koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
08-10-15
13:28
Λατρεύω που πετάω μια μαλακία κι ασχολείστε σοβαρά.
Δε διαφώνησα καθόλου στο ότι ήταν μαλακία, αλλά επειδή γράφτηκε σε τόνο σοβαρό, σχολίασα απλά ότι ήταν χαζομάρα η λογική. Δεν το μπορώ αυτό το πράμα, πείτε κάτι και πάρτε την ευθύνη. Σε όλα "πλάκα έκανα", "μια μαλακία είπα" και τηγανίτα τίποτα. Ο Δίας μέχρι που σου είπε ότι δε διάβασες καν το ποστ του (στην περίληψή σου έγραψες άλλα αντί άλλων για το πού θα πάει ο Δίας και πού η Ίριδα), ωστόσο συνεχίζεις να τοποθετείσαι φλογερά και να λες "μια μαλακία είπα". Ε οκ, I rest my case.
Ναι, έχετε δίκιο ότι τα ποσοστά είναι καλύτερα, τι καλύτερο αντιπαράδειγμα από τον Δία άλλωστε, όπου το ποσοστό επιτυχημένων σχέσεων είναι 100%: μία γνώρισε σ' όλη του τη ζωή, αυτή και θα παντρευτεί.
What is this, I don't even. Είπα για τα ποσοστά, γιατί εσύ έφερες τα ποσοστά στην κουβέντα, λες και κολλάνε πουθενά. Τώρα άρχισες τα ειρωνικά "ναι ναι τα ποσοστά είναι υπέρ σας", ξαναξεκουράζω τη βαλίτσα μου.
In any case, αν κάποιος θεωρεί τις σχέσεις πιο σταθερές απ' τις σπουδές, fair enough, το σέβομαι. Θα του στείλω το ανηψάκι μου να ακούει παραμύθια.
Πουθενά εδώ μέσα δεν τέθηκε το ερώτημα "τι είναι πιο σταθερό - οι σπουδές ή η σχέση: ψηφίστε!".
Νάτο πάλι αυτό που επισήμανα στο προηγούμενο ποστ μου: όσοι μιλάνε για σχέσεις (και αν τυχόν τις θεωρούν "πιο σταθερές από τις σπουδές", ό,τι στο καλό κι αν σημαίνει αυτό) είναι αφελείς που πρέπει να λένε παραμύθια σε νήπια. Βρε παιδιά, κάντε τις επιλογές σας χωρίς μηδενιστικές υποθέσεις για τη νοημοσύνη των υπολοίπων, είμαστε ενήλικοι όλοι και κανείς δε δίνει μια δεκάρα για τη γνώμη σας για το μυαλό ή τη ζωή μας. Εδώ μέσα υποτίθεται συζητάμε και λέμε τη γνώμη μας. Στην τελική, αφού τα λέμε έτσι έξω απ' τα δόντια, προτιμώ να λέω παραμύθια σε νήπια, παρά να μιλάω για "επιτυχία" και "καριέρα" με Γιώργους. Νο οφενς.
Για τους γονείς μου και την αδερφή μου θα θυσίαζα και τη ζωή μου ακόμα, δεδομένης της ανιδιοτελούς αγάπης. Για έναν άνδρα δεν θεωρώ ότι αξίζει να ματαιώσω κάποια όνειρά μου ούτε αξιώ να θυσιάσει κι αυτός τα δικά του. Μια τέτοια θυσία -επιτρέψτε μου να επιμείνω σ' αυτό- πολλές φορές βγαίνει με άσχημο τρόπο στη σχέση (εκτός βέβαια κι αν υπάρχει μεγάλος έρωτας).
Τι σημαίνει "ανιδιοτελής αγάπη"; Δηλαδή ο σύντροφός σου σε αγαπάει "ιδιοτελώς";
Σε "έναν άνδρα" αν είναι απλά "ένας άνδρας" δεν αξίζει να δώσεις ούτε ένα πράσινο φύλλο, αλλά νόμιζα ότι εδώ μέσα δε μιλάμε για "έναν άνδρα" αλλά για κάποιον που βλέπουμε ως τη μελλοντική μας οικογένεια.
Τι "εκτός αν υπάρχει μεγάλος έρωτας"; Υποτίθεται για τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε. Δε μιλάμε για τον γκόμενο που γνωρίσαμε προχθές.
