abakas7
Νεοφερμένος
Ο abakas7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Καθηγητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 77 μηνύματα.
06-09-13
11:56
Επανερχόμενοι λοιπόν στο αρχικό ερώτημα, βλέπουμε ότι το ζητούμενο είναι με κάποιο τρόπο ο άνθρωπος να απαλλαγεί από αυτή τη συνέπεια των αμαρτιών του, δηλαδή από τον επερχόμενο θάνατο (φυσικό & πνευματικό).
Ο μόνος τρόπος είναι να δεχθεί να πεθάνει κάποιος άλλος στη θέση του. Αυτός ο άλλος όμως θα πρέπει να είναι αναμάρτητος ώστε ο θάνατός του να μην είναι η ποινή για τις δικές του αμαρτίες αλλά να λογιστεί ως αντίλυτρο για τις αμαρτίες άλλων.
Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Κι αν υπάρχει, γιατί να προσφερθεί να θυσιαστεί για χάρη των αμαρτωλών;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Εκ πρώτης όψεως, πράγματι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος αναμάρτητος.
Για το λόγο αυτό, ο Θεός παίρνει την απόφαση να γίνει ο Ίδιος άνθρωπος. Διότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν απλώς ένας καλός άνθρωπος ή ένας άνθρωπος που αγίασε, αλλά ήταν ο Θεός που ενανθρωπίστηκε!
Έχουμε λοιπόν έναν ένδοξο, άφθαρτο και αιώνιο Θεό που αδειάζει από αυτές τις ιδιότητές Του και ενδύεται το φθαρτό και χωμάτινο ανθρώπινο σώμα με σκοπό, όχι να έρθει ανάμεσα στα πλάσματά Του για να πάρει τιμές και δόξες, αλλά να εξευτελιστεί και να πεθάνει. Επειδή αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να σωθεί το πλάσμα Του.
Ναι, διότι δεν πρόκειται για έναν εγωιστή Θεό που προβάλλει το γόητρό Του, αλλά για έναν Θεό ασύλληπτης αγάπης και αυτοθυσίας που ως γνήσιος Πατέρας δίνει προτεραιότητα στον ουσιαστικό σκοπό, που είναι να σωθεί ο άνθρωπος, όσο κι αν αυτό Του κοστίσει και χωρίς να Τον νοιάζει αν θα υποφέρει ή θα τσαλακωθεί το image Του. Διότι θα αναφέρουμε σε επόμενο post πόσο φριχτός και ντροπιαστικός είναι ο σταυρικός θάνατος.
Σε πόση λοιπόν τεράστια αντίθεση χαρακτήρα βρισκόμαστε εμείς οι μικροί άνθρωποι έναντι του Θεού. Πόσο εύκολα βγαίνει η βλαστήμια από το στόμα μας και πόσες φορές σηκώνουμε ανάστημα και Τον κατηγορούμε για ό,τι μας συμβαίνει, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δεν Τον θέλουμε και Τον έχουμε διώξει από τη ζωή μας. Κι όμως, παρόλα αυτά Εκείνος προγνωρίζοντας την αχάριστη συμπεριφορά μας δεν δείχνει εγωισμό και εκδικητικότητα αλλά σταυρώθηκε για να μας δώσει την ευκαιρία να μετανοήσουμε και να Τον καλέσουμε να έρθει στη ζωή μας.
Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα, ο θάνατος του Ιησού Χριστού, επειδή ως άνθρωπος έζησε αναμάρτητος, λογίζεται ως η πληρωμή της δικής μας ποινής θανάτου λόγω των αμαρτιών μας. Όντας αναμάρτητος είναι το τέλειο θύμα. Πεθαίνει Εκείνος παίρνοντας πάνω Του τις αμαρτίες μας για να έχουμε εμείς ζωή αιώνια. Κι έτσι ακριβώς συντελείται η "διά πίστεως δικαιοσύνη" που αναφέρει ο Νωεύς στο παραπάνω post.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
abakas7
Νεοφερμένος
Ο abakas7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Καθηγητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 77 μηνύματα.
