Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
11-02-08
09:31
συνέχεια : Τα "Κατά Ιωάννη" ...
Τίθεται ακόμη ένα ερώτημα: το κενό ή ο φόβος φύτρωσε πρώτα στη φυσκο-χημική σύσταση των ανθρώπων; Η δυτική παράδοση βέβαια εγκολπώθηκε κατ' εξοχήν τη βιβλική εκδοχή: «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Αλλά το αν ο «φόβος Κυρίου» έχει ως αρχή του το κατώφλι του κενού, μόνο ο Σωκράτης το ομολόγησε και ο Ιησούς ο Γαλιλαίος το φανέρωσε(δόξασε): «Μακάριοι», οι φτωχοί στο πνεύμα, οι καθαροί στην καρδιά και λοιπά.
Το κενό έχει πρόσοψη φυσική και γι' αυτό υπάρχει στη φύση και όχι έξω απ' αυτή. Ή μήπως ο άνθρωπος δεν είναι φύση; Αν όμως δεν είναι φύση ο άνθρωπος, τότε και όλες οι υπόλοιπες συνέπειες του μηδενός και του απείρου, είναι αφύσικες και «παρά φύσει». Είναι λοιπόν αυτό που εννοούμε (μέχρι σήμερα) ως άνθρωπο, κάτι πράγματι «παρά φύσει»; Μία παρασπονδία, που κάνει τα πράγματα να φθάνουν το πολύ μέχρι το «λίαν καλά» και όχι στο τέλειο; Γιατί τέλειο και «παρά φύσει», μπορεί εν ουρανοίς να ταιριάζουν, αλλά στη φύση, όχι.
Πάντως, «κενό-φόβος-κενό-πίστη-κενό», αποτελεί μία πεντέμυχο διάσταση του ανθρώπινου λογισμικού, αποτέλεσμα της οποίας, καθώς φαίνεται, συνέβη το τυχαίο( γεγονός, η ιστορική προσέγγιση και κοινωνία του «άνδρα» και της «γυναίκας», ως φυσικές προϋποθέσεις αναπαραγωγής «γένους», από δύο άφυλα είδη.
Το κενό που ολοφάνερα βίωσαν μεταξύ τους άνδρας και γυναίκα, κατά τους πειστικά μαρτυρημένους τουλάχιστον ιστορικούς χρόνους, αποτέλεσε το πεδίο όπου ο νόμος της έλξης και της άπωσης δοκίμασε την αντοχή του. Και άντεξε. Μα δεν άντεξαν τα «δύο φύλα» (δύο διαφορετικών ειδών) και ο «ανθρωπότυπος» που γέννησαν, κατά την ιστορική τους αυτή περίοδο. Ήδη στην εποχή μας, εποχή ιδιαίτερη και γόνιμη για ιδιαιτερότητες (και ειδικότητες), βρίθει συμπτωμάτων… του φαινομένου.
Η βιβλική ανθρωπολογία εισάγει το κενό- ως αθωότητα- πρώτα στον «Άνηρ»(άνδρα). Ο Αδάμ μόνος του, είναι «ανήρ»: αυτός που έχει μέσα του αέρα(αήρ). Στον αέρα εκείνο θα πιστέψει ο Θεός («Πιστός ο Θεός»!) και θα συμπεράνει, ότι έφταιγε η μοναξιά του[1]. Κι ο Ίδιος εξάλλου, για άγνωστο (και άχρηστο ανθρώπινα) πόσους χρόνους και καιρούς πριν απ' την Πρώτη Ημέρα, μόνον από μοναξιά είχε βιωμένη πείρα.
Ο Αδάμ λοιπόν ήταν ελαφρόμυαλος από κατασκευής του, κατά τη βιβλική ανθρωπολογία: «διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού[2]». Έμπαζε το μυαλό του, κατά τη γνωστή λαϊκή σοφία( ή πείρα. Κάτι που δεν απέχει από την παραδοχή, ότι πρώτος αυτός απέκτησε κενό «μέσα» του. Ήταν- στον Παράδεισο;- σαν τον αέρα: «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει…αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και που πάει», λέει στον Νικόδημο ο Γαλιλαίος, κατά το Ιωάννου, κεφάλαιο γάμα, παράγραφο οκτώ.[ Γι' αυτό ίσως, Ιουδαίοι, Χριστιανοί και Μωαμεθανοί, δεν βρήκαν ακόμη, μετά από τόσους αιώνες, τον Παράδεισό (τους)!]
Κατά (βιβλική) συνέπεια, η Εύα γίνεται «ανδρίς» εξαιτίας του Αδάμ.[ Φταίξιμο του Θεού, βέβαια!]. Αλλά το κενό που είχε επάνω της, θα το μάθαινε από τρίτον: κάποιον «Κύριο»!
[1] Γέν. Β΄, 18 τ.σ.
