρώπινου στοιχείου στην ελευθερία. Ο άνθρωπος, στα μάτια του, δεν είναι ικανός να υποστεί τη μεγάλη δοκιμασία των πνευματικών του δυνάμεων, της πνευματικής του ελευθερίας και της κλήσης του, να ακολουθήσει μία ανώτερη και υψηλότερη ζωή.
Αντίθετα, ο Ιησούς Χριστός απαιτεί πολλά από τον άνθρωπο, γιατί είναι προορισμένος για μεγάλα έργα, για γνώση «εν πνεύματι και αληθεία». Πλην όμως, φαίνεται πως ο άνθρωπος έχει αντιρρήσεις ως προς τη σκοπιμότητα της «εν Χριστώ ελευθερίας» και της διάκρισης του καλού και του κακού: « Για ποιο λόγο να γνωρίσουμε αυτό το διαβολικό καλό και κακό, αν αυτό στοιχίζει τόσο ακριβά;». Ο άνθρωπος δείχνει πως δεν μπορεί να υποφέρει τη δική του οδύνη, όσο και τις συμφορές των άλλων. Αλλά χωρίς οδύνη, ακόμη και η ηδονή, πόσο μάλλον η ελευθερία και γνώση καλού και κακού, είναι αδύνατη. Ο άνθρωπος λοιπόν βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα: ελευθερία με οδύνη ή ευτυχία χωρίς ελευθερία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συντασσόμαστε με το δεύτερο δρόμο. Αρνούμαστε τις μεγάλες ιδέες- Θεός, αθανασία και ελευθερία- και γοητευόμαστε από μία σφαλερή και χθαμαλή αθεϊστική «αγάπη για την ανθρωπότητα», αγάπη για το «είδος», από μία απαίτηση για τη γενική εξασφάλιση της ζωής πάνω στη Γη, χωρίς Θεό. Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής αντιτίθεται του Θεού, εν ονόματι του ανθρώπου, ενός οποιουδήποτε ελάχιστου ανθρώπου, στον οποίον όμως τόσο λίγο πιστεύει, όσο και στον Θεό. Πρόκειται για το τραγικό βάθος του κάθε βίαιου επαναστάτη. Συνήθως αφοσιώνεται στο έργο της εξασφάλισης της επίγειας ζωής των ανθρώπων, ενώ είναι πεπεισμένος ότι αυτοί δεν είναι έτοιμοι να πραγματοποιήσουν μία ανώτερη ζωή.
Το επαναστατικό και περιορισμένο στον εαυτό του «ευκλείδειο πνεύμα» προσπαθεί να ιδρύσει μία καλύτερη τάξη του κόσμου, από ό,τι έχει δημιουργήσει ο Θεός. Η θεϊκή τάξη είναι γεμάτη οδύνη. Επέβαλε στους ανθρώπινους ώμους, το δυσβάστχτο βάρος της ελευθερίας και της ευθύνης. Ο Μεγάος Ιεροεξεταστής προτιμάει και επιδιώκει να ιδρύσει μία τέτοια κοσμική τάξη, στην οποία δεν θα υπάρχει οδύνη και ευθύνη, ούτε όμως και ελευθερία. Στις οργανωμένες μαζικές κοινωνίες του, θα επικρατεί η αναγκαιότητα, που καταστρέφει την ελευθερία του πνεύματος, κάτι περίπου σαν την πολυσυζητημένη ήδη συγκαιρινή μας «τεχνητή νοημοσύνη».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
«Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σέ τον μόνον αληθινόν Θεόν»! Ποιος είναι επιτέλους Αυτός;
Κατά την Βίβλο, ο Νώε εγκαινίασε την ανθρώπινη ιστορία, μετά τον κατακλυσμό, με κατάρες και ευχές, προφανώς με την επιδοκιμασία κάποιου Θεού.
Ήταν δίκαιος και τέλειος άνθρωπος ο Νώε, μεταξύ των συγχρόνων του, καθότι, πολύ πριν τον κατακλυσμό, τον βλέπει η Βίβλος, να κάνει βόλτες μετά του Θεού (αυτού). Στις οποίες φυσικά, εκτός από το επικείμενο λιώσιμο των πάγων και τα επακόλουθά του, του εξήγησε επίσης, και τι σημαίνει «δούλος». Πλην όμως ο Νώε, είναι σχεδόν σίγουρο, άλλα κατάλαβε.
Αμέσως μόλις άρχισε τη νέα βιωτή του, κι αυτός σαν τον Κάιν, γίνεται γεωργός και φυτεύει αμπελώνες. Φαίνεται πως θυμόταν ότι, και πριν το κακό, το αμπέλι και τα γεννήματα του, ήταν θεόπεμπτη ευλογία, γιατρικό, για την πληγωμένη από τις παγωνιές ανθρωπότητα. Παγωμένη ζωή, χωρίς τον οίνο και το πνεύμα του, δεν γινόταν!
Ήπιε, μέθυσε και ξεγυμνώθηκε. Μήπως ήταν ο Διόνυσος, ο σωτήρας του; Κι εκείνος, μόλις συνήλθε από κάποιο μεθύσι του, ζήτησε από το Βασιλιά των Ηδόνων, να γίνει δούλος του. Έτσι κι ο Νώε, μόλις ήλθε σε νηφαλιότητα, ξεκίνησε με κατάρες: «Επικατάρατος ο Χαναάν, δούλος των δούλων θέλει είσθαι εις τους αδελφούς αυτού». Ο Χανάαν ήταν ο μικρότερός του, ο «Βενιαμιίν», ο «υιός οδύνης» (του). Κι ως τέτοιος, βρισκόταν ακόμη, στον αντίποδα της δικής του ηλικίας. Το γήρας τρομάζει και φρίττει για τον εαυτό του, σαν τον αντικρίζει αντικαθρέφτισμα, πάνω στη στιλπνάδα της νιότης. Είναι το σύνδρομο του Ουρανού, σαν αντίκριζε το θάλος των γιων της Γαίας.
«Ποιος της ανάγκης το πηδάλιο κρατάει μέσα στον κόσμο;». ρωτούν οι Ωκεανίδες στον Προμηθέα( κατά τον Αισχύλο). Κι ο Ντοστογιέφσκι, πολλούς αιώνες μετά, αποφαίνεται: ο «Μεγάλος Ιεροεξεταστής»!
Στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» κορυφώνεται η διαλεκτική του μεγάλου διανοητή, με τον «Θρύλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή». Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι ο Θρύλος, που αποτελεί ύμνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού με μία ασυνήθιστη πέρα για πέρα δύναμη, αναπτύσσεται με το στόμα του άθεου Ιβάν Καραμάζοφ. Είναι σαν να αστράφτει ένα απρόσμενο φως μες στο σκοτάδι. Στη ψυχή του επαναστατημένου άθεου υψώνεται φαντασμαγορικά η αποκάλυψη: η ανθρώπινη μοίρα οδηγεί αναπότρεπτα, είτε στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή είτε στον Ιησού Χριστό, Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει, η χλιαρότητα είναι εμετική ακόμη και για τους διψασμένους της ερήμου.
Στον Θρύλο αυτόν δύο κοσμικές αρχές αντιτίθενται και συγκρούονται ισχυρά: ελευθερία και βία, πίστη στο νόημα της ζωής και άρνηση του νοήματος αυτού, θεία αγάπη και αθεϊστική συμπόνοια για τον άνθρωπο, Χριστός και Αντίχριστος. Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής είναι «ένας από τους υπομονητικούς εκείνους ανθρώπους, που τους κατατρώει η ανθρώπινη οδύνη και η αγάπη για την ανθρωπότητα». Είναι ασκητής και ελεύθερος από κάθε απαίτηση για τα χαμηλά υλικά αγαθά. Είναι ένας άνθρωπος που ζει με μία ιδέα. Έχει ένα μυστικό: δεν πιστεύει στο Θεό, ούτε στο νόημα του κόσμου, που θα μπορούσε να αιτιολογήσει την οδύνη των ανθρώπων. Αφού λοιπόν έχει χάσει την πίστη του, αισθάνεται ότι τα ανθρώπινα πλήθη, οι «μάζες», δεν έχουν τη δύναμη να σηκώσουν το βάρος της ελευθερίας, την οποία απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ο δρόμος της ελευθερίας είναι κακοτράχαλος, οδυνηρός, τραγικός. Απαιτεί ηρωισμό και ξεπερνάει τις δυνάμεις ενός τέτοιου «τιποτένιου και αξιοθρήνητου πλάσματος», όπως είναι ο άνθρωπος στα μάτια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Διαβλέπει ορθά, ότι ο άνθρωπος δεν αναζητάει τον Θεό, αλλά ένα θαύμα, για να πιστέψει, θέλει να τον μεταχειριστούν με βίαια μέσα ( πχ, με διαφημίσεις ή προπαγάνδα), για τον πείσουν. (συνεχίζεται)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
(συνέχεια, περί "εξουσίας, δουλείας...")...Πάντως, φίλτατε Value, σου εύχομαι, να μη ξεδιψάσεις ποτέ!