03-07-13
10:22
Αν λοιπόν φύγεις από αυτή τη ζωή έχοντας κάνει αμαρτίες, ο Θεός δεν θα μπορέσει να σε δεχθεί στο περιβάλλον Του και γι' αυτό θα βρεθείς σε κατάσταση πλήρους απουσίας Θεού. Αυτό, όπως είπαμε, θα είναι κάτι ανυπόφορο για την ψυχή σου, το να μην έχεις καμία απολύτως επαφή με το Θεό, και αυτό ακριβώς είναι η Κόλαση.
Αντιθέτως, αν φύγεις από αυτή τη ζωή χωρίς αμαρτίες, τότε ο Θεός με χαρά θα σε δεχθεί και θα σε εισάγει στο περιβάλλον Του, όπου θα ζεις σε αιώνια κοινωνία μαζί Του.
Πώς όμως είναι δυνατόν να γίνει αυτό, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουμε αμαρτήσει; Από ένα μικρό ψέμα μέχρι μεγάλα και βαριά εγκλήματα, όλοι μας έχουμε μολυνθεί από πολλές αμαρτίες, είτε μικρές, είτε μεγάλες. Να γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα ιδιαίτερο για να πάμε στην Κόλαση. Εξαιτίας των αμαρτιών μας, ήδη είμαστε προορισμένοι για εκεί.
Εφόσον λοιπόν τα καλά έργα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τη μόλυνση από την αμαρτία, χρειάζεται κάτι το οποίο να έχει τη δύναμη να σβήνει τις αμαρτίες του ανθρώπου.
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι η λέξη "αμαρτία" δεν έχει μια ξερή ηθικιστική σημασία. Αμαρτία σημαίνει αστοχία, δηλαδή αποτυχία του ανθρώπου να εκπληρώσει το σκοπό της ύπαρξής του. Και ο σκοπός για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος είναι να μοιάσει στο Θεό (το λεγόμενο "καθ' ομοίωσιν"), δηλαδή να αποκτήσει τα ίδια χαρακτηριστικά που και ο Θεός έχει ως προσωπικότητα.
Οποιαδήποτε λοιπόν πράξη απομακρύνει τον άνθρωπο από το στόχο αυτό είναι αμαρτία, δηλαδή αστοχία.
Ως εκ τούτου, η αποτυχία του ανθρώπου να μοιάσει στο Θεό, τον απομακρύνει από Αυτόν, και αυτό ακριβώς είναι ο θάνατος.
Η φθορά λοιπόν και ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και δεν είναι μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος παύει να υπάρχει, αλλά πρόκειται ουσιαστικά για έναν αποχωρισμό:
- σε 1η φάση αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα (φυσικός θάνατος)
- σε 2η φάση αιώνιος αποχωρισμός της ψυχής από το Θεό (πνευματικός θάνατος - κόλαση)
Επανερχόμενοι λοιπόν στο αρχικό ερώτημα, βλέπουμε ότι το ζητούμενο είναι με κάποιο τρόπο ο άνθρωπος να απαλλαγεί από αυτή τη συνέπεια των αμαρτιών του, δηλαδή από τον επερχόμενο θάνατο (φυσικό & πνευματικό).
Ο μόνος τρόπος είναι να δεχθεί να πεθάνει κάποιος άλλος στη θέση του. Αυτός ο άλλος όμως θα πρέπει να είναι αναμάρτητος ώστε ο θάνατός του να μην είναι η ποινή για τις δικές του αμαρτίες αλλά να λογιστεί ως αντίλυτρο για τις αμαρτίες άλλων.
Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Κι αν υπάρχει, γιατί να προσφερθεί να θυσιαστεί για χάρη των αμαρτωλών;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
abakas7
Νεοφερμένος
Ο abakas7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Καθηγητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 77 μηνύματα.
