underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
01-03-11
19:12
Θέλω πάρα πολύ να σε πιστέψω και να πω "δε μαμιέται, το παιδί δε χρειάζεται πατέρα, θα κάνω ένα μόνη μου" αλλά δεν είμαι σίγουρη και δε θα σιγουρευτώ αν δεν μου παρουσιαστούν ικανού αριθμού έρευνες από ψυχολόγους που να υποστηρίζουν αυτό που λες.
Πάντως Himela νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι σχετικό κι ότι όταν κάποιος "θέλει" να πιστεύει κάτι, όσες έρευνες και να του φέρουν, αν διαφοροποιούνται από το αξιακό του σύστημα δεν πρόκειται να πειστεί. Αν εσύ βαθιά μέσα σου έχεις "καταγράψει" ότι το να μεγαλώσει το παιδί χωρίς πατέρα είναι από τις μεγαλύτερες συμφορές που μπορούν να του συμβούν, ακόμα και ο Freud να έρθει να σε διαβεβαιώσει πως δεν ισχύει δε νομίζω να πειστείς.
Θα σου παραθέσω την συγκεκριμένη έρευνα, η οποία, αν και λίγο παλιά, είναι νομίζω χρήσιμη καθώς αποτελεί βιβλιογραφική ανασκόπηση πολλών διαφορετικών ερευνών που ασχολούνται με το ζήτημα και βέβαια, όπως οι περισσότερες ανασκοπήσεις, δεν παρουσιάζει τίποτα μαύρο και τίποτα άσπρο. Δίνει όμως άποψη σφαιρική. Φαντάζομαι, επειδή βρίσκεται σε ακαδημαϊκό journal δεν θα έχεις πρόσβαση ή θα σου ζητήσει να πληρώσεις. Μπορείς πάντως να διαβάσεις το abstract. Δυστυχώς, αφού βρίσκεται σε προστατευμένη περιοχή δεν δικαιούμαι να το κάνω copy-paste εδώ. Μπορείς όμως να ρωτήσεις άτομα που έχουν πρόσβαση σε ακαδημαϊκά databases (ή pm ). Εν γένει έχω διαβάσει αρκετές έρευνες, άλλες υπέρ κι άλλες κατά, αλλά νομίζω ότι η συγκεκριμένη είναι αρκετά ευκολοδιάβαστη για κάποιον που δεν είναι του χώρου και απλά θέλει να ενημερωθεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
04-03-10
12:31
Ξέχασες κάτι βασικό νομίζω: τη θέληση του ανθρώπου να κάνει παιδί. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να κάνουν και να αναθρέψουν παιδιά, έστω κι αν υπάρχουν τα 3 παραπάνω. Μη σου πω οτι θεωρώ αυτό που λέω πιο σημαντικό κι από τα τρία που είπες.
Εγώ τα παραπάνω τα ορίζω σαν παράγοντες απαραίτητους για να προχωρήσει εκείνος που έχει την θέληση που αναφέρεις. Η θέληση είναι το δεδομένο δηλαδή. Αλλά μεταξύ του θέλω και του κάνω πρέπει να κοιτάμε και μερικά στοιχεία.
Επίσης να σου πω ότι θέλω κι εγώ να κάνω παιδί. Μη νομίζεις ότι μιλάω εκ του ασφαλούς. Η διαφορά είναι ότι σκέφτομαι αρχικά το παιδί κι όχι εμένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
04-03-10
12:18
Και ρωτάω ξανά: εφόσον ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω παιδί κι αν δεν το κάνω θα είμαι δυστυχής, κι αν δε βρω τον άντρα που θα πληροί τις προϋποθέσεις για αυτό, τι μου προτείνεις να κάνω;
Να ξαναπώ εκείνο στο οποίο πιστεύω πολύ: να κάνουμε παιδιά για να γίνουν εκείνα ευτυχισμένα, κι όχι για να ευτυχίσουμε εμείς.
Ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν πάντα, αλλά μερικά πράγματα είναι βασικά: ερωτική αγάπη μεταξύ των γονιών, στοιχειώδης οικονομική άνεση, ωριμότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
03-03-10
15:59
Έχω την εντύπωση πάντως ότι δεν σε παίρνουν εάν δεν έχεις δική σου οικογένεια...
Το αντίθετο ισχύει. Δεν πρέπει να έχεις υποχρεώσεις αφού ζεις με αυτά τα παιδιά. Δεν πας το πρωί και φεύγεις το απόγευμα. Έχεις τον ρόλο της μαμάς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
03-03-10
11:57
Διαφωνώ. Το παιδί πρέπει να έχει και τον πατέρα του, σαν πρότυπο, σαν σύμβολο ασφάλειας, όπως θες πες το.