Στο Νίτσε, ο άνθρωπος, αυτή η έσχατη καταισχύνη και μηδαμινότης, δεν έχει θέση και μπορεί να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι απλά ένα μέσο, προς τον Υπεράνθρωπο, το λατρευτικό είδωλο κάθε «Κεφαλαιούχου» και των «μαζών» του. Μπροστά στον υπεράνθρωπο, ο άνθρωπος κυλιέται στη λάσπη( «ανεργία», «επιδοτήσεις¨ κ.π.), γίνεται ένα τίποτα και τελικά καταβροχθίζεται, από τον «θεοποιημένο άνθρωπο».Όποιος μπορεί και θέλγετε από το ιδανικό του υπερανθρωπισμού, χάνει κάθε του πίστη στον «ανθρωπισμό». Γιατί ο (ευρωπαϊκός) ανθρωπισμός διαφαίνεται, ειδικά κατά τον 20ο αιώνα(α.Ι.Χ.), να είναι η βασιλεία της μεσότητας και όχι των άκρων. Έτσι, η ανθρωπιστική φιλοσοφία της Ευρώπης βρήκε το πνευματικό της τέρμα στον Νίτσε, σʼ αυτόν που υπήρξε το «αίμα απʼ το αίμα της και σάρκα από την σάρκα» της, κι ακόμη, η θυσία του αμαρτήματός της.
Στο Νίτσε καταλήγει μία Ευρώπη, ήδη κουρασμένη, από την ατραπό του Καρτέσιου. Ο θεοκρατούμενος ορθολογισμός της εξαντλείται, με την εξάντληση( την ακαδημαϊκο-επιστημονική) του «ευκλειδείου πνεύματος». Ο κόσμος εκείνος που θα μπορούσε να οικοδομηθεί από το επαναστατημένο «ευκλείδιο πνεύμα» του Ιβάν Καραμαζόφ, σε αντίθεση προς τον κόσμο του Θεού, τον γεμάτο δάκρυα και οδύνες, θα ήταν καλός και ευτυχισμένος κόσμος. Όμως, από τον κόσμο αυτόν θα απουσίαζε η ελευθερία και τα πάντα θα ήταν αναγκαστικά και ορθολογικά οργανωμένα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες του, θα είχαμε μία ευτυχισμένη κοινωνική μάζα, υποχρεωτικά ενταγμένη στην αρμονία και την ευτυχία. Δεν θα υπήρχε καμία τραγωδία στην πορεία του κόσμου και, φυσικά, κανένα νόημα που υφίσταται μόνον με την ύπαρξη της ελευθερίας. Το «ευκλείδειο πνεύμα» θα μπορούσε να οικοδομήσει έναν κόσμο βασισμένο αποκλειστικά στην αναγκαιότητα, έναν κόσμο αποκλειστικά ορθολογικά. Αλλά ο κόσμος του Θεού έχει κάποιο νόημα, που δεν μπορεί να βρεθεί στις διαστάσεις του «ευκλειδείου πνεύματος», στις οποίες το μυστήριο του Θεού είναι απρόσιτο κατά πάντα. Το «ευκλείδειο πνεύμα» εκτείνεται στις τρεις διαστάσεις, ενώ ο κόσμος του Θεού έχει και τέταρτη διάσταση. Η ελευθερία είναι αλήθεια της τέταρτης διάστασης και παραμένει απρόσιτη στον κόσμο των τριών διαστάσεων. Ιστορικά όμως, και μέχρι σήμερα, η εξέγερση του ανθρώπου αρχίζει με την απαίτηση για ελευθερία και περατώνεται με την προσπάθεια να οικοδομηθεί ο κόσμος, μόνον πάνω στην αναγκαιότητα.
Από την άλλη, ο Ντοστογιέφσκι, ριζωμένος στην προσδοκία του Θεανθρώπου, περιγράφει με τα έργα (και τη ζωή του), μία καταλυτική θεοδικία, που συνάμα γίνεται και ανθρωποδικία. Υπάρχει μόνον ένα σοβαρό επιχείρημα κατά της ύπαρξης του Θεού: η ύπαρξη του κακού. Σε γενικές όμως γραμμές, η διαλεκτική του Ντοστογιέφσκι συνεχίζει: Ο Θεός υπάρχει, επειδή ακριβώς υπάρχει το κακό και η οδύνη στον κόσμο. Η ύπαρξη του κακού είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Εάν ο κόσμος ήταν αποκλειστικά καλός και ακέραιος, τότε ο Θεός δεν θα ήταν αναγκαίος, γιατί ο κόσμος θα ήταν ήδη Θεός. Ο Θεός υπάρχει λοιπόν, επειδή υπάρχει το κακό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός υπάρχει, επειδή υπάρχει η ελευθερία, η «ελευθερία του πνεύματος».
Η αποτυχία όλων των επαναστάσεων ανέδειξε, ότι το πρόβλημα της αρμονίας του κόσμου, ενός παραδείσου, του οριστικού θριάμβου του καλού, μπορεί να λυθεί με τρεις τρόπους:
- Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στους κόλπους του αγαθού χωρίς ελεύθερη επιλογή, χωρίς καμία κοσμική τραγωδία, χωρίς πόνο και δημιουργική εργασία.
-Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στους κόλπους του αγαθού και στην κορυφή της επίγειας ιστορίας, εξαγοραζόμενη με τον άπειρο πόνο, τα δάκρυα και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρωπίνων υπάρξεων, που γίνονται μέσα της μελλοντικής ευτυχίας της ανθρωπότητας και
-Αρμονία, παράδεισος, μία ζωή στοςυ κόλπους του αγαθού, στους οποίους ο άνθρωπος φθάνει με τον πόνο και την ελευθερία.
Στην τελευταία πορεία, καταλήγει ο δρόμος της Βασιλείας του Θεού, που θα περιλαμβάνει όλους όσους έζησαν και πόνεσαν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Φίλε Νωεύ,
Πολλές ερημιές, και πολλές οάσεις εμπεριέχει αυτό το ον που λέγεται άνθρωπος.
Ομολογώ πως το κείμενό σου για την ερημιά του κακού, είναι έξοχο και το απέλαυσα ιδιαίτερα, έστω κι αν με δίψασε λιγάκι. Σ' ευχαριστώ.
Θα περιμένω να δω και το κείμενο σου για μια όαση, μπας και ξεδιψάσω λίγο.
«Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!»( σκέφτομαι…αλλά δεν το λέω!). Γιατί, όσο θα υπάρχουν οάσεις, η έρημος όλο και θʼ απλώνει την άμμο της. Κι αναλογίζομαι, στη συνέχεια( και το λέω): « Ποια η διαφορά της Κίρκης, από ένα σύγχρονο πολυεθνικό (έστω) Super Market;»
Πάντως, φίλτατε Value, σου εύχομαι, να μη ξεδιψάσεις ποτέ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αυτό είναι όλα τα λεφτά. Πολλοί άγιοι από εγκληματίες ξεκίνησαν την καριέρρα τους και οι περισσσότεροι εγκληματίες κατέληξαν με τη Βίβλο στο χέρι να σταυροκοπιούνται μέσα στη στενή.
"Μέσα στην στενή..." λοιπόν της διαχρονικής μας "καθημερινότητας"....
Εξουσία, δουλεία και συμπαρομαρτούντα ή,
Σοσιαλισμός, ως μία επαναστατημένη αιτία;
Στο λυκαυγές ακόμη της τρίτης, άνευ Ιησού Χριστού(α.Ι.Χ.), χιλιετηρίδας- κάποιοι πιπιλίζουν περί Νέας Εποχής- και ενυπάρχει στον πολιτισμό της επιλεγόμενης «καθημερινότητάς» μας ένα πορώδες υλικό, καταλυτικό για κάθε δειλινό της. Πρόκειται για τη δημοκρατική αμφίεση, είτε του «όχλου» είτε των «μαζών», κατά την «ώρα του καναπέ». Είναι το αθροιστικό αποτέλεσμα «μέσων όρων», που συνολικά μας δίνει τη Θεά(!), την «Κοινή Γνώμη».
Δούλος είναι, ο «υπό έλεγχο». Έλεγχος δε είναι, το φίλτρο που χωρίζει τη ζωή, σε ελευθερία και αναγκαιότητα. Η δουλεία , όπως την κατανοούμε σήμερα, έχει δύο χαρακτηριστικές ιδιοτυπίες, που μάλλον δεν χαρακτήριζαν παλαιότερους αυτής θεσμούς. Το πρώτο έχει να κάνει με τη διεύρυνση της ζωντανής βάσης της «περιουσιότητας» και του χορού των εκλεκτών, πέριξ αυτής. Το δεύτερο, αφορά τον άρτο, τον «περ-ιούσιον»: η δουλεία, στο ανθρώπινο στομάχι έχει ριζώσει!
Ο 19ος αιώνας (α.Ι.Χ.) γέννησε στην Ευρώπη δύο τρανούς προφήτες ανθρωπολόγους: τον Νίτσε και τον Ντοστογιέφσκι. Ο πρώτος προφήτεψε να βγαίνει, από τα ανθρώπινα σωθικά, ο «Υπεράνθρωπος». Ενώ ο δεύτερος, σχεδόν με απόγνωση, προσδοκούσε μεν τον «Θεάνθρωπο», αλλά διέβλεπε να επικρατεί («στα σημεία»), ο Αντίχριστος ( ο « Μεγάλος Ιεροεξεταστής»).
