Madrugada*
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Madrugada* αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 808 μηνύματα.
05-04-10
16:27
Παραθέτω εδώ ένα κείμενο που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το ζήτημα, γραμμένο το Σάββατο της Ανάστασης...
Περιμένοντας την Ανάσταση...
«Ήταν παιδιά στα 15 που τώρα έχουν πετάξει…»
1985, Εξάρχεια: Αστυνομικός ονόματι αʼ δολοφονεί στυγνά και ακαριαία τον 15χρονο αʼ καθώς έτρεχε μαζί με άλλους προς την πλατεία, στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
2008: Το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα. Αστυνομικός ονόματι βʼ δολοφονεί στυγνά τον 15χρονο βʼ, ύστερα από λεκτική διαμάχη της παρέας του νεαρού με αυτόν και τον συνάδελφό του. Ακολουθεί μια γενικευμένη έκρηξη του λαϊκού αισθήματος οργής. Όσοι κατεβαίνουμε, όμως, στους δρόμους αδυνατούμε να μεταπλάσουμε την οργή μας σε ένα δημιουργικό κίνημα με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και αιτήματα (ίσως επειδή κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβεί) κι έτσι, με μόνη την ανάγκη για εκδίκηση να κυριαρχεί, πολύ γρήγορα το αποτέλεσμα είναι ένα δεκαήμερο συγκρούσεων, βίας κι ανομίας, που αφήνει πίσω του το σώμα ενός 15χρονου νεκρό από σφαίρες αδίστακτων και αμετανόητων δολοφόνων και τη μνήμη του καπηλευμένη από καθυστερημένους λαϊφστάιλ δικηγορίσκους, αλλά και από πολιτικάντικα συμφέροντα πολλών ειδών και αποχρώσεων.
Στο διάστημα που ακολουθεί κάνουν την εμφάνισή τους αυτοαποκαλούμενες «επαναστατικές» ομάδες, που με …κατσαρόλες ή άλλα μέσα διασπείρουν βόμβες εδώ κι εκεί και προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα τρόμου στην κοινωνία και δη στη μεσαία μικροαστική τάξη, την οποία ρητά ορίζουν ως εχθρό τους στις προκηρύξεις τους.
2010: Ο 15χρονος γʼ, Αφγανός πρόσφυγας, βρίσκει στα σκουπίδια και νομίζει μια τοποθετημένη έξω από δημόσια υπηρεσία βόμβα για ρολόι και, θέλοντας να το πάρει σπίτι του, βάζει τα χέρια του, η βόμβα εκρήγνυται, το σώμα του διαμελίζεται και η μικρή του αδελφή χάνει το ένα της μάτι και τραυματίζεται σοβαρά. Τα βαμμένα με αίμα χέρια της μάνας αφήνουν το ίχνος τους στα κλειστά παντζούρια των γύρω σπιτιών, καθώς αποζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Μάταια…
Ας μην γελιόμαστε. Όλοι το ξέραμε: το κακό κάποτε θα συνέβαινε, αφού μέχρι τώρα από τύχη δεν είχε γίνει. Θα μπορούσε να ναι ο φρουρός του γραφείου του Βούγια ή η οικιακή βοηθός του Ανδρουλάκη – ναι, αυτού του (κατά τους «επαναστάτες») ξεφτισμένου που κατά τη διάρκεια της δικτατορίας καλοπερνούσε στα Παρίσια, μαζί με τον έτερο προδότη, τον Μίκη Θεοδωράκη – θα μπορούσε να ναι ο οποιοσδήποτε. Έτυχε, τι τραγική ειρωνεία, για ακόμα μια φορά να είναι ένα 15χρονο παιδί.
