iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
09-03-12
14:31
Οταν ντρεπεσαι να ζητησεις τσιχλες απο το περιπτερα και να μπεις στο μετρο γιατι μπορει να ακουμπισεις κανενα ανθρωπο και να τον ενοχλησεις, τοτε ναι ειναι ασθενεια. Πανο ποσες φορες θα το πουμε? Ολα αυτα εχουν ενα ευρος κατανομης, ξεκινοντας απο απλα χαρακτηριστικα προσωπικοτητας και φτανοντας σε παθησεις, η γραμμη δεν μπαινει μονοσημαντα καπου, πρεπει ο γιατρος να το εκτιμησει. Γιαυτο κανουν 5 χρονια ειδικοτητα.
Ναι όμως η διαφήμιση μιλάει στην ουσία για την περίπτωση που ντρέπεσαι να πεις στην Σούλα ότι σου αρέσει, δείχνει ένα party που κάποιος δυσκολεύεται να συμμετέχει. Αυτή η υπερβολή, είναι μόνο στα πλαίσια του Marketing; Μπορεί, αλλά ο 20χρόνος που φοβάται, λόγο αμηχανίας, να πλησιάσει (ερωτικά) μια κοπέλα θα το δει ως η λύση στο πρόβλημα του.Δεν έχω παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση αλλά βλέπω ότι επικρατεί μια σύγχυση σχετικά με το πότε θεωρείται ότι πάσχει κάποιος από ψυχική ασθένεια. Βασική έννοια στο χώρο της Ψυχιατρικής/Ψυχολογίας είναι η λειτουργικότητα. Άλλο λοιπόν το να είσαι ντροπαλός και να κοκκινίζεις όταν βλέπεις τον Μπάμπη απέναντι να σου κάνει τα γλυκά μάτια ή να ντρέπεσαι να πεις στην Σούλα ότι σου αρέσει ή να μην μιλάς τόσο όταν είσαι σε μια παρέα κι άλλο το να μην μπορείς να πας στο περίπτερο να αγοράσεις κάτι ή να μπεις στο μετρό, όπως είπε κι ο έποτε.
Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση βέβαια δεν θα τον πλακώσεις τον άλλον στα φάρμακα, υπάρχουν πολλά βήματα μέχρι να φτάσεις εκεί.
3 βασικά πράγματα που πρέπει να είναι σε θέση να τα κάνει κάνεις: work, love, play. Αν δεν μπορείς να τα κάνεις, αν υπάρχει δηλαδή πρόβλημα στη λειτουργικότητα, τότε τίθεται η υποψία ότι μπορεί να υποβόσκει ασθένεια από κάτω.
Και αναρωτιέμαι λοιπόν, ο ψυχίατρος θα καταλάβει ότι μιλάμε για ένα άτομο που εν γένη δεν ανοίγεται εύκολα ή θα αρχίσει να οργιάζει η φαντασία του με σύνδρομα, ασθένειες και φάρμακα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
06-03-12
23:37
Καταρχάς από που και ως που το Zoloft λέγεται φάρμακο;
Η ντροπαλότητα είναι ασθένεια;φάρμακο το [fármako] Ο42 : 1. ουσία ή παρασκεύασμα που διαθέτει ιδιότητες τέτοιες, ώστε να ανακουφίζει ή να θεραπεύει ασθένειες ή πόνους του οργανισμού και γενικότερα να αποκαθιστά την υγεία:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
03-03-12
16:32
Και με τους μη ευσυνείδητους τι κάνουμε;Με λίγα λόγια έχω εμπιστοσύνη ότι το end game του 2013 θα μας δώσει ένα πολύτιμο εγχειρίδιο που στα χέρια ευσυνείδητων ειδικών μπορεί να βοηθήσει καταλυτικά τόσο τη Ψυχιατρική όσο και τη Κλινική Ψυχολογία σε ώφελος του γενικού πληθυσμού.
