akritas
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
02-11-12
12:21
Πολύ επιτυχημένα ένας blogger αποκάλεσε τις επερχόμενες αλλαγές στην Ελλάδα με το «Κρατικοποιούν τα χρέη και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη!». Η διαδικασία ξεπουλήματος που δρομολογείται στην Ελλάδα έχει δοκιμαστεί σε άλλες χώρες αρκετές φορές και σε ανάλογες περιπτώσεις.
Η διαδικασία ακολουθεί πάντα τα ίδια ακριβώς βήματα: Αρχικά οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεκινούν μια άγρια επίθεση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι εμφανίζονται ως υπεύθυνοι για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας. Ο μύθος του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα συχνά βασίζεται στη διαστρέβλωση στοιχείων από οργανισμούς που στηρίζονται (σε) και στηρίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Παράλληλα συγκεκριμένοι δημόσιοι οργανισμοί εγκαταλείπονται συνειδητά στη μοίρα τους, εξοργίζοντας τους πολίτες με την αναποτελεσματικότητά τους. Και η διαδικασία ολοκληρώνεται με την πώληση ακόμη και των κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών σε ένα κλάσμα της αξίας τους. Ο Νομπελίστας Joseph Stiglitz, έχει αναφερθεί για το θέμα αυτό και επισήμανε την σχέση της Ιδιωτικοποίησης με την Διαφθορά:
Ίσως η πιο σοβαρή ανησυχία σχετικά με την ιδιωτικοποίηση, έτσι όπως έχει τόσο συχνά εφαρμοστεί, είναι εκείνη της διαφθοράς. H ρητορική του φονταμενταλισμού της αγοράς υποστηρίζει ότι η ιδιωτικοποίηση μειώνει αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν δραστηριότητα «αναζήτησης προσόδων» από εκείνους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι οποίοι είτε «ξαφρίζουν» τα κέρδη των κρατικών επιχειρήσεων είτε κλείνουν συμβόλαια και συνεργασίες με τους φίλους τους. Όμως, σε αντίθεση με αυτό που υποτίθεται ότι κάνει, η ιδιωτικοποίηση επιδείνωσε τόσο πολύ την κατάσταση, ώστε σε πολλές χώρες σήμερα να είναι συνώνυμη της δωροδοκίας. Εάν μια κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη, ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να λυθεί το πρόβλημα με την ιδιωτικοποίηση. Εξάλλου, η ίδια διεφθαρμένη κυβέρνηση που κακοδιαχειρίστηκε την εταιρεία θα χειριστεί και την ιδιωτικοποίηση. Στη μια χώρα μετά την άλλη, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συνειδητοποιούσαν ότι η ιδιωτικοποίηση σήμαινε πως δεν θα χρειαζόταν πλέον να περιορίζονται στο ετήσιο «ξάφρισμα» κερδών. Πουλώντας μία κρατική εταιρεία σε τιμή χαμηλότερη από αυτή της αγοράς, μπορούσαν να ιδιοποιηθούν ένα σημαντικό μερίδιο από το ενεργητικό της, αντί να το αφήσουν στους επόμενους κατόχους της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, μπορούσαν να κλέψουν σήμερα ένα μεγάλο μέρος από αυτά που θα «ξάφριζαν» στο μέλλον άλλοι πολιτικοί. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ότι η νοθευμένη διαδικασία ιδιωτικοποίησης σχεδιάστηκε για να μεγιστοποιήσει το ποσό που οι υπουργοί της κυβέρνησης μπορούσαν να ιδιοποιηθούν, και όχι το ποσό που θα εισέρρεε στο ταμείο της κυβέρνησης, για να μη μιλήσουμε για τη συνολική αποδοτικότητα της οικονομίας.»
