mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
28-08-10
19:47
Προσωπική μου άποψη στο θέμα της εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι η εμπιστοσύνη αποτελεί αγαθό πολύτιμο για τον καθένα. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να εμπιστευτεί για να γαληνεύει τους εσωτερικούς του δαίμονες. Η εμπιστοσύνη είναι εκείνη που οδηγεί σε μεγάλες φιλίες, των οποίων είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος. Μια ερωτική σχέση μου έχει μεγάλη διάκρεια, μπορεί μεν να ξεκινά από τον έρωτα, αλλά για να φτάσει στην αγάπη πρέπει να αναπτυχθούν δεσμοί αμοιβαίας εμπιστοσύνης απο τους εραστές. Αλλιώς είναι δύο κύκλοι που ακουμπούν ο ένας τον άλλο αλλά ποτέ δεν τον φτάνουν πραγματικά. Ποτέ ο ένας δεν είναι μέρος του άλλου.
Ακριβώς επειδή είναι αγαθό περιούσιο για τον καθένα, δεν θα πρέπει, κατ εμέ να δίνεται απλόχερα και αλόγιστα. Πολλές φορές μπορεί σε μια στιγμή αδυναμίας να εμπιστευτούμε τον λάθος άνθρωπο, και αυτό συνήθως καταλήγει να μας πληγώνει περισσότερο. Η εμπιστοσύνη δύσκολα χτίζεται. Χρειάζεται χρόνος, κόπος και ρίσκο και όλα τα μέρη. Είναι σα να βρίσκεσαι σε ένα βάραθρο και να κάνεις βουτιά χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει στην Άβυσσο.
Όμως δε νομίζω οτι υπάρχει πραγματικά αψεγάδιαστος αυτός ο δεσμός. Ειδικά όταν μιλάμε για πολύ μακρές περιόδους χρόνου, που ο χαρακτήρας του καθενός από τα μέλη αλλάζει, τότε το πιθανότερο είναι οτι κάποιες μικροτριβές υπάρχουν. Επιτρέπεται να πέσεις. Επιβάλλεται όμως να σηκωθείς. Η απογοήτευση είναι μέρος της ζωής, και μία αληθινή για μένα σχέση εμπιστοσύνης είναι εκείνη που καταφέρνει, παρά τις δυσκολίες των καιρών να προσαρμόζεται και να αυτοθεραπεύεται.
Προσωπική μου παρατήρηση, είναι ότι στις μέρες μας υπάρχει ένα διάχυτο κλίμα καχυποψίας. Μάλιστα παρατηρώ ότι όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τόσο πιο καχύποπτοι γίνονται, τόσο περισσότερο, χωρίς λόγο, ιδιαίτερο, κλείνονται στον εαυτό τους. Φοβόμαστε; Έχουμε πληγωθεί τόσες φορές που έχουμε χάσει την πίστη μας; Ίσως είναι που μας βομβαρδίζουν από όλες τις πλευρές για τη ματαιότητα της φιλίας και της αγάπης. Είναι σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Λέμε, μισοαστεία μισοσοβαρά ότι οι ψυχίατροι αποκτούν όλο και περισσότερη δουλειά στις μέρες μας. Μήπως όμως αναλαμβάνουν να καλύψουν τον κενό χώρο στους ανθρώπους που γίνονται σιγά σιγά ανίκανοι να εμπιστευτούν τον οποιονδήποτε; Μήπως η ασφάλεια που παρέχει το ιατρικό απόρρητο λειτουργεί σαν υποκατάστατο της ασφάλειας του να μπορείς να μιλήσεις με κάποιον και να ξέρεις ότι θα σεβαστεί εσένα και τις ανησυχίες σου και δεν θα γίνεις αντικείμενο σχολιασμού;
Άκουσα πρίν λίγο καιρό συζητώντας με μια ξαδερφή μου 12 χρονών την άποψη ότι δεν υπάρχει πραγματική φιλία. Πως μπορούν τόσο νέοι άνθρωποι να φοβούνται να εμπιστευτούν; Αναρρωτιέμαι και ανηχυχώ. Άν τόσο νέα παιδιά σκέφτονται έτσι τώρα, πως θα είναι αργότερα όταν ΘΑ πληγωθούν, όταν ΘΑ απογοητευθούν;
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,
τείχη μεγάλα κι υψηλά
τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι,
τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη.
