27-11-11
04:35
είτε λες ψέμματα σε μας, είτε λες ψέμματα στον εαυτό σου
υγ.
πω, μεγάλη απόφαση το κόψιμο του καπνίσματος
θα κάνω ένα τσιγαράκι για να το σκεφτώ
Εξυπνάκι, οκ, μπορει οι διαφορες το πρωτο 24ωρο να μην και τόοοσο αισθητες κι εγω να υπερβαλω λιγο ΑΛΛΑ αποδεδειγμενα κι απο αξιοπιστες πηγες απο τα πρωτα κιολλας 20 λεπτα αλλαζουν τα πραγματα στον οργανισμο σου:
Αφού κόψετε το τσιγάρο, μέσα στα πρώτα 20 λεπτά η πίεση και οι σφυγμοί πέφτουν σε φυσιολογικά επίπεδα. Επίσης, η θερμοκρασία των άκρων σας επανέρχεται στο κανονικό.
Μέσα σε 8 ώρες το μονοξείδιο του άνθρακα στο αίμα μειώνεται και σταθεροποιείται σε φυσιολογικά επίπεδα. Επίσης, το οξυγόνο αυξάνεται στα κανονικά επίπεδα.
Όταν κόψετε το τσιγάρο, μέσα σε 24 ώρες μειώνεται άμεσα η πιθανότητα καρδιακής προσβολής.
Αφού κόψετε το τσιγάρο, μέσα σε 48 ώρες η όσφρηση και η αίσθηση της γεύσης βελτιώνονται.
merciiii
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-11
16:28
Κόψε από την παρέα.
Problem Solved.
λολ λολ λολ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-11
15:04
Βλέπω πως έχουν περάσει πάνω απο 5χρόνια από τότε που αναρτήθηκαν τα παραπάνω μηνύματα, αλλά καθώς έχω να καπνίσω 4 ολόκληρες μέρες ,κι έχοντας οργώσει το διαδικτυο ψάχνοντας φόρουμς που θα μπορούσα να ποστάρω -την κλασσική, πανομοιότυπη ιστορία της καπνίστριας-, θα αγνοήσω τον χρόνο και θα απευθυνθώ σε εσάς -που γράψατε πρίν απο 5 μπορεί και παραπάνω χρόνια, με την ευχή να εξακολουθείτε να μην καπνίζετε.
΄Οπως προανέφερα, το δικό μου σκηνικό δεν διαφέρει απ' όλες τις άαααλλες, κλάσσικες ιστορίες του "πως έμπλεξα με το τσιγάρο". Το μόνο "αξιοπερίεργο" ίσως να είναι το ότι δεν ξεκίνησα στην εφηβεία αλλά στα 18 μου χρόνια έχοντας μάλιστα μια -κάποια επίγνωση της μαλακίας που έκανα. Ξεκίνησα απο... βλακεία. Επηρρεασμένη απο φίλους (όλοι κάπνιζαν) κι απο τους ψαγμένους τυπάδες του πανεπιστημίου, άρχισα να θεωρώ το τσιγάρο cool. Ήξερα ναι μεν πως ειναι μαλακία, αλλά.... για κάποιο αξιοθρήνιτο λόγο, μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως είναι σέξυ το να φυσάω τον καπνό προς το αντρικό κυρίως φύλο, πως το τσιγάρο στο χέρι (και στο στόμα) μεγάλωνε την γκάμα από πόζες που πρόβαρα στον καθρέπτη, πρόσέδιδε κάποιο -άκου τώρα- κύρος στον λόγο μου που ενίοτε μπορόυσα με στόμφο να αρθρώσω έχοντας πρώτα ρουφήχει μια τζουρα.. τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, στο 18χρονο μυαλουδάκι μου είχαν καρφωθεί κάτι τέτοιες μαλακίες..Κι άρχισα σταδιακά να γίνομαι "μανιακή" καπνίστρια. Ο καφές με τσιγάρο το πρωί, για μένα ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας. Το ίδιο συνεβαίνε και με το ποτό και το τσιγάρο, με το σεξ και το τσιγάρο κοκ.
Ώσπου κάποτε, ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάποιος μη καπνιστές. Αρχισα να ντρέπομαι που όταν θέλαμε να βγουμε, ήμουν η μόνη που κάθε φορά ζητούσε να πάμε σε μαγαζί "καπνιστών" -που να επιτρέπεται δηλαδή το κάπνισμα. Κι όταν έπαψα να το ζητάω, (γιατί νταξει...) άρχισα να ντρέπομαι που ήμουν η μόνη τρελή που έβγαινε έξω στο ψωφόκρυο για να καπνίσει...Και άρχισα να νιώθω ή να νομίζω πως νιώθω βλέματα οίκτου από τους φίλους μου. Άρχισα να σιχαίνομαι την μυρωδιά του τσιγάρου στα ρούχα, στα μαλλιά και στα χέρια μου και αντιθέτως να ζηλέυω την μυρωδιά της "υγείας" που έφερε μια φίλη μου, μη- καπνίστρια (μύριζε πάντα κάτι ανάμεσα σε φρεσκοπλυμένα ρούχα και σαμπουάν, μου έφερνε πάντα κάτι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία). Επίσης, άρχισα να αηδιάζω παρατηρώντας πως κάποια δάχτυλα μου είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν...(για να μη μιλήσω δε για τα δόντια..)
