06-02-13
15:31
Το θέμα είναι ότι δεν είμαι σε θέση να επιβαρυνθώ με επιπλέον χάπια (και δεν το θέλω κιόλας, αρκετά παίρνω), για αυτό ρωτάω για διαφορετικές λύσεις, ή κάτι που εφάρμοσε κάποιος και είδε αλλαγή.
Βασικά ψυχίατρο σε καμία περίπτωση δε θα το σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς.
Το να με στουμπώσουν με χάπια για εμένα δεν είναι λύση, είτε αυτά είναι σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία και ραντεβού είτε όχι.
Αν μιλούσα για ένα καθημερινό πρόβλημα του άγχους, θα το έκανα, αλλά όπως ανάφερα με πιάνει σε συγκεκριμένες σημαντικές στιγμές που κρίνονται πράγματα από αυτές όσο αφορά τη ζωή μου αλλά και των γύρων μου, τώρα να φορτωθώ με χάπια για τη μια φορά το εξάμηνο που θα έχω να πάω στο γιατρό για τις εξετάσεις μου δε το θεωρώ τόσο έξυπνο.
Βασικά ψυχίατρο σε καμία περίπτωση δε θα το σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς.
Το να με στουμπώσουν με χάπια για εμένα δεν είναι λύση, είτε αυτά είναι σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία και ραντεβού είτε όχι.
Αν μιλούσα για ένα καθημερινό πρόβλημα του άγχους, θα το έκανα, αλλά όπως ανάφερα με πιάνει σε συγκεκριμένες σημαντικές στιγμές που κρίνονται πράγματα από αυτές όσο αφορά τη ζωή μου αλλά και των γύρων μου, τώρα να φορτωθώ με χάπια για τη μια φορά το εξάμηνο που θα έχω να πάω στο γιατρό για τις εξετάσεις μου δε το θεωρώ τόσο έξυπνο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
06-02-13
14:45
Έχω και εγώ πρόβλημα με το άγχος και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω παρατηρώ ότι αυξάνεται δραματικά.
Γενικότερα δεν είμαι άτομο που με κυριεύει το άγχος για απλά ασήμαντα πράγματα (δε θα προλάβω το λεωφορείο πχ), αλλά όταν μιλάμε για εξετάσεις, αλλαγή επαγγελματικού ή παλιότερα σχολικού περιβάλλοντος, συνέντευξη για δουλειά, επίσκεψη σε γιατρό κτλ εκεί είναι που τα χάνω τελείως.
Ακόμη θυμάμαι όταν πιτσιρικάκι μπήκα για πρώτη φορά στη Α τάξη του δημοτικού ή όταν πήγα πρώτη φορά χορό, ή όταν είχα παράσταση.
Κρύος ιδρώτας, κλάμα κρυφά στη τουαλέτα, τρέμουλο στα χέρια και στη φωνή μαζί με ένα τεράστιο κόμπο/πόνο στο στομάχι.
Από τότε που τελείωσαν οι πανελλαδικές και μετά δε μπορώ να συνέλθω.
Μια μέρα που έγραφα ένα μάθημα, με έπιασε τόσο πολύ το στομάχι μου από το άγχος, που το γύρισε σε εντερική διαταραχή και τρέχανε να με μαζεύουν και να με κουβαλάνε με ασθενοφόρα λιπόθυμη.
Πλέον ακολουθεί πάντα το ίδιο.
Θα πάω για συνέντευξη σε δουλειά, θα φύγω κατευθείαν όπως- όπως γιατί δε μπορώ να πάρω ούτε ανάσα.
Θα πάω να δώσω εξετάσεις για πτυχίο, να σου πάλι το στομάχι κόμπος, εντερική διαταραχή, τρέξιμο γρήγορα στο σπίτι.
Ακόμη και σε συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο που το θέμα είναι σοβαρό νιώθω αδύναμη σαν να είμαι άρρωστη πριν καν συναντηθώ με το πρόσωπο που έχω να μιλήσω.
Μη μιλήσω για το όταν μαλώνω με κάποιον. Όταν ήμουν μικρή ένιωθα ότι φοβόμουν, ότι αυτό που είχα ήταν φόβος, μάλωνα με ένα παιδάκι τσουπ τρέμουλο και ανάγκη για κλάμα, τώρα καταλαβαίνω όμως ότι ήταν άγχος. Τώρα που μεγαλώνω και βλέπω ότι γίνεται το ίδιο, το καταλαβαίνω.
Προσπάθειες που έχω κάνει για να το αποβάλω αυτό το πράγμα είναι πολλές, άλλες γελοίες, άλλες όχι.
