Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
01-05-10
15:10
Δεν το βιώνω σχεδόν καθόλου με τα καταναλωτικά αγαθά, ασχέτως αν γράφω από υπολογιστή που αποκτήθηκε μετά από επτά μήνες ενδελεχούς έρευνας αγοράς. Τα ιντερνέτια όμως φέρνουν στο κεφάλι μου έναν ανυπόφορο καταιγισμό μερικών εκατομμυρίων ερεθισμάτων και συχνά καταλήγω με κόκκινα μάτια να κοιτάω τα ντουβάρια ψιθυρίζοντας φράσεις του τύπου "η κουλτούρα σκοτώνει, ακούστε τα πουλιά" και άλλα τέτοια χίππικα. Αυτή την κατάσταση την ονομάζω υπερφόρτωση (πιο σοφιστικέ από το "εθισμός στο Διαδίκτυο", σωστά; ).
Έλεγε ένα φεγγάρι η Λία για τη γεωμετρική πρόοδο με την οποία αυξάνεται η πληροφορία στο ίντερνετ και για το πώς αυτό μας κάνει ολοένα πιο αγνώμονες. Τείνω να είμαι ολίγον αργόσχ... φιλομαθής και ως εκ τούτου αισθάνομαι συνεχώς ανεπαρκής ασφυκτιώντας στα στενά όρια του τρέχοντος εαυτού μου, στενά βεβαίως σε σύγκριση με το χείμαρρο των πληροφοριών εκεί έξω που εκλιπαρεί να κατακτηθεί και να γίνει Γνώση.
Έτσι σπεύδω σπασμωδκά και άτακτα να πάρω μία δόση από δώθε και από κείθε. Πρέπει να ακούσω οπωδσήποτε αυτούς τους δίσκους, να ιδώ αυτές τις ταινίες, να διαβάσω τις τάδε αναλύσεις, τις δείνα εμβαθύνσεις, να μορφωθώ παραπάνω - ακούς εκεί να μην ξέρω ποιος είναι ο Χ ή τι ακριβώς έγινε το έτος Υ;! Και το αποτέλεσμα; Συνεχές αίσθημα ανεπάρκειας, σαν να προσπαθώ να πιάσω στα χέρια μου κατιτίς που διαλανθάνει συνεχώς. Κυνισμός, άμβλυνση συναισθηματική και απευαισθητοποίηση: "Χαρχαρ το τελευταίο επεισόδιο Southpark", "έι από πότε μου αρέσει τόσο πολύ το μίνιμαλ γουέηβ και δεν το πήρα χαμπάρι;", "ιδιωτικοποιούνται τα ύδατα στη Χιλή;", "ω επιτέλους βρήκα το νόημα της ζωής στο Ζεν!", "γιατί δεν έχω διαβάσει Καζαντζάκη ακόμα;", "η Ελλάδα χρεωκοπεί", "χαρχαρ ο Καμπαμαρού δεν έτρωγε μακαρόνια αλλά γιακισόμπα (ένας είδος κινέζικου νουντλ)", "πέντε άμαχοι σκοτώθηκαν κατα λάθος στο Αφγανιστάν".
Στο χώρο της εσωτερικής αναζήτησης στη Δύση παρατηρείται ένα φαινόμενο που ονομάζεται "shopping mentalities", που ουσιαστικά περιγράφει την τάση των ανθρώπων να τρέχουν από δάσκαλο σε δάσκαλο, από παράδοση σε παράδοση και τελικά δεν καταλήγουν πουθενά. Μοιάζουν με σκαφτιάδες που ψάχνουν να βρουν νερό αλλά δεν κάνουν άλλο από το να ανοίγουν εκατοντάδες τρύπες επιφανειακές αντί να ανοίξουν μία-δύο το πολύ και να σκάψουν σε βάθος. Κι αυτός ο παραλληλισμός κατ' εμέ εκφράζει πολύ εύστοχα το πώς η πληθώρα των πληροφοριών και η τάση μας να θέλουμε να τις εξετάσουμε όλες για να είμαστε σίγουροι για την ορθότητα της επιλογής μας τελικά μας κρατάει στάσιμους κι αποχαυνωμένους και οπωσδήποτε όχι ευτυχισμένους.
