10-02-13
17:41
Ποιος Χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ-Ξένες μεγάλες τράπεζες χρηματοδότες των ναζί
ΠΗΓΗ: https://oikonomiallomati.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html
ΠΗΓΗ: https://oikonomiallomati.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html
Τόνοι χαρτιού έχουν γραφτεί για το πώς και γιατί της ανόδου του Χίτλερ στην Γερμανία του Μεσοπολέμου, που έφερε τους ναζί στην εξουσία προκαλώντας την μεγαλύτερη ανθρώπινη φρίκη του 20ο αιώνα.
Πέρα όμως από τα πολιτικά, κοινωνικά και άλλα αίτια, ο Χίτλερ και οι ναζί δεν θα αποκτούσαν ίσως τόσο μεγάλη στρατιωτική δύναμη αν κάποιος δεν τους χρηματοδοτούσε. Και δεν ήταν μόνο οι Γερμανοί τραπεζίτες και βιομήχανοι.
Μέρες που είναι με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και το αυγό του φιδιού να εκκολάπτεται επικίνδυνα σε μία Ευρώπη που ζει καταστάσεις ανάλογες με αυτές της Μεγάλης Κρίσης του ’30, βρήκαμε ενδιαφέροντα στοιχεία για το ρόλο ξένων τραπεζών στη χρηματοδότηση του Χίτλερ.
Στην κορυφή μάλιστα φιγουράρει η και σήμερα «τράπεζα των τραπεζών», η ελβετική Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η οποία δημιουργήθηκε το 1930 από τον τότε διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας Montagu Norman και τον Γερμανό ομολόγο του Hjalmar Schacht που έγινε αργότερα υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ. Αρχικός στόχος της τράπεζας ήταν να διευκολύνει την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων που είχαν επιβληθεί στην Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά το τέλος του A’ Παγκοσμίου Πολέμου.
O Γερμανός υπουργός Οικονομικών επί Χίτλερ Σαχτ(αριστερά) και ο Βρετανός αρχιτραπεζίτης Νόρμαν
Η τράπεζα όπως όμως θα δούμε παρακάτω έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότησης του Χίτλερ, μεσολαβώντας για την διαρπαγή του χρυσού που υπήρχε στα θησαυροφυλάκια των χωρών που προσαρτούσε η ναζιστική Γερμανία στο Ράιχ. Μεταξύ άλλωστε 1933 και 1945 στο διοικητικό συμβούλιο της ελβετικής τράπεζας υπηρέτησαν αρκετοί ναζί, όπως ο Walter Funk και ο Emil Puhl. Και οι δύο καταδικάστηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης μετά τον Πόλεμο. Στο συμβούλιο της BIS υπηρέτησαν ακόμη ο Herman Schmitz διευθυντής της βιομηχανίας IG Farben, της εταιρίας που παρασκεύαζε το αέριο για την εξόντωση των εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο βαρόνος φον Schroeder, ιδιοκτήτης της τράπεζας J.H.Stein Bank, που διατηρούσε λογαριασμούς με τις καταθέσεις της Γκεστάπο.
Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της ισραηλινής οικονομικής εφημερίδας «Καλκαλίστ» το οποίο συνοψίζει γνωστά ευρήματα για το ρόλο του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου στην χρηματοδότηση και ενίσχυση του Χίτλερ, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών διοχέτευσε από το 1933 που ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία μέχρι την έναρξη του Παγκοσμίου Πολέμου, 294 εκατ. ελβετικά φράγκα από την Βρετανία και τις ΗΠΑ στη γερμανική οικονομία, της οποίας βασικός στόχος ήταν ως γνωστόν ο εξοπλισμός της Γερμανίας και η προετοιμασία της για τη συμμετοχή της στον πόλεμο.
Αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας το 1936 ο Χίτλερ ζήτησε από την BIS να μεταφέρει τον χρυσό της τράπεζας της Αυστρίας στα θησαυροφυλάκια της Ράιχσμπανκ, της κεντρικής τράπεζας του Ράιχ. Η BIS με την ανοχή των υπολοίπων Ευρωπαίων ηγετών μετέφερε όντως 22 τόνους σε ράβδους χρυσού. Όπως άλλωστε επισημάναμε και παραπάνω στο διοικητικό συμβούλιο της BIS κυριαρχούσαν ήδη άνθρωποι των ναζί.
Ακολούθησε η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, με τον Χίτλερ να απαιτεί και εκεί τη συνδρομή της BIS για να μεταφέρει τον χρυσό της χώρας. Μόνο που αυτή τη φορά υπήρξε πρόβλημα. Ο χρυσός της Τσεχοσλοβακίας είχε μεταφερθεί με μυστικότητα σε ασφαλέστερο μέρος στα θησαυροφυλάκια της τράπεζας της Αγγλίας. Ο Χίτλερ απαίτησε από την BIS να μεσολαβήσει για τη μεταφορά του τσεχοσλοβακικού χρυσού από την Τράπεζα της Αγγλίας, κάτι που τελικά όντως έκανε ο διοικητής της Montagu Norman, μεταφέροντας αμέσως χρυσό αξίας 6 εκατ. λιρών στη Ράιχσμπανκ. Ακολούθησαν η Ολλανδία και το Βέλγιο, τον χρυσό τον οποίο κατ’έντολή του Χίτλερ μετέφερε η BIS στα θησαυροφυλάκια της Ράϊχσμπανκ.
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών συνέχισε να συνεργάζεται με τους ναζί καθ'όλη τη διάρκεια του πολέμου, μεταφέροντας όχι μόνο τα μερίδια από τις επενδύσεις που είχε κάνει η Γερμανία μέσω της τράπεζας, αλλά και τα μερίδια που είχαν αποκτήσει μέσω επενδύσεων με τη μεσολάβηση της BIS και οι χώρες που είχαν καταληφθεί από τους ναζί.
