10-05-14
17:25
Σε πάρτι και πήγες με τα λαστιχάκια?????? Τα' θελες και τα' παθες! Κι εγώ φοράω σιδεράκια και λαστιχάκια εδώ και 3 χρόνια αλλά μόνο στο σπίτι.Όταν βγαίνω έξω τα βγάζω!
Και κάπου εδώ κολλάει κι ένα από τα μεγάλα ρεζιλίκια μου.Μία μέρα είχα ξεχάσει να τα βγάλω πριν πάω στο σχολείο και πήγα στο σχολείο με τα λαστιχάκια.Ευτυχώς το αντιλήφθηκα εγκαίρως και πήγα αμέσως στην τουαλέτα να τα βγάλω.Αλλά δεν μπορούσα να τα βγάλω γιατί ήταν άλλο ένα παιδί εκεί και κοιταζόταν στον καθρέφτη.Κι εγώ τι να κάνω για να τα βγάλω;Μπροστά του?Την επόμενη μέρα θα γελούσε όλο το σχολείο μαζί μου.Στάθηκα σε μία γωνία και προσποιήθηκα πως κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο μέχρι να φύγει για να πάω στον καθρέφτη και να τα βγάλω.Το παιδί με κοιτούσε κάπως αλλά τέλος καλό όλα καλά.
Συγνώμη τωρα μιλάς σοβαρά; Απο ποτε έγινε ντροπιαστικό το να φοράς λαστιχακια; Επειδη φορούσα σιδερακια για αρκετα χρονια, τα λαστιχακια τα φορούσα οποτε μου το επέβαλε ο ορθοδοντικός μου, δηλαδη κάθε μερα, χωρις να αισθάνομαι ντροπή ή μειονεκτικά απέναντι στους άλλους. Και στο κατω κατω γιατι να νιώθει κάποιος άσχημα γιατι φοράει λαστιχακια; No offense αλλα αυτο συνεπάγεται πρωτα της χαμηλής αυτοεκτιμησης που διαθέτει κάποιος. Ακούς εκει θα ντροπώ που φόραω και λαστιχακια. Και ετσι για την ιστορια, κανεις πλέον δεν θυμάται τα σιδερακια (μαζι με τα λαστιχακια) που φορούσα επι 5 χρονια και το χαμόγελο μου ειναι αφοπλιστικό. Μετα αφου έβγαλα τα σιδερακια λες και εχω καταπιεί κρεμαστρα ειμαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
09-05-14
20:33
Πενθήμερη Αθηνα, τελευταίο βράδυ και 6 η ώρα μόλις είχαμε γυρίσει απο Σαμπάνη. 6:30 άνοιγε το εστιατόριο για πρωινό οποτε ειχα σκοπό να κάτσω μέχρι εκείνη την ώρα και μετα να το πάρω σερί μέχρι τις 11.
Σκηνικό 1ο: Απο εμάς κανεις δεν είχε πέσει για ύπνο. Σε κατι παραδίπλα δωμάτια ήταν ενα άλλο σχολειο και δεν είχαν κλείσει και αυτα μάτι. Εμείς ωστόσο ψάχναμε να κάνουμε καμία καινούργια γνωριμία. Οποτε οπως καθόμασταν στους καναπέδες, βγαίνουν 4 κορίτσια και μας κανουν νόημα να παμε απο κει. Εγω η έξυπνη και παντα κοινωνική λέω, ελάτε παμε, οποτε ακολούθησαν ακομη 2 κοπελες. Ωστόσο δεν ήμουνα σίγουρη απο ποιο δωμάτιο είχαν βγει, εννοω πόρτα οποτε το ένστικτο μου με οδήγησε. Η μια χτυπούσε σιγα την πόρτα, η αλλη φιλούσε τσίλιες και εγω με σιγανη φωνη ( τπ ζώον ), έλεγα: "ελάτε κορίτσια, ανοίξτε! Εμείς ειμαστε."