Και οι δύο ξεκινούσαν (σαν παιδιά) με τον πνευματικό αυνανισμό, στον οποίο είχε περιέλθει η Ευρώπη, με την πίστη της να ταλαντεύεται, μεταξύ των σκοτεινών φαντασιοπληξιών (του Αυνάν κλπ) και τη αίσθηση ζωντάνιας μίας εφηβικής ακόμη αμφισβήτησης( «κριτική», την είπαν). Τον Φ. Ντοστογιέφσκι, είνʼ αλήθεια, τον τυραννούσε παιδιόθεν, μία ικανή δόση επιληπτικότητας. Ενώ ο Φ. Νίτσε, κατέρρευσε οριστικά (στα «νεύρα» του), όταν μία ημέρα είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει τʼ άλογά του. Και οι δύο πέθαναν, από πνευμονία.
Με το κλείσιμο της εφηβείας του, έγραφε ο Νίτσε προς την αδελφή του: «Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας [...] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την…»
Ο Κιρίλλοφ (του Ντοστογιέφσκι), την ίδια περίπου εποχή, θέλει να γίνει Θεός. Ο Νίτσε, σε μία από τις «νευρικές κρίσεις» του, θεώρησε τον εαυτό του, ως ενσάρκωση του Διόνυσου. Μετά από τη «θεραπεία» του όμως, σχεδόν σε όλα τα γραφτά του, διακατέχεται από την (έμμονη) ανάγκη, να ξεπεραστεί ο «άνθρωπος, αυτό το τιποτένιο και ελεεινό πλάσμα», για να γίνει «Υπεράνθρωπος». Η τελευταία συνέπεια της ανθρωπιστικής φιλαυτίας και αυτοπεποίθησης, είναι η κατάληξη στον υπεράνθρωπο.
Ο Ντοστογιέφσκι, ως άνδρας πια τριάντα τεσσάρων ετών, σε μία από τις επιληπτικές του κρίσεις, μέσα στις πλέον άθλιες και απάνθρωπες φυλακές της τσαρικής Ρωσίας, στο Όμσκ, έφτασε σε έκσταση. Είδε τότε τον εαυτό του, «περισσότερο ως Απόλλωνα, παρά, ως Διόνυσο». Αφότου θα επανερχόταν, από τις φυλακές, στην «Αγία Πετρούπολη», στα γραφτά και στη προσωπική του ζωή, η ελληνική αυτή αμφισημία, μπολιασμένη από την πίστη του στον Ιησού Χριστό, θα «του έτρωγαν τα σωθικά». Η αυτοπεποίθηση και αυτάρκεια του ανθρώπου βρίσκουν το τέλος στον Ντοστογιέφσκι και τον Νίτσε. Από την ευρωπαϊκή ανθρωπολογία προτάσσονται δύο επιλογές: ο δρόμος οδηγεί, είτε στον Θεάνθρωπο είτε στον Υπεράνθρωπο ( θεοποιημένο άνθρωπο).
Ο αυνανισμός, έτσι ή αλλιώς, είναι μαζοποιητικός. Μαζοποιεί «άυλες αξίες», για «συγκεκριμένες υλικές». Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, τόσο η «βιομηχανική επανάσταση», όσο και η επικυριαρχία του «λουθηρανισμού» στην ηθική της μεσαίας ευρωπαϊκής τάξης, περιέβαλαν μʼ ένα καταλυτικό δίλλημα, τον «ψυχισμό» του «Ευρωπαίου»: « μάζα» ή «άτομο». Αρχίζει, η «εποχή των Ψυχολόγων»!
Ο Νίτσε, σαν παιδί, γαλουχήθηκε, από τα νάματα του πατέρα του «Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ»[FONT="][1][/FONT]. Ο Ντοστογιέφσκι, σαν παιδί από πατέρα επιληπτικό κι ανήμπορο, επέλεξε να γίνει «στρατιωτικός». Καθʼ όλη τη διάρκεια της εφηβείας του, ένα «από φυσικού του καθήκον» τον παίδευε και τον άντρωνε: η «πειθαρχία». Η «πειθαρχία» είναι απαίτηση, τόσο της πίστης όσο και της, «κάθε μορφής επιληψίας». Μόνον στην έκσταση, αυτή δεν έχει εξουσία για οποιαδήποτε απαίτηση. Κάτι φυσικά που αρχαιόθεν ήταν γνωστό, σε «κάθε είδους μαγεία», είτε «διονυσιακού» είτε «απολλώνιου» τύπου. Πόσο μάλλον, στους …Ψυχολόγους!
Το «ψυχολογημένο πνεύμα» του «μέσου ευρωπαίου» βρίσκει το αντίκρισμά του, απέναντι, σε έναν διχασμό: «πειθαρχία» ή «επανάσταση». Κι από τα δύο διαθέτει, η «Μεσαία Τάξη»: και «Λουθηρανούς»( δόγμα «απόλυτου προορισμού») και… «Ιουδαίους»(δόγμα «περιουσιακής οδύνης»[FONT="][2][/FONT]). Στις δυτικές και ανατολικές εσχατιές της Ευρώπης, ο απόηχος του διχασμού εκείνου, θα έμελλε να φέρει την πόλωση ανάμεσα, στους «Αμερικανούς» και τους «Σοβιετικούς». Τους πρώτους, τους γέννησε η ιστορία, με την «επανάσταση, για πειθαρχία»(ακραία της πρότυπα, Ναζισμός και Σιωνισμός), ενώ οι δεύτεροι ξεπετάχτηκαν (πάντα, χάρη της ιστορίας), με την «πειθαρχία, για την επανάσταση»( ακραία και έσχατα δείγματα της, το ….Κ.Κ.Ε. και ο …Ψωμιάδης!).(συνεχίζεται)
[FONT="][1][/FONT] (Βικιπαίδεια)
[FONT="][2][/FONT] Βλέπε, Οικονομολόγους σαν τον Νασσάου Σένιορ κλπ τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Κι ο Πιλάτος του είπε: "Ναι ρε φίλε, αλλά την εξουσία μου την έχουν δώσει καλώς ή κακώς και μάλιστα έχω το ελεύθερο να σε τιμωρήσω σκληρά γι' αυτό που είπες τώρα: Θα σε παραδώσω στην κρίση του όχλου. Θέλετε τον Ιησού ή τον Βαραββά;" ...
Η ερημιά του κακού
Το κακό είναι ένας καρπός, που ευδοκιμεί μόνον σε μία ενδοχώρα , την ανθρώπινη. Είναι η έρημος, στʼ ανθρώπινα σωθικά.
Δεν θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η θεώρηση του Σωκράτη για την ελευθερία βρίσκεται σε αντιδιαστολή με εκείνη του Ιησού Χριστού. Απλά, το βλέμμα του Ιησού Χριστού συναντά και την προοπτική, το βάθος, από όπου η ελευθερία αναβλύζει εν μέσω των αναγκαιοτήτων του ζωντανού κόσμου. Ελευθερία και αναγκαιότητα είναι αδελφές, αλλά μόνον εκ πατρός.
Με το πρόβλημα της ελευθερίας είναι στενά συνυφασμένο το πρόβλημα του κακού και των εγκληματικών παρορμήσεων. Το κακό χωρίς την ελευθερία δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί, αφού αυτό εκδηλώνεται χάρη αυτής και στην πορεία της. Χωρίς τη συσχέτιση αυτή κακού και ελευθερίας, δεν θα υπήρχε καμιά ευθύνη ανθρώπινη κι ο Θεός θα γινόταν μοναδικά υπεύθυνος για το κακό. Αλλά, όπως το έθετε και ο Έλληνας ποιητής Ευριπίδης, ένας Θεός που είναι υπεύθυνος του κακού, απλά δεν αξίζει τη θεϊκότητά του.
Το κακό είναι παιδί της ελευθερίας, στον ίδιο βαθμό που και το καλό γεννιέται απʼ αυτήν. Χωρίς ελευθερία, δεν νοείται το καλό. Αν όμως, εξαιτίας του κακού και για να το αποφύγουμε, θα θέλαμε να απορρίψουμε την ελευθερία, τότε θα δημιουργούσαμε το πιο ανυπόφορο κακό. Γιατί μόνον το ελεύθερο καλό λογίζεται ως καλό. Εξαναγκασμός και δουλεία, με δόλωμα την αρετή, σημαίνει ακριβώς, το κακό του Αντιχρίστου.
Τα πάντα στον κόσμο είναι αίνιγμα, αντινομία και μυστήριο. Η πορεία της ελευθερίας οδηγεί στην αυθαιρεσία, η αυθαιρεσία οδηγεί στο κακό και το κακό, στο έγκλημα. Στο έγκλημα ακριβώς, ο άνθρωπος υπερβαίνει τα όρια της φύσης του και, κατά συνέπεια, χάνει την ελευθερία του, «έναντι πινακίου φακής». Στη θέση της έρχονται οι «τύψεις της συνείδησης». Οι τύψεις δεν καταβάλλουν τον άνθρωπο μόνον εξαιτίας του εγκλήματος του, αλλά και εξαιτίας της αδυναμίας που υποκρύπτουν οι απαιτήσεις του για δύναμη: η μηδαμινότητά του.