2. Η κοπελα του θελει αλλα 2 χρονια για να παρει το πτυχιο της, οποτε μενει αναγκαστικα Ελλαδα (ή μηπως, κατα τα λεγομενα ορισμενων, πρεπει να παρατησει το πτυχιο της για να ακολουθησει τον ενα και μοναδικο της ερωτα; ).
Ποιος έγραψε κάτι τέτοιο; Δεν ορκίζομαι ότι διάβασα τα ποστ όλα προσεχτικά, αλλά μπορείς να βάλεις ένα λινκ ή ένα quote που παραθέτει αυτή τη δήλωση κάποιου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
06-10-15
18:32
Το μόνο που είναι συμβόλαιο αν το πας έτσι είναι οι φόροι και ο θάνατος. You're missing the point, το θέμα είναι ότι στατιστικά και τα δύο, και μια σχέση και οι σπουδές είναι μια επένδυση. Ένα απ' τα δύο έχει, στατιστικά, περισσότερες πιθανότητες να σου βγει. Μάντεψε ποιο.
Αφενός, οι στατιστικές για το "πόσες σχέσεις πετυχαίνουν" (ξέρω γω 14,5%) ή το "πόσοι νέοι κάνουν καριέρα" (ξέρω γω 33,8%) είναι τελείως αβάσιμες και αντιεπιστημονικές. Ποιος επιλέγει τα δείγματα, από πού προέρχονται (χώρα, ηλικία, κοινωνική τάξη, μορφωτικό επίπεδο, γειτονιά, επάγγελμα...), πώς γίνεται η δειγματοληψία, τι ερωτήσεις κάνει ο ερευνητής κλπ είναι λίγα απ' τα ερωτήματα που δεν απαντιούνται γιατί απλά η απάντηση είναι "μπακαλίστικα".
Επίσης, η "πηγή" που παρέθεσες λέει
"If you are just dating with no intention of getting married with your partner, you are simply taking care of someone else' s future spouse," wrote bestselling author Hellen Chen in her latest new book, Hellen Chen's Love Seminar: the Missing Manual that will Make Your Relationship Last.
According to Chen, whose marriage philosophies have been quoted in over 200 media publications in 18 countries, over 85% of dating ends up in breakups.
...το οποίο νούμερο από πού βγαίνει; Είναι τόσο αυθεντία η Τσεν που βγάζει νούμερα απ' την κοιλιά της; Για περισσότερες λεπτομέρειες αγοράστε το βιβλίο "on helping singles and married couples to make their relationship", από το σάιτ της https://matchmakerofthecentury.com/books/hellen-chens-love-seminar-book/
(Love Seminar Book φορ φακς σεηκ!!!!!!!)
Όσο για το ότι μόνο ο θάνατος και οι φόροι είναι συμβόλαια, κοίταξε. Χρησιμοποίησες το τσιτάτο "η σχέση δεν είναι συμβόλαιο", υπονοώντας σαφώς ότι η καριέρα είναι. Όταν είπα ότι ούτε η καριέρα είναι συμβόλαιο και η όποια μονιμότητα και σταθερότητα έρχεται μετά από χρόνια, αμέσως είπες "μόνο ο θάνατος είναι συμβόλαιο, αλλά η καριέρα έχει καλύτερες πιθανότητες". Αφενός, αποφάσισε. Αφετέρου, κανένα απ' τα δύο (σχέση - καριέρα) δεν έχει "καλύτερες" ούτε "χειρότερες" πιθανότητες απ' το άλλο. Εσύ τις φτιάχνεις τις πιθανότητες.
Και "μάντεψε ποιο" θα σου πάει σκατά, όταν δηλώνεις μέσα στη σχέση ότι πάνω απ' όλα είναι η καριέρα σου και τίποτε άλλο και ότι δεν προτίθεσαι να κάνεις κανένα συμβιβασμό.