[2] Γέν. Η΄, 21 τ.σ.
Τίθεται ακόμη ένα ερώτημα: το κενό ή ο φόβος φύτρωσε πρώτα στη φυσκο-χημική σύσταση των ανθρώπων; Η δυτική παράδοση βέβαια εγκολπώθηκε κατ' εξοχήν τη βιβλική εκδοχή: «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Αλλά το αν ο «φόβος Κυρίου» έχει ως αρχή του το κατώφλι του κενού, μόνο ο Σωκράτης το ομολόγησε και ο Ιησούς ο Γαλιλαίος το φανέρωσε(δόξασε): «Μακάριοι», οι φτωχοί στο πνεύμα, οι καθαροί στην καρδιά και λοιπά.
Το κενό έχει πρόσοψη φυσική και γι' αυτό υπάρχει στη φύση και όχι έξω απ' αυτή. Ή μήπως ο άνθρωπος δεν είναι φύση; Αν όμως δεν είναι φύση ο άνθρωπος, τότε και όλες οι υπόλοιπες συνέπειες του μηδενός και του απείρου, είναι αφύσικες και «παρά φύσει». Είναι λοιπόν αυτό που εννοούμε (μέχρι σήμερα) ως άνθρωπο, κάτι πράγματι «παρά φύσει»; Μία παρασπονδία, που κάνει τα πράγματα να φθάνουν το πολύ μέχρι το «λίαν καλά» και όχι στο τέλειο; Γιατί τέλειο και «παρά φύσει», μπορεί εν ουρανοίς να ταιριάζουν, αλλά στη φύση, όχι.
Πάντως, «κενό-φόβος-κενό-πίστη-κενό», αποτελεί μία πεντέμυχο διάσταση του ανθρώπινου λογισμικού, αποτέλεσμα της οποίας, καθώς φαίνεται, συνέβη το τυχαίο( γεγονός, η ιστορική προσέγγιση και κοινωνία του «άνδρα» και της «γυναίκας», ως φυσικές προϋποθέσεις αναπαραγωγής «γένους», από δύο άφυλα είδη.
Το κενό που ολοφάνερα βίωσαν μεταξύ τους άνδρας και γυναίκα, κατά τους πειστικά μαρτυρημένους τουλάχιστον ιστορικούς χρόνους, αποτέλεσε το πεδίο όπου ο νόμος της έλξης και της άπωσης δοκίμασε την αντοχή του. Και άντεξε. Μα δεν άντεξαν τα «δύο φύλα» (δύο διαφορετικών ειδών) και ο «ανθρωπότυπος» που γέννησαν, κατά την ιστορική τους αυτή περίοδο. Ήδη στην εποχή μας, εποχή ιδιαίτερη και γόνιμη για ιδιαιτερότητες (και ειδικότητες), βρίθει συμπτωμάτων… του φαινομένου.
Η βιβλική ανθρωπολογία εισάγει το κενό- ως αθωότητα- πρώτα στον «Άνηρ»(άνδρα). Ο Αδάμ μόνος του, είναι «ανήρ»: αυτός που έχει μέσα του αέρα(αήρ). Στον αέρα εκείνο θα πιστέψει ο Θεός («Πιστός ο Θεός»!) και θα συμπεράνει, ότι έφταιγε η μοναξιά του[1]. Κι ο Ίδιος εξάλλου, για άγνωστο (και άχρηστο ανθρώπινα) πόσους χρόνους και καιρούς πριν απ' την Πρώτη Ημέρα, μόνον από μοναξιά είχε βιωμένη πείρα.
Ο Αδάμ λοιπόν ήταν ελαφρόμυαλος από κατασκευής του, κατά τη βιβλική ανθρωπολογία: «διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού[2]». Έμπαζε το μυαλό του, κατά τη γνωστή λαϊκή σοφία( ή πείρα. Κάτι που δεν απέχει από την παραδοχή, ότι πρώτος αυτός απέκτησε κενό «μέσα» του. Ήταν- στον Παράδεισο;- σαν τον αέρα: «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει…αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και που πάει», λέει στον Νικόδημο ο Γαλιλαίος, κατά το Ιωάννου, κεφάλαιο γάμα, παράγραφο οκτώ.[ Γι' αυτό ίσως, Ιουδαίοι, Χριστιανοί και Μωαμεθανοί, δεν βρήκαν ακόμη, μετά από τόσους αιώνες, τον Παράδεισό (τους)!]
Κατά (βιβλική) συνέπεια, η Εύα γίνεται «ανδρίς» εξαιτίας του Αδάμ.[ Φταίξιμο του Θεού, βέβαια!]. Αλλά το κενό που είχε επάνω της, θα το μάθαινε από τρίτον: κάποιον «Κύριο»!
[1] Γέν. Β΄, 18 τ.σ.
[2] Γέν. Η΄, 21 τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.