Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
25-01-15
14:40
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω....όταν δύο άνθρωποι δεν βλέπονται συχνά, όταν βρίσκονται ζουν ουσιαστικά την κάθε τους στιγμή γιατί πολύ απλά γνωρίζουν πως δεν έχουν και πολλές ευκαιρίες να έχουν κοντά τους ο ένας τον άλλον και στην ώρα του αποχωρισμού δεν τους νοιάζει τίποτα, γιατί φοβούνται ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να μην αντέξει και πολύ και ίσως η συγκεκριμένη στιγμή να είναι η τελευταία τους μαζί...
Κι όμως! Έχω το παράδειγμα των γονιών μου που έζησαν πολλά πέτρινα χρόνια και πριν και μετά το γάμο τους, καθώς ο πατέρας μου μοίραζε τη ζωή του ανάμεσα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ η μητέρα μου δεν ήταν δυνατόν να πάει μαζί του. Και τότε προφανώς δεν υπήρχε skype, τα αεροπορικά ταξίδια ήταν απρόσιτα και το τηλέφωνο ακόμα πολύ ακριβό. Έτσι ο κύριος τρόπος επικοινωνίας τους ήταν τα γράμματα που έφερνε ο ταχυδρόμος. (Έχω διαβάσει πολλά από αυτά). Κι όμως άντεξαν, έκαναν οικογένεια και είναι ακόμα μαζί.... Δεν συζητώ βέβαια μεγαλύτερες επιδιώξεις ζευγαριών εξ αποστάσεως, εννοείται πως δεν μπορεί να υπάρξει γάμος, οικογένεια κλπ....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
20-01-15
20:34
Έτσι είναι. Όμως (για να λέμε και του nPb το δίκιο), στις πολύ νεαρές ηλικίες, τα ερωτευμένα περιστεράκια θέλουν ΚΑΙ να δείχνονται ...λιγάκι.Μην πας να το δεις με την λογική αν δεν το έχεις βιώσει. Άμα κάνεις να δεις τον άλλον 2-3 βδομάδες ή και μήνες, δύσκολα ξεκολλάς από πάνω του όταν είναι να φύγει. Και, nPb, μιλώντας πάντα για την περίπτωση του αποχωρισμού για κάποιο διάστημα, μόνο επιδεικτικός δεν θέλει εκείνη την ώρα να είναι ο άλλος, το μόνο που τον νοιάζει είναι το άτομο που έχει απέναντί του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
18-01-15
14:13
Πριν κάποιες μέρες συνόδευσα τους γονείς μου στο αεροδρόμιο καθώς θα ταξίδευαν στο εξωτερικό. Στον έλεγχο διαβατηρίων ήταν ένα ζευγάρι (19-20) που, παρά την αναγγελία της αναχώρησης από τα μεγάφωνα, είχαν κολλήσει ο ένας στον άλλον σα μέδουσες και έδιναν ατέλειωτα φιλιά αποχαιρετισμού. Από όσο κατάλαβα, εκείνος έφευγε για σπουδές και δεν θα ξαναβρίσκονταν πριν το Πάσχα. Βλέποντάς τους, ομολογώ ότι συγκινήθηκα, καθώς σύντομα το "έργο" θα παιχθεί ξανά και αυτή τη φορά δεν θα είμαι απλός θεατής...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
31-08-13
00:07
Για μένα και την κοπέλα μου δεν μπορώ (ή μάλλον δε θέλω) ακόμα να το σκεφτώ. Σκέφτομαι όμως τους γονείς μου που για πολλά χρόνια έζησαν από νέοι (και ζουν ακόμα) σε σχέση από απόσταση, καθώς ο πατέρας μου επαγγελματικά είναι μοιρασμένος μεταξύ Ελλάδας και U.K. Από μικρό παιδί θυμάμαι που έφευγε και έλειπε πολλούς μήνες. Κι όμως (από όσα έχω ακούσει) η σχέση τους ποτέ δε χάλασε και ακόμα και τώρα (αυτό το βλέπω και μόνος μου) είναι πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Να σημειώσω ακόμα ότι οι γονείς μου έζησαν τα πέτρινα χρόνια τους σε εποχές που δεν υπήρχε skype και internet, το τηλέφωνο ήταν δύσκολο και πανάκριβο και έγραφαν γράμματα (έχω δει κάποια) ο ένας στον άλλο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.