Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
21-04-11
12:13
ο Lautremontούλης μας είναι κλινική περίπτωση
μπα...
σαρκοβόρος άνεμος,
καρναβάλι δίχως μάσκα,
καλλιέργεια μαύρων μαργαριταριών (με αυτόμαστο σύστημα ποτίσματος)
διαχυτικό ψοφοσύνεργο που αν ήταν χτένα θα ήταν τα κενά που αφήνει,
καταγέλαστο αθόρυβο πυροτέχνημα,
παιδιάστικο κάμωμα όπως χειροκρότημα σε μια αιωρούμενη πατούσα
...
κι άλλα τέτοια πολλά είμαι είσαι είναι.
Αυτά δεν είναι κλινικά εκτός και μιλάμε για τις αυριανές πιθανότητες.
Ωστόσο το θέμα ¨υπερμεγέθη πέη¨ ποιητή μου το άφησες αδιευκρίνιστο
ναι γιατί τότε θα ασχολιόμασταν με το αν λέει αναλήθειες ο Εστεφαν Χιουι,
και ο νωέας θα με κυνηγούσε με το μαγκούρι ακούραστα κι αδιάκοπα
προς όλες τις πλευρές, το φως του παρόντος θέματος θα λιγόστευε
(όχι πως πριν ήταν και λάμπα φθορισμού ή ότι αχρήστευε τον φανοστάτη )
κι εμένα θα με συντηρούσαν οι ελπίδες της αδύνατης θέλησης να κάτσω
να τις φάω για να δω αν οι καλές απόψεις συνάδουν με το καλό χαρακτήρα,
ανάκατα με τα εύθραυστα κρύσταλλα των αμφιβολιών που αιωνίως θα πάλλονται
μέσα μας σαν μια ριζική ιδέα αδυναμίας να διακρίνεις από μακρυά το βάθος
του γκρεμού που είναι η γραφικότητα των στεφανοπαναγιώτηδων.
Αλλά και τι να πεις για τις εικαζόμενες πελώριες τερατόπουτσες?
Τι περίμενες, να έδινα την συγκατάθεσή μου να πηδήξει τη μουστάκα
ο κολοκοτρώνης ή να κάνει ο καραϊσκάκης γουτσουλίνια στη σαρδέλα?
To 'charbon de mer' το 1935 δεν γράφτηκε;
the sourceman yes the sourceman
Βγάλε το πέπλο το περιθρύλητο,
διασκεδάζω στη σκέψη ότι δε μπορεί κανείς να βγει
από το αίσθημα του γενικού ακατέργαστου
..χωρίς να πέσει πάνω σε ένα ψαχτηράκι που επιχειρεί
να χαράξει ανώδυνα ένα δρόμο σαν βροχοποιός
που αγαπάει να βρει τη μήτρα της διαφωνίας...
και το πείραμα είναι απλό:
ρίχνεις ένα χρονικά μετατοπισμένο σφάλμα στο κουρμπέτι,
κι αυτό τσιμπά μόνο του, σα μελανούρι που η ουρά του χτυπιέται
επίμονα λες και θέλει να ζήσει κι ας είναι και σε κουβά.
ναι ναι he wrote the novel in 1935, λυρική κι ανυπόφορη δεν είναι
αυτή η αποπνιχτική οσμή του ψαρόνερου εις τον κουβά της "τρατός"?
(σαν παρθένα περγαμηνή, ένα πολύ καθαρό χαρτί που δε χρησίμευσε
ποτέ για κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δέντρου που κόπηκε
για να παραχθεί )
Από κει και πέρα οι ποιητές δημιουργούν το δικό τους κόσμο (ή "τούνελ" αν θες το πεις έτσι) και φυσικά από dark σκοπιά καταστρέφουν τον ήδη υπάρχοντα.
αγάπη-τρέλα, όχι αγάπη-μίσος.
Σαν τους αιώνιους κατα φαντασίαν ερωτευμένους,
όχι αυτούς που πιάνουν στα πράσα τη καλή τους καβάλα
στον ...αλογατάρη και τους καίνε ζωντανούς και τους δυο.
Δεν είναι θέμα του ποιητή να αποδομήσει
(αυτό το κάνει αυτεπαγγέλτως ο ανοικοδόμος
αλλά ούτε και να εξαγνίσει τον κόσμο
(αυτή είναι η αυταπάτη του ρασοφόρου)
(ή να εξαγνιστεί, τότε θα μπέρδευε το λιβάνι με το λιμάνι).
Περιμένεις να σου πω ποιο είναι το θέμα του ποιητή?
Ρώτα έναν και μη τον πιστέψεις αμα σου πει.
