kynofilos
Δραστήριο μέλος
Ο kynofilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 448 μηνύματα.
21-10-06
22:49
Πράγματι ΚΑΛΗ ΕΠΙΡΡΟΗ μου αυτό για σένα ανοίχτηκε και το άφησα να φύγει όταν κατάλαβα ότι επεμβαίνω σε ξένα χωράφια. Τον δικό μου πόνο και την βουβή διαμαρτυρία ήθελα να εκφράσω και θεωρώντας οτι κάπως μπορεί να έχουμε κοινές αντιδράσεις στον πόνο, σαν άνθρωποι και ξέρω ότι ο πνιγμένος πόνος κάνει πολύ κακό και στό σώμα. Σε αναγνωρίζω σαν ένα δημιουργικό πρόσωπο που ξέρει πού πρέπει να κατευθύνει την προσοχή του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kynofilos
Δραστήριο μέλος
Ο kynofilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 448 μηνύματα.
06-09-06
15:40
Πρεπει να συμφωνησω με την αποψη αυτή, ο βουβος πονος φοβαμαι οτι περιεχει μια αυτοκαταδικη αδικη για λόγους άλογους...
Εκει νιωθω οτι πρεπει να επεμβω και γρηγορα να ξεκαθαρισει απο τη συνειδηση αυτου που ποναει η αυτοκατηγορια για πραγματα που ειναι υπερανω αυτου... "θέλει αρετη και τόλμη η ελευθερια" οπου αρετη ειναι και η αναγνωριση του ανθρωπινου οριου και ελευθερια η απαλλαγη απο πρωπατορικο αμαρτημα.
Ξαδελφος μου ψυχιατρος παρα τη Βουλη των Ελλήνων, εχει διατυπωσει την γνωμη "οι ενοχες ειναι ενα εντελως αχρηστο συναισθημα, ουτε βελτιωνει τιποτα ουτε σε βοηθα να δεις την αληθεια" ουτε διδασκει ουτε εγκυαται οτι κατι δεν μπορει να επαναληφθει... ειναι ομως μια ψυχικη καρμικη λειτουργια, εντελως ατομικη, που θελω να παραμεινει μονο δημιουργικη
Εκει νιωθω οτι πρεπει να επεμβω και γρηγορα να ξεκαθαρισει απο τη συνειδηση αυτου που ποναει η αυτοκατηγορια για πραγματα που ειναι υπερανω αυτου... "θέλει αρετη και τόλμη η ελευθερια" οπου αρετη ειναι και η αναγνωριση του ανθρωπινου οριου και ελευθερια η απαλλαγη απο πρωπατορικο αμαρτημα.
Ξαδελφος μου ψυχιατρος παρα τη Βουλη των Ελλήνων, εχει διατυπωσει την γνωμη "οι ενοχες ειναι ενα εντελως αχρηστο συναισθημα, ουτε βελτιωνει τιποτα ουτε σε βοηθα να δεις την αληθεια" ουτε διδασκει ουτε εγκυαται οτι κατι δεν μπορει να επαναληφθει... ειναι ομως μια ψυχικη καρμικη λειτουργια, εντελως ατομικη, που θελω να παραμεινει μονο δημιουργικη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kynofilos
Δραστήριο μέλος
Ο kynofilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 448 μηνύματα.
05-09-06
20:46
διαφωνώ μισέλ.. δεν ξερω βεβαια σε τι γεγονος αναφερόμαστε, αλλα οταν κατι ειναι τοσο μεγάλο ωστε να μην μπορει να διορθωθει ΔΕΝ το ξεχνας.. το θυμασαι και το σκεφτεσαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ και σε ποναει ΣΥΝΕΧΕΙΑ.. δυστυχως..
Ετσι νομιζω και γω και συνεχιζεται μεχρι να σπασει το σπιρακι και μετα μπορεις να πεις... ή να ακουσεις... με ιατρικες επεμβασεις επισπεύδουμε την ιαση χωρις να περιμενουμε να χρονισει το προβλημα
Οπου ιατρικες = και εξωτερικες
Πιστευω οτι πρωτα απ΄όλα πρεπει να ομολογησεις τον πονο σου σε εναν τριτο ανθρωπο, "δημοσια" κατα καποιον τροπο, να δεις και συ τον ιδιο σου τον πονο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kynofilos
Δραστήριο μέλος
Ο kynofilos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 448 μηνύματα.
05-09-06
12:25
Αυτες τις μερες μια καλη μου φιλη εδω στο στεκι περνα παρα πολυ δυσκολα απο ενα πονο της μοιρας εντελως...
Πώς γινεται η καλυτερη συμπαρασταση που μπορω να προσφερω να ειναι η σιωπή μου;
Γιατι τα μαρτυρια τα περνα ο καθενας μας μονος του; Σεβασμος στο ψυχικο γεγονος που λαμβανει χωρα... Ειναι λοιπον ο πόνος ο μονος τροπος προοδου της ψυχης;
Σεβασμος στον Πόνο του αλλου, οταν μονο με τη φαντασια μας και τη ψυχη μας συμπαραστεκομεθα συνεχως σε εναν αλλο ανθρωπο φανταζομενοι τη κατασταση του και μοιραζομενοι τον πονο...
Αφηστε με μονη μου... μας φωναζε η Ηρα μου (σεττερ) στους τοκετους της πρωτης της γεννας... ο Ηρακλής ο συντροφος της και γω καθομασταν υπομονετικα στο διπλα δωματιο... μονο της ειχαμε μουσικη Μοτζαρτ και νερακι που ετρεχε σαν σε πηγη κοντα να νιωθει καλυτερα σε εξοχη... και που και που εβρεχα ενα πανακι με νερο και της το περνουσα απο τα χειλη να δροσιζω την υπαρξη της
Πώς γινεται η καλυτερη συμπαρασταση που μπορω να προσφερω να ειναι η σιωπή μου;
Γιατι τα μαρτυρια τα περνα ο καθενας μας μονος του; Σεβασμος στο ψυχικο γεγονος που λαμβανει χωρα... Ειναι λοιπον ο πόνος ο μονος τροπος προοδου της ψυχης;
Σεβασμος στον Πόνο του αλλου, οταν μονο με τη φαντασια μας και τη ψυχη μας συμπαραστεκομεθα συνεχως σε εναν αλλο ανθρωπο φανταζομενοι τη κατασταση του και μοιραζομενοι τον πονο...
Αφηστε με μονη μου... μας φωναζε η Ηρα μου (σεττερ) στους τοκετους της πρωτης της γεννας... ο Ηρακλής ο συντροφος της και γω καθομασταν υπομονετικα στο διπλα δωματιο... μονο της ειχαμε μουσικη Μοτζαρτ και νερακι που ετρεχε σαν σε πηγη κοντα να νιωθει καλυτερα σε εξοχη... και που και που εβρεχα ενα πανακι με νερο και της το περνουσα απο τα χειλη να δροσιζω την υπαρξη της
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.