Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
25-07-12
23:49
Σου τον αρπάζω, τοκ
Σου τον ξαναρπάζω, τοκ
Τον κρεμάω στο κρεμαστάρι
Τον ξεκρεμάω
Τον ξανακρεμάω
Τον ξαναξεκρεμάω
Τον βάζω στο τραπέζι, τον μαζεύω και
Τον σκάω.
Τον βρωμίζω, τον πνίγω.
Συνέρχεται
Τον ξεπλένω,
τον τεντώνω
τον τρίβω,
τον σφίγγω,
τον συμμαζεύω,
τον ρίχνω στο ποτήρι μου
εχς ξεφύγ' ?
μισό μισό, ο Μισό στο ποίημα αυτό παίζει να είχε ανακατέψει
αψέντι με μπαρούτι και να το κατάπιε σα σφηνάκι, ένα πράμα.
α, επίσης ξέχασε να γράψει
στον αρμέγω
και τέλος
στον
πιπώνω με τρέλα
Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Τάσος Λειβαδίτης.
απλά stinky:
ένα σπίτι για να λουστείς
ένα δέντρο για να ξυστείς
ένας στίχος για να χαρείς
ένας κόσμος για να χεστείς.
the poop artist.
senario 2:
ένα kitty για να ξεχαστείς
ένα μέτρο να μετρηθείς
ένας βήχας για να χλεμπονιαστείς
ένας δρόμος για να κάνεις το ίδιο με το βήχα.
3:
ένα σπίτι για να παίξεις το παιχνίδι με τις φιγούρες μπροστά από τον καθρέφτη
φορώντας τα φτερά ενός γιούζερ που γράφει στο στέκι αλλα πριτς δε τον λέω.
ένα δέντρο για να πεθάνεις στη σκιά του χωρίς περιττές εκπυρσοκροτήσεις
ένας στίχος για να δώσει ένα μάθημα στο αστοιχείωτο εγώ σου,
ένας κόσμος άκομψος για να ...ούτε και ξέρω.
Σημείωση: Τα μηνύματα #40-#41 προήλθαν από το θέμα "Μοιραζόμαστε ποιήματα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
22-06-09
00:56
Θα ήθελα να σημειώσω ότι το παραπάνω δίστιχο που σ αυτό το ποστ αναφέρεται από το μέλος obscura είναι από το μπλογκ poetry's lover (kyriaz.blogspot.com) ιδιοκτήτης του οποίου είμαι εγώ και το έχω γράψει εδώ και πολύν καιρό.
Για να μη δημιουργούνται συγχύσεις αυτό...
Ευχαριστώ.
Κύριε Κυριαζή,
ως άλλος απολογητής της θεωρίας του Ένγκελς προβήκατε σε εξωτερίκευση της ατομικής σας συνείδησης προς παράθεση πηγής ότι είστε ο ιδιοκτήτης ενός διστίχου.
Σας χρωστώ τους τόκους μαζί με το κεφάλαιο
Σας προτρέπω να ψαχουλέψετε την αριστοτελική (ευφυέστατη) διάκριση μεταξύ δύο βασικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου - την πράξη και την ποίηση (με την αρχαία σημασία του όρου, δηλ κάθε κατασκευαστική ενέργεια που καταλήγει στην παραγωγή ενός προϊόντος).
Ως προς την πράξη, αυτή δεν μπορεί να αξιολογηθεί ανεξάρτητα από το φορέα της, το πρόσωπο που την τέλεσε.
Μια πράξη φόνου, για παράδειγμα, μπορεί ασφαλώς να είναι μια αποτρόπαια πράξη, αλλά είναι δυνατόν επίσης να εκτιμηθεί διαφορετικά, ανάλογα με το ποιος και υπό ποιες συνθήκες τη διέπραξε.
Δεν μπορούμε, ας πούμε, να αξιολογήσουμε με τον ίδιο τρόπο μια στυγερή δολοφονία που κάνει κάποιος, για να εκδικηθεί ένα συνάνθρωπό του, και το φόνο που διαπράττει κάποιος, εν καιρώ πολέμου, για να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Αντίθετα στην περίπτωση της ποίησης, ο ποιητής, ο δημιουργός δεν είναι ανάγκη να παρίσταται στο κατασκεύασμά του, προκειμένου να εκτιμηθεί αυτό σωστά. Μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός λυρικού ποιήματος χωρίς να είναι ανάγκη να γνωρίζουμε το συγγραφέα του ή τις συνθήκες υπό τις οποίες το συνέθεσε.
