Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
22-01-11
22:40
Ένα κόμιξ που μου είχε κάνει εντύπωση από την παιδική μου ηλικία, για το "παράξενο" γροτέσκ χιούμορ του, η παλιά καλή αμερικάνικη σχολή, ήταν και το MAD, αν και η αλήθεια είναι πως δεν το έχω διαβάσει και πάρα πολύ, κυρίως επειδή όταν ήμουν μικρός αυτό βρισκόταν στα ράφια και στα γραφεία των εφήβων της εποχής κι έτσι το χέρι μου δύσκολα έφτανε τόσο μακριά, όσο κι αν ήταν αρκετά μακρύ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-01-11
22:10
Λατρεύω τα κόμιξ!!
Έχω διαβάσει από μικρό παιδί, έως σήμερα -ακόμη μικρότερο- όλων των ειδών τα κόμιξ, που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Από τα Μίκυ Μάους, Ποπάυ και Μπαγκς Μπάνυ, στα αγαπημένα μου Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, των οποίων είχα κάποια στιγμή μαζέψει τις πλήρεις σειρές, μέχρι ερωτικά, πορνογραφικά, ιστορίες του Μαρκήσιου, Exploitation, Nunsploitation, αλλά και SciFi, Fantasy, Marvel (κόβω φλέβα), Pulp κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, μέχρι και την αυτοβιογραφία της Τζένης Χειλουδάκη...
Κάθε τι που είχε μια σειρά από σκίτσα, συνοδευόμενα από έστω υποτυπώδες κείμενο, μου τραβούσε άμεσα την προσοχή, έπεφτε στο μακρύ χέρι μου και τ' αχόρταγο μάτι μου το ρουφούσε και το αφομοίωνε στη στιγμή. Ποτέ δεν ήταν αργά για ένα ακόμη κόμιξ, όμως ποτέ δεν ήταν και νωρίς. Εκατομμύρια στριπάκια έχουν καταγραφεί στα βάθη της μνήμης μου, μια αρχέγονη σούπα από χάρτινες εικόνες κοχλάζει βουβά στα βάθη του ασυνειδήτου μου και σε κάθε φυσαλίδα που αναδύεται, σχηματίζεται η γκροτέσκ καρικατούρα του γερο Χάουλα.
Δεν γνωρίζω ακριβώς την αιτία γι' αυτήν την αυθόρμητη όσο κι εγκάρδια έλξη, τη σχεδόν ερωτική. Όμως ποιος γνωρίζει τι είν' αυτό που μας κάνει κι ερωτευόμαστε; Ο συνδυασμός της εικαστικής τέχνης με την τέχνη του λόγου, πάντοτε με γοήτευε, ίσως επειδή με τα Μίκυ Μάους έμαθα να διαβάζω από μόνος μου, πριν ακόμη πάω σχολείο. Από την άλλη πλευρά, ίσως πάλι να ήταν αυτή η ίδια η γοητεία, που μ' έβαλε στο μεράκι να μάθω την ανάγνωση, κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Μεγαλώνοντας εκτίμησα περισσότερο την αισθητική τους. Οι ίδιοι οι περιορισμοί του μέσου, η ανάγκη δηλαδή να χωρέσουν μέσα σε πολύ περιορισμένο χώρο το σκίτσο και το κείμενο, όπως και η διακεκομμένη ροή των εικόνων, επέβαλαν έναν μινιμαλισμό, μια σπαρτιατική λιτότητα, τα οποία όμως μετουσιώνουν το κόμιξ ως η "Τέχνη της Συμπύκνωσης" κι ως εκ τούτου την καθιστούν πραγματικά την Ένατη Τέχνη.
Πρόσωπα κι εκφράσεις, συναισθήματα, τοπία, πόλεις, ατμόσφαιρες σκοτεινές, μυστηριώδεις, υποβλητικές ή φωτεινές, ανάλαφρες, κωμικές, όλα σχηματίζονται με λίγες απέριττες γραμμές, αν και στην πορεία έχω δει και πολύ περίτεχνα έργα, που πλησιάζουν περισσότερο τη ζωγραφική και λιγότερο τη σκιτσογραφία. Ο λόγος εξ ανάγκης αφαιρετικός, χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες, καταλήγει αναπόφευκτα σε μια λακωνικότητα κατ' ουσίαν φιλοσοφική. Ξεκαρδιστικά αστεία, βαθυστόχαστα νοήματα, ιδέες και πίστεις, όλα εκχυλίζονται σε χαρακτηριστικές ατάκες, που εντυπώνονται στο μυαλό κι αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, αφού η συμπυκνωμένη τους μορφή τους δίνει ιδιότητες μιμιδίων. Οι χαρακτήρες, άλλοτε βαθύτερα δουλεμένοι κι άλλοτε τελείως δισδιάστατοι, έχουν ωστόσο κοινά αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, που προσιδιάζουν σ' εκείνα της υπόλοιπης αισθητικής άποψης.
Λατρεύω τα κόμιξ, ελπίζω ότι κάποιοι από εσάς μπορεί να συμμερίζονται τούτη μου την αγάπη. Θα ήθελα να προτείνω λοιπόν, μέσα σ' αυτό το θέμα να βάλουμε τ' αγαπημένα μας κόμιξ, τους ήρωες που μας άρεσαν περισσότερο, σπάνια κόμιξ, κλασσικά κι αξέχαστα, ας φτιάξουμε εδώ την δική μας συλλογή με κόμιξ.
