Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-06
11:27
Με είχε απασχολήσει πολύ το θέμα ένα διάστημα.
Τι να πω... Σιγά-σιγά, με τα χρόνια, θα αλλάξουν τα πράγματα, όπως αλλάζουν σιγά-σιγά και μέχρι σήμερα. Εύχομαι μόνο οι σημερινοί πολίτες αυτού του κόσμου να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα βαθύτερα και να δουλέψουμε να τα αλλάξουμε συνειδητά όσο μπορούμε!
Τι να πω... Σιγά-σιγά, με τα χρόνια, θα αλλάξουν τα πράγματα, όπως αλλάζουν σιγά-σιγά και μέχρι σήμερα. Εύχομαι μόνο οι σημερινοί πολίτες αυτού του κόσμου να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα βαθύτερα και να δουλέψουμε να τα αλλάξουμε συνειδητά όσο μπορούμε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-06
01:49
Φαλλοκρατισμός υπάρχει (αγγίζει τα όρια του μισογυνισμού πολλές φορές) αν και θεωρώ πως είναι ανεξάρτητος από αυτά που αναφέρεις Michelle.
Επίσης δεν είμαι σίγουρη πως είναι καν υποβόσκων...
Θα μας πάρει πολλά χρόνια ακόμα για να απαλλαγούμε από κοινωνικά ρατσιστικές συμπεριφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών κι αυτό γιατί ενώ στις μέρες μας οι γυναίκες (και φυσικά και οι άντρες) είναι πιο ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί οι συμπεριφορές τους πολλές φορές καθορίζονται από συμπεριφορές παλαιότερων γενεών λες και τις έχουν τυπώσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές. Πιστεύουμε στην ισότητα, πιστεύουμε πως η γυναίκα είναι αντάξια με τον άνδρα, το διαλαλούμε και το φωνάζουμε αλλά όταν έρθει η στιγμή να το κάνουμε πράξη λειτουργούμε μιμητικά, μιμούμενοι τους γονείς και τους παππούδες μας.
Ερώτημα: Πόσες φορές (γενικά) στη ζωή σας πιάνετε τους εαυτούς σαν να κάνουν πράγματα που υποσυνείδητα έχετε αντιγράψει άθελά σας από τους γονείς σας, ακόμα και κάποιες συμπεριφορές τους που απεχθανόσασταν?
Νιώθω πως το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια και μάλιστα από την πρώτη ενδιαφερόμενη: Τη γυναίκα/μητέρα. Στις μέρες μας είναι φεμινίστρια, χειραφετημένη, εργαζόμενη κτλ. και παρ' όλα αυτά ακούω γυναίκες να λένε στα μικρά αγοράκια τους (3χρονα μιλάμε τώρα): "Έλα Γιαννάκη μη κλαις που έπεσες. Οι άντρες δεν κλαίνε". Και αναρωτιέμαι: Άραγε όταν μεγαλώνουν αγόρι και κορίτσι στο ίδιο σπίτι μητέρες και πατεράδες τους συμπεριφέρονται άραγε σαν ίσους ή ακολουθούν άλλη τακτική με τα κορίτσια τους απ' ότι με τα αγόρια. π.χ. Λένε άραγε στις κόρες τους: "Μη βιαστείς να δοθείς στον καθένα" ενώ ταυτόχρονα καμαρώνουν κρυφά για τις περιπτύξεις των γιών τους? Δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα πάντως συνέβαινε στη δική μου γενιά και δεν είμαι πια και τόσο μεγάλη. Ιν φακτ, άτομα στην ηλικία μου μεγαλώνουν τους αυριανούς άντρες και τις αυριανές γυναίκες της κοινωνίας μας.
Αλλά μια που αναφέρθηκα στη γενιά μου, τους σημερινούς τριαντάρηδες δηλαδή, μόλις σήμερα μου εξιστορούσε μια φίλη μου πόσο άσχημα ένιωθε ο άντρας της (και οι δύο στη δεκαετία των τριάντα) όταν εκείνη γυρνούσε αργότερα από εκείνον στο σπίτι. Κι όταν τόλμησα να ρωτήσω γιατί:
-Εεε... δε καταλαβαίνεις! Μου είπε. Δεν είναι σωστό να δουλεύει η γυναίκα περισσότερο από τον άντρα και να φέρνει και περισσότερα χρήματα στο σπίτι!! (Ναι ε?...) Είναι έγκυος τώρα...(αν πιάνετε το υπονοούμενό μου...Θα μεγαλώσει παιδί!)
