29-12-06
00:01
Απλά σε ό,τι παραδείγματα έχω στο μυαλό μου, είτε αυτός πιέστηκε πολύ να ανέβει... όχι τόσο από δική του φιλοδοξία, αλλά (και) για να εξισωθούν...
είτε έμεινε εκεί, κι αυτή κάποια στιγμή συνειδητοποίησε, ότι βαθιά μέσα της, πάντα περίμενε ότι θα στέκονταν στο ίδιο επίπεδο... ή ότι τελικά δεν ήταν τόσο απλό.
Γιατί αυτή είχε ένα κάποιο οικονομικό επίπεδο, με βάση το οποίο θα μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά τους, πχ, ένα καλό σχολείο, κάποια μαθήματα... εξωσχολικές δραστηριότητες, κλπ... αλλά αυτός κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να το υποστηρίξει.
Άρα, τι, αυτή δίνει το κάτι παραπάνω στα παιδιά;
είτε έμεινε εκεί, κι αυτή κάποια στιγμή συνειδητοποίησε, ότι βαθιά μέσα της, πάντα περίμενε ότι θα στέκονταν στο ίδιο επίπεδο... ή ότι τελικά δεν ήταν τόσο απλό.
Γιατί αυτή είχε ένα κάποιο οικονομικό επίπεδο, με βάση το οποίο θα μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά τους, πχ, ένα καλό σχολείο, κάποια μαθήματα... εξωσχολικές δραστηριότητες, κλπ... αλλά αυτός κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να το υποστηρίξει.
Άρα, τι, αυτή δίνει το κάτι παραπάνω στα παιδιά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-12-06
20:11
Αλλά, αυτό δεν είναι ένα άλλο θέμα; Αν γνωρίσεις και ερωτευτείς έναν άνδρα, ο οποίος εκείνη τη στιγμή δεν είναι του δικού σου οικονομικού επιπέδου...
Δε σκέφτεσαι (όχι εσύ συγκεκριμένα, Ρουμάνα μου, γενικά λέω) αν θα βρεθείτε ποτέ όμοια;
Και, από την άλλη, πρέπει αυτός να "ανέβει", για να μην τον συντηρείς;
Γιατί κι εμένα αυτό με νοιάζει, όχι το αν θα έχει να με κεράσει διαμάντια ή καφέ, αλλά το αν θα γίνει κάποιτε θέμα αυτό...
Δε σκέφτεσαι (όχι εσύ συγκεκριμένα, Ρουμάνα μου, γενικά λέω) αν θα βρεθείτε ποτέ όμοια;
Και, από την άλλη, πρέπει αυτός να "ανέβει", για να μην τον συντηρείς;
Γιατί κι εμένα αυτό με νοιάζει, όχι το αν θα έχει να με κεράσει διαμάντια ή καφέ, αλλά το αν θα γίνει κάποιτε θέμα αυτό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-12-06
18:01
....
(μιλάω από την άποψη ότι και εγώ όταν γνώρισα τον άντρα μου, δούλευα και κέρδιζα τα τριπλάσια. Δεν τον ενόχλησε από την στιγμή που τα τρώγαμε μαζί και περνούσαμε μια χαρά. Τώρα κάθομαι εγώ και είναι εκείνος που φέρνει λεφτά. Δεν με ενοχλεί, και δεν νιώθω άσχημα.).....
(σόρι, έσβησα την υπόλοιπη απάντηση, μη βγει τεράστιο το ποστ)
Γενικά μου αρέσουν πολύ οι απόψεις σου, και επικροτώ.
Να κάνω όμως δύο ερωτήσεις:
α. αν είχε μείνει έτσι η κατάσταση, και τρώγατε μαζί τα δικά σου λεφτά, θα ένιωθες καλά; Δε θα ένιωθες αδικημένη;
και ειδικά με την προοπτική ενός παιδιού, πώς θα το χειριζόσαστε;
β. αν πάλι είχατε χωρίσει, θα σκεφτόσουν και την οικονομική απώλεια της σχέσης;
Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν μπει ένα παιδί στο πλάνο... πώς;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
27-12-06
19:22
Πάντως, βρε παιδιά, κακά τα ψέματα και οι ρομαντικές δηλώσεις... Το χρήμα "μπαίνει" στη σχέση.
Μία πολύ καλή μου φίλη παιδεύεται με τον αρραβωνιαστικό της, ο οποίος κερδίζει πολύ λιγότερα... και ή στερείται αυτή, ή του πληρώνει τις διακοπές και τα ταξίδια...
Αλλά με κάθε καυγά, στεναχώρια ή μετά από απλά άλλη μία κουραστική μέρα, νιώθει κορόιδο...
Μία πολύ καλή μου φίλη παιδεύεται με τον αρραβωνιαστικό της, ο οποίος κερδίζει πολύ λιγότερα... και ή στερείται αυτή, ή του πληρώνει τις διακοπές και τα ταξίδια...
Αλλά με κάθε καυγά, στεναχώρια ή μετά από απλά άλλη μία κουραστική μέρα, νιώθει κορόιδο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
27-12-06
13:48
Το διάβαζα και σε κάποιο άρθρο πρόσφατα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
27-12-06
13:36
Χμμμ, έχει τύχει να είναι άνισοι οι όροι...
Γενικά μπορώ να παραδεχτώ ότι είμαι λίγο κακομαθημένη, και λόγω παρέας και λοιπά, σχεδόν πάντα είχε ο άλλος αντίστοιχη οικονομική κατάσταση. Ή οι γονείς του.
