Great Chaos
Περιβόητο μέλος
εχω φαει πολυ ξυλο απο τη μανα μου μερι τα 14-15
ok, δε την κατηγορω δεν ειναι οτι δε με αγαπαει απλα δεν ηξερε πως αλλιως να συγκρατει τα νευρα της...
παντως ουτε βιαιο ανθρωπο με εκανε αυτο, ουτε χαμηλου επιπεδου...
γενικα παντως εγω ειμαι κατα και οταν αποφασισω με το καλο και κανω δικα μου παιδια δε θελω να τακουμπησω...
θελω να ''με φοβουνται'' αλλα οι επειδη θα τα βαρεσω αν σπασουν το τζαμι...
απλα να ξερουν οτι θα ακολουθησει καποια τιμωρια... οπωσδηποτε οχι σωματικη παντως...
Με όλο το σεβασμό και χωρίς να θέλω να κρίνω κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αλλά μιας και είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου, θα ήθελα να κάνω ένα μικρό σχόλιο:
Δεν σ' έκανε βίαιο άνθρωπο, ούτε χαμηλού επιπέδου εκείνη η συμπεριφορά, αυτό θα το δεχτώ ανεπιφύλακτα. Βέβαια, ως προς τη βιαιότητα, δεν μπορεί κανείς να είναι ποτέ απόλυτα σίγουρος, επειδή όταν κάνουμε παιδιά και πολλές φορές φτάνουμε σε αδιέξοδα μαζί τους, ενστικτωδώς αναδύεται η συμπεριφορά την οποία εμείς γνωρίσαμε ως "θεμιτή" στην παιδική μας ηλικία. Με λίγα λόγια, συμβαίνει συχνά να αναπαράγουμε τις συμπεριφορές των γονιών μας, χωρίς να το κάνουμε απόλυτα συνειδητά. Φυσικά, εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να μην κάνεις κάτι τέτοιο, ωστόσο εγώ μιλάω λόγω εμπειρίας, δικής μου αλλά και άλλων. Προσοχή λοιπόν για το μέλλον, "γράψε το" κάπου αυτό που σου λέω σήμερα.
Αυτό όμως που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, είναι ότι αυτού του είδους η "διαπαιδαγώγηση" έχει επιδράσει σε βαθύτερο επίπεδο μέσα σου, δημιουργώντας ένα είδος αυτόματης "καταστολής", η οποία λειτουργεί υποσυνείδητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κάθε πράξη ή σκέψη που έρχεται σε αντίθεση ή έστω αμφισβητεί τις αρχές και τα "θέλω" τα οποία οι γονείς μας μεταδίδουν, να μας δημιουργεί τόσο ισχυρές ενοχές, που να οδηγούν σε έντονες συναισθηματικές συγκρούσεις. Έτσι, το αποτέλεσμα συχνά είναι να γεννώνται "θωρακίσεις", άγχος και περιχαράκωση, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ως αποτέλεσμα να υποχρεωνόμαστε εσωτερικά ν' ακολουθούμε για πάντα τις επιταγές εκείνων, χωρίς να μπορούμε να εξετάσουμε με λογικά κριτήρια το κατά πόσον αυτές έχουν νόημα στη σύγχρονη εποχή ή είναι ξεπερασμένες, εάν μας κάνουν καλό ή κακό. Μιλάω πάντα με βάση προσωπικά βιώματα και παρατηρήσεις.
Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές θα πρέπει να αποφεύγονται. Το υπερβολικό άγχος των γονιών "να γίνουν τα παιδιά τους σωστοί άνθρωποι", καλό θα είναι να τιθασεύεται, αφού στην πραγματικότητα η σωστή συμπεριφορά και οι ανθρώπινες ποιότητες διδάσκονται καλύτερα με το προσωπικό παράδειγμα και όχι διά της βίας. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τους γονείς, αφού όπως είπε και ο Ιησούς "Ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν" (δηλαδή δεν ξέρουν να φτιάχνουν γαρίδες; ). Η κριτική γίνεται προκειμένου ν' αποφύγουμε εμείς τα ίδια λάθη.
