fockos
Επιφανές μέλος
Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,089 μηνύματα.
27-12-11
18:25
Μπορεί να φαίνεται κάπως αστείο το κειμενο μου αλλά δεν είναι τρολίστικο. Αν ρωτήσεις μια γυναίκα 18 ετών (Φιλομαθή) για το τι θέλει να κάνει στην ζωή της θα σου πει ένα σωρό πράγματα , την ίδια γυναίνα αν την ρωτήσεις μετά από 10 χρόνια θα σου πει να βρω μια θέση να βολευτώ.
Σε καλό σου με έκανες και γέλασα!!!!
Νταξ το θέμα από τους "άντρες" τους "βαριούς και ασήκωτους" εδώ μέσα τείνει να γίνει spam το έχετε καταλάβει έτσι???
Δούλευα σε μια κλινική πέρσι σε ένα γυναικοκρατούμενο επάγγελμα (νοσηλευτική). Με γυναίκες που ήταν κατά μέσο όρο μεγαλύτερες από μένα ηλικιακά 3ο χρονες . Η εμπειρία μου αυτή με οδήγησε στο να σχηματίσω την άποψη αυτή.
Το ίδιο πράγμα παρατήρησα με μερικές ιατρινες ειδικευόμενες αλλά και μεγαλύτερου βαθμού ιατρίνες ( μερικές γνωστά όνόματα αλλά δε θα επεκταθώ παραπάνω).πλακωνόντουσαν για το ποια θα πάρει άδεια στις γιορτές και τα ΣΚ. Κουτσουμπόλευαν ή μία την άλλη, μιλούσαν στο τηλέφωνο με τις ώρες σε ώρες δουλειάς (γκομενοδουλειές), κοιτούσαν με απάθεια τους ασθενείς και τους αντιμετώπιζαν τελείως μηχανιστικά, οι χειρότερες ήταν οι μητέρες μιλάμε δε πάει ο ασθενής να πεθαίνει δύνανε περισσότερη σημασία στο παιδί τους επειδή ανέβασε κάποια δέκατα. Στην δουλειά μπορούσα να συνενοηθώ μόνο μέ έναν άντρα συνάδελφο ( ο οποίος είχε λιγότερες γνώσεις από αυτές το έβγαλε με μικρότερο βαθμό πτυχίου αλλά ως νοσηλευτή στην δουλειά ήταν έτη μπροστά τους.
Εύκολη η κλινική;Πες το αυτό σε πηγαδάκι ψυχολόγων...πιστεύω θα εισπράξεις ενδιαφέρουσες αντιδράσεις Η κλινική είναι η απόλυτη ΦΡΙΚΗ για τον μέσο ψυχολόγο!Trust me το επίπεδο δυσκολίας της είναι φεύγα...
Αναφέρομαι στην Ελλάδα και για τα δημόσια νοσοκομεία ο λόγος δεν είναι γιατί σνομπάρω το εξωτερικό αλλά γιατί δε ξέρω τι γίνεται εκεί ( σίγουρα θα γίνοναι καλύτερα πράγματα από ότι γίνονται εδώ)
Δούλευα σε μια βαριά μονάδα όπου νοσηλέυοντας πάρα πολλοί καρκινοπαθείς ασθενείς και πολλοί από αυτόυς ήταν ψυχιατρικοι σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής. Στις αρχές καλόυσα με έγκριση του θεράποντως ιατρού τους ασθενούς ψυχολόγο.
Αυτό εμφανιζόταν μια φορά και αν έκανε διευρεύνηση (υποτίθεται) πέντε λεπτά και μετά την έκανε και ούτε ξαναπατούσε.....
Όταν έκανα πρακτική στην νοσηλευτική σε ένα κέντρο Azheimer αυτό που εκάνε η ψυχολόγος ήταν να κάθεται σε ένα τραπέζι και να μιλάει με τους ασθενείς ή να παίζει μαζί τους παιχνιδάκια μνήμης. Αυτός που έκανε που φάνηκε υπερβολικά απλό ο καθένας μπορεί να το κάνει. Οι εργοθεραπευτές που ήτανε εκεί απλά καθόντουσαν .....
