Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
21-09-10
22:40
Κοίταξε. Οι συγκεκριμένοι που αναφέρω ήταν από τους πλέον στυγερούς δολοφόνους που γνωρίσαμε στην Ελλάδα, μερικοί εξ αυτών μάλιστα ήταν κι από τους λίγους serial killers που έχουμε στη χώρα μας. Πρόκειται δηλαδή για περιπτώσεις όπου πραγματικά πολλοί θα πίστευαν ότι τους άξιζε η θανατική ποινή. Οι υπόλοιποι, εκείνοι που δεν έχουμε ακούσει, μάλλον δεν θα ταίριαζαν με αυτά που έχω διαβάσει μέσα στο θέμα, δηλαδή να ίσχυε η θανατική ποινή ειδικά για δολοφονίες "ιδιαζόντως ειδεχθείς" κι όχι για κάθε δολοφονία. Ελπίζω να μη φτάσουμε στο σημείο να υποστηρίζουμε την πλήρη επαναφορά της θανατικής ποινής, όπως ίσχυε παλιότερα...Μονο που, εχω μια αντιρρησουλα περι σωφρονισμου, εσυ μιλας και για υποθεσεις, που προφανως ελαβαν και μεγαλη δημοσιοτητα... Συνεπως βγαινοντας αυτοι απο την φυλακη, θα τους ειχαν υπο στενη παρακολουθηση(οχι καμια αστυνομια, αλλα οι ιδιοι οι κατοικοι της περιοχης τουες) και θα δυσκολευονταν σημαντικα να επαναλαβουν την πραξη τους...
Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση του διαβόητου Θεόφιλου Σεχίδη, ο οποίος έχει δηλώσει πως εάν βγει απ' τη φυλακή θα ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του, σκοτώνοντας και τη θεία του μαζί με τον συνονόματο ξάδελφό του. Ο Σεχίδης όμως είναι ειδική περίπτωση και μάλλον θα έχριζε δια παντός εγκλεισμού σε ψυχιατρείο, παρά θανάτωσης. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και ο Κώστας Πάσσαρης, ο οποίος είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι εάν βγει ποτέ από τη φυλακή θα επαναλάβει τα εγκλήματά του. Για μένα η λύση είναι να μη βγει ποτέ απ' τη φυλακή ένα τέτοιο πλάσμα, παρά το να ισχύσει επιλεκτικά η θανατική ποινή, για λόγους τους οποίους ανέλυσα παραπάνω...
Δεν έχω στοιχεία επ' αυτού, όμως απ' όσο παρακολουθώ το θέμα, πολύ σπάνια έχω συναντήσει περίπτωση ανθρώπου ο οποίος μετά από 25 χρόνια στη φυλακή, βγήκε έξω και ξανασκότωσε. Ίσως μόνο περιπτώσεις επαγγελματιών εκτελεστών, οι οποίοι δεν έχουν έλεος, ούτε και μεταμέλεια, ειδικά τώρα που ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα ισόβια έχουν μετατραπεί σε ένα μικρό ...περίπατο της τάξης των 16 ετών κάθειρξης. Εδώ, όπως έχω γράψει και σε παλιότερη δημοσίευσή μου στο θέμα, φοβάμαι πως έχουμε περάσει στο άλλο άκρο, της σχεδόν ατιμωρησίας...Επιπλεον, ακομη και στην περιπτωση της μεταμελειας, ποιο ειναι το ποσοστο αυτων που πραγματικα μετανιωνουν και δεν επαναλαμβανουν τις πραξεις τους?? Ειναι οσο οδυνηρα μικρο υποθετω??
Βασικα δεν πιασανε ποτε τον Χιτλερ για να ξερουμε αν θα εφαρμοζοταν...
Πράγματι, ο Χίτλερ είχε τουλάχιστον την ευθιξία να αποδώσει ο ίδιος δικαιοσύνη στον εαυτό του. Ωστόσο, όταν μιλάμε για άτομα "σαν τον Χίτλερ", θα πρέπει να θυμόμαστε τη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί, καταδικάστηκαν σε θάνατο κι εκτελέστηκαν. Μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση, όταν σε παιδική ηλικία είχα διαβάσει την ιστορία της δίκης, ότι κάποιος εξ αυτών, πρόλαβε και αυτοκτόνησε λίγο πριν την εκτέλεσή του, με αμπούλα υδροκυανίου, την οποία είχε φυλάξει επί τόσον καιρό μέσα στη φυλακή, ειδικά γι' αυτήν την περίπτωση.