Είναι προφανές πως όποιοι βρίσκονται πίσω απʼ την δολοφονία αυτή είναι εξουσιομανείς, πιθανώς κλινικά άρρωστοι και φασίστες, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο φασιστικό απʼ το να αφαιρείς τη ζωή του άλλου με το «έτσι θέλω». Υπάρχει άραγε κάποιος ή κάτι που να δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε, είτε αυτός είναι όργανο της κρατικής εξουσίας είτε υπουργός, είτε εγώ, είτε εσύ, να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου;
Μέσα στην όλη υπόθεση, υπάρχει μια αριστερά, η οποία μπορεί και βαφτίζει με ιδιαίτερη ευκολία τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 «εξέγερση», αλλά γι αυτή τη δολοφονία δεν δείχνει διατεθειμένη να κουνήσει ούτε φύλλο και μάλλον εύχεται κι αυτή να περάσει και να ξεχαστεί το θέμα γρήγορα, όπως έκαναν κι οι δεξιοί για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Είναι γεγονός ότι με την καθόλου ξεκάθαρη στάση της απέναντι στην τρομοκρατία και το ένοπλο δείχνει να ανέχεται και ορισμένες φορές σε υπερβολικό βαθμό τέτοιου είδους πρακτικές.
Υπάρχει μια ακροδεξιά που, αν δεν ικανοποιήθηκε, σίγουρα αδιαφόρησε για το ότι χάθηκε η ζωούλα ενός 15χρονου πρόσφυγα, που επιστρατεύει όλο της το υποκριτικό ταλέντο και που ξερογλείφεται, γνωρίζοντας ότι σε περιόδους οικονομικής και –κυρίως - ηθικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε τα ακροδεξιά κόμματα βγαίνουν πάντα κερδισμένα.
Υπάρχει, τέλος, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο στυγνά κι απάνθρωπα βρήκε να δηλώσει για το συμβάν ότι φταίει το ΝΑΤΟ κι οι ΗΠΑ με τον πόλεμο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Αν τύχαινε και άνοιγε ένα ελληνάκι τον κάδο, τότε είμαι σίγουρος θα έφταιγε η ΕΕ, οι μυστικοί πράκτορες της CIA ή τέλος πάντων ένας απʼ τους ουκ ολίγους προκατασκευασμένους εχθρούς. Μετά από αυτή τους τη στάση ντρέπομαι που τους στήριξα με την ψήφο μου. Ντρέπομαι πραγματικά…
Τρεις ιστορίες λοιπόν… Τρεις αθώες ψυχές χαμένες άδικα… Τρεις τραγικές μητέρες… Ένας σπαραγμός…
Και στη μέση μια κοινωνία που αδιαφορεί ή αδρανεί στην καλύτερη περίπτωση και σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Όσον αφορά την κυβέρνηση, το μόνο σίγουρο είναι πως η ενίσχυση της αστυνόμευσης δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά ίσως και να το διογκώνει. Η κυβέρνηση επέλεξε την εύκολη λύση, χωρίς να σκεφτεί πώς τόσα χρόνια η αστυνόμευση όλο και αυξάνεται, ενώ το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά μάλλον επιδεινώνεται. Κι αυτό, βέβαια, συμβαίνει γιατί το πρόβλημα αυτό δεν είναι ζήτημα αστυνόμευσης, αλλά έχει βαθύτερα κοινωνικά αίτια.