-Πριν φύγω από το σπίτι έτρωγα ένα κουταλάκι ζάχαρη, μου το είχε πει η γιαγιά μου και μπορώ να πω ότι με βοήθησε αρκετά για ένα διάστημα, άλλα μάλλον ήταν τελείως ψυχολογικό, σαν ψευδαίσθηση.
-Βαθιές ανάσες. Μαλακίες, δε με βοήθησε ποτέ.
-Ασκήσεις στο σπίτι πριν πάω εκεί που πρέπει, επίσης δε με βοήθησε ποτέ.
-Να μιλάω με άτομα του κύκλου μου (φίλους, γονείς, τον καλό μου) για να με ενθαρρύνουν ή να με κάνουν να ξεχαστώ. Με βοηθούσε και δεν είχα το άγχος πριν πάω πχ στη συνέντευξη για δουλειά, ήμουν χαλαρή και ήρεμη, αλλά μόλις άρχιζε η διαδικασία το άγχος εμφανιζόταν ξαφνικά.
Περιμένω προτάσεις και λύσεις γιατί έχω φτάσει σε απελπιστικό σημείο.
Γενικότερα δεν είμαι άτομο που με κυριεύει το άγχος για απλά ασήμαντα πράγματα (δε θα προλάβω το λεωφορείο πχ), αλλά όταν μιλάμε για εξετάσεις, αλλαγή επαγγελματικού ή παλιότερα σχολικού περιβάλλοντος, συνέντευξη για δουλειά, επίσκεψη σε γιατρό κτλ εκεί είναι που τα χάνω τελείως.
Ακόμη θυμάμαι όταν πιτσιρικάκι μπήκα για πρώτη φορά στη Α τάξη του δημοτικού ή όταν πήγα πρώτη φορά χορό, ή όταν είχα παράσταση.
Κρύος ιδρώτας, κλάμα κρυφά στη τουαλέτα, τρέμουλο στα χέρια και στη φωνή μαζί με ένα τεράστιο κόμπο/πόνο στο στομάχι.
Από τότε που τελείωσαν οι πανελλαδικές και μετά δε μπορώ να συνέλθω.
Μια μέρα που έγραφα ένα μάθημα, με έπιασε τόσο πολύ το στομάχι μου από το άγχος, που το γύρισε σε εντερική διαταραχή και τρέχανε να με μαζεύουν και να με κουβαλάνε με ασθενοφόρα λιπόθυμη.
Πλέον ακολουθεί πάντα το ίδιο.
Θα πάω για συνέντευξη σε δουλειά, θα φύγω κατευθείαν όπως- όπως γιατί δε μπορώ να πάρω ούτε ανάσα.
Θα πάω να δώσω εξετάσεις για πτυχίο, να σου πάλι το στομάχι κόμπος, εντερική διαταραχή, τρέξιμο γρήγορα στο σπίτι.
Ακόμη και σε συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο που το θέμα είναι σοβαρό νιώθω αδύναμη σαν να είμαι άρρωστη πριν καν συναντηθώ με το πρόσωπο που έχω να μιλήσω.
Μη μιλήσω για το όταν μαλώνω με κάποιον. Όταν ήμουν μικρή ένιωθα ότι φοβόμουν, ότι αυτό που είχα ήταν φόβος, μάλωνα με ένα παιδάκι τσουπ τρέμουλο και ανάγκη για κλάμα, τώρα καταλαβαίνω όμως ότι ήταν άγχος. Τώρα που μεγαλώνω και βλέπω ότι γίνεται το ίδιο, το καταλαβαίνω.
Προσπάθειες που έχω κάνει για να το αποβάλω αυτό το πράγμα είναι πολλές, άλλες γελοίες, άλλες όχι.
-Πριν φύγω από το σπίτι έτρωγα ένα κουταλάκι ζάχαρη, μου το είχε πει η γιαγιά μου και μπορώ να πω ότι με βοήθησε αρκετά για ένα διάστημα, άλλα μάλλον ήταν τελείως ψυχολογικό, σαν ψευδαίσθηση.
-Βαθιές ανάσες. Μαλακίες, δε με βοήθησε ποτέ.
-Ασκήσεις στο σπίτι πριν πάω εκεί που πρέπει, επίσης δε με βοήθησε ποτέ.
-Να μιλάω με άτομα του κύκλου μου (φίλους, γονείς, τον καλό μου) για να με ενθαρρύνουν ή να με κάνουν να ξεχαστώ. Με βοηθούσε και δεν είχα το άγχος πριν πάω πχ στη συνέντευξη για δουλειά, ήμουν χαλαρή και ήρεμη, αλλά μόλις άρχιζε η διαδικασία το άγχος εμφανιζόταν ξαφνικά.
Περιμένω προτάσεις και λύσεις γιατί έχω φτάσει σε απελπιστικό σημείο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.