DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
21-01-13
17:45
ΠηγήΠόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Στην ερώτηση αυτή, διατυπωμένη γενικά, δεν υπάρχει απάντηση αν δεν προσδιορισθούν το μέτρο και το κριτήριο βάσει του οποίου γίνεται η κρίση. Αν όμως το ερώτημα τεθεί ως εξής: «Πόσο αξίζει η ζωή ενός δολοφόνου ή ενός βιαστή και δολοφόνου ή ενός ληστή, βιαστή και δολοφόνου;», τότε μπορεί να δοθεί απάντηση.
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την περίπτωση ενός βιαστή και δολοφόνου όπως αυτού που βίασε και σκότωσε τη νεαρή κοπέλα στην Πάρο ή του άλλου που βίασε και έκαψε την άτυχη κοπέλα στην Ξάνθη πριν από μερικές εβδομάδες ή εκείνου που πριν από καιρό μπήκε στο διαμέρισμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας και τη βίασε, τη λήστεψε και τη σκότωσε.
Πόσο αξίζει η ζωή ενός τέτοιου εγκληματία για την κοινωνία;
Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι πηγή δυστυχίας για όλους. Φέρνει ντροπή και θλίψη στην οικογένειά του, φέρνει τον θάνατο στα θύματά του και τη δυστυχία στις οικογένειές τους, και ακόμη φέρνει στενοχώρια και φόβο στους άλλους ανθρώπους. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να τεθεί το συγκεκριμένο ερώτημα: Πρέπει ένας τέτοιος εγκληματίας να αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου ή είναι αρκετό να δικάζεται και να τιμωρείται με φυλάκιση, έστω, ισόβια;
Σε δύσκολα ζητήματα όπως αυτό, όπου η προδιάθεση, η κρίση και η εμπειρία του καθενός παίζουν σημαντικό ρόλο, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Πιστεύω όμως ότι η κοινωνία έχει να ωφεληθεί από την επαναφορά της θανατικής ποινής για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, η αποτροπή τέτοιων εγκλημάτων. Αν οι ειδεχθείς δολοφόνοι των παραπάνω περιπτώσεων ήξεραν ότι θα τους περίμενε η κρεμάλα, είναι αμφίβολο αν θα έκαναν αυτά που έκαναν. Λέγεται ότι στις ΗΠΑ υπάρχει ένας άγραφος και μυστικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο εκείνος που θα σκοτώσει αστυνομικό θα εκτελεστεί πριν φθάσει στο δικαστήριο. Στις ΗΠΑ σπάνια δολοφονούνται αστυνομικοί. Αν αυτό δεν πείθει, σκεφθείτε την περίπτωση της Σιγκαπούρης όπου η κατοχή ναρκωτικών τιμωρείται με θάνατο και το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει χρήση ναρκωτικών.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το λαϊκό αίσθημα και τα αγαπημένα πρόσωπα του θύματος απαιτούν ικανοποίηση. Δεν αποτελεί ικανοποίηση η ισόβια φυλάκιση που σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια, έστω 20 ή 25, ο δολοφόνος θα κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, απειλώντας νέες αθώες ζωές.
Το άρθρο 7, παρ. 3 του Συντάγματος απαγορεύει τη θανατική ποινή πλην περιπτώσεων εθνικής προδοσίας. Σε αυτό το ζήτημα, όπως και σε άλλα, π.χ. στο θέμα της ευθύνης υπουργών, στο θέμα του αριθμού των βουλευτών κτλ., η αναθεώρηση είναι αναγκαία.
Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι πολιτικοί νοιάζονται για τον λαό ή για τον περιορισμό της εγκληματικότητας που μαστίζει τη χώρα. Πιστεύω όμως ότι αν στο εγγύς μέλλον ένας δικαστής διαβάσει την «εις θάνατον» ετυμηγορία του δικαστηρίου για ειδεχθείς βιαστές και δολοφόνους, πολλοί Ελληνες θα νιώσουν ανακούφιση και ίσως ευχαρίστηση.