Πόσα ποιήματα -καθώς επίσης και λογοτεχνικά κείμενα, εικαστικά ή μουσικά έργα κτλ.- δεν τα θαυμάζουμε, ενώ αγνοούμε εντελώς το δημιουργό τους; Η ύπαρξη του ποιήματος, του κατασκευάσματος, του δημιουργήματος, του καλλιτεχνήματος είναι αυτάρκης.
Το γεγονός αυτό προκαλεί στον ποιητή ή το δημιουργό του κατασκευάσματος - είτε πρόκειται για καλλιτεχνικό δημιούργημα είτε για αντικείμενο πρακτικής χρήσης- το αίσθημα της αποξένωσης.
Του δημιουργείται η αίσθηση πως, φεύγοντας το προϊον του ποιητικού μόχθου του από τα χέρια του, δε θα υπάρχει πλέον καμιά χρεία αναφοράς σε εκείνον και ότι το πιθανότερο μάλιστα είναι να μην το ξαναδεί ποτέ (εκτός από την ανάρτηση σε ένα blogaki of his own property, σνιφ, κλαψ).
Ο Μαρξ προσέδωσε και ηθικό βάθος στη διάσταση αυτή που υπάρχει μεταξύ του ποιητή και του ποιήματος..μα πάει μακρύτερα από όσο χρειάζεται...
Θέλετε να καταργηθούν οι δομές της κοινωνίας για να έχετε τη δυνατότητα να απολαμβάνετε τα προϊόντα σας και μόνος σας;
Σε ανάλογη περίσταση σε διάφορα φόρα (2-3 στον αριθμό) που μου κοπιάραν σκέψεις, και ποστ ολόκληρα έστειλα τις βαθειές μου ευχαριστίες.
Είναι ένα άλλο είδος τιμής, ξέρετε. Απλώς χωρίς τα φώτα.
Πολύς ο θόρυβος κύριε Κυριαζή μου. Φουτουρισμός του σήμερα, να υποθέσω;
Δεν αποκλείεται να γνωριζόμαστε ,λοιπόν...
Γνωριζόμαστε.
Η εκτίμηση μου δεδομένη.
Εφιστώ επίσης την προσοχή στα εξής:
1. Η μεγαλομανία λιγότερο απ΄τα σιγαρέτα, βλάπτει σοβαρά την υγεία!
2. Με τα λόγια του Κίρκεγκωρ: “To πείραμα [η ιδανική για τον Κίρκεγκωρ σχέση συγγραφέα-αναγνώστη] είναι η συνειδητή, κοροϊδευτική ανάκληση της μετάδοσης των συνήθων αφιερωματικών πρακτικών, πράγμα που πάντοτε έχει σπουδαιότητα για έναν υπάρχοντα που γράφει για υπάρχοντες, για να μην αλλάξει η σχέση σʼ έναν παπαγάλο που γράφει για παπαγάλους.”
3. Πρέπει να χαιρόμαστε τα μακρά, διεισδυτικά σχόλια που επισημαίνουν -με εξανλητικό αλλά ποτέ ανούσιο τρόπο- τις βλαβερές συνέπειες της κομψευόμενης, ποιητικίζουσας γραφομανίας. . Φανερώνουν σίγουρη και δοκιμασμένη γνώση του αντικειμένου.
Προτείνω από τούτο το θέμα να περιλαμβάνονται και σχολιασμοί περί αναφοράς των πηγών και των ιαμάτων κάποιων ποιηταράδων μαζί με τα υπόλοιπα άξια ποιήματα των άξιων ποιητών/ποιητριών μας. Να μετατραπούμε από "τι θέλει να πει το ποιητή" σε "ποιώ τη νήσσα".
Θα παίξω εγώ το ρόλο του πάπιου
4. Κρίμα η µατιά σας αντί να τρυπάει τον Καιρό, να περνάει διαμέσου δύο ματόκουμπων μόνο τα ρηχά ενός δίστιχου...