Ακόμη πιο σοκαριστική ήταν η αποκάλυψη που έγινε μέσω αμερικανικών εγγράφων προς το τέλος του πολέμου, σύμφωνα με τα οποία η BIS μετέτρεπε σε ελβετικά φράγκα παίρνοντας και προμήθεια για αυτό, το χρυσό που είχαν αφαιρέσει οι ναζί ακόμη και από τα θύματα τους(δόντια, γυαλιά, ρολόγια). Τα ελβετικά αυτά φράγκα κατατίθονταν κατευθείαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ΕΣ-ΕΣ.
Το 1944 άρχισε η διερεύνηση των δραστηριοτήτων της BIS, στα πλαίσια των συμμαχικών ερευνών για τη χρηματοδότηση του Χίτλερ. Η Νορβηγία ζήτησε μάλιστα από τους νεοσυσταθέντες διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς να προχωρήσουν στη διάλυση της ελβετικής τράπεζας, αίτημα το οποίο είχε τη στήριξη του Αμερικανού υπουργού Χένρι Μόργκενταου, αλλά το οποίο συνάντησε την αντίρρηση του διάσημου Βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέυναρτ Κέυνς. Ο Κέυνς υποστήριζε ότι η τράπεζα δεν πρέπει να κλείσει διότι οι σύμμαχοι θα χρειαστούν τις υπηρεσίες της μετά τον πόλεμο.
Ο Αμερικανός υπουργός αποφάσισε να μεταθέσει τη συζήτηση για την τύχη της τράπεζας για μετά το τέλος του πολέμου. Εν τω μεταξύ ο πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ απεβίωσε το 1945. Ο νέος πρόεδρος Χάρι Τρούμαν «πάγωσε» τις συνομιλίες που διεξάγονταν με τη Βρετανία και το ενδεχόμενο διάλυσης της ανεστάλη οριστικά το 1948.
Η BIS δεν ήταν η μόνη ξένη τράπεζα που βοήθησε οικονομικά τους ναζί. Μία από τις τράπεζες χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος ήταν και η αμερικανική UBC της οποίας μάλιστα πρόεδρος ήταν ο Πρέσκοτ Μπους, παππούς του τέως Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους. Η τράπεζα η οποία είχε άριστες σχέσεις με το χιτλερικό καθεστώς την δεκαετία του ’30, συνεισέφερε στην πολεμική προσπάθεια της Γερμανίας στέλνοντας τόνους χρυσού, βενζίνης και χάλυβα. O Πρέσκοτ Μπους είχε επίσης σχέσεις με την εταιρία σιδήρου CSSC η οποία στη διάρκεια του πολέμου απασχολούσε εργάτες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το 1944 αποκαλύφθηκε η στενή σχέση που είχε η αμερικανική τράπεζα Chase, μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της εποχής, με τον Χίτλερ. Η Chase λειτουργεί μέχρι σήμερα ως JP Morgan Chase. Το κατάστημα της Chase στο Παρίσι υπηρέτησε με πάθος του ναζί. Το 1941 που άρχισαν να εφαρμόζονται τα μέτρα κατά των Εβραίων και στην κατεχόμενη Γαλλία, η Chase ήταν από τις πρώτες επιχειρήσεις που προχώρησαν στην απόλυση των Εβραίων υπαλλήλων της. Έκλεισαν επίσης αμέσως τους λογαριασμούς που είχαν Εβραίοι πελάτες, στερώντας με τον τρόπο αυτό από τους Εβραίους του Παρισιού τη δυνατότητα να αποσύρουν τα λεφτά τους.
Το κατάστημα της βρετανικής Barclays στο Παρίσι απευθύνθηκε επίσης στις αρχές κατοχής με το ερώτημα αν θα πρέπει να προχωρήσει στην απόλυση των Εβραίων υπαλλήλων της και να κλείσει τους λογαριασμούς Εβραίων πελατών. Στόχος της τράπεζας ήταν να δείξει διάθεση συνεργασίας με τις δυνάμεις κατοχής. Οι αρχές κατοχής απάντησαν: «Δεν μας ενδιαφέρει εφαρμόστε τον κανονισμό».
***
Χρηματοδότες του Χίτλερ
ΠΗΓΗ: https://www.knossopolis.com/2010-09-08-21-43-18/148-2010-09-14-00-34-46.html
(πηγαίνετε καλύτερα στο link, γιατί πολλοί υπερσύνδεσμοι «καταστράφηκαν» κατά το copy-paste)
ΠΗΓΗ: https://www.knossopolis.com/2010-09-08-21-43-18/148-2010-09-14-00-34-46.html
(πηγαίνετε καλύτερα στο link, γιατί πολλοί υπερσύνδεσμοι «καταστράφηκαν» κατά το copy-paste)
Ας δούμε τα παρακάτω στοιχεία για τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο:
Η κύρια πηγή χρηματοδότησης του Χίτλερ ήταν η εταιρεία I.G. Farben (Interessen - Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft) η οποία ήταν βιομηχανία χημικών (φαρμάκων και εκρηκτικών υλών). Η εταιρεία αυτή ήταν κοινοπραξία.
Την Κοινοπραξία συνέστησαν οι εξής εταιρείες:
- AGFA (Aktien-Gesellschaft für Anilin-Fabrikation), με έδρα το Βερολίνο.
- Cassella (Leopold Cassella & Co.) με έδρα τη Φρανκφούρτη.
