EnnisDelMar!
Δραστήριο μέλος
Η EnnisDelMar! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Διαιτητής. Έχει γράψει 768 μηνύματα.
09-04-14
00:59
Αυτό που λες όμως είναι πολύ γενικόλογο και επίσης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί απ'την μιά στιγμή στην άλλη. Ουσιαστικά δηλαδή δεν αποτελεί (άμεση) λύση του προβλήματος και είναι κάτι που χρειάζεται δεκαετίες για να πραγματοποιηθεί (αν δηλαδή μπορεί να πραγματοποιηθεί). Αυτό που σε ρωτάω εγώ είναι αν έχεις να προτείνεις κάτι μετά την καταστροφή των απάνθρωπων φυλακών. Έχεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
EnnisDelMar!
Δραστήριο μέλος
Η EnnisDelMar! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Διαιτητής. Έχει γράψει 768 μηνύματα.
08-04-14
10:43
Τη φυλακή τη θεωρώ ένα απ' τα πιο αρρωστημένα οικοδομήματα που συνέλαβε ο ανθρώπινος νους. Είναι μια σχολή εγκλήματος, που όχι μόνο δεν αποτελεί προθάλαμο του σωφρονισμού, αλλά αντίθετα στροφή 180 μοιρών απ' αυτόν. Ένας τάφος νεκροζώντανων ανθρώπων, που τους καταστρέφει σωματικά και κυρίως, ψυχολογικά. Ο χρόνος περνά βασανιστικά αργά. Χάνει τη σημασία του. Κάθε ώρα μοιάζει με την προηγούμενη και την επόμενη, καθώς δεν υπάρχουν γεγονότα να τις σημαδέψουν. Η πρώτη περίοδος της προσαρμογής είναι και η πιο μαρτυρική, καθώς μεσολαβεί μια απότομη μετάβαση απ' τους τρελούς ρυθμούς της έξω ζωής στο νεκρό χρόνο της φυλακής. Το πιο δύσκολο στην αρχή, είναι ότι σκέφτεσαι ακόμα σαν ελεύθερος άνθρωπος, αλλά ζεις φυλακισμένος. Η αίσθηση ότι δεν μπορείς απλά να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις, κάνει τους τοίχους της φυλακής να σε πνίγουν. Κι εδώ είναι ένας βασικός ρόλος της φυλακής: να καταστρέψει κάθε σφυγμό ζωής, να νεκρώσει το σώμα σου μαζί με κάθε ίχνος θέλησης για οποιαδήποτε προοπτική διεκδίκησης, να σε μετατρέψει σε έναν ζωντανό νεκρό που θα περιμένει καρτερικά την απελευθέρωση ή το θάνατο.
Μέσα σ' αυτό το αρρωστημένο καθεστώς, στο οποίο προστίθενται τα ψυχοφάρμακα και η πρέζα σε υπεραφθονία (σε αντίθεση με τη έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όπου τα πάντα θεραπεύονται με depon), οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί απ' τους δεσμοφύλακες, οι εκδικητικές μεταγωγές οποιουδήποτε επιδεικνύει αγωνιστική διάθεση, οι συνεχείς εισβολές πάνοπλων ΕΚΑΜιτων που μετατρέπουν τα κελιά σε βομβαρδισμένα τοπία, καταστρέφοντας προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων... σ' αυτό λοιπόν το αρρωστημένο καθεστώς, ο κρατούμενος καλείται να διατηρήσει ακέραιο το μυαλό του και την ψυχική του υγεία. Ένας αγώνας επίπονος, καθημερινός, και σε περιπτώσεις απομονώσεων, ατομικός.
Παρόλα αυτά, και επιπλέον παρά την αρχιτεκτονική αναβάθμιση των φυλακών στο πέρασμα των χρόνων, που καθιστά ευκολότερη την πλήρη επιτήρηση των κρατουμένων, παρά τον εξοπλισμό με κάμερες, παρά την απομόνωση των κρατουμένων για μεγάλο μέρος της μέρας από εξωτερικά ερεθίσματα της φύσης (ήλιο, βροχή), οι φυλακές δεν κατάφεραν να πετύχουν πλήρως την πολυπόθητη αδρανοποίησή τους. Το πάθος για ελευθερία έκανε πάντα το θαύμα του, βγάζοντάς τους απ' το λήθαργο, με αποτέλεσμα δραπετεύσεις και εξεγέρσεις. Για σημαντικές αιτίες ή ασήμαντες αφορμές, τα κάτεργα καίγονταν, χαρίζοντας ανάσες ελευθερίας στους κρατούμενους.