Αν ο άνθρωπος είναι μία παθητική αντανάκλαση των κοινωνικών σχέσεων, αν είναι ένα ανεύθυνο δημιούργημα, τότε δεν υπάρχει άνθρωπος, ούτε Θεός, ούτε ελευθερία, καλό και κακό. Μία τέτοια ταπείνωση όμως του ανθρώπου, μία τέτοια άρνηση της ιδιαιτερότητάς του μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί παρά να οδηγεί ιστορικά( και όχι μόνον μυθικά και φιλοσοφικά), στην «οργή λαού-οργή Θεού» και κάθε είδους «εξαναστάσεις»: σαν εκείνες που οδήγησαν, απʼ τις σπηλιές… στο Διάστημα!
Το κακό είναι ένα σημείο, ότι ο άνθρωπος κατέχει ένα εσωτερικό, όσο και απύθμενο, βάθος. Το κακό είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο και την προσωπικότητα, και μόνον η τελευταία διαπράττει το κακό και είναι υπεύθυνη γιʼ αυτό. Μια απρόσωπη δύναμη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη για το κακό, ούτε η αρχή του κακού. Κάθε άρνηση του κακού, εν ονόματι κάποιου (ανεύθυνου) ανθρωπισμού, καταλήγει, σε τελευταία ανάλυση, στην απάρνηση της προσωπικότητας και του προσώπου. Όταν όμως θεωρούμε τον άνθρωπο και το πρόσωπό του στις διαστάσεις του βάθους, τότε κατανοούμε το κακό, ως προερχόμενο από εσωτερικά βάθη και δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων εξωτερικών περιστατικών. Ο άνθρωπος, μόνον ως ελεύθερο ον, είναι υπεύθυνος για το κακό, γιʼ αυτό και μόνον τότε νοείται ως άνθρωπος. Τότε όμως επίσης αναλαμβάνει την ευθύνη, να ξεπεράσει το κακό, να το εκμηδενίσει, ακριβώς, ως μηδενιστικό.
Αλλά το κακό είναι επίσης ο δρόμος του ανθρώπου, η τραγική του πορεία, η μοίρα του ελεύθερου όντος, η εμπειρία που πλουτίζει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ύπαρξης. Έτσι όμως ζουν το κακό μόνον οι «ελεύθεροι υιοί» κι όχι οι δούλοι. Αλήθεια βέβαια επικίνδυνη, που ταιριάζει μόνον στους ελεύθερους και «πνευματικά ώριμους» ανθρώπους. Διαφορετικά, δεν είναι διόλου δυνατή η αντιμετώπιση του κακού με παιδικές υπεκφυγές και πονηρίες. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι βαδίζει το δρόμο του κακού για να το ξεπεράσει και έτσι να φθάσει ικανοποιημένος τις πιο ψηλές βαθμίδες του καλού. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί τη χειρότερη αναξιοπρέπεια για την ανθρώπινη συνείδηση και οπωσδήποτε δεν περιέχει καμία σοβαρότητα.
Μόνον η τραγική εμπειρία του κακού πλουτίζει πνευματικά τον άνθρωπο και οξύνει τη γνώση του. Όταν πιστεύει κανείς ότι το κακό είναι μία φάση του καλού και ότι τον πλουτίζει και τον εξυψώνει, τότε ο άνθρωπος αυτός βουλιάζει περισσότερο και χάνει κάθε δυνατότητα ανόδου και πνευματικού εμπλουτισμού. Μόνον η καταγγελία του κακού, ο πόνος μέσα σʼ αυτό, μπορεί να εξυψώσει τον άνθρωπος σε ψηλές σφαίρες ύπαρξης. Αυτοϊκανοποίηση μέσα στους κόλπους του κακού αποτελεί τελεσίδικο χαμό: βλασφημία του «Αγίου Πνεύματος»!
Το ζήτημα του εγκλήματος έχει να κάνει με την επίμαχη άποψη, εάν επιτρέπονται τα πάντα, εν ονόματι της ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος μπαίνει στην περιοχή της ελευθερίας, υψώνεται μπροστά του το πρόβλημα, εάν και κατά πόσο είναι δεμένος σε ηθικούς κανόνες και εάν του επιτρέπονται όλα. Η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία, δεν θέλει να ακούσει για τίποτε άγιο και ιερό, για κανέναν περιορισμό. Όταν δεν υπάρχει Θεός ή όταν ο άνθρωπος είναι Θεός, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Και ο άνθρωπος δοκιμάζει τις δυνάμεις, την εξουσία και την κλήση του, προκειμένου να επιδιώξει τη θεοποίησή του. Τότε ακριβώς είναι που υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται σε μία ιδέα, σʼ αυτήν που έχει για Θεό. Χάνει την όποια ηθική του αυτονομία και υποχειριάζεται από την «ιδέα» του. Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πιστεύει ότι ανήκει σε μία εκλεκτή μερίδα της ανθρωπότητας, όχι στους συνηθισμένους «ανθρώπους», αλλά σε διακεκριμένες προσωπικότητες που είναι προορισμένες να κρίνουν και να ευεργετήσουν την ανθρωπότητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη του κακού, ακόμη και με τον φόνο. Εκεί πια, στο φόνο, η μοναδικότητά του αντικρίζει, την απεραντοσύνη της …ερήμου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
[FONT="]
Από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι απέτυχαν;
Γιατί θεωρείς το ευαγγέλιο αποτυχημένο;[/FONT]
[FONT="]
Δηλαδή εκείνοι που ασχολήθηκαν με το θέμα δύο χιλιάδες χρόνια πριν ήταν ποιο μπροστά στην αστροναυπιγική;
[/FONT]
[FONT="]Μια που δεν ξέρω και τόσο καλά ιστορία μπορείς να μου πεις που καταγράφει ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί;
[/FONT]
[FONT="]Έχεις γνώση πόσους ουρανούς αναφέρει η Βίβλος και που αναγράφονται οι επτά ουρανοί;
[/FONT]
Έκανα μια προσπάθεια μήπως και κάνουμε κάποιο ουσιαστικό διάλογο, μάλλον έπεσα έξω.
Το ευαγγέλιο δεν θα μπορούσε να αποτύχει, αγαπητέ μου φίλε. Όμως τους ευαγγελισθέντες και τους ευαγγελιστές του 4ου αιώνα και μετά, η ίδια η ιστορία τους εξέβρασε στα απόνερα της ιδιοτέλειας, του δογματισμού, της απιστίας, του σκοταδισμού και του μισανθρωπισμού. Ιδού εξάλλου και το σημερινό κατάντημα: ο χριστιανισμός τους κατέληξε στον πλέον ειδεχθή ρατσισμό( ειδεχθέστερο ίσως και του μητρικού, του ιουδαϊκού).
Οι "χριστιανοί" αποτελούν κατασκεύασμα της "ανοιχτής θύρας" του Παύλου, μετά τη σφαγή των πρώτων μυημένων( βλ. περίπτωση Στέφανου κλπ). Ο Ιησούς Χριστός, όσο και οι Απόστολοί Του, δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Διάβασα ..., βλέπω τοποθετήσεις χωρίς να δοθεί η έννοια της βασιλείας κατά το ευαγγέλιο που είναι η επίσημη χριστιανική διδασκαλία.
...
[FONT="][Απ ότι κατάλαβα το θέμα είναι η βασιλεία του Χριστού…] : Όχι, το θέμα είναι μία τέτοια κατάσταση πραγμάτων για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους, που δεν θα χρειάζονται πλέον κανέναν Βασιλιά . Ή μήπως το ʽχει καημό ο Θεός να φορέσει στέμμα; Πόσο μάλλον ο Χριστός Του![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="][Το θέμα είναι η χριστιανική βασιλεία…] : Αν εννοείς το «χριστιανικό» από τους Χριστιανούς, όχι, αυτοί απέτυχαν οικτρά, κοντά τώρα 17 αιώνες, να αξιωθούν κάτι διαφορετικότερο, είτε από τους Ιουδαίους είτε από τους Ρωμαίους(Καίσαρες, Βατικανό κ.π). Προφανώς, μάλλον «Βασιλεία του Αντι-Θεού»( με «Αντίχριστο») είχαν διανοηθεί![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Ίσως επειδή είδαν «το ευαγγέλιο» ως «επίσημη χριστιανική διδασκαλία»![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="][…γιατί αυτή η βασιλεία αφορά μόνο το επί γης;]:[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Ίσως επειδή ακόμη στην αστροναυπηγική ήμαστε πίσω…[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[…[FONT="]βλέπουμε αυτή τη βασιλεία πρώτα εντός των χριστιανών (Λου ιζ΄21)]:[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Όταν το (Λουκ ιζ΄21) είπε, δεν υπήρχαν ακόμη …Χριστιανοί. Η ιστορία πάντως διδάσκει ότι αν υπήρχαν, θα τους εξαιρούσε( ως ανεπίδεκτους).[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="][…στη συνέχεια βλέπουμε μια βασιλεία αιώνια στους ουρανούς] :[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Ίσως γιʼ αυτό στήθηκε το πρόγραμμα «Ο Πόλεμος των Άστρων». Μετά από χίλια και κάτι χρόνια προόδου και εξέλιξής του, μπορούμε να ελπίζουμε, ακόμη και τον «έβδομο ουρανό»! Πάντως οι ουρανοί, αναμφίβολα, είναι αιώνιοι![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="][…Με λίγα λόγια αν ο Χριστός είναι αυτός που εμφανίζεται μέσα στη διαθήκη του, τότε η βασιλεία του πραγματοποιείτε και θα λάβει χώρα μέσα στους χρόνους και τους καιρούς που έθεσε.]:[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Αυτό θυμίζει ολίγον τι «καραμανλική επανίδρυση»![/FONT][FONT="]
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η αποτυχία συνέβη στην οργάνωση της κοινοτικής ζωής, όχι στον άνθρωπο. Μία κοινωνία μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε μία νύχτα, έστω μέσα σʼ έναν αιώνα. Ο άνθρωπος δεν αποτυχαίνει παρά μόνον εξωτερικά. Διότι στον άνθρωπο η εξωτερική αποτυχία είναι όρος για την εσωτερική του επιτυχία. Μέσα του φέρει τον πιο αρραγή σπόρο, που μπορεί να αντέξει τους πλέον δριμείς χειμώνες, και να υποσχεθεί μιάν άλλη άνοιξη. Το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι αρνητικό. Αυτό είναι μία πίστη εγγεγραμμένη στους μυχούς του σπόρου του. Πρόκειται για μία πίστη αφύσικη, επειδή αφύσική είναι και η παρουσία του ανθρώπου στον κόσμο.
