Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
21-08-12
23:42
Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του Λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικό και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Και αν ακόμη ο Λαός υποκύπτει - πολύ συχνά αλίμονο - στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. To Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της Πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλ' αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος, αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από αυτά τα γεγονότα. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης Πατρίδας.
Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, εθνών, περιοχών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης. Υποκλινόμαστε λοιπόν, μπροστά στην παράδοση, μπροστά στην Ιστορία. Ή καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε, όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια, που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δάσκαλους και ερμηνευτές του παρελθόντος, αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά μέσα στο αίμα και στη σάρκα, μέσα στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών Λαών.
Μιχαήλ Μπακούνιν
Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, εθνών, περιοχών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης. Υποκλινόμαστε λοιπόν, μπροστά στην παράδοση, μπροστά στην Ιστορία. Ή καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε, όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια, που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δάσκαλους και ερμηνευτές του παρελθόντος, αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά μέσα στο αίμα και στη σάρκα, μέσα στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών Λαών.
Μιχαήλ Μπακούνιν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
12-08-12
00:25
Ας επανέλθουμε στο θέμα.
Ιδεολογία και Πίστη του Εθνικισμού
Ο Δημήτριος Βεζανής υπήρξε πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος. Οι υπηρεσίες προς την Πατρίδα ήταν διαρκείς και επίμονες σε πολλούς τομείς. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1904 – 1968 ). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Διετέλεσε υφηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών (1932). Έκτακτος καθηγητής της ιδίας έδρας 1948 – 1951 και 1953 – 1956. Έκτακτος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο.
Διετέλεσε Νομάρχης Άρτας το 1930 – 1931 και διευθυντής Ι.Κ.Α. το 1936 – 1948.
Απόσπασμα άρθρου του Δημητρίου Σ. Βεζανή στο περιοδικό «Νέα Πολιτική» - Φεβρουάριος 1940, όπου ο Βεζανής αναφέρεται στις έννοιες Εθνικισμός – Συντηρητισμός – Δημοκρατία – Σοσιαλισμός.
Ο σήμερον επικρατών τύπος πολιτεύματος εις ολόκληρον τον πολιτισμένον κόσμον διαφέρει ριζικώς από το επικρατούν πολίτευμα κατά τον 19ον και τας αρχάς του 20ου αιώνος.
Τόσον από απόψεως κρατικής οργανώσεως όσον και από απόψεως επιδιωκομένων κρατικών σκοπών επήλθε μία πλήρης ανατροπή και επανάστασις μίας νέας πνευματικής και πολιτικής κοσμοθεωρίας: του Εθνικισμού.
Πολλοί θεωρούν τον Εθνικισμόν ως αντίδρασιν κατά των ιδεών της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Εις την πραγματικότητα όμως ο Εθνικισμός δεν είναι άρνησις αλλά θέσις, και ακριβέστερον μία σύνθεσις των ιδεών της Δημοκρατίας και του Συντηρητισμού.
Από τας ιδέας του Συντηρητισμού παρέλαβεν την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον παράγοντα του Κράτους, το οποίον θεωρεί, ως προϋπόθεσιν του πολιτισμού.
Από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν παρέλαβεν τον έρωτα και την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον λαόν και το συμφέρον του συνόλου.
Αλλά πέραν αυτών χωρίζεται ο Εθνικισμός ριζικώς και από τον Συντηρητισμόν και από τας Ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Από τον Συντηρητισμόν χωρίζεται εις δύο σημεία.
Πρώτον. Από το επαναστατικόν και ριζοσπαστικόν πνεύμα, το οποίον διέπει την νέαν εθνικιστικήν κίνησιν.
