10-02-13
19:11
ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ! ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ!
ΠΗΓΗ: https://safeaak.blogspot.gr/2013/02/blog-post_21.html
ΠΗΓΗ: https://safeaak.blogspot.gr/2013/02/blog-post_21.html
Την 70η επέτειο από τη μάχη του Στάλινγκραντ, την πιο αιματηρή μάχη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Ρωσία στο πλαίσιο των εορτασμών την μεγάλη Σοβιετική Αντεπίθεση που ανάγκασε σε υποχώρηση τα ναζιστικά στρατεύματα και κατέληξε με την εισβολή των Σοβιετικών στο Βερολίνο και την τελική πτώση του ναζισμού.
Η επέτειος της νίκης της Σοβιετικής Ένωσης στη μεγαλύτερη μάχη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου γιορτάζεται το Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου, σε όλη τη Ρωσία, ενώ στο Βολγκογκράντ, πρώην Στάλινγκραντ, θα πραγματοποιηθεί και μια στρατιωτική παρέλαση. Η πόλη για μία ημέρα, προς τιμήν της μεγάλης νίκης, αλλάζει το όνομά της.
Σημειώνεται πως η πόλη μετονομάστηκε σε Βολγκογκράντ το 1961 στο πλαίσιο της πολιτικής της αποσταλινοποίησης. «Από αυτό το σημείο, την ανίκητη πόλη, οι δυνάμεις μας ξεκίνησαν την πορεία τους προς το Βερολίνο».
Το RT σε αφιέρωμά του έχει συγκεντρώσει ιστορικά γεγονότα και δεδομένα σχετικά με τη μάχη του Στάλινγκραντ. Το tvxs.gr σας παρουσιάζει ορισμένα από αυτά:
• Ο συνολικός αριθμός των νεκρών στη μάχη του Στάλινγκραντ, μόλις μέσα σε έξι μήνες, ανήλθε στα δύο εκατομμύρια.
• Στο σύνολό των μαχών η αναλογία των νεκρών ήταν 13 Σοβιετικοί για κάθε 10 Γερμανούς. Η αναλογία αυτή ισχύει και στο Στάλινγκραντ καθώς από την πλευρά των Σοβιετικών σκοτώθηκαν περίπου 1,1 εκατομμύρια, ενώ οι απώλειες των Γερμανών ανήλθαν σε 900.000.
• Το Στάλινγκραντ αποτελούσε στρατηγικό σημείο και σημαντικό μέρος του σχεδίου του Χίτλερ για την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, και όχι μόνο, καθώς με την κατάληψή του θα αποκτούσε πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου. Ωστόσο οι ιστορικοί αποδίδουν την εμμονή του Χίτλερ για την πόλη και στο όνομά της καθώς η κατάληψη θα ήταν μια συμβολική νίκη του ηγέτη των Ναζί έναντι των Σοβιετικών και του Στάλιν και θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό μέρος της ναζιστικής προπαγάνδας. Πολλοί επίσης υποστηρίζουν πως και οι δύο πλευρές θυσίασαν μεγάλο αριθμό δυνάμεων λόγω της πεποίθησής τους πως θα μπορούσαν να κερδίσουν τη μάχη.
• Η μάχη του Στάλινγκραντ μπορεί να αναλυθεί σε τρία διακριτά στάδια. Το πρώτο στάδιο προσδιορίζεται στα τέλη του καλοκαιριού του 1942 με τα ναζιστικά στρατεύματα να προσεγγίζουν σχετικά εύκολα την πόλη με την υποστήριξη της Luftwaffe που μετέτρεψε σε ερείπια το Στάλινγκραντ. Το δεύτερο στάδιο είναι η έναρξη των μαχών στο εσωτερικό της πόλης με τις συγκρούσεις να σημειώνονται από σπίτι σε σπίτι. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο, αρχής γενομένης από τα τέλη Νοεμβρίου, είναι η σοβιετική αντεπίθεση που θα οδηγήσει στον εγκλωβισμό και τη διάλυση των ναζιστικών στρατευμάτων.
• Στο Στάλινγκραντ δημιουργήθηκε ο θρύλος του Vasiliy Zaytsev, του ελεύθερου σκοπευτή που σκοτώσει στα πεδία των μαχών 225 ναζί μεταξύ της 10ης Νοεμβρίου και της 17ης Δεκεμβρίου.
• Μια συγκλονιστική περιγραφή ενός αξιωματικού των Ναζί για την κατάσταση που επικρατούσε στο Στάλινγκραντ: «Πολεμάμε δεκαπέντε μέρες για την κατάληψη ενός σπιτιού. Τα δωμάτια φλέγονται. Χειροβομβίδες εκτοξεύονται εκατέρωθεν. Σύννεφα καπνού και σκόνης, παντού αίμα, κατεστραμμένα έπιπλα και νεκροί. Ο δρόμος δεν μετράται πλέον με μέτρα αλλά με πτώματα. Το Στάλινγκραντ δεν είναι πλέον μια πόλη. Πυκνά σύννεφα καπνού κρύβουν τον ήλιο την ημέρα και το μόνο φως είναι από τις φλόγες. Όταν πέφτει η νύχτα ακούγονται ουρλιαχτά. Ακόμα και τα σκυλιά πέφτουν στον Βόλγα προσπαθώντας να περάσουν στην άλλη όχθη. Οι νύχτες του Στάλινγκραντ τους προκαλούν τρόμο, ακόμα και τα ζώα θέλουν να εγκαταλείψουν αυτήν την κόλαση. Οι σκληρότερες πέτρες δεν αντέχουν. Μόνο οι άνδρες υπομένουν».
• Οι οδομαχίες δημιούργησαν και τους δικούς τους λαϊκούς ήρωες. Ένας από αυτούς ήταν ο Yakov Pavlov ένας λοχίας που του ανατέθηκε να κρατήσει ένα κτίριο, το οποίο στη συνέχεια θα μείνει γνωστό στην ιστορία ως «το σπίτι του Παβλόφ». Ο λοχίας φέρεται να υπερασπίστηκε το σπίτι χωρίς ενίσχυση για δύο μήνες. Οι ιστορικοί ωστόσο αμφισβητούν το γεγονός παρουσιάζοντας το περισσότερο ως σύμβολο στο πλαίσιο της προπαγάνδας.
• Ωστόσο αναμφισβήτητο είναι το γεγονός πως οι σφοδρότερες συγκρούσεις στο Στάλινγκραντ σημειώθηκαν στο λόφο Mamaev Kurgan, ο οποίος «άλλαξε χέρια» τουλάχιστον οκτώ φορές κατά τη διάρκεια των μαχών με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες να χάνουν τη ζωή τους.
• Η πόλη μετά τον πόλεμο ξανακτίστηκε ωστόσο πολλά πρόδιδαν το παρελθόν της. Ένας αυτόπτης μάρτυρας αναφέρει: «Μπορούσες να μυρίσεις την αποσύνθεση των πτωμάτων. Πολλοί είχαν θαφτεί κάτω από συντρίμμια. Τα υπόγεια των μεγάλων σπιτιών ήταν γεμάτα με νεκρούς. Μπορώ ακόμα να μυρίσω αυτή τη μυρωδιά σε αυτές τις γειτονιές».
