11-06-08
17:58
Isiliel πολύ καλό! Κάπου είχα διαβάσει κι εγώ πως εξηγούνται οι διαφορές βάσει των βιολογικών χαρακτηριστικών και της εξέλιξης των δύο φύλλων μέσα στο χρόνο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
06-06-08
12:22
στη δική μου περίπτωση το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο άντρας μου ανέκαθεν ήταν πολύ ήπιων τόνων
σε συνδυασμό με το δικό μου εκρηκτικό ταπεραμέντο, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι άθελα μου τον καπελώνω
και δεν φτάνει που αυτός φρικάρει που νοιώθει όπως σωστά ειπώθηκε να ευνουχίζεται, κι εγώ απ τη μεριά μου όταν συμβαίνει αυτό, νοιώθω ότι δεν έχω δίπλα μου άντρα αλλά ένα ακόμα παιδάκι
κάτι που καθόλου δεν ήθελα να συμβεί στη ζωή μου
Συνήθως ο ένας από τους δύο είναι πιο ήπιος από τον άλλο, σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεται συχνά "σφαγή" (μου έχει τύχει αυτό και είχα την αίσθηση ότι ήμουν μονίμως σε μπαρουταποθήκη με τα φυτίλια στο χέρι περιμένοντας το μπουμ)
Το πιο ήπιος βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα και λιγότερο δυναμικός, δηλαδή επειδή δεν έχει εκρηκτικές αντιδράσεις ο άλλος και είναι "αντισυγκρουσιακός" δε σημαίνει ότι απλά υποτάσσεται σε μας. Αυτό το έχεις σκεφτεί; Μήπως δηλαδή ενώ έχει τη δική του άποψη και επιχειρηματολογία, απλά τον κουράζει περισσότερο η διαδικασία του να μπει σε αντιπαράθεση επιχειρημάτων;
Αυτό το "δως του αέρα" δε με πείθει... ο άλλος πρέπει να τον πάρει μόνος του τον αέρα... με τον τσαμπουκά του να τον τραβήξει απ τα μαλλιά
Η λύση είναι να δραστηριοποιηθεί κι ο άλλος
Δε θέλω και δεν πιστεύω ότι πρέπει να ρίξω εγώ τους τόνους για να μην καπελώνεται ο άλλος
Πιστεύω ότι το σωστό είναι να ξέρει ο άλλος ότι αυτό το καπέλωμα που γίνεται άθελα μου, τελικώς τον ρίχνει και στα μάτια μου, και πρέπει να ανασκουμπωθεί να πάρει λίγο τα πάνω του
Με το "δως του αέρα" δεν εννοούμε βέβαια να το κάνεις εσύ, απλά να προσέξεις μήπως όταν πάει να τον πάρει μόνος του εσύ του τον κόψεις! Διότι συνήθως αυτό είναι το θέμα. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα του τι εννοώ: Όταν πήγα να διαλέξω ύφασμα για μια κουρτίνα στο σπίτι μας, είχε έρθει μαζί μου, γιατί εκείνος ήθελε να έρθει. Δεν ήταν δηλαδή κάτι που του ζήτησα εγώ, πράγμα που σημαίνει ότι - και πολύ δίκαια- ήθελε κι αυτός να έχει άποψη για την κουρτίνα μας. Εκεί λοιπόν που βλέπαμε, μου δείχνει κάποιο σχέδιο, που όμως ήταν τελείως αταίριαστο. Του είπα λοιπόν "άπαπα δεν ταιριάζει καθόλου! δεν το βλέπεις! Μα καλά τι περιμένω κι εγώ αφού δεν σκαμπάζεις απο αυτά". Ε το βουλωσε και μετά όποτε τον ρώταγα αν του αρέσει μου έλεγε "δεν ξέρω, καλό είναι, εσύ ξέρεις καλύτερα". Μετά σκέφτηκα ότι ενώ είχε τη διάθεση να συμμετέχει σε κάτι, εγώ χωρίς να του εξηγήσω τι ψάχνουμε, τον ακύρωσα. Αν του είχα πει λίγο πάνω κάτω σε τι χρώματα και ύφος ψάχναμε,- αφού δεν ξέρει-, θα το είχαμε διασκεδάσει περισσότερο. Όταν το έκανα με τα φωτιστικά ήταν τελείως διαφορετικά. Αυτό εννοούμε με το "δωσε στον άλλο αέρα"
Προσωπικά την συζήτηση την έκανα... και φάνηκε να υπάρχει κατανόηση και ότι κάπου κάτι καταφέραμε...
αυτό όμως θα φανεί στο βάθος του χρόνου γιατί αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν απ τη μία μέρα στην άλλη
Εννοείται ότι χρειάζεται χρόνος!
Το ζητούμενο στις σχέσεις δεν είναι να αλλάξει ο ένας ή ο άλλος, αλλά να εξελιχθούν και οι δύο! Να προσαρμοσθούν ο ένας στον άλλο, συμπληρώνοντας ο ένας τα κενά του άλλου και τονίζοντας τα θετικά ο ένας του άλλου!Εν κατακλείδι...
δεν (μου) αρκεί να αλλάξω εγώ... θέλει κι απ τους δύο προσπάθεια ο καθένας στον τομέα που υστερεί και να το συνειδητοποιήσουν/με και οι δύο αυτό καλά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
05-06-08
10:43
ΚουΕ μου θίγεις ένα θεματάκι φωτιά (για μένα τουλάχιστον), αλλά καλά κάνεις!