Περισσότερα στο.. https://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2012/10/blog-post_31.html#more[/FONT]
Η διαδικασία ακολουθεί πάντα τα ίδια ακριβώς βήματα: Αρχικά οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεκινούν μια άγρια επίθεση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι εμφανίζονται ως υπεύθυνοι για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας. Ο μύθος του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα συχνά βασίζεται στη διαστρέβλωση στοιχείων από οργανισμούς που στηρίζονται (σε) και στηρίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Παράλληλα συγκεκριμένοι δημόσιοι οργανισμοί εγκαταλείπονται συνειδητά στη μοίρα τους, εξοργίζοντας τους πολίτες με την αναποτελεσματικότητά τους. Και η διαδικασία ολοκληρώνεται με την πώληση ακόμη και των κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών σε ένα κλάσμα της αξίας τους. Ο Νομπελίστας Joseph Stiglitz, έχει αναφερθεί για το θέμα αυτό και επισήμανε την σχέση της Ιδιωτικοποίησης με την Διαφθορά:
Ίσως η πιο σοβαρή ανησυχία σχετικά με την ιδιωτικοποίηση, έτσι όπως έχει τόσο συχνά εφαρμοστεί, είναι εκείνη της διαφθοράς. H ρητορική του φονταμενταλισμού της αγοράς υποστηρίζει ότι η ιδιωτικοποίηση μειώνει αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν δραστηριότητα «αναζήτησης προσόδων» από εκείνους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι οποίοι είτε «ξαφρίζουν» τα κέρδη των κρατικών επιχειρήσεων είτε κλείνουν συμβόλαια και συνεργασίες με τους φίλους τους. Όμως, σε αντίθεση με αυτό που υποτίθεται ότι κάνει, η ιδιωτικοποίηση επιδείνωσε τόσο πολύ την κατάσταση, ώστε σε πολλές χώρες σήμερα να είναι συνώνυμη της δωροδοκίας. Εάν μια κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη, ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να λυθεί το πρόβλημα με την ιδιωτικοποίηση. Εξάλλου, η ίδια διεφθαρμένη κυβέρνηση που κακοδιαχειρίστηκε την εταιρεία θα χειριστεί και την ιδιωτικοποίηση. Στη μια χώρα μετά την άλλη, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συνειδητοποιούσαν ότι η ιδιωτικοποίηση σήμαινε πως δεν θα χρειαζόταν πλέον να περιορίζονται στο ετήσιο «ξάφρισμα» κερδών. Πουλώντας μία κρατική εταιρεία σε τιμή χαμηλότερη από αυτή της αγοράς, μπορούσαν να ιδιοποιηθούν ένα σημαντικό μερίδιο από το ενεργητικό της, αντί να το αφήσουν στους επόμενους κατόχους της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, μπορούσαν να κλέψουν σήμερα ένα μεγάλο μέρος από αυτά που θα «ξάφριζαν» στο μέλλον άλλοι πολιτικοί. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ότι η νοθευμένη διαδικασία ιδιωτικοποίησης σχεδιάστηκε για να μεγιστοποιήσει το ποσό που οι υπουργοί της κυβέρνησης μπορούσαν να ιδιοποιηθούν, και όχι το ποσό που θα εισέρρεε στο ταμείο της κυβέρνησης, για να μη μιλήσουμε για τη συνολική αποδοτικότητα της οικονομίας.»
Περισσότερα στο.. https://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2012/10/blog-post_31.html#more[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
akritas
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
11-03-12
12:31
Η συνεχής άρνηση της πολιτικής και των παρεμβάσεων στο εθνικό πλαίσιο στο όνομα των αγορών, ιδιαίτερα των υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών αγορών, δεν προερχόται μονοδιάστατα από τις αγορές. Αντίθετα, η άρνηση της πολιτικής είναι η πολιτική της ΕΕ. Στηρίζεται από πολιτικούς και από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Επιβλήθηκε στη βάση πολιτικών αποφάσεων που έλαβαν κρατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα εκείνης της Γερμανίας.
Αυτή είναι και η βάση του γεγονότος ότι ορισμένες αποκρατικοποιήσεις που χαρακτηρίζονται ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι στην κυριολεξία ιδιωτικοποιήσεις, όπως ήδη έχει επισημανθεί.
Επί παραδείγματι, όταν η Deutsche Telecom αγόραζε τον ΟΤΕ, η ίδια ήταν σε κρατικά χέρια. Με άλλα λόγια, δεν είχαμε μια μετακίνηση του ΟΤΕ από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό, αλλά μια μετακίνηση της δημόσιας υπηρεσίας του ΟΤΕ από το ελληνικό κράτος στο γερμανικό.
Η σημασία αυτής της διαφοράς, πιστεύω, δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις.
Αυτή είναι και η βάση του γεγονότος ότι ορισμένες αποκρατικοποιήσεις που χαρακτηρίζονται ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι στην κυριολεξία ιδιωτικοποιήσεις, όπως ήδη έχει επισημανθεί.
Επί παραδείγματι, όταν η Deutsche Telecom αγόραζε τον ΟΤΕ, η ίδια ήταν σε κρατικά χέρια. Με άλλα λόγια, δεν είχαμε μια μετακίνηση του ΟΤΕ από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό, αλλά μια μετακίνηση της δημόσιας υπηρεσίας του ΟΤΕ από το ελληνικό κράτος στο γερμανικό.
Η σημασία αυτής της διαφοράς, πιστεύω, δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.