- BASF (Badische Anilin und Soda Fabrik), με έδρα το Λούντβιχσχάφεν.
- Bayer, με έδρα το Λεβερκούζεν (η γνωστή φαρμακοβιομηχανία).
- Farbwerke Hoechst (σήμερα γνωστή ως Sanofi-Aventis, μετά την κατάργηση του εμπορικού ονόματος Hoechst ), με έδρα τη Φρανκφούρτη-Χέξτ (Frankfurt-Höchst)
- Chemische Werke Hüls, με έδρα το Μαρλ (Marl) (Προσχώρησε το 1938, μετά την ίδρυσή της).
- Chemische Fabrik Kalle, με έδρα το Βισμπάντεν-Μπίμπριχ (Wiesbaden-Biebrich).
Ως έδρα της Κοινοπραξίας επελέγη η Φρανκφούρτη. Το κεντρικό κτίριο παραδόθηκε προς χρήση το 1931.
Η οικονομική δύναμη, αλλά και η τεχνογνωσία της Κοινοπραξίας ήταν τέτοια, που συνέπηξε ένα πραγματικό λαβύρινθο από καρτέλ με επίσης πολύ ισχυρές εταιρείες, όπως η Kuhlmann (Γαλλία), Imperial Chemical Industries(γνωστότερης σαν ICI) της Βρετανίας, των Standard Oil (NJ), DuPont και Dow Chemical των ΗΠΑ κ.ά
προσέξτε τα παρακάτω στοιχεία:
- Οι σύμμαχοι Γάλλοι, Βρετανοί και Αμερικάνοι και εχθροί της Γερμανίας χρηματοδοτούν τον Χίτλερ...(!)
- Αξιοσημείωτο φυσικά το γεγονός ότι η Standard Oil (NJ) ανήκει στον γνωστό Εβραίο τραπεζίτη Rockefeler, και έχει έδρα ΗΠΑ...(!)
- Ο Χίτλερ φτιάχνει την I.G. Farben και ταυτόχρονα απασχολούσε στην εταιρεία αυτή αρκετούς Εβραίους στο προσωπικό της και μάλιστα στα υψηλά κλιμάκια...(!)
- Τα Γερμανικά αεροπλάνα δεν μπορούσαν να πετάξουν αν δεν τους προμήθευε ο Rockefeler μέσω της Standard Oil ένα ειδικό πρόσθετο στο καύσιμο...(!)
- Ο μεγάλος βομβαρδισμός του Λονδίνου δεν θα είχε επιτευχθεί αν η Standard Oil δεν πουλούσε αυτό το πρόσθετο έναντι 20 εκατ. δολλαρίων (με δολλάρια του τότε)...(!)
η καλή ερώτηση είναι η εξής: είναι δυνατόν οι σύμμαχοι να χρηματοδοτούν τον εχθρό;
απάντηση: είναι! αρκεί να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας, ότι οι χρηματοδότες μπορεί να έχουν έδρα ΗΠΑ, Αγγλία ή Γαλλία αλλά δεν είναι ούτε Αμερικάνοι, ούτε Άγγλοι, ούτε Γάλλοι...τι μπορεί να είναι; ψάξτε να βρείτε τους ιδιοκτήτες των εταιρειών αυτών, οι οποίοι τυχαία είναι και τραπεζίτες.
Το επόμενο βήμα είναι να κάνουμε αυτό που έκανε και ο Σωκράτης, να ψάξουμε να βρούμε το κοινό στοιχείο που ενώνει όλα αυτά...δηλαδή τι κοινό έχουν οι τραπεζίτες, και όλοι αυτοί με τον Χίτλερ...
γιατί το κάνουν; διότι μέσω των δανείων ελέγχουν πλήρως τα πάντα και όλους...
ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ είναι και το γεγονός ότι η union banking corp. - N(J)ew York City, ξέπλυναν χρήματα των Ναζί. Καταδικάστηκαν αργότερα.
Μαντέψτε ποιος ήταν ο πρωτεργάτης της ένωσης τραπεζών; ο παππούς Μπους ( αυτήν την ομορφάδα την κληρονόμησε και ο εγγονός)
***
Το γεγονός, πως αμερικανικές και βρετανικές μεγάλες επιχειρήσεις είχαν οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, στη δεκαετία του 1930, ακόμη και στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, με γερμανικές εταιρίες, είναι μια αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια. Οπως και το γεγονός, πως, αρκετές από τις προαναφερόμενες επιχειρήσεις, συνέβαλαν -περισσότερο ή λιγότερο άμεσα- στη χρηματοδότηση του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Ολ' αυτά ήταν γνωστά μέχρι σήμερα. Τώρα, έγινε γνωστό, πως ορισμένες απ' αυτές τις επιχειρήσεις ανήκαν στον Πρέσκοτ Μπους, παππού του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ, άλλοτε γερουσιαστή της πολιτείας του Κονέκτικατ και ιδρυτή της πολιτικής δυναστείας. Η αποκάλυψη έγινε από τη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» και στηρίζεται σε απόρρητα αρχεία της Εθνικής Υπηρεσίας Αρχειοθέτησης των ΗΠΑ. Ο Πρέσκοτ Μπους είχε στενούς δεσμούς με τον μεγαλύτερο χρηματοδότη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, Φριτς Τίσεν, και συνέβαλε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την ενίσχυση του καθεστώτος των ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τουλάχιστον μέχρι το 1942, οπότε και κατασχέθηκαν οι μετοχές του, με βάση νομοθεσία που καταδίκαζε τη συνεργασία με τον εχθρό.