Απ' την άλλη, το βίωμα μιας διαρκούς καταπίεσης απ' τη μία πλευρά, και η απλόχερη εξουσία που δίνεται απ' την άλλη, ξυπνάει τα πιο απάνθρωπα ένστικτα τόσο των κρατουμένων, όσο και των δεσμοφυλάκων. Ο ανθρωποφύλακας, αποτελεί στα μάτια του κρατούμενου την προσωποποίηση και την πιο άμεση μορφή όλου αυτού του μηχανισμού βίας που δέχεται καθημερινά, γιατί είναι αυτός που με τη φυσική του παρουσία και το κλειδί του, του στερεί την ελευθερία. Είναι λογικό επομένως ένας κρατούμενος να νιώθει μίσος για το δεσμοφύλακά του, και να διψάει για εκδίκηση.
Για να το κλείσω, δεν υπάρχει ούτε ιδανική, ούτε εξανθρωπισμένη φυλακή, όπως δεν υπάρχει ιδανικός και εξανθρωπισμένος βασανισμός. Ούτε στη Γη, ούτε στις φυλακές του Παραδεισοχωρίου. Ένα χρυσό κλουβί δεν παύει να είναι κλουβί. Η φυλακή απ' τη φύση της είναι απάνθρωπη, δεν εξαρτάται απ' το αν οι ανθρωποφύλακες κάνουν καλά τη δουλεία τους (sic!). Δεν επιδέχεται βελτίωσης, παρά μόνο καταστροφής.
_______________________________________________
Το σταματάω εδώ, περιοριζόμενος απλά σε μια κριτική της φυλακής, γιατί αν ανοίξω το κεφάλαιο "πως αντιμετωπίζεις το έγκλημα χωρίς φυλακή", θα πάρει αρκετά ακόμα σε έκταση και είμαι πτώμα.
ΥΓ1. "Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους."
Α. Θεοφίλου.
ΥΓ2. Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας... ,ένα υπέροχο κειμενάκι του Νίκου Ρωμανού.
ΥΓ3. Μιας και γενικά υπάρχει σύγχυση, ο Καρέλι δεν είχε σκοτώσει στο παρελθόν:
Από εδώ
Ωραία αυτά που λες, δεν μας είπες όμως ποιόν τρόπο προτείνεις για την "συυμμόρφωση" ενός εγκληματία;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
EnnisDelMar!
Δραστήριο μέλος
Η EnnisDelMar! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Διαιτητής. Έχει γράψει 768 μηνύματα.
03-04-14
10:44
κορίτσια απαντάω με ένα ποστ και στις 2, νομίζω ότι το επιχείρημα είναι το ίδιο.
Το πείραμα του Stanford δεν το ανέφερα ως αιτιολογικό για την δολοφονία του δεσμοφύλακα, σου επιτρέπει όμως να ερμηνεύσεις κάποιες συμπεριφορές. Το πείραμα του Stanford έδωσε κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα για το πώς η κατανομή της ισχύος μέσα στην φυλακή επιδρά στον ψυχισμό του κρατούμενου και του δεσμοφύλακα, που έχει άμεση σχέση με το θέμα. Θυμάσαι τον κρατούμενο που είχε πάθει νευρικό κλονισμό; Θυμάσαι πώς μέσα σε μια βδομάδα απλοί φοιτητές άρχισαν να εμφανίζουν σαδιστικές συμπεριφορές αναγκάζοντας τον καθηγητή να τερματίσει το πείραμα; Στο ίντερνετ κυκλοφορεί το σημείωμα που έδωσε ο Καρέλι στον δεσμοφύλακα πριν τον σκοτώσει. Δες το και κατανόησε πώς συνδέεται με τα συμπεράσματα του πειράματος. Δες πόσο νοσηρό περιβάλλον είναι η φυλακή. Υπάρχουν σε pdf επίσης πολλές κοινωνιολογικές διατριβές που εκθέτουν ανάλογα συμπεράσματα σχετικά με το πείραμα.
