vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
03-03-21
19:28
Σε γενικές γραμμές το όλο ζήτημα έγκειται στο γεγονός αν είναι καλύτερο ένα παιδί να μεγαλώνει σε κρατικό ίδρυμα ή σε ομόφυλη οικογένεια. Δεδομένου πως τα ιδρύματα είναι de facto κατά πολύ υποδεέστερα περιβάλλοντα από την οικογένεια η ζυγαριά γέρνει προς την δεύτερη επιλογή.
Όσον αφορά το θέμα του αν μια ομόφυλη οικογένεια είναι το ίδιο με μια παραδοσιακή παραθέτω τις παρακάτω πηγές που βρήκα με μια πρόχειρη αναζήτηση. Αφορούν κυρίως τις επιπτώσεις της έλλειψης πατέρα στα παιδιά. Υπάρχουν επίσης κάποια βιβλία που μπορεί να κοιτάξει όποιος ενδιαφέρεται τα οποία αναλύουν τη σημασία της μητέρας, των διακριτών ρόλων στην οικογένεια κ.ο.κ.
Ellis, Bruce J., et al., "Does Father Absence Place Daughters at Special Risk for Early Sexual Activity and Teenage Pregnancy?" Child Development, 74:801-821.
David Popenoe, Life Without Father (Boston: Harvard University Press, 1999).
Judith Stacey and Timothy Biblarz, "(How) Does the Sexual Orientation of Parents Matter?" American Sociological Review 66: 159-183. See especially 168-171.
For Better or For Worse
Taking Sex Differences Seriously
The Two Sexes
Το ζήτημα στην πολιτική του πλευρά ποτέ δεν αφορούσε το κατά πόσο μια ομοφυλοφιλική οικογένεια μεγαλώνει παιδιά με ίδια χαρακτηριστικά σε σύγκριση με μια ετεροφυλική. Η νομοθεσία που λαμβάνει θέση υπέρ της στέρησης αυτού του δικαιώματος, στις χώρες που ακόμη συμβαίνει αυτό τουλάχιστον, βασίζεται σε ισχυρισμούς που μιλούν για ψυχολογικά προβλήματα, νοητικά προβλήματα, αναπτυξιακά προβλήματα και άλλες επιπλοκές που αφορούν τέτοιες περιπτώσεις οικογενειών, όχι την φύση και το χαρακτήρα των παιδιών γενικοτερα, αυτός είναι και ένας σημαντικός λόγος που δυστυχώς υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των ερευνών, αλλιώς θα βλέπαμε και έρευνες να εξετάζουν τη διαφορά ανάμεσα σε οικογένειες ΑΕΚτσίδων και ΠΑΟΚτσίδων πχ. Τέτοιου είδους διαπιστώσεις δεν απασχολούν ή δεν θα έπρεπε να απασχολούν τις νομοθετικές αρχές, έχουν καθαρά ακαδημαϊκό ενδιαφέρον (όπου έχουν).
Ρίχνοντας μια ματιά στα λινκ που έβαλες από κάτω θα ήθελα να σταθώ λίγο στο 3ο από αυτά το οποίο παρεμπιπτόντως είναι και το μόνο αμιγως on topic (το λινκ είναι broken, χωρίς το https θα παίξει) και προτείνω μάλιστα σε όποιον θεωρεί πως έχει λίγο χρόνο να αξιοποιήσει για να μάθει 5 πράματα παραπάνω για το θέμα να διαβάσει την έρευνα καθώς τη θεωρώ αρκετά καλογραμμένη και προσεγγίζει το ζήτημα πολύ σωστά.