Σε κοινή παρέα γνώρισα κάποιον που εγώ θα τον έλεγα οξύθυμο. Νευρίαζε με το "παραμικρό". Στους γονείς του δεν του άρεσε αυτό και από σχετικά, όποτε από νεαρά ηλικία είχε περάσει από διάφορους ψυχιάτρους και είχα μαζέψει κάπου 5-6 χαπάκια στην ρουτίνα του. Άλλα σε καθημερινή βάση, άλλα σε εβδομαδιαία. Ο τελευταίος τρελογιατρός τον έκανα βίαια να "ξεκόψει" από αυτές τις διαδικασίες. Ένα προσωπικό συναίσθημα όταν μου εξιστορούσε όλα αυτά είναι ότι ακούω μια ιστορία ενός χρήστη ηρωίνης. Ο λόγος που έσπασε η σχέση του με την ψυχιατρική ήταν επειδή στην τελευταία συνεδρία όταν ανέφερε ένα σκηνικό από την σχολή, σαν αυτά που συζητιούνται στις φοιτητικές καφετερίες, του κατέληξε στην σκέψη "ήθελα να χτυπήσω τον καθηγητή". Ο Ψυχίατρος αυτός, όταν τελείωσε την εξιστόρηση είχε ήδη έτοιμο μια συνταγή με το νέο του φάρμακο και την αύξηση της δοσολογίας σε αλλά δυο. Πότε δεν άγγιξε το χαρτάκι αυτό και πότε δεν ξανά πάτησε πότε σε τέτοιου είδους ειδικούς. Μάλιστα σταμάτησε σταδιακά και όλα τα χαπάκια, αν και ταλαιπωρήθηκε με αϋπνίες για περίπου 4μήνες -ακόμη και ο Great Chaos μίλησε για τον εθισμό των φαρμάκων σας. Μάλιστα λίγο μετά πήρε την μεγαλύτερη απόφαση στην ζωή του, να πάει στις ειδικές δυνάμεις. Είναι περισσότερο ευτυχισμένος από πότε.
Καταρχάς βλέπεις πόσο προσεχτικός είμαι, κρίνω μόνο τον τελευταίο του Ψυχίατρο, παρόλο που είναι πανεύκολο να βγουν περαιτέρω συμπεράσματα. Βλέπεις επίσης πως ένας κακός επαγγελματίας μπορεί να καταστρέψει όλες τις δικές σας αγαθές και φιλότιμες προσπάθειες σας έστω και σε επίπεδο ενός συμπεράσματα ενός μεμονωμένου ανθρώπου.
Καταρχάς θα ήταν πολύ χρήσιμο, αφού είσαι μέλος του Βρετανικού συλλόγου ψυχιάτρων, να μας μας παραθέσεις κάθε χρόνο πόσες διαγραφές ψυχιάτρων υπάρχουν έστω και στην Βρετανία, αν και σε προσωπικό επίπεδο θα με ενδιέφεραν και οι λόγοι. Φαντάζομαι ότι η αφαίρεση της άδειας ενός ψυχιάτρου είναι μια ιδιαίτερη γραφειοκρατία και ίσως να αφορούν κυρίως ποινικά αδικήματα (διαβάστε εδώ πόσες κατηγορίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από θεραπευτές είναι καταγεγραμμένες. Αναφέρει ότι το 2001 σε μια Βρετανική έρευνα 1 στους 20 είχα παρενοχληθεί από τον θεραπευτή τους, μάλιστα δε όταν ήταν ανήλικοι). Σε πρώτη φάση νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσεις πότε και με ποίες προϋποθέσεις χάνει κάποιος την άδεια του. Σε ρωτάω λοιπόν, αφού είναι δύσκολο εν τέλη κάποιος θεραπευτής να χάσει την άδεια του, στο DSM-V μήπως θα έπρεπε να αυξήσετε τα όρια κάποιων ασαφών ασθενειών όπως το άγχος ή την θλίψη;
Μια τελευταία ερώτηση:
Έστω ότι είσαι Πατέρας και έστω ένας απρόσεκτος γείτονας σκοτώνει το με το αυτοκίνητο του το παιδί σου. Για πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα είσαι θλιμμένος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
02-03-12
22:00
Διαβάζοντας το θέμα μου δημιουργήθηκαν μερικές σκέψεις. Το DSM-5 μεταξύ των άλλων μιλάει για την θλίψη και το άγχος. Από ότι κατάλαβα όχι μόνο θέλει να τις θεωρεί ασθένειες, εξάλλου το κάνει ήδη, αλλά θέλει να μειώσει παράλληλα τα όρια. Όλη μου κατακραυγή για την ψυχιατρική βασίζεται σε τέτοιου "είδους" "ασθένειες". Για εμένα είναι εντελώς διαφορετικό αν κάποιος βλέπει παραισθήσεις ή έχει τάσεις αυτοτραυματισμού ή αυτοκτονίας. Καταρχάς δόξα τον superman μου είναι εντελώς άγνωστες και ξένες σκέψεις όποτε προφανώς δεν μπορώ να εκφράσω άποψη.