Δεύτερον. Από το περιεχόμενον το οποίον δίδει εις το Κράτος. Ο Συντηρητισμός εθεώρει την κοινωνίαν ως κάτι το στατικόν και το ακίνητον. Το Κράτος δεν ήτο τίποτε άλλο παρά ένα όργανον δια να διατηρούν οι κατέχοντες και οι κυβερνώντες την θέσιν των, έναντι των αρχομένων. Ο Εθνικισμός ο οποίος ως πολιτική κίνησις προήλθεν από τα σπλάχνα του λαού και έχει κλείσει μέσα εις την ψυχήν του όλον τον πόνον του δυστυχούντος λαού και της περιφρονημένης και καταπεπατημένης εθνικής ιδέας, διαβλέπει εις το Κράτος το ισχυρόν μέσον δια την πραγμάτωσιν των σκοπών της λαϊκής ανυψώσεως και της εθνικής αναγεννήσεως.
Αλλά άβυσσος χωρίζει τον Εθνικισμόν από τας ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Όσον αφορά πρώτον την οργάνωσιν του Κράτους, ο εθνικισμός πιστεύει ακραδάντως, ότι η κυβέρνησις δεν πρέπει να ανήκει εις τον άμορφον και τυφλόν όγκον του αριθμού αλλ’ εις την γρανιτίνην θέλησιν και δύναμιν των αρίστων οι οποίοι ενσυνειδήτως και με όλην την επίγνωσιν των ευθυνών, αναλαμβάνουν το βάρος της εξουσίας.
Ο Κοινοβουλευτισμός ως πολιτικόν σύστημα αποτελεί δια την αντίληψιν του Εθνικισμού όχι μόνον την χειρίστην επιβουλήν εναντίον των υψηλών ιδεωδών τα οποία επιδιώκει ο Εθνικισμός, αλλά και την θρασυτέραν εκμετάλλευσιν και το αισχρότερον παίγνιον των ολίγων ανηθίκων, δήθεν αντιπροσώπων του λαού, εις βάρος του λαού και της μάζης των ψηφοφόρων.
Η διοίκησις η οποία περισσότερον παντός άλλου επλήγη από την δημοκρατικήν παραλυσίαν πρέπει να αποκαθαρθή τόσον από απόψεως προσωπικού, όσον και από απόψεως οργανώσεως δια να καταστή μηχανισμός μεγίστης δυνατής ακριβείας και αποδόσεως δια την εν τελευταίω βαθμώ πραγμάτωσιν της θελήσεως του Κράτους.
Δια τον Εθνικισμόν και δια τους Εθνικιστάς παραμένει ως ιδεώδες η στρατιωτικοποίησις της Διοικήσεως. Μόνον δι’ αυτού του τρόπου δυνάμεθα να ελπίσωμεν ότι το εθνικόν Κράτος θα ανταποκριθή εις τα τεράστια προβλήματα τα οποία έχει να αντιμετωπίση.
Αλλά και απόψεως περιεχομένου και σκοπών, ο Εθνικισμός διαφέρει ριζικώς από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν.
Ο Εθνικισμός αναχωρεί από την αντίληψιν, ότι δεν υπάρχει τίποτε εις την κοινωνίαν το οποίον να είναι ανώτερον του συμφέροντος του συνόλου. Δικαιώματα φυσικά τα οποία προϋπάρχουν της κοινωνίας και τα οποία δεν δύναται η κοινωνία να θίξη δεν υπάρχουν, ούτε αν υπήρχαν θα ανεγνωρίζοντο από το Κράτος.
Ο Εθνικισμός πιστεύει, ότι υπέρ παν άλλο υπάρχει το σύνολον, η ολότης, και ότι κάθε ατομικόν συμφέρον και δικαίωμα το οποίον προσκρούει, ή δεν εξυπηρετεί θετικώς το σύνολον, δεν έχει λόγον υπάρξεως και πρέπει να καταργήται.