***
Προπαγάνδα φασιστικής προέλευσης
ΠΗΓΗ: https://redwildwind.blogspot.gr/2011/02/blog-post_27.html
Προπαγάνδα φασιστικής προέλευσης
ΠΗΓΗ: https://redwildwind.blogspot.gr/2011/02/blog-post_27.html
Η αντικομμουνιστική εκστρατεία της «δημοκρατικής» ΕΕ, που χαρακτηρίζει το σοσιαλισμό ως «ολοκληρωτικό καθεστώς» και τον ταυτίζει με το φασισμό - ναζισμό, είναι εκείνη που στοιχειοθετείται πάνω στην προπαγάνδα των ναζί και των συνεργατών τους σε διάφορες χώρες - τους οποίους άλλωστε έχουν ηρωοποιήσει μια σειρά κράτη μέλη της ΕΕ - και αξιοποιεί την πιο μαύρη και φασιστικής έμπνευσης προπαγάνδα για να χτυπήσει τους κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ιστολόγιο της ομάδας για τη «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών», παρατίθεται ένας κατάλογος από ιστοσελίδες με θέμα «Ιδρύματα που προάγουν τη γνώση και τη μνήμη των κομμουνιστικών εγκλημάτων». Μεταξύ των «ιδρυμάτων» που παραπέμπει βρίσκεται και το ελληνικό «Μαύρο Ιστολόγιο του Κομμουνισμού» (https://blackblogofcommunism.com).
Πρόκειται για ένα ιστολόγιο που αναπαράγει την πιο αντιδραστική και φασιστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα, με συχνές αναδημοσιεύσεις από την «Ελεύθερη Ωρα» και αναπαραγωγή των πιο αισχρών συκοφαντιών σε βάρος του ΚΚΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, βρίθει αναφορών για «εγκλήματα κομμουνιστών» την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, αναδημοσιεύει άρθρα που χρεώνουν στον αγώνα του ΕΛΑΣ ακόμα και τη σφαγή του λαού των Καλαβρύτων από τους ναζί, κάνει μια σούπα από συκοφαντικά δημοσιεύματα για τα οικονομικά του ΚΚΕ που φτάνουν μέχρι και τον ισχυρισμό ότι δήθεν υπάρχουν καταθέσεις του ΚΚΕ σε ελβετικές τράπεζες(!), ενώ δε διστάζουν να αξιοποιήσουν και δημοσιεύματα από ιστολόγια που αυτοαποκαλούνται «αναρχικά» για να «τεκμηριώσουν» την αντιΚΚΕ προπαγάνδα τους.
Φυσικά, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι στο διαδίκτυο λειτουργούν φασιστικών αντιλήψεων ιστοσελίδες και ιστολόγια, με μόνο σκοπό ύπαρξης τη συμβολή τους στην αντικομμουνιστική εκστρατεία και στην επιχείρηση παραχάραξης της ιστορίας. Αλλωστε, στο διαδίκτυο κάθε καρυδιάς καρύδι μπορεί ελεύθερα να στήσει μια σελίδα και να προβάλλει τις απόψεις του.
Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι το γεγονός ότι σε αυτό το ιστολόγιο παραπέμπει με σύνδεσμο το ιστολόγιο της ομάδας για τη «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών», δηλαδή η ίδια η ΕΕ, μέσω της άτυπης αυτής ομάδας ευρωβουλευτών που έχει στήσει για να υποστηρίξει την εκστρατεία συκοφάντησης του κομμουνισμού.
Αποκαλύπτεται, με αυτόν τον τρόπο, ότι η ΕΕ τροφοδοτεί με τον πλέον επίσημο τρόπο την προπαγάνδα των κάθε λογής φασιστοειδών, προκειμένου να προωθήσει την αντικομμουνιστική εκστρατεία με απώτερο στόχο να χτυπήσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Γιατί ο φασισμός αποτελεί «παιδί» του καπιταλισμού, την πιο μαύρη φάλαγγα του κεφαλαίου στον πόλεμο με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
***
Δεν υπάρχει εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού
ΠΗΓΗ: https://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=717999
Δεν υπάρχει εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού
ΠΗΓΗ: https://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=717999
Τα κόμματα του νεοφιλελευθερισμού που ανοικοδόμησαν ένα πελατειακό κράτος οδηγώντας την πατρίδα μας σε χρεωκοπία στα χρόνια της παντοδυναμίας τους ανέθρεψαν τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή για να την χρησιμοποιήσουν στην κατάλληλη στιγμή κατά της Αριστεράς. Δήλωση κ. Σαχινίδη.
Οι κοινές εμφανίσεις - παρελάσεις της Χρυσής Αυγής με τα Σώματα Ασφαλείας είναι ένα δείγμα ότι η εξουσία έβλεπε τη νεοναζιστική οργάνωση με καλό μάτι.
Το άρθρο της "Καθημερινής" (16.9.2012) μας φέρνει στη μνήμη μας το σλόγκαν των ναζί Deutschland erwache (Γερμανία, ξύπνα) δηλαδή Ελλάδα, ξύπνα - Χρυσή Αυγή προχώρα. Αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο κομμουνισμός γέννησε τον ναζισμό - φασισμό και ταυτίζουν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό είναι ανιστόρητοι και ανόητοι.
Ο Χίτλερ έγραφε στο βιβλίο του "Ο αγών μου": "Όταν εμείς μιλάμε σήμερα για εδαφικά οφέλη στην Ευρώπη, η σκέψη μας πηγαίνει πρώτα απ' όλα στη Ρωσία και στους υποταγμένους δορυφόρους της".
Ήδη από τον 13ο αιώνα Γερμανοί μαχαιροφόροι είχαν εισβάλει στο Νοβογκορόντ για να υποδουλώσουν τη Ρωσία. Ο ρωσικός λαός υπό τον ηγεμόνα Αλεξάντερ Νέφσκι είχε διώξει τους Γερμανούς από τη Ρωσία.
Με το πέρασμα των αιώνων Γερμανία και Ρωσία γίνανε κυρίαρχες δυνάμεις της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο καγκελάριος του Α' γερμανικού Ράιχ Ότο φον Βίσμαρκ (1815-1898) στόχευε σε μία καλή συνεργασία με τη Ρωσία. Ο νεαρός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β' (1859-1941) ήθελε την κυριαρχία της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη. Ο Βίσμαρκ διαφώνησε και είχε παραιτηθεί το 1888. Κατ' εντολή του αυτοκράτορα το Γενικό Επιτελείο Στρατού του Ράιχ επεξεργάστηκε το 1903 ένα σχέδιο διμέτωπου πολέμου για την κατάκτηση της Δύσης (Γαλλίας) και Ανατολής (Ρωσίας), γνωστό ως Σχέδιο Σλίφφεν.
Βάσει αυτού του σχεδίου άρχισε η Γερμανία τους δύο παγκοσμίους πολέμους, 1914-1918 και 1939-1945. Μέσα στη φωτιά του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οι εργάτες και οι στρατιώτες της Ρωσίας επαναστάτησαν υπό τον Λένιν τον Οκτώβρη 1917 ξυπνώντας την ανθρωπότητα από τον βαρύ ύπνο.