Το άγχος και η θλίψη θεωρούνται πλέον παθήσεις. Και η ερώτηση μου είναι γιατί να μην θεωρούνται συμπτώματα για αλλαγή, ως προθάλαμος για κάτι το νέο; Ο άνθρωπος είναι και σύμβολο αλλαγής. Ο Ηράκλειτος περιέγραψε με ωραίο τρόπο αυτό, παρομοίωσε τον άνθρωπο ως ένα ποτάμι. Κάποιος σύζυγος χάνει την γυναίκα του, πιθανών να ήταν για κάποιες δεκαετίες μαζί και το πιο υγιές ήταν την σύζυγο να την αγαπούσε. Τι πιο λογικό να είναι θλιμμένος. Έχασε την γυναίκα του, την σύντροφο και την αγάπη του. Και παράλληλα πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, για παράδειγμα ή πρέπει να αποδεχτεί την μοναξιά ή πρέπει να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του ελεύθερο να ξανά ερωτευτεί -μάλιστα λόγο ηλικίας μπορεί να μην έχει την δεύτερη επιλογή. Τι ακριβώς μας "ζητά" η ψυχιατρική; Να μην είμαστε θλιμμένη όταν χάνουμε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο; Αυτό θα ήταν εφικτό μόνο αν ακόμη και οι σχέσεις συντρόφου ζωής ήταν και αυτές απρόσωπες. Μόνο έτσι δεν θα ήμασταν θλιμμένοι όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Το ίδιο πιστεύω και για το άγχος. Γιατί κάποιος να καταπολεμήσει το άγχος; Το άγχος είναι δυσφορία, κάποιος αγχωμένος έχει δυσφορία για κάτι στην ζωή του. Αν λοιπόν παίρνουμε ένα χαπάκι και απαλλασσόμαστε δια μαγιάς από το άγχος πως θα εστιάσουμε στο τι μας προκαλεί το άγχος ώστε έτσι απαλλαχτούμε από αυτό; Αν το μυαλό έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί άγχος μήπως είναι απόδειξη ότι το άγχος είναι φυσιολογικό αν όχι μια προστασία του ανθρώπου; Το άγχος είναι ένδειξη ότι κάτι σε φθείρει. Αν επιβάλουμε με φάρμακα στον εγκέφαλο να αγνοεί το άγχος μήπως έτσι θα φθειρόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
Η ψυχιατρική θέλει να εντάσσεται στις επιστήμες ιατρικής όποτε θα επιχειρήσω μια σχετική αναλογία. Ο σωματικός πόνος είναι ένα σήμα κινδύνου. Μπορεί να σπάσαμε ένα κόκκαλο, μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα η καρδία μας. Αν λοιπόν αφαιρέσουμε την αίσθηση του σωματικού πόνου πόσο παρανοϊκή και μη πρακτική θα ήταν η ζωή του ανθρώπου; Δεν θα ξέραμε πότε σπάσαμε κάποιο κόκκαλο, δεν θα ξέραμε αν το σώμα μας λειτουργεί εντάξει και εν τέλη δεν θα ξέραμε ποία είναι τα σωματικά μας όρια και πότε κοντεύουμε να πεθάνουμε από κούραση. Και λοιπόν αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί κάθε ψυχολογική δυσφορία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς να εντοπίζονται τα αίτια που την προκάλεσαν; Και ο σωματικός πόνος μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε δυσλειτουργία και ανικανότητα αλλά τα παυσίπονα είναι μια προσωρινή λύση.