Και δεν είναι μόνον αυτά. Ο Πρ. Μπους είχε επιχειρηματικές σχέσεις με την εταιρία «Consolidated Sielesian Steel», η οποία είχε έδρα την Πολωνία και χρησιμοποιούσε ως εργάτες τους αιχμαλώτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-02-13
06:06
... δε θα πεθάνει μόνος, τσακισέ τον!
Λέω να μαζέψουμε μερικά άρθρα για τον φασισμό/ναζισμό/εθνικισμό και τα σχετικά με αυτό το φάσμα. Άρθρα κυρίως μη ενημερωτικά, αλλά πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, δοκίμια κλπ.
Ας ξεκινήσω...
Στην Ελλάδα οργανώνονται πολιτικές δολοφονίες και εγκλήματα. Πολιτικά υπό την έννοια ότι δεν έχουν προσωπικά, οικονομικά ή ψυχοπαθολογικά κίνητρα- τουλάχιστον κατά βάση- αλλά πολιτικά και δεύτερον επειδή υπακούουν σε ένα πολιτικό σχέδιο εμπέδωσης της στρατηγικής της έντασης και προώθησης σχεδίου εκτροπής.
Ο Ουμπέρτο Έκο σε ένα άρθρο του, δημοσιευμένο πριν αρκετά χρόνια, σκιαγράφησε τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, τον οποίο ο ίδιος αποκάλεσε αρχέγονο φασισμό ή πρωτο-φασισμό. Χωρίς να αναζητήσει μια ενοποιητική αρχή ή ένα συνεκτικό σύστημα ιδεών, ο Έκο διατύπωσε μια σειρά αξιωμάτων τα οποία αποτελούν κοινό τόπο των ιστορικών ιδεολογιών του φασισμού και τα οποία, δυστυχώς με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, συναντώνται στον δημόσιο λόγο, στις κυβερνητικές αποφάσεις, στις θέσεις στελεχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΚΚΕ και κατεξοχήν στο πολιτικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.
*Ο Δ. Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τα αίτια του Β Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται στην ίδια τη φύση του ιμπεριαλισμού, στις ασίγαστες αντιθέσεις του, αλλά και στην κύρια επιδίωξή του, να βγάλει από τη μέση τη Σοβιετική Ενωση, να συντρίψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και να στεριώσει το σύστημά του.
Λέω να μαζέψουμε μερικά άρθρα για τον φασισμό/ναζισμό/εθνικισμό και τα σχετικά με αυτό το φάσμα. Άρθρα κυρίως μη ενημερωτικά, αλλά πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, δοκίμια κλπ.
Ας ξεκινήσω...
Στην Ελλάδα οργανώνονται πολιτικές δολοφονίες και εγκλήματα. Πολιτικά υπό την έννοια ότι δεν έχουν προσωπικά, οικονομικά ή ψυχοπαθολογικά κίνητρα- τουλάχιστον κατά βάση- αλλά πολιτικά και δεύτερον επειδή υπακούουν σε ένα πολιτικό σχέδιο εμπέδωσης της στρατηγικής της έντασης και προώθησης σχεδίου εκτροπής.
Οι δολοφονικές επιθέσεις σε αριστερούς, δημοκράτες, καλλιτέχνες, Έλληνες μειονοτικούς και μετανάστες νομιμοποιούνται και προωθούνται καθαρά από το Χρυσή Αυγή, στο πλαίσιο της κεντρικής, διακηρυγμένης γραμμής της. Μιλώντας για “βρωμιάρηδες της αριστεράς”, για “ανθρώπινα σκουπίδια” που πρέπει να εκκαθαριστούν, επιβραβεύοντας επιθέσεις σε πολιτικά στελέχη και πάντα σε άμεση συσχέτιση με χουντικά στεγανά εντός των σωμάτων ασφαλείας, η Χρυσή Αυγή είναι ο πολιτικός αυτουργός πολιτικών εγκλημάτων που κλιμακώνονται έως τις δολοφονίες.
Συχνότατα δε, οι πράξεις αυτές ενεργούνται από μέλη της και οπαδούς της, χωρίς μέχρι σήμερα ο όποιος εισαγγελέας να ενδιαφερθεί για τη διερεύνηση του αν υφίσταται άμεση κεντρική καθοδήγηση για την τέλεση των εν λόγω πολιτικών εγκλημάτων ή αν λειτουργεί μια δομή τύπου Αλ Κάιντα, όπου γύρω από το κομματικό κέντρο λειτουργούν αποκεντρωμένες δομές βίας.
Έχει σημασία να σταθούμε στον πολιτικό χαρακτήρα αυτών των εγκλημάτων, ώστε να κατανοήσουμε το βάθος της εν λόγω στρατηγικής: πρώτον, έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα εναντίον όσων η Χρυσή Αυγή θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους της ή υπανθρώπους βάσει του ρατσιστικού της ιδεολογήματος. Ο στόχος είναι να τρομοκρατήσει, να συντρίψει και να φιμώσει τις φωνές της αριστεράς και της πραγματικής υπεράσπισης της δημοκρατίας. Εφαρμόζει ένα πολιτικό σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων της στο δρόμο, με όπλο την υλική βία.
Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στην προμετωπίδα ενός ευρυτέρου σχεδίου των συστημικών δυνάμεων για δημιουργία κλίματος έντασης, αρχικά μέσα από τη θεωρεία των “άκρων” και πλέον μέσα από τη θεωρεία του “εσωτερικού εχθρού” και την ξεκάθαρη στοχοποίηση της αριστεράς. Ο ένας πυλώνας αυτού του σχεδίου είναι οι παρακρατικού τύπου, εμφανιζόμενες ως τρομοκρατικές ενέργειες με στόχο την ενοχοποίηση της αριστεράς και ο άλλος πυλώνας είναι η κλιμάκωση των συγκρούσεων κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αλλά ενδεχομένως και αλλού, μέσα από δολοφονικές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και Έλληνες. Το σχέδιο αυτό κλιμακώνεται έως την περαιτέρω αυταρχικοποίηση από πλευράς της κοινοβουλευτικής δεξιάς ή αν το σχέδιο μακρόχρονης κοινονουλευτικής κυριαρχίας της δεξιάς καταρρεύσει λόγω της κρίσης, μέχρι του σημείου πιο ανοιχτής εκτροπής και δημιουργίας ενός κυρίαρχου ακροδεξιού συνασπισμού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο που τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν απαιτούν από τη Χρυσή Αυγή να καταδικάσει εγκληματικές ενέργειες που η ίδια προωθεί, οργανώνει και μέλη ή οπαδοί της εκτελούν. Ούτε που αντίστοιχη σιωπή τηρεί και ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τα πολιτικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής είτε στρέφονται κατά μεταναστών, όπως είδαμε πρόσφατα, είτε κατά Ελλήνων προωθούν ένα απολύτως συστημικό σχέδιο. Εξ ου και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής θα απολαμβάνουν ασυλίας.
Από την άλλη, η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να κατανοήσουν ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνειδητοποίηση του κινδύνου, οργάνωση στους μαζικούς χώρους, με κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας από λαό και με εκπόνηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν πρόκειται για μια συμμορία από φασίστες απλά. Αλλά για μια οργάνωση πολιτικών εγκληματιών που δρουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου. Και γι' αυτό είναι οι χρυσαυγίτες τόσο επικίνδυνοι για όσους είμαστε πολίτες αυτής της χώρας.
Συχνότατα δε, οι πράξεις αυτές ενεργούνται από μέλη της και οπαδούς της, χωρίς μέχρι σήμερα ο όποιος εισαγγελέας να ενδιαφερθεί για τη διερεύνηση του αν υφίσταται άμεση κεντρική καθοδήγηση για την τέλεση των εν λόγω πολιτικών εγκλημάτων ή αν λειτουργεί μια δομή τύπου Αλ Κάιντα, όπου γύρω από το κομματικό κέντρο λειτουργούν αποκεντρωμένες δομές βίας.
Έχει σημασία να σταθούμε στον πολιτικό χαρακτήρα αυτών των εγκλημάτων, ώστε να κατανοήσουμε το βάθος της εν λόγω στρατηγικής: πρώτον, έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα εναντίον όσων η Χρυσή Αυγή θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους της ή υπανθρώπους βάσει του ρατσιστικού της ιδεολογήματος. Ο στόχος είναι να τρομοκρατήσει, να συντρίψει και να φιμώσει τις φωνές της αριστεράς και της πραγματικής υπεράσπισης της δημοκρατίας. Εφαρμόζει ένα πολιτικό σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων της στο δρόμο, με όπλο την υλική βία.
Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στην προμετωπίδα ενός ευρυτέρου σχεδίου των συστημικών δυνάμεων για δημιουργία κλίματος έντασης, αρχικά μέσα από τη θεωρεία των “άκρων” και πλέον μέσα από τη θεωρεία του “εσωτερικού εχθρού” και την ξεκάθαρη στοχοποίηση της αριστεράς. Ο ένας πυλώνας αυτού του σχεδίου είναι οι παρακρατικού τύπου, εμφανιζόμενες ως τρομοκρατικές ενέργειες με στόχο την ενοχοποίηση της αριστεράς και ο άλλος πυλώνας είναι η κλιμάκωση των συγκρούσεων κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αλλά ενδεχομένως και αλλού, μέσα από δολοφονικές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και Έλληνες. Το σχέδιο αυτό κλιμακώνεται έως την περαιτέρω αυταρχικοποίηση από πλευράς της κοινοβουλευτικής δεξιάς ή αν το σχέδιο μακρόχρονης κοινονουλευτικής κυριαρχίας της δεξιάς καταρρεύσει λόγω της κρίσης, μέχρι του σημείου πιο ανοιχτής εκτροπής και δημιουργίας ενός κυρίαρχου ακροδεξιού συνασπισμού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο που τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν απαιτούν από τη Χρυσή Αυγή να καταδικάσει εγκληματικές ενέργειες που η ίδια προωθεί, οργανώνει και μέλη ή οπαδοί της εκτελούν. Ούτε που αντίστοιχη σιωπή τηρεί και ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τα πολιτικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής είτε στρέφονται κατά μεταναστών, όπως είδαμε πρόσφατα, είτε κατά Ελλήνων προωθούν ένα απολύτως συστημικό σχέδιο. Εξ ου και οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής θα απολαμβάνουν ασυλίας.
Από την άλλη, η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να κατανοήσουν ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνειδητοποίηση του κινδύνου, οργάνωση στους μαζικούς χώρους, με κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας από λαό και με εκπόνηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν πρόκειται για μια συμμορία από φασίστες απλά. Αλλά για μια οργάνωση πολιτικών εγκληματιών που δρουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου. Και γι' αυτό είναι οι χρυσαυγίτες τόσο επικίνδυνοι για όσους είμαστε πολίτες αυτής της χώρας.
