Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
09-04-10
21:55
Αυτό ακριβώς σου λέω κι εγώ παραπάνω, με άλλα λόγια...Ο Θιβετανός λέει ότι είμαστε όλοι μαύροι μάγοι χωρίς να το συνειδητοποιούμε μέχρι να φτάσουμε στα επίπεδα Δασκάλου και από κει και πέρα ασκούμε λευκή μαγεία συνειδητά ή ασυνείδητα. Ο κόσμος κυβερνάται από εναντιωμένες μεταξύ τους θελήσεις και επιθυμίες. Μήπως το μόνο ουσιαστικό και διαχρονικό Θέλημα τελικά είναι η εναντίωση και ο πόλεμος ;
Το Θέλημα είναι Αρμονία, όχι πόλεμος, αν και περνάς από συγκρουσιακές καταστάσεις μέχρι να φτάσεις να το αντιληφθείς πλήρως. Γι' αυτό ο μαθητής είναι μαύρος μάγος, ενώ ο Διδάσκαλος λευκός...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-04-10
23:18
Άλλοι; Ποιους εννοείς;το πρόσωπο του Ιησού (γιατί χριστοί ήτοι έχοντες το χρίσμα υπήρξαν κι άλλοι...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-04-10
20:02
Μάλλον λάθος κάνεις. Το εν λόγω θέμα έχει συζητηθεί στο στέκι: Ο Έρωτας αφαιρεί την θεότητα από τον θεάνθρωπο;ισι μου το να λεει καποιος οτι ο χριστος ειχε την μαγδαλινη δεν νομιζω να κανει κριτικη σε ιδεες.. ουτε νομιζω οτι ειναι παραμετρος για διαλογο.
Σκέψου, αφού μίλησες και περί πατρίδος, κάθε φορά που στο Πολιτικό μας φόρουμ κάποιοι εξέφραζαν την αντίθεσή τους με την ελληνική πραγματικότητα ή με την πολιτική μας κατάσταση, να προσβάλλονταν όλοι οι εθνικόφρονες. Δεν θα μπορούσε να γίνει καμμία συζήτηση. Το αυτό ισχύει και για το Θεολογικό μας φόρουμ. Θα μπορούσα κατ' επέκταση να πω ότι η ευκολία με την οποία οι χριστιανοί προσβάλλονται από καθετί που αντιβαίνει στη δική τους πίστη ή ηθική, προσβάλλει τους υπόλοιπους, οπότε βλέπεις ότι μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο...να συζητησω σοβαρα ναι, αλλα ειλικρινα δεν μπορω να δεκτω κατι τετοια και ουτε μπορω να δεκτω κανενα να προσβαλει με τετοιο τροπο αυτα που πιστευω.
ελπιζω να γινομαι κατανοητη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
24-03-10
21:47
Παραβλέπεις την κοινωνική δυναμική του πράγματος. Ούτε εγώ γαλουχήθηκα ως χριστιανός, ωστόσο μέχρι τα δώδεκά μου χρόνια είχα πάει τόσες πολλές φορές στην εκκλησία, για κοινωνικές εκδηλώσεις, εκκλησιασμούς με το σχολείο, Ανάσταση, γάμους, βαφτίσια, κηδείες, είχα κάνει τόσες πολλές φορές την προσευχή μου στο σχολείο, σε σημείο που ήδη αυτά έχουν αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα του τρόπου με τον οποίο κατανοώ τον εαυτό μου. "Μια αλήθεια είναι δέκα χιλιάδες επαναλήψεις ενός συνθήματος", έλεγε ο Α. Χάξλεϋ...εγώ δεν γαλουχήθηκα ως χριστιανός, ούτε ως ένθεος. Ψαχνόμουν από τα 12 μου και κατέληξα ένθεος.
Κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα είναι ένα αστέρι...Ποιά θεωρείς υπέρτατη μορφή του και ποιός γνωρίζει ποιό είναι το θέλημά του ; Από την άλλη το Θέλημα δεν χρειάζεται μαγεία για να εκπληρωθεί. Εκπληρώνεται έτσι κι αλλιώς ακόμα και να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Ποιός ο λόγος της μαγείας ; H μαγεία χρησιμοποιείται για να πετύχει κάποιος αυτό που θέλει ο ίδιος, όχι αυτό που θέλει η Θεότητα. Είναι ανταρσία ενάντια στο θέλημα του Θεού. Είναι έργο της προσωπικότητας, όχι της θεότητας.
