Άλλα μηνύματα του μέλους Nikitas σε αυτό το thread

Στο "θελεις να κανεις σχεση", το οποιο ειναι το θεμα, αυτα τα οποια λετε, ποση σχεση εχουν????

Click για ανάπτυξη...

Η σταθερή, μακροχρόνια σχέση είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς την παράλληλη πνευματική πορεία. Όσο ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην διαδικασία υπηρέτησης των αναγκών και των επιθυμιών του δεν μπορεί να σχετισθεί ουσιαστικά με τον σύντροφό του.
Όσο αυτο-εξυπηρετείται και αυτο-ικανοποιείται βάζοντας τον εαυτό του πάνω από τον άλλο παραμένει στο επίπεδο της μαλακίας. Στο επίπεδο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική σχέση.
Σε πολλές πνευματικές παραδόσεις το κέντρο δεν είναι ο εαυτός αλλά ο άλλος και η ευρύτερη κοινότητα. Ιδιαίτερα στην Χριστιανική πίστη ο βασικός στόχος της καθημερινής ζωής του χριστιανού είναι η υπέρβαση του εαυτού του χάριν της αγάπης του άλλου. Αυτή η διαδικασία αυταπάρνησης χάριν της αγάπης γίνεται με τη βοήθεια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος και όχι μόνο με την αξιοποποίηση ψυχολογικών δυνατοτήτων.
Μόνο ο αληθινά πιστός (δηλαδή ο άγιος) μπορεί να προσφέρει τον εαυτό του στο σύντροφό του, μπορεί να τον υπομείνει, μπορεί να αντέξει τις αδυναμίες του. Ο αληθινά πιστός προοδεύει ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια των αδυναμιών του συντρόφου του. Το προσωπικό μαρτύριο χάριν της αγάπης εν Αγίω Πνεύματι είναι ο βασιλικός δρόμος της σωτηρίας, δηλαδή της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και της υπέρβασης του θανάτου.
Χωρίς τη θυσιαστική στάση ζωής χάριν της αγάπης, η συμβίωση γίνεται καθημερινή εμπειρία κολάσεως. Χωρίς την ζωντανή, προσωπική σχέση με το Θεό ο άλλος γίνεται η κόλασή σου.

Ο έρωτας νοηματοδοτείται ως βιωματική προίκα του γάμου. Όπως το διαστημόπλοιο χρειάζεται τον πύραυλο-εκτοξευτήρα στο ξεκίνημα της πτήσης μέχρι να ελευθερωθεί από τη βαρύτητα της γης έτσι και η σχέση χρειάζεται τον έρωτα στο ξεκίνημά για να απογειωθεί. Μετά τον έρωτα χρειάζεται η τέχνη της πλοήγησης για την κατεύθυνση στον στόχο του ταξιδιού που είναι η βασιλεία των ουρανών.

Η σχέση χωρίς αυθυπερβατική αγάπη είναι μελλοθάνατη.
Στο κείμενο μου για τις ανθρώπινες σχέσεις που λειτούργησε ως αφετηρία αυτής της συζήτησης δεν κάνω αναφορά στην πνευματική διάσταση. Εκεί αναφέρομαι στην πολλαπλή δυσκολία που αντιμετωπίζει κανείς όταν του λάχει να σχετιστεί με έναν δύσκολο άνθρωπο. Στην περίπτωση που ο σύντροφος είναι ιδιαίτερα δύσκολος εκεί το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η αγιότητα. Και επειδή η αγιότητα είναι τόσο σπάνια και τόσο πολλοί οι δύσκολοι άνθρωποι γι αυτό είναι τόσα πολλά τα διαζύγια και τόσο πολλοί οι ανυπόφοροι γάμοι.