Ο δυναμισμός στη γυναίκα είναι κάτι που οι περισσότεροι άντρες θαυμάζουν και ταυτόχρονα όμως φοβούνται, ενώ συμβαίνει και πολύ συχνά να τους κουράζει. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως μπορεί να συμβαίνει αυτό όλο ταυτόχρονα.
Ενώ δηλαδή βλέπω ότι πολλοί είναι αυτοί που θαυμάζουν μια γυναίκα ανεξάρτητη, δυναμική που "δε μασάει" και έλκονται από αυτή, είναι επίσης ευδιάκριτο ότι ταυτόχρονα είναι και πολύ επιφυλακτικοί μαζί της. Εμένα μου έχει τύχει να μου πουν ακόμα και το ότι τους τρομοκρατώ.
Η άποψή μου είναι ως εξής: Καταρχήν θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνδρες, έστω και υποσυνείδητα θαυμάζουν τις γυναίκες γενικά, διότι είναι πιο ικανές να ασχολούνται με περισσότερα από ένα πράγματα ταυτόχρονα. Νομίζω ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτό. Και αυτό είναι κάτι που το αποδέχονται έστω και σιωπηρά. Εμείς πάλι από την πλευρά μας, αναλαμβάνουμε αυτούς τους ρόλους ευχαρίστως, αλλά μερικές φορές το παρακάνουμε και μέσα σε όλη την υπερπροσπάθεια να ανταπεξέλθουμε, τους "καταπίνουμε". Εννοώ ότι τους τρώμε ζωτικό χώρο δίνοντας τους την εντύπωση ότι μπορούμε να τα αναλάβουμε όλα, να τα βγάλουμε πέρα με όλα. Είναι σαν να τους βγάζουμε από το παιχνίδι, αφού έτσι αρχίζουν να αισθάνονται λίγο "περιττοί". Αντίθετα γι' αυτούς είναι πιο δύσκολο να σταθούν τελειώς μόνοι τους έχοντας την ευθύνη της δουλειάς, του σπιτιού και των παιδιών ταυτοχρόνως.
Με την υπερβολή μας ξεχνιόμαστε και τους κάνουμε να αισθάνονται "διακοσμητικοί". Νομίζω ότι αν χαλαρώναμε κι εμείς λίγο, θα αισθάνονταν κι αυτοί καλύτερα. Επαναπροσδιορίστε τις αρμοδιότητες τους καθενός στο σπίτι, ή αλλάξτε αρμοδιότητες. Δώστου χώρο να νιώσει ότι είναι απαραίτητος. Είναι σημαντικό για όλους να νοιώθουν απαραίτητοι στον άλλο!
Ο δυναμισμός στη γυναίκα είναι κάτι που οι περισσότεροι άντρες θαυμάζουν και ταυτόχρονα όμως φοβούνται, ενώ συμβαίνει και πολύ συχνά να τους κουράζει. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως μπορεί να συμβαίνει αυτό όλο ταυτόχρονα.
Ενώ δηλαδή βλέπω ότι πολλοί είναι αυτοί που θαυμάζουν μια γυναίκα ανεξάρτητη, δυναμική που "δε μασάει" και έλκονται από αυτή, είναι επίσης ευδιάκριτο ότι ταυτόχρονα είναι και πολύ επιφυλακτικοί μαζί της. Εμένα μου έχει τύχει να μου πουν ακόμα και το ότι τους τρομοκρατώ.
Η άποψή μου είναι ως εξής: Καταρχήν θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνδρες, έστω και υποσυνείδητα θαυμάζουν τις γυναίκες γενικά, διότι είναι πιο ικανές να ασχολούνται με περισσότερα από ένα πράγματα ταυτόχρονα. Νομίζω ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτό. Και αυτό είναι κάτι που το αποδέχονται έστω και σιωπηρά. Εμείς πάλι από την πλευρά μας, αναλαμβάνουμε αυτούς τους ρόλους ευχαρίστως, αλλά μερικές φορές το παρακάνουμε και μέσα σε όλη την υπερπροσπάθεια να ανταπεξέλθουμε, τους "καταπίνουμε". Εννοώ ότι τους τρώμε ζωτικό χώρο δίνοντας τους την εντύπωση ότι μπορούμε να τα αναλάβουμε όλα, να τα βγάλουμε πέρα με όλα. Είναι σαν να τους βγάζουμε από το παιχνίδι, αφού έτσι αρχίζουν να αισθάνονται λίγο "περιττοί". Αντίθετα γι' αυτούς είναι πιο δύσκολο να σταθούν τελειώς μόνοι τους έχοντας την ευθύνη της δουλειάς, του σπιτιού και των παιδιών ταυτοχρόνως.
Με την υπερβολή μας ξεχνιόμαστε και τους κάνουμε να αισθάνονται "διακοσμητικοί". Νομίζω ότι αν χαλαρώναμε κι εμείς λίγο, θα αισθάνονταν κι αυτοί καλύτερα. Επαναπροσδιορίστε τις αρμοδιότητες τους καθενός στο σπίτι, ή αλλάξτε αρμοδιότητες. Δώστου χώρο να νιώσει ότι είναι απαραίτητος. Είναι σημαντικό για όλους να νοιώθουν απαραίτητοι στον άλλο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.