Αλλά και από την σοσιαλιστικήν νοοτροπίαν διαφέρει ριζικώς η πολιτική θέσις του Εθνικισμού. ΟΣοσιαλισμός εν τη ισοπεδωτική του μανία αδιαφορεί δια τας συνεπείας τας οποίας θα ασκήση επί της παραγωγής η πλήρης των εισοδημάτων εξίσωσις. Τουναντίον ο Εθνικισμός προσδεδεμένος εις την πραγματικότητα φρονεί, ότι ουδεμία εξίσωσις των εισοδημάτων επιτρέπεται να θίξη τας βάσεις και τα θεμέλια της παραγωγής.
Απαράβατον όριον πάσης διανομής, είναι η παραγωγή.
Αλλ’ ακόμη και όσον αφορά τον τρόπον της ικανοποιήσεως των οικονομικών αναγκών διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και η Δημοκρατία αντιλαμβάνονται τον λαός ως μηχανικόν άθροισμα των εν μία ωρισμένη στιγμή ζώντων ατόμων.
Κατ’ ανάγκην λοιπόν η φροντίδα και η μέριμνα αφορά μόνον και μόνον αυτά και ο Σοσιαλισμός μεταβάλλεται εις παροχήν βοηθείας εις ζώντα συγκεκριμένα άτομα.
Ο Εθνικισμός τουναντίον αντιλαμβανόμενος τον λαόν ως οργανικόν σύνολον των παρελθουσών, παρουσών και μελλουσών γενεών, δεν αποβλέπει μόνον εις τους ζώντας, αλλ’ εις την αιωνίαν υπόστασιν του λαού. Κατ’ ακολουθίαν η φροντίδα και η μέριμνα δεν περιορίζεται εις τους νυν ζώντας, αλλ’ εις την ατελείωτον σειράν των γενεών.
Χωρίς να παραγνωρίζη ο Εθνικισμός το παρόν, θεραπεύει το μέλλον. Οικοδομεί και δημιουργεί έργα πολιτισμού, πραγματικά μνημεία των οποίων προορισμός δεν είναι μόνον η ικανοποίησις των αναγκών του λαού, αλλά και η ύψωσις του πολιτιστικού επιπέδου. Δι’ αυτών των έργων διαδηλούται και συμβολίζεται ακόμη η θέλησις του έθνους να υπάρχη, να αυξάνεται εις δύναμιν και εις πολιτισμόνκαι να υπερνικά και αυτόν ακόμη τον χρόνον.
Τέλος και ως προς ένα άλλο σημείον διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και ιδίως ο Κομμουνισμός θέτουν εις πρώτην μοίραν την οικονομίαν και γενικώτερον την ύλην.
Όλαι αι άλλαι εκδηλώσεις του πνεύματος και του πολιτισμού, αποτελούν απλάς «συναρτήσεις» υλικών παραγόντων. Το παν εξαντλείται δια την αντίληψιν αυτήν εις την οικονομίαν και τας οικονομικάς σχέσεις εν τη κοινωνία, Απέναντι της πεπλανημένης αλλά και αυθάδους αντιλήψεως, η οποίααρνείται παν ό,τι μέγα και ευγενές εδημιούργησεν ο άνθρωπος επί της γης αυτής, ο Εθνικισμός διακηρύσσει, ότι αι πνευματικαί αξίαι επέχουν την ανωτέραν θέσιν εν τη ανθρωπίνη κοινωνία.
Η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής και η δημιουργία ενός πραγματικού πνευματικού πολιτισμού, υπερέχουν εις αξίαν από τη δημιουργίαν μιας πολιτείας στηριζομένης εις την οικονομίαν και ομοιαζούσης με ένα απέραντον συναλλακτικόν γραφείον, σκοπός του οποίου είναι να έλθουν όλοι εις λογαριασμόν.