Τις περισσότερες φορές όταν νομίζουμε ότι απορρίπτουμε το Θεό ή την Εκκλησία αυτό που απορρίπτουμε στην πραγματικότητα είναι οι ψευδείς-θεσμικές εκφράσεις και εκδοχές της θρησκευτικής ζωής. Απορρίπτουμε τα ψεύδη και την υποκρισία. Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και να Τον απορρίψει. Η επίσκεψη της Θείας Χάριτος μας ανεβάζει σε μια υπαρξιακή διάσταση ανάπαυσης και αληθινότητας όπου καταλύονται οι αμφισβητήσεις και οι αντιρρήσεις. Όπως ο ερωτευμένος δεν αμφισβητεί και δεν προβληματίζεται κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής για την αληθινότητα του αγαπώμενου προσώπου έτσι και ο άνθρωπος του Θεού κατά την διάρκεια της προσευχής δεν αμφισβητεί και δεν προβληματίζεται για την αληθινότητα του Θεού. Η παρουσία του Θεού ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το διανοητικό επίπεδο σε μια άλλη υπαρξιακή διάσταση πληρότητας, ανάπαυσης και Αλήθειας. Μέσα από την προσευχή, την αγάπη και την ταπείνωση η παρουσία του Θεού γίνεται πιο φανερή από την αντικειμενική πραγματικότητα.
Kαλό είναι να διακρίνουμε ανάμεσα στην αυθεντική και την υποκριτική σχέση με το Θεό. Σχετικά με αυτό το ζήτημα έχω γράψει κάτι σχετικά στο κείμενο www.psyche.gr/approaches.htm

-----------------------------------------
Παραθέτω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τον θείο έρωτα στο κείμενο
www.psyche.gr/odini.htm :
«Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον φόβο της οδύνης και ζει με τη Χάρη του Θεού μέσα στην Αγάπη ελευθερώνεται. Τα αρνητικά ερεθίσματα που δέχεται δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος πάνω του και αποξηραίνονται. Παρακολουθεί την ταραχή και την αγωνία των άλλων χωρίς να εμπλέκεται. Δεν συμπεριφέρεται αντιδραστικά πλέον αλλά δημιουργικά. Δεν υφίσταται, προτάσσει. Δεν απελπίζεται, δίνει κουράγιο. Προτιμά να δίνει παρά να παίρνει. Προτιμά να αγαπά παρά να τον αγαπούν.
Είναι ελεύθερος από τα δεσμά της ανάγκης. Τα κάγκελα του εγωκεντρισμού κάμπτονται και αναπαύεται στην διάσταση της Αγάπης. Η ουδετερότητά του μεταβάλλεται σε ενεργό συμμετοχή. Διευρύνεται και ενώνεται με τα πάντα. Συστενάζει με την οδύνη των ανθρώπων και του σύμπαντος κόσμου.
Συναγάλλεται με την δόξα των αγίων και των αγγέλων.
Η καρδιά του πτερώνεται με τον έρωτα του Θεού και καίγεται από αγάπη για όλη την κτίση. Ζει το παρόν, μέσα στο ιλαρό φως της αιωνιότητας. Η υπαρξιακή του κατάσταση ορίζεται από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μέσα του λειτουργείται η προσευχή, η θυσία, η γνώση και η Θεία θέληση. Είναι ο άνθρωπος της πνευματικής Αγάπης.
Οι σχέσεις του είναι εσταυρωμένες. Η εγωφιλική δομή της ψυχής του αποσυντίθεται. Η εσωτερική του διάσταση μεταμορφώνεται και μαζί της μεταμορφώνεται ο χώρος, ο χρόνος και η συναίσθηση της προσωπικής του ταυτότητας.
Η αίσθηση της ξενιτείας αυξάνει. Αποφεύγει τις ενδοκοσμικές επικοινωνίες και βυθίζεται στη σιωπή.
Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης.
Κοινωνεί με το Θεό. Είναι σε επαφή μαζί Του. Θερμαίνεται από Αυτόν. Επικοινωνεί μαζί Του. Γίνεται φίλος Του, γιος του, δούλος Του και αγαπημένος Του.
Η ζεστασιά του Αγίου Πνεύματος τρέφει την ψυχή και το σώμα του. Περισσεύει και διαχέεται στο περιβάλλον.
Αυτή την πνευματική κεχαριτωμένη φλόγα, φανερώνει το φωτοστέφανο στις αγιογραφίες.
Αυτή η ζέση, είναι η παρηγοριά και η χαρά των Αγίων.
Αυτή η χρυσή θέρμη, διαβρέχει τους νεφρούς
την καρδιά και τα οστά των Αγίων.
Είναι τα αναμορφωμένα πλάσματα που ομοιώθηκαν με τον Δημιουργό και πυκνώνουν στα σπλάχνά τους την άκτιστη ενέργεια του Αχώρητου.
Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στη βία τʼ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. Άρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας.
Ο κόσμος στενάζει κάτω απʼ το βάρος της επιβίωσης. Πορευόμαστε ανέστιοι δίχως προορισμό. Η ματαιότητα πνίγει σταθερά τη ζωή. Η χαρά μας σχοινοβατεί. Οι σχέσεις μαράζωσαν στην δυσοσμία της παρακμής. Άτομα καβουρδισμένα, πρόσωπα εξουθενωμένα. Το κενό πνίγει βαριά την ανάσα μας. Ο κόσμος βουίζει, αδειανό κουφάρι ριγμένο στις πλάτες μας. Οι αισθήσεις πάγωσαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα κάτω απʼ το θολό τζάμι της ανίας. Τα βήματά μας κουράστηκαν. Ματιά, μάτια αγαπημένα, μητέρα! Βυζί τρυφερό, βρύση της ζωής, υπαρξιακό κέντρο του σύμπαντος.
Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των όλων. Ο δρόμος της αλήθειας. Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, αναπνοή των όντων.
Τα λόγια ασθένησαν. Επιβιώνουμε στον κύκλο του μηδενός. Τα οράματα, φτωχή τροφή της ανάγκης. Η αγωνία μου αιωρείται στο μαρτύριο της ανυπαρξίας Του. Η απουσία του θαύματος καλλιεργεί την απελπισία. Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών της ιστορίας.
Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. Άφθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος.
Το βάρος της ψυχής μου μένει απρόσιτο. Θεμελιώνεται η πίκρα μου στα βάθη της καρδιάς. Μη μιλάς για την αγάπη. Οι προσδοκίες μαράθηκαν. Η βία του μηδενός συντρίβει τις προοπτικές. Η ζωή εν τάφω.
Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. Άπειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά, υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, δόξα, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση.
Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος γίνεται ζωντανός ναός του Θεού.
Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου".
1: Ωδή ογδόη, 2:Ψαλμός ΡΓʼ
---------------------
Και στο κείμενο www.psyche.gr/aixmalpathon.htm

