pop corn
Πολύ δραστήριο μέλος
Η pop corn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,161 μηνύματα.
18-03-12
19:42
Λοιπόν guyz.
τυγχάνει να έχω μεγαλώσει κοντά στους παππούδες μου στους οποίους έχω αδυναμία.
φορτίζομαι άσχημα να μαθαίνω για κακομεταχείριση ή εγκατάλειψη ηλικιωμένων.
πέρσυ στη γειτονιά, ήρθε αστυνομία γιατί έγινε καταγγελία από τους ενοίκους της διπλανής πολυκατοικίας ότι η γιαγιά που έμενε στον 1ο όροφο έτρωγε ξύλο από την γυναίκα που τη φρόντιζε!! τα παιδιά της πού ήτανε γαμώτι;
αυτά όσον αφορά την φόρτιση που εντοπίζετε στο αρχικό ποστ, δεν συνηθίζω να γράφω συναισθηματικά αλλά μου ήταν αδύνατον. Διαβάζοντας το άρθρο εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου.
...και μία πιο νηφάλια προσέγγιση καθότι ηρέμησα κάπως.
Μερκούρη ()
η βασική διαφωνία μου στο ποστ σου βρίσκεται εδώ:
Φυσικά και δεν υπάρχει υποχρέωση.
Υπάρχει όμως μία αναγνώριση αυτού που σου έχει προσφερθεί, με κάτι που μπορείς να κάνεις για τον δικό σου στα γεράματά του, αν όχι και το απολύτως λογικό ενδιαφέρον για έναν δικό σου άνθρωπο.
και μην σου ακούγεται τόσο απίθανο αυτό Μερκούρη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τους παρατάνε στα δύσκολα. Κι έχω μερικά γνωστά περιστατικά κατά νου.
...ελπίζω να έγινε κατανοητό το αρχικό point μου, δεν μίλησα για καταστάσεις εξωπραγματικές και μη ρεαλιστικές.
και τώρα με συγχωρείτε, γιατί ήρθε η γιαγιά να συζητήσουμε ποια μέρα θα γίνει το γιορτινό τσιμπούσι που ετοιμάζει για όλα τα εγγόνια, για την επέτειο 50 χρόνων γάμου με τον παππού. Ο παππούς δεν θα κάτσει όμως, θα πάει στο χωριό, με το ζόρι τον κρατάμε...
ΥΓ:
τυγχάνει να έχω μεγαλώσει κοντά στους παππούδες μου στους οποίους έχω αδυναμία.
φορτίζομαι άσχημα να μαθαίνω για κακομεταχείριση ή εγκατάλειψη ηλικιωμένων.
πέρσυ στη γειτονιά, ήρθε αστυνομία γιατί έγινε καταγγελία από τους ενοίκους της διπλανής πολυκατοικίας ότι η γιαγιά που έμενε στον 1ο όροφο έτρωγε ξύλο από την γυναίκα που τη φρόντιζε!! τα παιδιά της πού ήτανε γαμώτι;
αυτά όσον αφορά την φόρτιση που εντοπίζετε στο αρχικό ποστ, δεν συνηθίζω να γράφω συναισθηματικά αλλά μου ήταν αδύνατον. Διαβάζοντας το άρθρο εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου.
...και μία πιο νηφάλια προσέγγιση καθότι ηρέμησα κάπως.
Μερκούρη ()
η βασική διαφωνία μου στο ποστ σου βρίσκεται εδώ:
Μα δεν το έθεσα ως ζήτημα υποχρέωσης. Το ενδιαφέρον και η φροντίδα δεν είναι κάτι που απαιτείται από τον ηλικιωμένο, είναι κάτι που προσφέρεται αυτοθέλητα από το παιδί. Όταν ένας γονιός ή παππούς ή γιαγιά σε έχει μεγαλώσει, σε έχει φροντίσει και δεν αναγνωρίζεις αυτό, τον ξεχνάς στα γεράματά του, του φέρεσαι άσχημα, κλπ εγώ αυτό το καλώ αχαριστία.Οπότε ΔΕΝ υπάρχει καμία ηθική υποχρέωση απο το παιδί να προσέχει τον γονιό του στα γεράματα.
Φυσικά και δεν υπάρχει υποχρέωση.
Υπάρχει όμως μία αναγνώριση αυτού που σου έχει προσφερθεί, με κάτι που μπορείς να κάνεις για τον δικό σου στα γεράματά του, αν όχι και το απολύτως λογικό ενδιαφέρον για έναν δικό σου άνθρωπο.
