Deutsch... Lover
Επιφανές μέλος
Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
27-08-12
12:12
Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση χρέους
Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.
Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.
Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.
Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.
Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας
Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.
Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.
Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.
Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.
Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.
Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.
Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.
Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.
Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.
Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας
Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.
Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.
Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.
Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.
Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.
Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Deutsch... Lover
Επιφανές μέλος
Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
27-08-12
12:01
Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση χρέους
Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.
Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.
Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.
Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.
Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας
Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.
Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.
Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.
Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.
Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.
Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.
Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.
Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.
Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.
Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας
Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.
Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.
Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.
Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.
Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.
Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Deutsch... Lover
Επιφανές μέλος
Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
09-07-12
16:35
Η γερμανική κυβέρνηση πρότεινε, την προηγούμενη εβδομάδα, τον διορισμό ενός Ευρωπαίου επίτροπου, ώστε να αντικαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση. Ενώ η διατύπωση της γερμανικής πρότασης, κατά ένα τρόπο, μπορεί να δείχνει ακραία, δεν είναι παράλογη. Σύμφωνα με τη γερμανική πρόταση, αυτός ο επίτροπος θα είχε την εξουσία του ελληνικού εθνικού προϋπολογισμού και της φορολογίας. Από τότε που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήδη ελέγχει το ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, αυτή η πρόταση αποτελεσματικά θα μετέφερε εξουσίες της ελληνικής κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς από τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε ελέγχει τις κυβερνητικές δαπάνες μίας χώρας, τη φορολογία και την νομισματική πολιτική, ελέγχει αποτελεσματικά αυτή τη χώρα. Η γερμανική πρόταση, ως εκ τούτου, θα ανέστειλε την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατική διαδικασία ως τίμημα της χρηματοοικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα.
Αν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε την πρόταση, η ιδέα δεν έχει πεθάνει, καθώς προέρχεται άμεσα από τη λογική της περίστασης. Οι Έλληνες είναι στο μέσο μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει καταστήσει την Ελλάδα ανίκανη να αποπληρώσει τα χρήματα που δανείστηκε η Αθήνα. Οι επιλογές τους είναι είτε να δηλώσουν πτώχευση ή να διαπραγματευτούν τον διακανονισμό με τους πιστωτές τους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ε.Ε. διευθύνουν αυτές τις διαπραγματεύσεις.
Ο οποιοσδήποτε διακανονισμός θα περιλαμβάνει τρία μέρη. Το πρώτο είναι μία συμφωνία με τους πιστωτές να παραιτηθούν από τις αξιώσεις τους για μέρος της αποπληρωμής του χρέους. Το δεύτερο είναι χρηματοοικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., ώστε να υπάρχει βοήθεια για την αποπληρωμή των εναπομεινάντων χρεών. Το τρίτο είναι μία συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, για να περικόψει τις κρατικές δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους, έτσι ώστε να μπορεί να αποφύγει μελλοντικές κρίσεις δημόσιου χρέους και να αποπληρώσει, στη χειρότερη, μέρος των χρεών της.
Οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες για την τήρηση των όρων της διαπραγμάτευσης, κάτι που δεν είναι παράλογο, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν έχουν αποδειχτεί πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τις συμφωνίες του παρελθόντος. Δεδομένης αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης, η γερμανική πρόταση αναστέλλει την ελληνική εθνική κυριαρχία, μέσω της μεταφοράς εξουσιών σε έναν Ευρωπαίο υποδοχέα. Αυτή θα ήταν μία δίκαιη και φυσιολογική πρόταση εάν η Ελλάδα ήταν μία επιχείρηση ή είναι φυσικό πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιος διορίζεται μετά την χρεοκοπία ή την αναδιάρθρωση του χρέους για να εξασφαλίσει ότι μία επιχείρηση ή ένα φυσικό πρόσωπο θα συμπεριφέρεται συνετά στο μέλλον.
Ένα έθνος - κράτος είναι κάτι διαφορετικό. Στηρίζεται σε δύο παραδοχές. Η πρώτη είναι ότι το έθνος - κράτος αντιπροσωπεύει μία μοναδική νομιμοποιημένη κοινότητα, της οποίας τα μέλη μοιράζονται ένα σύνολο συμφερόντων και αξιών. Η δεύτερη είναι ότι το έθνος - κράτος προκύπτει, ως ένα βαθμό, από την λαϊκή βούληση, και από το ότι μόνο η λαϊκή βούληση έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τις δράσεις του κράτους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την Ευρώπη, η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης είναι μία ακρογωνιαία ηθική αξία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι ένα έθνος και έχει μία κυβέρνηση, που σύμφωνα με αυτή την αρχή, αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό.