"Η δυνατότητα του έρωτα καταξιώνεται, βρίσκει το αληθινό της νόημα και λυτρώνει τον άνθρωπο όταν αναφέρεται στον Θεό. Η ουσιαστική, βαθιά, σχέση με το θεό καλλιεργείται ως μυστήριο ερωτικό. Αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοια. Γινόμαστε ολοκληρωτικά δικοί Του. Μέσα από μία τέτοια εμπειρία αγάπης, αφιερώνουμε ολόκληρο το είναι μας στον Θεό. Τα φτιάχνουμε μαζί Του και δεν τα χαλάμε ποτέ εις τους αιώνες των αιώνων. Ο δεσμός μας μαζί Του υπερβαίνει το χρόνο και το θάνατο.
Ο Θεός είναι ο εραστής της αιωνιότητας. Είναι η αληθινή ζωή που νικά το θάνατο. Προσφέρεται ολόκληρος σʼ εμάς. Σταυρώνεται και σφαγιάζεται χάριν της αγάπης.
Εάν έχουμε καλή προαίρεση για να Τον γνωρίσουμε Αυτός θα φροντίσει να μας φέρει κοντά του. Η άπειρη αγάπη Του θα γίνει θερμή, μητρική αγκαλιά που θα μας προστατέψει και θα μας οδηγήσει αβίαστα κοντά του. Το να ποθούμε να γνωρίσουμε το Θεό είναι αρκετό για να αρχίσει να αλλάζει η ζωή μας. Είναι αρκετό για να γίνουμε κατάλληλοι δέκτες της αγαπητικής Του χάρης.