Εάν δεν βρεις την κατάλληλη τροχιά, η οποία αποτελεί μέτρο αρμονίας για το σύμπαν, δηλαδή κατ' ουσίαν συνάδει με το Θείο Θέλημα, τότε έρχεσαι σε σύγκρουση με άλλα αστέρια και προκαλείς καταστροφή της Αρμονίας, δηλαδή πας κόντρα στο Θείο Θέλημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις και η δική σου καταστροφή αποτελεί νομοτέλεια.
Το Θέλημα ΔΕΝ εκπληρώνεται εάν κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Αυτή είναι μια φαινομενική κατάσταση, τύπου Ζεν: Εξωτερική ακινησία, ενώ βρίσκεσαι σε Υψηλή Εγρήγορση και συνεχή κίνηση. Ρίξε και πάλι μια ματιά στην κάρτα της Προσαρμογής (την εικόνα της, όχι τα όσα γράψαμε εκεί) και ίσως καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ...
Γυρνώντας και πάλι στο θέμα μας, θα ήθελα να καταθέσω ένα απόσπασμα από ένα κείμενο που ο φίλος Λουκάς μας παρέθεσε στο θέμα Υπήρξε ο Ιησούς Χριστός; Πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ ενός γέροντα κι ενός άθεου κομμουνιστή. Το παρακάτω απόσπασμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όσον αφορά το θέμα που άνοιξες φίλε Δόκτορα:
Άθεος:
- Κοιτάξτε. Κι εγώ παραδέχομαι ότι ο Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μην τον κάνουμε και Θεό τώρα...
Γέροντας:
- Αχ, παιδί μου! Όλοι οι μεγάλοι άπιστοι της ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκαλο που τους κάθισε στο λαιμό και δεν μπορούσαν να το καταπιούν, αυτό ακριβώς ήταν. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός.
Πολλοί από αυτούς ήσαν διατεθειμένοι να πουν στον Κύριο: Μη λες ότι είσαι Θεός ενανθρωπήσας. Πες ότι είσαι απλός άνθρωπος και μεις είμαστε έτοιμοι να σε θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις να είσαι Θεός ενανθρωπήσας και όχι άνθρωπος αποθεωθείς; Εμείς δεχόμαστε να σε αποθεώσουμε, να σε αποκηρύξουμε τον μέγιστο των ανθρώπων , τον αγιώτατο, τον ηθικώτατο, τον ευγενέστατο, τον ανυπέρβλητο, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο. Δεν σου αρκούν όλα αυτά;
Ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί περί του Χριστού: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σου», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητας ώστε το να αποσπάσει κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός» σου. Εδώ όμως σταματούν, και αυτός και οι όμοιοί του. Η επόμενη φράση τους; «Θεός όμως δεν είσαι!»
Και δεν αντιλαμβάνονται οι ταλαίπωροι ότι όλα αυτά συνιστούν για την ψυχή τους μια ανέκφραστη τραγωδία! Το δίλημμα αναπόφευκτα είναι αμείλικτο: Ή είναι Θεός ενανθρωπήσας ο Χριστός, οπότε πράγματι, και μόνον τότε, αποτελεί την ηθικωτέρα, την αγιωτέρα και την ευγενεστέρα μορφή της ανθρωπότητος, ή δεν είναι Θεός ενανθρωπήσας, οπότε όμως δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε απʼ όλα αυτά. Αντιθέτως αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας.
Άθεος:
- Τι είπατε;
Γέροντας:
- Αυτό που άκουσες! Βαρύς ο λόγος, απολύτως όμως αληθής. Και ιδού γιατί: Τι είπαν για τον εαυτό τους, ή ποια ιδέα είχαν για τον εαυτό τους όλοι οι πράγματι μεγάλοι άνδρες της ανθρωπότητος;
Ο «ανδρών απάντων σοφώτατος» Σωκράτης διεκήρυσσε το: «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα».
Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αβραάμ και τον Μωϋσή μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Παύλο, αυτοχαρακτηρίζονται «γη και σποδός (=στάχτη)», «ταλαίπωροι», «εκτρώματα» κ.τ.τ.[1]
Η συμπεριφορά, αντιθέτως, του Ιησού είναι παραδόξως διαφορετική! Και λέω παραδόξως διαφορετική, διότι το φυσικό και το λογικό θα ήταν να είναι παρόμοια η συμπεριφορά Του. Αυτός μάλιστα, ως ανώτερος και υπέρτερος από όλους του άλλους, θα έπρεπε να έχη ακόμα κατώτερη και ταπεινότερη ιδέα για τον εαυτό Του[2]. Ηθικώς τελειότερος από κάθε άλλον έπρεπε να υπερακοντίζει σε αυτομεμψία και ταπεινό φρόνημα όλους τους παραπάνω και οποιονδήποτε άλλον, από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο!
Πρώτα – πρώτα διακηρύσσει ότι είναι αναμάρτητος: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. ηʼ 46). «Έρχεται ο του κόσμου τούτου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάν. ιδʼ 30).
Εκφράζει επίσης πολύ υψηλές ιδέες περί Εαυτού: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν. ηʼ 12). «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. ιδʼ 6).
Εκτός όμως αυτών, προβάλλει και αξιώσεις απολύτου αφιερώσεως στο Πρόσωπό Του. Εισχωρεί ακόμη και στις ιερώτερες σχέσεις των ανθρώπων και λέει: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος? και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. ιʼ 37). «Ήλθον διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ιʼ 35). Απαιτεί ακόμη και μαρτυρική ζωή και θάνατο από τους μαθητές Του: «Παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς? και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού... Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς? και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου? ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται... Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα... Όστις αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ... Ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν» (Ματθ. ιʼ 17 κ.ε.).
Και τώρα σε ρωτώ: Τόλμησε ποτέ κανείς να διεκδικήσει υπέρ αυτού την αγάπη των ανθρώπων πάνω κι απʼ την ίδια τους τη ζωή; Τόλμησε ποτέ κανείς να διακηρύξει την απόλυτη αναμαρτησία του; Τόλμησε ποτέ κανείς να εκστομίσει το: «Εγώ ειμί η αλήθεια»; (Ιωάν. ιδʼ 6). Κανείς και πουθενά! Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τα κάνη αυτά. Φαντάζεσαι τον δικό σας τον Μαρξ να ʽλεγε κάτι τέτοια; Θα τον περνούσαν για τρελό και δεν θα βρισκόταν κανείς να τον ακολουθήσει.
Για σκέψου, τώρα, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για χάρη του Χριστού, ακόμα και αυτή τη ζωή τους, πιστεύοντας στην περί εαυτού αλήθεια των λόγων Του! Εάν οι περί εαυτού διακηρύξεις του ήσαν ψευδείς, ο Ιησούς θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας οδηγώντας τόσους πολλούς σε τόσο βαριά θυσία. Ποιος άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι αν είναι, θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιος; Κανένας! Μόνο εάν ήταν Θεός!
Μʼ άλλα λόγια: Όποιος άνθρωπος απαιτούσε αυτή τη θυσία από τους οπαδούς του, θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας. Ο Χριστός όμως και την απαίτησε και την πέτυχε. Παρά ταύτα από τους αρνητές της θεότητός Του αναγορεύθηκε η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ιστορίας. Οπότε: Ή παραλογίζονται οι αρνητές ονομάζοντας αγιώτερο τον απαισιώτερο, ή, για να μην υπάρχει παραλογισμός, αλλά να έχη λογική η συνύπαρξι απαιτήσεων του Χριστού και αγιότητός Του, θα πρέπει αναγκαστικά να δεχθούν ότι ο Χριστός εξακολουθεί να παραμένει η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ανθρωπότητος μόνο όμως υπό την προϋπόθεσι ότι είναι και Θεός! Αλλιώς είναι, όπως είπαμε, όχι η αγιωτέρα, αλλά η φρικτοτέρα μορφή της ιστορίας, ως αιτία της μεγαλυτέρας θυσίας των αιώνων, εν ονόματι ενός ψεύδους! Έτσι η θεότητα του Χριστού αποδεικνύεται με βάσι αυτούς τους ίδιους τους περί αυτού χαρακτηρισμούς των αρνητών Του!...