Κι ωστόσο δεν πρόκειται για αισιοδοξία. Όταν είναι να περάσει κανείς ερήμους δεν αισιοδοξεί. Διότι στην έρημο δεν υπάρχει ίχνος νερού, δεν υπάρχει σημάδι προσανατολισμού. Ήδη ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό του. Βαδίζει και δεν ξέρει αν πάει ανατολικά ή δυτικά, βόρεια ή νότια. Δεν γνωρίζει αν πάει προς τις πηγές ή προς αιχμηρότερες ερήμους. Εκείνο που προέχει, είναι να παραμείνει η απαραίτητη υγρασία, για τη συντήρηση του σπόρου. Του σπόρου σινάπεως. Συνταρακτική η προτροπή του ποιητή: « Μην αμελήσετε-Πάρτε μαζί σας νερό-Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
Από το πορευόμενο καραβάνι της ανθρωπότητας, πρώτο αντίκρισε την έρημο, το τραγικό πνεύμα του Νίτσε, εκατό χρόνια πριν, όταν η ανθρωπότητα απολάμβανε την ευφορία της εύκρατης χώρας, που εγεώργησε ο δέκατος ένατος αιώνας, χωρίς να αντιληφθεί, πως λίγα χιλιόμετρα παραπέρα άρχιζε η έρημος.
Πάρτε μαζί σας νερό. Θα περάσουμε ερήμους. Ποιο είναι το νερό που θα πάρουμε μαζί μας; Ας μην περιμένουμε να μας το προμηθεύσει καμία επίσημη ιδεολογία. Θα είναι τι νερό της λησμονιάς. Ενώ εμείς χρειαζόμαστε το νερό της μνήμης. Ο καθένας μόνος του, έξω απʼ τους δηλητηριασμένους αγωγούς της οργανωμένης κοινοτικής ζωής. Ο καθένας μόνος, Η φοβερή μοναξιά αρχίζει.
Χρήστος Μαλεβίτσης(1927-1997)
Έρημη ζωή
Ιστορικά, το ζήτημα της «Βασιλείας του Θεού» έφθασε μέχρι τις μέρες μας, μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν όμως αρχαιότερο αυτής. Σε προηγούμενες αυτοκρατορίες( Αιγυπτιακή, Βαβυλωνιακή κλπ) οι Βασιλείς ήταν «ως θεοί»( αν όχι, «γιοι θεών»).
Η ιστορία είναι μία απέραντη έρημος, πάνω σε ό,τι θεώρησαν οι άνθρωποί της ως θησαυρό. Άλλος το χρήμα, άλλος τη δόξα και οι περισσότεροι, και τα δύο, μα όλα θαμμένα εκεί κάτω, στα έγκατα της αμμουδιάς. Από τα όρια τούτης της ερήμου αρχίζει η ενδοχώρα της «Βασιλείας του Θεού». Πλην όμως εκεί δεν φθάνει κανείς, ούτε επειδή βλέπει το παγούρι του «μισογεμάτο» ούτε, «μισοάδειο». Χρειαζόταν απλά, και πάνω απʼ όλα, μία πυξίδα. Γιατί, δεν αρκεί μόνον η προοπτική, αλλά είναι πάντα απαραίτητος και ο προσανατολισμός: «Δύο πόρτες έχει η ζωή…», λέει κι ο τραγουδοποιός!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...
"Να 'μαστε λέει, όλοι μαζί...
Έτσι την αντιλαμβάνομαι.
...
Αισιοδοξία
..
Αλλαγή προοπτικής
Η άποψη που έχουμε για τον κόσμο και τη ζωή, το σύστημα των ιδεών μας και των αναφορών μας, το οποίο διαμορφώθηκε ύστερα από συστηματική σκέψη ή τυχαία περισυλλογή, προϋποθέτει μία συγκεκριμένη προοπτική. Βλέπουμε επειδή έχουμε μάτια, όμως τα μάτια δεν τα βλέπουμε. Έτσι, δεν αντιλαμβανόμαστε και την προοπτική από την οποία αντικρίζουμε τα συμβαίνοντα. Μόνον όταν με τη διαδρομή της ζωής μας και τον πλουτισμό της εμπειρίας μας αλλάξουμε προοπτική, τότε, αν είμαστε προσεκτικοί, θα αντιληφθούμε την ύπαρξή της και τη σημασία της.
Βασικά, η εκάστοτε προοπτική καλύπτει ένα συγκεκριμένο κύκλο αξιών και μία παγιωμένη ιεράρχησή τους. Η αλλαγή συνίσταται στη μεταβολή του κύκλου αξιών και της ιεράρχησης.
Η προοπτική καθορίζεται από την ηλικία, τη ψυχοσύνθεση, την ατομική εμπειρία και την ιστορική. Προπαντός, την ιστορική. Είμαστε ιστορικά όντα. Είμαστε τέκνα της ιστορίας και γεννήτορές της. Η ιστορία είναι το πεπρωμένο μας και το πεπρωμένο μας δημιουργεί την ιστορία. Η «φύση» του ανθρώπου -…- είναι η «ιστορία»…
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το πράγμα διαλευκαίνεται. Αντίθετα, σκοτεινιάζει περισσότερο. Όμως αυτός ο σκοτεινός ιστορικός ορίζοντας είναι ο αληθινός, και συνεπώς ο πνευματικά γόνιμος. Οι φωτεινοί ορίζοντες είναι κατασκευές. Βρισκόμαστε μέσα στην αλήθεια, όταν νοιώθουμε τη φωτεινή μας κηλίδα στον κόσμο, να την πολιορκεί το σκότος.
Χρήστος Μαλεβίτσης(1927-1997)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όλα τα πολιτεύματα, και το καθένα ξεχωριστά, είναι «μαντριά»( στάνες, στάβλοι και παρόμοια). Έτσι και η Βασιλεία του Θεού, είναι ένα κάποιο μαντρί. Η διαφορά που το κάνει να είναι μέχρι σήμερα ξεχωριστό από τα άλλα( γνωστά και μη εξαιρετέα), είναι πως αυτό ιστορικά(τουλάχιστον) ποτέ δεν κτίστηκε (επί της Γης). Και τούτο, επειδή το μαντρί ετούτο, ανεξάρτητα από το κόστος και τις δαπάνες που χρειάζονται για να κτιστεί, δεν θα αξίζει για τον Ποιμένα, παρά μόνον όσο θα αξίζει μόλις το ένα από τα δισεκατομμύριά των …προβάτων Του, και μάλιστα, μόνον όταν αυτό, για οποιονδήποτε λόγο, «χαθεί»(πχ, από θάνατο, από ξεστράτημα, από κλεψιά κ.π.). Συνεπώς, γιατί να θέλει ο Θεός να γίνει σώνει και καλά Βασιλιάς (επί της Γης), αν Του στοιχίζει τόσο ακριβά και με τέτοιο ρίσκο; Προτιμά λοιπόν να έχει «μη εσταυλισμένο» το κοπάδι Του και υπό τον ουρανό, κι αν χάνεται που και που κάποιο από τα …πρόβατά Του, τουλάχιστον δε δεσμεύεται από τη φύλαξη της στάνης, για να είναι ελεύθερος να το ψάξει…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου με την κρίση του Δόκτορα, περί των δύο τελευταίων κειμένων του φίλου Νωέως. Θα ήθελα όμως να θέσω μια ερώτηση: Δεν κατανοώ την αντιδιαστολή της άποψης του Σωκράτη με εκείνη του Ιησού, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται εδώ. Ο Ιησούς μιλάει για "Γνώση" της αλήθειας και όχι για τυφλή πίστη. Αυτό συνάδει κατά τη γνώμη μου με το "Ουδείς εκών κακός" του Σωκράτη. Θα μπορούσες φίλε Νωέα να μας το διευκρινίσεις λίγο αυτό;
Δυστυχώς, φίλε μου, δεν επιθυμώ, να δώσω "περισσότερο φως", στην "πνευματική σχέση" Σωκράτη-Ιησού Χριστού! Ως σχετικό "κώνειον" όμως, παραθέτω το παρακάτω "προσωπικό πόνημα" μου:
Το Μάντρωμα των Μαζών
[...