Από την άλλη, ο Πολ Ποτ, ο σφαγέας της Καμπότζης, ο οποίος ευθυνόταν για το θάνατο του μισού πληθυσμού της χώρας του, άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, πέθανε σε ηλικία λίγο κάτω των 100 ετών, στο κρεβάτι του, το ίδιο σχεδόν κι ο δικτάτορας της Χιλής, Αουγκούστο Πινοσέτ, ο οποίος απολάμβανε μέχρι τέλους ασυλίας από το "δημοκρατικό" καθεστώς το οποίο ο ίδιος επέλεξε για να τον διαδεχτεί. Στις περιπτώσεις αυτές, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι άλλους εγκληματίες τους καταδικάζει η Μοίρα να πεθάνουν για τις ανομίες τους, ενώ για άλλους η έσχατη καταδίκη είναι να ζήσουν και να θυμούνται. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι τρομακτικότερο, προσωπικά θα προτιμούσα για τον εαυτό μου το πρώτο. Εδώ είναι όμως το ζήτημα: Κανείς από εμάς δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι για τον καθένα η πραγματική τιμωρία και τι η εξιλέωση, τι είναι κόλαση και τι λυτρωμός, γι' αυτό είμαι πολύ αρνητικός στο ενδεχόμενο να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του Χάους, της Μοίρας, ή εάν θέλετε του Θεού και ν' αποφασίζουμε για τη ζωή και το θάνατο των άλλων. Υπάρχει άραγε μέγιστο έγκλημα ύβρεως από αυτό;
Ναι... Ζουν ακομη διοτι ειχε καταργηθει η θανατικη ποινη τοτε... Αλλιως.........
Πράγματι, όπως ανέφερε ο Κουμ, η θανατική ποινή ίσχυε ακόμη μέχρι τότε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ωστόσο, επέλεξε να δώσει χάρη στους δικτάτορες, λέγοντας εκείνο το ιστορικό "Όταν όμως λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια", πράγμα που παραδόξως τηρήθηκε για όλους, εκτός από τον γελοίο Παττακό, ο οποίος αποφυλακίστηκε νομίζω στα 25 χρόνια, "λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του". Το παρασκήνιο εδώ είναι ενδιαφέρον: Όλοι τους θα μπορούσαν να είχαν αποφυλακιστεί, μετά την πάροδο 25 ετών, εφόσον έκαναν αίτηση χάριτος. Ωστόσο -προς τιμήν τους έχω να πω- άπαντες παρέμειναν πιστοί στις απόψεις τους, αρνούμενοι να "γλύψουν" ή να "παρακαλέσουν γονυπετείς" ένα "καθεστώς" το οποίο κατά την άποψή τους ήταν ...παράνομο. Μόνο ο Παττακός, προτίμησε να "φιλήσει κατουρημένες ποδιές", κατά τη δική τους άποψη πάντοτε, οπότε το να βγαίνει σήμερα και να το παίζει ήρωας της εθνικοφροσύνης, μάλλον αποτελεί ντροπή για τον ίδιο και τους υποστηρικτές του.
Θεωρώ ότι η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν σοφή, από συμβολικής και πολιτικής απόψεως. Κατ' αρχήν, διατράνωσε και δίδαξε ότι η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά τιμωρεί, επιβάλλοντας μια σκληρότερη κατά τη γνώμη μου ποινή κι από τον ίδιο το θάνατο. Κατά δεύτερον, δεν επέτρεψε στους χουντικούς να "αγιοποιηθούν" και να εμφανιστούν ως "μάρτυρες", αφαιρώντας τους την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας που θα μπορούσαν να έχουν, να πεθάνουν δηλαδή για τις "ιδέες" τους, όπως διάφοροι κύκλοι θα επιχειρούσαν να παρουσιάσουν μια πιθανή τους εκτέλεση. Έτσι, απομάκρυνε το ενδεχόμενο περαιτέρω όξυνσης, σε μια εποχή που η δημοκρατία κρεμόταν κυριολεκτικά από μία κλωστή και βοήθησε με τον τρόπο του στην εξομάλυνση των παθών εκείνης της οριακής πολιτικής περιόδου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
21-10-09
21:39
Είχα έναν φίλο μπάτσο, ή εάν προτιμάτε αστυνομικό. Εκείνος λοιπόν μου διηγήθηκε μια περίπτωση, που αποτέλεσε το έναυσμα για κάτι που έγραψα στο προηγούμενο ποστ μου.