Διότι πράγματα πολλά
έξω να κάμω είχον
Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη
πως να μην προσέξω...
Αλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν
από τον κόσμον έξω.
Κ.Π. Καβάφης, Τείχη
Φανταστικο το κειμενο σου!!!
Τα σε μπολντ με επιβεβαιωνουν σε οσα πιστευω. Θελει δυναμη και πιστη, πατωμα και σηκωμα. Σε μια σχεση αγαπης, ολα μπορεις να τα ξεπερασεις και για να πιστεψεις σε αυτη την αγαπη, ακομα και για τον πιο δυσπιστο και καχυποπτο ισχυει αυτο, περνα η σχεση απο 1040 κυμματα, με ο,τι αυτο συνεπαγεται.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
28-08-10
15:28
Αν για καποιο λογο χαθει, κλονισθει, δεν πιστευω οτι ειναι γυαλι και δε μπορει να επανελθει, αλλά σιγουρα θα θελει χρονο και δοκιμασιες, ωστε να ξεριζωθει αυτο το "κι αν με προδωσει παλι; " απ το μυαλο μας.
Πολυ ωραιο ''δεν πιστευω οτι ειναι γυαλι'' γιατι πραγματικα με αυτη τη φραση εχω εκνευριστει. Παμε και συγκρινουμε τα αισθηματα με ενα γυαλι, που ναι, δε λεω, ειναι ευθραυστα αλλα ταυτοχρονα κρυβουν δυναμη που το βρωμογυαλο δεν εχει.
Ευχαριστω Λορι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
28-08-10
14:12
Καλημερα! Θα σας επαναφερω εδω με την ελπιδα πως δεν εχει παρατηρηθει το ερωτημα και με την ελπιδα να παρω μερικες απαντησεις επιπλεον, με ενδιαφερει πολυ να δω αποψεις σας
κυριως για φιλικες σχεσειςΑν χαθει η εμπιστοσυνη κι απο τις δυο πλευρες ανακταται? Οταν η ζωη τα φερνει ετσι ωστε δυο ανθρωποι να φτασουν στο σημειο να διαφερουν κατα πολυ μεταξυ τους, μπορουν μετα απο καιρο να χτισουν τη σχεση τους απο την αρχη? Θεωρητικα γνωριζω πως μπορει να συμβει αρκει να θελουν και οι δυο. Οι εμπειριες σας τι απαντουν?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
25-08-10
20:34
Γενικα ειμαι εσωστρεφης ανθρωπος παρα την κοινωνικοτητα μου. Για να με ανοιξει καποιος θα πρεπει να τον εμπιστευτω και να τον θεωρησω ακινδυνο.
Εμπιστευομαι σχετικα δυσκολα και ειμαι απο τους καχυποπτους κι επιφυλακτικους ανθρωπους. Αυτο το παρατηρω χρονια με τα χρονια γιατι παλαιοτερα υπηρξα πιο ανοιχτη σε ακυρα ατομα κι εφαγα τα μουτρα μου. Οχι πως δε μου ξανασυνεβη αργοτερα η δε θα μου ξανασυμβει αλλα τουλαχιστον σημερα εχω την αντοχη αυτομουντζωματος και φτου κι απο την αρχη διορθωσεις. Με την αυτοκριτικη εχω καλες σχεσεις.
