Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-09-09
13:42
i don't like πολλα φρου φρου, αρωματα , λουλουδικα . δεν μπορω το πολυ μπλα μπλα με βαρυκδουπες δηλωσεις. σιχαινομαι τις υποσχεσεις και την υποκρισια.
Σιχαίνεσαι τις ρομαντικές εκδηλώσεις, μάλλον γιατί μέχρι τώρα φάνηκαν φρούδες και υποκριτικές. Αν όμως δεν σταθείς απέναντί τους με καθαρό βλέμμα, αν δεν αντιμετωπίσεις κάθε νέα αγάπη απαλλαγμένη από τις εμπειρίες του παρελθόντος, δε πρόκειται ποτέ να ζήσεις μια γνήσια ρομαντική στιγμή και υπεύθυνη θα είσαι εσύ γι' αυτό, μόνο και μόνο επειδή δεν θα την αφήσεις να συμβεί κρίνοντάς την εκ των προτέρων υποκριτική.
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, έχουμε την τάση να ακυρώνουμε κάθε ρομαντική στιγμή που προηγήθηκε όταν μια σχέση πάρει την κάτω βόλτα ή φτάσει στο τέλος της.
"Αφού τώρα με εγκαταλείπεις, κάθε μορφή τρυφερότητας που μου έδειξες ήταν ψεύτικη."
Κάπως έτσι φαίνεται να σκεφτόμαστε, ακυρώνοντας τη δύναμη της στιγμής.
Έχω χαρακτηριστεί πολλάκις ως υπερβολικά ρομαντική, σε κάθε πτυχή της ζωής μου και έχω φάει τα μούτρα μου άλλες τόσες. Ενδιάμεσα βέβαια έχω αφεθεί σε ρομαντικές εκδηλώσεις που την ώρα που συνέβαιναν ήταν πραγματικές, αφού έτσι τις ένιωθα κι έτσι καθρεφτίζονταν στα μάτια των συντρόφων μου.
Αυτές οι μεμονωμένες στιγμές ρομαντισμού, αξίζουν την επιπολαιότητα της ευπιστίας, αφού δίνουν χαρά καθώς συμβαίνουν.
Χρειάζεται να ρισκάρεις για κάποια πράγματα, για να σου δοθεί η ευκαιρία να τα ζήσεις... για να βρεθείς αγκαλιά με τον καλό σου, κάτω απ' τη βροχή, και να μην υπάρχει γύρω τίποτ' άλλο πέρα απ' την αγάπη σας... (Σκέψου από μέσα της εκείνη η κοπέλα να σκεφτόταν: "Ναι καλά, υποκριτή... ")
Και για να ελαφρύνω και λίγο το κλίμα, θυμάμαι καθώς έπεφταν οι ρομαντικοί τίτλοι τέλους σε μια ταινία στο σινεμά, όπου ο πρωταγωνιστής είχε επιτέλους σμίξει με την αγαπημένη του και χέρι-χέρι αγνάντευαν το ηλιοβασίλεμα, γύρισα στη φίλη μου και της είπα:
"Μετά (το ηλιοβασίλεμα και τις γλύκες που βλέπαμε στην οθόνη) γύρισαν σπίτι τους στη μίζερη ζωή τους, εκείνος τη μάλωνε για τις δουλειές του σπιτιού και την παραμελούσε κι εκείνη πάντα ατημέλητη, γκρίνιαζε για την κακή της μοίρα με τα μπικουτί και τη ρόμπα"...
Περιττό να σας πω ότι μας άκουσε όλο το σινεμά...
That's life people!
Υ.γ.: Η ταινία ήταν το Great Expectations
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.