Κάπου σε κάποιο χωρίο (δεν θυμάμαι ειλικρινά την περιοχή), έγινε ένας βιασμός νεαρού αγοριού, μετά φόνου. Αστυνομική δύναμη κατέφθασε στην περιοχή, προκειμένου να βρει το δράστη. Μεταξύ αυτών κι ένας συνάδελφος του φίλου μου. Τελικά, ο δράστης βρέθηκε και συνελήφθη. Όταν λοιπόν τον είχαν δεμένο με χειροπέδες μέσα στο λεωφορείο της αστυνομίας, ξαφνικά εμφανίστηκε ο πατέρας του θύματος, κρατώντας μια γεμάτη καραμπίνα κι αιφνιδίασε τους αστυνομικούς. "Κατεβείτε όλοι κάτω", είπε, "δεν έχω τίποτε μαζί σας". Έτσι κι έγινε. Εκτέλεσε το δράστη, πέταξε το όπλο, κατέβηκε από το λεωφορείο και σταύρωσε από μόνος του τα χέρια για να του βάλουν χειροπέδες.
Τραγικό και ανατριχιαστικό, όμως όταν το άκουσα ένιωσα την ανάγκη να βγάλω το καπέλο στον πατέρα αυτόν. Μα, θα πει κανείς, είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι την αυτοδικία;
Δεν είναι αυτό το επίκεντρο του ζητήματος κατά τη γνώμη μου. Ξέρετε, όταν κάποιος άνθρωπος επιλέγει, εν πλήρη συνειδήσει, να ξεπεράσει τα όρια και όρθιος να πληρώσει το αντίτιμο, καθώς γνωρίζει το ακραίο της πράξης του, είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως σεβαστό και μάλιστα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο θα ζητούσα να δοθούν κι ελαφρυντικά. Γνώριζε κι εκείνος ότι ο φόνος είναι κάτι το κακό, όμως η δική του ψυχή δεν σήκωνε, όπως μας λέει κι ο Achilles, την ιδέα του να πίνει ο φονιάς του γιου του τον καφέ του αμέριμνος το πρωί, έστω και μετά από 25 χρόνια φυλάκισης. Έκανε την επιλογή του και στάθηκε να την αντικρίσει κατάματα. Δεν ζήτησε όμως από την κοινωνία να γίνει εγκληματίας εκείνη, ώστε να ικανοποιήσει την οργή του αυτός χωρίς ηθικές συνέπειες για τον ίδιο. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τον λεπτό αυτόν διαχωρισμό.
Τέλος, θα ήθελα να πω, ότι διαφωνώ με την ελάφρυνση της έκτισης των ισοβίων (που είναι πλέον η εσχάτη των ποινών) σε δεκαέξι μόλις χρόνια. Τελικά φτάσαμε νομίζω στο άλλο άκρο, η ανθρώπινη ζωή ν' αποτιμάται πολύ μα πολύ φτηνά. Πιστεύω ότι τα εικοσιπέντε χρόνια είχαν αποτρεπτική λειτουργία, ενώ τα δεκαέξι φαντάζουν εύκολα, όταν σκέφτεσαι να σκοτώσεις κάποιον. Αυτή ήταν και η γνώμη του Αραβαντινού, πρώην αρχιφύλακα του Κορυδαλού, ο οποίος είχε δηλώσει, ότι από τότε που τα ισόβια έγιναν 16 χρόνια έκτισης, πολλοί το θεωρούν πλέον εύκολο πράγμα να σκοτώσουν...
Κάπου σε κάποιο χωρίο (δεν θυμάμαι ειλικρινά την περιοχή), έγινε ένας βιασμός νεαρού αγοριού, μετά φόνου. Αστυνομική δύναμη κατέφθασε στην περιοχή, προκειμένου να βρει το δράστη. Μεταξύ αυτών κι ένας συνάδελφος του φίλου μου. Τελικά, ο δράστης βρέθηκε και συνελήφθη. Όταν λοιπόν τον είχαν δεμένο με χειροπέδες μέσα στο λεωφορείο της αστυνομίας, ξαφνικά εμφανίστηκε ο πατέρας του θύματος, κρατώντας μια γεμάτη καραμπίνα κι αιφνιδίασε τους αστυνομικούς. "Κατεβείτε όλοι κάτω", είπε, "δεν έχω τίποτε μαζί σας". Έτσι κι έγινε. Εκτέλεσε το δράστη, πέταξε το όπλο, κατέβηκε από το λεωφορείο και σταύρωσε από μόνος του τα χέρια για να του βάλουν χειροπέδες.