Εγώ δε το ξέρω, ποιητής δεν είμαι, δόξα στην υστερία είπαμε
ο Aragon κι εγώ.
Εδώ γλυστράω στη γη που τη πατώ, στον ουρανό θα ήμουν
ένα ταραχώδες ζουζούνι πυ θα γαργάλαγε τα σύννεφα
να βρέχει αλλά όχι νερό, όοοοοχι, ΓΑΛΑ.
Καλό σαν διαφημιστική καμπάνια (ο ποιητής τάδε)
-και μη ξεχνάμε τους φανφάρες, ωωωωωω (και πέταμα φυλλαριστής
χαίτης εκ δεξιών, απότομα )
αλλά μια πόα προικισμένη με λιγοστή ευφυϊα που θα μπορούσε
να διαταράξει τη ζωή του, είμαι προσωπικά κι αυτό δεν είναι ούτε καν
ποιητική διαφθορά ή κάποιο ιδεολογικό πρόσχημα αποφυγής τιτλοποίησης.
Απλώς μακρυά από μένα οι αφοσιώσεις στην αναγνώριση χρήσης
ποιητικών σχηματοποιήσεων γιατί με οδηγεί στην απώλεια πνεύματος.
Χίλιες φορές η διάλυση της απόλυτης δεκτικότητας παρά η υπέρτατη θεμελίωση ενός ψέμματος
σαν ποστερ σε μια στοά για να τη καλύπτει.
Είμαστε σπεσιαλίστες να αποδίδουμε προθέσεις στους ποιητές
(φτιάχνουν κόσμους, αναπλάθουν το χαρακτήρα των πεταλούδων,
των νυχτερίδων και των φιδιών ή μαζεύουν δέρματα αλεπούδων και τσιντσιλά)
αλλά αυτό δεν είναι ίδιον των ποιητών
αλλά ίδιον της φαντασίας μας (για εκείνους κι όχι μόνο).
Απλώς οι ποιητές είναι αναφανδόν ρεμάλια που κρύβουν την ύπαρξή τους
πίσω από ενεργήματα λέξεις (κομπάζοντας συχνά πίσω από ερώτων λέξεις)
κι αστειεύονται στην ουσία με το χρόνο, με την ιδέα της ζωής.
Αν καταστρέφουν ή αν μετασχηματίζουν αυτό απαιτεί μια τρομερή πορεία
ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ κι όχι με φυλλομέτρηση σελίδων, απαρίθμηση έργων
ή καταμέτρηση καλαίσθητων εκφράσεων.
Ας μην ευνοούμε τον εγκλεισμό στο μυθικό χαρακτηριστικό του ποιηταρά,
καταστροφολόγος ή μέγας Παν Δημιουργός. (σε νταρκ ή λαϊτ αποχρώσεις)
Να είχε προέλευση την Ελευσίνα, κάτι γινόταν.
Θάνατος στου ποιητές
Θάνατος σ' αυτούς
που τα σκατά
τα κάνουν Ήλιο και Θάλασσα!
δες τη ζωή.
Υπάρχει πάντοτε μια σύγχυση.
Η ωραιοποίηση με την έμπνευση.
Μέστα σκατά μπορεί μια σκέψη να μας φέρνει οσμή νυχτολούλουδου, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.
Δε ταυτίζεις το κουράδι που κολυμπάει δίπλα σου με πλεούμενη ταξιανθία
ούτε καν συμφιλιώνεσαι με τις οσμές και το ρυπαρό,
αλλά δέχεσαι (απρόθυμα) ότι ζεις σε βόθρο
και από τον ανοιχτό υπόνομο κάποιος πετάει τσαλακωμένα ροδοπέταλα
και αμολάς ένα χαμόγελο για την ειρωνεία του συμβάντος.
Αυτό κάνει ΓΙΑ ΜΕΝΑ ο ποιητής. ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ απαλά.
(Χωρίς να σημαίνει ότι μπορεί να ανυψωθεί
για να βγει από τον υπόνομο και δε βγαίνει...
..φωνάζει, σκούζει κι αν χρειαστεί τρώει και τα πέταλα
για να γλυκάνει το στόμα του)
Στο τέλος φοβάμαι πεθαίνει απο τη δυσωδία.
Όχι λόγω ιδιότητας αλλά γιατί έρχεται η στιγμή
που οι οσμές κατακλύζουν τη φαντασία
και το νυχτολούλουδο δεν απομένει ούτε καν σαν
φανταστικός διακόπτης αναθυμιάσεων.
καλό πασόβερ να έχεις Νίκο κι όλοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.