Μέσα δε από τας πνευματικάς αυτάς αξίας, και από την θρησκείαν, την οικογένειαν και από τας άλλας ανθρωπίνους αξίας εις πρώτην μοίραν έρχεται η «Ιδέα του Έθνους». Έθνος ως κοσμοθεωρία και ως κέντρον περί το οποίον στρέφεται ολόκληρος η ιδεολογία του Εθνικισμού, είναι η συναίσθησις της ενότητος κάθε ατόμου προς το εθνικόν σύνολον, η πλήρης συνείδησις της εξαρτήσεως της ατομικής ευτυχίας ή δυστυχίας από την ευτυχία ή δυστυχίαν του συνόλου αυτού και η μέχρι θυσίας και αυτής της ζωής βαίνουσα απόφασις δια την υπεράσπισιν του έθνους τόσον έναντι των εξωτερικών, όσον και έναντι των εσωτερικών του εχθρών. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιδεολογία του Εθνικισμού.
Ιδεολογία και Πίστη του Εθνικισμού
Ο Δημήτριος Βεζανής υπήρξε πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος. Οι υπηρεσίες προς την Πατρίδα ήταν διαρκείς και επίμονες σε πολλούς τομείς. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1904 – 1968 ). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Διετέλεσε υφηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών (1932). Έκτακτος καθηγητής της ιδίας έδρας 1948 – 1951 και 1953 – 1956. Έκτακτος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο.
Διετέλεσε Νομάρχης Άρτας το 1930 – 1931 και διευθυντής Ι.Κ.Α. το 1936 – 1948.
Απόσπασμα άρθρου του Δημητρίου Σ. Βεζανή στο περιοδικό «Νέα Πολιτική» - Φεβρουάριος 1940, όπου ο Βεζανής αναφέρεται στις έννοιες Εθνικισμός – Συντηρητισμός – Δημοκρατία – Σοσιαλισμός.
Ο σήμερον επικρατών τύπος πολιτεύματος εις ολόκληρον τον πολιτισμένον κόσμον διαφέρει ριζικώς από το επικρατούν πολίτευμα κατά τον 19ον και τας αρχάς του 20ου αιώνος.
Τόσον από απόψεως κρατικής οργανώσεως όσον και από απόψεως επιδιωκομένων κρατικών σκοπών επήλθε μία πλήρης ανατροπή και επανάστασις μίας νέας πνευματικής και πολιτικής κοσμοθεωρίας: του Εθνικισμού.
Πολλοί θεωρούν τον Εθνικισμόν ως αντίδρασιν κατά των ιδεών της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Εις την πραγματικότητα όμως ο Εθνικισμός δεν είναι άρνησις αλλά θέσις, και ακριβέστερον μία σύνθεσις των ιδεών της Δημοκρατίας και του Συντηρητισμού.
Από τας ιδέας του Συντηρητισμού παρέλαβεν την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον παράγοντα του Κράτους, το οποίον θεωρεί, ως προϋπόθεσιν του πολιτισμού.
Από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν παρέλαβεν τον έρωτα και την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον λαόν και το συμφέρον του συνόλου.
Αλλά πέραν αυτών χωρίζεται ο Εθνικισμός ριζικώς και από τον Συντηρητισμόν και από τας Ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Από τον Συντηρητισμόν χωρίζεται εις δύο σημεία.
Πρώτον. Από το επαναστατικόν και ριζοσπαστικόν πνεύμα, το οποίον διέπει την νέαν εθνικιστικήν κίνησιν.
Δεύτερον. Από το περιεχόμενον το οποίον δίδει εις το Κράτος. Ο Συντηρητισμός εθεώρει την κοινωνίαν ως κάτι το στατικόν και το ακίνητον. Το Κράτος δεν ήτο τίποτε άλλο παρά ένα όργανον δια να διατηρούν οι κατέχοντες και οι κυβερνώντες την θέσιν των, έναντι των αρχομένων. Ο Εθνικισμός ο οποίος ως πολιτική κίνησις προήλθεν από τα σπλάχνα του λαού και έχει κλείσει μέσα εις την ψυχήν του όλον τον πόνον του δυστυχούντος λαού και της περιφρονημένης και καταπεπατημένης εθνικής ιδέας, διαβλέπει εις το Κράτος το ισχυρόν μέσον δια την πραγμάτωσιν των σκοπών της λαϊκής ανυψώσεως και της εθνικής αναγεννήσεως.