Όπως ανέφερα ήδη, οι απόψεις μου δεν διαμορφώνονται τόσο μέσα από θεωρητική αναζήτηση, διαβάσματα και υποκειμενικές εμπειρίες όσο μέσα από τη συνεχή τριβή μου με τον ανθρώπινο πόνο. Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον θεωρητικό διάλογο που αναπτύσεται με ανταλλαγή εκλογικευμένων επιχειρημάτων. Όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα μπορούν να υποστηριχθούν, όλα μπορούν να αμφισβητηθούν. Κάθε κατάφαση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία άρνηση και κάθε άρνηση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία κατάφαση. Καμιά λεκτική διατύπωση δεν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Η ουσιαστική επικοινωνία δεν περνάει μέσα από το καaνάλι του λόγου. Τα δεδομένα που αφορούν στην εσωτερική διάσταση δεν κοινωνούνται με το λόγο.

Πολλοί ψυχολόγοι μιλούν ελάχιστα ή καθόλου. Αυτό που διαδραματίζεται σε μια «θεραπευτική» συνεδρία είναι απόλυτα προσωπικό. Δεν έχει άμεση σχέση με τίποτε από όσα μπορούν να γραφούν ή να ειπωθούν σε κάποιον τρίτο.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σε κάθε στιγμή της ζωής του σκέπτεται και αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτε που να ισχύει πάντοτε για όλους. Αυτό που τώρα είναι σημαντικό αργότερα δεν είναι. Αυτό που για μένα είναι εποικοδομητικό για κάποιον άλλο είναι καταστροφικό. Αυτό που σήμερα με αγγίζει αύριο εναι πιθανόν να με αφήνει εντελώς αδιάφορο.

Δεν με ενδιαφέρει προσωπικά κανένα θεωρητικό ζήτημα. Δεν υποστηρίζω καμιά θεωρία ή επιστήμη ή φιλοσοφία. Ούτε και ταυτίζομαι απόλυτα με τον ρόλο του ψυχολόγου. Το επάγγελμα του ψυχολόγου είναι ένας τρόπος για να βοηθώ τον κόσμο ενώ παράλληλα κερδίζω χρήματα. Δεν θα μπορούσα να είμαι έμπραχτα τόσο κοντά στον ανθρώπινο πόνο αν αναγκαζόμουν να ασκώ κάποιο άλλο επάγγελμα.

Με πληγώνει η αποτυχία. Βιώνω την οδύνη. Συμμετέχω στην οδύνη των άλλων. Θέλω να άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Θέλω και εγώ να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος.

Όσα λάθη μπορούσα να κάνω ... τα έκανα. Άπειρες φορές βύθισα τη ζωή μου και τη ζωή των γύρω μου στην οδύνη. Δεν με ενδιαφέρει να σκεφτώ βαθιά αλλά να ζήσω αληθινά.
Από μικρό παιδί θαύμαζα τα κορίτσια και μου ξυπνούσαν ερωτισμό. Ερωτευόμουν πανεύκολα. Στα νειάτα μου συνέβαινε να γράψω ερωτικά ποιήματα για κοπέλλες που συναντούσα ακόμη και για λίγα λεπτά. Η μορφή, το χαμόγελο, η κίνηση, η συστολή ... με ενθουσίαζαν. Θυμάμαι σε μια διήμερη άδεια ως φαντάρος στην Πάρο να ακολουθώ για ώρα πολύ στα σοκάκια μια κοπέλλα. Στο τέλος μας χώριζε ένα ποταμάκι και κοιτιόμασταν σιωπηλά για ώρα πολύ. Έφυγα για να διασώσω την εμπειρία από την φθορά της πραγματικότητας. Έρωτας στη Σαντορίνη, στη Βενετία, στη Νάξο. Έρωτας στα τραίνα για τη Λαμία, στα πούλμαν για την Padova, στoν Ηλεκτρικό για την Ομόνοια, στο πράσινο λεωφορείο Πειραιά-Πέραμα. Έρωτας στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, στα νοσοκομεία, στα γραφεία, στην Εκκλησία, στους δρόμους.
Όνειρα, ζωή, ενθουσιασμός, χαρά, κοινωνία, θυσία, εορτή. Απογοήτευση, ματαίωση, πίκρα, φρίκη θάνατος.
Όλες τις μέρες της ζωής μου πάλαιψα με τον έρωτα. Με νίκησε πολλές φορές (1 φορά μόνο τον νίκησα και εγώ με τη Χάρη του Θεού), με προσδιόρισε, με συνέτριψε. Μία φορά παράτησα τον Ζωντανό Θεό για μια γυναίκα. Όχι δύο φορές παράτησα το Θεό για τον ανθρώπινο έρωτα.
Στα 25 μου προσπαθούσα να γίνω Χριστιανός. Ανέβαινα στο Αγιο Όρος 3-4 φορές το χρόνο. Όταν επέστρεφα στον κόσμο .... από την Ουρανούπολη κιόλας ... τα έχανα όλα με την πρώτη μορφή, την πρώτη όμορφη μορφή, τη γυναικεία. Για τον έρωτα έφτασα στα όρια της κατάθλιψης, της τρέλλας, του φόνου, της αυτοκτονίας.