Οι εμπνευστές της θεωρίας της εξίσωσης φασισμού και κομμουνισμού ήταν καθηγητές - υπάλληλοι του υπουργείου προπαγάνδας του Γκέμπελς και οι οποίοι βάσει της Συνθήκης του Πότσναμ, Ιούλη 1945, απαγορευόταν να εργαζόταν στα πανεπιστήμια της Γερμανίας.
Η εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού είχε γίνει στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Έτσι μπόρεσαν οι ναζί καθηγητές να ενταχθούν στον αντικομμουνιστικό αγώνα.
Συμπέρασμα: Όποιος εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό είναι εν κρυπτώ φιλοναζιστής και αντικομμουνιστής.
Ο κομμουνισμός δεν είναι γενοκτονικός. Τα γκούλαγκ, ήδη γνωστά από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, είχαν αποφασιστικό ρόλο στην εκβιομηχάνιση της χώρας με καταναγκαστική εργασία.
Οι ναζί θεωρούσαν τον ρώσικο λαό υπανθρώπους, ενώ οι Εβραίοι έπρεπε να εξοντωθούν όλοι. Το ίδιο και οι Ρομά. Το τμήμα προπαγάνδας της Ν.Δ. ξεπέρασε κάθε όριο λογικής. Σήμερα στη Ν.Δ. δεν κυριαρχεί το πνεύμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Όσον αφορά τη στάση του επικεφαλής της ΔΗΜ.ΑΡ. να μην τοποθετηθεί σχετικά με τη δράση της Χρυσής Αυγής, εγώ δεν απορώ. Όποιος εγκαταλείπει τα ιδεώδη του έχει προβλήματα με τον ίδιο εαυτό του και δεν έχει τη δύναμη να τοποθετηθεί με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια.
* Η "Αυγή" της Κυριακής δημοσίευσε άρθρο του Σταύρου Καπάκου με τίτλο: "Ευτυχώς ο Τσώρτσιλ δεν άκουσε τον (κάθε) Κασιμάτη", και θέλω να επισημάνω ότι το 1919 Τσώρτσιλ και Στάλιν βρέθηκαν αντιμέτωποι, όταν 14 καπιταλιστικά κράτη είχαν επιτεθεί στη Σοβιετική Ρωσία. Ο Στάλιν διοικούσε τον Κόκκινο Στρατό και τον Κόκκινο Στόλο, υπερασπίζοντας το Πετρογκράντ (Λένινγκραντ, σήμερα Αγ. Πετρούπολη) από τον βρετανικό πολεμικό στόλο υπό τον Τσώρτσιλ.
Παρ' όλο που ο βρετανικός πολεμικός στόλος είχε ηττηθεί από τους Ρώσους, Τσώρτσιλ και Στάλιν είχαν συνεργαστεί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στη ναζιστική Γερμανία, που έσυρε τους λαούς της Ευρώπης σ' έναν φρικτό πόλεμο που κόστισε 55 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
Αναστάσιος Τσακουρίδης, διπλ. μηχανικός
***
Για την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού
ΠΗΓΗ: https://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5037762&publDate=
Για την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού
ΠΗΓΗ: https://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5037762&publDate=
Στιγμιότυπο από το αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό καραβάνι, που διοργάνωσε στις 20 - 27 Μάρτη η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, με πρώτο σταθμό το Αουσβιτς, το μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Γ' Ράιχ
Ισως το αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό καραβάνι, που διοργάνωσε στις 20 - 27 Μάρτη η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, δε θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί σε πιο κατάλληλη στιγμή. Λίγες μόλις μέρες πριν την εκ νέου προσπάθεια θεσμοθέτησης του αντικομμουνισμού από την ΕΕ, τρεις γενεές κομμουνιστών, αγωνιστών της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ, του αντιδικτατορικού αγώνα, πολιτικοί πρόσφυγες, αλλά και νεότεροι κομμουνιστές, φίλοι και απόγονοι, πραγματοποίησαν επισκέψεις σε 4 ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποδίδοντας φόρο τιμής στους νεκρούς συναγωνιστές και διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ιδίοις όμμασι τον τρόπο και το μέγεθος της αναθεώρησης της ιστορικής μνήμης.
Πρώτος μας σταθμός το Αουσβιτς (Auschwitz I & II) της Πολωνίας: Το μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Γ' Ράιχ. Αυτό που μας προξένησε εντύπωση εδώ, πέραν της φρίκης των ναζιστικών θηριωδιών (μιας φρίκης ωστόσο πλήρως απογυμνωμένης από τα αίτια που την προκάλεσαν), ήταν η έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς, μνημείου κ.λπ. στον Κόκκινο Στρατό. Εκτός του ότι 10άδες χιλιάδες Σοβιετικοί στρατιώτες εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς, περίπου 600.000 έδωσαν τη ζωή τους μαχόμενοι για την απελευθέρωση της Πολωνίας (δίχως να συνυπολογίζουμε τους χιλιάδες νεκρούς κομμουνιστές της πολωνικής αντίστασης). Το Γενάρη του 1945 η 60ή Στρατιά του Κόκκινου Στρατού απελευθέρωσε και το Αουσβιτς. Ολα αυτά όμως αντιμετωπίζονται πλέον ως γεγονότα «μη-γενόμενα», έχοντας κυριολεκτικά διαγραφεί ολοκληρωτικά από την «επίσημη» Ιστορία.
Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ (Buchenwald) της Γερμανίας. Και εδώ η πρώτη «ψυχρολουσία» δεν άργησε να έρθει. Στο «ενημερωτικό» φυλλάδιο που μοιράστηκε σε όλους, ο Κόκκινος Στρατός αναφερόταν ως «σοβιετική δύναμη κατοχής»! Ο δε χώρος χαρακτηριζόταν ως «τόπος μνήμης», τόσο για τη λειτουργία του ως ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, όσο και για τη μετέπειτα 5χρονη λειτουργία του ως «χώρος κράτησης» των «στελεχών του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος» από τους Σοβιετικούς!
Στο σύντομο φιλμ που ακολούθησε, ειπώθηκε (σωστά) ότι το συγκεκριμένο στρατόπεδο, αν και αρχικά προοριζόταν για τους πολιτικούς κρατουμένους της Γερμανίας, στη συνέχεια επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει όλες τις κατηγορίες των «ανεπιθύμητων» του ναζιστικού καθεστώτος από μια σειρά εθνικότητες. Οι αναφορές στους κομμουνιστές ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Μόνο στο τέλος, όταν ένας αυτόπτης μάρτυρας περιέγραψε σε συνέντευξή του πώς το στρατόπεδο απελευθερώθηκε με εξέγερση των κρατουμένων και πώς αισθάνθηκε όταν άκουσε από τα μεγάφωνα τη λέξη «Σύντροφοι!», μόνο τότε θα μπορούσε ενδεχομένως κάποιος πιο «υποψιασμένος» ή πληροφορημένος να καταλάβει τι είχε συμβεί. Από τον πρώτο κιόλας καιρό θεμελίωσης του στρατοπέδου (1937) συγκροτήθηκε παράνομη αντιφασιστική οργάνωση με επικεφαλής τους κομμουνιστές. Το 1943 ιδρύθηκε και η διεθνής επιτροπή με επικεφαλής τον κομμουνιστή Μπ. Μπάρτελ, η οποία έως τις αρχές του Απρίλη 1945 αριθμούσε 178 ομάδες (56 εξ αυτών αποτελούνταν από Σοβιετικούς στρατιώτες). Στις 11 Απρίλη 1945, οι παράνομες οργανώσεις, έχοντας ενημερωθεί για την εξέλιξη του πολέμου (οι αμερικανικές δυνάμεις βρίσκονταν προ των πυλών), ξεσήκωσαν τους δεσμώτες του Μπούχενβαλντ, καταλαμβάνοντας το στρατόπεδο και αποτρέποντας δολοφονίες ή άλλα εγκλήματα «της τελευταίας στιγμής».
