Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
30-03-11
12:37
1) Και εγώ που νόμιζα ότι όλοι από την κλίνη σου θα περάσουμε.....
...
: Αχ, αυτά τα βελάκια του!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
29-03-11
14:22
ψυχοθεραπευτή, όπως πολύ καλά ξέρεις...
τα βίτσια κάνουν τους ανθρώπους πιο ενδιαφέροντες...
-και σου δίνουν-ουμε και δουλειά συν τοις άλλοις!-
Γλυκιά μου Μαρίνα, επειδή ακριβώς σέβομαι τα βίτσια, δηλώνω "άνεργος"!
@ Ερωφίλη:Της μάνας του ο έρωτας.
σχωράτε με για το οφφ.
Καλή μου, η αλήθεια ποτέ δε συγχωριέται!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
27-03-11
15:49
Μήπως υπονοείς κάτι για τον Τζώρτζ;;;;
Όχι, αλλά για τους εν γένει οπαδούς, ναι!! (Από ερωτική άποψη βέβαια...για να μην είμαστε και οφ τόπικ!)!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
27-03-11
15:35
Το θέμα είναι πως ο ΓΑΠ έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας, άρα εκπληρώθηκε τουλάχιστον ο δικός του έρωτας.
Εντάξει, και στην περίπτωση του βιβλικού Αυνάν υπήρξε μία κάποια εκπλήρωση: εξ ου και το πλήθος των κατοπινών οπαδών του!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
04-09-08
11:29
Δείξε το δάκρυ σου, Οδυσσέα!
Όταν μου είπαν πως πέρναγες από τα μέρη μου
Κάτι βουνά, κάτι χωριά ασήμαντα
Θα πρέπει να ʽμουν πάλι στο χωράφι με τις αχλαδιές
Όλοι αλλού, όλοι κάπου, όλοι για κάτι
Εγώ στις αχλαδιές
Να δαγκώνω κάθε τόσο τον καρπό πʼ αργεί να ωριμάσει
Και να μαλώνω με τʼ αηδόνια που τους παίρνω το φαΐ
Σάμπως σπίτι να μην έχω, μάνα κι αδερφούς!
Πρώτα ήταν η αίσθηση,
Βαθιά φωνή επώδυνη όσο και πονεμένη
Μα ποιος την αίσθηση να αντέξει,
Ποιος τώρα να θυμάται τα παλιά
Εγώ εκεί, ο άνθρωπος της φωλιάς,
ο άνθρωπος της φωτιάς ;
Έπειτα ήταν άνεμος,
Κι έπειτα ακόμη το χορτάρι, σιγανό
Και τα πουλιά, ερωτευμένα
Άκουγα και δεν πρόσεχα
Αν από μέσα ήταν ή κι από παντού
Και χάθηκα…
Στα μέρη μου όσοι χάνονται είναι ευτυχισμένοι
Διασκορπισμένοι, αποκαμωμένοι και ισχυροί!
Θυμήθηκα…
Δύο χιλιάδες χρόνια ή μήπως τρεις;
Η Ιθάκη, μία φτωχιά,
πόλη να την πει κανείς;
Την ξέχασαν οι ελπίδες,
Των Ποιητών την εξουσία πήρε
Μήτε Καβάφης μήτε Όμηρος ασέβησαν τόσο πολύ
Σαν μάντεψαν να πουν στον Οδυσσέα,
Της Πηνελόπης τα καμώματα με τους Μνηστήρες.
Τέτοια θέλει ο νους για να σαλέψει
Νʼ αρνηθεί, να πεισμώσει, να οργιστεί
Μα μόνον ψυχούλα έμεινε,
Ιερή, ιεράπετρα,
Κίτρινες πλαγιές, κόκκινες ακρογιαλιές,
Στα σπίτια άρχισαν να βάζουν κεραμιδί,
Νέο υλικό, απόκτημα της γης
Κι άρχισαν πλοία στα νερά να ρίχνουν
Βαρκούλες κάποτε,
Τριήρεις με κενή την πρώτη θέση
Ακόμη πιο αρχαία, πιο παλιά κι ωραία,
Πάνω στα προβατάκια των κυμάτων περπατούσαμε
Βεβαιότητα!
Που χάθηκε….
Κι έγιναν ορατά τʼ αόρατα, σύμπαντα,
μόνον και μόνον γιατί χάθηκε η βεβαιότητα
Τώρα που το χώμα μας σκέπασε,
Τώρα σε πιάνω και με βλέπεις
Μα πάλι εγώ πονάω
Πονάει, μέσα μου πονάει
Τόσο χώμα, τόση σκόνη!
Άκουσα που έρχεσαι,
Που περνάς…
Μου το ʽπαν όλα
Θα έρθω σε σένα ανοιχτός, ζεστός
Με πήραν τα κλάματα
Που ξέρω τι έκανες στον αργαλειό
Όλʼ αυτά τα χρόνια!
Θα έρθεις μάλλον παγερός;
Πολεμικός και αδιάφορος;
Θα έρθω μʼ όλο μου το φως
Να σε παρηγορήσω,
Να σου εξηγήσω που κι εγώ,
Δύο, τρεις χιλιάδες…χρόνια
Έγινα του κόσμου παιδάκι
Στην τόση αντάρα,
Στη σκόνη που δεν λέει να φύγει!