Το πρόβλημα έχει να κάνει με το δίπολο «εμείς» και «οι άλλοι» και το πώς αυτά συμπλέκονται στην κοινωνική συμβίωση. Πάντα το «εμείς», όποιο κι αν είναι αυτό, θα έχει το δίκιο, θα μιλάει και θα πράττει ως φορέας της αλήθειας και της γνώσης, ενώ οι «άλλοι», δεν έχουν ούτε δικαίωμα να μιλάνε ούτε δίκιο ό,τι και να λένε, ό,τι και να πράττουν, και το μόνο καλό που μπορούν να κάνουν είναι να υποταχθούν στο «εμείς» και στις επιταγές του, ενώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιοι είναι οι «άλλοι», φτάνει που δεν είναι «εμείς». Έτσι και στο τραγικό συμβάν με τον 15χρονο Αφγανό, με μεγάλη μου έκπληξη παρακολούθησα την ευπιστία και την ικανοποίηση κάποιων όταν η τρομοκρατική ομάδα έβγαλε την περίφημη προκήρυξη-διάψευση, αλλά και την ευτυχία τους (!) όταν πληροφορήθηκαν την – δήθεν και κατασκευασμένη κατά την άποψή μου – προκήρυξη κάποιου «Εθνικοσοσιαλιστικού Μετώπου». Στα σοβαρά, υπάρχει κανείς σοβαρά σκεπτόμενος που να πιστεύει ότι τώρα που σκοτώθηκε το παιδάκι έτυχε να είναι βόμβα ακροδεξιών; Ή, μήπως, έπρεπε «πάση θυσία» να το χρεωθούν οι «άλλοι»;
Είναι γεγονός πως στην κοινωνία μας έχει καλλιεργηθεί πλέον η κουλτούρα της βίας, είναι φανερό σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής, από την τηλεόραση μέχρι το σχολείο και από το σπίτι μέχρι το δρόμο. Επικρατεί ένας συνεχής αλληλοσπαραγμός ανάμεσα στο «εμείς» και στο «άλλο», το διαφορετικό, στο κάθε τί διαφορετικό, είτε ως προς το χρώμα, είτε ως προς την εθνικότητα, είτε ως προς τη θρησκεία, είτε ως προς τα πολιτικά του πιστεύω, είτε ακόμα-ακόμα κι ως προς την επιλογή αθλητικής ομάδας. Αυτός ο αλληλοσπαραγμός οδηγεί στην ανάπτυξη τόσο έντονων κτητικών τάσεων προς το «άλλο», που νομίζουμε ότι είναι υποχείριό μας και μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμα και να του αφαιρέσουμε τη ζωή.
Ξέρετε, πάγια αρχή της παιδοψυχολογίας – και την οποία αποδέχομαι πλήρως – είναι πως το παιδί είναι ένας καθρέφτης, όπου μέσα εκεί καθρεφτίζεται ό,τι συμβαίνει στην οικογένειά του. Θα δώσει προς τα έξω ακριβώς ό,τι δεχθεί από τους γονείς του, την οικογένειά του και τον κύκλο του. Εάν αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι έφτασαν σήμερα να είναι δολοφόνοι και να μιλούν με βία, έγιναν γιατί πολύ απλά μόνο αυτό γνώρισαν στη ζωή τους. Δεν γνώρισαν ποτέ τους την αληθινή αγάπη, γιατί κανείς δεν τους την έδωσε ως παιδιά, τραυματίζοντας την παιδική τους συναισθηματικότητα, κι έτσι απόμειναν τραγικές φιγούρες να ονομάζουν «επαναστατικές» ή όπως αλλιώς τις πράξεις ψυχολογικής και πνευματικής τους ανεπάρκειας και συναισθηματικής ένδειας.
Σε μια εποχή, λοιπόν, που η βία κυριαρχεί και τροφοδοτεί τη δίψα για χρήμα και εξουσία, όσοι πιστεύουμε σε κάτι διαφορετικό πρέπει να ακολουθήσουμε τον αντίθετο δρόμο της βίας, δηλαδή τον δρόμο της Αγάπης. Η Αγάπη είναι αυτή που γαληνεύει τις ψυχές μας και δίνει νόημα στη ζωή μας.
Αυτό είναι και το μήνυμα των ημερών που διανύουμε. Την εποχή που έζησε ο Χριστός, η κοινωνία ήταν γαλουχημένη με την ίδια κουλτούρα βίας και αλληλοεξόντωσης, που επικρατεί και σε μας τώρα, σύμπτωση που κάνει το μήνυμα των ημερών ακόμα πιο επίκαιρο. Σήμερα, το να μιλά κάποιος για την αγάπη από πολλούς θεωρείται ξεπερασμένο, υπερρομαντικό ή και αποπροσανατολιστικό, ενώ μερικές φορές αυτός γίνεται και αντικείμενο χλευασμού και περίγελου, ακριβώς όπως αντικείμενο περίγελου γινόταν στην εποχή του κι ο Ιησούς για τη διδασκαλία του, που δεν επρόκειτο για κάτι άλλο παρά για Αγάπη και Ειρήνη.
