lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
09-04-14
01:40
Αυτό που λες όμως είναι πολύ γενικόλογο και επίσης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί απ'την μιά στιγμή στην άλλη. Ουσιαστικά δηλαδή δεν αποτελεί (άμεση) λύση του προβλήματος και είναι κάτι που χρειάζεται δεκαετίες για να πραγματοποιηθεί (αν δηλαδή μπορεί να πραγματοποιηθεί). Αυτό που σε ρωτάω εγώ είναι αν έχεις να προτείνεις κάτι μετά την καταστροφή των απάνθρωπων φυλακών. Έχεις;
Εξαρχής είπα ότι θα αναφέρω πολύ συνοπτικά κάποιες σκέψεις, όπως και ότι δεν έχω κάποια μαγική συνταγή.
Και προφανώς δεν μπορεί να γίνει απ' τη μία στιγμή στην άλλη. Αλλά τι ακριβώς θες να προτείνω για μετά, δεν κατάλαβα. Στο πως θα αντιμετωπίζεται το έγκλημα? Έκανα μια μικρή αναφορά σε κάποιες αιτίες που οδηγούν στο έγκλημα, και είπα ότι αυτές πρέπει να προσεχθούν, ώστε αυτό να αποτραπεί ή να περιοριστεί. Μετά όταν ένα φαινόμενο είναι περιορισμένο, αντιμετωπίζεται ευκολότερα. Το πως, θα φανεί στην πράξη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lowbaper92
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο lowbaper92 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,504 μηνύματα.
05-04-14
00:22
Τη φυλακή τη θεωρώ ένα απ' τα πιο αρρωστημένα οικοδομήματα που συνέλαβε ο ανθρώπινος νους. Είναι μια σχολή εγκλήματος, που όχι μόνο δεν αποτελεί προθάλαμο του σωφρονισμού, αλλά αντίθετα στροφή 180 μοιρών απ' αυτόν. Ένας τάφος νεκροζώντανων ανθρώπων, που τους καταστρέφει σωματικά και κυρίως, ψυχολογικά. Ο χρόνος περνά βασανιστικά αργά. Χάνει τη σημασία του. Κάθε ώρα μοιάζει με την προηγούμενη και την επόμενη, καθώς δεν υπάρχουν γεγονότα να τις σημαδέψουν. Η πρώτη περίοδος της προσαρμογής είναι και η πιο μαρτυρική, καθώς μεσολαβεί μια απότομη μετάβαση απ' τους τρελούς ρυθμούς της έξω ζωής στο νεκρό χρόνο της φυλακής. Το πιο δύσκολο στην αρχή, είναι ότι σκέφτεσαι ακόμα σαν ελεύθερος άνθρωπος, αλλά ζεις φυλακισμένος. Η αίσθηση ότι δεν μπορείς απλά να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις, κάνει τους τοίχους της φυλακής να σε πνίγουν. Κι εδώ είναι ένας βασικός ρόλος της φυλακής: να καταστρέψει κάθε σφυγμό ζωής, να νεκρώσει το σώμα σου μαζί με κάθε ίχνος θέλησης για οποιαδήποτε προοπτική διεκδίκησης, να σε μετατρέψει σε έναν ζωντανό νεκρό που θα περιμένει καρτερικά την απελευθέρωση ή το θάνατο.
Μέσα σ' αυτό το αρρωστημένο καθεστώς, στο οποίο προστίθενται τα ψυχοφάρμακα και η πρέζα σε υπεραφθονία (σε αντίθεση με τη έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όπου τα πάντα θεραπεύονται με depon), οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί απ' τους δεσμοφύλακες, οι εκδικητικές μεταγωγές οποιουδήποτε επιδεικνύει αγωνιστική διάθεση, οι συνεχείς εισβολές πάνοπλων ΕΚΑΜιτων που μετατρέπουν τα κελιά σε βομβαρδισμένα τοπία, καταστρέφοντας προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων... σ' αυτό λοιπόν το αρρωστημένο καθεστώς, ο κρατούμενος καλείται να διατηρήσει ακέραιο το μυαλό του και την ψυχική του υγεία. Ένας αγώνας επίπονος, καθημερινός, και σε περιπτώσεις απομονώσεων, ατομικός.
