26-11-11
18:07
Ημέρα 5η χωρις τσιγαρο!!
Ομολογω πως το σκεφτομαι αρκετα συχνα και η "απεξαρτηση" μου φαινεται δυσκολη. Μαλλον επειδη το ειχα συνδιασει με πολλες δραστηριοτητες- διαβασμα, καφε, γραψιμο, λιωσιμο στο διαδικτυο, ποτο, συζητησεις που "σηκωνουν" τσιγαρο, σεξ, κλπ κλπ κλπ.Καπνιζα πολυ. Ουφ.
Παντως, για οσους σκεφτονται να κοψουν το τσιγαρο αλλα "φοβουνται" την φαση αυτη της στερησης ή ακομα χειροτερα την πιθανοτητα "αποτυγχιας" , στο σημειο αυτο τους διαβεβαιωνω πως ολη αυτη η "διαδικασια" αξιζει (και με το πολυ παραπανω). Κι επειδη ακουγονται πολυ τραγικα ολα αυτα, με στερητικο συνδρομο δεν εννοουμε τρέμουλα, λυποθυμιες και ιστοριες τετοιες. Το "στερητικο συνδρομο" κραταει το πολυ 4-5μερουλες και αποτελειται απο λιγα 5λεπτα την ημερα που σκεφτεσαι και επιθυμεις το τσιγαρο. Αυτο ειναι ολο. Απλα απωθεις την σκεψη, μασουλας κατι ή απασχολεις τα χερια σου, και .. το εχεις ηδη ξεχασει!
Επισης! Οι διαφορες ειναι απο την 1η κιολλας μερα, αισθητες! Οσφρηση, γευση, ακομη και η αντοχη! Προσωπικα μου φαινεται τελειο που δεν μυριζω "τσιγαριλα" στα χερια μου και στα μαλλια μου. Επισης χαρηκα πολυ που ενω χθες το βραδυ βγηκα για ποτο, σημερα δεν ξυπνησα με "πονοκεφαλο" και "βαρυ" κεφαλι, ενω ήπια τις ιδιες ποσοτητες αλκοολ με αλλες φορες. Μετα απο ξενυχτι, συνηθως νιωθω "κομματια", κουρασμενη και σερνομαι ολη την επομενη μερα απο τον καναπε στο κρεβατι. Ε, λοιπον, σημερα σηκωθηκα γεματη ενεργεια!
Γαματο επισης ειναι πως οταν αναπνεω νιωθω πως τα πνευμονια μου "χωρανε" πολυ αερα. Πφ, δν μπορω να το περιγραψω..ειναι μια ωραια αισθηση παντως..
Αυτα απο την 5η μερα! Σορρυ για το πρηξιμο αλλα η διακοπη απο το τσιγαρο ειναι μια απο τους μεγαλυτερους προσωπικους μου θριαμβους
Ομολογω πως το σκεφτομαι αρκετα συχνα και η "απεξαρτηση" μου φαινεται δυσκολη. Μαλλον επειδη το ειχα συνδιασει με πολλες δραστηριοτητες- διαβασμα, καφε, γραψιμο, λιωσιμο στο διαδικτυο, ποτο, συζητησεις που "σηκωνουν" τσιγαρο, σεξ, κλπ κλπ κλπ.Καπνιζα πολυ. Ουφ.
Παντως, για οσους σκεφτονται να κοψουν το τσιγαρο αλλα "φοβουνται" την φαση αυτη της στερησης ή ακομα χειροτερα την πιθανοτητα "αποτυγχιας" , στο σημειο αυτο τους διαβεβαιωνω πως ολη αυτη η "διαδικασια" αξιζει (και με το πολυ παραπανω). Κι επειδη ακουγονται πολυ τραγικα ολα αυτα, με στερητικο συνδρομο δεν εννοουμε τρέμουλα, λυποθυμιες και ιστοριες τετοιες. Το "στερητικο συνδρομο" κραταει το πολυ 4-5μερουλες και αποτελειται απο λιγα 5λεπτα την ημερα που σκεφτεσαι και επιθυμεις το τσιγαρο. Αυτο ειναι ολο. Απλα απωθεις την σκεψη, μασουλας κατι ή απασχολεις τα χερια σου, και .. το εχεις ηδη ξεχασει!