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να ιδώ μείωση των ερεθισμάτων. Προτιμώ να υπάρχουν δισεκατομμύρια από δαύτα και η πρόκληση να έγκειται στο πώς εγώ θα διαμορφώσω αποτελεσματικό φίλτρο παρά στο να υπάρχουν δύο-τρία και να καταλήγω εκεί από συμβιβασμό και μόνο.
Έλεγε ένα φεγγάρι η Λία για τη γεωμετρική πρόοδο με την οποία αυξάνεται η πληροφορία στο ίντερνετ και για το πώς αυτό μας κάνει ολοένα πιο αγνώμονες. Τείνω να είμαι ολίγον αργόσχ... φιλομαθής και ως εκ τούτου αισθάνομαι συνεχώς ανεπαρκής ασφυκτιώντας στα στενά όρια του τρέχοντος εαυτού μου, στενά βεβαίως σε σύγκριση με το χείμαρρο των πληροφοριών εκεί έξω που εκλιπαρεί να κατακτηθεί και να γίνει Γνώση.
Έτσι σπεύδω σπασμωδκά και άτακτα να πάρω μία δόση από δώθε και από κείθε. Πρέπει να ακούσω οπωδσήποτε αυτούς τους δίσκους, να ιδώ αυτές τις ταινίες, να διαβάσω τις τάδε αναλύσεις, τις δείνα εμβαθύνσεις, να μορφωθώ παραπάνω - ακούς εκεί να μην ξέρω ποιος είναι ο Χ ή τι ακριβώς έγινε το έτος Υ;! Και το αποτέλεσμα; Συνεχές αίσθημα ανεπάρκειας, σαν να προσπαθώ να πιάσω στα χέρια μου κατιτίς που διαλανθάνει συνεχώς. Κυνισμός, άμβλυνση συναισθηματική και απευαισθητοποίηση: "Χαρχαρ το τελευταίο επεισόδιο Southpark", "έι από πότε μου αρέσει τόσο πολύ το μίνιμαλ γουέηβ και δεν το πήρα χαμπάρι;", "ιδιωτικοποιούνται τα ύδατα στη Χιλή;", "ω επιτέλους βρήκα το νόημα της ζωής στο Ζεν!", "γιατί δεν έχω διαβάσει Καζαντζάκη ακόμα;", "η Ελλάδα χρεωκοπεί", "χαρχαρ ο Καμπαμαρού δεν έτρωγε μακαρόνια αλλά γιακισόμπα (ένας είδος κινέζικου νουντλ)", "πέντε άμαχοι σκοτώθηκαν κατα λάθος στο Αφγανιστάν".
Στο χώρο της εσωτερικής αναζήτησης στη Δύση παρατηρείται ένα φαινόμενο που ονομάζεται "shopping mentalities", που ουσιαστικά περιγράφει την τάση των ανθρώπων να τρέχουν από δάσκαλο σε δάσκαλο, από παράδοση σε παράδοση και τελικά δεν καταλήγουν πουθενά. Μοιάζουν με σκαφτιάδες που ψάχνουν να βρουν νερό αλλά δεν κάνουν άλλο από το να ανοίγουν εκατοντάδες τρύπες επιφανειακές αντί να ανοίξουν μία-δύο το πολύ και να σκάψουν σε βάθος. Κι αυτός ο παραλληλισμός κατ' εμέ εκφράζει πολύ εύστοχα το πώς η πληθώρα των πληροφοριών και η τάση μας να θέλουμε να τις εξετάσουμε όλες για να είμαστε σίγουροι για την ορθότητα της επιλογής μας τελικά μας κρατάει στάσιμους κι αποχαυνωμένους και οπωσδήποτε όχι ευτυχισμένους.
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να ιδώ μείωση των ερεθισμάτων. Προτιμώ να υπάρχουν δισεκατομμύρια από δαύτα και η πρόκληση να έγκειται στο πώς εγώ θα διαμορφώσω αποτελεσματικό φίλτρο παρά στο να υπάρχουν δύο-τρία και να καταλήγω εκεί από συμβιβασμό και μόνο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.