Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
19-01-10
13:26
Ανήκω σε αυτούς που σπουδάζουν πολύ μακριά από το πατρικό τους, σε αυτούς που για να βρουν φαγάκι της μανούλας πρέπει να διασχίσουν 500χλμ.
Το ότι οι γονείς μου ζουν τόσο μακρυά, τους κάνει να με επισκέπτονται 1-2 φορές το χρόνο. Τουτέστιν αν περιμένω τη μάνα μου να πλύνει, θα έχω σκουληκιάσει
Οι σπουδές σε άλλη πόλη είναι μια καλή αφορμή να κόψεις τον ομφάλιο λώρο, ίσως πιο νωρίς βέβαια απ΄ όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη, αλλά σου προσφέρεται η δυνατότητα να πατήσεις στα πόδια σου, να αναλάβεις σοβαρότερες ευθύνες, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να μάθεις να τον συντηρείς.
Προσωπικά έχω παρατηρήσει δύο κατηγορίες ανθρώπων που από τα 18 τους ζουν μόνοι τους. Εκείνους που ωρίμασαν γρηγορότερα κι εκείνους που έχασαν το μέτρο της πλήρους ανεξαρτησίας και ζουν σε βάρος όχι μόνο των γονιών τους, αλλά και των ίδιων, αγνοώντας οποιαδήποτε ευθύνη και ζώντας στην κοσμάρα τους
Δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο "ελεύθερος" για να χαρακτηρίσω την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, γιατί δεν ήμουν σκλαβωμένη όσο έμενα με τους γονείς μου, ούτε θα ήμουν αν σπούδαζα στην πόλη μου.
Όλα είναι σχετικά, αν διαβάσετε το παρακάτω παράδειγμα
Ο παρακάτω διάλογος διαδραματίστηκε μπροστά μου και είχα 2 χρόνια που έμενα μόνη μου:
Φίλος του πατέρα μου - πατέρας μου.
-"Την ελέγχεις την Ηρώ;"
-"Τι να ελέγξω;"
-"Εγώ στη δικιά μου της κάνω απροειδοποίητες επισκέψεις, μην μου πεις ότι δεν το χεις κάνει; Και ο τάδε το κάνει που και που. Μην την αφήνεις έτσι"
-"Άσε μας ρε Τ. .. να μου ανοίξει την πόρτα κανας μαντραχαλάς και να με κουβαλάτε απ΄την Αθήνα ανάσκελα, άσε μας καλύτερα!"
Θέλω να πω λοιπόν, πως αν οι γονείς είναι από τη φύση τους καταπιεστικοί, αν δεν αλλάξεις χώρα δε γλιτώνεις. Το θέμα είναι να υπάρχουν όρια και σεβασμός στην προσωπική ζωή του άλλου, είτε μένεις μαζί τους είτε χώρια.
Αν το δεις από την άλλη, η μη επιστροφή στο πατρικό είναι πιο εύκολη.
Δηλαδή αν εσύ στα 25 σου, πεις στους γονείς σου ότι θα μείνεις με ένα φίλο σου ή μόνος σου στην Αθήνα όπου και θα εργαστείς, είναι πολύ πιο εύκολο να το δεχτούν ή ακόμα και δεδομένο ότι θα το κάνεις.
Κάποιος που στα 25 του θα πάρει την απόφαση, να μετακομίσει κάπου μόνος του, ενώ έμενε με τους γονείς του, νομίζω ότι θα χρειαστεί πολύ κόπο, για να το πετύχει και τους ανάλογους γονείς
Τυχαίο είναι ότι υπάρχουν άτομα που στα 30 τους εξακολουθούν να μένουν στην οικογενειακή φωλιά;
Το ότι οι γονείς μου ζουν τόσο μακρυά, τους κάνει να με επισκέπτονται 1-2 φορές το χρόνο. Τουτέστιν αν περιμένω τη μάνα μου να πλύνει, θα έχω σκουληκιάσει
Οι σπουδές σε άλλη πόλη είναι μια καλή αφορμή να κόψεις τον ομφάλιο λώρο, ίσως πιο νωρίς βέβαια απ΄ όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη, αλλά σου προσφέρεται η δυνατότητα να πατήσεις στα πόδια σου, να αναλάβεις σοβαρότερες ευθύνες, να προστατεύεις τον εαυτό σου και να μάθεις να τον συντηρείς.
Προσωπικά έχω παρατηρήσει δύο κατηγορίες ανθρώπων που από τα 18 τους ζουν μόνοι τους. Εκείνους που ωρίμασαν γρηγορότερα κι εκείνους που έχασαν το μέτρο της πλήρους ανεξαρτησίας και ζουν σε βάρος όχι μόνο των γονιών τους, αλλά και των ίδιων, αγνοώντας οποιαδήποτε ευθύνη και ζώντας στην κοσμάρα τους
Δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο "ελεύθερος" για να χαρακτηρίσω την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, γιατί δεν ήμουν σκλαβωμένη όσο έμενα με τους γονείς μου, ούτε θα ήμουν αν σπούδαζα στην πόλη μου.
Όλα είναι σχετικά, αν διαβάσετε το παρακάτω παράδειγμα
Ο παρακάτω διάλογος διαδραματίστηκε μπροστά μου και είχα 2 χρόνια που έμενα μόνη μου:
Φίλος του πατέρα μου - πατέρας μου.
-"Την ελέγχεις την Ηρώ;"
-"Τι να ελέγξω;"
-"Εγώ στη δικιά μου της κάνω απροειδοποίητες επισκέψεις, μην μου πεις ότι δεν το χεις κάνει; Και ο τάδε το κάνει που και που. Μην την αφήνεις έτσι"
-"Άσε μας ρε Τ. .. να μου ανοίξει την πόρτα κανας μαντραχαλάς και να με κουβαλάτε απ΄την Αθήνα ανάσκελα, άσε μας καλύτερα!"
Θέλω να πω λοιπόν, πως αν οι γονείς είναι από τη φύση τους καταπιεστικοί, αν δεν αλλάξεις χώρα δε γλιτώνεις. Το θέμα είναι να υπάρχουν όρια και σεβασμός στην προσωπική ζωή του άλλου, είτε μένεις μαζί τους είτε χώρια.
Η επιστροφή στο πατρικό μετά είναι δύσκολη, γιατί, δυστυχώς, για τους γονείς έχεις μείνει στην ηλικία που ήσουν όταν έφυγες για να σπουδάσεις ενώ τουλάχιστον όταν σε βλέπουν καθημερινά συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνεις.
Αν το δεις από την άλλη, η μη επιστροφή στο πατρικό είναι πιο εύκολη.
Δηλαδή αν εσύ στα 25 σου, πεις στους γονείς σου ότι θα μείνεις με ένα φίλο σου ή μόνος σου στην Αθήνα όπου και θα εργαστείς, είναι πολύ πιο εύκολο να το δεχτούν ή ακόμα και δεδομένο ότι θα το κάνεις.
Κάποιος που στα 25 του θα πάρει την απόφαση, να μετακομίσει κάπου μόνος του, ενώ έμενε με τους γονείς του, νομίζω ότι θα χρειαστεί πολύ κόπο, για να το πετύχει και τους ανάλογους γονείς
Τυχαίο είναι ότι υπάρχουν άτομα που στα 30 τους εξακολουθούν να μένουν στην οικογενειακή φωλιά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.