Εμπιστευομαι εναν ανθρωπο που ανοιγεται οσο εγω. Λιγο λιγο η φορα παρτιδα και οι δυο. Αυτο εξαρταται το ατομο και το ταιμινγκ μας. Εμπιστευομαι κυριως ατομα εχεμυθα κι οχι επιπολαια. Ατομα που δε με κοιτουν με φθονο, κι εχω γνωρισει τετοια μπολικα, τον οποιο μεταφραζουν ως θαυμασμο κι οχι ατομα αβγαλτα εννοωντας ατομα που τεινουν να κρεμαστουν απο πανω μου. Εμπιστευομαι ατομα δυνατα, που ακουν και σεβονται, ψαγμενα και προσγειωμενα.
Οταν εμπιστευομαι δε φοβαμαι καταρχας πως θακουστω και πως θα φανω. Μπορει να πω κατι που ξερω πως την επομενη στιγμη θα μετανιωσω, ομως ξεροντας πως ο αλλος με ξερει και με καταλαβαινει δε θα με παρεξηγησει. Θαμαι αντελως ανετη και κουλ.
Χανω δυσκολα την εμπιστοσυνη μου κι οταν φυσικα καποιος μου κανει κατι παρα πολυ κακο. Ευτυχως επιλεγω σε γενικες γραμμες καλους τυπους ανθρωπων γυρω μου που δε μου παιζουν βρωμιες. Προφανως το αποφευγω κι εγω δεν το επιτρεπω. Μου χει τυχει να εμπιστευτω συντομα ατομα αμφιβολου ηθικης και ψευτοαπατεωνες που χαν καποιο σκοπο/συμφερον απο μενα, ειτε συναισθηματικο ειτε οικονομικο/υλικο κοκ. Υπαρχουν στη ζωη μου δηλαδη για λιγο και μετα ξουτ συνηθως με κλωτσιες- εχω ενα κακο αλλα βγαινει και σε καλο, ομως κατα κυριο λογο ειναι κακο αλλα με καλες προθεσεις- κανω πειραματα στους ανθρωπους. Προσπαθω να το κανω ανωδυνα φυσικα χωρις να πληγωθει καποιος αλλα το κανω για να τσεκαρω αν αυτος κανει αυτο για μενα με την καρδια του.
Γενικα θεωρω πως με εμπιστευονται και μου ανοιγονται σχετικα ευκολα, δεν ξερω πως αλλα το καταφερνω ισως επειδη ειμαι ειλικρινης και δινω κι εγω εμπιστοσυνη ωστε να παρω λιγο λιγο.Οταν χανεται η εμπιστοσυνη μου υποφερω. Η εμπιστοσυνη για μενα ειναι το Α και το Ω στις σχεσεις. Συμβαινει σπανια κι οταν συμβαινει χανω τη γη. Φιλοσοφω και πλαθω κοσμοθεωριες, διαβαζω περισσοτερο, ψαχνομαι πολυ να βρω το γιατι, γιατι σταματησα να ανοιγομαι, γιατι απομακρυνθηκα συναισθηματικα, τι μου το δημιουργησε και πως. Οταν προκειται για ατομα αγαπης και χρονιες σχεσεις, δεν ψαχνω αυτο που εχασα, αλλου. Δεν αντικαθιστω με λιγα λογια.
Εχω ερωτημα εδω και θα κλεισω με αυτο.
Αν χαθει η εμπιστοσυνη κι απο τις δυο πλευρες ανακταται? Οταν η ζωη τα φερνει ετσι ωστε δυο ανθρωποι να φτασουν στο σημειο να διαφερουν κατα πολυ μεταξυ τους, μπορουν μετα απο καιρο να χτισουν τη σχεση τους απο την αρχη? Θεωρητικα γνωριζω πως μπορει να συμβει αρκει να θελουν και οι δυο. Οι εμπειριες σας τι απαντουν?
Εμπιστευομαι σχετικα δυσκολα και ειμαι απο τους καχυποπτους κι επιφυλακτικους ανθρωπους. Αυτο το παρατηρω χρονια με τα χρονια γιατι παλαιοτερα υπηρξα πιο ανοιχτη σε ακυρα ατομα κι εφαγα τα μουτρα μου. Οχι πως δε μου ξανασυνεβη αργοτερα η δε θα μου ξανασυμβει αλλα τουλαχιστον σημερα εχω την αντοχη αυτομουντζωματος και φτου κι απο την αρχη διορθωσεις. Με την αυτοκριτικη εχω καλες σχεσεις.