Ανάμεσα σε αυτούς που εκτελέστηκαν στο Μπούχενβαλντ (με σφαίρα στο κεφάλι) ήταν και ο ΓΓ του ΚΚ Γερμανίας Ερνστ Τέλμαν. Προς τιμήν του, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ) έστησε στο χώρο όπου δολοφονήθηκε μια λιτή, σεμνή τιμητική πλακέτα. Μετά το 1991, προστέθηκε από κάτω μια «επεξηγηματική» επιγραφή, στην οποία τονιζόταν με σαρκαστικό ύφος ότι η ανάρτηση της πλακέτας αυτής από τη ΓΛΔ έγινε για προπαγανδιστικούς λόγους...
Επόμενη στάση μας το Μαουτχάουζεν (Mauthauzen) της Αυστρίας. Κύρια λειτουργία του στρατοπέδου αυτού δεν ήταν η εξόντωση αυτή καθαυτή, αλλά η εργασία (κατά την οποία βέβαια ξεψύχησαν χιλιάδες άνθρωποι). Το Μαουτχάουζεν ξεπέρασε σε παραγωγή και τα 5 στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας των SS. Πολλοί δούλεψαν στο γειτονικό λατομείο. Αυτό μας το είπαν και μας το έδειξαν. Αυτό που δεν αναφέρθηκε ποτέ και πουθενά, ήταν για τις 45 άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που «νοίκιαζαν» από τους Ναζί τους σύγχρονους αυτούς σκλάβους, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Πρόκειται για βιομηχανικούς κολοσσούς, που στήριξαν την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία, έκαναν χρυσές δουλειές την περίοδο του πολέμου, για να «αμνηστευθούν» στη συνέχεια χάριν της πάλης κατά του κομμουνισμού (είναι οι ίδιες πολυεθνικές που την περίοδο του «Ψυχρού Πολέμου» πρωτοστάτησαν στη παραγωγή της λεγόμενης «μαύρης Ιστορίας» της ΕΣΣΔ, χορηγώντας με τεράστια ποσά γνωστά Ιδρύματα, Κινήσεις, κ.λπ.).
Και μια πραγματικά συγκινητική στιγμή: Οταν οι αγωνιστές της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ κατέθεσαν στεφάνι στο μνημείο των θυμάτων και με υψωμένες τις κόκκινες σημαίες και τις γροθιές τους άρχισαν να τραγουδούν τη Διεθνή, οι εργάτες που λίγο δίπλα δούλευαν σε έργα συντήρησης, σταμάτησαν τη δουλειά. Ενας εξ αυτών, στη καρότσα του φορτηγού, σήκωσε σφιγμένη τη γροθιά του για λίγα δευτερόλεπτα. Μήπως γι' αυτό λοιπόν χρειάζονται σήμερα τα «αντικομμουνιστικά μνημόνια»;
Τέλος, επισκεφτήκαμε το στρατόπεδο του Νταχάου (Dachau) της Γερμανίας, στο οποίο στάλθηκαν πολλοί Ελληνες αντιφασίστες - κομμουνιστές, μεταξύ των οποίων και ο ΓΓ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Από την πλούσια έκθεση φωτογραφικού υλικού και ντοκουμέντων που παρατίθεντο στο χώρο του στρατοπέδου, αξίζει να σταθούμε σε μια λεπτομέρεια, μια υποσημείωση ουσιαστικά, που βρισκόταν κάτω από ένα βιβλίο εκτελέσεων. Εγραφε λοιπόν: «Σοβιετικοί κρατούμενοι: Οπως σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έτσι και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου οι Σοβιετικοί κρατούμενοι υπήρξαν οι πιο αποφασισμένοι στην αντίστασή τους. Πραγματοποίησαν τις περισσότερες απόπειρες απόδρασης. Από εκείνους που εκτελέστηκαν για σαμποτάζ, οι περισσότεροι προήλθαν από τις γραμμές τους. Οι αξιωματικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο σ' αυτές τις δραστηριότητες». Τι λιγότερο από σεβασμό και θαυμασμό ανήκει σε αυτόν το λαό - επαναστάτη, που ορισμένοι σήμερα επιχειρούν να τον παρουσιάσουν ως αποχαυνωμένο και απαθή αποδέκτη της δήθεν «σταλινικής τρομοκρατίας» (παρότι ύψωσε το ανάστημά του ακόμα και στην κόλαση των ναζιστικών στρατοπέδων); Τι λιγότερο από ύβρη είναι η εξίσωση των ανθρώπων αυτών, που έδωσαν τα περισσότερα θύματα, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός, με τους θύτες τους;
Ο αποφασιστικός ρόλος των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασισμού δεν υποτιμάται πλέον απλά, εκμηδενίζεται. Και όπου η μνήμη τους δε διαγράφεται σπιλώνεται, διαστρεβλώνεται, κατασυκοφαντείται.
Τα γενεσιουργά αίτια του φασισμού αποσιωπούνται. Ο φασισμός ως φαινόμενο αποδίδεται σε ψυχολογικούς παράγοντες: Στην «παράνοια» των ναζί, στα πληγωμένα εθνικά αισθήματα των Γερμανών, κ.λπ. Πουθενά δε φαίνεται η σχέση του μονοπωλιακού κεφαλαίου (γερμανικού αλλά και διεθνούς) με τους Ναζί, τόσο στην πορεία ανόδου τους στην εξουσία, όσο και μετέπειτα. Πουθενά δεν αναφέρεται το γεγονός ότι ο φασισμός δεν αποτελούσε αποκλειστικά «γερμανικό» ή «ιταλικό» φαινόμενο, αλλά πρόβαλλε ως «λύση» στα αδιέξοδα της αστικής τάξης παγκοσμίως (ιδιαίτερα μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 1929).
Η δεκαετία του 1930 υπήρξε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός, πληγωμένος από την κρίση του και αδυνατώντας να επιβληθεί με τα διαθέσιμα ιδεολογικοπολιτικά μέσα ενσωμάτωσης, άρχισε να καταφεύγει όλο και περισσότερο στη βία και τον απολυταρχισμό. Πολλά από τα κατασταλτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν στη Γερμανία και την Ιταλία υιοθετήθηκαν και σε άλλες χώρες υπό καθεστώς αστικής «δημοκρατίας».
Και τότε και σήμερα, πρώτοι στο στόχαστρο της αστικής επιθετικότητας βρέθηκαν οι κομμουνιστές και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οχι τυχαία, μιας και αυτοί αποτέλεσαν το βασικό εμπόδιο στην επίτευξη της πολυπόθητης «εργασιακής ειρήνης», που τελικά και επιβλήθηκε με τα όπλα. Σίγουρα μια ταύτιση των δύο εποχών είναι παρακινδυνευμένη και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας. Σκοπός μας είναι η υπεράσπιση της ιστορικής μνήμης από την αντικομμουνιστική αναθεώρηση που επιχειρεί σήμερα ο ιμπεριαλισμός, αυτός δηλαδή που γέννησε το φασισμό, που γέννησε και συνεχίζει να γεννά τους πολέμους, τις αλληλοσφαγές λαών, την εκμετάλλευση.