Θα ήθελα τέλος να σχολιάσω λίγο τη διήγηση της Whitedrum. Είναι εκπληκτικό το πόσο περίπλοκες, δύσκολες και ψυχοφθόρες είναι συχνά οι σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους και ακόμη το πόσο δυσβάσταχτη γίνεται για πολλούς η γονική ιδιότητα. Φαίνεται πως πριν κανείς αποφασίσει να κάνει παιδιά, θα πρέπει να έχει δουλέψει πολύ μέσα του και να έχει ξεπεράσει πολλά από εκείνα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του, αλλά κυρίως εκείνα που κουβαλάει από τη δική του παιδική ηλικία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
"Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν σας ανήκει η βασιλεία των ουρανών", είπε επίσης. Αν αντίθετα κάνουμε τα παιδιά σαν τα μούτρα μας, ποια βασιλεία άραγε μας ανήκει;...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μμμμμ, εμένα είναι λίγο πιο light τρελαίνεται για Apocalyptica! (Το creeping death είναι το αγαπημένο της). Τσάμπα η κλασσική που άκουγα όταν ήμουν έγκυος.
(πλάκα κάνω. μέχρι να μάθω πως είναι έγκυος -αλλά και μετά πήγαινα σε ροκ πάρτυ στην Κέρκυρα καθημερινά! )
Καθόλου τσάμπα η κλασσική μουσική. Αν δεν την άκουγες κατά την εγκυμοσύνη, το παιδί θ' άκουγε για νανούρισμα το Creeping Death από την εκτέλεση των Metallica (οι οποίοι το έγραψαν κατά την εποχή που είχαν ακόμη σπυράκια και πολύ τσαμπουκά κι όχι μετά που χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά) και όχι αυτήν των Apocalyptica (η οποία παρεμπιπτόντως μου αρέσει κι εμένα πολύ). Πάλι καλά να λες. Αλήθεια, στην όμορφη Κέρκυρα μένεις; Με το Ποντικονήσι;; Με τα καντούνια τα στενά που τά 'χω σεργιανίσει;;;
Άσχετο: Ήμουν σίγουρος ότι η Isiliel είναι ηρωίδα από φάνταζυ. Τώρα επιβεβαιώθηκε. Από ποιο ανάγνωσμα παρακαλώ, γιατί είμαι φαν του φάνταζυ (φαν του φαν-ταζυ, καλό ε;; )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Αγαπητή μου Isi, ο Lory έχει αρκετό δίκιο, στο ότι αντιμετώπισες τα λόγια του με περισσότερο δογματισμό απ' όσο μας έχεις συνηθίσει. Αυτό που θέλουμε να πούμε και που νομίζω ότι και ο Lory το ανέφερε έμμεσα, είναι ότι εφόσον εσύ βρήκες (και καλά κάνεις να είσαι περήφανη γι' αυτό το έργο, αν είναι έτσι) τον τρόπο να πετύχεις το ζητούμενο χωρίς καθόλου βία, τότε αποδείχτηκες σοφότερη εμού, για παράδειγμα, και χίλια μπράβο. Πιθανόν συντονίστηκες καλύτερα με το παιδί, λόγω του ότι το μεγαλώνεις μόνη και βρήκες την κοινή γλώσσα που δεν έχει ανάγκη από μπάτσες για να γίνει κατανοητή ("Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος, σ' όλες τις καρδιές σ' όλα τα στήθη..."). Αυτό που λέμε με τον Lory είναι ότι αν δεν είναι κανείς τόσο σοφός, δεν χαλάει ο κόσμος αν χρησιμοποιηθεί η βία με "φωτισμένο" τρόπο. Μερικοί χαρακτήρες ίσως το χρειάζονται. Για παράδειγμα, εγώ με την κόρη μου παίζουμε μπουνιές για πλάκα, μου έχει ρίξει κατά λάθος και καναδυό. Το παιδί είναι 8 χρονώ και ακούει Slayer, όπως έγραψα στην αρχή. Αλλιώς μεγαλώνει ένα Isiδάκι και αλλιώς ένα Χαουλάκι, είναι και τα γονίδια μην το ξεχνάς... Επίσης να πω ότι συμφωνώ με τον Lory στο ότι σπάνια οι γονείς ξέρουν τι είναι σωστό για το παιδί τους, απλά όλοι νομίζουν ότι ξέρουν το καλό, όμως όπως έχω ξαναπεί, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Θα συμφωνήσω τέλος μαζί σου ότι περισσότερα μαθαίνουμε εμείς από τα παιδιά μας, παρά αυτά από εμάς.
Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες, ας αντιμετωπίζουμε την άποψη του άλλου με το σκεπτικό ότι κι αυτός κάτι έχει δει στη ζωή του και κάτι ξέρει που εμείς δεν έτυχε να το γνωρίζουμε και ας μην προσκολλώμαστε (το λέω και για μένα αυτό εντάξει;; στη δική μας γνώμη, αφού άλλωστε αυτήν την έχουμε φάει στη μάπα (έχω αρχίσει και με βαριέμαι γιατρέ μου, λέω να χωρίσω από τον κακομούτσουνο εαυτό μου και να παντρευτώ έναν πιο όμορφο και χαμογελαστό). Θα δείτε ότι η σύνθεση των υπέροχων ιδεών που έχει ο καθένας μας θα μας οδηγήσει με ασφάλεια σε εντυπωσιακά συμπεράσματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Άσχετο, πόσο μπάτσα είναι η "γατίσια" μπάτσα;
Το πως θα διαπαιδαγωγήσει ο καθένας τα παιδιά του είναι δικό του θέμα, αν δεν υποκύπτει σε εύλογες ακρότητες. Απλά πιστεύω ότι αν πρέπει να πάρεις θέση, αυτή θα πρέπει να είναι "στρέιτ", το "ναι μεν, αλλά" ποτέ μου δεν μου άρεσε. Τώρα, όσο και να αναλυθεί το θέμα, για μένα η ουσία θα συνεχίζει να είναι:
Λοιπόν, εδώ κάποιος συνομιλητής θέλει να με βγάλει "κουνιστό". Διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι!!! Να διαγραφεί αμέσως ο αχρείος, να μάθει να φέρεται.
Σοβαρά τώρα!! Πόσο μπάτσα είναι η "γατίσια" μπάτσα; Όσο χρειάζεται, ακριβώς!!!
πάντως παιδιά, απ όσο είδα εγώ τουλάχιστον (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) απ όσους είπαμε ότι είμαστε υπέρ στη μπάτσα μια στα τόσα κι αν, κανένας δεν υπερασπίστηκε τον σωματικό πόνο ή το χαστούκι ή κάτι που θα είναι βάρβαρο κι επίπονο
όλοι αναφέραμε για ένα "ταπ" στα μαλακά... περισσότερο σαν τιμωρία κι όχι σαν σωματική βία
αυτή αντιλαμβάνομαι ότι είναι και η γατίσια μπάτσα
Σε γενικές γραμμές αυτό που λες είναι.
Ανάλογα με τον τρόπο χρήσης της, η "συμβολικού χαρακτήρα" βία μπορεί αντιθέτως με αυτά που λεν κάποιοι, οι οποίοι δεν έχουν απαραιτήτως άδικο, να διδάξει τη μη-βία. Η διαπαιδαγώγηση είναι μια διαλεκτική διαδικασία και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο γονιός έχει κάποια εξουσία (με την έννοια της δικαιοδοσίας περισσότερο), επειδή έχει και την φοβερή και τρομερή ΕΥΘΥΝΗ. Δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτο σε αυτήν τη διαδικασία. Το υποτιθέμενο "ξύλο" εάν και μόνο εάν χρησιμοποιείται με τον τρόπο που συζητούμε, αποτελεί αυτό που λέμε "αποτρεπτική δύναμη". Θέτει όρια, τα οποία εμείς επιλέγουμε να είναι ευρέα και όχι στενά και θυμίζει στο παιδί ότι στη ζωή υπάρχει "ανωτέρα βία" στην οποία όλοι συμμορφωνόμαστε (ακόμη και το δικαστικό μας σύστημα δέχεται την ανωτέρα βία ως δικαιολογία για την τέλεση ή την παράλειψη πράξεων). Η άρνηση της βίας δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να την εξασκήσω, αλλά ότι επιλέγω να μην το κάνω. Το μήνυμα είναι ότι αν ξεπεραστούν τα όρια, μπορεί να επιλέξω να ασκήσω βία, γι' αυτό να βρεις τρόπο να ελλιχθείς μέσα στα όρια, για να μη φτάσουμε εκεί.
Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη ευελιξία έχουν τα παιδιά. Εάν τους περάσει το μήνυμα ότι με το καλό μπορούν να πετύχουν τα πάντα, σε σχέση με το πρώτο τους μικροπεριβάλλον που είναι η οικογένειά τους, ενώ με το κακό απλά θα βρουν κακό μπροστά τους, (no passaran φωνάζει ο ταλαίπωρος γονιός, μπροστά στις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού του) τα παιδιά απορρίπτουν τη βία, διαλεκτικά και όχι από φόβο. Επίσης γίνονται υπεύθυνα, αφού τους μεταθέτεις την ευθύνη να βρουν το σωστό τρόπο για να διεκδικήσουν αυτά που επιθυμούν ή πιστεύουν ότι δικαιούνται.
Ποτέ μην είστε απόλυτοι αγαπητοί μου συνομιλητές (δεν λέω για σένα Κουέ μου, άντε γιατί είσαι και ευαισθητούλα και δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι). Αυτό που φαίνεται καλό μπορεί να καταλήγει στο κακό και το αντίστροφο. Στη ζωή σου πρέπει να κυλάς μαζί με το ποτάμι, ποτέ μην νομίσεις ότι βρήκες την απόλυτη αλήθεια, γιατί τα χρονικά του Μεγάλου Χάους γράφουν: "Το Χάος είναι ο τάφος κάθε Ουτοπίας".
Αν η μπάτσα είναι περισσότερο τιμωρία τότε γιατί όχι μια τιμωρία αλλά μια μπάτσα?
Απάντησε μου σε κάτι (ή όποιος θέλει): Τι θέλουμε να δείξουμε στο παιδί με μια μπάτσα? Τι θέλουμε να του προκαλέσουμε και πως εξυπηρετεί τους σκοπούς μας?
Στην ερώτησή σου αγαπητή μου Isi, απαντώ με το πιο πάνω κείμενο, το οποίο δεν απευθύνεται και πάρα πολύ στην Κουέ, παρά μόνο για να σημειώσω ότι συμφωνούμε. Παραδόξως δεν έχω χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα την τιμωρία παρά μόνο ως απειλή. Ίσως γιατί εμένα προσωπικά με πείραζε περισσότερο και με στεναχωρούσε άσχημα η τιμωρία όταν ήμουν παιδί. Ίσως γιατί η μάνα μου έκανε κατάχρηση της τιμωρίας, αντίθετα με το ξύλο, όπου ήταν πολύ συνετή. Δεν υπάρχουν απόλυτες συνταγές. Για τον εαυτό μου, ως παιδί που είμαι ακόμη, δεν θεωρώ ότι είμαι θύμα βίας, αλλά ότι είμαι θύμα υπερβολικής διαπαιδαγώγησης. Πέρασαν σχεδόν 37 χρόνια πριν μάθω να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και πριν προσπαθήσω να αποβάλω τα στενά όρια που η καθωσπρέπει διαπαιδαγώγησή μου μου επέβαλε. Θα προτιμούσα λίγο περισσότερο ξύλο από την υπερβολική πειθώ που μου επιβλήθηκε. Οι γονείς μου τράβηξαν το διάολό τους με μένα όταν μπήκα στην εφηβική ηλικία και έπειτα. Τους χόρεψα στο ταψί και ότι μου έκαναν το έφαγαν στη μούρη και με το παραπάνω (Αντίδραση αντίδραση το μόνο που θα κάνω, αντίδραση αντίδραση μετά ίσως πεθάνω). Δεν είναι καθόλου εύκολο να σου έχει δώσει ο Θεούλης το Μέγα Χάος για παιδί κι εσύ να πρέπει να κουμαντάρεις τέτοια "φυσική δύναμη". Ευτυχώς μου είχαν διδάξει τον αυτοσεβασμό και έτσι δεν έμπλεξα ποτέ με τίποτε κακό, αν και είχα κάθε ευκαιρία να μπλέξω, εφόσον το είχε η κούτρα μου να κατεβάζει ψείρες, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Στο γράφω αυτό γιατί η κόρη σου μπαίνει στη εφηβία. Φοβού!!!
Τραγικοποιούμε τα πράγματα πιστεύω!
Με αυτά που λέτε εδώ, η κοινωνία μας θα έπρεπε τώρα να είναι μια ζούγκλα.