Και έστω λοιπόν ότι το άγχος και η θλίψη πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το δέχομαι. Γιατί όχι όμως να μην αντιμετωπιστούν με έναν φίλο, με μια εκδρομή; Γιατί όταν πεθάνει η σύντροφος μου πρέπει να επισκεφτώ μετά από δυο εβδομάδες έναν ψυχίατρο να μου δώσει το χαπάκι μου; Τι πιο φυσιολογικό να ζητήσω από έναν φίλο μου να πάμε μια εκδρομούλα επειδή πέθανε η σύντροφος;
Τέλος θέλω να επισημάνω κάτι τελευταίο
@Panos__ ζητάς ο διάλογος να γίνει σε ακαδημαϊκή αισθητική. Θα ήθελα να σου επισημάνω ότι την Ιατρική ο κόσμος δεν την αποδέχτηκε επειδή μάθαμε ιατρική και όλα εκείνα πολύπλοκα μαθηματικά ή ότι άλλες πολύπλοκες γνώσεις προαπαιτεί. Κανένας δεν μπαίνει στον ακτινογράφο επειδή πρώτα ξέρει όλα εκείνα τα μαθηματικά κτλ που απαιτούνται για την κατασκευή του. Το ίδιο και ένας ψυχίατρος, αμφιβάλλω αν το 90% των ψυχιάτρων μπορούν να κατασκευάσουν μόνοι τους φάρμακα που χορηγούν στους ασθενής, ο φαρμακοποιός προφανώς όταν σας έπειθε για ένα φάρμακο δεν σας μίλαγε χημικά. Έτσι λοιπόν, μην περιμένεις ότι ο κόσμος θα αποδεχτεί το DSM-V επειδή έκανε τις κατάλληλες σπουδές.
Το άγχος και η θλίψη θεωρούνται πλέον παθήσεις. Και η ερώτηση μου είναι γιατί να μην θεωρούνται συμπτώματα για αλλαγή, ως προθάλαμος για κάτι το νέο; Ο άνθρωπος είναι και σύμβολο αλλαγής. Ο Ηράκλειτος περιέγραψε με ωραίο τρόπο αυτό, παρομοίωσε τον άνθρωπο ως ένα ποτάμι. Κάποιος σύζυγος χάνει την γυναίκα του, πιθανών να ήταν για κάποιες δεκαετίες μαζί και το πιο υγιές ήταν την σύζυγο να την αγαπούσε. Τι πιο λογικό να είναι θλιμμένος. Έχασε την γυναίκα του, την σύντροφο και την αγάπη του. Και παράλληλα πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, για παράδειγμα ή πρέπει να αποδεχτεί την μοναξιά ή πρέπει να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του ελεύθερο να ξανά ερωτευτεί -μάλιστα λόγο ηλικίας μπορεί να μην έχει την δεύτερη επιλογή. Τι ακριβώς μας "ζητά" η ψυχιατρική; Να μην είμαστε θλιμμένη όταν χάνουμε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο; Αυτό θα ήταν εφικτό μόνο αν ακόμη και οι σχέσεις συντρόφου ζωής ήταν και αυτές απρόσωπες. Μόνο έτσι δεν θα ήμασταν θλιμμένοι όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Το ίδιο πιστεύω και για το άγχος. Γιατί κάποιος να καταπολεμήσει το άγχος; Το άγχος είναι δυσφορία, κάποιος αγχωμένος έχει δυσφορία για κάτι στην ζωή του. Αν λοιπόν παίρνουμε ένα χαπάκι και απαλλασσόμαστε δια μαγιάς από το άγχος πως θα εστιάσουμε στο τι μας προκαλεί το άγχος ώστε έτσι απαλλαχτούμε από αυτό; Αν το μυαλό έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί άγχος μήπως είναι απόδειξη ότι το άγχος είναι φυσιολογικό αν όχι μια προστασία του ανθρώπου; Το άγχος είναι ένδειξη ότι κάτι σε φθείρει. Αν επιβάλουμε με φάρμακα στον εγκέφαλο να αγνοεί το άγχος μήπως έτσι θα φθειρόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