Ο ιμπεριαλισμός σήμερα προσπαθεί να προλάβει καταστάσεις, να χρεοκοπήσει στη συνείδηση των εκμεταλλευομένων μαζών την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Η απάντηση βρίσκεται στην αντεπίθεση, στη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου, με στόχο τη λαϊκή εξουσία - οικονομία.
Η αντικομμουνιστική επίθεση δεν είναι υπόθεση μόνο των κομμουνιστών. Είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες τους με το ΚΚΕ ή το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Το γιατί μάς το υπενθυμίζουν τα λόγια του πάστορα Martin Niemoller, βγαλμένα από την ίδια του την εμπειρία στη ναζιστική Γερμανία (επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου και του Σάτσενχαουζεν):
«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί».
Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι Δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-02-13
06:06
... δε θα πεθάνει μόνος, τσακισέ τον!
Λέω να μαζέψουμε μερικά άρθρα για τον φασισμό/ναζισμό/εθνικισμό και τα σχετικά με αυτό το φάσμα. Άρθρα κυρίως μη ενημερωτικά, αλλά πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, δοκίμια κλπ.
Ας ξεκινήσω...
Στην Ελλάδα οργανώνονται πολιτικές δολοφονίες και εγκλήματα. Πολιτικά υπό την έννοια ότι δεν έχουν προσωπικά, οικονομικά ή ψυχοπαθολογικά κίνητρα- τουλάχιστον κατά βάση- αλλά πολιτικά και δεύτερον επειδή υπακούουν σε ένα πολιτικό σχέδιο εμπέδωσης της στρατηγικής της έντασης και προώθησης σχεδίου εκτροπής.
Ο Ουμπέρτο Έκο σε ένα άρθρο του, δημοσιευμένο πριν αρκετά χρόνια, σκιαγράφησε τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, τον οποίο ο ίδιος αποκάλεσε αρχέγονο φασισμό ή πρωτο-φασισμό. Χωρίς να αναζητήσει μια ενοποιητική αρχή ή ένα συνεκτικό σύστημα ιδεών, ο Έκο διατύπωσε μια σειρά αξιωμάτων τα οποία αποτελούν κοινό τόπο των ιστορικών ιδεολογιών του φασισμού και τα οποία, δυστυχώς με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, συναντώνται στον δημόσιο λόγο, στις κυβερνητικές αποφάσεις, στις θέσεις στελεχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΚΚΕ και κατεξοχήν στο πολιτικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.
*Ο Δ. Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τα αίτια του Β Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται στην ίδια τη φύση του ιμπεριαλισμού, στις ασίγαστες αντιθέσεις του, αλλά και στην κύρια επιδίωξή του, να βγάλει από τη μέση τη Σοβιετική Ενωση, να συντρίψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και να στεριώσει το σύστημά του.
Λέω να μαζέψουμε μερικά άρθρα για τον φασισμό/ναζισμό/εθνικισμό και τα σχετικά με αυτό το φάσμα. Άρθρα κυρίως μη ενημερωτικά, αλλά πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, δοκίμια κλπ.
Ας ξεκινήσω...
Στην Ελλάδα οργανώνονται πολιτικές δολοφονίες και εγκλήματα. Πολιτικά υπό την έννοια ότι δεν έχουν προσωπικά, οικονομικά ή ψυχοπαθολογικά κίνητρα- τουλάχιστον κατά βάση- αλλά πολιτικά και δεύτερον επειδή υπακούουν σε ένα πολιτικό σχέδιο εμπέδωσης της στρατηγικής της έντασης και προώθησης σχεδίου εκτροπής.
Οι δολοφονικές επιθέσεις σε αριστερούς, δημοκράτες, καλλιτέχνες, Έλληνες μειονοτικούς και μετανάστες νομιμοποιούνται και προωθούνται καθαρά από το Χρυσή Αυγή, στο πλαίσιο της κεντρικής, διακηρυγμένης γραμμής της. Μιλώντας για “βρωμιάρηδες της αριστεράς”, για “ανθρώπινα σκουπίδια” που πρέπει να εκκαθαριστούν, επιβραβεύοντας επιθέσεις σε πολιτικά στελέχη και πάντα σε άμεση συσχέτιση με χουντικά στεγανά εντός των σωμάτων ασφαλείας, η Χρυσή Αυγή είναι ο πολιτικός αυτουργός πολιτικών εγκλημάτων που κλιμακώνονται έως τις δολοφονίες.
Συχνότατα δε, οι πράξεις αυτές ενεργούνται από μέλη της και οπαδούς της, χωρίς μέχρι σήμερα ο όποιος εισαγγελέας να ενδιαφερθεί για τη διερεύνηση του αν υφίσταται άμεση κεντρική καθοδήγηση για την τέλεση των εν λόγω πολιτικών εγκλημάτων ή αν λειτουργεί μια δομή τύπου Αλ Κάιντα, όπου γύρω από το κομματικό κέντρο λειτουργούν αποκεντρωμένες δομές βίας.
Έχει σημασία να σταθούμε στον πολιτικό χαρακτήρα αυτών των εγκλημάτων, ώστε να κατανοήσουμε το βάθος της εν λόγω στρατηγικής: πρώτον, έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα εναντίον όσων η Χρυσή Αυγή θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους της ή υπανθρώπους βάσει του ρατσιστικού της ιδεολογήματος. Ο στόχος είναι να τρομοκρατήσει, να συντρίψει και να φιμώσει τις φωνές της αριστεράς και της πραγματικής υπεράσπισης της δημοκρατίας. Εφαρμόζει ένα πολιτικό σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων της στο δρόμο, με όπλο την υλική βία.
Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στην προμετωπίδα ενός ευρυτέρου σχεδίου των συστημικών δυνάμεων για δημιουργία κλίματος έντασης, αρχικά μέσα από τη θεωρεία των “άκρων” και πλέον μέσα από τη θεωρεία του “εσωτερικού εχθρού” και την ξεκάθαρη στοχοποίηση της αριστεράς. Ο ένας πυλώνας αυτού του σχεδίου είναι οι παρακρατικού τύπου, εμφανιζόμενες ως τρομοκρατικές ενέργειες με στόχο την ενοχοποίηση της αριστεράς και ο άλλος πυλώνας είναι η κλιμάκωση των συγκρούσεων κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αλλά ενδεχομένως και αλλού, μέσα από δολοφονικές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και Έλληνες. Το σχέδιο αυτό κλιμακώνεται έως την περαιτέρω αυταρχικοποίηση από πλευράς της κοινοβουλευτικής δεξιάς ή αν το σχέδιο μακρόχρονης κοινονουλευτικής κυριαρχίας της δεξιάς καταρρεύσει λόγω της κρίσης, μέχρι του σημείου πιο ανοιχτής εκτροπής και δημιουργίας ενός κυρίαρχου ακροδεξιού συνασπισμού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο που τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν απαιτούν από τη Χρυσή Αυγή να καταδικάσει εγκληματικές ενέργειες που η ίδια προωθεί, οργανώνει και μέλη ή οπαδοί της εκτελούν. Ούτε που αντίστοιχη σιωπή τηρεί και ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τα πολιτικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής είτε στρέφονται κατά μεταναστών, όπως είδαμε πρόσφατα, είτε κατά Ελλήνων προωθούν ένα απολύτως συστημικό σχέδιο. Εξ ου και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής θα απολαμβάνουν ασυλίας.