Στο γραφείο μου ως ψυχολόγος χιλιάδες ώρες προσπάθησα να επουλώσω τις πληγές του έρωτα σε ανθρώπους συντεριμμένους. Παρακολούθησα πολλές φορές ερωτικές σχέσεις σε όλα τους τα στάδια. Συνομίλησα με ερωτευμένους, με παντρεμένους, με χωρισμένους. Εξέτασα αναλυτικά τις σχέσεις συγγενών και φίλων που δεν επισκέφτηκαν ποτέ κάποιον ειδικό. Παρακολούθησα σπίτια να διαλύονται. Παιδιά να συνθλιβονται από συγκρούσεις πρώην ερωτευμένων. Ξυλοδαρμούς, αλκοολισμούς, καταθλίψεις, χρεωκοπίες, αυτοκινητιστικά ατυχήματα κλπ.

Με όσα γράφω δεν θέλω ούτε και πρόκειται να αμφισβητήσω την σημαντικότητα και την ομορφιά της ερωτικής εμπειρίας. Έγραψα και προηγουμένως ότι είναι ότι πιο σημαντικό μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Όμως καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η ερωτική επένδυση είναι δυνατόν να σε μπλέξει πολύ άσχημα ιδιαίτερα αν ο (η) σύντροφός σου είναι δύσκολο άτομο.
Είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η σχέση και άλλο η συμβίωση. Άλλο η συμβίωση και άλλο η εμπλοκή συγγενικών προσώπων μέσα στη σχέση όπως γίνεται στο γάμο. Άλλο να βγαίνω ραντεβού και άλλο να κοιμάμαι κάθε μέρα μαζί με τον –ην σύντροφό μου. Άλλο να μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά και άλλο να αναλάβω την ολική ευθύνη να αναθρέψω τα δικά μου παιδιά. Είναι σημαντικό να ξέρω ότι για να ζήσω με έναν άνθρωπο πιο σπουδαίο από το να είμαι ερωτευμένος με τον-ην σύντροφό μου είναι να μπορώ να αντέχω τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και να διαχειρίζομαι ψύχραιμα τις δύσκολες συμπεριφορές των άλλων.

Αγαπητοί μου φίλοι ο γάμος για τους ευαίσθητους, ευάλωτους και χαμηλών αντοχών ανθρώπους συνήθως δεν είναι απλά μια δύσκολη υπόθεση ... είναι σκέτη πίκρα. Ο κακός γάμος γίνεται ένας μηχανισμός που σκορπίζει θάνατο στους συζύγους, τα παιδιά και το περιβάλλον. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο έρωτας (η υπέροχη αυτή εμπειρία) αλλά το που θα μπορούσε να καταλήξει μερικές φορές ο έρωτας. Ο αληθινά κακός γάμος είναι καλύτερος μόνο από την κόλαση.
Συγχωρέστε με!


ΥΓ
Με αυτά που γράφει ο φίλος Αντώνιος Δημόπουλος συμφωνώ απόλυτα.