Έτσι, λοιπόν, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ας μην πάμε στην Εκκλησία για να φέρουμε εις πέρας ένα κοινωνικό-θρησκευτικό χρέος που μας έχει επιβληθεί, ούτε για να παραυρεθούμε σʼ ένα κοσμικό γεγονός, όπου όλοι τσουγκρίζουμε αυγά και χαιρόμαστε, και μετά διασκεδάζουμε. Ας πάμε για να προσευχηθούμε γιʼ αυτό που τελικά όλοι μας αποζητάμε, την Αγάπη. Και, τότε, ίσως κάτι μέσα μας να έχει πράγματι αναστηθεί…
Όπως λέει κι ο Ποιητής: «Μητέρα κι Αδελφή, δωσʼ μου μια ελπίδα, δωσʼ μου μιαν ευχή
η Αγάπη νʼ απλωθεί, παντοτινή στη Γη σαν προσευχή…»
Εύχομαι σε όλους μας Καλή Ανάσταση… Με όλη τη σημασία της λέξης…
ΥΓ. Αν δίνεται μια κάποια περισσότερη βαρύτητα στην ανάλυση του τρίτου κατά σειρά και πιο πρόσφατου περιστατικού, γίνεται γιατί, πρώτον, για τα άλλα δύο έχουν γραφτεί άπειρες σελίδες, ενώ για αυτό παρατηρώ έκπληκτος να μην τολμούν πολλοί να μιλήσουν, και όσοι το κάνουν, κανείς δεν τολμά να πει τα πράγματα με τʼ όνομά τους, εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις(όπως του προέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), δεύτερον γιατί οι ίδιοι που ανέλυαν με κάποια δόση φλυαρίας τα προηγούμενα δύο, για το πρόσφατο σφυρίζουν αδιάφορα καθόλου αφελώς και ανυπαίτια(γιατί, αλήθεια, τρίτον γιατί ό,τι και να πει κανείς για την αστυνομική βία είναι λίγο, τέταρτον γιατί τα περισσότερα σημεία της ανάλυσης απευθύνονται εξʼ ίσου και στους δύο αστυνομικούς δολοφόνους, και πέμπτον και κυριότερον, γιατί τελικός σκοπός της ανάλυσης είναι να καταδείξει ότι δεν έχει καμία απολύτως διαφορά να χαιρετά κανείς φασιστικά, αλλά με το αριστερό χέρι…
Πηγή: https://ksereiskati.spaces.live.com/blog/cns!96777372EA4415F9!143.entry
Περιμένοντας την Ανάσταση...
«Ήταν παιδιά στα 15 που τώρα έχουν πετάξει…»
1985, Εξάρχεια: Αστυνομικός ονόματι αʼ δολοφονεί στυγνά και ακαριαία τον 15χρονο αʼ καθώς έτρεχε μαζί με άλλους προς την πλατεία, στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
2008: Το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα. Αστυνομικός ονόματι βʼ δολοφονεί στυγνά τον 15χρονο βʼ, ύστερα από λεκτική διαμάχη της παρέας του νεαρού με αυτόν και τον συνάδελφό του. Ακολουθεί μια γενικευμένη έκρηξη του λαϊκού αισθήματος οργής. Όσοι κατεβαίνουμε, όμως, στους δρόμους αδυνατούμε να μεταπλάσουμε την οργή μας σε ένα δημιουργικό κίνημα με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και αιτήματα (ίσως επειδή κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβεί) κι έτσι, με μόνη την ανάγκη για εκδίκηση να κυριαρχεί, πολύ γρήγορα το αποτέλεσμα είναι ένα δεκαήμερο συγκρούσεων, βίας κι ανομίας, που αφήνει πίσω του το σώμα ενός 15χρονου νεκρό από σφαίρες αδίστακτων και αμετανόητων δολοφόνων και τη μνήμη του καπηλευμένη από καθυστερημένους λαϊφστάιλ δικηγορίσκους, αλλά και από πολιτικάντικα συμφέροντα πολλών ειδών και αποχρώσεων.
Στο διάστημα που ακολουθεί κάνουν την εμφάνισή τους αυτοαποκαλούμενες «επαναστατικές» ομάδες, που με …κατσαρόλες ή άλλα μέσα διασπείρουν βόμβες εδώ κι εκεί και προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα τρόμου στην κοινωνία και δη στη μεσαία μικροαστική τάξη, την οποία ρητά ορίζουν ως εχθρό τους στις προκηρύξεις τους.