Από την άλλη, η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να κατανοήσουν ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνειδητοποίηση του κινδύνου, οργάνωση στους μαζικούς χώρους, με κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας από λαό και με εκπόνηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν πρόκειται για μια συμμορία από φασίστες απλά. Αλλά για μια οργάνωση πολιτικών εγκληματιών που δρουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου. Και γι' αυτό είναι οι χρυσαυγίτες τόσο επικίνδυνοι για όσους είμαστε πολίτες αυτής της χώρας.
Συχνότατα δε, οι πράξεις αυτές ενεργούνται από μέλη της και οπαδούς της, χωρίς μέχρι σήμερα ο όποιος εισαγγελέας να ενδιαφερθεί για τη διερεύνηση του αν υφίσταται άμεση κεντρική καθοδήγηση για την τέλεση των εν λόγω πολιτικών εγκλημάτων ή αν λειτουργεί μια δομή τύπου Αλ Κάιντα, όπου γύρω από το κομματικό κέντρο λειτουργούν αποκεντρωμένες δομές βίας.
Έχει σημασία να σταθούμε στον πολιτικό χαρακτήρα αυτών των εγκλημάτων, ώστε να κατανοήσουμε το βάθος της εν λόγω στρατηγικής: πρώτον, έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα εναντίον όσων η Χρυσή Αυγή θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους της ή υπανθρώπους βάσει του ρατσιστικού της ιδεολογήματος. Ο στόχος είναι να τρομοκρατήσει, να συντρίψει και να φιμώσει τις φωνές της αριστεράς και της πραγματικής υπεράσπισης της δημοκρατίας. Εφαρμόζει ένα πολιτικό σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων της στο δρόμο, με όπλο την υλική βία.
Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στην προμετωπίδα ενός ευρυτέρου σχεδίου των συστημικών δυνάμεων για δημιουργία κλίματος έντασης, αρχικά μέσα από τη θεωρεία των “άκρων” και πλέον μέσα από τη θεωρεία του “εσωτερικού εχθρού” και την ξεκάθαρη στοχοποίηση της αριστεράς. Ο ένας πυλώνας αυτού του σχεδίου είναι οι παρακρατικού τύπου, εμφανιζόμενες ως τρομοκρατικές ενέργειες με στόχο την ενοχοποίηση της αριστεράς και ο άλλος πυλώνας είναι η κλιμάκωση των συγκρούσεων κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αλλά ενδεχομένως και αλλού, μέσα από δολοφονικές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και Έλληνες. Το σχέδιο αυτό κλιμακώνεται έως την περαιτέρω αυταρχικοποίηση από πλευράς της κοινοβουλευτικής δεξιάς ή αν το σχέδιο μακρόχρονης κοινονουλευτικής κυριαρχίας της δεξιάς καταρρεύσει λόγω της κρίσης, μέχρι του σημείου πιο ανοιχτής εκτροπής και δημιουργίας ενός κυρίαρχου ακροδεξιού συνασπισμού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο που τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν απαιτούν από τη Χρυσή Αυγή να καταδικάσει εγκληματικές ενέργειες που η ίδια προωθεί, οργανώνει και μέλη ή οπαδοί της εκτελούν. Ούτε που αντίστοιχη σιωπή τηρεί και ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τα πολιτικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής είτε στρέφονται κατά μεταναστών, όπως είδαμε πρόσφατα, είτε κατά Ελλήνων προωθούν ένα απολύτως συστημικό σχέδιο. Εξ ου και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής θα απολαμβάνουν ασυλίας.
Από την άλλη, η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να κατανοήσουν ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνειδητοποίηση του κινδύνου, οργάνωση στους μαζικούς χώρους, με κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας από λαό και με εκπόνηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν πρόκειται για μια συμμορία από φασίστες απλά. Αλλά για μια οργάνωση πολιτικών εγκληματιών που δρουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου. Και γι' αυτό είναι οι χρυσαυγίτες τόσο επικίνδυνοι για όσους είμαστε πολίτες αυτής της χώρας.
Θέμης Τζήμας
***
Τoυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΣΑΠΗ*
Ο Ουμπέρτο Έκο σε ένα άρθρο του, δημοσιευμένο πριν αρκετά χρόνια, σκιαγράφησε τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, τον οποίο ο ίδιος αποκάλεσε αρχέγονο φασισμό ή πρωτο-φασισμό. Χωρίς να αναζητήσει μια ενοποιητική αρχή ή ένα συνεκτικό σύστημα ιδεών, ο Έκο διατύπωσε μια σειρά αξιωμάτων τα οποία αποτελούν κοινό τόπο των ιστορικών ιδεολογιών του φασισμού και τα οποία, δυστυχώς με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, συναντώνται στον δημόσιο λόγο, στις κυβερνητικές αποφάσεις, στις θέσεις στελεχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΚΚΕ και κατεξοχήν στο πολιτικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.
Κατά τον Έκο, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά του αρχέγονου φασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης και η αναζήτηση των αιώνιων αληθειών στο παρελθόν. Ο σύγχρονος πολιτισμός απορρίπτεται και μαζί του απορρίπτεται ο ορθολογισμός ως θεμελιώδης αξία του, ενώ καταγγέλλεται ως «παρακμιακός» ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ο πρωτόγονος φασισμός είναι, επομένως, απολύτως ανορθολογικός. Ο φασιστικός ανορθολογισμός προβάλλει την αντίληψη «η δράση για τη δράση» και χωρίς προβληματισμό, ενώ η οποιαδήποτε διαφωνία, ακόμα και σε επίπεδο διαλόγου, ισοδυναμεί με προδοσία. Ο φασισμός, αρνούμενος την κοινωνική πολυμορφία, καλλιεργεί και μετά εκμεταλλεύεται τον φόβο των ανθρώπων για το διαφορετικό, οπότε ο φασισμός ενέχει τον ρατσισμό.
Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Όλα τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος αξιοποίησαν την εξαθλίωση και την πολιτική απογοήτευση που προκάλεσαν, ιδίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικές κρίσεις. Σε ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, προβάλλεται ως μοναδικό τους προνόμιο η κοινή πατρίδα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Για να επιβιώνει όμως, ο εθνικισμός έχει ανάγκη από εχθρούς, γι' αυτό και στον πυρήνα κάθε φασιστικής ιδεολογίας βρίσκεται μια εμμονή στις συνωμοσίες, εγχώριες και διεθνείς. Η αίσθηση της ταπείνωσης από τον πλούτο και τη δύναμη των εχθρών είναι αναγκαίο στοιχείο της φασιστικής σκέψης και παράλληλα η πίστη της νίκης σε μια τελική μάχη, στην οποία θα αντιπαρατεθεί η έκφυλη παρακμή των εχθρών με την εμπνευσμένη από τα ιδανικά των προγόνων λεβεντιά «μας».