Θα έρθω με όλο μου το φως,
Για μία αγκαλιά, μία εναρμόνιση έστω,
Και σίγουρα, ναι, βέβαια,
Το δάκρυ θα κυλήσειγια τον έρωτα!
Όταν μου είπαν πως πέρναγες από τα μέρη μου
Κάτι βουνά, κάτι χωριά ασήμαντα
Θα πρέπει να ʽμουν πάλι στο χωράφι με τις αχλαδιές
Όλοι αλλού, όλοι κάπου, όλοι για κάτι
Εγώ στις αχλαδιές
Να δαγκώνω κάθε τόσο τον καρπό πʼ αργεί να ωριμάσει
Και να μαλώνω με τʼ αηδόνια που τους παίρνω το φαΐ
Σάμπως σπίτι να μην έχω, μάνα κι αδερφούς!
Πρώτα ήταν η αίσθηση,
Βαθιά φωνή επώδυνη όσο και πονεμένη
Μα ποιος την αίσθηση να αντέξει,
Ποιος τώρα να θυμάται τα παλιά
Εγώ εκεί, ο άνθρωπος της φωλιάς,
ο άνθρωπος της φωτιάς ;
Έπειτα ήταν άνεμος,
Κι έπειτα ακόμη το χορτάρι, σιγανό
Και τα πουλιά, ερωτευμένα
Άκουγα και δεν πρόσεχα
Αν από μέσα ήταν ή κι από παντού
Και χάθηκα…
Στα μέρη μου όσοι χάνονται είναι ευτυχισμένοι
Διασκορπισμένοι, αποκαμωμένοι και ισχυροί!
Θυμήθηκα…
Δύο χιλιάδες χρόνια ή μήπως τρεις;
Η Ιθάκη, μία φτωχιά,
πόλη να την πει κανείς;
Την ξέχασαν οι ελπίδες,
Των Ποιητών την εξουσία πήρε
Μήτε Καβάφης μήτε Όμηρος ασέβησαν τόσο πολύ
Σαν μάντεψαν να πουν στον Οδυσσέα,
Της Πηνελόπης τα καμώματα με τους Μνηστήρες.
Τέτοια θέλει ο νους για να σαλέψει
Νʼ αρνηθεί, να πεισμώσει, να οργιστεί
Μα μόνον ψυχούλα έμεινε,
Ιερή, ιεράπετρα,
Κίτρινες πλαγιές, κόκκινες ακρογιαλιές,
Στα σπίτια άρχισαν να βάζουν κεραμιδί,
Νέο υλικό, απόκτημα της γης
Κι άρχισαν πλοία στα νερά να ρίχνουν
Βαρκούλες κάποτε,
Τριήρεις με κενή την πρώτη θέση
Ακόμη πιο αρχαία, πιο παλιά κι ωραία,
Πάνω στα προβατάκια των κυμάτων περπατούσαμε
Βεβαιότητα!
Που χάθηκε….
Κι έγιναν ορατά τʼ αόρατα, σύμπαντα,
μόνον και μόνον γιατί χάθηκε η βεβαιότητα
Τώρα που το χώμα μας σκέπασε,
Τώρα σε πιάνω και με βλέπεις
Μα πάλι εγώ πονάω
Πονάει, μέσα μου πονάει
Τόσο χώμα, τόση σκόνη!
Άκουσα που έρχεσαι,
Που περνάς…
Μου το ʽπαν όλα
Θα έρθω σε σένα ανοιχτός, ζεστός
Με πήραν τα κλάματα
Που ξέρω τι έκανες στον αργαλειό
Όλʼ αυτά τα χρόνια!
Θα έρθεις μάλλον παγερός;
Πολεμικός και αδιάφορος;
Θα έρθω μʼ όλο μου το φως
Να σε παρηγορήσω,
Να σου εξηγήσω που κι εγώ,
Δύο, τρεις χιλιάδες…χρόνια
Έγινα του κόσμου παιδάκι
Στην τόση αντάρα,
Στη σκόνη που δεν λέει να φύγει!
Θα έρθω με όλο μου το φως,
Για μία αγκαλιά, μία εναρμόνιση έστω,
Και σίγουρα, ναι, βέβαια,
Το δάκρυ θα κυλήσειγια τον έρωτα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
01-09-08
12:40
...του ωραίου ή αυτού που θεωρεί ο ίδιος ωραίο;;;;
Το "αφανές" έχει την ίδια αξία και στις δύο περιπτώσεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
01-09-08
09:43
...και σε τελική ανάλυση: Έρωτας είναι η επιθυμία να γνωρίσει κανείς τις αφανείς πτυχές του ωραίου, πάσει θυσία!Είχα ακούσει σε ένα τραγούδι το στίχο "She left the room and took all the air with her"...
Νομίζω αυτό είναι έρωτας- να νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις στιγμή μακριά από τον άλλο, ότι σε συμπληρώνει και δίνει νόημα στην ύπαρξή σου, να τον θεωρείς τέλειο -as in χωρίς ατέλειες- . Είναι ένα συναίσθημα που δεν συνοδεύεται από το παραμικρό ίχνος εγωισμού- είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα για τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, γι' αυτό και πολλές φορές λένε ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε έναν τρελό και έναν ερωτευμένο...
[..]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.