Θέμης Τζήμας
***
Τoυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΣΑΠΗ*
Ο Ουμπέρτο Έκο σε ένα άρθρο του, δημοσιευμένο πριν αρκετά χρόνια, σκιαγράφησε τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, τον οποίο ο ίδιος αποκάλεσε αρχέγονο φασισμό ή πρωτο-φασισμό. Χωρίς να αναζητήσει μια ενοποιητική αρχή ή ένα συνεκτικό σύστημα ιδεών, ο Έκο διατύπωσε μια σειρά αξιωμάτων τα οποία αποτελούν κοινό τόπο των ιστορικών ιδεολογιών του φασισμού και τα οποία, δυστυχώς με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, συναντώνται στον δημόσιο λόγο, στις κυβερνητικές αποφάσεις, στις θέσεις στελεχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΚΚΕ και κατεξοχήν στο πολιτικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.
Κατά τον Έκο, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά του αρχέγονου φασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης και η αναζήτηση των αιώνιων αληθειών στο παρελθόν. Ο σύγχρονος πολιτισμός απορρίπτεται και μαζί του απορρίπτεται ο ορθολογισμός ως θεμελιώδης αξία του, ενώ καταγγέλλεται ως «παρακμιακός» ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ο πρωτόγονος φασισμός είναι, επομένως, απολύτως ανορθολογικός. Ο φασιστικός ανορθολογισμός προβάλλει την αντίληψη «η δράση για τη δράση» και χωρίς προβληματισμό, ενώ η οποιαδήποτε διαφωνία, ακόμα και σε επίπεδο διαλόγου, ισοδυναμεί με προδοσία. Ο φασισμός, αρνούμενος την κοινωνική πολυμορφία, καλλιεργεί και μετά εκμεταλλεύεται τον φόβο των ανθρώπων για το διαφορετικό, οπότε ο φασισμός ενέχει τον ρατσισμό.
Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Όλα τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος αξιοποίησαν την εξαθλίωση και την πολιτική απογοήτευση που προκάλεσαν, ιδίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικές κρίσεις. Σε ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, προβάλλεται ως μοναδικό τους προνόμιο η κοινή πατρίδα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Για να επιβιώνει όμως, ο εθνικισμός έχει ανάγκη από εχθρούς, γι' αυτό και στον πυρήνα κάθε φασιστικής ιδεολογίας βρίσκεται μια εμμονή στις συνωμοσίες, εγχώριες και διεθνείς. Η αίσθηση της ταπείνωσης από τον πλούτο και τη δύναμη των εχθρών είναι αναγκαίο στοιχείο της φασιστικής σκέψης και παράλληλα η πίστη της νίκης σε μια τελική μάχη, στην οποία θα αντιπαρατεθεί η έκφυλη παρακμή των εχθρών με την εμπνευσμένη από τα ιδανικά των προγόνων λεβεντιά «μας».
Για τη φασιστική σκέψη, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, οπότε βρισκόμαστε συνεχώς σε κάποιο είδος πολέμου. Οπότε, οι διαλλακτικοί και οι ειρηνιστές είναι εξ ορισμού προδότες. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας είναι ένας λαϊκίστικος ελιτισμός. Οι πολίτες του έθνους πρέπει να νιώθουν άνθρωποι ανώτεροι των άλλων, μέλη μιας ιδιαίτερης φυλής. Ταυτόχρονα, όμως, μέλη ενός λαού που έχει ανάγκη ενός ισχυρού ηγέτη. Έτσι, δημιουργείται και η ιδεολογία του ηρωισμού. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με πρότυπα τους ήρωες πολεμιστές του «ένδοξου παρελθόντος». Αλλά επειδή ο πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα πράγματα, ο φασίστας μεταφέρει τον πόθο του για δράση στη σεξουαλική του συμπεριφορά.
Υποβαθμίζει τις γυναίκες και καταδικάζει κάθε διαφορετικότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά. Ο λαϊκισμός του φασισμού είναι ιδιότυπος και αντιμετωπίζει τον λαό ως μονολιθική οντότητα με κοινή βούληση. Αλλά επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση, ο ηγέτης εκφράζει αυτή τη φανταστική κοινή βούληση, η οποία οδηγεί και στη διαρκή καταγγελία των «διεφθαρμένων» πολιτικών. Τέλος, ο φασισμός μιλάει μια οργουελική «νέα ομιλία», μια γλώσσα με στοιχειώδες λεξιλόγιο και απλοϊκή σύνταξη, η οποία δεν επιτρέπει σύνθετα νοήματα και κριτική σκέψη.
Ο Έκο, υποστηρίζει ότι είναι λάθος να υποτιμούμε αυτή την αρχέγονη φασιστική σκέψη, ανακαλώντας από την ιστορική μας μνήμη μόνο τις στερεοτυπικές εικόνες της φασιστικής βαρβαρότητας, γιατί έτσι χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο τις βασισμένες στη σκέψη αυτή πολιτικές δράσεις, οι οποίες οικοδόμησαν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα. Ίσως είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας ιστορικής διαδικασίας, οπότε η κατάσταση είναι μάλλον δύσκολη.
Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Όλα τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος αξιοποίησαν την εξαθλίωση και την πολιτική απογοήτευση που προκάλεσαν, ιδίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικές κρίσεις. Σε ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, προβάλλεται ως μοναδικό τους προνόμιο η κοινή πατρίδα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Για να επιβιώνει όμως, ο εθνικισμός έχει ανάγκη από εχθρούς, γι' αυτό και στον πυρήνα κάθε φασιστικής ιδεολογίας βρίσκεται μια εμμονή στις συνωμοσίες, εγχώριες και διεθνείς. Η αίσθηση της ταπείνωσης από τον πλούτο και τη δύναμη των εχθρών είναι αναγκαίο στοιχείο της φασιστικής σκέψης και παράλληλα η πίστη της νίκης σε μια τελική μάχη, στην οποία θα αντιπαρατεθεί η έκφυλη παρακμή των εχθρών με την εμπνευσμένη από τα ιδανικά των προγόνων λεβεντιά «μας».
