DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
27-12-09
20:04
Στο TED βρήκα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση από την οποία ξεχώρισα το τμήμα που μου προκάλεσε το μεγαλύτερο προβληματισμό.
O φωτογράφος Ryan Lobo διηγείται την ιστορία ενός εγκληματία πολέμου στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο Λιβερία ο οποίος μετά από πολυάριθμα και φρικώδη εγκλήματα, βαπτίστηκε χριστιανός και ξεκίνησε να βρει τα θύματα του ή τους οικείους τους για να ζητήσει συγχώρηση, κάτι που έλαβε από όλους. ( το σχετικό κομμάτι στο βίντεο βρίσκεται μεταξύ των χρονικών σημείων 03:03 – 05:57)
Για κάθε πράξη που παραβιάζει θεμελιώδη ή ευρύτερα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν δύο (ας τις αποκαλέσουμε) αντιμετωπίσεις:
Η πρώτη αφορά στις οργανωμένες θρησκευτικά κοινωνίες και είναι η συγχώρηση στα πλαίσια της θρησκευτικής διαδικασίας, η πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση του θύτη και του θύματος με στόχο την απελευθέρωση του ενός από το βάρος (οι τύψεις ίσως να μη φύγουν ποτέ) και του άλλου από την επιθυμία της εκδίκησης που ίσως να τον φέρει στην ίδια μοίρα με τον εγκληματία…
Η δεύτερη αφορά στις οργανωμένες πολιτικά – κοινωνικά κοινωνίες και είναι η τιμωρία. Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο «οργανωμένα» καθώς κάθε πράξη που χαρακτηρίζεται αξιόποινη επισύρει και μια αντίστοιχη ποινή αυξομειούμενη ανάλογα με επιμέρους παραμέτρους που προσμετρώνται σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Πιστεύετε ότι η διαδικασία της συγχώρησης είναι κάτι το εντελώς προσωπικό ή έχει θέση και στο σύστημα δικαίου?
Σε μια οργανωμένη κοινωνία στην οποία εφαρμόζεται ένα κοσμικό δίκαιο ενιαίο για όλους πέρα από κάθε πνευματική προσέγγιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κάποιος τιμωρείται και από τις ενοχές του εάν κατανοήσει τη φύση των πράξεων του ή σε επόμενη ενσάρκωση (if thatʼs the case)?
Μέχρι ποίου βαθμού είμαστε ικανοί να συγχωρούμε άραγε?
Ο Ryan Lobo έχει ταξιδέψει στον κόσμο τραβώντας φωτογραφίες που μιλάνε για ασυνήθιστες ανθρώπινες ζωές. Στην πορεία του αντιμετωπίζει τα θέματά του με συμπόνοια, όπως σε αυτή την παρουσίαση, τον πόνο ενός μετανοημένου εγκληματία πολέμου από τη Λιβερία, την ήρεμη δύναμη των γυναικών μελών του ειρηνευτικού σώματος του ΟΗΕ και την επιμονή των παρεξηγημένων πυροσβεστών στο Δελχί.
Από το 2001, ο Ryan Lobo έχει ασχοληθεί με θέματα από τα τατουάζ των μελών της Yakuza και το παράνομο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων μέχρι την ινδική μεσοαστική τάξη. Έχει συνεργαστεί στην παραγωγή ντοκυμανταίρ του National Geographic και έχει ιδρύσει την Mad Monitor Productions με έδρα τη Bangalore και την Washington D.C.
O φωτογράφος Ryan Lobo διηγείται την ιστορία ενός εγκληματία πολέμου στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο Λιβερία ο οποίος μετά από πολυάριθμα και φρικώδη εγκλήματα, βαπτίστηκε χριστιανός και ξεκίνησε να βρει τα θύματα του ή τους οικείους τους για να ζητήσει συγχώρηση, κάτι που έλαβε από όλους. ( το σχετικό κομμάτι στο βίντεο βρίσκεται μεταξύ των χρονικών σημείων 03:03 – 05:57)
Για κάθε πράξη που παραβιάζει θεμελιώδη ή ευρύτερα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν δύο (ας τις αποκαλέσουμε) αντιμετωπίσεις:
Η πρώτη αφορά στις οργανωμένες θρησκευτικά κοινωνίες και είναι η συγχώρηση στα πλαίσια της θρησκευτικής διαδικασίας, η πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση του θύτη και του θύματος με στόχο την απελευθέρωση του ενός από το βάρος (οι τύψεις ίσως να μη φύγουν ποτέ) και του άλλου από την επιθυμία της εκδίκησης που ίσως να τον φέρει στην ίδια μοίρα με τον εγκληματία…
Η δεύτερη αφορά στις οργανωμένες πολιτικά – κοινωνικά κοινωνίες και είναι η τιμωρία. Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο «οργανωμένα» καθώς κάθε πράξη που χαρακτηρίζεται αξιόποινη επισύρει και μια αντίστοιχη ποινή αυξομειούμενη ανάλογα με επιμέρους παραμέτρους που προσμετρώνται σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Πιστεύετε ότι η διαδικασία της συγχώρησης είναι κάτι το εντελώς προσωπικό ή έχει θέση και στο σύστημα δικαίου?
Σε μια οργανωμένη κοινωνία στην οποία εφαρμόζεται ένα κοσμικό δίκαιο ενιαίο για όλους πέρα από κάθε πνευματική προσέγγιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κάποιος τιμωρείται και από τις ενοχές του εάν κατανοήσει τη φύση των πράξεων του ή σε επόμενη ενσάρκωση (if thatʼs the case)?
Μέχρι ποίου βαθμού είμαστε ικανοί να συγχωρούμε άραγε?
Ο Ryan Lobo έχει ταξιδέψει στον κόσμο τραβώντας φωτογραφίες που μιλάνε για ασυνήθιστες ανθρώπινες ζωές. Στην πορεία του αντιμετωπίζει τα θέματά του με συμπόνοια, όπως σε αυτή την παρουσίαση, τον πόνο ενός μετανοημένου εγκληματία πολέμου από τη Λιβερία, την ήρεμη δύναμη των γυναικών μελών του ειρηνευτικού σώματος του ΟΗΕ και την επιμονή των παρεξηγημένων πυροσβεστών στο Δελχί.
Από το 2001, ο Ryan Lobo έχει ασχοληθεί με θέματα από τα τατουάζ των μελών της Yakuza και το παράνομο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων μέχρι την ινδική μεσοαστική τάξη. Έχει συνεργαστεί στην παραγωγή ντοκυμανταίρ του National Geographic και έχει ιδρύσει την Mad Monitor Productions με έδρα τη Bangalore και την Washington D.C.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.