Όπως αναφέρω και πιο πάνω λοιπόν, επειδή το είδα σε ένα άλλο post, δεν ισχύει πως δε γνωρίζουμε, βιβλιογραφία υπάρχει για το θέμα τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες. Και όπως λέει και μες στο κείμενο το οποίο είναι πρακτικά ένα aggregate προηγούμενων ερευνών που κάνει review τα ευρήματα με μια πιο κριτική ματιά, υπάρχουν politically biased έρευνες και από τις 2 πλευρές, αλλά η συντριπτική πλειονότητα αυτών και έχοντας κάνει filter out το όποιο bias εξάγει το συμπέρασμα πως δεν διαπιστώνεται κάποια διαφορά μεταξύ ετεροφυλικών και ομοφυλοφιλικών οικογενειών ως προς τα παιδιά και την ανάπτυξή τους. Αυτό που παρατηρείται ωστόσο είναι μια παρατεταμένη ανάγκη να γίνει ένα evaluation με γνώμονα τη λήψη μιας θετικής ή αρνητικής θέσης στο πολιτικό δίπολο good or bad το οποίο από μόνο του ενθαρρύνει μια παράλογα defensive προσέγγιση του ζητήματος, όχι χάριν ακαδημαΪκού ενδιαφέροντος, αλλά με σκοπό να βγει προς τα έξω ένα συμπέρασμα και να ικανοποιήσει κάποιες σκοπιμότητες.
Έχοντας αυτό στο νου μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είναι απόλυτα λογικό πώς μια τέτοια οικογένεια εφόσον διατηρεί τα δικά της στοιχεία είναι πιθανό να αντανακλά κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά και στα παιδιά, όπως θα συνέβαινε και με κάθε άλλη οικογένεια που διαφέρει στο χ ή το ψ. Αναφέρεται για παράδειγμα με έμφαση πως παρατηρείται το φαινόμενο παιδιά τέτοιων οικογενειών να υπακούν λιγότερο σε νόρμες που υπαγορεύουν συνήθειες και ενδιαφέροντα σύμφωνα με το φύλο τους και να συμμετέχουν εξίσου σε αντίστοιχες δραστηριότητες, όπως κι επίσης το γεγονός πως αντίστοιχα παιδιά είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν ανοιχτά μεταξύ άλλων και σε ομοφυλοφυλικές πράξεις.
Εφόσον μπορέσουμε σαν κοινωνία να ξεπεράσουμε τέτοιου είδους φοβίες και προκαταλήψεις ο δρόμος ανοίγει ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τέτοιου είδους φαινόμενα με μια πιο αμερόληπτη και επιστημονική σκοπιά που να μας βοηθήσει να καταλάβουμε σε περισσότερο βάθος
τον τρόπο με τον οποίο διαφορές στη δομή της οικογένειας μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο σε μια ανομοιογενή και ανεκτική κοινωνία διαμορφώνοντας διαφορετικά μοτίβα και συμπεριφορές. Όπως αναφέρεται και μέσα πολύ πιο σωστά:
In our view, these patterns reflect something more than a simple "gender effect," however, because sexual orientation is the key "exogenous variable" that brings together parents of same or different genders. Thus, sexual orientation and gender should be viewed as interacting to create new kinds of family structures and processes-such as an egalitarian division of child care-that have fascinating consequences for all of the relationships in the triad and for child devel opment (also see Dunne 1999, 2000; Patterson 1995). Some of the evidence suggests that two women co-parenting may create a synergistic pattern that brings more egalitarian, compatible, shared parenting and time spent with children, greater understanding of children, and closeness and communication between parents and children. The genesis of this pattern cannot be understood on the basis of either sexual orientation or gender alone. Such findings raise fruitful comparative questions for future research about family dynamics among two parents of the same or different gender who do or do not share similar attitudes, values, and behaviors.
Most of the differences in the findings discussed above cannot be considered deficits from any legitimate public policy perspective. They either favor the children with lesbigay parents, are secondary effects of social prejudice, or represent "just a difference" of the sort democratic societies should respect and protect. Apart from differences associated with parental gender, most of the presently observable differences in child "outcomes" should wither away under conditions of full equality and respect for sexual diversity. Indeed, it is time to recognize that the categories "lesbian mother" and "gay father" are historically transitional and con- ceptually flawed, because they erroneously imply that a parent's sexual orientation is the decisive characteristic of her or his parenting. On the contrary, we propose that homophobia and discrimination are the chief reasons why parental sexual orientation mat- ters at all. Because lesbigay parents do not enjoy the same rights, respect, and recognition as heterosexual parents, their children contend with the burdens of vicarious social stigma. Likewise, some of the particular strengths and sensitivities such children appear to display, such as a greater capacity to express feelings or more empathy for social diversity (Mitchell 1998; O'Connell 1994), are probably artifacts of marginality and may be destined for the historical dustbin of a democratic, sexually pluralist society.
