MonaXoS
Διάσημο μέλος
Ο Δημήτρης Αγοραστός αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 2,470 μηνύματα.
08-12-06
19:08
Άργησα λίγο να διαβάσω το θέμα από την αρχή, αλλά τώρα που βρήκα χρόνο θα ήθελα να πω δυο τρία σχόλια που έχω για διάφορα που γράψατε (τα οποία οφείλω να πω πως βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στο σύνολό τους).
Καταρχήν το βασικό ερώτημα βλέπω πως ήταν αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παιδικά τραύματα. Η απάντηση είναι δύσκολη γιατί σκοντάφτει στο ερώτημα αν οι ίδιες οι παιδικές αναμνήσεις είναι που μας ενοχλούν (και άρα αν καταφέρουμε να τις "σβήσουμε" τότε θα χαθεί κ το πρόβλημα) ή αν το πρόβλημα είναι ορισμένα χαρακτηριστικά του εαυτού μας που έχουμε διαμορφώσει βάσει αυτών των κακών εμπειριών.
Εγώ τείνω προς το δεύτερο. Καταρχήν το να ξεχάσεις ένα γεγονός είναι δύσκολο, ειδικά αν σε έχει στιγματίσει τόσο πολύ ή αν έστω του έχεις δώσει σημασία. Η ανθρώπινη μνήμη είναι τεράστια, αλλά δεν είναι άπειρη. Γι' αυτό κωδικοποιούμε κ αποθηκεύουμε μνήμες μεταξύ άλλων και βάσει της σημαντικότητάς αλλά και της εντύπωσης που μας προκάλεσε ένα γεγονός. Όσο πιο σημαντικό και όσο πιο φορτισμένο συναισθηματικά ήταν κάτι τόσο πιο δύσκολο είναι να το ξεχάσουμε. Γι' αυτό άλλωστε και οι ψυχολογικές θεραπείες δεν επικεντρώνονται στο να ξεχάσεις το γεγονός, αλλά ίσα - ίσα, το αντίθετο! Σκοπός είναι να το επαναφέρεις στη μνήμη σου και να το επεξεργαστείς. Γιατί σε πειράζει το γεγονός; Μήπως δεν επιβεβαιώθηκε η εικόνα σου για εσένα; Μήπως σου θυμίζει κάποιο αίσθημα κατωτερότητας που θες να πνίξεις βαθιά μέσα σου; Μήπως σε πλήγωσε συναισθηματικά; (Τα ερωτήματα είναι γενικά, δεν αναφέρονται σε κάποιον συγκεκριμένα).
Και τα τρία γεγονότα που μας περιέγραψες αδέσποτο δείχνουν ότι η πηγή του "πόνου" που σου προκαλούν οι μνήμες αυτές έχουν έναν πολύ σημαντικό παρονομαστή: ένα αγαπημένο πρόσωπο το οποίο σε πρόδωσε (η γιαγιά σου). Εσύ, όπως μας είπες, την υπεραγαπάς και προφανώς, εφόσον έμενες μαζί της τόσο καιρό σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία είχες επενδύσει συναισθηματικά πάνω στην σχέση αυτή και ξαφνικά η γιαγιά σου σου έδειξε κάποια σημάδια μη-αγάπης τα οποία ήταν σαν να γκρεμίζουν την σχέση αυτή. Είναι όλα πολύ έντονα συναισθματικά και επομένως το πρόβλημα είναι ότι έχεις μείνει με ένα τεράστιο και αναπάντητο ΓΙΑΤΙ που σε καίει. Γιατί κάποιος που αγαπάς τόσο είναι ικανός να σε πληγώσει τόσο πολύ; Το καλύτερο θα ήταν να το συζητήσεις με την γιαγιά σου. Να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτή η ανάμνηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφορτιστεί συναισθηματικά και πλέον να πάρει μια απλή θέση, δίπλα στις υπόλοιπες αναμνήσεις από τις οποίες μάθαμε κάποια πράγματα στη ζωή μας.