2010: Ο 15χρονος γʼ, Αφγανός πρόσφυγας, βρίσκει στα σκουπίδια και νομίζει μια τοποθετημένη έξω από δημόσια υπηρεσία βόμβα για ρολόι και, θέλοντας να το πάρει σπίτι του, βάζει τα χέρια του, η βόμβα εκρήγνυται, το σώμα του διαμελίζεται και η μικρή του αδελφή χάνει το ένα της μάτι και τραυματίζεται σοβαρά. Τα βαμμένα με αίμα χέρια της μάνας αφήνουν το ίχνος τους στα κλειστά παντζούρια των γύρω σπιτιών, καθώς αποζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Μάταια…
Ας μην γελιόμαστε. Όλοι το ξέραμε: το κακό κάποτε θα συνέβαινε, αφού μέχρι τώρα από τύχη δεν είχε γίνει. Θα μπορούσε να ναι ο φρουρός του γραφείου του Βούγια ή η οικιακή βοηθός του Ανδρουλάκη – ναι, αυτού του (κατά τους «επαναστάτες») ξεφτισμένου που κατά τη διάρκεια της δικτατορίας καλοπερνούσε στα Παρίσια, μαζί με τον έτερο προδότη, τον Μίκη Θεοδωράκη – θα μπορούσε να ναι ο οποιοσδήποτε. Έτυχε, τι τραγική ειρωνεία, για ακόμα μια φορά να είναι ένα 15χρονο παιδί.
Είναι προφανές πως όποιοι βρίσκονται πίσω απʼ την δολοφονία αυτή είναι εξουσιομανείς, πιθανώς κλινικά άρρωστοι και φασίστες, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο φασιστικό απʼ το να αφαιρείς τη ζωή του άλλου με το «έτσι θέλω». Υπάρχει άραγε κάποιος ή κάτι που να δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε, είτε αυτός είναι όργανο της κρατικής εξουσίας είτε υπουργός, είτε εγώ, είτε εσύ, να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου;
Μέσα στην όλη υπόθεση, υπάρχει μια αριστερά, η οποία μπορεί και βαφτίζει με ιδιαίτερη ευκολία τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 «εξέγερση», αλλά γι αυτή τη δολοφονία δεν δείχνει διατεθειμένη να κουνήσει ούτε φύλλο και μάλλον εύχεται κι αυτή να περάσει και να ξεχαστεί το θέμα γρήγορα, όπως έκαναν κι οι δεξιοί για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Είναι γεγονός ότι με την καθόλου ξεκάθαρη στάση της απέναντι στην τρομοκρατία και το ένοπλο δείχνει να ανέχεται και ορισμένες φορές σε υπερβολικό βαθμό τέτοιου είδους πρακτικές.
Υπάρχει μια ακροδεξιά που, αν δεν ικανοποιήθηκε, σίγουρα αδιαφόρησε για το ότι χάθηκε η ζωούλα ενός 15χρονου πρόσφυγα, που επιστρατεύει όλο της το υποκριτικό ταλέντο και που ξερογλείφεται, γνωρίζοντας ότι σε περιόδους οικονομικής και –κυρίως - ηθικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε τα ακροδεξιά κόμματα βγαίνουν πάντα κερδισμένα.
Υπάρχει, τέλος, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο στυγνά κι απάνθρωπα βρήκε να δηλώσει για το συμβάν ότι φταίει το ΝΑΤΟ κι οι ΗΠΑ με τον πόλεμο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Αν τύχαινε και άνοιγε ένα ελληνάκι τον κάδο, τότε είμαι σίγουρος θα έφταιγε η ΕΕ, οι μυστικοί πράκτορες της CIA ή τέλος πάντων ένας απʼ τους ουκ ολίγους προκατασκευασμένους εχθρούς. Μετά από αυτή τους τη στάση ντρέπομαι που τους στήριξα με την ψήφο μου. Ντρέπομαι πραγματικά…
Τρεις ιστορίες λοιπόν… Τρεις αθώες ψυχές χαμένες άδικα… Τρεις τραγικές μητέρες… Ένας σπαραγμός…
Και στη μέση μια κοινωνία που αδιαφορεί ή αδρανεί στην καλύτερη περίπτωση και σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Όσον αφορά την κυβέρνηση, το μόνο σίγουρο είναι πως η ενίσχυση της αστυνόμευσης δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά ίσως και να το διογκώνει. Η κυβέρνηση επέλεξε την εύκολη λύση, χωρίς να σκεφτεί πώς τόσα χρόνια η αστυνόμευση όλο και αυξάνεται, ενώ το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά μάλλον επιδεινώνεται. Κι αυτό, βέβαια, συμβαίνει γιατί το πρόβλημα αυτό δεν είναι ζήτημα αστυνόμευσης, αλλά έχει βαθύτερα κοινωνικά αίτια.
