lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
15-06-13
20:16
σκέψου ότι αν το παιδί σου τελικά καταλήξει να πιστεύει στο χριστιανισμό θα ήθελε να είναι βαπτισμένο απο μωρό όχι να το κάνει όταν θα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ(λογικά)..
Σκέψου ότι αν το παιδί σου τελικά καταλήξει στον μαρξισμό, θα ήθελε να είναι ήδη στην ΚΝΕ και όχι να το κάνει όταν μεγαλώσει τόσο πολύ
Συνήθως το πράγμα πάει: συμφωνώ με κάτι-->γράφομαι εκεί... όχι με γράφουν όπου θέλουν, κι αν αργότερα συμφωνήσω, καλώς, αλλιώς ξεγράφομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
14-06-13
00:26
Μα εδώ είναι το λάθος σου.Το παιδί δεν μπορεί να γίνει χριστιανός επειδή είναι οι γονείς του. Γιατί προφανώς για να λές πως κάποιος γίνεται χριστιανός φαντάζομαι πως εννοείς αυτόν που ζεί και αντίστοιχα και όχι τον αδιάφορο που πάει κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα στην εκκλησία χωρίς να ξέρει γιατί, σαν κάποιο κοινωνικό event, αυτός πληροφοριακά δεν είναι χριστιανός.
Μα γι'αυτό ακριβώς το παιδί γίνεται το είδος "Χριστιανού" που περιγράφεις. Γιατί το ανέθρεψαν ώστε να γίνει Χριστιανός, και δεν κατέληξε εκεί μόνο του, οπότε είναι λογικό να κρατάει αυτήν την αδιάφορη στάση. Το βαφτίζουν, το μαθαίνουν να λέει την προσευχή του κάθε βράδυ, του λένε ιστορίες με παραδείσους/κολάσεις, μεταθανάτιες ζωές και αιώνιες ανταμοιβές ή τιμωρίες, το στέλνουν κατηχητικό, του διδάσκουν στο σχολείο για το Χριστιανισμό απ' το δημοτικό. Φυσικό είναι όταν στα φυτεύουν όλα αυτά στο κεφάλι σου από μωρό, να σου έχουν εντυπωθεί ως σχεδόν έμφυτες ιδέες όταν μεγαλώνεις. Συνεπώς το παιδί όταν μεγαλώνει, και στα χαρτιά και στη συνείδηση, είναι Χριστιανός. Ναι, μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος πιστός, αλλά δηλώνει Χριστιανός. Και θα κάνει το ίδιο πράγμα στα παιδιά του. Και έτσι περνάνε γενιές "Χριστιανών", που πιστεύουν σε κάτι που δεν ξέρουν τι υποστηρίζει απλά γιατί έτσι τους μάθανε, και δεν έχουν δει απ'τη Βίβλο ούτε το εξώφυλλο, αλλά γνωρίζουν μόνο κάτι γούτσου γούτσου τσιτάτα του στυλ "αγαπάτε αλλήλους", αγνοώντας τα υπόλοιπα hardcore που αναφέρει. Κι όλο αυτό το πανηγύρι δίνει ταυτόχρονα το δικαίωμα στην εκκλησία να μιλάει για 97% πιστούς και να παρεμβαίνει στα κοινά.