Εντάξει, πιάστηκες από την ειδική περίπτωση που κάποιος είναι κατάκοιτος ή χρειάζεται ειδική φροντίδα. Που ούτως ή άλλως, σε μια περίπτωση που ο ηλικιωμένος χρίζει ειδικής φροντίδας που ο συγγενής δεν μπορεί να προσφέρει, τότε αναγκαστικά μία νοσοκόμα ή κάποιος "του χώρου" θα πρέπει να αναλάβει. Αλλά ο συγγενής γιατί να εξαφανιστεί; αν του είναι ψυχοφθόρο να βλέπει τον άνθρωπο του ανύμπορο, για τον ίδιο τον ανύμπορο τι είναι να ζει κατάκοιτος με την φροντίδα ενός ξένου ξέροντας ότι οι δικοί του δεν διατίθενται να του αφιερώσουν λίγο χρόνο;Για απλή συντροφιά ΝΑΙ,για φροντίδα ΟΧΙ.
Καταρχάς δεν μπορεί κάποιος που δεν είναι του χώρου να έχει την σχετική εκπαίδευση φροντίδας ενός ηλικιωμένου.
Το να ξεσκατώνεις και να κάνεις μπάνιο είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.
Και πόσο ψυχοφθόρο θα είναι για το παιδί να βλέπει τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε ανύμπορο να κάνει το παραμικρό,που τον θυμόταν και τον θαύμαζε με καμάρι.
και μην σου ακούγεται τόσο απίθανο αυτό Μερκούρη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τους παρατάνε στα δύσκολα. Κι έχω μερικά γνωστά περιστατικά κατά νου.
Αν και μου αρέσει αυτή η αξιοπρέπεια, να σου υπενθυμίσω απλώς ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι από τα ισχυρότερα ένστικτα στον άνθρωπο, γεγονός που καθιστά την αυτοθέλητη φυγή κομματάκι δύσκολο, τουλάχιστον για τους περισσότερους ανθρώπους.Και για να απαντήσω στο "ωραία μας τα λες,αλλά αν εσύ ήσουν ο ηλικιωμένος,τι θα έκανες;;"
Αν ήμουν σε μία κατάσταση που ΔΕΝ μπορω να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες ΚΑΙ δεν μπορώ να πληρώσω νοσοκόμα ή ένα γηροκομείο με τα δικά μου έσοδα,θα έκανα ότι και η κυρία στην είδηση.Όχι βέβαια με τον ίδιο τρόπο,θα έπέλεγα κάτι άλλο.
Δεν θα γινόμουν ποτέ βαρος στα παιδιά μου,για να κερδίσω μερικά χρόνια μίζερης ζωής ακόμα.
...ελπίζω να έγινε κατανοητό το αρχικό point μου, δεν μίλησα για καταστάσεις εξωπραγματικές και μη ρεαλιστικές.
και τώρα με συγχωρείτε, γιατί ήρθε η γιαγιά να συζητήσουμε ποια μέρα θα γίνει το γιορτινό τσιμπούσι που ετοιμάζει για όλα τα εγγόνια, για την επέτειο 50 χρόνων γάμου με τον παππού. Ο παππούς δεν θα κάτσει όμως, θα πάει στο χωριό, με το ζόρι τον κρατάμε...
ΥΓ:
Εεεεεεεμμμ...αραξε και φαε και μια παστα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
pop corn
Πολύ δραστήριο μέλος
Η pop corn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,161 μηνύματα.
18-03-12
01:52
ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ
Όπως έγινε γνωστό η ηλικιωμένη κατοικούσε στην περιοχή Βαρές. Το πρωί της Παρασκευής βγήκε στην αυλή του σπιτιού της, κάθησε σε μία καρέκλα και, αφού περιέλουσε το σώμα της με εύφλεκτο υγρό, αυτοπυρπολήθηκε...
Την ηλικιωμένη βρήκε ο γιος της και σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά, η μητέρα είχε σχεδιάσει την πράξη της. Ο γιος ειδοποίησε το Πυροσβεστικό Σώμα, αλλα ήταν ήδη αργά. Η γυναίκα είχε απανθρακωθεί...
Πληροφορίες αναφέρουν ότι άφησε σημείωμα, στο οποίο ανέφερε ότι αυτοπυρπολήθηκε διότι δεν μπορεί να είναι βάρος στα παιδιά της...
Πηγή
Ηλικιωμένη αυτοπυρπολήθηκε
για να μην είναι βάρος στα παιδιά της
«Ράγισαν» καρδιές στη Ζάκυνθο, από την αποκάλυψη ότι μία γυναίκα ηλικίας 81 ετών αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά της...για να μην είναι βάρος στα παιδιά της
Όπως έγινε γνωστό η ηλικιωμένη κατοικούσε στην περιοχή Βαρές. Το πρωί της Παρασκευής βγήκε στην αυλή του σπιτιού της, κάθησε σε μία καρέκλα και, αφού περιέλουσε το σώμα της με εύφλεκτο υγρό, αυτοπυρπολήθηκε...