Ενιγουει, μακρυγορώ και στόχος μου δεν είναι να κάνω απολογισμό ζωής. Στόχος μου είναι, μέσα απο τον γραπτό, να συνειδητοποιήσω κι εγώ πόσο καλό κάνω στον εαυτό μου τώρα, που προσπαθώ να το κόψω. Να θυμάμαι πάντα, και κυρίως εκείνες τις αδύναμες στιγμές που σκέφτομαι "ένα μόνο τσιγαράκι..", πόσο τέλεια θα νιώθω σε λίγο καιρό, όταν θα ανεβαίνω σκάλες και δεν θα λαχανιάζω, όταν θα ξαπώνω σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια και θα νιώθω ευεξία και υγεία...
Αυτά...
΄Οπως προανέφερα, το δικό μου σκηνικό δεν διαφέρει απ' όλες τις άαααλλες, κλάσσικες ιστορίες του "πως έμπλεξα με το τσιγάρο". Το μόνο "αξιοπερίεργο" ίσως να είναι το ότι δεν ξεκίνησα στην εφηβεία αλλά στα 18 μου χρόνια έχοντας μάλιστα μια -κάποια επίγνωση της μαλακίας που έκανα. Ξεκίνησα απο... βλακεία. Επηρρεασμένη απο φίλους (όλοι κάπνιζαν) κι απο τους ψαγμένους τυπάδες του πανεπιστημίου, άρχισα να θεωρώ το τσιγάρο cool. Ήξερα ναι μεν πως ειναι μαλακία, αλλά.... για κάποιο αξιοθρήνιτο λόγο, μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως είναι σέξυ το να φυσάω τον καπνό προς το αντρικό κυρίως φύλο, πως το τσιγάρο στο χέρι (και στο στόμα) μεγάλωνε την γκάμα από πόζες που πρόβαρα στον καθρέπτη, πρόσέδιδε κάποιο -άκου τώρα- κύρος στον λόγο μου που ενίοτε μπορόυσα με στόμφο να αρθρώσω έχοντας πρώτα ρουφήχει μια τζουρα.. τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, στο 18χρονο μυαλουδάκι μου είχαν καρφωθεί κάτι τέτοιες μαλακίες..Κι άρχισα σταδιακά να γίνομαι "μανιακή" καπνίστρια. Ο καφές με τσιγάρο το πρωί, για μένα ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας. Το ίδιο συνεβαίνε και με το ποτό και το τσιγάρο, με το σεξ και το τσιγάρο κοκ.
Ώσπου κάποτε, ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάποιος μη καπνιστές. Αρχισα να ντρέπομαι που όταν θέλαμε να βγουμε, ήμουν η μόνη που κάθε φορά ζητούσε να πάμε σε μαγαζί "καπνιστών" -που να επιτρέπεται δηλαδή το κάπνισμα. Κι όταν έπαψα να το ζητάω, (γιατί νταξει...) άρχισα να ντρέπομαι που ήμουν η μόνη τρελή που έβγαινε έξω στο ψωφόκρυο για να καπνίσει...Και άρχισα να νιώθω ή να νομίζω πως νιώθω βλέματα οίκτου από τους φίλους μου. Άρχισα να σιχαίνομαι την μυρωδιά του τσιγάρου στα ρούχα, στα μαλλιά και στα χέρια μου και αντιθέτως να ζηλέυω την μυρωδιά της "υγείας" που έφερε μια φίλη μου, μη- καπνίστρια (μύριζε πάντα κάτι ανάμεσα σε φρεσκοπλυμένα ρούχα και σαμπουάν, μου έφερνε πάντα κάτι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία). Επίσης, άρχισα να αηδιάζω παρατηρώντας πως κάποια δάχτυλα μου είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν...(για να μη μιλήσω δε για τα δόντια..)
Ενιγουει, μακρυγορώ και στόχος μου δεν είναι να κάνω απολογισμό ζωής. Στόχος μου είναι, μέσα απο τον γραπτό, να συνειδητοποιήσω κι εγώ πόσο καλό κάνω στον εαυτό μου τώρα, που προσπαθώ να το κόψω. Να θυμάμαι πάντα, και κυρίως εκείνες τις αδύναμες στιγμές που σκέφτομαι "ένα μόνο τσιγαράκι..", πόσο τέλεια θα νιώθω σε λίγο καιρό, όταν θα ανεβαίνω σκάλες και δεν θα λαχανιάζω, όταν θα ξαπώνω σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια και θα νιώθω ευεξία και υγεία...
Αυτά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.