Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-12-07
11:27
Όπως ανέφερα ήδη, οι απόψεις μου δεν διαμορφώνονται τόσο μέσα από θεωρητική αναζήτηση, διαβάσματα και υποκειμενικές εμπειρίες όσο μέσα από τη συνεχή τριβή μου με τον ανθρώπινο πόνο. Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον θεωρητικό διάλογο που αναπτύσεται με ανταλλαγή εκλογικευμένων επιχειρημάτων. Όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα μπορούν να υποστηριχθούν, όλα μπορούν να αμφισβητηθούν. Κάθε κατάφαση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία άρνηση και κάθε άρνηση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία κατάφαση. Καμιά λεκτική διατύπωση δεν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Η ουσιαστική επικοινωνία δεν περνάει μέσα από το καaνάλι του λόγου. Τα δεδομένα που αφορούν στην εσωτερική διάσταση δεν κοινωνούνται με το λόγο.
Έτσι όμως ακυρώνεις τη συζήτηση αυτή και πάλι γίνεσαι ανακόλουθος με αυτά που ανέφερες πιο πάνω περί συζήτησης επί ίσοις όροις. Δεν ξεπήδήσαμε μέσα από κάποιο βιβλίο, ούτε είμαστε ήρωες και ηρωίδες κάποιου κόμικ. Βιώνουμε καθημερινά μέσα σε αυτή την κοινωνία και έχουμε εμπειρίες, εξ ίσου πραγματικές με οποιονδήποτε πελάτη σου ή μη. Και η δική μας τριβή με τον προσωπικό μας πόνο είναι συνεχής και καθημερινή.
Καταργείς επίσης και τη χρησιμότητα του φόρουμ εν γένη μια που ο μόνος τρόπος επικοινωνίας εδώ είναι ο διάλογος..
Για τη ζωή λες:
Και πριν απ' αυτό λες για το διάλογο:Δεν υπάρχει τίποτε που να ισχύει πάντοτε για όλους. Αυτό που τώρα είναι σημαντικό αργότερα δεν είναι. Αυτό που για μένα είναι εποικοδομητικό για κάποιον άλλο είναι καταστροφικό. Αυτό που σήμερα με αγγίζει αύριο εναι πιθανόν να με αφήνει εντελώς αδιάφορο.
Ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή δηλαδή!Όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα μπορούν να υποστηριχθούν, όλα μπορούν να αμφισβητηθούν.Κάθε κατάφαση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία άρνηση και κάθε άρνηση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία κατάφαση.
Θα 'λεγα πως το βασικό εργαλείο ενός ψυχολόγου είναι ο διάλογος, όπως ένας χτίστης χρειάζεται το μυστρί ή ένας φωτογράφος, τη φωτογραφική μηχανή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-07
17:30
Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση.
Αγαπητέ Νικήτα με μπερδεύεις. Πως συμβιβάζονται αυτές οι δυό σου φράσεις;Ο έρωτας είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Ο έρωτας είναι ζωή, αφυπνίζει, νοηματοδοτεί και χαροποιεί.
Ειδικά σε περιπτώσεις κατάθλιψης, εσωστρέφειας, συστολής και ανασφάλειας το ερωτικό τόλμημα είναι ουσιαστικό βήμα για την ωρίμανση και την υπαρξιακή ολοκλήρωση.
Συχνά όμως αντιμετωπίζει περιστατικά βαθειάς απογοήτευσης και κατάθλιψης που ξεκινούν από ερωτική απογοήτευση και έντονες δυσκολίες σε σχέσεις συμβίωσης.
Και σε αυτές τις δύο φράσεις επίσης, νιώθω πως υπάρχει σύγκρουση.
Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ, χωρίς να είμαι ειδικός, είναι πως δεν μας φταίει ο Έρωτας αυτός καθεαυτός, αλλά ο τρόπος που μαθαίνουμε να τον αντιλαμβανόμαστε και να λειτουργούμε μέσα στη σχέση.