Η πόρτα ανοίγει και.. God ήταν η πενήνταχρονη καθηγήτρια της η οποια γυρνάει και μας λέει με αυστηροί ύφος: "ψάχνετε κάποιον σε λαθος δωμάτιο;" Οκ ηθελα απλα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
2ο σκηνικό: Αφου φόρεσα τις άνετες και πορτοκαλί πυζαμες μου και με αυτα και με εκείνα έφτασε 7 η ώρα, άρχισα να ρωτάω ποιος ειναι ια πρωινό. Μαζευτήκαμε πέντε άτομα και πήγαμε. Όλοι οι άλλοι με κανονικα ρούχα, εγω με τις πορτοκαλί τις ωραίες τις πυζαμες που χαν λουλούδακια . Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ στο λόμπυ, και περιμενε μια αλλη γυναικα για να παει πανω. Με βλέπει, μου λέει, μπράβο κοπελα μου, ωραια εισαι και άρχισε να γελάει. Ευχαριστω πολυ να στε καλα της λέω, γιατι εγω δεν τα νιωθω καθόλου κατι τετοια. Μπαίνω μέσα στο εστιατόριο, είχε 10 άτομα εδω και εκει, αρπάζω ενα πιάτο και παω στο μπουφέ. Με πλησιάζει με διακριτικό τροπο ενας υπάλληλος και μου λέει: "Δεν επιτρέπεται να φοράς πυζαμες εδω." και του λέω: "Επειδη δεν εχει τοσο κοσμο τωρα, και θα κανω και μονο 5 λεπτα γινεται να με αφήσετε να καθησω;" Καλώς μου λέει και συνέχισα να γεμίζω το πιάτο μου. Τι το θέλα; Μέσα σε ενα λεπτό μπήκαν μέσα 30 κινέζοι, μπούγιο μιλαμε, και με κοιτούσαν με περιέργεια. Έρχεται ο υπάλληλος ξανά, και μου λέει: "τωρα ομως πρεπει να φύγεις, εχεις γινει θεάμα", τα παιδια απο διπλα να εχουν λυθεί στο γέλιο και εγω να θέλω να φάω. Τελικα πηγα άλλαξα και ξανά κατέβηκα.
Σκηνικό 1ο: Απο εμάς κανεις δεν είχε πέσει για ύπνο. Σε κατι παραδίπλα δωμάτια ήταν ενα άλλο σχολειο και δεν είχαν κλείσει και αυτα μάτι. Εμείς ωστόσο ψάχναμε να κάνουμε καμία καινούργια γνωριμία. Οποτε οπως καθόμασταν στους καναπέδες, βγαίνουν 4 κορίτσια και μας κανουν νόημα να παμε απο κει. Εγω η έξυπνη και παντα κοινωνική λέω, ελάτε παμε, οποτε ακολούθησαν ακομη 2 κοπελες. Ωστόσο δεν ήμουνα σίγουρη απο ποιο δωμάτιο είχαν βγει, εννοω πόρτα οποτε το ένστικτο μου με οδήγησε. Η μια χτυπούσε σιγα την πόρτα, η αλλη φιλούσε τσίλιες και εγω με σιγανη φωνη ( τπ ζώον ), έλεγα: "ελάτε κορίτσια, ανοίξτε! Εμείς ειμαστε."