Το παραπάνω άρθρο ίσως να μην κομίζει γλαύκα εις Αθήνας, πολλά έχουν ήδη ειπωθεί υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής από διάφορα βήματα όπως και εδώ φυσικά.
Θα ήθελα όμως να σταθώ στην τελευταία φράση του κειμένου, στο "πολλοί Ελληνες θα νιώσουν ανακούφιση και ίσως ευχαρίστηση".
Ανακούφιση κι ευχαρίστηση λοιπόν, σε μια εποχή που οι Έλληνες οργίζονται από την ατιμωρησία των πολιτικών, από την ασυλία των κάθε λογής μεγαλοσχημόνων και την αδυναμία αντιμετώπισης των διαρθρωτικών αδυναμιών της κοινωνίας μας που αντικατοπτρίζονται στην πολιτική και την οικονομία.
Όλα αυτά με την προσθήκη της καθημερινής εγκληματικότητας που γίνεται πιο βίαιη επειδή αγγίζει την ίδια τη ζωή των απλών και εν πολλοίς ανυπεράσπιστων ανθρώπων μπορεί να οδηγήσουν την κοινωνία σε εκρηκτικές αντιδράσεις και ίσως βρισκόμαστε πλέον στο σημείο όπου μια παρόμοια αλλαγή θα μπορούσε παρά τη δραστικότητα της να έχει θετικά αποτελέσματα.
Να τονίσω εδώ πως δεν αδικώ όποιον εκ θρησκευτικών ή ηθικών πεποιθήσεων ορμώμενος δηλώνει πως η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και μόνο ο Θεός μπορεί να επιβάλλει τιμωρία.
Όμως, δε μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας, οι δομές της οφείλουν και να προλάβουν και να καταστείλουν το έγκλημα ιδιαίτερα στις τόσο ειδεχθείς μορφές του.
Το τί θα κάνει ο όποιος θεός, οι όποια ή ο νόμος του κάρμα είναι μια άλλη διαδικασία που εκτυλίσσεται σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα και σε κάθε περίπτωση δεν επηρεάζεται από τις ανθρώπινες ενέργειες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
06-04-10
21:35
Σαν ποιά άτομα;Παιδόφιλοι;
Πίστευω πως η εφαρμογή της θανατικης ποινής δημιουργεί εναν φαυλο κύκλο. Ενας ανθρωπος που εκανε το Χ εγκλημα και μετα ενας αλλος που λόγω της καταδίκης διαπράττει ένα αλλό εγκλημα. Γιατί έγκλημα είναι και η αφαίρεση της ζωής του ανθρωπου που εχει καταδικαστει σε θανατο. Και κανένα είδος παραδειγματισμου δεν πετυχαίνει αυτή η ποινή αλλά ούτε και αποστροφής από τα εγκληματα. Το λένε οι στατιστικές...
Έχεις δίκιο και σαφώς οι στατιστικές είναι με το μέρος σου...
Όταν όμως η ποινή των ισοβίων έχει μετατραπεί σε 16 χρόνια όπως αναφέρθηκε ήδη και μάλιστα σε φόνους, τί είδους παραδειγματισμός θα επιτευχθεί με τις σαφώς ελαφρότερες ποινές, τις άδειες εξόδου από τις φυλακές, και την αναλογία 1:3 των αγροτικών φυλακών σε εγκλήματα όπως η παιδεραστία, ο βιασμός, το εμπόριο ναρκωτικών? Για να αναφέρω τα τρία εγκλήματα που θεωρώ έως ισοδύναμα με το φόνο.
Για να μην θεωρηθώ αιμοσταγής δήμιος, θα πρότεινα πλήρη αναδιάρθρωση του αναμορφωτικού συστήματος ώστε τα οικονομικά εγκλήματα π.χ. να τιμωρούνται με κοινωνική εργασία, όπως και εκείνα των ανηλίκων αντί να τους κλείνουν σε φυλακές μακριά από τον κόσμο. Θα διακινδύνευα να χαρακτηριστώ ρατσίστρια και να προτείνω άμεση απέλαση όλων των αλλοδαπών που συλλαμβάνονται για παράνομη είσοδο στη χώρα ή συναφή αδικήματα, και οι φυλακές να αποσυμφορηθούν και να παραμείνουν φυλακές με κανονικούς φυλακισμένους χωρίς καμμία διευκόλυνση όπου το αδίκημα είναι σε επίπεδο κακουργήματος και άνω και με τις προϋποθέσεις που θα ορίζονται κάθε φορά από το δικαστήριο που επιβάλει την ποινή έχοντας σταθμίσει ελαφρυντικά και επιβαρυντικά στοιχεία.