Μια άλλη ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι της xristinaki, σχετικά με την γιαγιά της (κ αυτή) που της είπε ότι αν πει ψέμματα θα πεθάνει. Είναι απίστευτο πόσο κακό μπορούμε να κάνουν οι μεγάλοι στα μικρά παιδιά με κάτι τέτοια. Η συγκεκριμένη ιστορία μου έφερε στο μυαλό διάφορες σκέψεις σχετικά με τον παιδικό ψυχισμό. Θα πρέπει να ξέρετε πως τα παιδιά από μόνα τους περνάνε μια φάση όπου ερμηνεύουν τα πάντα γύρω τους βάσει μιας ανώτερης εξωτερικής δύναμης (=Θεος). Το να φοβίσεις ένα παιδί με τον Θεό είναι, ειλικρινά, ένας από τους καλύτερους τρόπους να καταστρέψεις μια ψυχούλα. Δημιουργείς αυτόματα ένα αόρατο μάτι πάνω από το παιδί το οποίο νιώθει τύψεις για κάθε τι που κάνει με αποτέλεσμα να μην αναπτύσεται ελεύθερα και να μην πειραματίζεται με την ζωή. Ένα άλλο λάθος που κάνουν πολλοί είναι να τρομάζουν τα παιδιά τους με εκφράσεις τους τύπου "αν δεν φας όλο το φαί σου θα πεθάνω. Θες να πεθάνω;" (εδώ κολλάει κ η ιστορία με την ομπρέλα αδέσποτο). Αν συμβεί κάτι κακό αυτόματα τα παιδιά θα νιώθουν τύψεις ότι αυτά το προκάλεσαν, μιας και ακόμη δεν έχουν κατακτήσει (πριν τα 10) μια καλή σχέση με την αιτιότητα και φυσικά δεν έχουν αναπτύξει την αφηρημένη κριτική σκέψη (στα 12) που θα τα επιτρέψει να επεξεργαστούν ένα γεγονός με έναν πιο πολυδιάστατο τρόπο. Αποτέλεσμα και των δύο είναι η δημιουργία ενός ατόμου που ζει στην αμφιβολία και στον φόβο και φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες.
Καλά, για τα παιδικά βιώματα στα σχολεία δεν χρειάζεται να πω κάτι πάραπάνω... Τα παιδιά είναι πραγματικά πολύ κακά και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερέψουμε λίγο την κατάσταση είναι να ανατρέψουμε τα δικά μας παιδιά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κάνουν τα ίδια στους συμμαθητές τους. Γιατί τελικά πολλά πράγματα είναι αποτέλεσμα κακής παιδείας.
Καταρχήν το βασικό ερώτημα βλέπω πως ήταν αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παιδικά τραύματα. Η απάντηση είναι δύσκολη γιατί σκοντάφτει στο ερώτημα αν οι ίδιες οι παιδικές αναμνήσεις είναι που μας ενοχλούν (και άρα αν καταφέρουμε να τις "σβήσουμε" τότε θα χαθεί κ το πρόβλημα) ή αν το πρόβλημα είναι ορισμένα χαρακτηριστικά του εαυτού μας που έχουμε διαμορφώσει βάσει αυτών των κακών εμπειριών.
Εγώ τείνω προς το δεύτερο. Καταρχήν το να ξεχάσεις ένα γεγονός είναι δύσκολο, ειδικά αν σε έχει στιγματίσει τόσο πολύ ή αν έστω του έχεις δώσει σημασία. Η ανθρώπινη μνήμη είναι τεράστια, αλλά δεν είναι άπειρη. Γι' αυτό κωδικοποιούμε κ αποθηκεύουμε μνήμες μεταξύ άλλων και βάσει της σημαντικότητάς αλλά και της εντύπωσης που μας προκάλεσε ένα γεγονός. Όσο πιο σημαντικό και όσο πιο φορτισμένο συναισθηματικά ήταν κάτι τόσο πιο δύσκολο είναι να το ξεχάσουμε. Γι' αυτό άλλωστε και οι ψυχολογικές θεραπείες δεν επικεντρώνονται στο να ξεχάσεις το γεγονός, αλλά ίσα - ίσα, το αντίθετο! Σκοπός είναι να το επαναφέρεις στη μνήμη σου και να το επεξεργαστείς. Γιατί σε πειράζει το γεγονός; Μήπως δεν επιβεβαιώθηκε η εικόνα σου για εσένα; Μήπως σου θυμίζει κάποιο αίσθημα κατωτερότητας που θες να πνίξεις βαθιά μέσα σου; Μήπως σε πλήγωσε συναισθηματικά; (Τα ερωτήματα είναι γενικά, δεν αναφέρονται σε κάποιον συγκεκριμένα).