Το πρόβλημα έχει να κάνει με το δίπολο «εμείς» και «οι άλλοι» και το πώς αυτά συμπλέκονται στην κοινωνική συμβίωση. Πάντα το «εμείς», όποιο κι αν είναι αυτό, θα έχει το δίκιο, θα μιλάει και θα πράττει ως φορέας της αλήθειας και της γνώσης, ενώ οι «άλλοι», δεν έχουν ούτε δικαίωμα να μιλάνε ούτε δίκιο ό,τι και να λένε, ό,τι και να πράττουν, και το μόνο καλό που μπορούν να κάνουν είναι να υποταχθούν στο «εμείς» και στις επιταγές του, ενώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιοι είναι οι «άλλοι», φτάνει που δεν είναι «εμείς». Έτσι και στο τραγικό συμβάν με τον 15χρονο Αφγανό, με μεγάλη μου έκπληξη παρακολούθησα την ευπιστία και την ικανοποίηση κάποιων όταν η τρομοκρατική ομάδα έβγαλε την περίφημη προκήρυξη-διάψευση, αλλά και την ευτυχία τους (!) όταν πληροφορήθηκαν την – δήθεν και κατασκευασμένη κατά την άποψή μου – προκήρυξη κάποιου «Εθνικοσοσιαλιστικού Μετώπου». Στα σοβαρά, υπάρχει κανείς σοβαρά σκεπτόμενος που να πιστεύει ότι τώρα που σκοτώθηκε το παιδάκι έτυχε να είναι βόμβα ακροδεξιών; Ή, μήπως, έπρεπε «πάση θυσία» να το χρεωθούν οι «άλλοι»;
Είναι γεγονός πως στην κοινωνία μας έχει καλλιεργηθεί πλέον η κουλτούρα της βίας, είναι φανερό σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής, από την τηλεόραση μέχρι το σχολείο και από το σπίτι μέχρι το δρόμο. Επικρατεί ένας συνεχής αλληλοσπαραγμός ανάμεσα στο «εμείς» και στο «άλλο», το διαφορετικό, στο κάθε τί διαφορετικό, είτε ως προς το χρώμα, είτε ως προς την εθνικότητα, είτε ως προς τη θρησκεία, είτε ως προς τα πολιτικά του πιστεύω, είτε ακόμα-ακόμα κι ως προς την επιλογή αθλητικής ομάδας. Αυτός ο αλληλοσπαραγμός οδηγεί στην ανάπτυξη τόσο έντονων κτητικών τάσεων προς το «άλλο», που νομίζουμε ότι είναι υποχείριό μας και μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμα και να του αφαιρέσουμε τη ζωή.
Ξέρετε, πάγια αρχή της παιδοψυχολογίας – και την οποία αποδέχομαι πλήρως – είναι πως το παιδί είναι ένας καθρέφτης, όπου μέσα εκεί καθρεφτίζεται ό,τι συμβαίνει στην οικογένειά του. Θα δώσει προς τα έξω ακριβώς ό,τι δεχθεί από τους γονείς του, την οικογένειά του και τον κύκλο του. Εάν αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι έφτασαν σήμερα να είναι δολοφόνοι και να μιλούν με βία, έγιναν γιατί πολύ απλά μόνο αυτό γνώρισαν στη ζωή τους. Δεν γνώρισαν ποτέ τους την αληθινή αγάπη, γιατί κανείς δεν τους την έδωσε ως παιδιά, τραυματίζοντας την παιδική τους συναισθηματικότητα, κι έτσι απόμειναν τραγικές φιγούρες να ονομάζουν «επαναστατικές» ή όπως αλλιώς τις πράξεις ψυχολογικής και πνευματικής τους ανεπάρκειας και συναισθηματικής ένδειας.