Την ηλικιωμένη βρήκε ο γιος της και σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά, η μητέρα είχε σχεδιάσει την πράξη της. Ο γιος ειδοποίησε το Πυροσβεστικό Σώμα, αλλα ήταν ήδη αργά. Η γυναίκα είχε απανθρακωθεί...
Πληροφορίες αναφέρουν ότι άφησε σημείωμα, στο οποίο ανέφερε ότι αυτοπυρπολήθηκε διότι δεν μπορεί να είναι βάρος στα παιδιά της...
Πηγή
--------------------------------------------------
Με αφορμή το παραπάνω καλά θα κάνει ο καθένας να σκεφτεί τον χρόνο που αφιερώνει στους ηλικιωμένους συγγενείς του.
Είναι κοινό μυστικό ότι παππούληδες και γιαγιάδες πεθαίνουν ολομόναχοι στα γηροκομεία, με τα παιδιά τους να τους επισκέπτονται μια στο τόσο ή να τους παρατάνε εντελώς. Ή να τους φέρονται λες και είναι σκουπίδια ή ενοχλητικοί ξένοι.
Λες και δεν μας μεγάλωσαν στα γόνατά τους.
Λες και δεν είναι οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι θείοι μας, οι συγγενείς μας.
Λες και δεν μας δίνουν ό,τι παίρνουν από τις πενιχρές συντάξεις τους για να μας στηρίξουν στις οικονομικές δυσκολίες.
Λες και δεν προσέχουν τα εγγόνια τους όσο οι εργαζόμενες μαμάδες δουλεύουν όλη μέρα για το ξεροκόματο.
Λες και δεν έχουν πάντα ένα καλό λόγο στο στόμα και μια ανοιχτή αγκαλιά όταν έχουμε πρόβλημα.
Λες και ξεχάσαμε τελείως τα παραμύθια της γιαγιάς, το παιχνίδι με τα εργαλεία του παππού, τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί τους στο χωριό.
Ποιος μας ξεσκάτιζε ρε όταν είμασταν μωρά;;;;;;;
είναι τόσο δύσκολο να το κάνουμε κι εμείς στα γεράματά τους;
είναι τόσο δύσκολο ένα χαμόγελο και μια καλή συζήτηση κάθε τόσο;
τελικά η ανθρώπινη μνήμη είναι πιο βραχυπρόθεσμη απ' όσο νόμιζα ή η αδιαφορία έχει ποτίσει την κενονία ως τον πυρήνα της
-κρίμα γιατί νόμιζα ότι ακόμα έκαιγε η σπίθα-
αλλά αν η αναισθησία σας έχει βαρέσει κόκκινο, πάρτε το αλλιώς κι ίσως έτσι αναθεωρήσετε:
"Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις" ...
καληνύχτες.
Είναι κοινό μυστικό ότι παππούληδες και γιαγιάδες πεθαίνουν ολομόναχοι στα γηροκομεία, με τα παιδιά τους να τους επισκέπτονται μια στο τόσο ή να τους παρατάνε εντελώς. Ή να τους φέρονται λες και είναι σκουπίδια ή ενοχλητικοί ξένοι.
Λες και δεν μας μεγάλωσαν στα γόνατά τους.
Λες και δεν είναι οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι θείοι μας, οι συγγενείς μας.
Λες και δεν μας δίνουν ό,τι παίρνουν από τις πενιχρές συντάξεις τους για να μας στηρίξουν στις οικονομικές δυσκολίες.
Λες και δεν προσέχουν τα εγγόνια τους όσο οι εργαζόμενες μαμάδες δουλεύουν όλη μέρα για το ξεροκόματο.
Λες και δεν έχουν πάντα ένα καλό λόγο στο στόμα και μια ανοιχτή αγκαλιά όταν έχουμε πρόβλημα.
Λες και ξεχάσαμε τελείως τα παραμύθια της γιαγιάς, το παιχνίδι με τα εργαλεία του παππού, τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί τους στο χωριό.
Ποιος μας ξεσκάτιζε ρε όταν είμασταν μωρά;;;;;;;
είναι τόσο δύσκολο να το κάνουμε κι εμείς στα γεράματά τους;
είναι τόσο δύσκολο ένα χαμόγελο και μια καλή συζήτηση κάθε τόσο;
τελικά η ανθρώπινη μνήμη είναι πιο βραχυπρόθεσμη απ' όσο νόμιζα ή η αδιαφορία έχει ποτίσει την κενονία ως τον πυρήνα της
-κρίμα γιατί νόμιζα ότι ακόμα έκαιγε η σπίθα-
αλλά αν η αναισθησία σας έχει βαρέσει κόκκινο, πάρτε το αλλιώς κι ίσως έτσι αναθεωρήσετε:
"Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις" ...
καληνύχτες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.