Η ψυχιατρική θέλει να εντάσσεται στις επιστήμες ιατρικής όποτε θα επιχειρήσω μια σχετική αναλογία. Ο σωματικός πόνος είναι ένα σήμα κινδύνου. Μπορεί να σπάσαμε ένα κόκκαλο, μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα η καρδία μας. Αν λοιπόν αφαιρέσουμε την αίσθηση του σωματικού πόνου πόσο παρανοϊκή και μη πρακτική θα ήταν η ζωή του ανθρώπου; Δεν θα ξέραμε πότε σπάσαμε κάποιο κόκκαλο, δεν θα ξέραμε αν το σώμα μας λειτουργεί εντάξει και εν τέλη δεν θα ξέραμε ποία είναι τα σωματικά μας όρια και πότε κοντεύουμε να πεθάνουμε από κούραση. Και λοιπόν αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί κάθε ψυχολογική δυσφορία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς να εντοπίζονται τα αίτια που την προκάλεσαν; Και ο σωματικός πόνος μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε δυσλειτουργία και ανικανότητα αλλά τα παυσίπονα είναι μια προσωρινή λύση.
Και έστω λοιπόν ότι το άγχος και η θλίψη πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το δέχομαι. Γιατί όχι όμως να μην αντιμετωπιστούν με έναν φίλο, με μια εκδρομή; Γιατί όταν πεθάνει η σύντροφος μου πρέπει να επισκεφτώ μετά από δυο εβδομάδες έναν ψυχίατρο να μου δώσει το χαπάκι μου; Τι πιο φυσιολογικό να ζητήσω από έναν φίλο μου να πάμε μια εκδρομούλα επειδή πέθανε η σύντροφος;
Τέλος θέλω να επισημάνω κάτι τελευταίο
@Panos__ ζητάς ο διάλογος να γίνει σε ακαδημαϊκή αισθητική. Θα ήθελα να σου επισημάνω ότι την Ιατρική ο κόσμος δεν την αποδέχτηκε επειδή μάθαμε ιατρική και όλα εκείνα πολύπλοκα μαθηματικά ή ότι άλλες πολύπλοκες γνώσεις προαπαιτεί. Κανένας δεν μπαίνει στον ακτινογράφο επειδή πρώτα ξέρει όλα εκείνα τα μαθηματικά κτλ που απαιτούνται για την κατασκευή του. Το ίδιο και ένας ψυχίατρος, αμφιβάλλω αν το 90% των ψυχιάτρων μπορούν να κατασκευάσουν μόνοι τους φάρμακα που χορηγούν στους ασθενής, ο φαρμακοποιός προφανώς όταν σας έπειθε για ένα φάρμακο δεν σας μίλαγε χημικά. Έτσι λοιπόν, μην περιμένεις ότι ο κόσμος θα αποδεχτεί το DSM-V επειδή έκανε τις κατάλληλες σπουδές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
25-02-12
15:01