Φιλούθκια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-12-08
00:48
- Όνειρο -
Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…
Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-12-08
02:24
«Μήπως-διερωτώμαι-θα ήταν καλύτερα αν τοποθετούσαμε όλα τα ποιήματα στο ίδιο ράφι, αναγνωρίζοντας πως πρωτεύει η συγκίνηση που δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν στον άνθρωπο εντός του ευρέος χωροχρόνου και όχι η όποια συγκυριακή, υψηλή ή χαμηλή δημοτικότητά τους;»
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ’ τον αγαπημένο μου ποιητή,-το αντιγράφω:
«…μοναδικό μας κριτήριο απέναντι σε κάθε δημιούργημα έφτασε να ‘ναι η «συγκίνηση» και μόνον. Είναι όμως έτσι;Αυτό είναι το σωστό;
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να δοκίμασα συγκίνηση απέναντι στον Παρθενώνα ή την Ιλιάδα, στις ψηφιδογραφίες της Ραβέννας ή τον Σολωμό. Δόνηση, ναι. Δέος, ναι-αν όχι και απορία:πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο από τη φύση του υ π ό, να φτάσει σ’ ένα τέτοιο υ π έ ρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρμαρο, στη γλώσσα, στους ήχους, με τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να μας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή μας, και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι. Αλλά το ίδιο, υπό τον όρο της υψηλής ποιότητας, παρατηρούμε και σε πιο μικρή κλίμακα:στ’ αρχαϊκά ειδώλια και τον Αρχίλοχο, στις λαϊκές Βαϊφόρους και τον Θεόφιλο, στην Παραπορτιανή και το Ρόδον το Αμάραντον.
Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Από κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό….»
Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, σελ.33
Ίσως γιατί κατά βάθος είσαι παιδί του σουρεαλισμού.
Ο Paul Valery -όχι άδικα- έγραψε: Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτροπής των ανθρώπων από το να συμμετέχουν σε θέματα που συνήθως τους αφορούν.
Το να'σαι απολιτική, κάτω από το πρίσμα του Πωλ, θα πει απλώς ότι δεν γίνεσαι δόλωμα απατεώνων. Έχεις πάρει πρέφα την απάτη, καιρό τώρα.
Οι λέξεις σε βαραίνουν γιατί είσαι της αποφατικής ποιητικής θεολογίας, των ακτίστων ενεργειών και της θεώσεως (με βάση τα "ψυχικά" που μας γράφεις ), αλλά σε πρόλαβαν τα Ράσακόμπανυ των ημερών που περιήλθαν εις σάρκαν μίαν με την πολιτική που αποποιείσαι.
Η απολιτική σου συμπεριφορά δεν βγάζει εγώ, σβήνει εγώ γι αυτό ζεί…
Είσαι απολιτική, μα όχι απολίτιστη.
υ.γ. εξάλλου, από παντού μπορούν να βγούν εξουσίες.
Ακόμα και από το κορίτσι που διαβάζει στο λιακωτό, με το φουστάνι μισοσηκωμένο, Ελύτη…
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ’ τον αγαπημένο μου ποιητή,-το αντιγράφω:
«…μοναδικό μας κριτήριο απέναντι σε κάθε δημιούργημα έφτασε να ‘ναι η «συγκίνηση» και μόνον. Είναι όμως έτσι;Αυτό είναι το σωστό;
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να δοκίμασα συγκίνηση απέναντι στον Παρθενώνα ή την Ιλιάδα, στις ψηφιδογραφίες της Ραβέννας ή τον Σολωμό. Δόνηση, ναι. Δέος, ναι-αν όχι και απορία:πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο από τη φύση του υ π ό, να φτάσει σ’ ένα τέτοιο υ π έ ρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρμαρο, στη γλώσσα, στους ήχους, με τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να μας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή μας, και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι. Αλλά το ίδιο, υπό τον όρο της υψηλής ποιότητας, παρατηρούμε και σε πιο μικρή κλίμακα:στ’ αρχαϊκά ειδώλια και τον Αρχίλοχο, στις λαϊκές Βαϊφόρους και τον Θεόφιλο, στην Παραπορτιανή και το Ρόδον το Αμάραντον.
Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Από κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό….»
Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, σελ.33
Επέλεξα να είμαι απολίτικος άνθρωπος και έκτοτε αισθάνομαι πολύ πιο ανάλαφρα. Γιατί όμως με βαραίνουν αυτές οι λέξεις;
Ίσως γιατί κατά βάθος είσαι παιδί του σουρεαλισμού.
Ο Paul Valery -όχι άδικα- έγραψε: Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτροπής των ανθρώπων από το να συμμετέχουν σε θέματα που συνήθως τους αφορούν.
Το να'σαι απολιτική, κάτω από το πρίσμα του Πωλ, θα πει απλώς ότι δεν γίνεσαι δόλωμα απατεώνων. Έχεις πάρει πρέφα την απάτη, καιρό τώρα.