Οι Γερμανοί, επομένως, προτείνουν η Ελλάδα, μία κυρίαρχη χώρα, να μεταφέρει το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης σε μία επιβλέπουσα αρχή. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι δεδομένου της αποτυχίας του ελληνικού κράτους, και υπό επέκταση του ελληνικού δημοσίου, οι πιστωτές έχουν τη δύναμη και το ηθικό δικαίωμα να αναστείλουν την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Δεδομένου ότι αυτή η θέση αποφασίζεται στην Ευρώπη, αυτή είναι μία βαθιά ριζοσπαστική ιδέα.
Αν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε την πρόταση, η ιδέα δεν έχει πεθάνει, καθώς προέρχεται άμεσα από τη λογική της περίστασης. Οι Έλληνες είναι στο μέσο μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει καταστήσει την Ελλάδα ανίκανη να αποπληρώσει τα χρήματα που δανείστηκε η Αθήνα. Οι επιλογές τους είναι είτε να δηλώσουν πτώχευση ή να διαπραγματευτούν τον διακανονισμό με τους πιστωτές τους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ε.Ε. διευθύνουν αυτές τις διαπραγματεύσεις.
Ο οποιοσδήποτε διακανονισμός θα περιλαμβάνει τρία μέρη. Το πρώτο είναι μία συμφωνία με τους πιστωτές να παραιτηθούν από τις αξιώσεις τους για μέρος της αποπληρωμής του χρέους. Το δεύτερο είναι χρηματοοικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., ώστε να υπάρχει βοήθεια για την αποπληρωμή των εναπομεινάντων χρεών. Το τρίτο είναι μία συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, για να περικόψει τις κρατικές δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους, έτσι ώστε να μπορεί να αποφύγει μελλοντικές κρίσεις δημόσιου χρέους και να αποπληρώσει, στη χειρότερη, μέρος των χρεών της.
Οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες για την τήρηση των όρων της διαπραγμάτευσης, κάτι που δεν είναι παράλογο, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν έχουν αποδειχτεί πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τις συμφωνίες του παρελθόντος. Δεδομένης αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης, η γερμανική πρόταση αναστέλλει την ελληνική εθνική κυριαρχία, μέσω της μεταφοράς εξουσιών σε έναν Ευρωπαίο υποδοχέα. Αυτή θα ήταν μία δίκαιη και φυσιολογική πρόταση εάν η Ελλάδα ήταν μία επιχείρηση ή είναι φυσικό πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιος διορίζεται μετά την χρεοκοπία ή την αναδιάρθρωση του χρέους για να εξασφαλίσει ότι μία επιχείρηση ή ένα φυσικό πρόσωπο θα συμπεριφέρεται συνετά στο μέλλον.
Ένα έθνος - κράτος είναι κάτι διαφορετικό. Στηρίζεται σε δύο παραδοχές. Η πρώτη είναι ότι το έθνος - κράτος αντιπροσωπεύει μία μοναδική νομιμοποιημένη κοινότητα, της οποίας τα μέλη μοιράζονται ένα σύνολο συμφερόντων και αξιών. Η δεύτερη είναι ότι το έθνος - κράτος προκύπτει, ως ένα βαθμό, από την λαϊκή βούληση, και από το ότι μόνο η λαϊκή βούληση έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τις δράσεις του κράτους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την Ευρώπη, η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης είναι μία ακρογωνιαία ηθική αξία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι ένα έθνος και έχει μία κυβέρνηση, που σύμφωνα με αυτή την αρχή, αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό.
Οι Γερμανοί, επομένως, προτείνουν η Ελλάδα, μία κυρίαρχη χώρα, να μεταφέρει το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης σε μία επιβλέπουσα αρχή. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι δεδομένου της αποτυχίας του ελληνικού κράτους, και υπό επέκταση του ελληνικού δημοσίου, οι πιστωτές έχουν τη δύναμη και το ηθικό δικαίωμα να αναστείλουν την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Δεδομένου ότι αυτή η θέση αποφασίζεται στην Ευρώπη, αυτή είναι μία βαθιά ριζοσπαστική ιδέα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.