Για τη φασιστική σκέψη, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, οπότε βρισκόμαστε συνεχώς σε κάποιο είδος πολέμου. Οπότε, οι διαλλακτικοί και οι ειρηνιστές είναι εξ ορισμού προδότες. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας είναι ένας λαϊκίστικος ελιτισμός. Οι πολίτες του έθνους πρέπει να νιώθουν άνθρωποι ανώτεροι των άλλων, μέλη μιας ιδιαίτερης φυλής. Ταυτόχρονα, όμως, μέλη ενός λαού που έχει ανάγκη ενός ισχυρού ηγέτη. Έτσι, δημιουργείται και η ιδεολογία του ηρωισμού. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με πρότυπα τους ήρωες πολεμιστές του «ένδοξου παρελθόντος». Αλλά επειδή ο πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα πράγματα, ο φασίστας μεταφέρει τον πόθο του για δράση στη σεξουαλική του συμπεριφορά.
Υποβαθμίζει τις γυναίκες και καταδικάζει κάθε διαφορετικότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά. Ο λαϊκισμός του φασισμού είναι ιδιότυπος και αντιμετωπίζει τον λαό ως μονολιθική οντότητα με κοινή βούληση. Αλλά επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση, ο ηγέτης εκφράζει αυτή τη φανταστική κοινή βούληση, η οποία οδηγεί και στη διαρκή καταγγελία των «διεφθαρμένων» πολιτικών. Τέλος, ο φασισμός μιλάει μια οργουελική «νέα ομιλία», μια γλώσσα με στοιχειώδες λεξιλόγιο και απλοϊκή σύνταξη, η οποία δεν επιτρέπει σύνθετα νοήματα και κριτική σκέψη.
Ο Έκο, υποστηρίζει ότι είναι λάθος να υποτιμούμε αυτή την αρχέγονη φασιστική σκέψη, ανακαλώντας από την ιστορική μας μνήμη μόνο τις στερεοτυπικές εικόνες της φασιστικής βαρβαρότητας, γιατί έτσι χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο τις βασισμένες στη σκέψη αυτή πολιτικές δράσεις, οι οποίες οικοδόμησαν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα. Ίσως είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας ιστορικής διαδικασίας, οπότε η κατάσταση είναι μάλλον δύσκολη.
Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Όλα τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος αξιοποίησαν την εξαθλίωση και την πολιτική απογοήτευση που προκάλεσαν, ιδίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικές κρίσεις. Σε ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, προβάλλεται ως μοναδικό τους προνόμιο η κοινή πατρίδα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Για να επιβιώνει όμως, ο εθνικισμός έχει ανάγκη από εχθρούς, γι' αυτό και στον πυρήνα κάθε φασιστικής ιδεολογίας βρίσκεται μια εμμονή στις συνωμοσίες, εγχώριες και διεθνείς. Η αίσθηση της ταπείνωσης από τον πλούτο και τη δύναμη των εχθρών είναι αναγκαίο στοιχείο της φασιστικής σκέψης και παράλληλα η πίστη της νίκης σε μια τελική μάχη, στην οποία θα αντιπαρατεθεί η έκφυλη παρακμή των εχθρών με την εμπνευσμένη από τα ιδανικά των προγόνων λεβεντιά «μας».
Για τη φασιστική σκέψη, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, οπότε βρισκόμαστε συνεχώς σε κάποιο είδος πολέμου. Οπότε, οι διαλλακτικοί και οι ειρηνιστές είναι εξ ορισμού προδότες. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας είναι ένας λαϊκίστικος ελιτισμός. Οι πολίτες του έθνους πρέπει να νιώθουν άνθρωποι ανώτεροι των άλλων, μέλη μιας ιδιαίτερης φυλής. Ταυτόχρονα, όμως, μέλη ενός λαού που έχει ανάγκη ενός ισχυρού ηγέτη. Έτσι, δημιουργείται και η ιδεολογία του ηρωισμού. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με πρότυπα τους ήρωες πολεμιστές του «ένδοξου παρελθόντος». Αλλά επειδή ο πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα πράγματα, ο φασίστας μεταφέρει τον πόθο του για δράση στη σεξουαλική του συμπεριφορά.
Υποβαθμίζει τις γυναίκες και καταδικάζει κάθε διαφορετικότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά. Ο λαϊκισμός του φασισμού είναι ιδιότυπος και αντιμετωπίζει τον λαό ως μονολιθική οντότητα με κοινή βούληση. Αλλά επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση, ο ηγέτης εκφράζει αυτή τη φανταστική κοινή βούληση, η οποία οδηγεί και στη διαρκή καταγγελία των «διεφθαρμένων» πολιτικών. Τέλος, ο φασισμός μιλάει μια οργουελική «νέα ομιλία», μια γλώσσα με στοιχειώδες λεξιλόγιο και απλοϊκή σύνταξη, η οποία δεν επιτρέπει σύνθετα νοήματα και κριτική σκέψη.
Ο Έκο, υποστηρίζει ότι είναι λάθος να υποτιμούμε αυτή την αρχέγονη φασιστική σκέψη, ανακαλώντας από την ιστορική μας μνήμη μόνο τις στερεοτυπικές εικόνες της φασιστικής βαρβαρότητας, γιατί έτσι χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο τις βασισμένες στη σκέψη αυτή πολιτικές δράσεις, οι οποίες οικοδόμησαν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα. Ίσως είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας ιστορικής διαδικασίας, οπότε η κατάσταση είναι μάλλον δύσκολη.
*Ο Δ. Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
***
Τα αίτια του Β Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται στην ίδια τη φύση του ιμπεριαλισμού, στις ασίγαστες αντιθέσεις του, αλλά και στην κύρια επιδίωξή του, να βγάλει από τη μέση τη Σοβιετική Ενωση, να συντρίψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και να στεριώσει το σύστημά του.
Υποκινητές και πρωταίτιοι του πολέμου ήταν τα φασιστικά κράτη της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, αυτά που ενθαρρύνθηκαν με κάθε τρόπο, υποστηρίχτηκαν, κρυφά ή φανερά από Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ και αναδείχτηκαν σε δύναμη κρούσης της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης. Σκοπός τους ήταν να επιβάλουν, με κάθε τρόπο, την παγκόσμια κυριαρχία τους, να εγκαθιδρύσουν, όπως έλεγαν και τότε, τη "νέα τάξη πραγμάτων".
Χαρακτηριστικό είναι πως, ενώ τα φασιστικά κράτη έκαναν πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες και κατάστρωναν τα σχέδια άμεσης έναρξης του πολέμου, οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, αντί να συνεργαστούν με την ΕΣΣΔ στην πάλη για την αποτροπή του πολέμου, ακολούθησαν την πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ και του Μουσολίνι.Υπολόγιζαν έτσι να κατευθύνουν τη φασιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και έτσι όχι μόνο να ξεμπλέξουν με το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, αλλά και να αδυνατίσουν τα φασιστικά κράτη, για να μπορέσουν αυτές να επιβάλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Τα διδάγματα από το νικηφόρο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν πάντα επίκαιρα και απαραίτητα. Κι ένα από αυτά είναι ότι ο φασισμός, γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φασισμός, σύμφωνα με τον ορισμό που δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στο 7ο Συνέδριό της (25/7 - 20/8 1935), και που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και την πραγματικότητα, είναι πολιτικό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης.