Οι λέξεις σε βαραίνουν γιατί είσαι της αποφατικής ποιητικής θεολογίας, των ακτίστων ενεργειών και της θεώσεως (με βάση τα "ψυχικά" που μας γράφεις ), αλλά σε πρόλαβαν τα Ράσακόμπανυ των ημερών που περιήλθαν εις σάρκαν μίαν με την πολιτική που αποποιείσαι.
Η απολιτική σου συμπεριφορά δεν βγάζει εγώ, σβήνει εγώ γι αυτό ζεί…
Είσαι απολιτική, μα όχι απολίτιστη.
υ.γ. εξάλλου, από παντού μπορούν να βγούν εξουσίες.
Ακόμα και από το κορίτσι που διαβάζει στο λιακωτό, με το φουστάνι μισοσηκωμένο, Ελύτη…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-11-08
01:24
πώς καταλαβαίνετε την ποίηση;
Κάπως έτσι:
Λόλα να ένα ποίημα!
Κική Δημουλά: οι λέξεις φταίνε..
αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν'αρχίσουν να συμβαίνουν...
«Είναι από τα πιο επηρμένα μυστήρια, τα πιο αχανή, και μόνο ικανοποίηση στις παρομοιώσεις δίνεις αν πεις ότι η ποίηση είναι ένα μείγμα εύγεστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια, ή ότι είναι ο πειρασμός, ο δαίμονας που μπαίνει ξαφνικά στο σώμα του κανονικού, προκαλώντας ένα σεληνιασμό γόνιμο, ή ακόμα ότι είναι ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που υποφέρουν μέσα μας, είτε ως ανικανοποίητα είτε ως προδομένα...
… Ευκολότερα θα μπορούσε να ορίσει κανείς το ποίημα, μια και αυτό έχει υποκύψει
στη σύμβαση να πάρει μια μορφή, ένα σχήμα, που είναι η φυλακή και η απελευθέρωση ταυτόχρονα κάποιου μηνύματος.
Ένα ποίημα λοιπόν είναι η διπλή ζωή των λέξεων, ο κρυμμένος ερωτισμός τους
και η λαγνεία τους για παρθένα οράματα..
Κι αλλιώς ο ίδιος ορισμός: Βαδίζεις σε μιαν έρημο.
Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί
ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
Α Υ Τ Ο Ε Ι Ν Α Ι Τ Ο Π Ο Ι Η Μ Α».
«ΕΑΝ εξακολουθούμε να ʼμαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι που διαβιούμε κάτω από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες, η ώρα θαʼ ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρία και η τελειότης η άκρα συντελεσμένη σʼ ένα κήπο με υακίνθους, όπου τους αφαιρέθηκεν ο μαρασμός για πάντα.
Μετρά κείνο που μένει.
Όλα εκείνα που αγαπήσαμε μας προχωράνε...
Όλα περνάνε μείον το βάρος της ψυχής.
Σʼ όλες τις γλώσσες το αδύνατον διαρκεί.
Αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων το πλεκτό.
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον νʼ αλλάζει ξέρει.
Να φυλάγεσαι απʼ όλα τα ενδεχόμενα.
Γιατί Φανό θυέλλης δεν έχει το Σκοτάδι.
Ποίηση μόνον είναι εκείνο που απομένει.
Ποίηση.
Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία,
όπως μπορεί και να την φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι.
ΑΦΟΥ ΑΘΩΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΦΟΒΟΣ»
(Οδυσσέας Ελύτης)
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η ΠΟΙΗΣΗ,
Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ (Ελύτης)
«Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για το καθένα από μας κι από μία ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν την βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που να την γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.
Ό,τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους
που μου ʼδωκεν η ποίηση:
ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ,
ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται
μέσα στη ΣΤΙΓΜΗ όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια».
Διατριβή ενός Αδαούς Μονόλογου πάνω σε άγνωστο θέμα
(αποσπάσματα από κείμενο που διάβασε η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ σε μαθητές της Α΄ Λυκείου)
Ο ποιητής είναι ο συναγερμός που έχει τοποθετήσει η ποίηση στα τρωτά της σημεία για να μην την διαρρήξουν. Είναι το κόκκινο ματάκι που αρχίζει να βαράει δαιμονισμένα, μόλις περάσειμπροστά από την ακτίνα του ύποπτος, γάτα, κουνούπι
ή και κάποια σωματώδης αδιαφορία.