Η πόρτα ανοίγει και.. God ήταν η πενήνταχρονη καθηγήτρια της η οποια γυρνάει και μας λέει με αυστηροί ύφος: "ψάχνετε κάποιον σε λαθος δωμάτιο;" Οκ ηθελα απλα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
2ο σκηνικό: Αφου φόρεσα τις άνετες και πορτοκαλί πυζαμες μου και με αυτα και με εκείνα έφτασε 7 η ώρα, άρχισα να ρωτάω ποιος ειναι ια πρωινό. Μαζευτήκαμε πέντε άτομα και πήγαμε. Όλοι οι άλλοι με κανονικα ρούχα, εγω με τις πορτοκαλί τις ωραίες τις πυζαμες που χαν λουλούδακια . Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ στο λόμπυ, και περιμενε μια αλλη γυναικα για να παει πανω. Με βλέπει, μου λέει, μπράβο κοπελα μου, ωραια εισαι και άρχισε να γελάει. Ευχαριστω πολυ να στε καλα της λέω, γιατι εγω δεν τα νιωθω καθόλου κατι τετοια. Μπαίνω μέσα στο εστιατόριο, είχε 10 άτομα εδω και εκει, αρπάζω ενα πιάτο και παω στο μπουφέ. Με πλησιάζει με διακριτικό τροπο ενας υπάλληλος και μου λέει: "Δεν επιτρέπεται να φοράς πυζαμες εδω." και του λέω: "Επειδη δεν εχει τοσο κοσμο τωρα, και θα κανω και μονο 5 λεπτα γινεται να με αφήσετε να καθησω;" Καλώς μου λέει και συνέχισα να γεμίζω το πιάτο μου. Τι το θέλα; Μέσα σε ενα λεπτό μπήκαν μέσα 30 κινέζοι, μπούγιο μιλαμε, και με κοιτούσαν με περιέργεια. Έρχεται ο υπάλληλος ξανά, και μου λέει: "τωρα ομως πρεπει να φύγεις, εχεις γινει θεάμα", τα παιδια απο διπλα να εχουν λυθεί στο γέλιο και εγω να θέλω να φάω. Τελικα πηγα άλλαξα και ξανά κατέβηκα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-04-14
14:27
τα παραλιγο ρεζιλικια πιανονται?
Tσικνοπεμπτη..ειμαι ντυμενη εγγυος (υπερπαραγωγη)..η παρεα μου να μου λεει μην πινεις, δεν κανει για το παιδι...δεν τους ακουω πινω λιγο ακομα..και αποφασιζω περηφανα να εξομολογηθω αιωνια αγαπη στην Χαρουλα (my crash ..τoν θυμαστε? ) εγω αποφασισμενη να τρεχω πανω κατω στο μαγαζι να τον βρω, να ρωταω τους φιλους του..αφαντος ..τελικα εμαθα οτι ηταν λιωμα και τον συμμαζεψαν σπιτι του..παλι καλα να λεμε..που πας ρε καραμητρο να κανεις ερωτικη εξομολογηση με την κοιλαρα και την παντουφλα-τσοκαρο. ?
Χαλάλι τόσος αγώνας για την Χαρούλα πια!! Να μας κρατας ενημερους για τις εξελιξεις!!
Οn:
Πριν μια βδομάδα μιλούσα στο τηλέφωνο με τον καθηγητή της χημείας στο σχολείο και μου έκαναν πλάκα. Δεν ήξερα με ποιον μιλούσα οπότε εγώ του έλεγα πολλές βλακειες. Στο τέλος του λέω: ποιος είσαι εσύ ρε γαμώτο που μιλάς και χωριάτικά; ΟΚ!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-12-13
16:30
σου ευχομαι μεχρι το τελος της χρονιας να κατακτησεις την καρδια του
Χαχα ευχαριστώ! Γιατι κάτι τετοια θα χουμε να θυμόμαστε απο το σχολειο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-12-13
12:41
Στο σχολειο μας , μιας που φέτος η πρωτη λυκειου κανει καλλιτεχνικά, εχουν φέρει έναν καθηγητή ο οποίος εχει τελειώσει την καλών τεχνών, διορισμένος και ειναι απλά κουκλος. Επειδή ειναι και ο νεότερος εκει, μαζεύονται ολα τα μικρά απο γύρω και πάω και γω καμία φορά αλλα δυστυχώς δεν μου δίνει σημασία.. Μαζι με τα παιδια έκαναν ενα πίνακα αφηρημένης τέχνης και ήταν μονος του στο διάλειμμα και τον κοιτούσε. Λέω αυτο ειναι πάω και εγω τωρα απο διπλα του. Πηγαίνω, κοιτάζω τον πίνακα, κοιτάζω αυτόν και του λέω: και εγω της αφηρημένης τέχνης είμαι! Γύρισε με κοίταξε, και σηκώθηκε και έφυγε. Φ*κ λέω δεν πειράζει αλλη φορά. Μια επόμενη μερα είμασταν μαζι με τα παιδια στο διάλειμμα και ξέρουν οτι τον τριγυρναω! Και τους λέω: Πάω μα ακολουθήσω τον έρωτα, ξεκίνησα λοιπόν και τον ακολούθησα, ήμουνα απο πίσω σε απόσταση αναπνοής. Ενώ περπατουσα μου απέσπασε κάτι την πρόσοχη και τον πατησα τον άνθρωπο. Ωχ συγνώμη του λέω κύριε δεν το ήθελα κτλ κτλ δεν προσεχα. Ρεζίλι έγινα. Τέλος πάντων δεν παραιτούμαι απο τον αγώνα!