Η ζωή μας δεν πάει με τις πιθανότητες, αλλιώς ψάξε τις πιθανότητες_όλων_των_πραγμάτων_στον_κόσμο και πράξε ανάλογα. Ξέρω γω πιο καλή χώρα η Ελβετία όπου οι πιο πολλοί κάτοικοι είναι γραμματείς, κάνουν 3 σφραγίσματα το χρόνο, αθλούνται 4,2 ώρες τη βδομάδα, συνήθως πεθαίνουν από καρδιοπάθεια, οδηγούν φορντ φοκους που έχει πιο καλούς αερόσακους, κάνουν 2 παιδιά και έχουν σπίτι με 3 υπνοδωμάτια και πάει λέγοντας.
Είπα και νωρίτερα ότι όλα είναι επιλογές. Είναι απόλυτα αποδεκτό να βάλεις οτιδήποτε θες πρώτο ή δεύτερο ή τρίτο ή συνδυασμό ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Ειλικρινά, έχω φίλους που είναι έτσι, δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο εκτός απ' την εξέλιξή τους και το δέχομαι απόλυτα, καλά κάνουν αφού αυτό γουστάρουν.
Βλέπω εδώ μέσα στο θρεντ όμως μια τάση απαξίωσης των σχέσεων (δεν είναι συμβόλαιο, χαλάνε κατά 85%, όταν είσαι νέος είναι ανώριμες οι σχέσεις και δε θα κρατήσουν, πρώτα ο εαυτός, σιγά μη χαλάσω την καριέρα για την γκόμενα, οι συμβιβασμοί καταστρέφουν την καριέρα, το να πας εκεί αντί για παρακεί καταστρέφει την καριέρα κλπ), ενώ η συζήτηση δεν είναι δίπολο και απόδειξη σωστού και λάθους, είναι παράθεση γνώμης. Θα τολμήσω να κάνω μια ψυχολογική προσέγγιση (που ίσως είναι παπαριά και τέρμα λάθος) αλλά κάποιοι γράφετε σα να κόπτεστε να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι αυτή η σχέση που διαλύσατε ήταν σωστό το ότι διαλύθηκε. Μπορεί να είμαι τελείως λάθος, το παραδέχομαι, αλλά η τόση επιμονή κάποιων αυτό μου βγάζει.
Δηλαδή, κανείς από την "άλλη πλευρά" δε χρησιμοποίησε επιχειρήματα αντίστοιχης μηδενιστικής λογικής, του στυλ "καλύτερα με σχέση εκτός αν είσαι ανέραστος" ή "μόνο οι τρελοί και οι περιθωριακοί διαλύουν τις σχέσεις τους τόσο εύκολα" ή "δείχνει έλλειψη συναισθηματικής ωριμότητας το να μην μπορείς να εκτιμήσεις μια σχέση και να τη βάζεις δεύτερη και τρίτη" ή "θα γίνεις σαν αυτόν τον τρελό που έχουμε στο γραφείο και δουλεύει όλη μέρα και δεν έχει ζωή εκτός σχολής". Απορώ γιατί να υπάρχει τόση υπερπροσπάθεια απ' την πλευρά των "καριεριστών" να απαξιωθεί η σχέση ως κάτι χαζούλικο και προαιρετικό, καλοδεχούμενο μεν σα ροζ συννεφάκι αλλά που σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά σημαντικό για να ασχοληθούμε κιόλας.
Εξαρχής εγώ προσωπικά (δε διάβασα προσεκτικά όλα όλα τα ποστ ομολογώ) είπα ότι ο καθένας επιλέγει αυτό που προτιμάει. Αν θες να κρατήσεις τη σχέση, προσάθησε και κράτησέ τη. Αν δε θες, κάνε τα πλάνα σου ανάλογα και δες αν σε ενδιαφέρει η σχέση από απόσταση ή το να χωρίσεις ή το να κάνετε διάλειμμα. Όλα αποδεκτά.
Εν ολίγοις:
Διαφωνώ με το ότι η σχέση και το να κάνεις συμβιβασμούς επιφέρει καταστροφή καριέρας και ζωής, όπως διαφωνώ και με το ότι το να πας Μ. Βρετανία για να είσαι κοντά στον άνθρωπό σου είναι downgrading στις σπουδές σου ή θα σου κλείσει πόρτες. Όπως και διαφωνώ ότι το να πας ΗΠΑ θα σου ανοίξει πόρτες, όπως και διαφωνώ ότι το να πας οπουδήποτε έτσι μόνο του ανοίγει ή κλείνει πόρτες. Όλα είναι μια πορεία με πολλή δουλειά, προσπάθεια και τύχη. Προσωπικές γνώμες όλα προφανώς. Κατά τα άλλα δεν έχω να προσθέσω πολλά ακόμα και δεν έχω και ταλέντο στο γράψιμο για να κρατάω τα ποστ μου ενδιαφέροντα.
