Πατρεύς
Περιβόητο μέλος
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
03-03-12
17:47
[OFF-TOPIC] Μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὸ μήνυμα ἐκτὸς θέματος, ἀλλὰ ἔχω καημὸ νὰ δῶ τὴ λέξη «συνωμοσιολογία» σωστὰ γραμμένη! Πρῶτα εἶναι τὸ ὠμέγα καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ τὸ ὄμικρον. ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ
(Τὸ γράφω ἔτσι γιὰ νὰ μείνῃ ) [/OFF-TOPIC]
[GRINIARIS MODE ON]Συνεχίστε τὴν ἐνδιαφέρουσα κουβέντα. Ἐγὼ ἐξέθεσα τὴν ἄποψή μου, ἀλλὰ φαίνεται δὲ θέλησε κάποιος νὰ τὴ σχολιάσῃ [/GRINIARIS MODE OFF]
(Τὸ γράφω ἔτσι γιὰ νὰ μείνῃ ) [/OFF-TOPIC]
[GRINIARIS MODE ON]Συνεχίστε τὴν ἐνδιαφέρουσα κουβέντα. Ἐγὼ ἐξέθεσα τὴν ἄποψή μου, ἀλλὰ φαίνεται δὲ θέλησε κάποιος νὰ τὴ σχολιάσῃ [/GRINIARIS MODE OFF]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πατρεύς
Περιβόητο μέλος
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
29-02-12
00:03
Ἐπιτρέψατέ μου νὰ θέσω τὴ συζήτηση σὲ μιὰ ἄλλη βάση.
Κατ' ἀρχὴν μιλοῦμε γιὰ ψυχιατρικὴ χωρὶς νὰ δεχόμαστε τὴν ὕπαρξη ψυχῆς! Δὲν εἶναι αὐτὸ ἐξ ἀρχῆς μιὰ θηριώδης ἀντίφαση; Ἡ σύγχρονη ψυχιατρικὴ ἔχει βασισθεῖ σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου στὴν ἀθεΐα. Αὐτὸ δημιουργεῖ διάφορες στρεβλώσεις. Τί εἶναι «ψυχικὴ νόσος»; Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο σχετίζεται ἀποκλειστικὰ μὲ κάποια βλαβη ἡ ὁποῖα προκαλεῖται στὸν ἐγκέφαλο καὶ μπορεῖ νὰ θεραπευθῇ ἢ νὰ ῥυθμισθῇ; Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο διαγιγνώσκεται ἀποκλειστικὰ μὲ συμπεριφορικὰ κριτήρια καὶ θέλει κάποια «ψυχοθεραπεία»; Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ ἀσαφὲς καὶ ὅποια ἀπάντηση κι ἂν δοθῇ πιστεύω ὅτι δὲ θὰ πιάσῃ ὅλες τὶς περιπτώσεις.
Σχετικὰ τώρα μὲ τὸ DSM-5 ἢ ὅπως θέλει ὁ καθένας νὰ λέγεται () καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ψυχίατρους, δὲ μοῦ κάνει ἐντύπωση αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἡ ὁποῖα διέπει αὐτὸ τὸ κομμάτι τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας. Γενικὰ ἡ αγγλοσαξωνικὴ-προτεσταντικὴ λογικὴ καὶ ἰδίως ἡ Ἀμερικανικὴ ἐκδοχή της ἔχει τὴν τάση τὰ πράγματα νὰ τὰ θέτῃ σὲ τελείως διακριτὰ ὅρια. Ἰδίως στὶς Η.Π.Α. ὅπου στὴν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων βασιλεύει ἡ ἀμάθεια, οἱ κάθε εἴδους «εἰδικοὶ» παίζουν μπάλα σὲ ἄδειο γήπεδο καὶ ὡς ἐκ τούτου βγαίνουν κατὰ καιροὺς τέτοια ἐγχειρίδια στὰ ὁποῖα κατὰ τὸ δοκοῦν ὁρίζονται τὰ ὅρια τῆς ψυχικῆς ὑγιείας.
Γενικὰ τὸ θέμα πιστεύω ἑδράζεται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ στὸ πῶς θεωρεῖται ὁ ἄνθρωπος ὡς ὀντότητα στὴ σημερινὴ κοινωνία. Δίνεται σημασία στὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο μᾶλλον παρὰ ἐσωτερικὰ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Πῶς ὅμως θὰ ὑπάρχῃ κάποια διαφορετικὴ προσέγγιση ἐφ' ὅσον δὲ γίνεται κἂν συζήτηση περὶ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου; Μονίμως θὰ πηγαίνουμε σὲ ἀδιέξοδο...