Στη σκόνη που με νίκησε, σʼ αυτήν θα υποκλιθώ,
Μικρήν ιδέα είχα, και γιʼ αυτήν,
Μικρομεγάλη, για τον εαυτό μου,
Μα όλα σκόνη ήτανε, αυτή τα συγκαλύπτει.
Πανταχού παρούσα η σκόνη, σʼ αυτήν θα ανακληθώ,
Μου είπανε, μικρός σαν ήμουν:
Μικρομεγάλος, σαν γινόμουν- απʼ αυτήν!-
Λες και η σκόνη ζήταγε, πρόσωπο νʼ αποκτήσει!
Τρισάνεμος πως είνʼ ο Κύριος, σʼ αυτόν να υποκλιθώ,
Άλλʼ είπανε, μικρός σαν ήμουν:
Μεγαλωμένος, θα φαινόταν-σαν αυτήν!-
Λες και η σκόνη ήθελε, Πρόσωπο νʼ αντικρίσει!
Και η σκόνη έχει μια φωλιά, σʼ αυτήν την εγνωρίζω,
Είνʼ του εαυτού μου το αβγό:
Εκεί ʽναι στοιβαγμένη- σκοτεινή!-
Και όλα αυτή τα μαρτυρά, αυτή τʼ αποκαλύπτει.
Η σκόνη… που μας πότιζαν!!!]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... Ο Προμηθέας όμως δεν ήταν κι αυτός παιδί του Ιαπετού ; Η ελευθερία η κατάκτηση της οποίας είναι απαραίτητη στο δρόμο για την "βασιλεία" προυποθέτει δυστυχώς όχι μόνο το να είσαι σε θέση να μαρτυρήσεις (Προμηθέας/Ιησούς), αλλά και να συγκρουστείς, να "ανατινάξεις" και να γίνεις ασεβής απέναντι σ'αυτούς που κρατάνε τα "λουκέτα" και τις "αλυσίδες", κι αυτοί μπορεί να είναι ακόμα και οι ίδιοι οι θεοί. Δεν μπορώ να δω συμβολικά την Σταύρωση αλλιώς παρά μόνο ως την κορυφαία στιγμή αντιπαράθεσης θεού - Ανθρώπου. Ο 'Ανθρωπος ηττήθηκε.
Επισημαίνω κατʼ αρχή, ότι «ο Άνθρωπος ηττήθηκε». Οπτική, χωρίς…προοπτική! Ποιος είναι ο άνθρωπος που ηττήθηκε; Ηττήθηκε ο Προμηθέας; Ή ηττήθηκε ο Ιησούς Χριστός; Ηττήθηκε ο «Δάσκαλος Χιράμ» των «Ελευθεροτεκτόνων»; Ναι, ηττάται ο άνθρωπος που πεθαίνει, τελικά, αλλά υπάρχει η (σκανδαλωδώς !) αγκαθωτή … Ακακία, που ανασταίνει. Προφανώς μιλάμε για «Δένδρο», που σκιάζει με το φύλλωμά του, τα άλλα δύο «Δένδρα»: εκείνο «της Ζωής» και εκείνο «της Γνώσης καλού και κακού». Το «Δένδρο» τούτο δε φυτεύτηκε σε κάποιον Παράδεισο, αλλά, σʼ όλη την υπόλοιπη Γη. Φυτεύτηκε και ποτίστηκε από ανθρώπινα χέρια και ιδρωμένα μέτωπα, και τούτο, κανένας Θεός ή παρατρεχάμενός Του, δεν θα μπορούσε να το παραβλέψει. Στα αγκάθια του σκαλώνουν, και τα δικά τους …ενδύματα: τέτοια είναι η "άλογη ελευθερία"!
Υ.Σ. : "Καλή Ανάσταση", λοιπόν, φίλε και αδελφέ Δόκτορα και πας όποιος την επιθυμεί!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Το πρόβλημα του ανθρώπου και της μοίρας του είναι κατʼ εξοχήν το πρόβλημα της ελευθερίας. Η μοίρα του και η οδυνηρή πορεία του καθορίζονται από την ελευθερία. Από τα μυθικά βάθη της ιστορίας του διαφαίνεται ακόμη, πως το πρόβλημα της ελευθερίας καθορίζει, όχι μόνον τις σχέσεις του ανθρώπου με το επιστητό και ενεπίγνωστο περιβάλλον του, αλλά ακόμη και με το άγνωστο. Οι Έλληνες, περισσότερο από κάθε άλλο λαό, διατήρησαν μνήμες «πατρώας παράδοσης», αναπολώντας (με Ησίοδο και Όμηρο πχ) τις εποχές πριν την διάχυση των Άριων (ιαπετικών-ινδοευρωπαϊκών) λαών, από την ασιατική ενδοχώρα προς την ευρωπαϊκή(18ος-12ος π.Χ. αι.), όπου διαφαίνεται η πάλη των ανθρώπων ακόμη και ενάντια στους θεούς, προκειμένου να αποτινάξουν την προς εκείνους δουλεία τους. Ίσως έτσι να αναγνωρίζεται, ότι το άγνωστο πρώτʼ απʼ όλα αποτελεί πηγή της πλέον ανυπόφορης δουλείας. Το γνωστό σε άμιλλα με το άγνωστο, συνυφαίνουν την ηθική και διανοητική, δηλαδή τη «ψυχική», δόμηση του ιστορικού ανθρώπου, που διεκδικεί τη μετοχή του στα δρώμενα της φυσικής ιστορίας του πλανήτη, ως μέτρο της ελευθερίας του. Διεκδίκηση όμως που δεν μπορεί παρά να απεργάζεται, για εμάς τους ανθρώπους, τραγικές πτυχές της μοίρας μας. Γιατί ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, η ειρωνεία είναι πάντα τραγική, τραγική ως μοιραία.
Τόσο ο Δίας των Ελλήνων, όσο και ο Ιαχβέ των Μακκαβαίων( μετονομασθέντων ως «Ιουδαίων»!) διαφαίνεται να προτιμούν τον άνθρωπο σε κατάσταση δουλείας. Ο Προμηθέας όμως αφενός και ο Ιησούς Χριστός αφετέρου, αποτελούν κατά σειρά δύο «αντίθεες» περιπτώσεις, που προτάσσουν την ανθρώπινη ελευθερία, ισόνομη εκείνης των θεών( είτε της κουστωδίας πέριξ του Διός, είτε εκείνης, του Ιαχβέ). Ο άνθρωπος αρχίζει να υφίσταται, όταν επαναστατεί με την ελευθερία, όταν οδηγείται στον πόνο και στην παραφορά, νιώθοντας έτσι πως είναι ελεύθερος. Και έτσι, ο άνθρωπος προσπαθεί να εγγίζει τα έσχατα βάθη της ελευθερίας.
Αυτή έχει δύο όψεις. Από την μία, πρόκειται για την ελευθερία της εκλογής μεταξύ του καλού και του κακού(οριακά, μεταξύ της «ζωής» και του «θανάτου») , κι από την άλλη, είναι η ελευθερία στην περιοχή του απόλυτου αγαθού, η άλογη ελευθερία. Ο Σωκράτης γνώριζε μόνον την πρώτη ελευθερία, εκείνη του λογικού. Ο Ιησούς Χριστός, τέσσερις αιώνες μετά, θα προτείνει τη δεύτερη, εκείνη της πίστης: «Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Κατʼ αυτήν, ο άνθρωπος οφείλει να απαλλαγεί από τα κατώτερα στρώματα της ύπαρξης, από τα πάθη(λαιμαργία, φιλαυτία, οκνηρία, ζήλεια, αλαζονεία, απιστία κ.α.), να παύσει να είναι σκλάβος του εαυτού του και του περιβάλλοντος.
Η ελευθερία δεν μπορεί να ταυτιστεί με το καλό, με την αλήθεια, με την τελειότητα. Αυτή έχει τη δική της αυτόνομη φύση: η ελευθερία είναι ελευθερία και όχι το καλό. Κάθε μείωση και ταύτιση της ελευθερίας με το καλό και την τελειότητα είναι άρνηση της ελευθερίας, είναι ομολογία της βίας και του εξαναγκασμού. Το αναγκαστικό καλό δεν είναι καλό, γίνεται το ίδιο το κακό. Το ελεύθερο καλό όμως, που είναι το μοναδικό καλό, προϋποθέτει την ελευθερία του κακού, αυτήν την ίδια την «ασυδοσία»!(συνεχίζεται)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Πρωταρχικής σημασίας δυσκολία για την επινόηση ενός κοινωνικού συστήματος, που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα προβλήματα, που αναδύθηκαν από την εκπληκτική πρόοδο της επιστημονικής γενικά τεχνολογίας κατά τον 20ο αιώνα, είναι το γεγονός ότι, όσο δημοκρατική κι αν γίνει η πολιτική ρύθμιση των πανανθρώπινων σχέσεων, θα υπάρχει πάντα μία ασυμφωνία, με το πώς θα επιθυμούσαμε να είναι ο κόσμος μας. Αναμφίβολα, οι περισσότεροι από εμάς προτείνουμε μία κοινωνία πολύ σχετική με τη σημερινή, αλλά χωρίς τα σημερινά της μειονεκτήματα.