Οι αιτίες που προκάλεσαν την εμφάνιση του φασισμού ήταν η όξυνση της κρίσης στους κόλπους του κεφαλαιοκρατικού συστήματος μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και η απότομη άνοδος του επαναστατικού κινήματος σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία και πολλές άλλες χώρες.Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα, ν' αντιμετωπίσουν την κρίση και να κατοχυρώσουν και διευρύνουν τα συμφέροντά τους, τα υπέρογκα άνομα κέρδη τους και την εξουσία.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν και που χαρακτηρίζουν το φασισμό είναι η απεριόριστη βία και τρομοκρατία, ο λυσσαλέος αντικομμουνισμός, ο σοβινισμός, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός. Για να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες, οι κήρυκες του φασισμού καταφεύγουν στην εθνικιστική και κοινωνική δημαγωγία. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό γνώρισμα της φασιστικής ιδεολογίας και για ένα ισχυρό μέσο, που συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικής βάσης του φασισμού. Η δύναμη της δημαγωγίας αυτής, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, βρίσκεται όχι μόνο στο ότι απευθύνεται στα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου - εξάπτει το αίσθημα της αγριότητας, την τάση για βία, για δολοφονίες, καλλιεργεί τις φυλετικές διακρίσεις, το σοβινισμό κλπ. - αλλά και στο ότι απευθύνεται και σε καλά αισθήματα των μαζών: σπεκουλάρει το μίσος τους για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, στην αγανάκτηση για την εθνική καταπίεση, στον πόθο για εκσυγχρονισμό του πολιτικού μηχανισμού, στη δυσαρέσκεια για τη μη ικανοποίηση των αναγκών και τη λύση των προβλημάτων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα δίχτυα του χιτλερισμού τυλίχτηκαν οι άνεργοι και εξαθλιωμένοι εργάτες της Γερμανίας. Ωστόσο, τη μαζική βάση του φασισμού αποτελούσαν τα μεσαία στρώματα, που από τη φύση τους είναι πιο ευάλωτα στην ξέφρενη κοινωνική και εθνική δημαγωγία.
Κύρια χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής των φασιστικών κυβερνήσεων ήταν η επιθετικότητα και οι ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις και αρπαγές, οι φυλετικές διακρίσεις, το μίσος και η περιφρόνηση στους άλλους λαούς και πρώτα απ' όλα στο σοβιετικό λαό.
Η συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας και των συμμάχων της από την αντιχιτλερική συμμαχία, με την αποφασιστική συμμετοχή της ΕΣΣΔ, αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για το φασισμό. Ωστόσο, χάρη στην αντισοβιετική πολιτική που υιοθέτησαν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου οι κύριες κεφαλαιοκρατικές χώρες και στον Ψυχρό Πόλεμο που κήρυξαν, διατηρήθηκαν για πολλά ακόμα χρόνια φασιστικά καθεστώτα σε μερικές χώρες (π.χ. Πορτογαλία, Ισπανία) και επιβλήθηκαν και σε άλλες, όπως στη Χιλή και την Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό είναι πως, ενώ τα φασιστικά κράτη έκαναν πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες και κατάστρωναν τα σχέδια άμεσης έναρξης του πολέμου, οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, αντί να συνεργαστούν με την ΕΣΣΔ στην πάλη για την αποτροπή του πολέμου, ακολούθησαν την πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ και του Μουσολίνι.Υπολόγιζαν έτσι να κατευθύνουν τη φασιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και έτσι όχι μόνο να ξεμπλέξουν με το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, αλλά και να αδυνατίσουν τα φασιστικά κράτη, για να μπορέσουν αυτές να επιβάλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Τα διδάγματα από το νικηφόρο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν πάντα επίκαιρα και απαραίτητα. Κι ένα από αυτά είναι ότι ο φασισμός, γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φασισμός, σύμφωνα με τον ορισμό που δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στο 7ο Συνέδριό της (25/7 - 20/8 1935), και που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και την πραγματικότητα, είναι πολιτικό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης.
Οι αιτίες που προκάλεσαν την εμφάνιση του φασισμού ήταν η όξυνση της κρίσης στους κόλπους του κεφαλαιοκρατικού συστήματος μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και η απότομη άνοδος του επαναστατικού κινήματος σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία και πολλές άλλες χώρες.Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα, ν' αντιμετωπίσουν την κρίση και να κατοχυρώσουν και διευρύνουν τα συμφέροντά τους, τα υπέρογκα άνομα κέρδη τους και την εξουσία.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν και που χαρακτηρίζουν το φασισμό είναι η απεριόριστη βία και τρομοκρατία, ο λυσσαλέος αντικομμουνισμός, ο σοβινισμός, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός. Για να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες, οι κήρυκες του φασισμού καταφεύγουν στην εθνικιστική και κοινωνική δημαγωγία. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό γνώρισμα της φασιστικής ιδεολογίας και για ένα ισχυρό μέσο, που συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικής βάσης του φασισμού. Η δύναμη της δημαγωγίας αυτής, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, βρίσκεται όχι μόνο στο ότι απευθύνεται στα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου - εξάπτει το αίσθημα της αγριότητας, την τάση για βία, για δολοφονίες, καλλιεργεί τις φυλετικές διακρίσεις, το σοβινισμό κλπ. - αλλά και στο ότι απευθύνεται και σε καλά αισθήματα των μαζών: σπεκουλάρει το μίσος τους για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, στην αγανάκτηση για την εθνική καταπίεση, στον πόθο για εκσυγχρονισμό του πολιτικού μηχανισμού, στη δυσαρέσκεια για τη μη ικανοποίηση των αναγκών και τη λύση των προβλημάτων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα δίχτυα του χιτλερισμού τυλίχτηκαν οι άνεργοι και εξαθλιωμένοι εργάτες της Γερμανίας. Ωστόσο, τη μαζική βάση του φασισμού αποτελούσαν τα μεσαία στρώματα, που από τη φύση τους είναι πιο ευάλωτα στην ξέφρενη κοινωνική και εθνική δημαγωγία.
Κύρια χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής των φασιστικών κυβερνήσεων ήταν η επιθετικότητα και οι ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις και αρπαγές, οι φυλετικές διακρίσεις, το μίσος και η περιφρόνηση στους άλλους λαούς και πρώτα απ' όλα στο σοβιετικό λαό.
Η συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας και των συμμάχων της από την αντιχιτλερική συμμαχία, με την αποφασιστική συμμετοχή της ΕΣΣΔ, αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για το φασισμό. Ωστόσο, χάρη στην αντισοβιετική πολιτική που υιοθέτησαν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου οι κύριες κεφαλαιοκρατικές χώρες και στον Ψυχρό Πόλεμο που κήρυξαν, διατηρήθηκαν για πολλά ακόμα χρόνια φασιστικά καθεστώτα σε μερικές χώρες (π.χ. Πορτογαλία, Ισπανία) και επιβλήθηκαν και σε άλλες, όπως στη Χιλή και την Ελλάδα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.