Λυπάμαι που δε μπορώ να αναγνωρίσω ελαφρυντικά σε εμπόρους ναρκωτικών όταν οι ίδιοι δεν είναι βαποράκια αλλά το κάνουν συνειδητά για το χρήμα, σε παιδεραστές, σε βιαστές τη στιγμή που ακόμα και στο φόνο, σε κάποιες φορές θα έβρισκα.
Πλήρης κατάργηση της θανατικής ποινής λοιπόν?
Ναι αλλά με αυστηρές προϋποθέσεις και αυστηρές ποινές και τήρησή τους εκεί που ασυναίσθητα μας ξεφεύγει το "κρεμάλα στο Σύνταγμα του χρειάζεται..."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
20-10-09
16:38
Αν κατάλαβα καλά, πέρα από τις προσωπικές μας απόψεις, τις στατιστικές που πολύ σωστά παρατέθηκαν και τα συμπεράσματα επιστημόνων στο ζήτημα, ο Achilles έθεσε με την ανάρτηση του μια ακόμα παράμετρο: το κοινό περί δικαίου αίσθημα, δηλ. αν δεν κάνω λάθος, την ικανοποίηση του κοινωνικού συνόλου από την τιμωρία του ενόχου ενός ειδεχθούς εγκλήματος.
Οι εκτελέσεις ήταν για πολύ καιρό δημόσιες... ενώ τώρα η ηθική εκτέλεση - διαπόμπευση γίνεται από τους πρόθυμους δημίους της τηλεόρασης και πάλι όμως, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που θεωρεί τη φυσική εξόντωση του ενόχου ως μόνη εκδήλωση δικαιοσύνης και μάλιστα σε 2 επίπεδα:
1. εξόντωση του θύτη όπως του θύματος,
2. ηθική-υλική-πνευματική ταλαιπωρία των οικείων του θύτη όπως εκείνων του θύματος.
Η παράθεση των ευρημάτων της επιστημονικής έρευνας θα αποτελεί πάντα ένα ορθό επιχείρημα, ωστόσο δεν πιστεύω ότι το ξερίζωμα της απαίτησης για θανατική ποινή (σε ορισμένα εγκλήματα τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) θα έχει επιτυχία εάν δεν βρεθούν τρόποι ικανοποίησης του αρχέγονου ενστίκτου εκδίκησης που έχει προ πολλού περάσει από το ατομικό στο συλλογικό υποσυνείδητο...
Οι εκτελέσεις ήταν για πολύ καιρό δημόσιες... ενώ τώρα η ηθική εκτέλεση - διαπόμπευση γίνεται από τους πρόθυμους δημίους της τηλεόρασης και πάλι όμως, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που θεωρεί τη φυσική εξόντωση του ενόχου ως μόνη εκδήλωση δικαιοσύνης και μάλιστα σε 2 επίπεδα:
1. εξόντωση του θύτη όπως του θύματος,
2. ηθική-υλική-πνευματική ταλαιπωρία των οικείων του θύτη όπως εκείνων του θύματος.
Η παράθεση των ευρημάτων της επιστημονικής έρευνας θα αποτελεί πάντα ένα ορθό επιχείρημα, ωστόσο δεν πιστεύω ότι το ξερίζωμα της απαίτησης για θανατική ποινή (σε ορισμένα εγκλήματα τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) θα έχει επιτυχία εάν δεν βρεθούν τρόποι ικανοποίησης του αρχέγονου ενστίκτου εκδίκησης που έχει προ πολλού περάσει από το ατομικό στο συλλογικό υποσυνείδητο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
20-02-09
00:57
Για εκείνους που είναι ήδη "μέσα", η έλλειψη δυνατότητας για πρόωρη αποφυλάκιση θα ήταν και έλλειψη κινήτρου για "καλή διαγωγή", χώρια που θα έκανε τη συμφόρηση στις φυλακές ακόμα μεγαλύτερη.