Το θέμα μας δεν είναι αν θα πεις στο παιδί σου αυτά που πιστεύεις, το οποίο προφανώς έχεις το δικαίωμα να κάνεις. Το θέμα μας είναι αν θα τα περάσεις στο παιδί σου ως αλήθειες. Κατά τ' άλλα δε διαφωνώ σε κάτι.Με παρεξήγησες μάλλον. Σαφώς στην σωστή ηλικία εγώ θα πώ στο παιδί μου γιατί ψηφίζω ΚΚΕ, ΝΔ, Συριζα, Δημοκρατική Αριστερά...(βάλε ότι θες). Θα του μιλήσω και θα το κάνω να αντιληφθεί την πίστη που προσωπικά θεωρώ αληθινή και με κάνει χαρούμενο άνθρωπο(αγνωστικισμός, αθεϊα, χριστιαννισμός, βουδισμός). Δεν είπα πουθενά πως θα το πιέσω να τα δεχτεί. Αλλά θα του παρουσιάσω αυτό που θεωρώ σωστό. Δηλαδή να αφήσω το καθένα να λέει οτι θέλει στο παιδί μου και εγώ να φοβάμαι να του πω αυτό που πιστεύω. Και βέβαια όχι. Ελπίζω να καταφέρω μαζί με την σύντροφο που θα αποκτήσω παιδί να το καλιεργήσουμε έτσι ώστε όποια πίστη και αν διαλέξει να την διαλέξει ελεύθερα και έπειτα από αρκετό εσωτερικό σκάψιμο. Και όταν λέω πίστη δεν εννοώ μόνο την θρησκεία. Υπάρχουν τόσα πράγματα στη ζωή μας που δεν τα γνωρίζουμε αλλά απλά τα πιστεύουμε, τα αντιλαμβανόμαστε με άλλες μεριές του εαυτό μας πέρα της λογικής(π.χ. τέχνη).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
13-06-13
16:59
Νομίζω πως όταν πιστεύεις σε κάτι, το αντιλαμβάνεσαι ως την αλήθεια. Αν είσαι τίμιος με τα πιστεύω σου και την ζωή σου είναι αδύνατο να μην περάσεις στα παιδιά σου την αλήθεια σου.
Δλδ γίνεται να πιστεύω ακράδαντα οτι 1+1=2 και να μην το πώ στο παιδί μου για να το μάθει μόνο του; Πως θα το μάθει μόνο του; Από κάπου θα ακούσει ή περισσότερο θα δεί, οπότε γιατί να μην του πώ την αλήθεια μου(και ο δικός μου σκοπός είναι σίγουρα η αγάπη, αντίθετα με άλλους - όχι όλους). Οπότε ο καθένας τουλάχιστον με το παράδειγμα του περνάει στα παιδιά του τις προσωπικές τους αλήθειες.
Ακριβώς επειδή πιστεύεις σε κάτι, και δεν το γνωρίζεις, αν δεν είσαι δογματικός θα πρέπει να αναγνωρίζεις την πιθανότητα να κάνεις λάθος. Γι' αυτό το βρίσκω ανήθικο να το περάσεις στο παιδί σου ως αναμφισβήτητη αλήθεια. Ο κάθε τρελάρας μπορεί να έχει ό,τι "αλήθεια" θέλει, και μιλάω γενικότερα τώρα, το παιδί του δεν του φταίει σε τίποτα να το κάνει να αναπαράγει τις μπαρούφες του. Με την ίδια (σου) λογική που ένα παιδί στην Ελλάδα γίνεται Χριστιανός επειδή είναι οι γονείς του, και γιατί αυτή η θρησκεία είναι η σωστή (κατά τους γονείς πάντα), θα έπρεπε το ίδιο παιδί να γίνει νεοδημοκράτης/πασόκος/ΚΚΕς κ.ο.κ. γιατί αυτή η ιδεολογία είναι η σωστή (κατά τους γονείς πάλι). Στόχος του γονιού δεν είναι να κάνει το παιδί του ένα κλώνο του εαυτού του, ούτε να του μάθει τι να σκέφτεται, αλλά να του δώσει τα ερεθίσματα και να αποφασίσει αυτό μόνο του, όταν η σκέψη του έχει αναπτυχθεί επαρκώς για να αξιολογήσει το κάθε θέμα (γιατί όταν μαθαίνεις σε ένα παιδάκι αυτά που λέει η θρησκεία σου, αυτό δεν μπορεί να τα κρίνει, απλά τα παπαγαλίζει και τα αποδέχεται άκριτα).
"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν – Για τα παιδιά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.