Ίσως έχω αναφέρει κάπου αλλού στο φόρουμ μια έρευνα που έκανα πριν από ένα χρόνο στο ίντερνετ για τις γυναίκες μαέστρους μετά από μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο σαραντάρη (κι αυτός μεγαλώνει γιο - την αυριανή κοινωνία μας δηλαδή...).
Βλέπαμε μια ορχήστρα στην τηλεόραση και *πουφ* μου έσκασε στο μυαλό η εξής ερώτηση:
-Γιατί δε θυμάμαι να έχω δει ποτέ γυναίκα να διευθύνει ορχήστρα? (Δεν είμαι και φανατική του συγκεκριμένου είδους μουσικής, εκείνος όμως είναι! Και τον ρώτησα.
Η απάντηση του ήταν η εξής:
-Το να διευθύνεις μια ορχήστρα δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεται νοητικές ικανότητες που δε διαθέτει μια γυναίκα! ΤΟΙΝΓΚ!
-Δηλαδή δεν υπάρχουν γυναίκες μαέστροι; Κι όμως φίλε μου (και φίλοι συμφορουμίτες) υπάρχουν και πολύ καλές μάλιστα. Και καταξιωμένες! Αλλά ακόμα κι εκείνος που έχει πάθος με την κλασική μουσική δεν το ήξερε! ...ήταν όμως σίγουρος για την κατωτερότητα του γυναικείου μυαλού...
Ακόμα και όταν του παρουσίασα τα στοιχεία που συνέλεξα απαξίωσε να ρίξει δεύτερη ματιά...
Μετά από αυτό λοιπόν προχώρησα στις γυναίκες εφευρέτριες. (Το θέμα που πρότεινα στην Maggie για όποιον θυμάται!) Κι εγώ η ίδια εντυπωσιάστηκα με αυτά που βρήκα!
Οι γυναίκες δεν εφηύραν μονάχα οικιακές συσκευές -αναμενόμενο λόγω της θέσης που ήταν αναγκασμένες να έχουν κάποια χρόνια πριν- αλλά και υλικά όπως το Kevlar και τεχνολογικά επιτεύγματα όπως οι Compilers. (Και μια που το αναφέρω: Κάποτε λέει ακόμα κι αν μια γυναίκα έκανε μια ανακάλυψη, οι νόμοι ήταν τέτοιοι που η καταχώρηση γινόταν κάτω από το όνομα του συζύγου της).
Έχω συνάδερφο στη δουλειά που αναφέρεται στις γυναίκες ως "τεμάχια" (και μεγαλώνει και μια κόρη...how inappropriate!) π.χ. Ήρθε ένα τεμάχιο χτες από την DHL, άλλο πράμα.
Επίσης όταν ακούω ανέκδοτα του στυλ:
-Τι λες σε μια γυναίκα με δύο μαυρισμένα μάτια;
-Τίποτα, ότι ήταν να πεις το έχεις πει ήδη δύο φορές.
ή
Να δέρνεις τη γυναίκα σου κάθε μέρα. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις γιατί, ξέρει εκείνη.
κάθε άλλο παρά θεωρώ πως ο φαλλοκρατισμός στην εποχή μας υποβόσκει. Μάλλον καλά κρατεί δυστυχώς.
Και μη μου πείτε πως όλοι οι γνωστοί μου αποτελούν «εξαιρέσεις» και ίσως δεν είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι ή έξυπνοι γιατί θα σας απαντήσω πως για να υπάρξει κοινωνία με πραγματική ισότητα μεταξύ των δύο φύλλων θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο που και ο μέσος πολίτης να είναι σε θέση να τη νιώθει και να την ασπάζεται χωρίς να έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο…Θα σας απαντήσω πως η ισότητα θα έχει κερδίσει όταν και στο τελευταίο χωριό ο χωρίατης θα σέβεταί τη γυναίκα περισσότερο από το γαϊδαρό του...
