Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
03-02-09
16:06
Έχετε βρεθεί σε αμηχανία όταν προσπαθώντας να αστειευτείτε αντιμετωπίσατε την οργή του συνομιλητή σας, αφού το αστείο σας τον προσέβαλε; Σας έχει τύχει να αντιμετωπίζεται ένα αστείο σας με παγωμάρα και αδιαφορία μην προκαλώντας το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Υπάρχουν τρεις βασικές θεωρίες σχετικά με το τι βρίσκουν οι άνθρωποι χιουμοριστικό:
Η Θεωρία της δυσαρμονίας ισχυρίζεται πως το αστείο προκύπτει όταν η λογική και η προϋπάρχουσα γνώση μιας κατάστασης αντικαθιστώνται από πράγματα που συνήθως δε συνδυάζονται. Όταν το αστείο παίρνει μια απρόσμενη τροπή, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας αναγκάζονται ξαφνικά να συντονιστούν με τα νέα δεδομένα. Με άλλα λόγια βιώνουμε δύο «σετ» ασυμβίβαστων συναισθημάτων ταυτόχρονα και αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυσαρμονία ως χιουμοριστική.
Η Θεωρία της ανωτερότητας, καλύπτει τις περιπτώσεις που γελάμε με αστεία που επικεντρώνονται σε λάθη, απροσεξίες και ατυχίες άλλων. Αισθανόμαστε κατά κάποιο τρόπο «ανώτεροι» και αποστασιοποιημένοι από τα ξένα παθήματα κι αυτό μας προκαλεί το γέλωτα.
Η Θεωρία της εκτόνωσης, λειτουργεί σε καταστάσεις της ζωής μας που βιώνονται με ένταση και ισχυρό συναίσθημα. Καθώς προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες, χρειαζόμαστε έναν απολυτρωτικό μηχανισμό που θα ελαττώσει την ένταση. Το γέλιο δρα κατʼ αυτόν τον τρόπο καθαρίζοντας τον οργανισμό μας από την συσσωρευμένη πίεση των καταστάσεων. Λειτουργεί θα λέγαμε σαν μια βαλβίδα ασφαλείας. Σύμφωνα με την Dr. Lisa Rosenberg, το χιούμορ και ειδικά αυτό που αποκαλούμε «μαύρο», μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους να αντεπεξέλθουν σε στρεσογόνες καταστάσεις ενισχύοντας μια αντικειμενικότερη προσέγγιση των γεγονότων.
Γιατί όμως δε γελάμε όλοι με τα ίδια αστεία;
(Παράδειγμα μέσα από το στέκι):
Η αντιληπτική ικανότητα κάθε ανθρώπου έναντι ενός αστείου, έγκειται σε παράγοντες όπως η ηλικία ο τόπος καταγωγής και οι βιωματικές εμπειρίες. Υπάρχουν καταστάσεις που μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως αστεία, μόνο από άτομα που μοιράζονται τις ίδιες συνήθειες και εμπειρίες ενώ είναι εντελώς ανεξήγητα και πεζά για κάποιους άλλους. (π.χ. αστεία πολιτικού περιεχομένου).
O θεωρητικός Veatch, γράφει: «Όταν κάποιος δηλώνει πως ʽΑυτό δεν ήταν αστείοʼ είτε το βρίσκει προσβλητικό, φιλτράροντας το μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, αφού ο ίδιος σχετίζεται άμεσα με την ιδέα ή την κατάσταση που σατιρίζεται, (π.χ. ρατσιστικά και φαλλοκρατικά ανέκδοτα), είτε δεν βρίσκει κανενός είδους ηθική ή συναισθηματική σύνδεση του δικού του βίου με το εν λόγω αστείο».
Υπάρχουν τρεις βασικές θεωρίες σχετικά με το τι βρίσκουν οι άνθρωποι χιουμοριστικό:
Η Θεωρία της δυσαρμονίας ισχυρίζεται πως το αστείο προκύπτει όταν η λογική και η προϋπάρχουσα γνώση μιας κατάστασης αντικαθιστώνται από πράγματα που συνήθως δε συνδυάζονται. Όταν το αστείο παίρνει μια απρόσμενη τροπή, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας αναγκάζονται ξαφνικά να συντονιστούν με τα νέα δεδομένα. Με άλλα λόγια βιώνουμε δύο «σετ» ασυμβίβαστων συναισθημάτων ταυτόχρονα και αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυσαρμονία ως χιουμοριστική.
Η Θεωρία της ανωτερότητας, καλύπτει τις περιπτώσεις που γελάμε με αστεία που επικεντρώνονται σε λάθη, απροσεξίες και ατυχίες άλλων. Αισθανόμαστε κατά κάποιο τρόπο «ανώτεροι» και αποστασιοποιημένοι από τα ξένα παθήματα κι αυτό μας προκαλεί το γέλωτα.
Η Θεωρία της εκτόνωσης, λειτουργεί σε καταστάσεις της ζωής μας που βιώνονται με ένταση και ισχυρό συναίσθημα. Καθώς προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες, χρειαζόμαστε έναν απολυτρωτικό μηχανισμό που θα ελαττώσει την ένταση. Το γέλιο δρα κατʼ αυτόν τον τρόπο καθαρίζοντας τον οργανισμό μας από την συσσωρευμένη πίεση των καταστάσεων. Λειτουργεί θα λέγαμε σαν μια βαλβίδα ασφαλείας. Σύμφωνα με την Dr. Lisa Rosenberg, το χιούμορ και ειδικά αυτό που αποκαλούμε «μαύρο», μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους να αντεπεξέλθουν σε στρεσογόνες καταστάσεις ενισχύοντας μια αντικειμενικότερη προσέγγιση των γεγονότων.
Γιατί όμως δε γελάμε όλοι με τα ίδια αστεία;
(Παράδειγμα μέσα από το στέκι):
What goes through your mind when someone says "Let's go for a drink?"....
...in that case, sexism.
Η αντιληπτική ικανότητα κάθε ανθρώπου έναντι ενός αστείου, έγκειται σε παράγοντες όπως η ηλικία ο τόπος καταγωγής και οι βιωματικές εμπειρίες. Υπάρχουν καταστάσεις που μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως αστεία, μόνο από άτομα που μοιράζονται τις ίδιες συνήθειες και εμπειρίες ενώ είναι εντελώς ανεξήγητα και πεζά για κάποιους άλλους. (π.χ. αστεία πολιτικού περιεχομένου).
O θεωρητικός Veatch, γράφει: «Όταν κάποιος δηλώνει πως ʽΑυτό δεν ήταν αστείοʼ είτε το βρίσκει προσβλητικό, φιλτράροντας το μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, αφού ο ίδιος σχετίζεται άμεσα με την ιδέα ή την κατάσταση που σατιρίζεται, (π.χ. ρατσιστικά και φαλλοκρατικά ανέκδοτα), είτε δεν βρίσκει κανενός είδους ηθική ή συναισθηματική σύνδεση του δικού του βίου με το εν λόγω αστείο».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.