Ἐδῶ εἶναι ποὺ ἔρχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ πατερικὴ διδασκαλία καὶ δίνει μιὰ τελείως ὀπτικὴ στὸ θέμα. Ὁ ἄνθρωπος δὲ νοεῖται μόνο ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς πράξεις του, ἀλλὰ ὅλη ἡ παθολογία τῆς ψυχῆς ἀνατέμνεται μέσα ἀπὸ τὴ νηπτικὴ πεῖρα καὶ οἱ νόσοι τῆς ψυχῆς ἐξετάζεται μέχρι τὴ ῥίζα τους. Ἀνάλογη εἶναι καὶ ἡ θεραπεία τους· Δίνονται τὰ πνευματικὰ φάρμακα τῶν μυστηρίων, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἄσκησης. Τὸ πρόβλημα ἀντιμετωπίζεται ὀντολογικὰ καὶ ὄχι φαινομενολογικά.
Ἂς ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο χρησιμοποιήθηκε πολλὲς φορὲς ὡς παράδειγμα· Μὲ ποιά κριτήρια τὸ πένθος γιὰ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς ἀγαπημένου προσώπου μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ παθολογικὴ κατάσταση; Μπορεῖ αὐτὸ νὰ τὸ ὁρίσῃ κάποια ἐπιτροπὴ ψυχιάτρων σὲ κάποια περιοχὴ τοῦ κόσμου. Πῶς θὰ μπορέσῃ κάποιος νὰ δώσῃ ἀπάντηση σὲ αὐτὸν ὁ ὁποῖος πενθεῖ γιὰ τὸ φαινομενικὰ χωρὶς λογικὴ γεγονὸς τοῦ θανάτου; Ἡ πατερικὴ διδασκαλία προσφέρει, ὄχι ἕτοιμες εὔκολες λύσεις ὅπως ἴσως πολλοὶ θὰ ὑποθέσουν, ἀλλὰ προσφέρει τὴ δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπερβῇ μὲ τὴν πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου. Κι ἔτσι δίνεται ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα π.χ. μὲ ποιά κριτήρια θεωρεῖται τὸ πένθος παθολογικό· Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν αὐτὸ τὸ πένθος συνοδεύεται ἀπὸ ἀπιστία στὴ δύναμη καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπα δὲ θέλω σὲ καμμία περίπτωση νὰ ἰσοπεδώσω τὸ ῥόλο τῆς ψυχιατρικῆς οὔτε πιστεύω ὅτι πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑποκαταστήσῃ τὴν ψυχιατρική. Ἡ ψυχιατρικὴ ἔχει σίγουρα πολὺ σημαντικὸ ῥόλο στὴ σύγχρονη κοινωνία, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι θὰ ἔπρεπε ἐξ ἀρχῆς νὰ ἀνοίξῃ ἕνας διάλογος στὴν ἐπιστημονικὴ κοινότητα γιὰ τὸ πῶς ὁρίζεται ἡ ἔννοια τῆς ψυχῆς καὶ νὰ ἀναθεωρηθῇ αὐτὴ ἡ ἰσοπεδωτικὴ ὀπτικὴ ἡ ὁποῖα βλέπει ὅλα τὰ φαινόμενα ὡς ἐκφάνσεις νευροχημικῶν ἀντιδράσεων.
Κατ' ἀρχὴν μιλοῦμε γιὰ ψυχιατρικὴ χωρὶς νὰ δεχόμαστε τὴν ὕπαρξη ψυχῆς! Δὲν εἶναι αὐτὸ ἐξ ἀρχῆς μιὰ θηριώδης ἀντίφαση; Ἡ σύγχρονη ψυχιατρικὴ ἔχει βασισθεῖ σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου στὴν ἀθεΐα. Αὐτὸ δημιουργεῖ διάφορες στρεβλώσεις. Τί εἶναι «ψυχικὴ νόσος»; Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο σχετίζεται ἀποκλειστικὰ μὲ κάποια βλαβη ἡ ὁποῖα προκαλεῖται στὸν ἐγκέφαλο καὶ μπορεῖ νὰ θεραπευθῇ ἢ νὰ ῥυθμισθῇ; Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο διαγιγνώσκεται ἀποκλειστικὰ μὲ συμπεριφορικὰ κριτήρια καὶ θέλει κάποια «ψυχοθεραπεία»; Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ ἀσαφὲς καὶ ὅποια ἀπάντηση κι ἂν δοθῇ πιστεύω ὅτι δὲ θὰ πιάσῃ ὅλες τὶς περιπτώσεις.