Ο ποιητής εξαπολύει αμέσως όλες τις αστυνομικές του δυνάμεις
που τρέχουν να συλλάβουν το ερέθισμα.
Πώς γράφεται ένα ποίημα. Με τόσους τρόπους όσοι και οι ποιητές στον κόσμο.
Τώρα, πώς γράφεται ένα καλό ποίημα, ε! αυτό πια πραγματικά μόνον ένας θεός
το ξέρει. Πάντως με σκληρή δουλειά και εσωτερικές αιμορραγίες.
Με άγρυπνη τη δυσπιστία του ποιητή απέναντι σʼ αυτό που γράφει.
Με γενναιότητα αυτοκριτικής. Σκίζοντας.
Τα καλά ποιήματα που γράφτηκαν ανεμπόδιστα απʼ την αρχή ως το τέλος μονορούφι, πιστεύω ότι είναι τόσο σπάνια όσο και η ευτυχία. Ο μύθος της έμπνευσης,
που στα φέρνει όλα μασημένα, που την μυρίζεις ως κρίνο και γεννάται θείον ποίημα,
έχει καταρριφθεί. Η έμπνευση είναι μόνο η κατάλληλη χρονική στιγμή, ένα ανήσυχο ξυπνητήρι, που εγείρει τη διάθεσή σου από τη μακάρια αφασία της.
Από κει και πέρα γίνεται ένας χειρώναξ που κουβαλάει τόνους άμορφο υλικό,
από τη μια λύση στην άλλη, από τη μια αστοχία στην άλλη, χτίζει γκρεμίζει,
κινείται κάθε φορά σαν αρχάριος, βάζει στη θέση της πόρτας το παράθυρο.
Το ανεξήγητο και το θαυμαστό μυστήριο της τέχνης είναι ότι, συχνά αυτή
η λάθος κίνησή σου, να βάλεις δηλαδή στη θέση της πόρτας το παράθυρο,
αυτή αποβαίνει να είναι η ευτυχισμένη τελείωση του ποιήματος…
ή και κάποια σωματώδης αδιαφορία.
Ο ποιητής εξαπολύει αμέσως όλες τις αστυνομικές του δυνάμεις
που τρέχουν να συλλάβουν το ερέθισμα.
Πώς γράφεται ένα ποίημα. Με τόσους τρόπους όσοι και οι ποιητές στον κόσμο.
Τώρα, πώς γράφεται ένα καλό ποίημα, ε! αυτό πια πραγματικά μόνον ένας θεός
το ξέρει. Πάντως με σκληρή δουλειά και εσωτερικές αιμορραγίες.
Με άγρυπνη τη δυσπιστία του ποιητή απέναντι σʼ αυτό που γράφει.
Με γενναιότητα αυτοκριτικής. Σκίζοντας.
Τα καλά ποιήματα που γράφτηκαν ανεμπόδιστα απʼ την αρχή ως το τέλος μονορούφι, πιστεύω ότι είναι τόσο σπάνια όσο και η ευτυχία. Ο μύθος της έμπνευσης,
που στα φέρνει όλα μασημένα, που την μυρίζεις ως κρίνο και γεννάται θείον ποίημα,
έχει καταρριφθεί. Η έμπνευση είναι μόνο η κατάλληλη χρονική στιγμή, ένα ανήσυχο ξυπνητήρι, που εγείρει τη διάθεσή σου από τη μακάρια αφασία της.
Από κει και πέρα γίνεται ένας χειρώναξ που κουβαλάει τόνους άμορφο υλικό,
από τη μια λύση στην άλλη, από τη μια αστοχία στην άλλη, χτίζει γκρεμίζει,
κινείται κάθε φορά σαν αρχάριος, βάζει στη θέση της πόρτας το παράθυρο.
Το ανεξήγητο και το θαυμαστό μυστήριο της τέχνης είναι ότι, συχνά αυτή
η λάθος κίνησή σου, να βάλεις δηλαδή στη θέση της πόρτας το παράθυρο,
αυτή αποβαίνει να είναι η ευτυχισμένη τελείωση του ποιήματος…
..τι είναι τελικά η ποίηση;
1. Διερώτηση για να μην καθόμαστε άνεργοι - Καρούζος
2. Λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ΟΥΡΑΝΟ - Σαχτούρης
3. Μια πόρτα ανοιχτή, για την οποία αιώνες τώρα φτιάχνονται ατέλειωτες αρμαθιές αντικλείδια - Παυλόπουλος
4. τα ίδια τα λόγια μας που είναι παιδιά πολλών ανθρώπων - Σεφέρης
5. ή κάτι σαν δίνες επιθυμιών όπου δαγκώνουν τα όνειρα στις ρώγες
6. Όλοι μας ονειρευόμαστε πολύ κάθε νύχτα,αλλά το πρωί έχουμε ξεχάσει τα ενενήντα τοις εκατό απ'όσα έγιναν. Γι'αυτό οι ποιητές είναι τόσο σημαντικοί για την κοινωνία.