Και τα τρία γεγονότα που μας περιέγραψες αδέσποτο δείχνουν ότι η πηγή του "πόνου" που σου προκαλούν οι μνήμες αυτές έχουν έναν πολύ σημαντικό παρονομαστή: ένα αγαπημένο πρόσωπο το οποίο σε πρόδωσε (η γιαγιά σου). Εσύ, όπως μας είπες, την υπεραγαπάς και προφανώς, εφόσον έμενες μαζί της τόσο καιρό σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία είχες επενδύσει συναισθηματικά πάνω στην σχέση αυτή και ξαφνικά η γιαγιά σου σου έδειξε κάποια σημάδια μη-αγάπης τα οποία ήταν σαν να γκρεμίζουν την σχέση αυτή. Είναι όλα πολύ έντονα συναισθματικά και επομένως το πρόβλημα είναι ότι έχεις μείνει με ένα τεράστιο και αναπάντητο ΓΙΑΤΙ που σε καίει. Γιατί κάποιος που αγαπάς τόσο είναι ικανός να σε πληγώσει τόσο πολύ; Το καλύτερο θα ήταν να το συζητήσεις με την γιαγιά σου. Να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτή η ανάμνηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφορτιστεί συναισθηματικά και πλέον να πάρει μια απλή θέση, δίπλα στις υπόλοιπες αναμνήσεις από τις οποίες μάθαμε κάποια πράγματα στη ζωή μας.
Μια άλλη ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι της xristinaki, σχετικά με την γιαγιά της (κ αυτή) που της είπε ότι αν πει ψέμματα θα πεθάνει. Είναι απίστευτο πόσο κακό μπορούμε να κάνουν οι μεγάλοι στα μικρά παιδιά με κάτι τέτοια. Η συγκεκριμένη ιστορία μου έφερε στο μυαλό διάφορες σκέψεις σχετικά με τον παιδικό ψυχισμό. Θα πρέπει να ξέρετε πως τα παιδιά από μόνα τους περνάνε μια φάση όπου ερμηνεύουν τα πάντα γύρω τους βάσει μιας ανώτερης εξωτερικής δύναμης (=Θεος). Το να φοβίσεις ένα παιδί με τον Θεό είναι, ειλικρινά, ένας από τους καλύτερους τρόπους να καταστρέψεις μια ψυχούλα. Δημιουργείς αυτόματα ένα αόρατο μάτι πάνω από το παιδί το οποίο νιώθει τύψεις για κάθε τι που κάνει με αποτέλεσμα να μην αναπτύσεται ελεύθερα και να μην πειραματίζεται με την ζωή. Ένα άλλο λάθος που κάνουν πολλοί είναι να τρομάζουν τα παιδιά τους με εκφράσεις τους τύπου "αν δεν φας όλο το φαί σου θα πεθάνω. Θες να πεθάνω;" (εδώ κολλάει κ η ιστορία με την ομπρέλα αδέσποτο). Αν συμβεί κάτι κακό αυτόματα τα παιδιά θα νιώθουν τύψεις ότι αυτά το προκάλεσαν, μιας και ακόμη δεν έχουν κατακτήσει (πριν τα 10) μια καλή σχέση με την αιτιότητα και φυσικά δεν έχουν αναπτύξει την αφηρημένη κριτική σκέψη (στα 12) που θα τα επιτρέψει να επεξεργαστούν ένα γεγονός με έναν πιο πολυδιάστατο τρόπο. Αποτέλεσμα και των δύο είναι η δημιουργία ενός ατόμου που ζει στην αμφιβολία και στον φόβο και φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες.
Καλά, για τα παιδικά βιώματα στα σχολεία δεν χρειάζεται να πω κάτι πάραπάνω... Τα παιδιά είναι πραγματικά πολύ κακά και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερέψουμε λίγο την κατάσταση είναι να ανατρέψουμε τα δικά μας παιδιά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κάνουν τα ίδια στους συμμαθητές τους. Γιατί τελικά πολλά πράγματα είναι αποτέλεσμα κακής παιδείας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.