εδιτ: Όσο για τα στατιστικά, πόσοι άνθρωποι (παγκόσμια) είναι παντρεμένοι ενώ πόσοι (παγκόσμια) κάνουν καριέρα; Κοιτάξτε και δίπλα σας, οικογένεια, φίλοι κλπ. Οι παντρεμένοι είναι συντριπτικά περισσότεροι. Άρα στατιστικά η καριέρα δε βγαίνει, οπότε ρίξτε το στις σχέσεις. Γελοίο ακούγεται τώρα ε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
06-10-15
13:59
Μην μου απαντήσεις αν θεωρείς προσωπική την ερώτηση, αλλά πιστεύεις ότι μία σχέση θα επιβίωνε αν ο ένας από τους 2 μόνο σκεφτόταν όπως εσύ? Δεν λέω ο άλλος να είναι καριερίστας και να έχει την σχέση στον πάτο των προτεραιοτήτων του, αλλά να μην είναι και τόσο έτοιμος να κάνει ό,τι συμβιβασμούς απαιτούνται για να τα έχει όλα τακτοποιημένα. Μπορεί να μην έχει την διάθεση, να πιστεύει ότι δεν έχει την δυνατότητα ή να πιέζεται γιατί τα βλέπει όλα σαν multiple choice με 1 σωστή απάντηση. Ως πότε ο ένας να κάνει συμβιβασμούς για 2 ουσιαστικά, ως πότε να προσπαθεί σχεδόν μονόπλευρα να τα βολέψει όλα?
Εξαρτάται, δεν υπάρχει μία απάντηση σ' αυτή την ερώτηση. Μπορεί η αδυναμία του ενός να κάνει αλλαγές και υποχωρήσεις να οφείλεται σε έλλειψη δυνατότητας ευελιξίας. Αυτά τα πράγματα δε δρομολογούνται ξερά και στο αμίλητο, δηλαδή δεν πρόκεται στα μουγκά ο ένας να σκεφτεί μόνος του "θα αφήσω τη Γερμανία (πχ) και θα πάω Ισπανία που βρήκε ο άλλος δουλειά", ούτε ο άλλος θα σκεφτεί από μόνος του "εγώ βρήκα δουλειά Ισπανία, ας με ακολουθήσει εκεί που θα πάω".
Αν ο ένας απ' τους δύο δεν μπορεί ή δε θέλει, τότε το συζητάει και κάνουν ένα πλάνο. Μπορεί να δηλώσει απερίφραστα ότι θέλει οπωσδήποτε να κάνει το τάδε πράγμα που θα οδηγήσει σε απόσταση μεταξύ τους αλλά ότι μετά από αυτό, θα ακολουθήσει τον άλλο όπου έχει βρεθεί. Γενικώς μπορώ να κάνω πολλά σενάρια και παραδείγματα αλλά η απάντηση είναι ότι σαφώς ο ένας μπορεί να είναι μπλοκαρισμένος από άποψη επιλογών, αλλά το αν "η σχέση θα επιβίωνε" δε θα κριθεί από αυτό αλλά από τη διάθεση που θα δείξουν και οι δύο για τη σχέση και από τον μεταξύ τους διάλογο.
Κι εγώ έφυγα για ένα χρόνο γιατί ήθελα να φύγω, όμως το πλάνο ήταν είτε ότι ο φίλος μου θα ακολουθούσε την επόμενη χρονιά, είτε (αν αυτό δεν ήταν δυνατό) όταν τέλειωνα το διδακτορικό μου θα γύριζα Ελλάδα ή θα το συζητούσαμε ξανά για το πώς θα γίνει γιατί οι συνθήκες και οι δουλειές αλλάζουν - μπορεί πχ στο μεταξύ να τον απέλυαν απ' τη δουλειά του στην Ελλάδα, οπότε μπορεί να ερχόταν κι απ' το πρώτο δίμηνο.