Αλλά άβυσσος χωρίζει τον Εθνικισμόν από τας ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Όσον αφορά πρώτον την οργάνωσιν του Κράτους, ο εθνικισμός πιστεύει ακραδάντως, ότι η κυβέρνησις δεν πρέπει να ανήκει εις τον άμορφον και τυφλόν όγκον του αριθμού αλλ’ εις την γρανιτίνην θέλησιν και δύναμιν των αρίστων οι οποίοι ενσυνειδήτως και με όλην την επίγνωσιν των ευθυνών, αναλαμβάνουν το βάρος της εξουσίας.
Ο Κοινοβουλευτισμός ως πολιτικόν σύστημα αποτελεί δια την αντίληψιν του Εθνικισμού όχι μόνον την χειρίστην επιβουλήν εναντίον των υψηλών ιδεωδών τα οποία επιδιώκει ο Εθνικισμός, αλλά και την θρασυτέραν εκμετάλλευσιν και το αισχρότερον παίγνιον των ολίγων ανηθίκων, δήθεν αντιπροσώπων του λαού, εις βάρος του λαού και της μάζης των ψηφοφόρων.
Η διοίκησις η οποία περισσότερον παντός άλλου επλήγη από την δημοκρατικήν παραλυσίαν πρέπει να αποκαθαρθή τόσον από απόψεως προσωπικού, όσον και από απόψεως οργανώσεως δια να καταστή μηχανισμός μεγίστης δυνατής ακριβείας και αποδόσεως δια την εν τελευταίω βαθμώ πραγμάτωσιν της θελήσεως του Κράτους.
Δια τον Εθνικισμόν και δια τους Εθνικιστάς παραμένει ως ιδεώδες η στρατιωτικοποίησις της Διοικήσεως. Μόνον δι’ αυτού του τρόπου δυνάμεθα να ελπίσωμεν ότι το εθνικόν Κράτος θα ανταποκριθή εις τα τεράστια προβλήματα τα οποία έχει να αντιμετωπίση.
Αλλά και απόψεως περιεχομένου και σκοπών, ο Εθνικισμός διαφέρει ριζικώς από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν.
Ο Εθνικισμός αναχωρεί από την αντίληψιν, ότι δεν υπάρχει τίποτε εις την κοινωνίαν το οποίον να είναι ανώτερον του συμφέροντος του συνόλου. Δικαιώματα φυσικά τα οποία προϋπάρχουν της κοινωνίας και τα οποία δεν δύναται η κοινωνία να θίξη δεν υπάρχουν, ούτε αν υπήρχαν θα ανεγνωρίζοντο από το Κράτος.
Ο Εθνικισμός πιστεύει, ότι υπέρ παν άλλο υπάρχει το σύνολον, η ολότης, και ότι κάθε ατομικόν συμφέρον και δικαίωμα το οποίον προσκρούει, ή δεν εξυπηρετεί θετικώς το σύνολον, δεν έχει λόγον υπάρξεως και πρέπει να καταργήται.
Αλλά και από την σοσιαλιστικήν νοοτροπίαν διαφέρει ριζικώς η πολιτική θέσις του Εθνικισμού. ΟΣοσιαλισμός εν τη ισοπεδωτική του μανία αδιαφορεί δια τας συνεπείας τας οποίας θα ασκήση επί της παραγωγής η πλήρης των εισοδημάτων εξίσωσις. Τουναντίον ο Εθνικισμός προσδεδεμένος εις την πραγματικότητα φρονεί, ότι ουδεμία εξίσωσις των εισοδημάτων επιτρέπεται να θίξη τας βάσεις και τα θεμέλια της παραγωγής.
Απαράβατον όριον πάσης διανομής, είναι η παραγωγή.