Εννοείς ότι δέχεσαι σαν δεδομένο ότι ο πατέρας είναι πρότυπο και σύμβολο ασφάλειας σε αντίθεση με την μητέρα; Και βάζεις όρια σε αυτό ή δέχεσαι ότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος γένους αρσενικού που γίνει πατέρας έχει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;
Επειδή κάνεις αναφορά στα πρότυπα, να αναφέρω ότι για κάθε παιδί το αρχικό πρότυπο της ερωτικής σχέσης είναι αυτό των γονιών του. Και σκέφτομαι: τι θεώρηση του έρωτα θα έχει το παιδί που θα μεγαλώσει σε κάποιο επίπεδο και χωρίς συναίσθημα μεταξύ των γονιών του πλαίσιο; Πώς θα κινηθεί στις μετέπειτα σχέσεις του; Κι αν δεχτούμε ότι θεωρητικά μπορεί να δει κι άλλη πλευρά μέσω συγγενικών ζευγαριών (θείοι, παππούδες) πώς θα λειτουργήσει η σύγκριση μέσα του;
Ακόμα κι αν δούμε το θέμα ψυχαναλυτικά (έχοντας σαν βάση την σχέση μάνας-γιου σαν λανθάνουσα ερωτική) αναδύονται πάλι απορίες, όπως: τι σχέση προσκόλλησης θα δημιουργήσει κάποια συναισθηματικά στερημένη μητέρα με το παιδί της; Σε τι θέση θα τοποθετήσει το παιδί το "πρότυπο ισχύς της οικογένειας", τον πατέρα, όταν η ίδια η γυναίκα του το αντικαθιστά; Πόσο φυσιολογικά είναι αυτά για το μεγάλωμα κάποιου ισορροπημένου ατόμου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
03-03-10
10:49
Δεν αναφερόμουν στην σύγκριση που κάνεις. Μιλούσα ότι μεταξύ παιδιού σε επίπεδη σχέση και μη γέννησης παιδιού ψηφίζω το 'β. Κάνουμε παιδιά για να γίνουν ευτυχισμένα, όχι για να ευτυχίσουμε εμείς μέσω αυτών . Όσον αφορά το τι είναι καλύτερο, ουδέτερος γάμος ή single mother, δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση. Εξαρτάται από την single mother, τις συνθήκες που την έκαναν να πάρει αυτή την απόφαση, την αυτοεκτίμησή της, την ψυχική της ανθεκτικότητα. Εν γένει θεωρώ ότι αρκετές φορές κάποιο παιδί μπορεί να μεγαλώσει αρμονικά σε μονογονεϊκή οικογένεια, σε αντίθεση με το να αποτελεί μέλος κάποιας δυσλειτουργικής. Σε καμία περίπτωση δεν λέω βέβαια "κορίτσια, ξεχάστε τους άντρες, μόνες μας τα μεγαλώνουμε αποδοτικότερα", μην παρεξηγηθώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
03-03-10
10:34
Αν και μου φαίνεται κάπως, δεν θα κατηγορήσω κάποιον που παντρεύεται σε χ ηλικία χωρίς να είναι ερωτευμένος λόγω των κοινωνικών πιέσεων, οι οποίες υφίστανται και επηρεάζουν πολλούς ανθρώπους. Στην τελική παίρνει ο ίδιος κάποιο ρίσκο του στυλ "παίζει να δυστυχίσω, το προτιμώ πάντως από το να με λένε ανέραστο". Αλλά μιλώντας για παιδιά διαφωνώ με Δ κεφαλαίο. Επειδή βλέπω συνέχεια παιδιά που παρουσιάζουν πολλά προβλήματα που κατά μεγάλο ποσοστό προέρχονται από την οικογένεια, είμαι αντίθετη στους "επίπεδους" γάμους, χωρίς αγάπη. Πιθανώς να μην έχουν επιπτώσεις στον ψυχισμό του παιδιού στο επίπεδο κάποιου εκρηκτικού γάμου με καυγάδες και τεταμένη ατμόσφαιρα, αλλά, πιστέψτε με, το ουδέτερο, ψευτοτακτοποιημένο, ψυχρό κλίμα μεταξύ 2 γονέων που συνυπάρχουν χωρίς να αγαπιούνται είναι πηγή πλήθους προβλημάτων για κάποιο παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.