supar
Νεοφερμένος
Ο supar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Κύπρος (Ευρώπη). Έχει γράψει 37 μηνύματα.
06-08-14
01:38
Παρατηρώ εδώ και καιρό πως σε πολλούς τομείς η παρέα μου με θεωρεί δεδομένο. Ακόμη και τα αστεία μου, ενώ φέρνουν αποτέλεσμα το γέλιο κτλ, στο τέλος αισθάνομαι ότι το αντιμετωπίζουν σαν "ένα από όλα τα γνωστά".
Η εκτίμηση στο πρόσωπο μου δεν δείχνει να έχει θέση ιδιαίτερη, όχι ότι δεν με εκτιμούν σαν πρόσωπο απλώς δεν κρέμεται και κανείς από τα χείλη μου για να ακούσει την άποψη μου κτλ, σε αντίθεση με ένα νέο πρόσωπο που ίσως κατά καιρούς να εμφανιστεί περιστασιακά στη παρέα.
Πολλές φορές θα ήθελα να βρω τον τρόπο να "ξανασυστηθώ" στην παρέα από την αρχή, εάν ξέρετε τι εννοώ.
Βλέπω ότι δεν προκαλώ καν το ενδιαφέρον να ρωτήσουν για μένα εάν πχ έχω κάτι νέο στην καθημερινότητα μου να τους πω ή κάτι. Κατευθείαν στο χαβαλέ την ώρα της συνάντησης και μετά αυτό ήταν, μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε ή αν τύχει καμία κοινή συζήτηση σε social media.
Όλο αυτό με σπρώχνει κάπως να νιώθω ότι θέλω την απομόνωση ή να αντιδρώ μέσα μου με περισσότερη εσωστρέφεια ή προσπάθεια απαγκίστρωσης από αυτήν την παρέα σαν "τιμωρία" προς αυτούς ότι "δήθεν έχω κι άλλους τρόπους να περνώ την ώρα μου μακριά σας αφού είτε είμαι παρών είτε όχι τότε το ίδιο είναι".
Αν θέλαμε να αλλάξουμε την εικόνα μας από το μηδέν σε κάποια άτομα γύρω, πώς θα το πετυχαίναμε αυτό;
Η εκτίμηση στο πρόσωπο μου δεν δείχνει να έχει θέση ιδιαίτερη, όχι ότι δεν με εκτιμούν σαν πρόσωπο απλώς δεν κρέμεται και κανείς από τα χείλη μου για να ακούσει την άποψη μου κτλ, σε αντίθεση με ένα νέο πρόσωπο που ίσως κατά καιρούς να εμφανιστεί περιστασιακά στη παρέα.
Πολλές φορές θα ήθελα να βρω τον τρόπο να "ξανασυστηθώ" στην παρέα από την αρχή, εάν ξέρετε τι εννοώ.
Βλέπω ότι δεν προκαλώ καν το ενδιαφέρον να ρωτήσουν για μένα εάν πχ έχω κάτι νέο στην καθημερινότητα μου να τους πω ή κάτι. Κατευθείαν στο χαβαλέ την ώρα της συνάντησης και μετά αυτό ήταν, μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε ή αν τύχει καμία κοινή συζήτηση σε social media.
Όλο αυτό με σπρώχνει κάπως να νιώθω ότι θέλω την απομόνωση ή να αντιδρώ μέσα μου με περισσότερη εσωστρέφεια ή προσπάθεια απαγκίστρωσης από αυτήν την παρέα σαν "τιμωρία" προς αυτούς ότι "δήθεν έχω κι άλλους τρόπους να περνώ την ώρα μου μακριά σας αφού είτε είμαι παρών είτε όχι τότε το ίδιο είναι".
Αν θέλαμε να αλλάξουμε την εικόνα μας από το μηδέν σε κάποια άτομα γύρω, πώς θα το πετυχαίναμε αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.