Αλλ’ ακόμη και όσον αφορά τον τρόπον της ικανοποιήσεως των οικονομικών αναγκών διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και η Δημοκρατία αντιλαμβάνονται τον λαός ως μηχανικόν άθροισμα των εν μία ωρισμένη στιγμή ζώντων ατόμων.
Κατ’ ανάγκην λοιπόν η φροντίδα και η μέριμνα αφορά μόνον και μόνον αυτά και ο Σοσιαλισμός μεταβάλλεται εις παροχήν βοηθείας εις ζώντα συγκεκριμένα άτομα.
Ο Εθνικισμός τουναντίον αντιλαμβανόμενος τον λαόν ως οργανικόν σύνολον των παρελθουσών, παρουσών και μελλουσών γενεών, δεν αποβλέπει μόνον εις τους ζώντας, αλλ’ εις την αιωνίαν υπόστασιν του λαού. Κατ’ ακολουθίαν η φροντίδα και η μέριμνα δεν περιορίζεται εις τους νυν ζώντας, αλλ’ εις την ατελείωτον σειράν των γενεών.
Χωρίς να παραγνωρίζη ο Εθνικισμός το παρόν, θεραπεύει το μέλλον. Οικοδομεί και δημιουργεί έργα πολιτισμού, πραγματικά μνημεία των οποίων προορισμός δεν είναι μόνον η ικανοποίησις των αναγκών του λαού, αλλά και η ύψωσις του πολιτιστικού επιπέδου. Δι’ αυτών των έργων διαδηλούται και συμβολίζεται ακόμη η θέλησις του έθνους να υπάρχη, να αυξάνεται εις δύναμιν και εις πολιτισμόνκαι να υπερνικά και αυτόν ακόμη τον χρόνον.
Τέλος και ως προς ένα άλλο σημείον διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και ιδίως ο Κομμουνισμός θέτουν εις πρώτην μοίραν την οικονομίαν και γενικώτερον την ύλην.
Όλαι αι άλλαι εκδηλώσεις του πνεύματος και του πολιτισμού, αποτελούν απλάς «συναρτήσεις» υλικών παραγόντων. Το παν εξαντλείται δια την αντίληψιν αυτήν εις την οικονομίαν και τας οικονομικάς σχέσεις εν τη κοινωνία, Απέναντι της πεπλανημένης αλλά και αυθάδους αντιλήψεως, η οποίααρνείται παν ό,τι μέγα και ευγενές εδημιούργησεν ο άνθρωπος επί της γης αυτής, ο Εθνικισμός διακηρύσσει, ότι αι πνευματικαί αξίαι επέχουν την ανωτέραν θέσιν εν τη ανθρωπίνη κοινωνία.
Η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής και η δημιουργία ενός πραγματικού πνευματικού πολιτισμού, υπερέχουν εις αξίαν από τη δημιουργίαν μιας πολιτείας στηριζομένης εις την οικονομίαν και ομοιαζούσης με ένα απέραντον συναλλακτικόν γραφείον, σκοπός του οποίου είναι να έλθουν όλοι εις λογαριασμόν.
Μέσα δε από τας πνευματικάς αυτάς αξίας, και από την θρησκείαν, την οικογένειαν και από τας άλλας ανθρωπίνους αξίας εις πρώτην μοίραν έρχεται η «Ιδέα του Έθνους». Έθνος ως κοσμοθεωρία και ως κέντρον περί το οποίον στρέφεται ολόκληρος η ιδεολογία του Εθνικισμού, είναι η συναίσθησις της ενότητος κάθε ατόμου προς το εθνικόν σύνολον, η πλήρης συνείδησις της εξαρτήσεως της ατομικής ευτυχίας ή δυστυχίας από την ευτυχία ή δυστυχίαν του συνόλου αυτού και η μέχρι θυσίας και αυτής της ζωής βαίνουσα απόφασις δια την υπεράσπισιν του έθνους τόσον έναντι των εξωτερικών, όσον και έναντι των εσωτερικών του εχθρών. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιδεολογία του Εθνικισμού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.