Η ψυχιατρική είναι ένα επικίνδυνο επάγγελμα. Και να μην παρεξηγηθώ, όχι ότι δεν είναι χρήσιμοι αλλά οι χειρισμοί τους πρέπει να είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ διστακτικοί, προσεχτικοί και αυστηροί. Ακριβώς όπως ένας χειριστής πυρηνικού εργοστασίου. Πλέον ασχολούνται με πράγματα τα όποια δεν είναι αντικειμενικά. Δεν ασχολούνται μόνο με "φωνές", με διπλές και τριπλές προσωπικότητες και με γονείς που μπορεί να ξεχνούν τα παιδιά τους. Πλέον μιλάνε για αυτούς που είναι υπερκινητικούς, για αυτούς που ελλειμματική προσοχή και για αυτούς που έχουν απάθεια. Το αν ακούει κάποιος φωνές ή νομίζει ότι βλέπει την πεθαμένη μητέρα του είναι πρόβλημα. Αντικειμενικό πρόβλημα. Τι κακό έχει κάποιος ότι είναι υπερκινητικός; Τι σημαίνει ότι είναι υπερκινητικός; Υπερκινητικός με βάση ποίον; Και το κυριότερο από πότε η έννοια της ανθρωπότητας είναι ένας ΜΟ με αποδεκτά όρια +-5%;Έσεις τι λέτε ; Πιστεύετε πως η ''αυστηρή'' ταξινόμηση των ψυχικών διαταραχών τόσο από το DSM όσο και από το ICD-10 ,υπερβαίνει τα εσκαμμένα ;
Εγώ νόμιζα ότι αυτή είναι η διαφορά μας από τα ζώα. Πάνω κάτω όλες οι γάτες είναι το ίδιο. Κοιμούνται πολλές ώρες, τρώνε και κυνηγάνε ότι μικρό κινείται. Οι άνθρωποι όμως ... άλλος είναι επιστήμονας, άλλος είναι καλλιτέχνης, άλλος θέλει να είναι το επίκεντρο της showbiz και άλλος θέλει την ησυχία του σε κάποια επαρχιακή πόλη. Άλλοι πολιτισμοί ενδιαφέρονται για πνευματικά, άλλοι πολιτισμοί για το χρήμα και άλλοι τις επιστήμες.
Η μητέρα μου διδάσκει σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Μου έλεγε για έναν φοιτητή όπου "χαπακώνεται" για να μπορεί να διαβάσει. Αλλιώς χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Του τα έδωσε ο ψυχολόγος του. Αναρωτιέμαι, ένα σχολείο συνήθως έχει 5-10-15 κατευθύνσεις/διαστάσεις. Ειδικότερα δε στην Ελλάδα που η πλειοψηφία των σχολείων και σχολών έχουν σχεδόν κοινές αντιλήψεις αν όχι και πεδία. Τι λογικό να υπάρχουν 5-10-15 μαθητές που δεν τους ενδιαφέρουν αυτά. Για παράδειγμα ένας μαθητής στην Ελλάδα που τον ενδιαφέρουν τα θεία, οι θρησκευτικές και γενικότερα έχει πνευματικές αναζητήσεις. Αυτός ο μαθητής τι πιο λογικό στο σημερινό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να θεωρείτε κακός μαθητής. Από που και ως που αυτό είναι θέμα που πρέπει να χειριστεί ψυχίατρος-ψυχολόγος και εν τέλη ένα φάρμακο;
Ο ψυχίατρος λοιπόν ασχολείται με τελείως αφηρημένες έννοιες. Και μάλιστα επιβάλει πράγματα. Να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει τον σκοπό τους. Νοιάζονται για το άτομο; Για την κοινωνία; Με πια λογική λένε αυτή η συμπεριφορά είναι "κακή" και πρέπει να βάλουμε το χεράκι μας; Όπως και να έχει πριν βάλουν κάπου το χεράκι τους απαιτώ από αυτούς να είναι παρά πολύ αυστηροί ή εκτός ο άλλος ακούει φωνές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.