Όταν εκείνο το έθιμο που μια φορά το χρόνο η γυναίκα έχει την τιμητική της θα πάψει να υπάρχει...
(οκ το τραβάω λίγο, αλλά σκεφτείτε πόσο υποτιμητικό είναι αν εστιάσεις σ'αυτό!)
Τέλος, είναι γεγονός πως κάποιες εκφράσεις τις κουβαλάμε από παλαιότερες εποχές. Μπορεί στην ουσία τους πλέον να μη σημαίνουν τίποτα, αλλά δεν παύουν να καθορίζουν έναν τρόπο σκέψης που δεν έχει πεθάνει, τουλάχιστον όχι εντελώς:
Όταν μια γυναίκα, είναι ανεξάρτητη, στέκεται στα πόδια της, είναι τολμηρή κτλ, τότε λέμε πως είναι…. “αντράκι”
Λέμε: "τιμά τα παντελόνια του", αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ για γυναίκα που τιμά τη φούστα της. (Κι ας είναι unisex το παντελονάκι πλέον. Η έκφραση δεν άλλαξε!
Όταν κάποιος θέλει να δείξει πως μιλάει σοβαρά λέει “Αντρίκεια πράματα”
(Μια γυναίκα δε μιλάει ποτέ σοβαρά?)
Άσε που έρχεται μια ώρα που οι άντρες μιλάνε μεταξύ τους σαν "άντρας προς άντρα" κι αυτό είναι πολύυυυ σοβαρό όταν ειπωθεί! Τα ψέμματα έχουν τελειώσει δεν υπάρχει γυναικείο στοιχείο μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή...
Ακόμα και αυτό το "η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" ... (για να μην αναφέρω πως ακούγεται να διαλύονται γάμοι επειδή η νύφη τόλμησε να πατήσει τον γαμπρό!).
Με τον ίδιο τρόπο κάποιος που προσπαθεί να μας εξαπατήσει μας κάνει “που**ιες” ...Αυτό κι αν δεν δείχνει κάτι όχι μόνο για τις σχέσεις ανδρών/γυναικών...
Όλα αυτά καταδεικνύουν μια κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με τρόπο που στην ουσία φορτώνει στον άνδρα την ευθύνη του…ανδρισμού του, αλλά και τη υποτιθέμενη διαφορετικότητά του…
Που το βλέπετε λοιπόν το υποβόσκων?
Υ.Γ. Μακάρι, χίλιες φορές μακάρι, όλα τα παραπάνω να είναι λάθος, και να έχω κάνει ένα φριχτό λάθος! Κανείς δε θα το ήθελε περισσότερο από μένα, πιστέψτε με!
Επίσης δεν είμαι σίγουρη πως είναι καν υποβόσκων...
Θα μας πάρει πολλά χρόνια ακόμα για να απαλλαγούμε από κοινωνικά ρατσιστικές συμπεριφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών κι αυτό γιατί ενώ στις μέρες μας οι γυναίκες (και φυσικά και οι άντρες) είναι πιο ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί οι συμπεριφορές τους πολλές φορές καθορίζονται από συμπεριφορές παλαιότερων γενεών λες και τις έχουν τυπώσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές. Πιστεύουμε στην ισότητα, πιστεύουμε πως η γυναίκα είναι αντάξια με τον άνδρα, το διαλαλούμε και το φωνάζουμε αλλά όταν έρθει η στιγμή να το κάνουμε πράξη λειτουργούμε μιμητικά, μιμούμενοι τους γονείς και τους παππούδες μας.
Ερώτημα: Πόσες φορές (γενικά) στη ζωή σας πιάνετε τους εαυτούς σαν να κάνουν πράγματα που υποσυνείδητα έχετε αντιγράψει άθελά σας από τους γονείς σας, ακόμα και κάποιες συμπεριφορές τους που απεχθανόσασταν?