Οι γονείς μας τρώγανε ξύλο στο σχολείο, τρώγανε ξύλο από τους γονείς τους, τους παππούδες τους, ίσως και τον γείτονα και όποιον άλλον τους έβλεπε να κάνουν μια σκανδαλιά.
Αν αυτή τη συμπεριφορά την μετέφραζαν με τον τρόπο που λέτε, θα έπρεπε να έχουμε σχολεία-ρινγκ αφού τα παιδιά θα πλακώνονταν συνέχεια, μπουνίδια με το παραμικρό στους δρόμους αφού έτσι μάθαμε πως είναι η επιβίωση κ.ο.κ.. Δλδ ένας κύκλος βίας όπως αναφέρθηκε παραπάνω, που όμως δεν υπάρχει.
Και εγώ έφαγα ξύλο από τους γονείς μου και τα αδέρφια μου αλλά δεν πάθαμε κανένα ψυχικό λαλά..
Α) Η κοινωνία μας είναι μια ζούγκλα και όσο "δυτικοποιείται" τείνει να φτάσει σε επίπεδο Αμαζονίου πριν την αποψίλωσή του.
Β) Αυτή η συμπεριφορά είναι τυπική για μια σύγχρονη δυτική κοινωνία και, όπως σωστά γράφεις, δεν οφείλεται στο ξυλάκι που έφαγαν από τους γονείς τους.
Γ) Αυτό θέλουν να πιστεύουν όλοι για τον εαυτό τους... Ρώτα και τους άλλους μήπως έχουν διαφορετική γνώμη. Γιατί κι εγώ την ίδια γνώμη είχα, όμως ο ψυχίατρός μου κουνάει με συγκατάβαση το κεφάλι όταν το ακούει...
ΚΑΘΕΤΑ ΟΧΙ!! Τι παράδεισος θα ήταν αυτός αν επέβαλε τη βία?
Πειθώ αντι γιά πίεση. Το να πείθεις είναι δύσκολο διότι χρειάζονται επιχειρήματα. Το να ασκείς βία είναι εύκολο. Οταν μάλιστα ξεσπάς τα νεύρα σου. Και ας λες στο παιδί " το κάνω γιά το καλό σου".
Ξύλο ούτε στα ζώα.
Αγαπητέ και σεβάσμιε καινούριε συνομιλητά, κανείς δεν έχει φτάσει στον παράδεισο. Λένε οι μύθοι, ότι ο δρόμος για εκεί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αντιθέτως λένε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων.
Ποιος είπε ότι η πειθώς είναι πάντα λιγότερο βίαιη από ένα χαστούκι (το οποίο εδώ που τα λέμε είναι απολύτως πειστικό μερικές φορές ); Πώς μπορεί το παιδί να γνωρίζει αν τα επιχειρήματά σου είναι αληθή ή σοφιστικά; Εγώ έχω κακή εμπειρία από τα πολλά επιχειρήματα. ("Θα δεις, όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες" μου ψιθύρισε το Μέγα Χάος μια νύχτα. Ποτέ δεν φανταζόμουν με πόσο πικρό τρόπο θα ανακάλυπτα την αλήθεια αυτού του στίχου που εμπνεύστηκα). Ένα τίμιο ξύλο είναι καλύτερο από μια άτιμη πειθώ φιδίσιας γλώσσας, μην είστε αγαπητοί μου ποτέ απόλυτοι. Θυμηθείτε και το Fight Club. Με συγχωρείς, αλλά έχεις την ηλικία της μάνας μου κι έχω προσωπική εμπειρία (πλην των δικών μου γονιών) από τη "δημοκρατική διαπαιδαγώγηση" της γενιάς σας. (Θα μου πεις κουκιά έφαγες, κουκιά μαρτυράς. Σωστά, θα προτιμούσα λίγες φακές όμως)...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μια φορά, όταν ήταν 4 χρονών περίπου, έκανε κάτι, για το οποίο έκρινα ότι πρέπει να είμαι αυστηρός. Της λέω λοιπόν: "Άκου να δεις, τώρα δεν σου μιλάει ο Κωστάκης (έτσι με αποκαλεί, όχι μπαμπά) αλλά ο πατέρας σου!!!" Το παιδί με κοίταξε παράξενα και δεν απάντησε. Το απόγευμα, έπαιζε με δυο κουκλάκια σκυλάκια που είχε. Αφού λοιπόν τα σκυλάκια δαγκώθηκαν λίγο μεταξύ τους, γυρνάει το μεγαλύτερο σκυλάκι και λέει στο μικρότερο (φυσικά το παιδί το έλεγε): "Τώρα δεν σου μιλάει ο Αζόρ, στου μιλάει ο σκύλος ο πατέρας σου!!!" Φυσικά εγώ γέλασα πολύ με την ατάκα αυτή και από τότε έχει μείνει σαν αστείο μεταξύ μας ότι εγώ είμαι (όταν θυμώνω) ο σκύλος ο πατέρας της.