Εμπιστευομαι εναν ανθρωπο που ανοιγεται οσο εγω. Λιγο λιγο η φορα παρτιδα και οι δυο. Αυτο εξαρταται το ατομο και το ταιμινγκ μας. Εμπιστευομαι κυριως ατομα εχεμυθα κι οχι επιπολαια. Ατομα που δε με κοιτουν με φθονο, κι εχω γνωρισει τετοια μπολικα, τον οποιο μεταφραζουν ως θαυμασμο κι οχι ατομα αβγαλτα εννοωντας ατομα που τεινουν να κρεμαστουν απο πανω μου. Εμπιστευομαι ατομα δυνατα, που ακουν και σεβονται, ψαγμενα και προσγειωμενα.
Οταν εμπιστευομαι δε φοβαμαι καταρχας πως θακουστω και πως θα φανω. Μπορει να πω κατι που ξερω πως την επομενη στιγμη θα μετανιωσω, ομως ξεροντας πως ο αλλος με ξερει και με καταλαβαινει δε θα με παρεξηγησει. Θαμαι αντελως ανετη και κουλ.
Χανω δυσκολα την εμπιστοσυνη μου κι οταν φυσικα καποιος μου κανει κατι παρα πολυ κακο. Ευτυχως επιλεγω σε γενικες γραμμες καλους τυπους ανθρωπων γυρω μου που δε μου παιζουν βρωμιες. Προφανως το αποφευγω κι εγω δεν το επιτρεπω. Μου χει τυχει να εμπιστευτω συντομα ατομα αμφιβολου ηθικης και ψευτοαπατεωνες που χαν καποιο σκοπο/συμφερον απο μενα, ειτε συναισθηματικο ειτε οικονομικο/υλικο κοκ. Υπαρχουν στη ζωη μου δηλαδη για λιγο και μετα ξουτ συνηθως με κλωτσιες- εχω ενα κακο αλλα βγαινει και σε καλο, ομως κατα κυριο λογο ειναι κακο αλλα με καλες προθεσεις- κανω πειραματα στους ανθρωπους. Προσπαθω να το κανω ανωδυνα φυσικα χωρις να πληγωθει καποιος αλλα το κανω για να τσεκαρω αν αυτος κανει αυτο για μενα με την καρδια του.
Γενικα θεωρω πως με εμπιστευονται και μου ανοιγονται σχετικα ευκολα, δεν ξερω πως αλλα το καταφερνω ισως επειδη ειμαι ειλικρινης και δινω κι εγω εμπιστοσυνη ωστε να παρω λιγο λιγο.Οταν χανεται η εμπιστοσυνη μου υποφερω. Η εμπιστοσυνη για μενα ειναι το Α και το Ω στις σχεσεις. Συμβαινει σπανια κι οταν συμβαινει χανω τη γη. Φιλοσοφω και πλαθω κοσμοθεωριες, διαβαζω περισσοτερο, ψαχνομαι πολυ να βρω το γιατι, γιατι σταματησα να ανοιγομαι, γιατι απομακρυνθηκα συναισθηματικα, τι μου το δημιουργησε και πως. Οταν προκειται για ατομα αγαπης και χρονιες σχεσεις, δεν ψαχνω αυτο που εχασα, αλλου. Δεν αντικαθιστω με λιγα λογια.
Εχω ερωτημα εδω και θα κλεισω με αυτο.
Αν χαθει η εμπιστοσυνη κι απο τις δυο πλευρες ανακταται? Οταν η ζωη τα φερνει ετσι ωστε δυο ανθρωποι να φτασουν στο σημειο να διαφερουν κατα πολυ μεταξυ τους, μπορουν μετα απο καιρο να χτισουν τη σχεση τους απο την αρχη? Θεωρητικα γνωριζω πως μπορει να συμβει αρκει να θελουν και οι δυο. Οι εμπειριες σας τι απαντουν?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.