Παρόλα αυτά, και επιπλέον παρά την αρχιτεκτονική αναβάθμιση των φυλακών στο πέρασμα των χρόνων, που καθιστά ευκολότερη την πλήρη επιτήρηση των κρατουμένων, παρά τον εξοπλισμό με κάμερες, παρά την απομόνωση των κρατουμένων για μεγάλο μέρος της μέρας από εξωτερικά ερεθίσματα της φύσης (ήλιο, βροχή), οι φυλακές δεν κατάφεραν να πετύχουν πλήρως την πολυπόθητη αδρανοποίησή τους. Το πάθος για ελευθερία έκανε πάντα το θαύμα του, βγάζοντάς τους απ' το λήθαργο, με αποτέλεσμα δραπετεύσεις και εξεγέρσεις. Για σημαντικές αιτίες ή ασήμαντες αφορμές, τα κάτεργα καίγονταν, χαρίζοντας ανάσες ελευθερίας στους κρατούμενους.
Απ' την άλλη, το βίωμα μιας διαρκούς καταπίεσης απ' τη μία πλευρά, και η απλόχερη εξουσία που δίνεται απ' την άλλη, ξυπνάει τα πιο απάνθρωπα ένστικτα τόσο των κρατουμένων, όσο και των δεσμοφυλάκων. Ο ανθρωποφύλακας, αποτελεί στα μάτια του κρατούμενου την προσωποποίηση και την πιο άμεση μορφή όλου αυτού του μηχανισμού βίας που δέχεται καθημερινά, γιατί είναι αυτός που με τη φυσική του παρουσία και το κλειδί του, του στερεί την ελευθερία. Είναι λογικό επομένως ένας κρατούμενος να νιώθει μίσος για το δεσμοφύλακά του, και να διψάει για εκδίκηση.
Για να το κλείσω, δεν υπάρχει ούτε ιδανική, ούτε εξανθρωπισμένη φυλακή, όπως δεν υπάρχει ιδανικός και εξανθρωπισμένος βασανισμός. Ούτε στη Γη, ούτε στις φυλακές του Παραδεισοχωρίου. Ένα χρυσό κλουβί δεν παύει να είναι κλουβί. Η φυλακή απ' τη φύση της είναι απάνθρωπη, δεν εξαρτάται απ' το αν οι ανθρωποφύλακες κάνουν καλά τη δουλεία τους (sic!). Δεν επιδέχεται βελτίωσης, παρά μόνο καταστροφής.
_______________________________________________
Το σταματάω εδώ, περιοριζόμενος απλά σε μια κριτική της φυλακής, γιατί αν ανοίξω το κεφάλαιο "πως αντιμετωπίζεις το έγκλημα χωρίς φυλακή", θα πάρει αρκετά ακόμα σε έκταση και είμαι πτώμα.
ΥΓ1. "Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους."
Α. Θεοφίλου.
ΥΓ2. Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας... ,ένα υπέροχο κειμενάκι του Νίκου Ρωμανού.
ΥΓ3. Μιας και γενικά υπάρχει σύγχυση, ο Καρέλι δεν είχε σκοτώσει στο παρελθόν:
Μέσα σ' αυτό το αρρωστημένο καθεστώς, στο οποίο προστίθενται τα ψυχοφάρμακα και η πρέζα σε υπεραφθονία (σε αντίθεση με τη έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όπου τα πάντα θεραπεύονται με depon), οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί απ' τους δεσμοφύλακες, οι εκδικητικές μεταγωγές οποιουδήποτε επιδεικνύει αγωνιστική διάθεση, οι συνεχείς εισβολές πάνοπλων ΕΚΑΜιτων που μετατρέπουν τα κελιά σε βομβαρδισμένα τοπία, καταστρέφοντας προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων... σ' αυτό λοιπόν το αρρωστημένο καθεστώς, ο κρατούμενος καλείται να διατηρήσει ακέραιο το μυαλό του και την ψυχική του υγεία. Ένας αγώνας επίπονος, καθημερινός, και σε περιπτώσεις απομονώσεων, ατομικός.