Τραγικό και ανατριχιαστικό, όμως όταν το άκουσα ένιωσα την ανάγκη να βγάλω το καπέλο στον πατέρα αυτόν. Μα, θα πει κανείς, είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι την αυτοδικία;
Δεν είναι αυτό το επίκεντρο του ζητήματος κατά τη γνώμη μου. Ξέρετε, όταν κάποιος άνθρωπος επιλέγει, εν πλήρη συνειδήσει, να ξεπεράσει τα όρια και όρθιος να πληρώσει το αντίτιμο, καθώς γνωρίζει το ακραίο της πράξης του, είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως σεβαστό και μάλιστα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο θα ζητούσα να δοθούν κι ελαφρυντικά. Γνώριζε κι εκείνος ότι ο φόνος είναι κάτι το κακό, όμως η δική του ψυχή δεν σήκωνε, όπως μας λέει κι ο Achilles, την ιδέα του να πίνει ο φονιάς του γιου του τον καφέ του αμέριμνος το πρωί, έστω και μετά από 25 χρόνια φυλάκισης. Έκανε την επιλογή του και στάθηκε να την αντικρίσει κατάματα. Δεν ζήτησε όμως από την κοινωνία να γίνει εγκληματίας εκείνη, ώστε να ικανοποιήσει την οργή του αυτός χωρίς ηθικές συνέπειες για τον ίδιο. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τον λεπτό αυτόν διαχωρισμό.
Τέλος, θα ήθελα να πω, ότι διαφωνώ με την ελάφρυνση της έκτισης των ισοβίων (που είναι πλέον η εσχάτη των ποινών) σε δεκαέξι μόλις χρόνια. Τελικά φτάσαμε νομίζω στο άλλο άκρο, η ανθρώπινη ζωή ν' αποτιμάται πολύ μα πολύ φτηνά. Πιστεύω ότι τα εικοσιπέντε χρόνια είχαν αποτρεπτική λειτουργία, ενώ τα δεκαέξι φαντάζουν εύκολα, όταν σκέφτεσαι να σκοτώσεις κάποιον. Αυτή ήταν και η γνώμη του Αραβαντινού, πρώην αρχιφύλακα του Κορυδαλού, ο οποίος είχε δηλώσει, ότι από τότε που τα ισόβια έγιναν 16 χρόνια έκτισης, πολλοί το θεωρούν πλέον εύκολο πράγμα να σκοτώσουν...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
20-10-09
21:31
Μου λέει η κοινωνία: Ο φόνος είναι έγκλημα.
Μετά διαπράττει εκείνη φόνο, για το καλό μου λέει.
Τι με διδάσκει αυτό; Ότι ο φόνος είναι έγκλημα, μόνο όταν δεν έχει την έγκριση του κράτους. Συνεπώς κάθε ηθική δικαιολόγηση πάει περίπατο.
Φίλε Achilles, την περίπτωση του τραμπούκου που σκότωσε τους πέντε κυνηγούς επειδή πάτησαν το χωράφι του, την έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ξέρεις πού έχω καταλήξει; Εάν τα ίδια ακριβώς τα έκανε εν καιρώ πολέμου, εναντίον εκείνων που το κράτος θα θεωρούσε ως εχθρούς του, ο συγκεκριμένος θα ήταν σήμερα γνωστός ως ήρωας και οι πράξεις του θα γίνονταν ταινία, ως ανδραγάθημα.
Όσο για εκείνον τον άθλιο Δουρή; Λυπάμαι που θα το πω, αλλά ήταν η μόνη περίπτωση που ΔΕΝ ένιωσα αποτροπιασμό, όταν τα κατακάθια αυτής της κοινωνίας ανέλαβαν να της προσφέρουν την κάθαρση, ανταποδίδοντας και κάτι για το φαΐ που τρώνε...Δηλώνω ανακόλουθος μεν, αλλά ο συγκεκριμένος πιστεύω ότι το τράβηξε επάνω του. Η δικαιοσύνη της φυλακής έσωσε τα προσχήματα (ευτυχώς) μιας κοινωνίας που ευχαρίστως θα ψήφιζε να επανέλθει η θανατική ποινή ειδικά για την περίπωσή του και μετά να καταργηθεί και πάλι...