Στα κέντρα απεξάρτησης πιστεύω οτι γίνεται αρκετά δύσκολη δουλειά από τους ψυχολόγους δεν είχα την ευκαιρία να πάω αλλά θα ήθελα να δω τι παίζει εκεί.
Στην Ελλάδα στα νοσοκομεία καλώς ή κακώς ο ψυχολόγος υπάρχει ως επικουρικός του ψυχίατρου, ο ψυχολόγος δρα σε ένα πολύ μικρό βαθμό αυτοδύναμα.
Αντιθέτως στην παιδοψυχολογία έχουμε να κάνουμε με ένα ευαίσθητο θέμα που είναι τα παιδιά. Εκεί στις περισσότερες φορές δε χρειάζεται παρέμβαση ψυχίατρου και ο ψυχολόγος δρα αυτοδύναμα (το θεωρώ αρκετά δύσκολο και χάρισμα να ανακαλύψεις τον ψυχικό των παιδιών και πόσο μάλλον να λειτουργείς πάνω τους ψυχοθεραπευτικά).
Αυτά που λέω παραπάνω είναι προσωπικές μου εμπειρίες, την ψυχολογία την θεωρούσα από πάντα μια από τις πιο δύσκολες επστήμες.Γενικά θεωρώ την ψυχοθεραπεία ταλέντο και δύσκολα κατακτάται επίκτητα. Λίγοι ψυχολόγοι κάνουν πραγματικη ψυχοθεραπεία ή περισσότεροι απλά το παίζουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
fockos
Επιφανές μέλος
Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,089 μηνύματα.
27-12-11
11:26
Oι γυναίκες από την φύση τους είναι πιο ικανές από τους άντρες (και σε τεχνικά θέματα αλλά και σε πιο πολύπλοκα), ο άντρας υπερτερεί στο μυικό. Στα 18 χρόνια η γυναίκα μπορεί να αναπτύξει πάρα πολλές δεξιότητες που απαιτούν πολύπλοκη τεχνική.
Ποιος είναι ο λόγος όμως που οι γυναίκες δε πάνε στα ψηλά κλιμάκια αλλά είναι πιο κάτω; Η απάντηση είναι η φυσιολογία της γυναίκας, μια γυναίκα (όχι πάντα) που θέλει να κάνει οικογένεια παιδιά, πρέπει να θυσιασει την επαγγελματική ζωήςσε κάποιο βάθμο, μια έγκυος γυναίκα πρέπει αναγκαστικά να μείνει στάσιμη στην δουλειά της για κάποιο χρονικό διάστημα. Επίσης στα master μια γυναίκα θα ασχοληθεί πολύ λιγότερο κατά μέσο όρο από έναν άντρα . Στα διδακτορικά πολύ πιο εύκολα εμπιστέυεται ένας καθηγητής έναν άντρα.
Στις υψηλόβαθμες σχολές (με εξαίρεση το πολυτεχνείο που επικρατούν οι άντρες πιστεύω λόγω κοινωνίας) οι γυναίκες είναι περισσότερες που μπαίνουν από τους άντρες. Αυτές οι γυναίκες όταν τελειώσουν τιε σχολές τους τα master τους θα θέλουν να φτιάξουν οικογένεια και με απλά λόγια θα θέλουν να βολευοτύν κάπου (στο δημόσιο). Ο άντρας αντιθέτως μπορεί να αφιερώσει αρκετό χρόνο στην δουλειά του και να προοδεύσει και μετά να φτιάξει οικογένεια.
Αυτό οδηγεί στην αγορά εργασίας να μην ζητεί γυναίκες (γιατί ποιος ιδιώτης θέλει να πληρώνει μια γυναίκα; που μπορεί να μείνει έγκυος) και να μην παρει έναν άντρα που θα δουλεύει (και αν σταμτήσει να δουλεύει θα τον διώξουν χωρίς δικαιολογίες) και τα διδακτορικά για τον ίδιο λόγο να πηγαίνουν επί το πλείστον σε άντρες.