08-06-13
10:49
Πριν συνεχίσω, απλώς να αναφέρω ότι:
Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ!
Σε αυτή τη ζωή εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε το πού θα περάσουμε την αιωνιότητα. Μετά θάνατον δεν υπάρχει δυνατότητα επανόρθωσης ή αλλαγής κατάστασης, με συγχωροχάρτια ή μνημόσυνα.
«Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση» (Απ. Παύλος - προς Εβραίους 9:27)
Το θέμα λοιπόν είναι ΠΩΣ καθορίζουμε την αιώνια κατάληξή μας;
Πώς θα επιτύχω να με δεχθεί ο Θεός στην αιώνια ζωή;
«Και μέσα σ' αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου (δηλ. του Ιησού Χριστού)» (Αποκάλυψη 21:27)
Ο Θεός είναι Άγιος και γι' αυτό δεν μπορεί να συνυπάρχει στο ίδιο περιβάλλον με κάτι που είναι βρώμικο και μολυσματικό, και αυτό είναι η αμαρτία.
Αν λοιπόν φύγεις από αυτή τη ζωή έχοντας κάνει αμαρτίες, ο Θεός δεν θα μπορέσει να σε δεχθεί στο περιβάλλον Του και γι' αυτό θα βρεθείς σε κατάσταση πλήρους απουσίας Θεού. Αυτό, όπως είπαμε, θα είναι κάτι ανυπόφορο για την ψυχή σου, το να μην έχεις καμία απολύτως επαφή με το Θεό, και αυτό ακριβώς είναι η Κόλαση.
Αντιθέτως, αν φύγεις από αυτή τη ζωή χωρίς αμαρτίες, τότε ο Θεός με χαρά θα σε δεχθεί και θα σε εισάγει στο περιβάλλον Του, όπου θα ζεις σε αιώνια κοινωνία μαζί Του.
Πώς όμως είναι δυνατόν να γίνει αυτό, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουμε αμαρτήσει; Από ένα μικρό ψέμα μέχρι μεγάλα και βαριά εγκλήματα, όλοι μας έχουμε μολυνθεί από πολλές αμαρτίες, είτε μικρές, είτε μεγάλες. Να γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα ιδιαίτερο για να πάμε στην Κόλαση. Εξαιτίας των αμαρτιών μας, ήδη είμαστε προορισμένοι για εκεί.
========================================================================================================
«Αν κάνω καλά έργα δεν σβήνονται οι αμαρτίες μου; Δεν είμαι και κανένας παλιάνθρωπος. Εντάξει έχω κάνει κι εγώ κάποιες αμαρτίες, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε, αλλά όχι τίποτα τρομερό. Γενικά είμαι καλός άνθρωπος: δεν σκότωσα κανέναν, δεν έκλεψα, δεν απάτησα τη γυναίκα μου, βοηθάω φτωχούς κλπ.
Δεν θα βάλει ο Θεός σε μια ζυγαριά τα καλά και τα κακά έργα μου και ανάλογα με το που γείρει η ζυγαριά θα πάω στον Παράδεισο ή στην Κόλαση;»
========================================================================================================
Η Αγία Γραφή απαντάει κατηγορηματικά ΟΧΙ! Κανένα καλό έργο δεν έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να κερδίσεις αιώνια ζωή (Εφεσίους 2:8-9)
Αντιθέτως, οι προσπάθειες του ανθρώπου να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού με τα καλά του έργα, ενώ είναι ακάθαρτος λόγω των αμαρτιών του, μοιάζουν με ένα ρυπαρό ιμάτιο (βρώμικο ρούχο):
«Όλοι, πραγματικά, γίναμε σαν ένα ακάθαρτο πράγμα, και όλη η δικαιοσύνη μας είναι σαν ένα ρυπαρό ιμάτιο· γι' αυτό, όλοι πέσαμε σαν το φύλλο, και οι ανομίες μας μάς άρπαξαν όπως ο άνεμος» (Ησαΐας 64:6)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ!