Μερικές φορές αναγκάζεσαι να τα μαζέψεις ηττημένος αγαπητή μου, πώς να το κάνουμε...Το μυστικό είναι το εξής: "Κι εγώ, κι εσύ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, μπορεί να πούμε ή να κάνουμε λαλακίες, όμως ας μην επιμένουμε ποτέ σε λαλακίες". Η ανατροφή παιδιών είναι δυναμική διαδικασία και κρίνεται κάθε στιγμή. Ευτυχώς η αγάπη μπορεί να διαγράψει τα λάθη και από τις δυο μεριές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
λοιπόν εγώ δεν έχω φάει ξύλο από τους γονείς μου (ήμουν ήσυχο παιδί πάντως).
Τις ελάχιστες φορές που ήθελαν να με τιμωρήσουν μου έδιναν δυο ξυλιές στον ποπό και με μάλωναν. Δεν πονούσα, ο λόγος που έκλαιγα ήταν ότι στεναχωριόμουν που με μάλωναν. Πιστεύω λοιπόν ότι ο γονιός μπορεί με μια φωνή να επιβληθεί στο παιδί του, το ξύλο είναι απαράδεκτο
Δεν ειμαι της βίας , δε μαρεσει να την χρησημοποιω, πολλες φορες τη θεωρω σημαδι αποτυχιας.
Ομως απο την αλλη, για καποιες ηλικιες τα παιδια ειναι -σε καποια θεματα-, σαν ζωακια, δεν κατανοουν αμα δε πεσει και καμια κατραπακια. Με σωστη χρηση δεν εβλαψε ποτε κανεναν. Ισα ισα κανει και καλο.
Λίγο ξύλο χρειάζεται νομίζω.Όταν δεν καταλαβαίνεις με τα λόγια,θα καταλάβεις αλλιώς... Ειδικά αν κάνεις κάτι κακό επανειλημμένα,θέλεις γερό ξύλο πιστεύω...για πιο ασήμαντα πράγματα,λέγοντας ξύλο μη φανταστείτε κλωτσομπουνίδια ,απλά να τραβάς το μαλλί και τέτοια...
Δε θα κρατάει κακία ρε Hunter,ίσα ίσα καταλαβαίνει την-κακιά-πράξη του και στο μέλλον θα ευγνωμονεί τους γονείς του
Την παράθεση του Bill την έβαλα απλώς γιατί από έναν Slayer δεν περίμενα τίποτε λιγότερο. (Ξέρεις Μπιλ ότι το αγαπημένο συγκρότημα της οκτάχρονης κόρης μου είναι οι Slayer; )
Τις άλλες δύο παραθέσεις τις έβαλα για να οριοθετήσω ορισμένα πράγματα χωρίς να επαναλαμβάνω τα ίδια.
Ο κινέζος στρατηγός Σουν Τζου είπε: "Σοφός ηγέτης είναι αυτός που ξέρει να χρησιμοποιεί την αυστηρότητα και την επιοίκια με φωτισμένο τρόπο"
Ο ελληνικός πολιτισμός πρόσφερε στον κόσμο την έννοια "του Μέτρου".
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια διαφωνώ με τη δογματική καταδίκη κάθε μορφής βίας. Η βία είναι βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό που συντελεί στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους και στη φυσική επιλογή (μέσω του ανταγωνισμού) και η πλήρης καταστολή της έχει τις συνέπειες που μπορεί κανείς να δει στην ταινία "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι".