Επισης! Οι διαφορες ειναι απο την 1η κιολλας μερα, αισθητες! Οσφρηση, γευση, ακομη και η αντοχη! Προσωπικα μου φαινεται τελειο που δεν μυριζω "τσιγαριλα" στα χερια μου και στα μαλλια μου. Επισης χαρηκα πολυ που ενω χθες το βραδυ βγηκα για ποτο, σημερα δεν ξυπνησα με "πονοκεφαλο" και "βαρυ" κεφαλι, ενω ήπια τις ιδιες ποσοτητες αλκοολ με αλλες φορες. Μετα απο ξενυχτι, συνηθως νιωθω "κομματια", κουρασμενη και σερνομαι ολη την επομενη μερα απο τον καναπε στο κρεβατι. Ε, λοιπον, σημερα σηκωθηκα γεματη ενεργεια!
Γαματο επισης ειναι πως οταν αναπνεω νιωθω πως τα πνευμονια μου "χωρανε" πολυ αερα. Πφ, δν μπορω να το περιγραψω..ειναι μια ωραια αισθηση παντως..
Αυτα απο την 5η μερα! Σορρυ για το πρηξιμο αλλα η διακοπη απο το τσιγαρο ειναι μια απο τους μεγαλυτερους προσωπικους μου θριαμβους
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-11
16:28
Κόψε από την παρέα.
Problem Solved.
λολ λολ λολ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-11
15:04
Βλέπω πως έχουν περάσει πάνω απο 5χρόνια από τότε που αναρτήθηκαν τα παραπάνω μηνύματα, αλλά καθώς έχω να καπνίσω 4 ολόκληρες μέρες ,κι έχοντας οργώσει το διαδικτυο ψάχνοντας φόρουμς που θα μπορούσα να ποστάρω -την κλασσική, πανομοιότυπη ιστορία της καπνίστριας-, θα αγνοήσω τον χρόνο και θα απευθυνθώ σε εσάς -που γράψατε πρίν απο 5 μπορεί και παραπάνω χρόνια, με την ευχή να εξακολουθείτε να μην καπνίζετε.
΄Οπως προανέφερα, το δικό μου σκηνικό δεν διαφέρει απ' όλες τις άαααλλες, κλάσσικες ιστορίες του "πως έμπλεξα με το τσιγάρο". Το μόνο "αξιοπερίεργο" ίσως να είναι το ότι δεν ξεκίνησα στην εφηβεία αλλά στα 18 μου χρόνια έχοντας μάλιστα μια -κάποια επίγνωση της μαλακίας που έκανα. Ξεκίνησα απο... βλακεία. Επηρρεασμένη απο φίλους (όλοι κάπνιζαν) κι απο τους ψαγμένους τυπάδες του πανεπιστημίου, άρχισα να θεωρώ το τσιγάρο cool. Ήξερα ναι μεν πως ειναι μαλακία, αλλά.... για κάποιο αξιοθρήνιτο λόγο, μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως είναι σέξυ το να φυσάω τον καπνό προς το αντρικό κυρίως φύλο, πως το τσιγάρο στο χέρι (και στο στόμα) μεγάλωνε την γκάμα από πόζες που πρόβαρα στον καθρέπτη, πρόσέδιδε κάποιο -άκου τώρα- κύρος στον λόγο μου που ενίοτε μπορόυσα με στόμφο να αρθρώσω έχοντας πρώτα ρουφήχει μια τζουρα.. τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, στο 18χρονο μυαλουδάκι μου είχαν καρφωθεί κάτι τέτοιες μαλακίες..Κι άρχισα σταδιακά να γίνομαι "μανιακή" καπνίστρια. Ο καφές με τσιγάρο το πρωί, για μένα ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας. Το ίδιο συνεβαίνε και με το ποτό και το τσιγάρο, με το σεξ και το τσιγάρο κοκ.
Ώσπου κάποτε, ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάποιος μη καπνιστές. Αρχισα να ντρέπομαι που όταν θέλαμε να βγουμε, ήμουν η μόνη που κάθε φορά ζητούσε να πάμε σε μαγαζί "καπνιστών" -που να επιτρέπεται δηλαδή το κάπνισμα. Κι όταν έπαψα να το ζητάω, (γιατί νταξει...) άρχισα να ντρέπομαι που ήμουν η μόνη τρελή που έβγαινε έξω στο ψωφόκρυο για να καπνίσει...Και άρχισα να νιώθω ή να νομίζω πως νιώθω βλέματα οίκτου από τους φίλους μου. Άρχισα να σιχαίνομαι την μυρωδιά του τσιγάρου στα ρούχα, στα μαλλιά και στα χέρια μου και αντιθέτως να ζηλέυω την μυρωδιά της "υγείας" που έφερε μια φίλη μου, μη- καπνίστρια (μύριζε πάντα κάτι ανάμεσα σε φρεσκοπλυμένα ρούχα και σαμπουάν, μου έφερνε πάντα κάτι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία). Επίσης, άρχισα να αηδιάζω παρατηρώντας πως κάποια δάχτυλα μου είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν...(για να μη μιλήσω δε για τα δόντια..)