Σχετικὰ τώρα μὲ τὸ DSM-5 ἢ ὅπως θέλει ὁ καθένας νὰ λέγεται () καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ψυχίατρους, δὲ μοῦ κάνει ἐντύπωση αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἡ ὁποῖα διέπει αὐτὸ τὸ κομμάτι τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας. Γενικὰ ἡ αγγλοσαξωνικὴ-προτεσταντικὴ λογικὴ καὶ ἰδίως ἡ Ἀμερικανικὴ ἐκδοχή της ἔχει τὴν τάση τὰ πράγματα νὰ τὰ θέτῃ σὲ τελείως διακριτὰ ὅρια. Ἰδίως στὶς Η.Π.Α. ὅπου στὴν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων βασιλεύει ἡ ἀμάθεια, οἱ κάθε εἴδους «εἰδικοὶ» παίζουν μπάλα σὲ ἄδειο γήπεδο καὶ ὡς ἐκ τούτου βγαίνουν κατὰ καιροὺς τέτοια ἐγχειρίδια στὰ ὁποῖα κατὰ τὸ δοκοῦν ὁρίζονται τὰ ὅρια τῆς ψυχικῆς ὑγιείας.
Γενικὰ τὸ θέμα πιστεύω ἑδράζεται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ στὸ πῶς θεωρεῖται ὁ ἄνθρωπος ὡς ὀντότητα στὴ σημερινὴ κοινωνία. Δίνεται σημασία στὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο μᾶλλον παρὰ ἐσωτερικὰ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Πῶς ὅμως θὰ ὑπάρχῃ κάποια διαφορετικὴ προσέγγιση ἐφ' ὅσον δὲ γίνεται κἂν συζήτηση περὶ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου; Μονίμως θὰ πηγαίνουμε σὲ ἀδιέξοδο...
Ἐδῶ εἶναι ποὺ ἔρχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ πατερικὴ διδασκαλία καὶ δίνει μιὰ τελείως ὀπτικὴ στὸ θέμα. Ὁ ἄνθρωπος δὲ νοεῖται μόνο ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς πράξεις του, ἀλλὰ ὅλη ἡ παθολογία τῆς ψυχῆς ἀνατέμνεται μέσα ἀπὸ τὴ νηπτικὴ πεῖρα καὶ οἱ νόσοι τῆς ψυχῆς ἐξετάζεται μέχρι τὴ ῥίζα τους. Ἀνάλογη εἶναι καὶ ἡ θεραπεία τους· Δίνονται τὰ πνευματικὰ φάρμακα τῶν μυστηρίων, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἄσκησης. Τὸ πρόβλημα ἀντιμετωπίζεται ὀντολογικὰ καὶ ὄχι φαινομενολογικά.
Ἂς ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο χρησιμοποιήθηκε πολλὲς φορὲς ὡς παράδειγμα· Μὲ ποιά κριτήρια τὸ πένθος γιὰ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς ἀγαπημένου προσώπου μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ παθολογικὴ κατάσταση; Μπορεῖ αὐτὸ νὰ τὸ ὁρίσῃ κάποια ἐπιτροπὴ ψυχιάτρων σὲ κάποια περιοχὴ τοῦ κόσμου. Πῶς θὰ μπορέσῃ κάποιος νὰ δώσῃ ἀπάντηση σὲ αὐτὸν ὁ ὁποῖος πενθεῖ γιὰ τὸ φαινομενικὰ χωρὶς λογικὴ γεγονὸς τοῦ θανάτου; Ἡ πατερικὴ διδασκαλία προσφέρει, ὄχι ἕτοιμες εὔκολες λύσεις ὅπως ἴσως πολλοὶ θὰ ὑποθέσουν, ἀλλὰ προσφέρει τὴ δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπερβῇ μὲ τὴν πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου. Κι ἔτσι δίνεται ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα π.χ. μὲ ποιά κριτήρια θεωρεῖται τὸ πένθος παθολογικό· Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν αὐτὸ τὸ πένθος συνοδεύεται ἀπὸ ἀπιστία στὴ δύναμη καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπα δὲ θέλω σὲ καμμία περίπτωση νὰ ἰσοπεδώσω τὸ ῥόλο τῆς ψυχιατρικῆς οὔτε πιστεύω ὅτι πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑποκαταστήσῃ τὴν ψυχιατρική. Ἡ ψυχιατρικὴ ἔχει σίγουρα πολὺ σημαντικὸ ῥόλο στὴ σύγχρονη κοινωνία, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι θὰ ἔπρεπε ἐξ ἀρχῆς νὰ ἀνοίξῃ ἕνας διάλογος στὴν ἐπιστημονικὴ κοινότητα γιὰ τὸ πῶς ὁρίζεται ἡ ἔννοια τῆς ψυχῆς καὶ νὰ ἀναθεωρηθῇ αὐτὴ ἡ ἰσοπεδωτικὴ ὀπτικὴ ἡ ὁποῖα βλέπει ὅλα τὰ φαινόμενα ὡς ἐκφάνσεις νευροχημικῶν ἀντιδράσεων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.