Οσον αφορά την συμμετοχή των φοιτητών, αν απλοί φοιτητές άρχισαν να εμφανίζουν νοσηρές συμπεριφορές μέσα σε μια βδομάδα σκέψου τι γίνεται σε πραγματικές συνθήκες!
Για τον Καρέλι συγκεκριμένα, ξέρω ότι είχε καταδικαστεί για ανθρωποκτονία και ένοπλη ληστεία. Το πώς γεννάται η εγκληματικότητα σε μια κοινωνία είναι μεγάλο ζήτημα και δεν λύνεται με την φυλάκιση, αυτό έχει αποδειχθεί στην πράξη. Δεν θα το τραβήξω θεωρητικά γιατί δεν έχω το χρόνο, θα πω μόνο ότι ο Καρέλι είχε σκοτώσει γι' αυτό και ήταν στη φυλακή. Η δουλειά του δεσμοφύλακα όμως ως σωφρονιστικού οργάνου τυπικά είναι η επιτήρηση και η εξασφάλιση της ομαλότητας μέσα στην φυλακή, όχι η σωματική και ψυχική εξόντωση των φυλακισμένων. Πάραυτα κάθε άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με το θέμα, γνωρίζει ότι οι δεσμοφύλακες στην πραγματικότητα εκτελούν ρόλο βασανιστών. Κι αυτό όπως απέδειξε το πείραμα, είναι ψυχολογικά αναπόφευκτο, γιατί η ίδια η φυλακή λειτουργεί σαν πεδίο μάθησης για την βαθμιαία κακοποίηση εκ μέρους του θύτη. Αυτά είναι κοινωνιολογικά συμπεράσματα, δεν τα έβγαλα απ΄το μυαλό μου. Είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που προσωπικά είμαι κατά της φυλάκισης.
Οι ατομικές ευθύνες ποτέ δεν αναιρούνται. Συμμετείχε ή όχι σε έναν μηχανισμό εξόντωσης; Ηταν ή όχι αναμενόμενο ότι κάποιος κάποια στιγμή θα έπαιρνε εκδίκηση; Ηταν υπεύθυνος συνεπώς για την προσωπική του συμμετοχή σε αυτά που συμβαίνουν μέσα στις φυλακές.
Νομίζω ότι ο Καρέλι φυλακίστηκε για απόπειρα δολοφονίας ενός ηλικειωμένου ζευγαριού, πράγμα που διέπραξε μετα την πρώτη του φυλάκιση. Εμένα αυτό μου δείχνει ότι απο μόνος του δεν είχε κάποια διάθεση συμμόρφωσης. Σαφώς δεν σημαίνει ότι έπρεπε να τον βασανίζουν στην φυλακή οι σοφρωνιστικοί υπάλληλοι ούτε να τον σκοτώσουν αργότερα (βέβαια αφου κατανοείς τον 3ο νόμο του Νεύτωνα δηλαδή αυτόν της δράσης-αντίδρασης που αναφέρθηκες πριν, πώς γίνεται να μην κατανοείς το γεγονός ότι οι σοφρωνιστικοί υπάλληλοι τον σκότωσαν ως αντίδραση στον θάνατο συναδέλφου τους; ). Ο ρόλος τον σωφρονιστικών υπαλλήλων (θα έπρεπε να) είναι πολύ περιορισμένος. Ωστόσο και παρότι δεν πιστεύω ότι ο Τσιρώνης ήταν σωστός, με προβληματίζει το γεγονός ότι οι συγκρατούμενοι του Καρέλι δεν εστίασαν στο γεγονός ότι ήταν βασανιστής και απλά το ανέφεραν.
Και έρχεται η ερώτηση μου: Ας θεωρήσουμε ότι βρισκόμαστε στις φυλακές του Παραδεισοχωρίου και ότι δεν ισχύει το πείραμα του Stanford. Όλοι κάνουν την δουλειά τους όπως πρέπει. Για ποιό λόγο θεωρείς ότι δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος η φυλάκιση ενός εγκληματία; Επίσης, εσύ τι θα πρότεινες να γίνεται για άτομα που εκδηλώνουν εγκληματικές συμπεριφορές και δράσεις (όχι στο Παραδεισοχώρι, και για μέρη που ισχύει το πείραμα του Stanford)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.