Για τη φασιστική σκέψη, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, οπότε βρισκόμαστε συνεχώς σε κάποιο είδος πολέμου. Οπότε, οι διαλλακτικοί και οι ειρηνιστές είναι εξ ορισμού προδότες. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας είναι ένας λαϊκίστικος ελιτισμός. Οι πολίτες του έθνους πρέπει να νιώθουν άνθρωποι ανώτεροι των άλλων, μέλη μιας ιδιαίτερης φυλής. Ταυτόχρονα, όμως, μέλη ενός λαού που έχει ανάγκη ενός ισχυρού ηγέτη. Έτσι, δημιουργείται και η ιδεολογία του ηρωισμού. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με πρότυπα τους ήρωες πολεμιστές του «ένδοξου παρελθόντος». Αλλά επειδή ο πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα πράγματα, ο φασίστας μεταφέρει τον πόθο του για δράση στη σεξουαλική του συμπεριφορά.
Υποβαθμίζει τις γυναίκες και καταδικάζει κάθε διαφορετικότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά. Ο λαϊκισμός του φασισμού είναι ιδιότυπος και αντιμετωπίζει τον λαό ως μονολιθική οντότητα με κοινή βούληση. Αλλά επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να έχει κοινή βούληση, ο ηγέτης εκφράζει αυτή τη φανταστική κοινή βούληση, η οποία οδηγεί και στη διαρκή καταγγελία των «διεφθαρμένων» πολιτικών. Τέλος, ο φασισμός μιλάει μια οργουελική «νέα ομιλία», μια γλώσσα με στοιχειώδες λεξιλόγιο και απλοϊκή σύνταξη, η οποία δεν επιτρέπει σύνθετα νοήματα και κριτική σκέψη.
Ο Έκο, υποστηρίζει ότι είναι λάθος να υποτιμούμε αυτή την αρχέγονη φασιστική σκέψη, ανακαλώντας από την ιστορική μας μνήμη μόνο τις στερεοτυπικές εικόνες της φασιστικής βαρβαρότητας, γιατί έτσι χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο τις βασισμένες στη σκέψη αυτή πολιτικές δράσεις, οι οποίες οικοδόμησαν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα. Ίσως είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας ιστορικής διαδικασίας, οπότε η κατάσταση είναι μάλλον δύσκολη.
*Ο Δ. Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
***
Τα αίτια του Β Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται στην ίδια τη φύση του ιμπεριαλισμού, στις ασίγαστες αντιθέσεις του, αλλά και στην κύρια επιδίωξή του, να βγάλει από τη μέση τη Σοβιετική Ενωση, να συντρίψει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και να στεριώσει το σύστημά του.
Υποκινητές και πρωταίτιοι του πολέμου ήταν τα φασιστικά κράτη της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, αυτά που ενθαρρύνθηκαν με κάθε τρόπο, υποστηρίχτηκαν, κρυφά ή φανερά από Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ και αναδείχτηκαν σε δύναμη κρούσης της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης. Σκοπός τους ήταν να επιβάλουν, με κάθε τρόπο, την παγκόσμια κυριαρχία τους, να εγκαθιδρύσουν, όπως έλεγαν και τότε, τη "νέα τάξη πραγμάτων".
Χαρακτηριστικό είναι πως, ενώ τα φασιστικά κράτη έκαναν πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες και κατάστρωναν τα σχέδια άμεσης έναρξης του πολέμου, οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, αντί να συνεργαστούν με την ΕΣΣΔ στην πάλη για την αποτροπή του πολέμου, ακολούθησαν την πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ και του Μουσολίνι.Υπολόγιζαν έτσι να κατευθύνουν τη φασιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και έτσι όχι μόνο να ξεμπλέξουν με το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, αλλά και να αδυνατίσουν τα φασιστικά κράτη, για να μπορέσουν αυτές να επιβάλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Τα διδάγματα από το νικηφόρο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν πάντα επίκαιρα και απαραίτητα. Κι ένα από αυτά είναι ότι ο φασισμός, γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φασισμός, σύμφωνα με τον ορισμό που δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στο 7ο Συνέδριό της (25/7 - 20/8 1935), και που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και την πραγματικότητα, είναι πολιτικό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης.
Οι αιτίες που προκάλεσαν την εμφάνιση του φασισμού ήταν η όξυνση της κρίσης στους κόλπους του κεφαλαιοκρατικού συστήματος μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και η απότομη άνοδος του επαναστατικού κινήματος σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία και πολλές άλλες χώρες.Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα, ν' αντιμετωπίσουν την κρίση και να κατοχυρώσουν και διευρύνουν τα συμφέροντά τους, τα υπέρογκα άνομα κέρδη τους και την εξουσία.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν και που χαρακτηρίζουν το φασισμό είναι η απεριόριστη βία και τρομοκρατία, ο λυσσαλέος αντικομμουνισμός, ο σοβινισμός, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός. Για να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες, οι κήρυκες του φασισμού καταφεύγουν στην εθνικιστική και κοινωνική δημαγωγία. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό γνώρισμα της φασιστικής ιδεολογίας και για ένα ισχυρό μέσο, που συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικής βάσης του φασισμού. Η δύναμη της δημαγωγίας αυτής, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, βρίσκεται όχι μόνο στο ότι απευθύνεται στα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου - εξάπτει το αίσθημα της αγριότητας, την τάση για βία, για δολοφονίες, καλλιεργεί τις φυλετικές διακρίσεις, το σοβινισμό κλπ. - αλλά και στο ότι απευθύνεται και σε καλά αισθήματα των μαζών: σπεκουλάρει το μίσος τους για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, στην αγανάκτηση για την εθνική καταπίεση, στον πόθο για εκσυγχρονισμό του πολιτικού μηχανισμού, στη δυσαρέσκεια για τη μη ικανοποίηση των αναγκών και τη λύση των προβλημάτων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα δίχτυα του χιτλερισμού τυλίχτηκαν οι άνεργοι και εξαθλιωμένοι εργάτες της Γερμανίας. Ωστόσο, τη μαζική βάση του φασισμού αποτελούσαν τα μεσαία στρώματα, που από τη φύση τους είναι πιο ευάλωτα στην ξέφρενη κοινωνική και εθνική δημαγωγία.