Οι ποιητές θυμούνται τα όνειρά μας για λογαριασμό μας. (Tom Robbins)
7. ΒΑΛΕΡΥ: η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος
8. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ: η ποίηση είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου
9. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε…
10. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ: ο ποιητής άναψε ένα βράδυ όλα τα φώτα του μυαλού του
κι έφτιαξε μιαν έκρηξη, που θα μπορούσε να είναι και δική σου…
11. Σαχτούρης: ο ποιητής κληρονόμος πουλιών που έστω
και με σπασμένα φτερά πρέπει να πετάει
12. ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ: η ποίηση πρέπει να 'ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλο.
Πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί να σπας τα δόντια σου.
13. ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ:η ποίηση μοιάζει ανάρρωση γλυκιά
με απουσίες δικαιολογημένες….. Με τέσσερις αισθήσεις γυρίζει ή με έξι ραβδοσκοπώντας φλέβες του ουρανού ώσπου σκοντάφτει στον προτελευταίο στίχο…..
Ο τελευταίος στίχος δεν μένει πάντα τελευταίος. Κάποτε γίνεται πρώτος στίχος ενός ποιήματος που γράφει κάποιος αναγνώστης.
14. Γιώργος Μαρκόπουλος: ο ποιητής, ένας δήθεν αδιάφορος που κρύβει τα χέρια του στις τσέπες
15. Θωμάς Γκόρπας: ποίηση χαρταετός που ξέφυγε απ'τα χέρια παιδιού, πεταλούδα που γλυτώνει απ'τη φωτιά, νύχτα στρωμένη τσιγάρα λέξεις...
16. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου: το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες όπου η ζωή χορεύει...
17. Τάσος Καρτάς (ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΣΙΩΠΗΣ ΙΩΒΗΛΑΙΟΥ): η ποίηση είναι επιούσιος ομοιοκαταληξία οδοφράγματος σιωπής, Λαιστρυγόνες Κύκλωπες που κουβανώ on line στο PC μου. Τα ποιήματα είναι όνειρα που ονειρεύονται ξανά την ηχώ της μοναξιάς τους, περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών, ασύδοτοι υπαινιγμοί παλίρροιας, πεμπτουσία υπερεγώ, σκύβαλο παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου, μια πολιτεία πασχαλίτσες. Ο ποιητής είναι συλλογή μοναξιάς λέξεων, παραλήρημα κορυφαίας σιωπής στην άκρη του μεταξένιου της ονείρου -νεοσύστατες-λέξεις διψώντας την υπέρτατη γενίκευση της δυνατής κραυγής τους.
Εύχομαι να μπορούσα να βρω εκτενείς αναλύσεις για κάθε ποίημα που διαβάζω, μερικές φορές η ανάλυση είναι πιο γοητευτική από το ίδιο το ποίημα γιατί μόνο τότε φαίνεται το μεγαλείο του ποιητή που κατάφερε να περικλείσει τα μύρια νοήματα σε μία φράση. Η προσωπική μου ερμηνεία δε μου αρκεί, τα θέλω όλα.
Η ποίηση από τη μεριά του ποιητή έχει μεγάλη σχέση με τις γενικότερες βολές για την κάλυψη μιας επιθυμίας, όπως θα έλεγε ο Λακάν, διαμέσου Λίποβατς.
Δεν το παίρνεις ποτέ όλο, αλλά παίρνεις αρκετό ώστε να συνεχίσεις μιαν ακόμη απόπειρα να το πάρεις όλο.
Κυκλοφορούμε με κάτι οφθαλμούς σε σχήμα ©©
όλα τα δικαιώματα του πόνου κατοχυρώθηκαν στα μάτια μας.
πηγή
...θυμήθηκα τον Λεοντάρη:
Το φύλλο που έπεσε
μπροστά μου... Το σήκωσα
και το ξανάδωσα στο δέντρο
Κι εκείνο δεν το πήρε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.