Οι άδειες ίσως να αποτελούν ένα απαραίτητο "ξέσφιγμα των λουριών" κατά περιόδους, ώστε να μην ευνοούνται ανεπιθύμητες αντιδράσεις.
Σχετικά με εκείνους που δεν έχουν μπει ακόμα "μέσα"
υπάρχουν κάποια στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι οι αυστηρότερες ποινές μειώνουν την εγκληματικότητα;
Ίσως δεν ήμουν αρκετά σαφής. Όταν μιλούσα για αυστηρότερες ποινές, εννοούσα σε συγκεκριμένες κατηγορίες εγκλημάτων, όπως δολοφονίες εκ πρόθέσεως, βιασμούς, παιδεραστία, εμπόριο ναρκωτικών. Σαφώς στις περιπτώσεις κάποιων π.χ. οικονομικών εγκλημάτων, θα μπορούσαν να ισχύουν οι διευκολύνσεις που ισχύουν τώρα.
Όσο για το δεύτερο σημείο, όχι δεν έχω υπόψη μου κάποια τέτοια στοιχεία, υπάρχει όμως κάποια πρόταση για το πώς να "αναμορφωθούν" παιδεραστές, (που συνήθως ασκούν χρόνια το χόμπυ), βιαστές και στυγνοί έμποροι ναρκωτικών (εθισμένοι στο χρήμα αυτοί)? Κάθε ιδέα δεκτή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-02-09
16:44
Η "αποσβολωμένη κοινωνία" όμως δικαιούται να επιδείξει ανάλογη αγριότητα; Και αν ναι, σε μία "άγρια κοινωνία", τι θα είναι εγκληματικό και και τι όχι; Γιατί, το "περί δικαίου αίσθημα", εκτός από κοινωνία, εμπεριέχει και ο ενδεχόμενο της μη κοινωνίας...
Μη με παρεξηγείς, δε μίλησα για άγρια κοινωνία, μιλάω για μια οργανωμένη κοινωνία με συντεταγμένα όργανα που λαμβάνουν ωστόσο υπόψη και τα θύματα.
Εξ' ου και η απορία μου για την συν τω χρόνω ελαστικότητα του συστήματος των καθείρξεων στην οποία δεν τοποθετήθηκες...
Δέχομαι την αντίρρηση σου για την "αγριότητα της κοινωνίας". Ναι δεν είναι κάτι ευκταίο γιατί θα μας οδηγήσει πάρα πολύ πίσω...
Παραμένω όμως και επανέρχομαι στην παραπάνω απορία μου. Μήπως η μη εφαρμογή της θανατικής ποινής θα έπρεπε να συνδυαστεί με αυστηρότερες (κατά το διαδικαστικό της εκτίσεως δηλ. χωρίς δυνατότητες άδειας, πρόωρης αποφυλάκισης κλπ) ποινές?
Επίσης θα ήθελα μια παραπέρα εξήγηση για το "ενδεχόμενο της μη κοινωνίας" που αναφέρεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-02-09
14:27
... Τα οποία αν άρχιζαν να επιβάλλουν (εκτελέσιμες) θανατικές ποινές, δεν θα διέφεραν σε τίποτα από τον "τυφλωμένο" πατέρα, που ήταν έτοιμος να σκοτώσει τον βιαστή! ...