Κύρια χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής των φασιστικών κυβερνήσεων ήταν η επιθετικότητα και οι ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις και αρπαγές, οι φυλετικές διακρίσεις, το μίσος και η περιφρόνηση στους άλλους λαούς και πρώτα απ' όλα στο σοβιετικό λαό.
Η συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας και των συμμάχων της από την αντιχιτλερική συμμαχία, με την αποφασιστική συμμετοχή της ΕΣΣΔ, αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για το φασισμό. Ωστόσο, χάρη στην αντισοβιετική πολιτική που υιοθέτησαν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου οι κύριες κεφαλαιοκρατικές χώρες και στον Ψυχρό Πόλεμο που κήρυξαν, διατηρήθηκαν για πολλά ακόμα χρόνια φασιστικά καθεστώτα σε μερικές χώρες (π.χ. Πορτογαλία, Ισπανία) και επιβλήθηκαν και σε άλλες, όπως στη Χιλή και την Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό είναι πως, ενώ τα φασιστικά κράτη έκαναν πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες και κατάστρωναν τα σχέδια άμεσης έναρξης του πολέμου, οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, αντί να συνεργαστούν με την ΕΣΣΔ στην πάλη για την αποτροπή του πολέμου, ακολούθησαν την πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ και του Μουσολίνι.Υπολόγιζαν έτσι να κατευθύνουν τη φασιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και έτσι όχι μόνο να ξεμπλέξουν με το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, αλλά και να αδυνατίσουν τα φασιστικά κράτη, για να μπορέσουν αυτές να επιβάλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Τα διδάγματα από το νικηφόρο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν πάντα επίκαιρα και απαραίτητα. Κι ένα από αυτά είναι ότι ο φασισμός, γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φασισμός, σύμφωνα με τον ορισμό που δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στο 7ο Συνέδριό της (25/7 - 20/8 1935), και που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και την πραγματικότητα, είναι πολιτικό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης.
Οι αιτίες που προκάλεσαν την εμφάνιση του φασισμού ήταν η όξυνση της κρίσης στους κόλπους του κεφαλαιοκρατικού συστήματος μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και η απότομη άνοδος του επαναστατικού κινήματος σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία και πολλές άλλες χώρες.Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα, ν' αντιμετωπίσουν την κρίση και να κατοχυρώσουν και διευρύνουν τα συμφέροντά τους, τα υπέρογκα άνομα κέρδη τους και την εξουσία.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν και που χαρακτηρίζουν το φασισμό είναι η απεριόριστη βία και τρομοκρατία, ο λυσσαλέος αντικομμουνισμός, ο σοβινισμός, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός. Για να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες, οι κήρυκες του φασισμού καταφεύγουν στην εθνικιστική και κοινωνική δημαγωγία. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό γνώρισμα της φασιστικής ιδεολογίας και για ένα ισχυρό μέσο, που συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικής βάσης του φασισμού. Η δύναμη της δημαγωγίας αυτής, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, βρίσκεται όχι μόνο στο ότι απευθύνεται στα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου - εξάπτει το αίσθημα της αγριότητας, την τάση για βία, για δολοφονίες, καλλιεργεί τις φυλετικές διακρίσεις, το σοβινισμό κλπ. - αλλά και στο ότι απευθύνεται και σε καλά αισθήματα των μαζών: σπεκουλάρει το μίσος τους για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, στην αγανάκτηση για την εθνική καταπίεση, στον πόθο για εκσυγχρονισμό του πολιτικού μηχανισμού, στη δυσαρέσκεια για τη μη ικανοποίηση των αναγκών και τη λύση των προβλημάτων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα δίχτυα του χιτλερισμού τυλίχτηκαν οι άνεργοι και εξαθλιωμένοι εργάτες της Γερμανίας. Ωστόσο, τη μαζική βάση του φασισμού αποτελούσαν τα μεσαία στρώματα, που από τη φύση τους είναι πιο ευάλωτα στην ξέφρενη κοινωνική και εθνική δημαγωγία.
Κύρια χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής των φασιστικών κυβερνήσεων ήταν η επιθετικότητα και οι ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις και αρπαγές, οι φυλετικές διακρίσεις, το μίσος και η περιφρόνηση στους άλλους λαούς και πρώτα απ' όλα στο σοβιετικό λαό.
Η συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας και των συμμάχων της από την αντιχιτλερική συμμαχία, με την αποφασιστική συμμετοχή της ΕΣΣΔ, αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για το φασισμό. Ωστόσο, χάρη στην αντισοβιετική πολιτική που υιοθέτησαν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου οι κύριες κεφαλαιοκρατικές χώρες και στον Ψυχρό Πόλεμο που κήρυξαν, διατηρήθηκαν για πολλά ακόμα χρόνια φασιστικά καθεστώτα σε μερικές χώρες (π.χ. Πορτογαλία, Ισπανία) και επιβλήθηκαν και σε άλλες, όπως στη Χιλή και την Ελλάδα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.