Τέλος, δεν κατανοώ τη σύνδεση της δικαιοσύνης με την επιθυμία των συγγενών του θύματος για εκδίκηση. Υποτίθεται ότι ο φόνος είναι μια πράξη που απαγορεύεται από Θεούς κι ανθρώπους. Εάν κάποιος θεωρεί ότι αυτό τον δικαιώνει απέναντι στα αισθήματά του και τον ανακουφίζει, θα έπρεπε να πάρει την ευθύνη να το κάνει από μόνος του και μετά να παραδώσει τον εαυτό του στην κρίση της κοινωνίας. Ο φόνος δεν είναι κάτι που μπορεί η κοινωνία να διδάσκει. Η εκδίκηση δεν μπορεί να νομοθετείται. Επίσης, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, ότι το δικό μου περί δικαίου αίσθημα επειδή πέθανε κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, θα απαιτούσε τον παραδειγματικό βασανισμό και κατατεμαχισμό του δράστη προκειμένου να αισθανθεί δικαιωμένο. Θα έπρεπε το κράτος να το νομοθετίσει κι αυτό, ώστε εγώ να μείνω ικανοποιημένος;;;
Μετά διαπράττει εκείνη φόνο, για το καλό μου λέει.
Τι με διδάσκει αυτό; Ότι ο φόνος είναι έγκλημα, μόνο όταν δεν έχει την έγκριση του κράτους. Συνεπώς κάθε ηθική δικαιολόγηση πάει περίπατο.
Φίλε Achilles, την περίπτωση του τραμπούκου που σκότωσε τους πέντε κυνηγούς επειδή πάτησαν το χωράφι του, την έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ξέρεις πού έχω καταλήξει; Εάν τα ίδια ακριβώς τα έκανε εν καιρώ πολέμου, εναντίον εκείνων που το κράτος θα θεωρούσε ως εχθρούς του, ο συγκεκριμένος θα ήταν σήμερα γνωστός ως ήρωας και οι πράξεις του θα γίνονταν ταινία, ως ανδραγάθημα.
Όσο για εκείνον τον άθλιο Δουρή; Λυπάμαι που θα το πω, αλλά ήταν η μόνη περίπτωση που ΔΕΝ ένιωσα αποτροπιασμό, όταν τα κατακάθια αυτής της κοινωνίας ανέλαβαν να της προσφέρουν την κάθαρση, ανταποδίδοντας και κάτι για το φαΐ που τρώνε...Δηλώνω ανακόλουθος μεν, αλλά ο συγκεκριμένος πιστεύω ότι το τράβηξε επάνω του. Η δικαιοσύνη της φυλακής έσωσε τα προσχήματα (ευτυχώς) μιας κοινωνίας που ευχαρίστως θα ψήφιζε να επανέλθει η θανατική ποινή ειδικά για την περίπωσή του και μετά να καταργηθεί και πάλι...
Τέλος, δεν κατανοώ τη σύνδεση της δικαιοσύνης με την επιθυμία των συγγενών του θύματος για εκδίκηση. Υποτίθεται ότι ο φόνος είναι μια πράξη που απαγορεύεται από Θεούς κι ανθρώπους. Εάν κάποιος θεωρεί ότι αυτό τον δικαιώνει απέναντι στα αισθήματά του και τον ανακουφίζει, θα έπρεπε να πάρει την ευθύνη να το κάνει από μόνος του και μετά να παραδώσει τον εαυτό του στην κρίση της κοινωνίας. Ο φόνος δεν είναι κάτι που μπορεί η κοινωνία να διδάσκει. Η εκδίκηση δεν μπορεί να νομοθετείται. Επίσης, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, ότι το δικό μου περί δικαίου αίσθημα επειδή πέθανε κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, θα απαιτούσε τον παραδειγματικό βασανισμό και κατατεμαχισμό του δράστη προκειμένου να αισθανθεί δικαιωμένο. Θα έπρεπε το κράτος να το νομοθετίσει κι αυτό, ώστε εγώ να μείνω ικανοποιημένος;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.