Όταν (και όποτε) αναρωτιόμαστε, τι είδους κοινωνία επιδιώκουμε, με την προϋπόθεση ότι θα θέλαμε να κάνουμε μία ριζική αλλαγή για να τη δημιουργήσουμε, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία σειρά ερωτημάτων, που προς το παρόν δεν βρίσκουν ποσοτική απάντηση. Υπερπληθυσμός αφενός, δημογραφική ανασφάλεια αφετέρου, υπερκαταναλωτισμός σήμερα, περιβαλλοντολογικές απειλές αύριο, καταγινόμαστε με το να δημιουργούμε έναν κόσμο όπου σταθερά γίνεται ευκολώτερο να καταναλώνουμε αγαθά παρά να απολαμβάνουμε ατομικές χαρές τέτοιες, καθώς μία εργασία χωρίς βιασύνη και άγχος, επικοινωνία με τη φύση ή μία εργασία που να μας ευχαριστεί, να μας δίνει τη συναίσθηση του συνδημιουργού.
Οι σύγχρονες βιομηχανικές μέθοδοι μπορούν να σμικρύνουν την εργάσιμη εβδομάδα- δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι ειδήμονες που υπόσχονται εργάσιμη εβδομάδα είκοσι ωρών, με απόλυτη μάλιστα απαγόρευση, για πάνω από τριάντα ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Αλλά τι νόημα έχουν όλʼ αυτά; Το κρίσιμο ερώτημα που θα παραμένει, είναι, το πώς θα γίνει η εργασία πιο ενδιαφέρουσα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μία μέθοδο( εννοείται, δημοκρατική), για να βγούμε από το αδιέξοδο. Αρχικά, η «δυτική κοινωνία» είχε οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε αυτόματα να μεγαλώνει η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και αυτό να θεωρείται σαν το σπουδαιότερο επίτευγμά της. Ήρθε όμως στη συνέχεια η «ανατολική κοινωνία», προεξάρχουσας της Κίνας, για να σαρώσει με τα δικά της παραγωγικά επιτεύγματα, το «δυτικό κατόρθωμα». Αλλά η εργασία, σε Δύση και Ανατολή, κατέληξε, όχι πιο ενδιαφέρουσα, αλλά ακόμη πιο υποδουλωτική: βλέπε απειλή ανεργίας!
Ο βαθμός της επινοητικότητας και της προσπάθειας που χρειάζεται για να ξεφύγει ο άνθρωπος από τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση, θεωρείται ότι ξεπερνά τα όρια της φαντασίας και της υφιστάμενης επιδεξιοσύνης μας, ανατολικά ή δυτικά. Κατά πολλούς σκεπτικιστές, οι παρούσες ενδείξεις τείνουν στο ότι ο άνθρωπος βαδίζει ολοταχώς προς μία «κόλαση», και πολλοί δεν αμφιβάλλουν καθόλου, ότι αυτό μάλλον θα συμβεί. Πολλοί όμως διανοητές των προηγούμενων δύο(τουλάχιστον!) αιώνων είχαν διαβλέψει αυτή την πορεία. Μεταξύ αυτών, ο γνωστός Ιστορικός Άρνολντ Τόυμπυ είχε περιγράψει την κατάσταση αυτή, σαν μία αποτυχία στη συμπόρευση της συναισθηματικής ανάπτυξης με την εγκεφαλική. Το γεγονός δε ότι ο 21ος αιώνας αφιερώθηκε, από την ιστορική εξέλιξη, στον «ηλεκτρονικό εγκέφαλο» και όχι σε μία κάποια «ηλεκτρονική καρδιά», είναι εύγλωττη απόδειξη. Απόδειξη, που ίσως θα έπρεπε να αποτελέσει την αφετηρία( αν δεν είναι ήδη αργά!), για μία νέα προσέγγιση του αρχαιοελληνικού προβλήματος, που λέγεται ( «κλασική)«Παιδεία». Ο άνθρωπος είναι το μέτρο, ενώ η γνώση, δίχως την επέμβαση του ανθρωπισμού, θα έχει πάντα μία φύση πονηρή και δηλητηριώδη!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο καταμερισμός της εργασίας μας προσφέρει το πρώτο παράδειγμα για το ότι, όσο παραμένει ο άνθρωπος σε φυσική κοινωνία, δηλαδή όσο υπάρχει σχίσμα ανάμεσα στο ιδιωτικό και το κοινό συμφέρον, όσο λοιπόν η δραστηριότητα δεν καταμερίζεται εθελοντικά αλλά φυσικά, η πράξη του ανθρώπου γίνεται μία ξένη δύναμη που του αντιπαρατίθεται, που τον υποδουλώνει, αντί να ελέγχεται απʼ αυτόν. Από τη στιγμή που εμφανίζεται ο καταμερισμός της εργασίας, κάθε άνθρωπος έχει μία ιδιαίτερη, αποκλειστική σφαίρα δραστηριότητας, που του επιβάλλεται αναγκαστικά και που δε μπορεί να της ξεφύγει.. Όσο λοιπόν παραμένει ο άνθρωπος σε φυσική κοινωνία, παραμένει και «μισθωτός». Άξιος δηλαδή του όποιου μισθού του, όπως και η όποια εργασία του.
Αντίθετα, στην πνευματική κοινωνία( «Βασιλεία του Θεού», «Κομμουνισμός» «Ουτοπία» ή όπως αλλιώς…), όπου η εργασία, όσο και ο άνθρωπος, απελευθερώνεται από το υποζύγιό της, τον μισθό, άρα και τον αναγκαστικό καταμερισμό και διαμελισμό παραγωγής και παραγομένων, όπου κανένας δεν έχει αποκλειστική σφαίρα δραστηριότητας, αλλά καθένας μπορεί να τελειοποιηθεί σε οποιονδήποτε κλάδο θέλει, η κοινωνία η ίδια ρυθμίζει τη γενική παραγωγή κι έτσι κάνει δυνατό για τον καθένα να απασχολείται σήμερα με το ένα, αύριο με κάτι άλλο, να αθλείται πχ το πρωί, να σπουδάζει μέχρι το μεσημέρι, να ξεκουράζεται μέχρι το απόγευμα, να εργάζεται κανένα δίωρο νωρίς το βραδάκι, να ψυχαγωγείται την υπόλοιπη νύχτα και τούμπαλιν, χωρίς ποτέ να είναι υποχρεωμένος σʼ ένα μόνιμο και αποκλειστικό ρόλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η θρησκεία τους εννοώ με το "μας", όχι δική μου θρησκεία.
Αγαπητέ Δόκτορα, ζητώ συγνώμη! Αν και ήμουν βαθειά πεπεισμένος, ότι δεν θέλγεστε γενικά από τα "όπια των μαζών"(θρησκείες)! Απλά χρησιμοποίησα την διατύπωσή σας, για λόγους οικονομίας της συζήτησης. Συγνώμη πάλι, για την ασύγνωστη( αν είναι) φιλολογική ελευθεριότητά μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
'Αρα η Αποκάλυψη ...;
[…δεν είναι καλύτερο να ζήσουμε;] :
-Ναι, και πάλι ναι!
['Αρα η Αποκάλυψη πετάγεται έξω απ' την θρησκεία μας που μιλά για ζόφο και τρόμο, αίμα και θανατικό ;]:
-[FONT="] [/FONT]Η «θρησκεία» («σας»), έτσι κι αλλιώς, είναι σκέτο ζόφος και τρόμος, αίμα και θανατικό! Η «θρησκεία « («σας») θέλει τη ζωή στα τάρταρα χωμένη, μαζί με τους απελευθερωτές της, από τα χρόνια ακόμη του Δία, του Προμηθέα και του Ιαπετού. Την ίδια ακριβώς «θρησκεία» αναθέρμαναν «Μ. Κωνσταντίνος», «Άγιος Αθανάσιος» και λοιπά «εξαγιασθέντα» στοιχειά της ελληνικής (και όχι μόνον) μυθολογίας( βλέπε «ελληνοορθόδοξο αγιολόγιο»!).
[…Αυτή είναι μια αιρετική άποψη, πολύ τολμηρή για χριστιανό ομολογώ που με αιφνιδιάζει] :
-[FONT="] [/FONT]Δεν θα «αιφνιδιαζόσασταν», αν δεν με εκλαμβάνατε ως «Χριστιανό»;
-[FONT="] [/FONT]Η πρώτη και τελευταία «αίρεση», που τρομάζει όλα τα ιερατεία κι όλους τους «κάλπικους θεούς», είναι η βαθειά απαίτηση του ανθρώπου, να ελευθερωθεί, απʼ το «παλαιο-θεϊκό» φόβητρο του θανάτου: από τον «κολασμό» και την «κόλαση».