Χαχα
Χαχα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-04-12
23:58
χαχα αυτή και αν θα κοιτούσε <-- έτσι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-04-12
23:40
Είμασταν μέσα στο μέτρο εγώ η αδερφη μου και αλλά 3 ξαδέρφια μου.
Εγώ με την μια από τις ξαδερφες μου αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλακιτσα στην αδερφη μου της οποίας το ρεζιλίκι δεν της παει καθόλου (εμάς πάλι μας παει και μας φέρνει. )
Ξέραμε λοιπόν ότι αν κάναμε κάτι στην αδερφη μου μπροστά στο γεμάτο μέτρο θα ένιωθε ντροπιασμένη και συνεπώς ρεζιλεμενη.
Που λέτε λοιπόν ανοίγουν οι πόρτες μπαίνουμε μέσα στην αμαξοστοιχία και ξεκινάμε! Μοναχα οι παράξενοι ήχοι των σιδηρογραμικων γραμμών ακουγόταν και τα πρόσωπα όλων ήταν κάπως <--έτσι.
Αυτή την ηρεμια έρχεται να διαταράξει η φωνή της ξαδερφης μου η οποία κοιτάζει την αδερφη μου με ένα απορημένο βλέμμα και την ρωτάει φωναχτά: " Καλα ρε Βασούλα από ποτέ εχεις να λουσεις τα μαλλιά σου; "
Η αδερφη μου να έχει μεινει κάγκελο και όλοι οι επιβάτες να την κοιτάνε έτσι!
Εγώ δε δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.. Θα με κοιτούσαν οι ανθρωποι και θα ελεγαν τι γελάει αυτό το καθυστερημένο.
Χαχα περιττό να πω οτο η αδερφη μοη δεν μας μιλούσε για τις 2 επόμενες μέρες..
Δεν ήταν δικό μου το ρεζιλίκι αλλά εγω με τις φαινες μου ιδέες το προκάλεσα! Ελπίζω να πιάνεται!
Εγώ με την μια από τις ξαδερφες μου αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλακιτσα στην αδερφη μου της οποίας το ρεζιλίκι δεν της παει καθόλου (εμάς πάλι μας παει και μας φέρνει. )
Ξέραμε λοιπόν ότι αν κάναμε κάτι στην αδερφη μου μπροστά στο γεμάτο μέτρο θα ένιωθε ντροπιασμένη και συνεπώς ρεζιλεμενη.
Που λέτε λοιπόν ανοίγουν οι πόρτες μπαίνουμε μέσα στην αμαξοστοιχία και ξεκινάμε! Μοναχα οι παράξενοι ήχοι των σιδηρογραμικων γραμμών ακουγόταν και τα πρόσωπα όλων ήταν κάπως <--έτσι.
Αυτή την ηρεμια έρχεται να διαταράξει η φωνή της ξαδερφης μου η οποία κοιτάζει την αδερφη μου με ένα απορημένο βλέμμα και την ρωτάει φωναχτά: " Καλα ρε Βασούλα από ποτέ εχεις να λουσεις τα μαλλιά σου; "
Η αδερφη μου να έχει μεινει κάγκελο και όλοι οι επιβάτες να την κοιτάνε έτσι!
Εγώ δε δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.. Θα με κοιτούσαν οι ανθρωποι και θα ελεγαν τι γελάει αυτό το καθυστερημένο.
Χαχα περιττό να πω οτο η αδερφη μοη δεν μας μιλούσε για τις 2 επόμενες μέρες..
Δεν ήταν δικό μου το ρεζιλίκι αλλά εγω με τις φαινες μου ιδέες το προκάλεσα! Ελπίζω να πιάνεται!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.