Isiliel

Ο Έρωτας είναι πάνω απ' όλα μια διαδικασία αυτογνωσίας, που κανονικά θα έπρεπε να είναι και ο σκοπός για τους Ειδικούς Ψυχικής Υγείας. Όμως αυτοί επιμένουν να μας προστατέψουν από ένα τέτοιο ενδεχόμενο μιας και αυτό εγκυμονεί ανυπέρβλητους κινδύνους.

Click για ανάπτυξη...

Ο έρωτας είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Ο έρωτας είναι ζωή, αφυπνίζει, νοηματοδοτεί και χαροποιεί. Ο ειδικός ψυχικής υγείας σαφώς και επιθυμεί ο θεραπευόμενος να αναλάβει το ρίσκο και να τολμήσει το ερωτικό άνοιγμα. Ειδικά σε περιπτώσεις κατάθλιψης, εσωστρέφειας, συστολής και ανασφάλειας το ερωτικό τόλμημα είναι ουσιαστικό βήμα για την ωρίμανση και την υπαρξιακή ολοκλήρωση. Ο θεραπευτής σε κάποιες περιπτώσεις εκπαιδεύει συστηματικά τον θεραπευόμενο ώστε να αναπτύξει τις απαραίτητες επικοινωνιακές δεξιότητες και την αυτοπεποίθηση που θα του επιτρέψουν να λειτουργήσει και να εκφραστεί ερωτικά. Το κείμενό μου δεν αναφέρεται στον έρωτα γενικά. Το κείμενο εφιστά την προσοχή στους πιθανούς κινδύνους που είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει κάποιος που σχετίζεται με «δύσκολο» σύντροφο. Αφετηρία για τη συγγραφή του κειμένου δεν είναι ο θεωρητικός προβληματισμός ούτε η μελέτη φιλοσοφικών και λογοτεχνικών κειμένων. Αφετηρία είναι η κλινική εμπειρία δύο δεκαετιών καθώς και η παρατήρηση της προσωπικής πορείας φίλων και συγγενών για πολλά πολλά χρόνια. Με την ανάγνωση του κειμένου δεν θα άλλάξει κάτι ουσιαστικό. Η ανάγνωση και η γνώση σπάνια αλλάζουν την πορεία της πρακτικής ζωής. Δεν έγραψα για να αλλάξω ή να σώσω κάποιον. Έχω επίγνωση της δυσκολίας επίτευξης οποιασδήποτε ουσιαστικής ψυχολογικής αλλαγής. Έγραψα απλά χάριν της επικοινωνίας. Για να σπάζει η μοναξιά.

Otto
Κατʼ αρχάς να σε συγχαρώ για την επιλογή του όμορφου nickname και για τον βαθύ προβληματισμό σου. Ίσως θα σκεπτόμουν και εγώ κάπως έτσι αν δεν είχα περάσει μέσα από την Εκκλησία και την άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο και με αναπαύει είναι που δεν μου αναγνωρίζεται κανένα κύρος εξαιτίας του επαγγελματικού μου ρόλου. Μπορούμε να μιλάμε επί ίσοις όροις.

Τελικά έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πράγματα:

Να αντιμετωπίσουμε θανάσιμους κινδύνους για χάρη της έκστασης του Έρωτα ή να κόψουμε τις φλέβες μας από ξενέρωμα και ανία.

Click για ανάπτυξη...

Θυμάμαι μια φράση ... νομίζω του Nietzsche «Αυτός που δεν βάζει χαλινάρια στην καρδιά του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του». Η λύση σε κάθε δίλειμμα συνήθως βρίσκεται στην υπέρβαση της αντίθεσης. Πχ άσπρο ή μαύρο; ... Απόχρωση του γκρίζου.

Οι Ειδικοί Ψυχικής Υγείας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να διδάσκουν τον έρωτα αντί να τον δαιμονοποιούν. Μήπως κάτι τέτοιο όμως, θα υπέσκαπτε τα σαθρά θεμέλια της αστικής κοινωνίας, της οποίας μάλιστα την ταξική στρωμάτωση είναι σοφό να μην διαταράσσουμε;

Click για ανάπτυξη...