Νιώθω πως το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια και μάλιστα από την πρώτη ενδιαφερόμενη: Τη γυναίκα/μητέρα. Στις μέρες μας είναι φεμινίστρια, χειραφετημένη, εργαζόμενη κτλ. και παρ' όλα αυτά ακούω γυναίκες να λένε στα μικρά αγοράκια τους (3χρονα μιλάμε τώρα): "Έλα Γιαννάκη μη κλαις που έπεσες. Οι άντρες δεν κλαίνε". Και αναρωτιέμαι: Άραγε όταν μεγαλώνουν αγόρι και κορίτσι στο ίδιο σπίτι μητέρες και πατεράδες τους συμπεριφέρονται άραγε σαν ίσους ή ακολουθούν άλλη τακτική με τα κορίτσια τους απ' ότι με τα αγόρια. π.χ. Λένε άραγε στις κόρες τους: "Μη βιαστείς να δοθείς στον καθένα" ενώ ταυτόχρονα καμαρώνουν κρυφά για τις περιπτύξεις των γιών τους? Δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα πάντως συνέβαινε στη δική μου γενιά και δεν είμαι πια και τόσο μεγάλη. Ιν φακτ, άτομα στην ηλικία μου μεγαλώνουν τους αυριανούς άντρες και τις αυριανές γυναίκες της κοινωνίας μας.
Αλλά μια που αναφέρθηκα στη γενιά μου, τους σημερινούς τριαντάρηδες δηλαδή, μόλις σήμερα μου εξιστορούσε μια φίλη μου πόσο άσχημα ένιωθε ο άντρας της (και οι δύο στη δεκαετία των τριάντα) όταν εκείνη γυρνούσε αργότερα από εκείνον στο σπίτι. Κι όταν τόλμησα να ρωτήσω γιατί:
-Εεε... δε καταλαβαίνεις! Μου είπε. Δεν είναι σωστό να δουλεύει η γυναίκα περισσότερο από τον άντρα και να φέρνει και περισσότερα χρήματα στο σπίτι!! (Ναι ε?...) Είναι έγκυος τώρα...(αν πιάνετε το υπονοούμενό μου...Θα μεγαλώσει παιδί!)
Ίσως έχω αναφέρει κάπου αλλού στο φόρουμ μια έρευνα που έκανα πριν από ένα χρόνο στο ίντερνετ για τις γυναίκες μαέστρους μετά από μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο σαραντάρη (κι αυτός μεγαλώνει γιο - την αυριανή κοινωνία μας δηλαδή...).
Βλέπαμε μια ορχήστρα στην τηλεόραση και *πουφ* μου έσκασε στο μυαλό η εξής ερώτηση:
-Γιατί δε θυμάμαι να έχω δει ποτέ γυναίκα να διευθύνει ορχήστρα? (Δεν είμαι και φανατική του συγκεκριμένου είδους μουσικής, εκείνος όμως είναι! Και τον ρώτησα.
Η απάντηση του ήταν η εξής:
-Το να διευθύνεις μια ορχήστρα δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεται νοητικές ικανότητες που δε διαθέτει μια γυναίκα! ΤΟΙΝΓΚ!
-Δηλαδή δεν υπάρχουν γυναίκες μαέστροι; Κι όμως φίλε μου (και φίλοι συμφορουμίτες) υπάρχουν και πολύ καλές μάλιστα. Και καταξιωμένες! Αλλά ακόμα κι εκείνος που έχει πάθος με την κλασική μουσική δεν το ήξερε! ...ήταν όμως σίγουρος για την κατωτερότητα του γυναικείου μυαλού...
Ακόμα και όταν του παρουσίασα τα στοιχεία που συνέλεξα απαξίωσε να ρίξει δεύτερη ματιά...
Μετά από αυτό λοιπόν προχώρησα στις γυναίκες εφευρέτριες. (Το θέμα που πρότεινα στην Maggie για όποιον θυμάται!) Κι εγώ η ίδια εντυπωσιάστηκα με αυτά που βρήκα!
Οι γυναίκες δεν εφηύραν μονάχα οικιακές συσκευές -αναμενόμενο λόγω της θέσης που ήταν αναγκασμένες να έχουν κάποια χρόνια πριν- αλλά και υλικά όπως το Kevlar και τεχνολογικά επιτεύγματα όπως οι Compilers. (Και μια που το αναφέρω: Κάποτε λέει ακόμα κι αν μια γυναίκα έκανε μια ανακάλυψη, οι νόμοι ήταν τέτοιοι που η καταχώρηση γινόταν κάτω από το όνομα του συζύγου της).
