parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 5,126 μηνύματα.
11-10-11
11:27
Αλλά και πάλι, αν τα οικονομικά είναι τόσο χάλια, ποιος ο λόγος να κάνεις παιδί;
Αν περιμένεις να στρώσουν τα οικονομικά σου για να κάνεις παιδί, θα πρέπει να περιμένεις το 2020 και λίγο λέω....
Ένα παιδάκι μπορείς να το κάνεις και ας είσαι και ζορισμένος. Παραπάνω ναι, ίσως να ξεφεύγει το θέμα αλλά εντάξει μην τρελαθούμε τελείως. Αν ήταν έτσι οι άνθρωποι στον τρίτο κόσμο δεν θα κάνανε παιδιά. Οι περισσότερες ανάγκες των παιδιών είναι επίπλαστες, ένα παιδί σου ζητάει κάτι πρωτίστως για να του αποδείξεις την αγάπη σου. Μπορείς να του δώσεις π.χ. ένα παιδικό βιβλίο που βρήκες στην βιβλιοθήκη του πατρικού σου σπιτιού και να το "παραμυθιάσεις" ότι του δίνεις το μαγικό βιβλίο που το χάρισε η νεράιδα της λίμνης στην πριγκίπισσα με τα γαλάζια μάτια! Κι αυτό να γουρλούνει τις γαλάζιες ματάρες του και να σε κοιτάει εκστατικά!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 5,126 μηνύματα.
11-10-11
10:57
Nα δουλεύει αλλά θα προτιμούσα μια sοft δουλειά να μην λείπει και πολλές ωρες από το σπίτι κάθε μέρεα.
Συμφωνώ με αυτή τη λογική. Η γυναίκα πρέπει να δουλεύει για να νιώθει χρήσιμη στον εαυτό της και την οικογένειά της. Να μπορεί να καλύπτει τα προσωπικά της έξοδα, να είναι ανεξάρτητη, ελεύθερη, ισορροπημένη και όχι να μένει σε μια σχέση από φόβο ή συμφέρον. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να μιλάει με συναδέλφους, να κοινωνικοποιείται.
Καλύτερο νομίζω θα ήταν να δουλεύει το ζευγάρι διαφορετικές ώρες. Βέβαια έτσι βλέπονται λιγότερο αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Πρακτικά βοηθάει γιατί μειώνονται οι ώρες που είναι μόνο το παιδί. Αν υπάρχει και μια πεθερούλα να το κρατήσει 2-3 ώρες, δεν χρειάζεται να πληρώνεις καθόλου μπέιμπι-σίτερ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 5,126 μηνύματα.
18-08-07
11:30
Πάντως στην ψηφοφορία που υπάρχει στο site, χωρίς να υποτιμώ τις άλλες επιλογές, εντελώς αντανακλαστικά ψήφισα το: «Ναι επειδή στο σπίτι σίγουρα είναι βαρετά και φοβάμαι ότι θα αποκτήσει νεύρα.»
Βέβαια αν το δούμε ρεαλιστικά, έχω την εντύπωση ότι και ένα υψηλό ποσοστό από καριερίστριες σε ανταγωνιστικά επαγγέλματα έχουν νεύρα. Η διαφορά είναι ότι η καριερίστρια συνήθως αντιστέκεται στα αντικαταθλιπτικά γιατί φοβάται ότι θα μειωθεί η παραγωγικότητά της, ενώ η νοικοκυρά δεν νοιάζεται και πολύ γιʼ αυτό.
Γνωρίζω πολλές υψηλόμισθες που πίνοντας το καφεδάκι τους εξομολογούνται στη φιλενάδα τους ότι ονειρεύονται μια ζωή σε ένα ωραίο σπιτάκι, να πλένουν, να μαγειρεύουν για τον ανδρούλη τους και να μεγαλώνουν τα παιδάκια τους. Κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν το κάνουν, συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό και «ανανεώνονται» μέσα από καινούργιες σχέσεις. Φτάνουν τα 35 και το πρωί ουρλιάζουν σαν υστερικές κάθε φορά που φορά που ένας προμηθευτής αργεί να παραδώσει την παρτίδα, ενώ το βράδυ τρέχουν για μαθήματα γιόγκας!
Όλες οι γνώμες που ακούστηκαν για την εργασία της γυναίκας είναι όμορφες. Θα πρέπει νομίζω όμως συμπληρωματικά ως κοινωνία να βοηθήσουμε περισσότερο την εργαζόμενη μητέρα. Δεν είναι όλες οι γυναίκες σκληρές, ανταγωνιστικές και μανιακές με τα λεφτά και την καριέρα. Ούτε μπορούν να αντέξουν τα εξουθενωτικά ωράρια. Όση βοήθεια και να έχουν από τον άνδρα τους, αισθάνονται ότι παραμελούν τα παιδιά τους με άσχημες συνέπειες στην ψυχολογία όλης της οικογένειας.
Αυτό το δημόσιο ρε παιδιά, θα το έχουμε μόνο για τα «βύσματα»; Τις δουλειές γραφείου πρέπει να τις καταλαμβάνουν αποκλειστικά και μόνο άνθρωποι με φυσικές αδυναμίες, απολυμένοι 50άρηδες και….οι γυναίκες μας!
Βέβαια αν το δούμε ρεαλιστικά, έχω την εντύπωση ότι και ένα υψηλό ποσοστό από καριερίστριες σε ανταγωνιστικά επαγγέλματα έχουν νεύρα. Η διαφορά είναι ότι η καριερίστρια συνήθως αντιστέκεται στα αντικαταθλιπτικά γιατί φοβάται ότι θα μειωθεί η παραγωγικότητά της, ενώ η νοικοκυρά δεν νοιάζεται και πολύ γιʼ αυτό.
Γνωρίζω πολλές υψηλόμισθες που πίνοντας το καφεδάκι τους εξομολογούνται στη φιλενάδα τους ότι ονειρεύονται μια ζωή σε ένα ωραίο σπιτάκι, να πλένουν, να μαγειρεύουν για τον ανδρούλη τους και να μεγαλώνουν τα παιδάκια τους. Κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν το κάνουν, συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό και «ανανεώνονται» μέσα από καινούργιες σχέσεις. Φτάνουν τα 35 και το πρωί ουρλιάζουν σαν υστερικές κάθε φορά που φορά που ένας προμηθευτής αργεί να παραδώσει την παρτίδα, ενώ το βράδυ τρέχουν για μαθήματα γιόγκας!
Όλες οι γνώμες που ακούστηκαν για την εργασία της γυναίκας είναι όμορφες. Θα πρέπει νομίζω όμως συμπληρωματικά ως κοινωνία να βοηθήσουμε περισσότερο την εργαζόμενη μητέρα. Δεν είναι όλες οι γυναίκες σκληρές, ανταγωνιστικές και μανιακές με τα λεφτά και την καριέρα. Ούτε μπορούν να αντέξουν τα εξουθενωτικά ωράρια. Όση βοήθεια και να έχουν από τον άνδρα τους, αισθάνονται ότι παραμελούν τα παιδιά τους με άσχημες συνέπειες στην ψυχολογία όλης της οικογένειας.
Αυτό το δημόσιο ρε παιδιά, θα το έχουμε μόνο για τα «βύσματα»; Τις δουλειές γραφείου πρέπει να τις καταλαμβάνουν αποκλειστικά και μόνο άνθρωποι με φυσικές αδυναμίες, απολυμένοι 50άρηδες και….οι γυναίκες μας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.