Πριν λίγες μέρες διάβασα το εξής:
Τα τελευταία 30 με 40 χρόνια, έρευνες με κλινικές αποδείξεις, δείχνουν ότι ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού, είναι καθοριστικός, γιατί το παιδί εξαρτάται απόλυτα από την ευαισθησία της μητέρας να απαντά στις ανάγκες του. Η στέρηση σε φροντίδα που θα υποστεί ένα βρέφος στον πρώτο αυτό χρόνο αναβιώνει αργότερα στις ενήλικες σχέσεις του. Συχνά οι σύζυγοι που έρχονται σε μένα και παραπονιούνται για το έτερον ήμισυ αναμένουν από τον άλλο μια κατανόηση η οποία είναι λίγο πολύ βρεφική. Όταν π.χ. τους ρωτάω αν τα παράπονα αυτά τα έχουν εκφράσει στον ενδιαφερόμενο, μου απαντούν ότι αξία έχει να το καταλάβει μόνος του. Αυτό όμως δεν είναι λογική απαίτηση ενήλικα, αλλά η απάιτηση ενός βρέφους, όπου η μαμά πράγματι πρέπει να καταλάβει μόνη της. Το μόνο που κάνουν τα βρέφη είναι να κλαίνε, το ίδιο κάνουν και οι ενήλικες.
Όταν το παιδί ως ενήλικας πια παντρεύεται και η γυναίκα του δεν αναταποκρίνεται στις ανάγκες του, τότε ο άντρας βιώνει πολύ έντονα συναισθήματα αντίστοιχα με αυτά που βίωσε με τη μητέρα του. Το ίδιο και η γυναίκα αντίστοιχα, βλέπει τον άντρα της σαν τη μαμά της. Έχει ανάγκες κατανόησης που γίνονται υπερβολικές, διότι τα προβλήματα που έχουμε σε όλη την παιδική ηλικία δεν είναι απλώς αναμνήσεις έστω θαμμένες και ασυνείδητες, είναι ζωντανές μέσα μας γιατί το ασυνείδητο είναι άχρονο.
Ματθαίος Γιωσαφατ, Ιδρυτής της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας και της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας
Ποιός ξέρει πόσα συναισθηματικά κολλήματα έχει ο καθένας μας να επουλώσει πριν αφεθεί στον Έρωτα.
Ποιός όμως άραγε καλύτερος δάσκαλος από τον ίδιο τον Έρωτα;
Ο Έρωτας σε μαθαίνει την ανιδιοτέλεια, την προσφορά, τη συνύπαρξη. Η λίστα είναι ατελείωτη. Από τις εμπειρίες μου μέσα στο κοινωνικό μου περιβάλλον τα προβλήματα ξεκινούν όταν το άτομο διακατέχεται από αισθήματα κτητικότητας, εγωκεντρισμού ανασφάλειας κ.α. που ουδεμία σχέση έχουν τελικά με τον έρωτα.
Συνοψίζοντας, η πνευματική μας ανωριμότητα είναι αυτή που μας δημιουργεί ανισορροπίες.
Στη δική μου ζωή τουλάχιστον, οι ερωτικές μου σχέσεις υπήρξαν μεγάλο σχολείο για το Εγώ και την Ψυχή μου.
...και το ταξίδι συνεχίζεται...
Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο στο κείμενό σου. Μπορεί η πρόθεσή σου να ήταν αυτή, όμως η αίσθηση που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι γενικότερη και πράγματι απορρέει μια ατμόσφαιρα δαιμονοποίησης του έρωτα.Το κείμενό μου δεν αναφέρεται στον έρωτα γενικά. Το κείμενο εφιστά την προσοχή στους πιθανούς κινδύνους που είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει κάποιος που σχετίζεται με «δύσκολο» σύντροφο.
Αν αυτό αναφέρεται σ' αυτά που έγραψα νομίζω προσπέρασες την ουσία αγαπητέ Νικήτα.Αφετηρία για τη συγγραφή του κειμένου δεν είναι ο θεωρητικός προβληματισμός ούτε η μελέτη φιλοσοφικών και λογοτεχνικών κειμένων. Αφετηρία είναι η κλινική εμπειρία δύο δεκαετιών καθώς και η παρατήρηση της προσωπικής πορείας φίλων και συγγενών για πολλά πολλά χρόνια.