-[FONT="] [/FONT]Και ποιος μας είπε (και λέει!), ότι ο Ιησούς Χρηστός, όπως παλιότερα ο Προμηθέας, λαχταρούσε τσούρμα Χριστιανών; Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Ιουδαίοι, αποτελούν το μέγα ρεζιλίκι των ανθρώπινων διανοιών, ένεκα πάντα, μίας κάποιας επαπειλούμενης και επικείμενης τιμωρίας, από κάποιων που θέλγεται της θεϊκής περιβολής. Σατάν, τον είπαν, οι αντικείμενοί του!
[…Οι υπόλοιποι χριστιανοί του forum τι να λένε άραγε ;]:
-[FONT="] [/FONT]Ελπίζω, να με συγχωρέσουν, αν τους σκανδαλίζω;
[…ότι ο θεός είναι που τέρπεται με απώλειες κι ο άνθρωπος που πρέπει να βρει τη δύναμη να τον ξεπεράσει, επειδή αυτός ο κακός θεός ο πολεμοχαρής, βρίσκεται μέσα μας και τον υπηρετήσαμε πολλούς αιώνες.] :
-[FONT="] [/FONT]Συγνώμη, αλλά γιʼ αυτή την «άποψή» σας, αφήνω να σας απαντήσουν οι τρεις φωστήρες της ελληνικής τραγικότητας: ειδικά δε ο Ευριπίδης! Προφανώς, ο παλιάτσος στον οποίο αναφέρεστε, το παίζει θεός, δεν είναι!
[…Μήπως, λέω μήπως...είναι καιρός να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας και το πένθος μας, για να έρθει επιτέλους ο αιώνας του ανθρώπου και της χαράς;]
-[FONT="] [/FONT]- αργήσαμε κιόλας!
[…Μπορεί και να μην μας απομένουν πολλά χρόνια ζωής…]
- Μπορεί όμως να μας αναμένει και η αιωνιότητα!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όσο οι άνθρωποι λανθάνουμε, φθειρόμαστε και πεθαίνουμε, Βασιλεία του Θεού (στον οποίο πιστεύω), δεν γίνεται( ούτε στους ουρανούς ούτε και στη Γη). Καθότι, «ο Θεός, ουκ εποίησε θάνατον, ουδέ τέρπεται επʼ απωλείας ζώντων»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Πέθανε το τσάμπα, ...
Σε γενικές γραμμές, είστε πιο κοντά απʼ τους «βιαστές» της( ιερατεία, κληρονόμους, καθωσπρεπιστές, ευσεβείς, καθʼ έξη πιστούς, επαγγελματίες πιστούς κ.π.), στην «ουτοπία» που αποκαλώ «Βασιλεία του Θεού»!
[Πέθανε το τσάμπα, ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ από την αρχή της Δημιουργίας…] :
-[FONT="] [/FONT]Το πεθαίνουν, όσοι ιδιοποιούνται τον κόσμο και τα διάφορα μερίδιά(κομμάτια) του….
[…Το να ελπίζουμε να μεταβούμε σε μια Βασιλεία χωρίς "νομίσματα" , είναι μια ουτοπία και μόνο στην σφαίρα της φαντασίας εφικτή μια τέτοια Βασιλεία…]:
-[FONT="] [/FONT]Είμαι της γνώμης, ότι αν δεν υπήρχε η φαντασία, ούτε «νομίσματα» θα υπήρχαν, ούτε τις σπηλιές θα εγκατέλειπαν οι πρόγονοί μας…
[…Ο κόσμος είναι ένα αλισβερίσι….]:
-[FONT="] [/FONT]Αναμφίβολα! Πλην όμως είναι ωραίος, επειδή και όταν το αλισβερίσι, αρκείται απλά στην ικανοποίηση και δεν επεκτείνεται στον αποθησαυρισμό( αποθήκες, αποταμίευση κλπ)…
[…Στη ζωή δίνεις και παίρνεις…]:
-[FONT="] [/FONT]Νομίζω ότι πρώτα παίρνεις…
[…Προτιμώ χίλιες φορές να μην ερημωθεί η Βαβυλώνα η πόρνη η μεγάλη…]
-[FONT="] [/FONT]Κι όμως ερημώθηκε η Βαβυλώνα η μεγάλη, ώσπου έγινε πόρνη: από τους Κοσσαίους, το 1750 π.Χ. περίπου. Έκτοτε, μένει μεν η πορνεία, λείπουν δε τα μεγαλεία (της Βαβυλώνας) : αυτά που πανανθρώπινα αναζητούνται!
[…Ποιός ο λόγος να ελπίζω στο πένθος των εμπόρων ;] :
-[FONT="] [/FONT]Εσείς γιατί να πενθήσετε; Αρκεί που το κάνουν αυτοί μονίμως! Ειδικά δε οι πάσης φύσεως ρασοφόροι, οι «έμποροι των θανατερών»…
[…Απ' αυτούς δεν τρώμε ; Με αυτά που πουλάνε δεν ντυνόμαστε ;]:
-[FONT="] [/FONT]Θα έλεγα πως όχι! Τρώμε και ντυνόμαστε, από την εργασία μας!
[…Τα ευαγγέλια, τα οποία εξαιρείτε, δεν είναι θρησκεία, είναι τμήμα της θρησκείας μας.]:
-[FONT="] [/FONT]Δεν εξαιρώ κανένα ευαγγέλιο ( ίσως λίγο περισσότερο να προτιμώ το του Ιωάννη!), δεδομένου ότι θεωρώ γενικά την γραφή «πνευματοκτόνο», και ιδιαίτερο της «άγιες», «ιερές» και «ουρανοκατέβατες». Αναφέρομαι, σχετικά, μόνον στον «ευαγγελισμό» του «αρχαϊκού χριστιανισμού»…
[…Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως εννοεί την Βασιλεία η χριστιανική θρησκεία, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω….] :
-[FONT="] [/FONT]Κάθε θρησκεία, κι όχι μόνον η χριστιανική, έχει μία κάποια «νεκροταφική» προδιαγραφή της « Βασιλείας». Όπως δηλαδή επικρατεί στο μικρό γήινο(διαπλανητικά) κόσμο μας!
[…πώς ας πούμε μπορείς να νοιώθεις "βασιλιάς" σε ένα κόσμο "δούλων".]:
-[FONT="] [/FONT]Αποδεσμεύοντάς τους απ΄ την υποχρέωση να σʼ αγαπούν, σώνει και καλά!
[…Και γιατί να πρέπει να στερηθείς τις χαρές της ζωής και να εξαθλιωθείς, προκειμένου να κατακτήσεις τη Βασιλεία σου; ] :
- Τέτοια Βασιλεία, «να τη βράσω»!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Μπα, ούτε αυτό μ'αρέσει...
[…, να'σαι υπό το κράτος του άλλου χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου…]:
Όπως περίπου συμβαίνει στον έρωτα;
[…Και φυσικά απαραίτητη προυπόθεση είναι να'χει βρει τον εαυτό του κι αυτός που υποτίθεται σε κυβερνά…]:
Τότε, δεν θα σε «κυβερνάει» μάλλον…
[…Να υποτάσεσαι στον υποταγμένο τί νόημα έχει ;]:
Κανένα: διαολοσκορπίσματα- ανεμομαζώματα!
[Ο Χριστιανισμός …, μάλλον διδάσκει να τον χάνουμε τον εαυτό μας, …]:
Ο Χριστιανισμός, ως «πνευματικό ανάλογο» του σύγχρονου «συνδικαλίσμου»(ειδικότερα στην Ελλάδα!), έτσι κάπως έχει. Είναι δηλαδή ολίγον τι «κομματικός». Ή ακόμη, θα μπορούσε να ειπωθεί, είναι ένα σχετικά άρτιο σύστημα εμπορικής αξιοποίησης του ανθρώπινου θανάτου και των συναφών παρενεργειών του.
Αντίθετα, ο «χριστιανισμός» του «ευαγγελισμού», υπήρξε μία υπόσχεση «κατανίκησης του θανάτου» από τον άνθρωπο, αλλά και αποσάθρωσης κάθε «εμπορικού συστήματος»: «Δωρεάν λαμβάνετε, δωρεά δότε!».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Περήφανος και μόνος. Ως συνήθως.
" Πιο καλή η μοναξιά...";
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
"μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη" (Γ.Σεφέρης).
"...και από τις στάχτες,
φτερούγισε ο Φοίνικας περήφανος..." (Μυθολογία)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Με δεδομένο ότι κανένα γνωστό (ιστορικά) «θεοκρατικό σύστημα» δεν μπορεί να είναι η επαγγελθείσα χριστιανική «Βασιλεία του Θεού» και αν έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Ιησού Χριστού « Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά, και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά, ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλʼ όστις θέλει να γίνει μέγας εν υμίν, ας είναι υπηρέτης υμών και όστις θέλει να είναι πρώτος εν υμίν, ας είναι δούλος υμών…»,
-[FONT="] [/FONT]Πως αντιλαμβάνεστε τη «Βασιλεία του Θεού», επί της Γης;
-[FONT="] [/FONT]Μπορεί ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και γιατί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.