Έχω συνάδερφο στη δουλειά που αναφέρεται στις γυναίκες ως "τεμάχια" (και μεγαλώνει και μια κόρη...how inappropriate!) π.χ. Ήρθε ένα τεμάχιο χτες από την DHL, άλλο πράμα.
Επίσης όταν ακούω ανέκδοτα του στυλ:
-Τι λες σε μια γυναίκα με δύο μαυρισμένα μάτια;
-Τίποτα, ότι ήταν να πεις το έχεις πει ήδη δύο φορές.
ή
Να δέρνεις τη γυναίκα σου κάθε μέρα. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις γιατί, ξέρει εκείνη.
κάθε άλλο παρά θεωρώ πως ο φαλλοκρατισμός στην εποχή μας υποβόσκει. Μάλλον καλά κρατεί δυστυχώς.
Και μη μου πείτε πως όλοι οι γνωστοί μου αποτελούν «εξαιρέσεις» και ίσως δεν είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι ή έξυπνοι γιατί θα σας απαντήσω πως για να υπάρξει κοινωνία με πραγματική ισότητα μεταξύ των δύο φύλλων θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο που και ο μέσος πολίτης να είναι σε θέση να τη νιώθει και να την ασπάζεται χωρίς να έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο…Θα σας απαντήσω πως η ισότητα θα έχει κερδίσει όταν και στο τελευταίο χωριό ο χωρίατης θα σέβεταί τη γυναίκα περισσότερο από το γαϊδαρό του...
Όταν εκείνο το έθιμο που μια φορά το χρόνο η γυναίκα έχει την τιμητική της θα πάψει να υπάρχει...
(οκ το τραβάω λίγο, αλλά σκεφτείτε πόσο υποτιμητικό είναι αν εστιάσεις σ'αυτό!)
Τέλος, είναι γεγονός πως κάποιες εκφράσεις τις κουβαλάμε από παλαιότερες εποχές. Μπορεί στην ουσία τους πλέον να μη σημαίνουν τίποτα, αλλά δεν παύουν να καθορίζουν έναν τρόπο σκέψης που δεν έχει πεθάνει, τουλάχιστον όχι εντελώς:
Όταν μια γυναίκα, είναι ανεξάρτητη, στέκεται στα πόδια της, είναι τολμηρή κτλ, τότε λέμε πως είναι…. “αντράκι”
Λέμε: "τιμά τα παντελόνια του", αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ για γυναίκα που τιμά τη φούστα της. (Κι ας είναι unisex το παντελονάκι πλέον. Η έκφραση δεν άλλαξε!
Όταν κάποιος θέλει να δείξει πως μιλάει σοβαρά λέει “Αντρίκεια πράματα”
(Μια γυναίκα δε μιλάει ποτέ σοβαρά?)
Άσε που έρχεται μια ώρα που οι άντρες μιλάνε μεταξύ τους σαν "άντρας προς άντρα" κι αυτό είναι πολύυυυ σοβαρό όταν ειπωθεί! Τα ψέμματα έχουν τελειώσει δεν υπάρχει γυναικείο στοιχείο μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή...
Ακόμα και αυτό το "η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" ... (για να μην αναφέρω πως ακούγεται να διαλύονται γάμοι επειδή η νύφη τόλμησε να πατήσει τον γαμπρό!).
Με τον ίδιο τρόπο κάποιος που προσπαθεί να μας εξαπατήσει μας κάνει “που**ιες” ...Αυτό κι αν δεν δείχνει κάτι όχι μόνο για τις σχέσεις ανδρών/γυναικών...
Όλα αυτά καταδεικνύουν μια κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με τρόπο που στην ουσία φορτώνει στον άνδρα την ευθύνη του…ανδρισμού του, αλλά και τη υποτιθέμενη διαφορετικότητά του…
Που το βλέπετε λοιπόν το υποβόσκων?
Υ.Γ. Μακάρι, χίλιες φορές μακάρι, όλα τα παραπάνω να είναι λάθος, και να έχω κάνει ένα φριχτό λάθος! Κανείς δε θα το ήθελε περισσότερο από μένα, πιστέψτε με!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.