Όπως ανέφερα και προηγουμένως σχολιάζοντας μήνυμα της Isiliel ο θεραπευτής συχνά διδάσκει τον έρωτα και σαφώς δεν τον δαιμονοποιεί. Συχνά όμως αντιμετωπίζει περιστατικά βαθειάς απογοήτευσης και κατάθλιψης που ξεκινούν από ερωτική απογοήτευση και έντονες δυσκολίες σε σχέσεις συμβίωσης. Ο θεραπευτής (και ο ποιμένας) έχει το δυσβάσταχτο προνόμιο να παρακολουθεί τα παρσκήνια. Εκεί πίσω και πέρα από τα φώτα και τους ρόλους παλεύει με τις αόρατες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Γι αυτό καμιά φορά τα σχόλιά του είναι δυσάρεστα, γι αυτό καμιά φορά ακούγεται ο λόγος του βαρύς.

Και δυο λόγια για τον υπέροχο στίχο του Παύλου Σιδηρόπουλου:
Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά, διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα...

Click για ανάπτυξη...

Τα «στεγανά του εγώ» είναι οι συντεταγμένες του καθωσπρεπικού εαυτού μας. Τα όσα νομίζουμε για εμάς, τα όσα πιστεύουμε, τα όσα μας θεμελιώνουν και μας προσδιορίζουν. Η πρέζα «διαλύει» όλα τα δεδομένα, σε απογυμνώνει και σε σκοτώνει. Σε φέρνει αντιμέτωπο με το μηδέν. Ο μοναχός ζει κάτι κάτι ανάλογο. Εγκαταλείπει όλα τα κοινωνικά και ψυχολογικά θεμέλια της ύπαρξής του ... πεθαίνει κατά κόσμον ... και ζει εν Χριστώ. Διαλύει τη ζωή του όχι όμως σε κάποια μαύρη φλέβα αλλά στο αίμα του αναστημένου Χριστού. Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τελειωμένο πρεζάκια και στον άγιο μοναχό είναι ότι ο πρώτος τρέφεται υπαρξιακά μόο από την ηρωίνη ενώ ο μοναχός τρέφεται υπαρξιακά μόνο από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κατά κόσμον είναι και οι δύο απόλυτα αποτυχημένοι.

Ευχαριστώ και τον Ανδρέα για το υψηλής αισθητικής μήνυμά του. Σπανίζει τόση ομορφιά συμπυκνωμένη σε ένα μήνυμα.

Θα ήθελα να διευκρινήσω ότι το κείμενο δεν αναφέρεται σε μια οποιοαδήποτε σχέση αλλά σε σχέση με δύσκολο σύντροφο.


Isiliel

"Το πρόβλημα, για μένα, είναι πως σε μια εποχή που βομβαριδιζόμαστε με μηνύματα φόβου από παντού έχουμε ανάγκη τον έρωτα"!

Click για ανάπτυξη...

Νομίζω ότι μόνο οι ειδικοί ψυχικής υγείας και οι γονείς εφιστούν την προσοχή στο ερωτικό ζήτημα.

"Ξεκινάμε τις σχέσεις μας με τη βεβαιότητα ότι κάτι θα στραβώσει και τελικά συνήθως στραβώνει... "

Click για ανάπτυξη...

Νομίζω ότι στην αρχή λόγω του ενθουσιασμού τα ελπίζουμε όλα τέλεια ... μετά προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα και απογοητευόματε. Θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος έρωτας που να μην καταλήγει σε απογοήτευση. Εντάξει μη βαράτε

"Δεν έχουμε αφήσει τίποτα εξιδανικευμένο για τους νέους να πιστέψουν...
Μήπως γι' αυτό καταλήξαμε σε φαινόμενα όπως αυτό των Emo? "

Click για ανάπτυξη...

Μα σε τι να πιστέψουν; Στον Έρωτα; Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζεται να προστατευτούν από τον έρωτα και όχι να τον πιστεψουν. Η επιφύλαξη σώζει ζωές. Στο λέει κάποιος που έφαγε επανειλλημένως το κεφάλι του παρασυρόμενος από την ερωτική παρόρμηση και έκσταση. Και ακόμη κάποιος που ξέρει πως έτσι και αλλοιώς δεν θα τον ακούσεις.