Η προηγούμενη σχέση μου ήταν με έναν άνθρωπο 14 χρόνια μεγαλύτερό μου, με οικονομικό επίπεδο "προς τα πάνω".
Εγώ έρχομαι από οικογένεια, που ποτέ δε μου στέρησε τίποτα. Δε με είχαν με μεταξωτά βρακιά και επίχρυσα κουτάλια, αλλά να 'μαστε καλά, και ταξίδια έκανα μικρή, και τη μόρφωσή μου υποστήριξαν με το παραπάνω (από σχολείο μέχρι ιδιαίτερα, ενασχολήσεις και γυμναστήρια και ξένες γλώσσες...), άρα ποσώς με πτόησε, που λίγο αφού τα φτιάξαμε πήρε ένα ακριβό σπορ αμάξι, για παράδειγμα...
Λόγω διαφοράς ηλικίας, δε νιώθαμε ωραίο να πληρώνουμε μισά-μισά, το εστιατόριο για παράδειγμα, αλλά του έκανα πολλά δώρα και πού και πού πλήρωνα εγώ μικροπράγματα (πχ σινεμά), άρα επίσης πότε δεν ένιωσα ότι με συντηρεί. Οκ, πιο πολλά έδινε, αλλά ανάγκη δεν τον είχα.
Ε, παρ' όλα αυτά κάπου έδειχνε ότι η εικόνα του εαυτού του που είχε (και που θα ήθελε να έχει) ήταν του πιο ευκατάστατου, που παρέχει στο πιπίνι διάφορα (σοβαρά με έβλεπε, αλλά... χμ)... Και για παράδειγμα, κάποια στιγμή μιλάγαμε για ταξίδια.
Και μου πετάει "γιατί μωρό μου, αν πάμε Eurodisney και μας πληρώσω εγώ το καλό ξενοδοχείο μέσα στην πόλη και λοιπά, κι ας κάνει 3000 ευρώ..."
και μου ξύνισε. Σε φάση, μεγάλε... μπορεί να είμαι φοιτήτρια με χαρτζηλίκι, αλλά αν θέλεις να με πας ταξίδι, πάρε κρυφά τα εισητήρια και πήγαινέ με. Μη μου ανακοινώνεις το ρεπερτόριό σου.
Ε, μιλάω και για θέματα ισότητας, λίγο, αλλά... ναι, τα λεφτά μπαίνουν χαλαράααα στη σχέση, όσο μεγάλος κι αν είναι ο έρωτας.
Πάω να ξαναδιαβάσω το μήνυμά μου, γιατί νομίζω ότι γράφω ασυναρτησίες...
Γενικά μπορώ να παραδεχτώ ότι είμαι λίγο κακομαθημένη, και λόγω παρέας και λοιπά, σχεδόν πάντα είχε ο άλλος αντίστοιχη οικονομική κατάσταση. Ή οι γονείς του.
Η προηγούμενη σχέση μου ήταν με έναν άνθρωπο 14 χρόνια μεγαλύτερό μου, με οικονομικό επίπεδο "προς τα πάνω".
Εγώ έρχομαι από οικογένεια, που ποτέ δε μου στέρησε τίποτα. Δε με είχαν με μεταξωτά βρακιά και επίχρυσα κουτάλια, αλλά να 'μαστε καλά, και ταξίδια έκανα μικρή, και τη μόρφωσή μου υποστήριξαν με το παραπάνω (από σχολείο μέχρι ιδιαίτερα, ενασχολήσεις και γυμναστήρια και ξένες γλώσσες...), άρα ποσώς με πτόησε, που λίγο αφού τα φτιάξαμε πήρε ένα ακριβό σπορ αμάξι, για παράδειγμα...
Λόγω διαφοράς ηλικίας, δε νιώθαμε ωραίο να πληρώνουμε μισά-μισά, το εστιατόριο για παράδειγμα, αλλά του έκανα πολλά δώρα και πού και πού πλήρωνα εγώ μικροπράγματα (πχ σινεμά), άρα επίσης πότε δεν ένιωσα ότι με συντηρεί. Οκ, πιο πολλά έδινε, αλλά ανάγκη δεν τον είχα.
Ε, παρ' όλα αυτά κάπου έδειχνε ότι η εικόνα του εαυτού του που είχε (και που θα ήθελε να έχει) ήταν του πιο ευκατάστατου, που παρέχει στο πιπίνι διάφορα (σοβαρά με έβλεπε, αλλά... χμ)... Και για παράδειγμα, κάποια στιγμή μιλάγαμε για ταξίδια.
Και μου πετάει "γιατί μωρό μου, αν πάμε Eurodisney και μας πληρώσω εγώ το καλό ξενοδοχείο μέσα στην πόλη και λοιπά, κι ας κάνει 3000 ευρώ..."
και μου ξύνισε. Σε φάση, μεγάλε... μπορεί να είμαι φοιτήτρια με χαρτζηλίκι, αλλά αν θέλεις να με πας ταξίδι, πάρε κρυφά τα εισητήρια και πήγαινέ με. Μη μου ανακοινώνεις το ρεπερτόριό σου.
Ε, μιλάω και για θέματα ισότητας, λίγο, αλλά... ναι, τα λεφτά μπαίνουν χαλαράααα στη σχέση, όσο μεγάλος κι αν είναι ο έρωτας.
Πάω να ξαναδιαβάσω το μήνυμά μου, γιατί νομίζω ότι γράφω ασυναρτησίες...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.