Σε αυτή τη ζωή εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε το πού θα περάσουμε την αιωνιότητα. Μετά θάνατον δεν υπάρχει δυνατότητα επανόρθωσης ή αλλαγής κατάστασης, με συγχωροχάρτια ή μνημόσυνα.
«Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση» (Απ. Παύλος - προς Εβραίους 9:27)
Το θέμα λοιπόν είναι ΠΩΣ καθορίζουμε την αιώνια κατάληξή μας;
Πώς θα επιτύχω να με δεχθεί ο Θεός στην αιώνια ζωή;
«Και μέσα σ' αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου (δηλ. του Ιησού Χριστού)» (Αποκάλυψη 21:27)
Ο Θεός είναι Άγιος και γι' αυτό δεν μπορεί να συνυπάρχει στο ίδιο περιβάλλον με κάτι που είναι βρώμικο και μολυσματικό, και αυτό είναι η αμαρτία.
Αν λοιπόν φύγεις από αυτή τη ζωή έχοντας κάνει αμαρτίες, ο Θεός δεν θα μπορέσει να σε δεχθεί στο περιβάλλον Του και γι' αυτό θα βρεθείς σε κατάσταση πλήρους απουσίας Θεού. Αυτό, όπως είπαμε, θα είναι κάτι ανυπόφορο για την ψυχή σου, το να μην έχεις καμία απολύτως επαφή με το Θεό, και αυτό ακριβώς είναι η Κόλαση.
Αντιθέτως, αν φύγεις από αυτή τη ζωή χωρίς αμαρτίες, τότε ο Θεός με χαρά θα σε δεχθεί και θα σε εισάγει στο περιβάλλον Του, όπου θα ζεις σε αιώνια κοινωνία μαζί Του.
Πώς όμως είναι δυνατόν να γίνει αυτό, αφού όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουμε αμαρτήσει; Από ένα μικρό ψέμα μέχρι μεγάλα και βαριά εγκλήματα, όλοι μας έχουμε μολυνθεί από πολλές αμαρτίες, είτε μικρές, είτε μεγάλες. Να γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα ιδιαίτερο για να πάμε στην Κόλαση. Εξαιτίας των αμαρτιών μας, ήδη είμαστε προορισμένοι για εκεί.
========================================================================================================
«Αν κάνω καλά έργα δεν σβήνονται οι αμαρτίες μου; Δεν είμαι και κανένας παλιάνθρωπος. Εντάξει έχω κάνει κι εγώ κάποιες αμαρτίες, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε, αλλά όχι τίποτα τρομερό. Γενικά είμαι καλός άνθρωπος: δεν σκότωσα κανέναν, δεν έκλεψα, δεν απάτησα τη γυναίκα μου, βοηθάω φτωχούς κλπ.
Δεν θα βάλει ο Θεός σε μια ζυγαριά τα καλά και τα κακά έργα μου και ανάλογα με το που γείρει η ζυγαριά θα πάω στον Παράδεισο ή στην Κόλαση;»
========================================================================================================
Η Αγία Γραφή απαντάει κατηγορηματικά ΟΧΙ! Κανένα καλό έργο δεν έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να κερδίσεις αιώνια ζωή (Εφεσίους 2:8-9)
Αντιθέτως, οι προσπάθειες του ανθρώπου να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού με τα καλά του έργα, ενώ είναι ακάθαρτος λόγω των αμαρτιών του, μοιάζουν με ένα ρυπαρό ιμάτιο (βρώμικο ρούχο):
«Όλοι, πραγματικά, γίναμε σαν ένα ακάθαρτο πράγμα, και όλη η δικαιοσύνη μας είναι σαν ένα ρυπαρό ιμάτιο· γι' αυτό, όλοι πέσαμε σαν το φύλλο, και οι ανομίες μας μάς άρπαξαν όπως ο άνεμος» (Ησαΐας 64:6)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.