Παρόλα αυτά, και επιπλέον παρά την αρχιτεκτονική αναβάθμιση των φυλακών στο πέρασμα των χρόνων, που καθιστά ευκολότερη την πλήρη επιτήρηση των κρατουμένων, παρά τον εξοπλισμό με κάμερες, παρά την απομόνωση των κρατουμένων για μεγάλο μέρος της μέρας από εξωτερικά ερεθίσματα της φύσης (ήλιο, βροχή), οι φυλακές δεν κατάφεραν να πετύχουν πλήρως την πολυπόθητη αδρανοποίησή τους. Το πάθος για ελευθερία έκανε πάντα το θαύμα του, βγάζοντάς τους απ' το λήθαργο, με αποτέλεσμα δραπετεύσεις και εξεγέρσεις. Για σημαντικές αιτίες ή ασήμαντες αφορμές, τα κάτεργα καίγονταν, χαρίζοντας ανάσες ελευθερίας στους κρατούμενους.
Απ' την άλλη, το βίωμα μιας διαρκούς καταπίεσης απ' τη μία πλευρά, και η απλόχερη εξουσία που δίνεται απ' την άλλη, ξυπνάει τα πιο απάνθρωπα ένστικτα τόσο των κρατουμένων, όσο και των δεσμοφυλάκων. Ο ανθρωποφύλακας, αποτελεί στα μάτια του κρατούμενου την προσωποποίηση και την πιο άμεση μορφή όλου αυτού του μηχανισμού βίας που δέχεται καθημερινά, γιατί είναι αυτός που με τη φυσική του παρουσία και το κλειδί του, του στερεί την ελευθερία. Είναι λογικό επομένως ένας κρατούμενος να νιώθει μίσος για το δεσμοφύλακά του, και να διψάει για εκδίκηση.
Για να το κλείσω, δεν υπάρχει ούτε ιδανική, ούτε εξανθρωπισμένη φυλακή, όπως δεν υπάρχει ιδανικός και εξανθρωπισμένος βασανισμός. Ούτε στη Γη, ούτε στις φυλακές του Παραδεισοχωρίου. Ένα χρυσό κλουβί δεν παύει να είναι κλουβί. Η φυλακή απ' τη φύση της είναι απάνθρωπη, δεν εξαρτάται απ' το αν οι ανθρωποφύλακες κάνουν καλά τη δουλεία τους (sic!). Δεν επιδέχεται βελτίωσης, παρά μόνο καταστροφής.
_______________________________________________
Το σταματάω εδώ, περιοριζόμενος απλά σε μια κριτική της φυλακής, γιατί αν ανοίξω το κεφάλαιο "πως αντιμετωπίζεις το έγκλημα χωρίς φυλακή", θα πάρει αρκετά ακόμα σε έκταση και είμαι πτώμα.
ΥΓ1. "Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους."
Α. Θεοφίλου.
ΥΓ2. Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας... ,ένα υπέροχο κειμενάκι του Νίκου Ρωμανού.
ΥΓ3. Μιας και γενικά υπάρχει σύγχυση, ο Καρέλι δεν είχε σκοτώσει στο παρελθόν:
Από εδώΣτη δίκη σε δεύτερο βαθμό στην Χαλκίδα, στις αρχές του 2013, η ποινή του μετατράπηκε από διπλή απόπειρα ανθρωποκτονίας σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Η ποινή του μειώθηκε από τα 20 χρόνια κάθειρξη στα 12.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.