Νομίζω ότι το παραπάνω κείμενο περιέχει αρκετή τροφή για συζήτηση επί του θέματος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
22-03-10
21:56
Θ' απαντήσω κάτι που εν μέρει το έχει ήδη καλύψει η Ρούκο, μιλώντας για παρουσίαση μιας ωραιοποιημένης εικόνας της διδασκαλίας του Χριστού, για πράγματα όπως Αγάπη, Συγχώρεση, Πραότητα, απέναντι στα οποία ομολογουμένως δύσκολα μπορεί κανείς να σταθεί με αρνητική διάθεση, εκτός κι αν είναι ο Μαρκήσιος ή ο Νίτσε. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται κι εκείνο που ανέφερε η Χιμέλα, του παραδείγματος της αυτοθυσίας, το οποίο όσο λιγότερο πιστεύει κανείς ότι ο θυσιασμένος ήταν θεός, άρα αθάνατος, τόσο περισσότερο θαυμασμό ή τουλάχιστον σεβασμό του προκαλεί.Ποιός ο λόγος αυτής της τόσο διαδεδομένης και επιλεκτικής πίστης στον Υιό και όχι στον Πατέρα αν όχι καθαρά ψυχολογικός ;
Ωστόσο, πέρα από αυτό το στοιχείο, η ίδια η μελέτη των λόγων του Ιησού, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία στον μελετητή, ότι εκείνος που τα στοχάστηκε και τα δίδαξε, αν μη τι άλλο ήταν ένας μύστης κι ένας ιδιαίτερα σοφός άνθρωπος. Έτσι, ανεξάρτητα με το εάν πιστεύει κανείς ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ο "Υιός του Θεού" ή όχι, ανεξάρτητα εάν αμφισβητεί την Ανάστασή του, σίγουρα θα αισθανόταν ιδιαίτερα άβολα εάν ήταν να επιχειρηματολογήσει φιλοσοφικά εναντίον των λόγων του.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε κι ένα άλλο, επικοινωνιακής φύσης στοιχείο: Κανείς δεν γαλουχείται ως "ένθεος", αντίθετα όλοι μαθαίνουμε από μωρά παιδιά ότι είμαστε Χριστιανοί, δηλαδή οπαδοί και πιστοί του Χριστού όπως και οι μουσουλμάνοι δεν ονομάζονται από το όνομα του Θεού τους, αλλά από αυτό του Προφήτη τους: μωαμεθανοί και με τον ίδιο τρόπο οι βουδιστές δεν ονοματίζουν το Θείον, αλλά μαθαίνουν να κατανοούν τον εαυτό τους ως οπαδούς ενός φωτισμένου ανθρώπου.
Φίλε Δεσμώτη, θα υπενθυμίσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, κάτι που σίγουρα γνωρίζεις, όμως παρέλειψες ν' αναφέρεις: Άλλο Χρηστός κι άλλο Χριστός. Ο δεύτερος είναι εκείνος που φέρει το στίγμα, ο εκλεκτός...
Το Μαγικό Έργο, στην υπέρτατη μορφή του, έγκειται στην εναρμόνιση με τον παγκόσμιο ρυθμό, δηλαδή με το Θέλημα του Θεού, όπως αναφέρει και ο Άλιστερ Κρόουλυ. Όσοι μάγοι πήγαν κόντρα με τούτο το Θέλημα, καταβροχθίστηκαν από τον Χόρονζον καταμεσής της Ερήμου...Αναρωτιέμαι πόσα κοινά τελικά έχει ένας μάγος με έναν μοναχό, και οι δυο είναι επαναστάτες κατά κάποιο τρόπο, ο πρώτος επιλέγει την μαγική δράση κόντρα στο Θέλημά του Πατέρα, ο δεύτερος την φυγή και την απομόνωση, επίσης κόντρα στο Θέλημά του Πατέρα. Κανείς από τους δυο δεν κάθεται να υπομένει την φυλακή που ζούμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.