Γιατί πέραν των θεωρητικών και φιλόσοφικών προεκτάσεων της συζήτησης, ο καθένας μας έχει και τα προσωπικά του βιώματα. Τα δικά μου βιώματα μου έδειξαν πως α) δεν είμαστε έρμαια της καθημερινότητας αν δεν επιλέξουμε να είμαστε και β) πως ο πόνος και η απογοήτευση, δεν είναι παρά ένα κομμάτι της διαδρομής προς την αυτογνωσία.
Αναρωτιέμαι όμως το εξής: Μήπως λόγω ακριβώς του επαγγέλματός σου γνωρίζεις κυρίως άτομα που βιώνουν τον έρωτα προβληματικά; Ο ισορροπημένος δεν έχει ανάγκη τον ψυχογιατρό. Συναντάς αυτόν που σε έχει ανάγκη, όχι εκείνον που βρήκε τη πορεία του και την ακολουθεί. Μήπως η θεώρησή σου είναι μονόπλευρη;
Καλέ μου φίλε, αυτό που σχολιάζεις δεν το έγραψα εγώ.Όπως ανέφερα και προηγουμένως σχολιάζοντας μήνυμα της Isiliel
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-12-07
01:42
Νομίζω ότι στην αρχή λόγω του ενθουσιασμού τα ελπίζουμε όλα τέλεια ... μετά προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα και απογοητευόματε. Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση. Εντάξει μη βαράτε
Ναι, στην αρχή τα νομίζουμε όλα τέλεια και είναι. Μετά προσγειωνόμαστε στην καθημερινότητα η οποία όμως κατασκευάζεται από εμάς τους ίδιους. Ο Καζαντζάκης έλεγε: "Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισό σου (ή την κόλασή σου εν τοιαύτη περιπτώση) και μπες μέσα."
Οι αρχαίοι έλληνες θεοποίησαν τον έρωτα, του έδωσαν φτερά και τη μορφή ενός μικρού παιδιού...
Ο έρωτας είναι το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Αθώο και παρορμητικό με μια πηγαία ανάγκη να ανακαλύψει τον κόσμο και να εκπλαγεί από αυτόν. Ο πόνος και η απογοήτευση, δεν είναι παρά ένα κομμάτι της διαδρομής προς την αυτογνωσία. Όσο φοβάσαι τον "αντίπαλο" δεν μπορείς ποτέ να τον νικήσεις. Όσο φοβάσαι την απογοήτευση, καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
21-12-07
11:24
Αγαπητέ Κύριε Νικήτα, καλωσορίσατε στο forum μας!
Χαίρομαι που βρήκατε τη συζήτησή μας ενδιαφέρουσα αν και δεν θα χαρακτήριζα τις απόψεις σας γερασμένες.
Το πρόβλημα, για μένα, είναι πως σε μια εποχή που βομβαριδιζόμαστε με μηνύματα φόβου από παντού έχουμε ανάγκη τον έρωτα!
Ξεκινάμε τις σχέσεις μας με τη βεβαιότητα ότι κάτι θα στραβώσει και τελικά συνήθως στραβώνει...
Δεν έχουμε αφήσει τίποτα εξιδανικευμένο για τους νέους να πιστέψουν...
Μήπως γι' αυτό καταλήξαμε σε φαινόμενα όπως αυτό των Emo?
Και πάλι καλωσήρθατε και να με συμπαθάτε για το έντονο ύφος μου στο πρώτο μου ποστ.
Χαίρομαι που βρήκατε τη συζήτησή μας ενδιαφέρουσα αν και δεν θα χαρακτήριζα τις απόψεις σας γερασμένες.
Το πρόβλημα, για μένα, είναι πως σε μια εποχή που βομβαριδιζόμαστε με μηνύματα φόβου από παντού έχουμε ανάγκη τον έρωτα!
Ξεκινάμε τις σχέσεις μας με τη βεβαιότητα ότι κάτι θα στραβώσει και τελικά συνήθως στραβώνει...
Δεν έχουμε αφήσει τίποτα εξιδανικευμένο για τους νέους να πιστέψουν...
Μήπως γι' αυτό καταλήξαμε σε φαινόμενα όπως αυτό των Emo?
Και πάλι καλωσήρθατε και να με συμπαθάτε για το έντονο ύφος μου στο πρώτο μου ποστ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.