Ενιγουει, μακρυγορώ και στόχος μου δεν είναι να κάνω απολογισμό ζωής. Στόχος μου είναι, μέσα απο τον γραπτό, να συνειδητοποιήσω κι εγώ πόσο καλό κάνω στον εαυτό μου τώρα, που προσπαθώ να το κόψω. Να θυμάμαι πάντα, και κυρίως εκείνες τις αδύναμες στιγμές που σκέφτομαι "ένα μόνο τσιγαράκι..", πόσο τέλεια θα νιώθω σε λίγο καιρό, όταν θα ανεβαίνω σκάλες και δεν θα λαχανιάζω, όταν θα ξαπώνω σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια και θα νιώθω ευεξία και υγεία...
Αυτά...
΄Οπως προανέφερα, το δικό μου σκηνικό δεν διαφέρει απ' όλες τις άαααλλες, κλάσσικες ιστορίες του "πως έμπλεξα με το τσιγάρο". Το μόνο "αξιοπερίεργο" ίσως να είναι το ότι δεν ξεκίνησα στην εφηβεία αλλά στα 18 μου χρόνια έχοντας μάλιστα μια -κάποια επίγνωση της μαλακίας που έκανα. Ξεκίνησα απο... βλακεία. Επηρρεασμένη απο φίλους (όλοι κάπνιζαν) κι απο τους ψαγμένους τυπάδες του πανεπιστημίου, άρχισα να θεωρώ το τσιγάρο cool. Ήξερα ναι μεν πως ειναι μαλακία, αλλά.... για κάποιο αξιοθρήνιτο λόγο, μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως είναι σέξυ το να φυσάω τον καπνό προς το αντρικό κυρίως φύλο, πως το τσιγάρο στο χέρι (και στο στόμα) μεγάλωνε την γκάμα από πόζες που πρόβαρα στον καθρέπτη, πρόσέδιδε κάποιο -άκου τώρα- κύρος στον λόγο μου που ενίοτε μπορόυσα με στόμφο να αρθρώσω έχοντας πρώτα ρουφήχει μια τζουρα.. τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, στο 18χρονο μυαλουδάκι μου είχαν καρφωθεί κάτι τέτοιες μαλακίες..Κι άρχισα σταδιακά να γίνομαι "μανιακή" καπνίστρια. Ο καφές με τσιγάρο το πρωί, για μένα ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας. Το ίδιο συνεβαίνε και με το ποτό και το τσιγάρο, με το σεξ και το τσιγάρο κοκ.
Ώσπου κάποτε, ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάποιος μη καπνιστές. Αρχισα να ντρέπομαι που όταν θέλαμε να βγουμε, ήμουν η μόνη που κάθε φορά ζητούσε να πάμε σε μαγαζί "καπνιστών" -που να επιτρέπεται δηλαδή το κάπνισμα. Κι όταν έπαψα να το ζητάω, (γιατί νταξει...) άρχισα να ντρέπομαι που ήμουν η μόνη τρελή που έβγαινε έξω στο ψωφόκρυο για να καπνίσει...Και άρχισα να νιώθω ή να νομίζω πως νιώθω βλέματα οίκτου από τους φίλους μου. Άρχισα να σιχαίνομαι την μυρωδιά του τσιγάρου στα ρούχα, στα μαλλιά και στα χέρια μου και αντιθέτως να ζηλέυω την μυρωδιά της "υγείας" που έφερε μια φίλη μου, μη- καπνίστρια (μύριζε πάντα κάτι ανάμεσα σε φρεσκοπλυμένα ρούχα και σαμπουάν, μου έφερνε πάντα κάτι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία). Επίσης, άρχισα να αηδιάζω παρατηρώντας πως κάποια δάχτυλα μου είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν...(για να μη μιλήσω δε για τα δόντια..)
Ενιγουει, μακρυγορώ και στόχος μου δεν είναι να κάνω απολογισμό ζωής. Στόχος μου είναι, μέσα απο τον γραπτό, να συνειδητοποιήσω κι εγώ πόσο καλό κάνω στον εαυτό μου τώρα, που προσπαθώ να το κόψω. Να θυμάμαι πάντα, και κυρίως εκείνες τις αδύναμες στιγμές που σκέφτομαι "ένα μόνο τσιγαράκι..", πόσο τέλεια θα νιώθω σε λίγο καιρό, όταν θα ανεβαίνω σκάλες και δεν θα λαχανιάζω, όταν θα ξαπώνω σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια και θα νιώθω ευεξία και υγεία...
Αυτά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.