One can readily turn the tables on a logic that seeks to protect children from the harmful effects of heterosexist stigma directed against their parents. Granting legal rights and respect to gay parents and their children should lessen the stigma that they now suffer and might reduce the high rates of depression and suicide reported among closeted gay youth living with heterosexual parents. Thus, while we disagree with those who claim that there are no differences between the children of heterosexual parents and children of lesbigay parents, we unequivocally endorse their conclusion that social science research provides no grounds for taking sexual orientation into account in the political distribution of family rights and responsibilities. It is quite a different thing, however, to consider this issue a legitimate matter for social science research. Planned lesbigay parenthood offers a veritable "social laboratory" of family diversity in which scholars could fruitfully examine not only the acquisition of sexual and gender identity, but the relative effects on children of the gender and number of their parents as well as of the implications of diverse biosocial routes to parenthood. Such studies could give us purchase on some of the most vexing and intriguing topics in our field, including divorce, adoption, step-parenthood, and domestic violence, to name a few. To exploit this opportunity, however, researchers must overcome the hetero-normative presumption that interprets sexual differences as deficits, thereby inflicting some of the very disadvantages it claims to discover. Paradoxically, if the sexual orientation of parents were to matter less for political rights, it could mat- ter more for social theory.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
27-02-21
10:55
Η συνχρονη δυτική πραγματικοτητα με τα πρότυπα τις αξιες και όσα αυτή πρεσβεύει είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. Όπως αφανίζεται και οτιδήποτε στην φύση είναι μη βιώσιμο.
Το βλέπουμε ήδη... μελαγχολία, υπογεννητικότητα δυστυχισμένοι άνθρωποι χωρίς στόχους και χαρά από την ζωή.
Αντίθετα ο 20ος αιώνας όπου κυριαρχούσαν τα παραδοσιακά πρότυπα ήταν εποχή μεγάλης ακμής και παραγωγικότητας για την ανθρωπότητα.
Οι παραδοσιακές δοκιμασμένες αξίες δημιουργούν ευτυχισμένους ανθρώπους και υγείης κοινωνίες.
Η σύγχρονη δυτική πραγματικότητα υπάρχει και εξελλίσσεται τα τελευταία 300 χρόνια, ως αποτέλεσμα του Διαφωτισμού. Ξέρεις τι υπήρχε πριν τη σύγχρονη δυτική πραγματικότητα; ο Μεσαίωνας.
Ο 20ος αιώνας ο οποίος παρεμπιπτόπντως ήταν απαρχή ενός τεράστιου κύματος επαναστάσεων και κινημάτων, από την Οκτωβριανή και το φεμινιστικό κίνημα έως το Μάη του 68, ήταν παράλληλα επίσης και εποχή 2 παγκοσμίων πολέμων, 2 μεγάλων οικονομικών κρίσεων και 40 ετών ψυχρού πολέμου. Μαλάκα πιο bingo δε γίνεται δηλαδή.
Για να φτάσουμε στις παραδοσιακές δοκιμασμένες αξίες λοιπόν, καταρχήν παραδοσιακο βαφτίζεται οτιδήποτε παλιό, αναχρονιστικό, εξελικτικό, αποτέλεσμα τοπικισμού και common law. Ξέρεις ποιοι παραδοσιακά ΔΕΝ περνάνε καλά σε τέτοιες παραδοσιακές κοινωνίες; αυτοί που είναι ή επιλέγουν να είναι διαφορετικοί από το συμπαγές κλειστό σύνολο. Οι άνθρωποι διαφορετικής φυλής, οι γκέι, οι μετανάστες, οι αλλόθρησκοι/άθεοι, αυτοί που έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα και συνήθειες. ΚΙ αυτό δεν είναι υπόθεση, ήδη, σήμερα σε όσο πιο κλειστές παραδοσιακές κοινωνίες πας, τόσο πιο πολύ φθίνει η εκπροσώπηση τέτοιων ομάδων. Για τους υπόλοιπους η ζωή δεν αλλάζει, είναι αυτή που είναι, μέχρι φυσικά να τολμήσεις να κοιτάξεις από την άλλη μεριά του φράχτη, τότε γίνεσαι πλέον κι εσύ "απ' τους άλλους".