Επίσης έχω να επισημάνω ότι το παιδί θα βρει μπροστά του βία, όταν θα φύγει από τα χέρια μας, βία που διδάσκεται συστηματικά από την άθλια κοινωνία μας, κι έτσι θεωρώ ότι ο γονιός θα πρέπει να το προετοιμάσει να την αντιμετωπίζει. Η πλήρης άρνηση της βίας είναι σαν να αρνούμαι να κάνω εμβόλια στο παιδί μου επειδή θεωρώ ανήθικο να του βάλω παθογόνα μέσα στο αίμα του. (Τέτοια ιατρικά-χειρουργικά παραδείγματα έφερνε και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, λες να πρέπει να το κοιτάξω σε κανέναν ειδικό; )
Ένα άλλο ζήτημα είναι το εξής: Επειδή όπως είπα η βία είναι έμφυτη στον άνθρωπο, προκειμένου αυτός να επιβιώσει (στο φυσικό περιβάλλον εννοώ, ξέρετε τα ένστικτα έχουν εγχαραχτεί πολύ νωρίτερα από τη δημιουργία πολιτισμού), κάθε μωρό από τη στιγμή που γεννιέται προσπαθεί να επιβληθεί στο περιβάλλον του, ενστικτωδώς. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει ένας διαρκής αγώνας επικράτησης μέσα στην οικογένεια, μη σας μπερδεύουν τα ροζ τους μαγουλάκια και οι αθώες τους φατσούλες, αυτό που ζητά κάθε μωρό είναι η εξουσία μέσα στην οικογένεια. Το να μάθει ένας νεογέννητος άνθρωπος ότι μόλις κλάψει ή κάνει ένα πείσμα οι άλλοι θα τρέξουν να τον εξυπηρετήσουν, του δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας περί της επιβίωσής του (άγριο ένστικτο και τα μωρά δεν έχουν φραγμό στα ένστικτά τους). Έτσι τα μωρά (μιλάω για εξαιρετικά μικρές ηλικίες, ξέρω καλά τι λέω, πιστέψτε με) εξασκούν με διάφορους τρόπους βία (ψυχολογική βέβαια) πάνω στους γονείς. Αν σε αυτήν την προσπάθεια δεν βρουν σθεναρή αντίσταση, τίποτε δεν πρόκειται να πάει καλά. Αυτούς τους γονείς που έχουμε δει τα παιδιά τους να ουρλιάζουν δημοσίως και αυτοί να τα δέρνουν, τους λυπάμαι, έχουν χάσει το παιχνίδι (ένδειξη αποτυχίας λέει ο Lory).
Για να έχει αποτέλεσμα η βία, χωρίς μάλιστα να καταπατά τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, ή αν θέλετε ο "φωτισμένος" τρόπος χρήσης της είναι ο εξής: Η βία πρέπει να είναι περισσότερο ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ παρά ουσιαστική. Η χρήση της πρέπει να είναι σπάνια, ο τρόπος άσκησής της ήρεμος, αυστηρός και αταλάντευτος και η παρουσία της να δίνει την εντύπωση ότι "το θέμα είναι σοβαρό". "Και ο Άγιος θέλει φοβέρα" λέει μια παροιμία και πιστεύω ότι είναι σοφή. Με αυτόν τον τρόπο η έννοια της βίας απλά θέτει κάποια όρια, τα οποία καλό είναι να τηρούνται ("Ο φόβος φυλάει τα έρημα). Με συγχωρήτε αλλά έχω παρατηρήσει ότι όσο αυξάνεται το ποσοστό γονιών που "δεν σηκώνουν ποτέ χέρι" τόσο αυξάνεται και το ποσοστό παιδιών χωρίς αγωγή, ευγένεια και σεβασμό.
Προσοχή, όλα αυτά τα λέω υπό την προϋπόθεση ότι δεν καταλήγουμε σε ψυχολογική βία, τρομοκρατία και καταπίεση. Η ζωή είναι μια μυητική διαδικασία και η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη. Ο φωτισμένος δάσκαλος θέτει περιορισμούς στους μαθητές του, τους οποίους ο ίδιος μετά αποσείει, όταν αυτοί περάσουν τις δοκιμασίες τους και δείξουν έτοιμοι για την επόμενη μύηση.
Με την ελπίδα ότι δεν θα με βάλετε στο ίδιο καζάνι με το θείο Αδόλφο και τον Πατερούλη Ιωσήφ....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.