Σε μια εποχή, λοιπόν, που η βία κυριαρχεί και τροφοδοτεί τη δίψα για χρήμα και εξουσία, όσοι πιστεύουμε σε κάτι διαφορετικό πρέπει να ακολουθήσουμε τον αντίθετο δρόμο της βίας, δηλαδή τον δρόμο της Αγάπης. Η Αγάπη είναι αυτή που γαληνεύει τις ψυχές μας και δίνει νόημα στη ζωή μας.
Αυτό είναι και το μήνυμα των ημερών που διανύουμε. Την εποχή που έζησε ο Χριστός, η κοινωνία ήταν γαλουχημένη με την ίδια κουλτούρα βίας και αλληλοεξόντωσης, που επικρατεί και σε μας τώρα, σύμπτωση που κάνει το μήνυμα των ημερών ακόμα πιο επίκαιρο. Σήμερα, το να μιλά κάποιος για την αγάπη από πολλούς θεωρείται ξεπερασμένο, υπερρομαντικό ή και αποπροσανατολιστικό, ενώ μερικές φορές αυτός γίνεται και αντικείμενο χλευασμού και περίγελου, ακριβώς όπως αντικείμενο περίγελου γινόταν στην εποχή του κι ο Ιησούς για τη διδασκαλία του, που δεν επρόκειτο για κάτι άλλο παρά για Αγάπη και Ειρήνη.
Έτσι, λοιπόν, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ας μην πάμε στην Εκκλησία για να φέρουμε εις πέρας ένα κοινωνικό-θρησκευτικό χρέος που μας έχει επιβληθεί, ούτε για να παραυρεθούμε σʼ ένα κοσμικό γεγονός, όπου όλοι τσουγκρίζουμε αυγά και χαιρόμαστε, και μετά διασκεδάζουμε. Ας πάμε για να προσευχηθούμε γιʼ αυτό που τελικά όλοι μας αποζητάμε, την Αγάπη. Και, τότε, ίσως κάτι μέσα μας να έχει πράγματι αναστηθεί…
Όπως λέει κι ο Ποιητής: «Μητέρα κι Αδελφή, δωσʼ μου μια ελπίδα, δωσʼ μου μιαν ευχή
η Αγάπη νʼ απλωθεί, παντοτινή στη Γη σαν προσευχή…»
Εύχομαι σε όλους μας Καλή Ανάσταση… Με όλη τη σημασία της λέξης…
ΥΓ. Αν δίνεται μια κάποια περισσότερη βαρύτητα στην ανάλυση του τρίτου κατά σειρά και πιο πρόσφατου περιστατικού, γίνεται γιατί, πρώτον, για τα άλλα δύο έχουν γραφτεί άπειρες σελίδες, ενώ για αυτό παρατηρώ έκπληκτος να μην τολμούν πολλοί να μιλήσουν, και όσοι το κάνουν, κανείς δεν τολμά να πει τα πράγματα με τʼ όνομά τους, εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις(όπως του προέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), δεύτερον γιατί οι ίδιοι που ανέλυαν με κάποια δόση φλυαρίας τα προηγούμενα δύο, για το πρόσφατο σφυρίζουν αδιάφορα καθόλου αφελώς και ανυπαίτια(γιατί, αλήθεια, τρίτον γιατί ό,τι και να πει κανείς για την αστυνομική βία είναι λίγο, τέταρτον γιατί τα περισσότερα σημεία της ανάλυσης απευθύνονται εξʼ ίσου και στους δύο αστυνομικούς δολοφόνους, και πέμπτον και κυριότερον, γιατί τελικός σκοπός της ανάλυσης είναι να καταδείξει ότι δεν έχει καμία απολύτως διαφορά να χαιρετά κανείς φασιστικά, αλλά με το αριστερό χέρι…
Πηγή: https://ksereiskati.spaces.live.com/blog/cns!96777372EA4415F9!143.entry
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.