ΥΓ: Ευχαριστώ τη VVV για ένα θέμα που θα έπρεπε να το είχα ανοίξει από καιρό...
Έχω διαβάσει από μικρό παιδί, έως σήμερα -ακόμη μικρότερο- όλων των ειδών τα κόμιξ, που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Από τα Μίκυ Μάους, Ποπάυ και Μπαγκς Μπάνυ, στα αγαπημένα μου Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, των οποίων είχα κάποια στιγμή μαζέψει τις πλήρεις σειρές, μέχρι ερωτικά, πορνογραφικά, ιστορίες του Μαρκήσιου, Exploitation, Nunsploitation, αλλά και SciFi, Fantasy, Marvel (κόβω φλέβα), Pulp κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, μέχρι και την αυτοβιογραφία της Τζένης Χειλουδάκη...
Κάθε τι που είχε μια σειρά από σκίτσα, συνοδευόμενα από έστω υποτυπώδες κείμενο, μου τραβούσε άμεσα την προσοχή, έπεφτε στο μακρύ χέρι μου και τ' αχόρταγο μάτι μου το ρουφούσε και το αφομοίωνε στη στιγμή. Ποτέ δεν ήταν αργά για ένα ακόμη κόμιξ, όμως ποτέ δεν ήταν και νωρίς. Εκατομμύρια στριπάκια έχουν καταγραφεί στα βάθη της μνήμης μου, μια αρχέγονη σούπα από χάρτινες εικόνες κοχλάζει βουβά στα βάθη του ασυνειδήτου μου και σε κάθε φυσαλίδα που αναδύεται, σχηματίζεται η γκροτέσκ καρικατούρα του γερο Χάουλα.
Δεν γνωρίζω ακριβώς την αιτία γι' αυτήν την αυθόρμητη όσο κι εγκάρδια έλξη, τη σχεδόν ερωτική. Όμως ποιος γνωρίζει τι είν' αυτό που μας κάνει κι ερωτευόμαστε; Ο συνδυασμός της εικαστικής τέχνης με την τέχνη του λόγου, πάντοτε με γοήτευε, ίσως επειδή με τα Μίκυ Μάους έμαθα να διαβάζω από μόνος μου, πριν ακόμη πάω σχολείο. Από την άλλη πλευρά, ίσως πάλι να ήταν αυτή η ίδια η γοητεία, που μ' έβαλε στο μεράκι να μάθω την ανάγνωση, κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Μεγαλώνοντας εκτίμησα περισσότερο την αισθητική τους. Οι ίδιοι οι περιορισμοί του μέσου, η ανάγκη δηλαδή να χωρέσουν μέσα σε πολύ περιορισμένο χώρο το σκίτσο και το κείμενο, όπως και η διακεκομμένη ροή των εικόνων, επέβαλαν έναν μινιμαλισμό, μια σπαρτιατική λιτότητα, τα οποία όμως μετουσιώνουν το κόμιξ ως η "Τέχνη της Συμπύκνωσης" κι ως εκ τούτου την καθιστούν πραγματικά την Ένατη Τέχνη.
Πρόσωπα κι εκφράσεις, συναισθήματα, τοπία, πόλεις, ατμόσφαιρες σκοτεινές, μυστηριώδεις, υποβλητικές ή φωτεινές, ανάλαφρες, κωμικές, όλα σχηματίζονται με λίγες απέριττες γραμμές, αν και στην πορεία έχω δει και πολύ περίτεχνα έργα, που πλησιάζουν περισσότερο τη ζωγραφική και λιγότερο τη σκιτσογραφία. Ο λόγος εξ ανάγκης αφαιρετικός, χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες, καταλήγει αναπόφευκτα σε μια λακωνικότητα κατ' ουσίαν φιλοσοφική. Ξεκαρδιστικά αστεία, βαθυστόχαστα νοήματα, ιδέες και πίστεις, όλα εκχυλίζονται σε χαρακτηριστικές ατάκες, που εντυπώνονται στο μυαλό κι αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, αφού η συμπυκνωμένη τους μορφή τους δίνει ιδιότητες μιμιδίων. Οι χαρακτήρες, άλλοτε βαθύτερα δουλεμένοι κι άλλοτε τελείως δισδιάστατοι, έχουν ωστόσο κοινά αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, που προσιδιάζουν σ' εκείνα της υπόλοιπης αισθητικής άποψης.
Λατρεύω τα κόμιξ, ελπίζω ότι κάποιοι από εσάς μπορεί να συμμερίζονται τούτη μου την αγάπη. Θα ήθελα να προτείνω λοιπόν, μέσα σ' αυτό το θέμα να βάλουμε τ' αγαπημένα μας κόμιξ, τους ήρωες που μας άρεσαν περισσότερο, σπάνια κόμιξ, κλασσικά κι αξέχαστα, ας φτιάξουμε εδώ την δική μας συλλογή με κόμιξ.
ΥΓ: Ευχαριστώ τη VVV για ένα θέμα που θα έπρεπε να το είχα ανοίξει από καιρό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.