DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
28-08-10
23:44
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τα «Ευαγγελικά»?
Τί είναι αυτό?
Τα επεισόδια που έγιναν στην Αθήνα του 1901 και μάλιστα με νεκρούς επειδή σε μια εφημερίδα δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα των Ευαγγελίων στη δημοτική.
Εντάξει, σήμερα στην Ελλάδα μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη δημοτική, δεν αποκαλούμε «μαλλιαρούς» όσους δεν χρησιμοποιούν την καθαρεύουσα για να αγοράσουν ψωμί στο φούρνο, δε γινόμαστε μάρτυρες σπαρταριστών συμβάντων μεταξύ δασκάλων και λοιπών «γραμματιζούμενων» και ανθρώπων που δεν «τα πήραν τα γράμματα» στη ζωή τους.
Κάποτε όμως η γλώσσα που μιλούσε κάποιος, η γλώσσα που γνώριζε να εκφραστεί προφορικά και γραπτά ήταν σημάδι κοινωνικής τάξης, τοποθέτησης, πολλές φορές καθοριστικό για το μέλλον του.
Λίγο αργότερα από το 1900 και την ημετέραν εμφύλιον σύρραξιν μεταξύ δημοτικιστών και καθαρολόγων, είδαμε ανθρώπους να καθορίζουν την κοινωνική τους ένταξη και εξέλιξη με βάση τη γλώσσα που μιλούσαν, ισχυρό παράδειγμα το γεγονός ότι για τους Ινδούς την εποχή της κυριαρχίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τους αφρικανούς των γαλλικών και λοιπών αποικιών η γνώση και η εκπαίδευση στη γλώσσα του αφέντη αποτελούσε εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή και κάποτε την απώλεια της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας, μια μισή αλλοτρίωση, ένα διαρκές μετέωρο βήμα ανάμεσα σε 2 ζωές…
Σήμερα? Τα άκρα, δίπλα μας. Τρεις γλώσσες μιλιούνται στην Ελβετία, όλα τα προϊόντα γράφουν όλα τα στοιχεία τους στις ετικέτες στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά και η χώρα και ο λαός λειτουργούν ομαλά. Παραδίπλα, στο Βέλγιο, η αντιπαλότητα μεταξύ Φλαμανδών και Βαλλόνων με μοναδικό διαχωριστικό στοιχείο τη γλώσσα, απειλεί την ίδια την ενότητα ενός κράτους στο οποίο οι μικρές καθημερινές πράξεις αποστροφής για τον «άλλο» αποκτούν μάλλον επικίνδυνη συχνότητα.
Το συμπέρασμα?
Η γλώσσα, το θαυμαστό αυτό στοιχείο εξέλιξης και πολιτισμού, δεν χρησιμεύει μόνο στην επικοινωνία…
Γίνεται εργαλείο κοινωνικού προσδιορισμού, ταξικού διαχωρισμού, οχύρωσης μέσα στην ομάδα απέναντι στους «άλλους».
Γίνεται όργανο επιβολής απόψεων, επίδειξης της πολιτισμικής, πολιτικής και πολιτισμικής ταυτότητας, διαμάχης των απανταχού αιωνίως συντηρητικών και αενάως προοδευτικών δυνάμεων
Έχουμε άραγε τη δυνατότητα να το αλλάξουμε αυτό?
Τί είναι αυτό?
Τα επεισόδια που έγιναν στην Αθήνα του 1901 και μάλιστα με νεκρούς επειδή σε μια εφημερίδα δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα των Ευαγγελίων στη δημοτική.
Εντάξει, σήμερα στην Ελλάδα μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη δημοτική, δεν αποκαλούμε «μαλλιαρούς» όσους δεν χρησιμοποιούν την καθαρεύουσα για να αγοράσουν ψωμί στο φούρνο, δε γινόμαστε μάρτυρες σπαρταριστών συμβάντων μεταξύ δασκάλων και λοιπών «γραμματιζούμενων» και ανθρώπων που δεν «τα πήραν τα γράμματα» στη ζωή τους.
Κάποτε όμως η γλώσσα που μιλούσε κάποιος, η γλώσσα που γνώριζε να εκφραστεί προφορικά και γραπτά ήταν σημάδι κοινωνικής τάξης, τοποθέτησης, πολλές φορές καθοριστικό για το μέλλον του.
Λίγο αργότερα από το 1900 και την ημετέραν εμφύλιον σύρραξιν μεταξύ δημοτικιστών και καθαρολόγων, είδαμε ανθρώπους να καθορίζουν την κοινωνική τους ένταξη και εξέλιξη με βάση τη γλώσσα που μιλούσαν, ισχυρό παράδειγμα το γεγονός ότι για τους Ινδούς την εποχή της κυριαρχίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τους αφρικανούς των γαλλικών και λοιπών αποικιών η γνώση και η εκπαίδευση στη γλώσσα του αφέντη αποτελούσε εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή και κάποτε την απώλεια της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας, μια μισή αλλοτρίωση, ένα διαρκές μετέωρο βήμα ανάμεσα σε 2 ζωές…
Σήμερα? Τα άκρα, δίπλα μας. Τρεις γλώσσες μιλιούνται στην Ελβετία, όλα τα προϊόντα γράφουν όλα τα στοιχεία τους στις ετικέτες στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά και η χώρα και ο λαός λειτουργούν ομαλά. Παραδίπλα, στο Βέλγιο, η αντιπαλότητα μεταξύ Φλαμανδών και Βαλλόνων με μοναδικό διαχωριστικό στοιχείο τη γλώσσα, απειλεί την ίδια την ενότητα ενός κράτους στο οποίο οι μικρές καθημερινές πράξεις αποστροφής για τον «άλλο» αποκτούν μάλλον επικίνδυνη συχνότητα.
Το συμπέρασμα?
Η γλώσσα, το θαυμαστό αυτό στοιχείο εξέλιξης και πολιτισμού, δεν χρησιμεύει μόνο στην επικοινωνία…
Γίνεται εργαλείο κοινωνικού προσδιορισμού, ταξικού διαχωρισμού, οχύρωσης μέσα στην ομάδα απέναντι στους «άλλους».
Γίνεται όργανο επιβολής απόψεων, επίδειξης της πολιτισμικής, πολιτικής και πολιτισμικής ταυτότητας, διαμάχης των απανταχού αιωνίως συντηρητικών και αενάως προοδευτικών δυνάμεων
Έχουμε άραγε τη δυνατότητα να το αλλάξουμε αυτό?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.