Τr3l0k@mp3riS
Νεοφερμένος
Ο Τr3l0k@mp3riS αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7 μηνύματα.
02-03-12
15:45
Μήπως τελικὰ «ἄνθισαν ματαίως;»
αφουγκράσου τη ζωή,
έχει πολύ ποίηση "εκεί".
Η ανάπτυξη της πνευματικότητας είναι διχαλωτός δρόμος:
(ακόμη και με τίμημα να ανθίσει κάτι που προοδευτικά νεκρώνει)
Από τη μια βρίσκεται απέναντι στην κτηνωδία της καθημερινότητας,
από την άλλη γείωνεται με αυτή την καθημερινότητα προκειμένου
να απεκδύεται βαθμιαία αυτή την κτηνώδη της διάσταση.
Οφείλει να μας κατατρέχει στον νεροχύτη με τα πιάτα,
στο φανάρι με τα χαρτομάντηλα, στους πυρετούς,
στα ξεσκατίσματα κάθε τύπου.
Σήμερα, επιστρέφοντας σπίτι, έπεσα πάνω σε ένα μικρό κοριτσάκι,
ήταν δεν ήταν 7, είχε ανέβει πάνω στο σκουπιδοτενεκέ
και προσπαθούσε να τραβήξει με τα μικρά χεράκια της,
μια σακούλα έξω.
Θα είμαι απόλυτος.
ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Κάθε στιγμή αντιστοιχεί σε κάποιου τύπου αριστούργημα.
Από ένα νεκρό τριαντάφυλλο μέχρι ένα γεράκο με ακράτεια
που κατουράει καταμεσής του δρόμου έχοντας πλάτη γυρισμένη
σε ένα ζευγάρι που φιλιέται στα σκαλοπάτια της εισόδου.
Μια κοπελίτσα που εκσφενδονίζει το πόδι της από το πεζοδρόμιο
και σε δεύτερο χρόνο στρέφει αποκαλύπτοντας πίσω απ' τα
χρυσόμαυρα μαλλιά ένα απλό αλλά πεντακάθαρο προσωπάκι
είναι μια έκθεση φωτογραφίας μόνη της.
Στιγμές στη μανάβισσα άλλοτε οπτικοποιημένου Ντοστογιέφσκι,
κι άλλοτε Τσιβιλίκα, να χαζεύεις τα έντομα ανακαλύπτοντας
καινούργια ρούχα, να ακούς τα πουλιά, να ακούς τα κινητά με προσοχή.
Να ακούς και τους ανθρώπους στο δρόμο να κλέβεις τις λέξεις τους
και να πλάθεις τις ιστορίες τους.
Να χαζεύεις με τα ρεκόρ των μωρών στην παιδική χαρά.
Να χαζεύουν και με σένα.
Η χαρά είναι όπως και οι σκορπιοί κάτω από τις πέτρες.
Θέλεις την? Σήκωστην.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Jorge Luis Borges.
έχει πολύ ποίηση "εκεί".
Η ανάπτυξη της πνευματικότητας είναι διχαλωτός δρόμος:
(ακόμη και με τίμημα να ανθίσει κάτι που προοδευτικά νεκρώνει)
Από τη μια βρίσκεται απέναντι στην κτηνωδία της καθημερινότητας,
από την άλλη γείωνεται με αυτή την καθημερινότητα προκειμένου
να απεκδύεται βαθμιαία αυτή την κτηνώδη της διάσταση.
Οφείλει να μας κατατρέχει στον νεροχύτη με τα πιάτα,
στο φανάρι με τα χαρτομάντηλα, στους πυρετούς,
στα ξεσκατίσματα κάθε τύπου.
Σήμερα, επιστρέφοντας σπίτι, έπεσα πάνω σε ένα μικρό κοριτσάκι,
ήταν δεν ήταν 7, είχε ανέβει πάνω στο σκουπιδοτενεκέ
και προσπαθούσε να τραβήξει με τα μικρά χεράκια της,
μια σακούλα έξω.
Θα είμαι απόλυτος.
ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Κάθε στιγμή αντιστοιχεί σε κάποιου τύπου αριστούργημα.
Από ένα νεκρό τριαντάφυλλο μέχρι ένα γεράκο με ακράτεια
που κατουράει καταμεσής του δρόμου έχοντας πλάτη γυρισμένη
σε ένα ζευγάρι που φιλιέται στα σκαλοπάτια της εισόδου.
Μια κοπελίτσα που εκσφενδονίζει το πόδι της από το πεζοδρόμιο
και σε δεύτερο χρόνο στρέφει αποκαλύπτοντας πίσω απ' τα
χρυσόμαυρα μαλλιά ένα απλό αλλά πεντακάθαρο προσωπάκι
είναι μια έκθεση φωτογραφίας μόνη της.
Στιγμές στη μανάβισσα άλλοτε οπτικοποιημένου Ντοστογιέφσκι,
κι άλλοτε Τσιβιλίκα, να χαζεύεις τα έντομα ανακαλύπτοντας
καινούργια ρούχα, να ακούς τα πουλιά, να ακούς τα κινητά με προσοχή.
Να ακούς και τους ανθρώπους στο δρόμο να κλέβεις τις λέξεις τους
και να πλάθεις τις ιστορίες τους.
Να χαζεύεις με τα ρεκόρ των μωρών στην παιδική χαρά.
Να χαζεύουν και με σένα.
Η χαρά είναι όπως και οι σκορπιοί κάτω από τις πέτρες.
Θέλεις την? Σήκωστην.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Jorge Luis Borges.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.