Αν και σε αυτό πρέπει να εχεις δίκιο (δεν υπάρχει λόγος να πιστεύ το αντίθετο) δε πιστεύω ότι η κλινική ψυχολογία μπορεί να θεωρηθεί πιο δύσκολη από τις ειδικότητες που διαλέγουν οι γυναίκες. Αντθέτως πιστεύω ότι η πιο δύσκολη ειδικότητα για ψυχολόγο (Ελλάδα αναφέρομαι για έξω δε ξέρω ) είναι η παιδοψυχολογία η πιο εύκολη είναι η κλινική ( δεδομένο ένα δημόσιο νοσοκομείο για ιδιωτικά δε ξέρω)
Ποιος είναι ο λόγος όμως που οι γυναίκες δε πάνε στα ψηλά κλιμάκια αλλά είναι πιο κάτω; Η απάντηση είναι η φυσιολογία της γυναίκας, μια γυναίκα (όχι πάντα) που θέλει να κάνει οικογένεια παιδιά, πρέπει να θυσιασει την επαγγελματική ζωήςσε κάποιο βάθμο, μια έγκυος γυναίκα πρέπει αναγκαστικά να μείνει στάσιμη στην δουλειά της για κάποιο χρονικό διάστημα. Επίσης στα master μια γυναίκα θα ασχοληθεί πολύ λιγότερο κατά μέσο όρο από έναν άντρα . Στα διδακτορικά πολύ πιο εύκολα εμπιστέυεται ένας καθηγητής έναν άντρα.
Στις υψηλόβαθμες σχολές (με εξαίρεση το πολυτεχνείο που επικρατούν οι άντρες πιστεύω λόγω κοινωνίας) οι γυναίκες είναι περισσότερες που μπαίνουν από τους άντρες. Αυτές οι γυναίκες όταν τελειώσουν τιε σχολές τους τα master τους θα θέλουν να φτιάξουν οικογένεια και με απλά λόγια θα θέλουν να βολευοτύν κάπου (στο δημόσιο). Ο άντρας αντιθέτως μπορεί να αφιερώσει αρκετό χρόνο στην δουλειά του και να προοδεύσει και μετά να φτιάξει οικογένεια.
Αυτό οδηγεί στην αγορά εργασίας να μην ζητεί γυναίκες (γιατί ποιος ιδιώτης θέλει να πληρώνει μια γυναίκα; που μπορεί να μείνει έγκυος) και να μην παρει έναν άντρα που θα δουλεύει (και αν σταμτήσει να δουλεύει θα τον διώξουν χωρίς δικαιολογίες) και τα διδακτορικά για τον ίδιο λόγο να πηγαίνουν επί το πλείστον σε άντρες.
ναι βγήκαμε ελαφρώς εκτός απλά μου έκανε εντύπωση πως μίλησε για τα δυο άκρα σε δυο διαφορετικές κατευθύνσεις μια εκ των οποίων αφορά και την δική μου κατεύθυνση
Πάντως ναι και μένα η αντίληψη μου ότι οι μηχανολογικές κατευθύνσεις ακόμα ανδροκρατούνται για κάποιο λόγο.
Για την ψυχολογία να πώ πως έχω παρατηρήσει ότι οι γυναίκες τείνουν να κάνουν μάστερ σε παιδοψυχολογίες,συμβουλευτικές,δικαστικές κτλ ενώ εμείς οι άντρες τείνουμε προς κλινική ψυχολογία και εργασιακή (δική μου ειδίκευση)
Αν και σε αυτό πρέπει να εχεις δίκιο (δεν υπάρχει λόγος να πιστεύ το αντίθετο) δε πιστεύω ότι η κλινική ψυχολογία μπορεί να θεωρηθεί πιο δύσκολη από τις ειδικότητες που διαλέγουν οι γυναίκες. Αντθέτως πιστεύω ότι η πιο δύσκολη ειδικότητα για ψυχολόγο (Ελλάδα αναφέρομαι για έξω δε ξέρω ) είναι η παιδοψυχολογία η πιο εύκολη είναι η κλινική ( δεδομένο ένα δημόσιο νοσοκομείο για ιδιωτικά δε ξέρω)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.