Έχεις δίκιο όσον αφορά στη διαιώνιση του κύκλου της βίας. Θα ήθελα όμως να βάλουμε στη συζήτηση κι άλλη μια παράμετρο. Το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Πιστεύεις (και όλοι φυσικά, ανοιχτό είναι το ερώτημα) ότι το σημερινό σύστημα με τις άδειες, τη μια μέρα που μετράει για δύο στις αγροτικές φυλακές, και τις αποφυλακίσεις μετά από κάποια χρόνια μπορεί να ικανοποιήσει μια κοινωνία που μένει πραγματικά αποσβολωμένη μπροστά στην αγριότητα κάποιων εγκλημάτων? Πόσο μάλλον τους οικείους του εκάστοτε θύματος?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
09-02-09
21:50
Δύσκολη απάντηση, κι αυτό γιατί υπαγορεύεται τόσο από κάποιες απόψεις που αποτελούν καταστάλαγμα γνώσεων όσο και από καθαρά συγκινησιακά - υποκειμενικά κριτήρια.
Και εξηγούμαι:
Θεωρητικά έχω επιφυλάξεις απέναντι στην επιβολή της θανατικής ποινής καθώς δεν είναι ποτέ απόλυτα βεβαιωμένη μια δίκαιη δίκη, ή η πλήρης παράθεση όλων των στοιχείων. Πολλές φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε δίκες που η εμφάνιση ενός στοιχείου ή μιας μαρτυρίας μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ή σε δίκες που η αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση των δικαστών (άνθρωποι γαρ και αυτοί) δεν είναι δεδομένη.
Από την άλλη, υπάρχουν δυο-τρία πράγματα που απλά δε μπορώ να συγχωρήσω ως άτομο και δυσκολεύομαι στην ιδέα ότι μπορεί να συγχωρήσει η κοινωνία που με εκπροσωπεί και που είμαι μέλος της.
Μιλάω για το βιασμό, το εμπόριο ναρκωτικών, την παιδεραστία και last but not at all least την προδοσία ως έγκλημα κατά του κράτους (νομίζω ότι εν καιρώ πολέμου, δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή σε αυτό, αλλά δεν είμαι σίγουρη).
Όταν σε περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων υπάρχει η μαρτυρία του ίδιου του θύματος, ή η ομολογία του δράστη, δε μπορώ εύκολα να σταθώ στον σοφρωνιστικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης.
Αλήθεια, πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να είμαστε απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα?
Ιδιότητες όπως του γονιού, βιώματα του περιβάλλοντος μας, πόσο μας επηρεάζουν? Είναι σε βαθμό που να αναιρεί θεωρητικά ή στην πράξη έστω και εν μέρει λογικές, "πολιτισμένες" αν θέλετε αντιλήψεις και θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουμε?
Και εξηγούμαι:
Θεωρητικά έχω επιφυλάξεις απέναντι στην επιβολή της θανατικής ποινής καθώς δεν είναι ποτέ απόλυτα βεβαιωμένη μια δίκαιη δίκη, ή η πλήρης παράθεση όλων των στοιχείων. Πολλές φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε δίκες που η εμφάνιση ενός στοιχείου ή μιας μαρτυρίας μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ή σε δίκες που η αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση των δικαστών (άνθρωποι γαρ και αυτοί) δεν είναι δεδομένη.
Από την άλλη, υπάρχουν δυο-τρία πράγματα που απλά δε μπορώ να συγχωρήσω ως άτομο και δυσκολεύομαι στην ιδέα ότι μπορεί να συγχωρήσει η κοινωνία που με εκπροσωπεί και που είμαι μέλος της.
Μιλάω για το βιασμό, το εμπόριο ναρκωτικών, την παιδεραστία και last but not at all least την προδοσία ως έγκλημα κατά του κράτους (νομίζω ότι εν καιρώ πολέμου, δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή σε αυτό, αλλά δεν είμαι σίγουρη).
Όταν σε περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων υπάρχει η μαρτυρία του ίδιου του θύματος, ή η ομολογία του δράστη, δε μπορώ εύκολα να σταθώ στον σοφρωνιστικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης.
Αλήθεια, πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να είμαστε απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα?
Ιδιότητες όπως του γονιού, βιώματα του περιβάλλοντος μας, πόσο μας επηρεάζουν? Είναι σε βαθμό που να αναιρεί θεωρητικά ή στην πράξη έστω και εν μέρει λογικές, "πολιτισμένες" αν θέλετε αντιλήψεις και θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουμε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.