Το θέμα είναι η διάθεση. Αν στη σχέση ειπωθεί ότι "η καριέρα πάνω απ' όλα" τότε, για μένα, δεν έχει κανένα νόημα να την κρατάς από απόσταση καθώς είναι φανερό ότι φυτοζωεί και περιμένει απλά το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν ξέρω αν απάντησα λίγο σαν Πυθία, όμως όντως δεν απαντιέται τόσο εύκολα. Εξαρτάται από τη σχέση, την ωριμότητα των ατόμων, τα χρόνια που έχουν περάσει μαζί, το αν έχουν πλάνα για συμβίωση/κοινή ζωή ή αν τους αρκεί η σχέση από απόσταση, όλα - μπορεί ο ένας όντως να έχει βρει τη δουλειά του αιώνα, γιατί όταν έχεις κάνει διδακτορικά και ποστ ντοκ προς μια κατεύθυνση και βρίσκεις την πολυπόθητη μόνιμη δουλειά, τότε λογικά ο άλλος ακολουθεί εσένα. Γι' αυτό μου φαίνεται άτοπη η συζήτηση περί "καταστροφής καριέρας" στην περίπτωση των παιδιών, που μιλάμε για πολύ αρχή, όπου πρακτικά σε όποιο αξιοπρεπές πανεπιστήμιο και να πας είσαι μια χαρά.
Η σχέση δεν είναι συμβόλαιο!
Ούτε το μεταπτυχιακό είναι συμβόλαιο, ούτε το διδακτορικό είναι συμβόλαιο, ούτε το post doc είναι συμβόλαιο, όλα αυτά είναι fixed term και δε δίνουν εγγυήσεις. Μετά, η όποια δουλειά βρεις πάλι δεν είναι συμβόλαιο καθώς για τουλάχιστον 6 μήνες είσαι σε probation period, δηλαδή δε σου έχει γίνει πρόσληψη. Άρα μιλάμε για αρκετά χρόνια από σήμερα μέχρι την ανεύρεση δουλειάς όπου πάλι τίποτα δεν είναι συμβόλαιο.
Το μόνο πράγμα που είναι "συμβόλαιο" είναι η μόνιμη ΚΑΙ full time δουλειά, όπου αν το δεις λίγο πιο ρεαλιστικά ούτε αυτό είναι "συμβόλαιο" με την έννοια που χρησιμοποιείς, καθώς πάλι μπορεί να απολυθείς ή να παραιτηθείς. Η ζωή γενικότερα δεν είναι συμβόλαιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
02-10-15
14:09
Για να μη σβήσω τα rankings, μεταξύ άλλων, που έχω αναφέρει στο μήνυμά μου από πάνω, αλλά για να αποφύγω να δεχτώ κι άλλο μήνυμα που μου λέει ότι διαφημίζομαι, εξηγώ.
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
02-10-15
11:26
Πολύ καριερίστες κάποιοι, πεταμένες ευκαιρίες και κατεστραμμένες διαδρομές και δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Μ. Βρετανία έχει καταπληκτικά πανεπιστήμια και πολλά κάνουν πολύ καλή έρευνα - είναι εύκολο να βρεις ποια είναι τα πιο "ερευνητικά" πανεπιστήμια με ψάξιμο στο ιντερνετ, ώστε να συνεχίσεις με μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ένα βαρβάτο ίδρυμα. Δεν είπαν ότι θα τα παρατήσουν όλα και θα πάνε στην Κωλοπετινίτσα, είπαν ότι σκέφτονται να συνδυάσουν τα πλάνα τους. Σιγά κάποιοι εδώ μέσα κιλερς της ακαδημαϊκής πορείας μη σας φύγει κάνας πόντος.
Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.
Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.
Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.
* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.
εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.
edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.
Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.
Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.
Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.
Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.
Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.
* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.
εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.
edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.
Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.
Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
01-10-15
19:51
Αν θέλουν να είναι μαζί και η σχέση τους είναι σημαντική για τη ζωή τους, αν δηλαδή στη φάση που είναι τώρα και όπως νιώθουν τώρα πιστεύουν ότι δε θέλουν να ζήσουν χωρίς να είναι μαζί, τότε καλά κάνουν και θα βρεθούν κι οι δύο κάποια στιγμή στη Μ. Βρετανία. Μια χαρά πανεπιστήμια έχει η χώρα που δεν υπολείπονται σε τίποτα των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.